Rozdział XX

„Zdrajca”

Budzi mnie miauczenie Cynamona, który domaga się śniadania.
- Już wstaję - wyciągam rękę, by pogłaskać go po rudym łepku. Nie muszę sięgać daleko. Wciąż siedzi na mojej poduszce, łaskocząc swoimi długimi wąsiskami. Niechętnie unoszę powieki. Mój dawny pokój? Gdzie Josh? Spanikowany siadam na łóżku. Moja zguba śpi po drugiej stronie, oczywiście tuż przy samej krawędzi. Jeszcze kilka centymetrów i spadnie... Przesuwam go delikatnie. Nawet nie drgnął. Za to Cynamon jest coraz bardziej zniecierpliwiony. - Powinieneś budzić jego, a nie mnie - marudzę. - To on jest twoim panem.
Kot nie daje za wygraną i towarzyszy mi w łazience. Wpatruje się we mnie złotymi ślepiami spacerując po rancie umywalki. Przedłużające się oczekiwanie na ulubione przysmaki irytuje jego kocią wysokość.
- Dostaniesz dodatkową porcję tuńczyka, jeśli pozwolisz, aby Josh cię pogłaskał. Co ty na to? Dasz się przekupić? - zeskakuje na podłogę i ociera się o moje nogi. - Uparciuch z ciebie. Chodź - podnoszę go - pójdziemy do kuchni.
- Pan Wood. Wcześnie pan wstał - Dennis pośpiesznie zrywa się od stołu. - Gdzie jest Josh?
- Nadal śpi. Zazdroszczę mu - wzdycham, spoglądając na rudzielca. - Masz jakieś zwierzę?
- Nie, proszę pana.
- Szczęściarz. Tak czy inaczej, odradzam ci kota. Nie dość, że chrapie, to jeszcze ciągle jest głodny - Cynamon od razu rzuca się w kierunku miseczki. - Jesz tak łapczywie, jakbym cię głodził - karcę go.
- Ma pan do niego dużą słabość - brązowooki zaczyna się ze mnie śmiać.
- Kupiłem go by sprawić radość Joshowi, tymczasem ta wredna kulka futra nie chce się do niego zbliżyć.
- Przedtem też się tak zachowywał?
- Nie. Był przez niego rozpieszczany do tego stopnia, iż brakowało mu tylko kociej lektyki, bo niewolnika już miał. Josh nosił go na rękach, bawił się z nim. A potem... - przerywam. - W czasie jego nieobecności Cynamon straszliwie tęsknił. Musiałem się nim zająć i w taki oto sposób teraz woli mnie. Gdybym wiedział, że tak się to wszystko ułoży...
- Proszę się nie martwić. Każdego dnia jest lepiej. Cynamon prędzej czy później znowu go pokocha.
- Obyś miał rację - nalewam sobie kawy.
- On ma w sobie coś takiego co sprawia, że szybko zjednuje sobie ludzi.
- Tak? - zaniepokojony unoszę wzrok.
- Pozostaje więc poczekać, aż jego urok zadziała na zwierzęta - ochroniarz wstaje od stołu, gotowy by się oddalić. Przez krótką chwilę poczułem nagły przypływ zazdrości. Te wszystkie dramaty za bardzo dają mi się we znaki. Jak tak dalej pójdzie, zacznę wariować.
- Jak się czuje twój brat? - zmieniam temat.
- Dużo lepiej. Rano pokłócił się z lekarzem. Mają go wypisać ze szpitala za trzy dni, lecz on uważa, że niepotrzebnie blokuje łóżko, które jest potrzebne dla innych chorych.
- Pod tym względem Josh wcale nie był lepszy. A właśnie, miej go na oku, gdy będę pracować. Dobrze by było, gdybyśmy znaleźli mu jakieś zajęcie. Dzwoniłem już do mamy. Wkrótce ma przysłać koordynatorkę do spraw ślubu, lecz do tego czasu żadnego wychodzenia poza teren posiadłości, żadnych rozmów z obcymi, żadnych telefonów. Poproś Ursulę, to pokaże wam dom. Na dole jest sala kinowa, jakieś gry. Cokolwiek, byle się nie przemęczał. I pilnuj, żeby jadł.
- Proszę się nie martwić, panie Wood. Poradzimy sobie.
- W razie czego od razu mnie zawołaj.
- Dobrze, proszę pana.

Biurko taty nie jest tak wygodne do pracy jak stół kreślarski w moim mieszkaniu, lecz gdy podziwiam rezultaty kilkugodzinnych wysiłków, jestem zadowolony. Dochodzi południe. Przeglądam odręcznie nabazgrany plan Rona, który ma mi posłużyć jako wytyczne do dalszej pracy. Nie jestem w stanie rozszyfrować połowy z tych hieroglifów. Będę musiał do niego zadzwonić i poprosić o wsparcie.
Wstaję z fotela i przeciągam się, wyglądając przez okno. W odbiciu szyby dostrzegam, iż ktoś cichutko otwiera drzwi, po czym zakrada się do środka. Nie potrafię powstrzymać uśmiechu. Jeśli się teraz odwrócę, zepsuję mu całą zabawę. Wyraźnie słyszę, jak wstrzymuje oddech. Gdy jest na wyciągnięcie ręki, obracam się. Mój ukochany wpada wprost w moje otwarte ramiona, którymi od razu go obejmuję.
- Widziałeś mnie?!
- Oczywiście, że cię widziałem - zaczynam go łaskotać.
- Tristan, przestań - zanosi się od śmiechu. Dostrzegam Dennisa, który dyskretnie wycofuje się na korytarz, zamykając za sobą drzwi.
- Jak się spało? - pytam, choć po jego twarzy widzę, iż wygląda znacznie lepiej.
- Nie pamiętam w jaki sposób znalazłem się w łóżku... - wyznaje nieco speszony.
- Zasnąłeś w czasie kolacji, więc zaniosłem cię na górę.
- Trzeba mnie było obudzić... - jest niepocieszony.
- Skarbie, co to za mina? - unoszę jego brodę, by patrzył mi w oczy.
- Jesteś rozczarowany?
- Nie tak jak ty.
- Bo ja tak bardzo chciałem... - rumieni się.
- Będą inne noce.
- Wiem. Mimo to nie podobało mi się, że kiedy się obudziłem, ciebie już nie było.
- Tęskniłeś? - droczę się z nim.
- Potrzebuję cię - szepcze cichutko.
- Mam sporo pracy - wskazuję na moje projekty, choć to nie do końca prawda. Mógłbym zrobić sobie chwilę przerwy. Wszystko zależy od tego co zrobi Josh, by mnie przekonać. Tymczasem chłopak wtula się we mnie tak desperacko, jakby od naszego ostatniego spotkania minęły wieki, a nie godziny. - Wiem, że twoja praca jest ważna, ale... - staje na palcach i delikatnie całuje mnie w usta.
- Ale? - udaję niewzruszonego.
- Nic mnie to nie obchodzi - zaplata ręce wokół mojej szyi, wymuszając kolejny pocałunek.
- Zadowolony? - pytam spełniwszy jego prośbę.
- Będę zadowolony, jeśli wrócimy do naszego pokoju.
- Nie - stanowczo odmawiam.
- Tristan... - żebrze.
- Nie mogę. Chciałbym, ale nie mogę.
- Tylko kilka minut. Obiecuję, że potem...
- Nie kłam. Pokręcisz się po domu i wrócisz, by znowu mnie kusić.
- Skąd wiedziałeś? Przedtem też tak robiłem?
- Bez przerwy. Opracowałeś taktykę, w obliczu której byłem całkowicie bezbronny.
- Naprawdę? - cieszy się. - Żałuję, że jej nie pamiętam.
- Twoja strata - przykładał dłoń do jego policzka.
- Niekoniecznie. Jeśli zdradzisz mi jakieś szczegóły, to wtedy...
- O nie, kochany! Nie jestem naiwny.
- Proszę, powiedz mi - nalega, klejąc się do mnie coraz bardziej.
- Nie - śmieję się, puszczając go. Rozsiadam się w fotelu i zaczynam przeglądać dokumenty.
- Tristan... - rozważa, czy może je odsunąć, lecz powstrzymuje go widok mojego komputera. Ostatnim razem nakrzyczałem na niego, gdy szukał informacji o amnezji. Drugi raz nie zaryzykuje i nie dotknie niczego bez pozwolenia. Woli się wycofać. - Może mogę ci jakoś pomóc?
- Kiepsko rysujesz.
- Ach tak... Dennis powiedział, że pozwoli mi pokatalogować dokumenty z bazy danych. Jego zdaniem nie powinienem mieć z tym większych problemów - nic nie wskórał. - Nie będę ci dłużej przeszkadzał - jest wyraźnie zraniony.
- Już się poddajesz? - zatrzymuję go, łapiąc za nadgarstek.
- Mam związane ręce.
- Mógłbyś mieć, ale nie lubię takich zabaw.
- A co lubisz? - błękitne tęczówki ponownie rozbłyskują iskierkami.
- Jeśli ci powiem, co będę z tego miał? - zachowuje się w tej chwili jak Ron, który każdą, nawet najdrobniejszą sytuację stara się wykorzystać na swoją korzyść.
- Co tylko zechcesz.
- Podejdź do mnie - każę mu. Robi kilka kroków w przód, choć nadal trzyma dystans. - Bliżej - zachęcam. - Przecież nie gryzę.
- Gryziesz - wypomina mi.
- Lubisz to.
- Skąd wiesz?
- Bo wiem - nie potrafię oderwać od niego wzroku.
- Przed chwilą powiedziałeś, że nie lubisz wiązania. Próbowaliśmy takich rzeczy?
- A jak sądzisz? - odpowiadam pytaniem na jego pytanie.
- Nie wiem, dlatego pytam ciebie.
- Wahasz się. Dlaczego?
- Gdy wpatrujesz się we mnie w taki sposób, nie czuję się zbyt pewnie.
- Ja? Wydaje ci się, skarbie.
- Wcale nie. Twoje oczy są znacznie ciemniejsze. Robisz się poważny. A potem zawsze mam wrażenie, że czytasz prosto z mojej duszy. To nieco przerażające.
- Przerażam cię?
- Nie. Po prostu... Nie wiem jak mam to ubrać w słowa. Mam wrażenie, że pokazałeś mi tylko jedną stronę, rozumiesz? Tą miłą i troskliwą, a to wcale nie oznacza, że taki jesteś.
- Masz rację. Potrafię być mroczny i wymagający. I właśnie za to mnie kochasz. A teraz podejdź bliżej. Dam ci przedsmak mojego mroku.
- Najpierw obiecasz, że nie zrobisz mi nic złego.
- Skarbie, włos ci z głowy nie spadnie. Gwarantuję - zaciskam dłonie na rzeźbionych poręczach, cierpliwie czekając. W końcu zbiera się na odwagę i pokonuje ostatni odcinak, stając tuż przede mną.
- Lubię, gdy jesteś taki grzeczny - uśmiecham się. - Czeka cię za to nagroda.
- Nagroda? Co masz na myśli?
- To zależy jak daleko jesteś w stanie się posunąć, by spełnić moje polecenia.
- Bardzo daleko.
- Tak? Udowodnij - prowokuję go.
- Co mam zrobić?
- Hmm... Trudny wybór... - zaczynam się lekko obracać na fotelu. - Wiesz, że nie zamknęliśmy drzwi na klucz, więc w każdej chwili ktoś może tu wejść, prawda?
- Chcesz, żebym je teraz zamknął?
- Nie - zaskakuję go.
- A jeśli ktoś przyjdzie?
- Właśnie dlatego pytałem jak daleko jesteś w stanie się posunąć.
- Teraz to ma sens...
- Do tego dochodzi twój ochroniarz Dennis, który zapewne czeka na ciebie na korytarzu.
- Zapomniałem o nim - przygryza dolną wargę.
- Będziesz musiał być bardzo cichutko. Dasz radę?
- Tristan, ja...
- Podnieca cię to, prawda? - Nie odpowiada. Zamiast tego wpatruje się w dywan. - Musisz wybrać, skarbie. Poczekasz do wieczora, czy...
- To strasznie długo! - narzeka.
- A właśnie, przypomniało mi się, że jesteśmy zaproszeni do sąsiada. Znając jego gościnność, nie wrócimy do domu przed północą.
- Torturujesz mnie, wiesz o tym?!
- Twój wybór. Wychodzisz, czy zostajesz? - przez kilka długich sekund w pokoju słychać tylko tykanie zegara oraz jego przyspieszony oddech. Chociaż wydaje mu się, że podejdzie do problemu w sposób racjonalny, zaślepi go pożądanie. Każdy mięsień jego ciała zastyga w oczekiwaniu, skóra robi się znacznie bardziej wrażliwa. Do tego ta niepewność...
- Zostaję - szepcze.
- Cieszę się. A teraz usiądź na biurku - odsuwam się trochę do tyłu, by zrobić mu więcej miejsca. Czarnowłosy niepewnie przesuwa część dokumentów i wspina się na blat, zajmując miejsce na wprost mnie. - Denerwujesz się? - zaczynam pocierać jego członka przez ubranie, by sprawdzić, czy nie rzuca słów na wiatr.
- Tak.
- Zupełnie niepotrzebnie. Zagramy w pewną grę. Polega ona na tym, że od tej pory masz być cicho. Jeśli wydasz z siebie choćby jeden dźwięk, natychmiast przestanę. Co więcej, w ramach kary, nie będziemy się dzisiaj kochać.
- Ale...
- Co przed chwilą powiedziałem? - przerywam mu, przykładając palce do jego ust. - To było pierwsze i ostatnie ostrzeżenie. Przypominam ci, że sam chciałeś. Chcesz wyjść? - energicznie potrząsa głową. Kotek chce się bawić. Jak miło. - Kocham cię - wracam do poprzedniej czynności. Sięgam do paska od jego spodni i powoli go rozpinam. Póki co dobrze mu idzie. - Ponieważ to twój pierwszy raz, nie będziemy się śpieszyć. Odpręż się. Pamiętaj, że w każdej chwili możesz to przerwać i wyjść. - Josh milczy, choć jego oczy mówią mi więcej niż setki słów. Już jest mój...
Rozpinam rozporek i rozsuwam materiał lekko na boki. Drży, czując na sobie mój dotyk.
- Spokojnie, kochanie. Oddychaj. Przecież wiesz, że cię nie skrzywdzę. Wprost przeciwnie - zakradam się palcami pod jego bieliznę. Nabiera powietrza głęboko do płuc i zasłania usta dłonią. - Potrzebujesz chwili przerwy? Możemy kontynuować? - czekam, aż jego oddech się wyrównuje. W końcu udaje mi się uwolnić jego męskość, po której ostrożnie przesuwam palcami. - Cii... - przypominam mu, patrząc jak się gotuje. To, że się złamie, jest tylko kwestią czasu. Mimo to koniecznie chcę sprawdzić ile jest w stanie wytrzymać. Przesuwam dłonią w dół, a potem w górę. Josh wpatruje się we mnie zamglonym wzrokiem, przykładając obie dłonie do ust. Nie ufa sobie tak jak na samym początku, gdy reguły gry wydały mu się trudne, ale nie niemożliwe do zrealizowania. - Wiem, wiem. Nie musisz na mnie patrzeć w taki sposób. Mam zwiększyć nacisk, prawda? - zaprzecza, kręcąc głową na boki. - Świetnie ci idzie, kochany. Myśl o naszej dzisiejszej nocy. Jeśli będziesz cichutko sprawię, że nie zaśniesz do rana. - Niespodziewanie układa swoją lewą dłoń na mojej, zmuszając, abym nieco zwolnił. - Właśnie tak? - dopytuję, oblizując wargi. Chłopak zaciska mocno powieki i odchyla głowę do tyłu. Czekałem na ten moment. Wykorzystuję okazję, że na mnie nie patrzy i biorę jego członka głęboko do ust.
- Ach! - wyrywa mu się ciche westchnienie. A po chwili jeszcze jedno, i jeszcze... Wsuwa palce w moje włosy, zupełnie mi ulegając. - Nie...! - jęczy cicho, dochodząc.
- Dlaczego nie? - udaję obrażonego. Fotel przechyla się do tyłu, gdy opieram się o niego plecami sprawiając, że mogę cieszyć oczy jego oszałamiającym wyglądem. - Nie podobało ci się?
- Oszukiwałeś! Gdybym wiedział, że zrobisz to ustami, to...
- Nie mówiłeś, że nie mogę - bronię się.
- To niesprawiedliwe!
- Przegrywanie też jest sztuką, mój piękny.
- Przegrywanie? Przecież wiedziałeś, że nie będę się w stanie kontrolować, gdy zaczniesz tak robić! - pośpiesznie poprawia swoje ubrania.
- Nic na to nie poradzę. Mogłeś to w każdej chwili przerwać.
- Tristan, chyba nie zamierzasz mnie za to karać, prawda?
- Gra to gra, skarbie. Złamałeś reguły.
- Proszę cię, okaż mi choć trochę litości - zeskakuje z biurka i siada mi na kolanach. Nareszcie mam go blisko siebie.
- No dobrze. Oto moje warunki. Do końca dnia zjesz jeszcze co najmniej trzy posiłki i deser. Nie będziesz kwestionował faktu, że wszędzie mają ci towarzyszyć ochroniarze - zaczynam wyliczać.
- Ukartowałeś to, by mieć na mnie haka! Jak możesz?! - oburza się.
- Nie wyrzucisz mnie z łóżka, gdy wieczorem wypiję kieliszek wina.
- I jeszcze alkohol?! Mowy nie ma!
- Twoje zdrowie i bezpieczeństwo to moje priorytety. Oczywiście zrobisz jak będziesz chciał. Równie dobrze mogę się przespać w pokoju gościnnym, ale czy cała noc seksu nie jest tego warta? - pytam z nadzieją w głosie.
- Mogę zjeść obiad i deser, ale nic ponad to. I nie licz na to, że pójdę do łóżka z kimś, kto pachnie winem! - awanturuje się. Na szczęście na to także mam swój niezawodny sposób. Całuję do mocno i namiętnie, aż przestaje walczyć.
- Zjesz chociaż jeden dodatkowy posiłek, bo jesteś za chudy. Postaram się nie pić, obiecuję. Poza tym przegrałeś i to ty powinieneś mnie przekonać, a nie odwrotnie.
- Mówisz tak, jakbyś wcale nie chciał się ze mną kochać - robi smutną minę.
- Nie opowiadaj bzdur. Pragnę cię ponad wszystko, ale w przeciwieństwie do ciebie pamiętam, że jeszcze nie tak dawno temu leżałeś w szpitalu.
- Już nic mi nie jest - przechwala się.
- Serio? Na twoim ciele wciąż widać siniaki. Poza tym ważysz tyle co nic, więc nie mów mi, że jest dobrze, gdy nie jest. Masz w pierwszej kolejności jeść i odpoczywać, a zatrudnionym ludziom pozwolić się chronić.
- A jeśli odmówię?
- Mówiłem ci już. Jeśli nie będziesz mnie słuchał, nie dotknę cię aż do nocy poślubnej.
- Akurat - drwi.
- Spróbuj. W przeciwieństwie do ciebie, moja samokontrola nie zna granic.
- Skąd ta pewność? - mierzy mnie podejrzliwym spojrzeniem.
- Prawie cię straciłem. To doświadczenie na zawsze zmieniło moje życie - całuję go pośpiesznie. - A teraz daj mi popracować. Wieczorem Dennis z pewnością dokładnie opowie mi o tym, czy wywiązałeś się ze swojej części umowy.
- I tak uważam, że nie grałeś fair - wstaje z moich kolan i kieruje się w stronę drzwi.
- Zawsze możesz poprosić o rewanż - wołam za nim, gdy wychodzi na korytarz.
- Tak też zrobię, zobaczysz!

Rozdział XIX

„Zdrajca”

- No i co powiesz? Może być? - uważnie przyglądam się twarzy Josha, by wyczytać z niej jego emocje.
- Tu jest pięknie! - zachwyca się różanym ogrodem mojej mamy.
- Cieszę się, że ci się podoba - przytulam się do jego pleców, by szeptać mu na ucho. - Tam postawimy namioty dla gości, a tutaj girlandy z białych kwiatów. Róże będą się idealnie nadawały, nie sądzisz?
- Nie wiem. Nigdy wcześniej nie brałem ślubu - odwraca głowę, hipnotyzując mnie jasnym błękitem swoich tęczówek.
- I nigdy więcej nie weźmiesz. Tylko ten jeden jedyny raz. Ze mną.
- Skąd wiesz, że szybko się sobie nie znudzimy? A może poznasz kogoś innego albo...
- Dość - przerywam mu, całując lekko w policzek. - Po prostu wiem. Ty także to wiesz, prawda?
- Tak - przyznaje nieśmiało. - Bardzo cię kocham.
- Ja ciebie też, dlatego namioty, kwiaty, balony, białe gołębie, płatki róż, kwiatowa altanka... - wyliczam.
- Nie sądzisz, że to trochę za dużo?
- No dobrze, bez gołębi, ok? To moje jedyne ustępstwo - zaczynam się śmiać, biorąc go za rękę i kontynuując zwiedzanie ogrodu. - W podróż poślubną pojedziemy zwiedzać Polinezję Francuską.
- Wszystko już zaplanowałeś?
- Tylko te ważne rzeczy. Drobiazgami zajmą się profesjonaliści. Mama znalazła odpowiednie osoby.
- Nie powinniśmy tego jeszcze przedyskutować?
- Nie ma czego. Wszystkim się zajmę. Ty masz tylko powiedzieć „tak”.
- Nadal nie powiedziałeś mi dlaczego tu jesteśmy - wraca do niewygodnego tematu.
- Odpowiedź na to pytanie jest bardzo prosta - spoglądam mu prosto w oczy - bo cię kocham. Niedługo przyjadą moi rodzice. Chcę, abyś spędził z nimi trochę czasu. Poza tym spójrz - ogród rzeczywiście robi niesamowite wrażenie. Pomijając fakt, iż jest bardzo duży, to znajdują się tu chyba wszystkie gatunki róż, o których kiedykolwiek słyszałem od mamy. Ma obsesję na ich punkcie. Zatrudnia kilku ogrodników, którzy o nie dbają. Ich słodki zapach unosi się w powietrzu. Całość uzupełniają szklarnie oraz wielka fontanna, ustawiona w centralnym punkcie ogrodu. Ona również ozdobiona jest różami.
- Tu jest jak w bajce - błękitnooki siada na jej skraju. - Są nawet złote rybki - wkłada rękę do chłodnej wody.
- Pomyśl życzenie, a ja je spełnię - proponuję mu.
- Mam ciebie, nie potrzebuję niczego więcej.
- Jesteś pewny? W prezencie ślubnym mógłbym ci kupić samolot, albo łódź. Możemy pojechać dokądkolwiek zechcesz.
- To o wiele za dużo - wzdycha. Wyraźnie widzę, iż nie jest zadowolony.
- O co chodzi, skarbie? Powiedziałem coś nie tak?
- Nie, ale... Tristan, ja nie potrzebuję tych wszystkich rzeczy, by być szczęśliwym. Poza tym nie mam nic, co mógłbym dać ci w zamian. Nie pamiętam nawet kiedy się poznaliśmy ani naszego pierwszego pocałunku...
- Dajesz mi siebie, a to dla mnie najważniejsze. Mam cię na wyłączność. Jesteś tylko mój. Nie pozwolę, abyś o tym zapomniał. A teraz chodź, pojedziemy na przystań. Przy okazji pokażę ci kolekcję samochodów mojego ojca.
- Nie możemy się przejść? To blisko.
- Możemy - wyciągam telefon i każę szoferowi poczekać na nas na miejscu. Josh z niedowierzaniem kręci głową.
- To miał być spacer. Po co ci kierowca?
- Samochód może się przydać na wypadek, gdybyś poczuł się zmęczony.
- Nie jestem zmęczony. Obiecałeś mi różne atrakcje, których nie mogę się doczekać.
- Obiecałem i dotrzymam słowa. Tej nocy zrobię co tylko zechcesz.
- Więc spraw, by była już noc...
- Postaram się, abyś na długo ją zapamiętał - całuję go w policzek.

Idąc w kierunku przystani staram się nie myśleć o tym, co miało miejsce w apartamentowcu. Uspokaja mnie drobna dłoń Josha, którą delikatnie ściskam. Chłopak jest milczący, lecz co pewien czas unosi na mnie swój wzrok i uśmiecha się czule. Kocha mnie i tylko to się liczy.
- Znasz wszystkich sąsiadów? - niespodziewanie przerywa ciszę.
- Tak. Ty też ich poznasz. To sami przyjaciele moich rodziców, więc zaprosimy ich na ślub.
- Myślałem, że to będzie skromna uroczystość.
- Nie rozmawiałem jeszcze z mamą, ale dodatkowe sto, czy dwieście osób nie powinno robić różnicy. Sam widziałeś, że miejsca jest pod dostatkiem.
- Sto czy dwieście?! - gwałtownie się zatrzymuje.
- Nic się nie martw. Oni będą się bawić, a my dyskretnie wsiądziemy do samolotu i rozpoczniemy cudowną podróż poślubną - przytulam go do siebie.
- Nie wiem, czy jestem gotowy na coś takiego. Nawet nie znam twoich rodziców.
- I to jest w tym najlepsze. Jesteś tak słodki, iż zrobiliby wszystko, aby spędzić z tobą więcej czasu, a dzięki mojej przezorności, nic takiego się nie stanie.
- Skąd w tobie taka zaborczość? - pyta, dotykając mojego policzka.
- Nauczyłem się jej od ciebie, najdroższy.
- Ode mnie? Niemożliwe!
- Od samego początku trzymałeś mnie na krótkiej smyczy, a ja robiłem co tylko chciałeś. Nie pamiętasz tego, ale widzę to w twoich oczach. Pod tym względem nic się nie zmieniło.
- Nie wierzę w ani jedno twoje słowo! - wyrywa mi się. - Mówisz takie rzeczy, by mocniej zawrócić mi w głowie, a tymczasem to ja robię to, czego ty chcesz.
- Bezustannie powtarzałeś, że mam mniej pracować, nie włóczyć się z Ronem do późna, dbać o siebie, jeść śniadanie, nie siedzieć po nocach. Brzmi znajomo?
- Może... - uśmiecha się. - Biedaku, nie miałeś ze mną łatwego życia. Dobrze przemyślałeś decyzję o ślubie? A jeśli stanę się bardziej wymagający?
- Właśnie na to liczę. Masz mi mówić czego pragniesz, a ja ci to dam.
- Jedyną rzeczą jakiej obecnie pragnę, to znaleźć się z tobą z powrotem w łóżku - mruczy, łapiąc mnie za rękę.
- Chcesz mnie tylko wykorzystać, tak?
- Chcę się znaleźć w twoich bezpiecznych ramionach, być całowanym i pieszczonym, aż zapomnę o całym świecie.
- Najpierw obowiązki, a potem przyjemności. Chodź, bo prom już jest. Dennis się na nas wkurzy.
Rzeczywiście, młody ochroniarz czeka w towarzystwie kilku innych mężczyzn. Ludzie zatrudnieni przez Harolda... Mam nadzieję, że sprawdzą się lepiej niż ci z agencji detektywistycznej. Poubierani są w czarne garnitury. Każdy z nich ma broń, schowaną pod marynarką.
- Znasz ich? - czarnowłosy jest nieco bojaźliwy.
- Będą dbali o twoje bezpieczeństwo - staram się zachowywać normalnie, by bardziej nie straszyć poddenerwowanego chłopaka.
- Dobry wieczór, jestem Craig. Dowódca grupy operacyjnej - łysy mężczyzna w ciemnych okularach ściska mi dłoń.
- Dziękuję za przybycie. Dennis przekazał panu wszystkie potrzebne informacje?
- Tak, panie Wood. Jeszcze dzisiaj zabezpieczymy cały teren. Dwóch moich ludzi będzie bez przerwy pilnowało pana Olsena.
- Bardzo panom dziękuję - uśmiecham się zadowolony.
- Nie zgadzam się! Nie chcę ochrony! - błękitnooki nie podziela mojego entuzjazmu.
- Rozmawialiśmy już o tym, prawda? - z dezaprobatą kręcę głową.
- Przestań traktować mnie jak dziecko! - wybucha.
- Więc nie zachowuj się dziecinnie. Dobrze wiesz, że nie mamy innego wyjścia.
- Oszukałeś mnie! Powiedziałeś, że przyjechaliśmy tutaj ze względu na ślub, a tak naprawdę to kolejna złota klatka!
- Skarbie, ktoś chce cię porwać i szybciej sam dam się zabić, niż pozwolę na to, abyś ponownie został skrzywdzony, rozumiesz? Ci panowie to profesjonaliści. Zapewnią ci bezpieczeństwo i...
- Chcę wrócić do miasta! - wścieka się.
- Josh, nie bój się. Wszystko będzie dobrze - niespodziewanie moim sojusznikiem w okiełznaniu krnąbrnego narzeczonego zostaje Dennis, któremu szybko udaje się go rozgryźć. - Dobrze ich znam. To moi przyjaciele.
- Nie wierzę ci! Wszyscy wykorzystujecie fakt, że niczego nie pamiętam!
- Zrobimy tak. Ja zostanę z tobą i panem Woodem, a chłopaki pojadą do domu, by zainstalować sprzęt.
- Dobry pomysł - decyduje Craig, zabierając swoją ekipę w stronę samochodu, którym odjeżdżają w kierunku posiadłości.
Próbuję odzyskać zaufanie mojego ukochanego biorąc go za rękę, lecz nie pozwala mi się dotknąć.
- Josh... Proszę cię, nie utrudniaj sprawy, bo nie ręczę za siebie - warczę przez zaciśnięte szczęki.
- Panie Wood, proszę pozwolić, że to ja będę go pilnował, tak jak do tej pory. Spędziliśmy razem sporo czasu, poza tym nigdy cię nie okłamałem. Ufasz mi, prawda? - Dennis jest dobrym obserwatorem. W ciągu tych kilku dni naprawdę udało mu się zdobyć zaufanie Josha, bo chłopak w końcu przystaje na jego propozycję.
- Tylko ty? A gdzie jest Randy? - rozgląda się za jego bratem.
- Musiał zostać na miejscu - odpowiada mu wymijająco.
- Mówiłeś, że zawsze pracujecie razem.
- To prawda. Jednak ktoś musi obserwować apartamentowiec, pilnować bezpieczeństwa Rose oraz Harolda, zanim tu przyjadą.
- Wszystko u nich w porządku? - dopytuje.
- Tak. Dołączą do nas za kilka dni.
- To moja wina! Nie chcę, abyście się dla mnie narażali - biedactwo, kolejny raz panikuje.
- Taką mamy pracę. Złapiemy tego szaleńca, a ty odzyskasz swoje dawne życie. To tylko i wyłącznie kwestia czasu - uśmiecha się do niego. - Oswoiłeś już Cynamona? - ochroniarz zgrabnie zmienia temat.
- Jeszcze nie. Jest bardzo uparty i pamiętliwy - mój ukochany codziennie zabiega o przebaczenie kociego księcia.
- Przejdzie mu. Codziennie podchodzi coraz bliżej, prawda?
- Ostatnio prawie udało mi się do dotknąć - chwali się.
- Czytałem gdzieś, że rasowe koty są znacznie bardziej uparte niż dachowce. Wiedziałeś o tym? - no proszę, kilka faktów o kotach i problem ochrony schodzi na dalszy plan.
- Nie.
- Pięknie tutaj. I raczej pusto - Dennis z zainteresowaniem lustruje okolicę.
- Tristan zna wszystkich sąsiadów.
- Ja też ich znam. Uważnie prześledziłem ich akta.
- Masz fotograficzną pamięć? - wpatruje się w niego z podziwem.
- Nie, praca tego ode mnie wymaga. Ty pewnie też nieźle sobie radziłeś. Byłeś jednym z najlepszych studentów na roku.
- Niewiele mi to dało. Teraz niczego nie pamiętam - wzdycha.
Przysłuchuję się ich rozmowie, choć trochę mnie boli, że zostałem zepchnięty na dalszy tor. Josh bardzo się zirytował gdy wspomnieliśmy, że będzie pilnowany przez dwóch obcych. Może Dennis ma rację, że po prostu się boi? Gdy dotarliśmy na przystań i zobaczył ich groźne miny, przez chwilę miałem wrażenie, że chowa się za moimi plecami.
- Nie wiem czy powinni panowie tak beztrosko spacerować po otwartej przestrzeni. Zwłaszcza w chwili, gdy prom wpływa do portu.
- Nie martw się. Wszystko jest pod kontrolą - odpowiadam, biorąc pod uwagę, iż Josh jest nieco przestraszony. - A jak w domu? - nie umiem się dłużej powstrzymać. Dennis ma tak kamienny wyraz twarzy, iż ciężko z niej cokolwiek wyczytać.
- Wszystko w porządku, panie Wood. Gdy tylko dowiem się czegoś nowego, od razu dam panu znać.
- Dziękuję - przez kilka sekund powracam myślami do chwili, gdy odnalazłem Josha w szpitalu. Siniaki zniknęły, lecz nadal wygląda jak cień człowieka. Co bym zrobił, gdyby porywacz postrzelił właśnie jego, a nie Randiego? A jeśli Josh by tego nie przeżył? Odruchowo mocniej zaciskam palce na jego dłoni. Czarnowłosy lekko się krzywi, lecz nie wyrywa ręki.
Wracamy do domu. W czasie gdy Ursula przygotowuje kolację, rozmawiam z Ronem, który nie brzmi dziś zbyt optymistycznie.
- Wydałeś już wszystkie pieniądze?
- Nie, skąd taki pomysł? - odpowiada mi tym samym, znudzonym tonem.
- Dużo zarobiliśmy, a ty się nie cieszysz. Martwię się.
- Mam trochę problemów w domu, z Abby i teściem. Sam wiesz jak jest.
- Znowu coś przeskrobałeś? - zgaduję.
- Nie... To znacznie poważniejsza sprawa - ton mojego przyjaciela brzmi dość poważnie.
- Potrzebujesz mojej pomocy? Wiesz, że w razie czego mogę porozmawiać z twoją żoną...
- Tristan - przerywa mi. W jego głosie słyszę napięcie. Wstrzymuje oddech czekając na jego dalsze słowa. - Nie wiem czy dalej chcę to ciągnąć.
- O czym ty mówisz?
- O moim małżeństwie.
- No coś ty, Ron! Przecież uwielbiasz Abby - to nie pierwszy raz, gdy rozważa tę opcję. Nie chcę, by się rozwodzili.
- To prawda. Jest moją przyjaciółką, bratnią duszą, ale coraz częściej łapie się na tym, że kocham ją bardziej jak siostrę, rozumiesz? Gdy na nią patrzę, widzę kogoś bliskiego, lecz gdy pomyślę, że mam jej dotykać, kochać się z nią... Nie mogę. Zupełnie mnie nie podnieca. Obojętne czy ma na sobie seksowną bieliznę, czy jest naga...
- A terapia małżeńska?
- Daj spokój, to nie dla mnie. Poza tym to nie wszystko... Przedtem zależało mi na małżeństwie, ale poznałem kogoś innego i...
- O cholera!
- Sam widzisz. Jestem w kropce.
- Mówiłeś Abby, że chcesz od niej odejść? - czemu choć przez chwilę nie może być dobrze? Ja szykuję się do ślubu, a Ron chce zakończyć swój związek.
- Tak. Nie potraktowała moich słów poważnie.
- Stary, nawet nie wiem co mam ci powiedzieć - zaczynam krążyć po bibliotece, by łatwiej zebrać myśli.
- Wiem - śmieje się cicho do słuchawki. - W każdym razie moje problemy osobiste nie powinny rzutować na twoją pracę. Masz sporo zleceń do wykonania, więc bierz się do roboty - popędza mnie.
- Pracuję bez przerwy - zapewniam go.
- A jak Josh?
- Bez zmian - zerkam w kierunku salonu, obserwując jak próbuje nakłonić Cynamona do zabawy. Rude kocisko rozsiada się na wielkiej kanapie i zaczyna lizać swoje futro, ignorując zaczepki. W tej samej chwili podchodzi do niego Dennis i zaczyna głaskać kota po łepku. Josh robi niepocieszoną minę. Gdy próbuje dotknąć zwierzaka, ten od razu zeskakuje z kanapy i biegnie w moją stronę. Podnoszę go z ziemi i przytulam.
- Dzwoń do mnie, gdybyś czegoś potrzebował. O każdej porze.
- Dziękuję, przyjacielu. Cieszę się, że jesteś po mojej stronie.
- Zawsze, przecież wiesz.
- Będziemy w kontakcie. Do jutra - żegna się ze mną.
- Do jutra - rozłączam się. Ron i Abby nie będą już razem... Trudno w to uwierzyć.

Podczas kolacji panuje bardzo wesoła atmosfera. Choć Ursula protestowała i próbowała mnie przekonać, iż powinniśmy przenieść się do jadalni, zostaliśmy w kuchni. Dzięki temu mam okazję poznać bliżej ochroniarzy, którym powierzam mój największy skarb. Słuchając ich opowieści o kłopotach innych klientów, powraca mój optymizm. Zapewniają mnie, że złapanie porywacza jest tylko kwestią czasu. Co pewien czas spoglądam w kierunku Josha. Jako jedyny nie wydaje się być zainteresowany własnym bezpieczeństwem. Grzebie widelcem w jedzeniu. Jest zmęczony. Po raz pierwszy od dawna spędził aż tyle czasu na świeżym powietrzu. Nic dziwnego, że oczy same mu się zamykają. W pewnym momencie jestem zmuszony wstać od stołu, by nie zsunął się z krzesła.
- Niezły refleks, panie Wood - chwali mnie Dennis.
- Mam spore doświadczenie w niańczeniu go - uśmiecham się w odpowiedzi. - Dobranoc - żegnam się z zebranymi, biorąc śpiącego narzeczonego na ręce.
- Może panu pomóc?
- Nie trzeba. Poradzę sobie - nie chcę, by go dotykał. Niebieskooki tak ufnie się do mnie przytula. W dodatku jest taki lekki. - Oddam ci go jutro po śniadaniu, bo mam sporo pracy.
- Oczywiście. Dobranoc - ochroniarz usłużnie otwiera mi drzwi, po czym wraca do swoich towarzyszy.
Gdy wchodzę do naszej sypialni, kocur zdążył już ułożyć się na mojej poduszce.
- Nic z tego. Śpię tylko z nim - uprzedzam rudzielca, układając Josha na pościeli. Od razu zwija się w kłębek i przesuwa jak najbliżej krawędzi. - Skarbie, uważaj, bo spadniesz - szepczę, próbując go rozebrać.
- Tristan...
- Dwie godziny na zewnątrz i jesteś nieprzytomny - przeczesuję dłonią jego miękkie włosy, siadając na brzegu łóżka, skąd mogę mu się przyglądać bez końca. Jest jeszcze taki słaby, taki kruchy... Cynamon chyba podziela moje obawy, bo bardzo ostrożnie podchodzi do śpiącego, by powąchać jego dłoń. Josh byłby zachwycony. - Uciekaj - przeganiam go z pościeli. Miauczy głośno niezadowolony z powodu takiego traktowania.
- Boję się... Tristan, gdzie jesteś? - znowu śnią mu się koszmary.
- To tylko zły sen - układam się obok niego, by czuł moją bliskość.
- On wróci... Wróci... - szamocze się.
- Kto wróci? - pytam, lecz nie uzyskuję żadnej odpowiedzi.
Przez kolejne godziny leżę wsłuchując się w jego spokojny oddech. Cynamon podejmuje kolejną próbę zaanektowania dla siebie sporej części łóżka, bo układa się tuż za moimi plecami, grzejąc niemiłosiernie swoim ciepłym futrem.
- Gorzej niż z dziećmi... - skarżę się sam do siebie. Jest mi za ciepło, a w dodatku ominęła mnie noc upojnego seksu. A mimo to jestem szczęśliwy. Ron powiedziałby, że się starzeję.

mpreg 4

„Bezsenne Noce”

- Max, tata i ja mamy dla ciebie niespodziankę! - radosny głos mojej mamy sprawia, że unoszę ociężałe powieki. Spoglądam na wyświetlacz. Dopiero ósma... Zabójcza godzina dla kogoś, kto przez pół nocy walczył z opisem krwawych przestępstw.

- Mamo, tyle razy cię prosiłem, abyś nie dzwoniła skoro świt, prawda? - naszą rozmowę zaczynam od porannego marudzenia. 

- Znowu siedziałeś do późna? Jak chcesz kogoś poznać, skoro prowadzisz tryb życia podobny do wampira? - identycznym tonem strofowała mnie w dzieciństwie, gdy wymykałem się z domu, choć obecnie moja samotność bardziej ją niepokoi. Przyjaciółki już od dawna szczycą się gromadką wnuków, a ja jestem po trzydziestce i nadal nic. 

- Mamo, błagam... Okaż mi choć trochę litości... - im jestem starszy, tym boleśniej odczuwam zarwane noce. Zbyt dużo kawy, za mało snu, ból głowy, który mocno mi doskwiera, a dodatkowo w pokoju obok przebywa prawdziwa wisienka na torcie, w wersji blond... 

- Sam nigdy do nas nie dzwonisz. Nie będę ci wypominać, że nie widzieliśmy cię od pół roku... 

- Moja wina, moja bardzo wielka wina... Skoro mamy to już za sobą, darujesz mi resztę litanii i powiesz czym byłaś aż tak podekscytowana? - odwracam jej uwagę od moich przewinień. 

- Żebyś wiedział, że bardzo się cieszę! Po tylu latach wahania w końcu się zdecydowałam. Oczywiście wszystko zawdzięczam twojemu tacie, który namawiał mnie od samego początku. Pomyślałam, że raz się żyje. A potem pojawił się ten lokal. No wtedy to już wiedziałam, że nie ma odwrotu! Postanowiłam, że sama zajmę się urządzaniem, bo projektant chciał zedrzeć z nas niemałą sumkę. 

- Mamo... Poczekaj chwilę – rozcieram obolałe skronie – nie mam pojęcia o czym mówisz. Jaki lokal? Jaki projektant? 

- Ach... No tak. Wyleciało mi z głowy – kobieta zaczyna chichotać. - Rozmawiasz właśnie z główną koordynatorką do spraw promocji naszego regionu! Jak wiesz zawsze o tym marzyłam. To nie będzie nic wielkiego, ale gdy pomyślę, że za kilka tygodni będę mogła pochwalić się przed innymi moimi pomysłami... Jestem taka szczęśliwa! - zaczyna się śmiać i pociągać nosem. 

- Mamo, ty płaczesz? - siadam na łóżku zaskoczony. 

- Myślałam, że na stare lata nie czeka mnie nic ciekawego. Czytanie książek, robienie na drutach. W dodatku twoimi nie mogę się chwalić, bo piszesz pod pseudonimem. Przyznaję, że ogródek zaczynał mnie już nudzić, ale teraz wypływam na szerokie wody! 

- I tata się zgodził? - dziwię się, bo jeszcze parę lat temu, gdy mama wspominała o angażowaniu się w sprawy lokalne, prychał pod nosem, że emeryturę zamierza spędzić z wnukami. Widać stracili nadzieję. Szkoda, że nie poczekali tych kilku dodatkowych miesięcy. Będą mieli niespodziankę, gdy dowiedzą się o dziecku. 

- Tak! Jest kochany! Ale to nie jedyna nowość. Kazał wybudować dla mnie przepiękną werandę. Oczywiście był to tylko pretekst, bo nowy budynek jest całkiem spory, a on potrzebował więcej miejsca na swoje narzędzia. Nawet trochę się przez to kłóciliśmy, bo popsuł całą aranżację ogrodu, ale jakoś mu to wybaczę. 

- Cieszę się waszym szczęściem – odsłaniam rolety. Szczelnie odgradzały mnie od intensywnego blasku porannych promieni słonecznych, które teraz boleśnie atakują podrażnione oczy. 

- A co u ciebie, synku? Kiedy nas odwiedzisz? 

- Nieprędko. Jestem zawalony pracą. Negocjuję kontrakt ze studiem filmowym, o którym ci opowiadałem. Naciskają na mnie, abym nadzorował prace nad scenariuszem. To cholernie czasochłonne. 

- To zrozumiałe, skoro jesteś jednym z bardziej poczytnych pisarzy w Stanach – zauważa rozsądnie. 

- Gdyby film okazał się sukcesem, do końca życia nie musiałbym już nic robić – rozmarzam się. 

- W takim razie już teraz trzymam kciuki, by ci się udało. Może dzięki temu mój jedyny syn znajdzie trochę czasu dla zapomnianych rodziców... 

- Obiecuję, że wpadnę do was w przyszłym tygodniu – składam tę obietnicę nieco na wyrost. Wyrwanie się stąd na cały dzień graniczy obecnie z cudem. W dodatku jest jeszcze Eli. Mama jak zawsze idealnie wybiera najmniej odpowiedni moment na wpędzanie mnie w poczucie winy. 

- A co dzisiaj będziesz robić? - pyta niespodziewanie. 

- Mam zaplanowane spotkanie z reżyserem. 

- Daj mi znać jak ci poszło, dobrze? 

- Przecież wiesz o wszystkim na bieżąco – uśmiecham się sam do siebie, bo od lat proszę rodziców o radę za każdym razem, gdy w moim zawodowym życiu dzieje się coś nowego. 

- I niech tak zostanie. W takim razie czekam na wiadomość, Max. Mam nadzieję, że przekażesz nam same radosne wieści. 

- Ja także. Pozdrów ode mnie tatę. 

- Pozdrowię. 

- Miłego dnia, mamo. 

- Kocham cię synku - moja rodzicielka szczebiocze do słuchawki.

- Ja ciebie też – rozłączam się. Rozmowy z nią zawsze wprawiają mnie w dobry nastrój. 

Otwieram drzwi od mojej sypialni i pierwsze co widzę, to siedzący przy stole Eli, który przygląda się rozłożonym na stole gotowym grafikom. Poprawie jakieś drobne detale.

- Wcześnie dziś wstałeś – przeczesuję palcami swoje potargane włosy, idąc w kierunku lodówki, lecz mój miły gest zostaje przez niego zupełnie zignorowany. - Nabazgrałeś aż tyle? - dopiero teraz zauważam pokaźny stos prac, które wkłada do specjalnych teczek. 

- Przecież chcesz swoje pieniądze, prawda? - odpowiada zmęczonym głosem. 

- Pewnie, że chcę – pociągam łyk wody z plastikowej butelki. 

- Dziś je dostaniesz - informuje mnie jasnowłosy.

Staję za jego plecami i obserwuję jak pogrubia kontur starego drzewa. Część jego gałęzi została strącona przez silne podmuchy wiatru. Wśród nich stoi samotna sarna, która przegląda się w tafli jeziora. Niby nic specjalnego, lecz idealnie uchwycił chwilę. Oczy zwierzęcia wyrażają spokój. Nadciąga zima, którą wyczuwa się w powietrzu...

O czym ja myślę? To oczywiste, że rysuje lepiej niż przeciętna osoba, skoro udaje mu się sprzedawać swoje prace. Poza tym nie przepadam za grafikami. Czerń i szarość wprawiają mnie w ponury nastrój. Znacznie bardziej podobał mi się obraz pełen kwiatów, który widziałem z galerii. Był żywy i zdawał się wibrować od barw. Mam nadzieję, że dziś także będę mógł rzucić na niego okiem. 

- Zasłaniasz mi światło – niemiłe upomnienie przywołuje mnie do rzeczywistości. Spoglądam na moją kulę u nogi. Wygląda dziś znacznie gorzej niż zwykle. Choć jest ciepło, ma na sobie ciemny, gruby sweter, z którym praktycznie się nie rozstaje oraz ciemnoszare spodnie od piżamy. Jego włosy są w nieładzie, jakby od dawna ich nie czesał. Dorobił się także niezłych cieni pod oczami. 

- Źle spałeś? - pytam od niechcenia. 

- Nie spałem. Rysowałem przez całą noc. 

- Mówiłem ci setki razy, że masz dbać o dziecko! - irytuję się, słysząc tak niepokojącą wiadomość.

- Mówiłeś także, że jeśli nie dostaniesz swoich pieniędzy, wypędzisz mnie na ulicę. „W agencjach towarzyskich nie zatrudniają kaszalotów w ciąży” - idealnie odwzorowuje ton mojego głosu. 

- Prawda. Kończ to i się połóż - ucinam temat.

Uparty dzieciak ani myśli mnie słuchać. Kontynuuje pracę jakby był robotem. W pewnej chwili głowa mu leci i ołówek wypada z ręki, ale od razu przytomnieje. Lewą dłonią dotyka swojego brzucha, a na jego twarzy pojawia się przelotny cień uśmiechu. Wygląda jak duch. Chciałem mu dokopać, ale chyba nieco przesadziłem...

W końcu udaje mu się zapakować wszystkie gotowe szkice. Przeciąga się leniwie. Od ostatniej wizyty u lekarza nie wyszedł z domu nawet na chwilę. Ciągle siedzi przy stole, rysując dniem i nocą. 
Ryzykuję zdrowiem własnego syna dla kilkuset dolarów, które nie są mi potrzebne. Dla Eli to prawdziwa fortuna. Pewnie gdyby miał jakiekolwiek pieniądze, już dawno by się wyprowadził. 

- Masz, jedz – podsuwam mu talerz, w którym tylko grzebie widelcem. Oczy same mu się zamykają. Boję się, że spadnie z krzesła, więc podchodzę bliżej, by zabrać go do łóżka. 

- Co robisz?! - zrywa się jak oparzony, gdy dotykam jego ramienia. 

- Chciałem cię zanieść do twojego pokoju zanim zemdlejesz i uszkodzisz dziecko. 

- Trzymaj swoje brudne łapska z daleka ode mnie! – jego słowa przepełnione są jadem. A więc taki jesteś... 

- Nie gryzie się ręki, która cię karmi, Eli. Jeśli będziesz podskakiwał, przestanę być miły – grożę mu, świadomy tego, że się mnie boi. 

- Miły? Ty? To jakiś żart, tak? - nastolatek nie szczędzi mi ironii. Fiołkowe tęczówki rzucają mi groźne spojrzenie. Co chcesz mi zrobić? Rzucisz się na mnie z pięściami? Wolne żarty... Mam prawie dwa metry, a ty sięgasz mi najwyżej do ramienia, i to tylko wtedy, gdy staniesz na palcach. W dodatku nawet w tym okropnym swetrze wyglądasz na bardzo wychudzonego. Lekki podmuch wiatru i po tobie. 

- Pogódź się z faktem, że jesteś ode mnie zależny – łapię go za brodę, by patrzył mi prosto w oczy. - Od teraz chodzisz spać o dziewiątej. 

- I co jeszcze? - próbuje mi się wyrwać. 

- Zjesz śniadanie – sadzam go na krześle i przysuwam widelec. 

- Nie jestem głodny. 

- Interesuje mnie tylko dobro syna, nie twoje. 

- To zamów coś jadalnego. To jest obrzydliwe – wskazuje na gotowe danie, które składa się z samych zdrowych rzeczy. 

- To zbilansowany posiłek, który słono mnie kosztował. 

- To szara breja i jakaś trawa, które smakują okropnie! - karzełek jest nieugięty i konsekwentnie odmawia zjedzenia czegokolwiek. 

- Wcale nie! - bronię swojego wyboru. 

- Może spróbujesz? - obejmuje się ramionami, czekając na to, co teraz zrobię. 

- Skoro nalegasz. Moim zdaniem wygląda obiecująco. 

- To się jeszcze okaże – mruczy pod nosem. Nakładam na widelec odrobinę „radosnej sałatki”. Smak jest dość specyficzny, przyznaję. Nie pomaga fakt, że ozdobiono ją jadalnymi kwiatami. - Dobre? 

- Nie musi być dobre. Wystarczy, że jest zdrowe i masz to zjeść do końca. 

- Ani mi się śni! 

- Eli! - uderzam pięścią w stół, wyprowadzony z równowagi. Ciężarny aż podskakuje z przerażenia. 

- Dziękuję za śniadanie – pośpiesznie ucieka do swojego pokoju. 

Wredny bachor! Już ja bym cię nauczył szacunku dla starszych... Podchodzę do szuflady, w której trzymam leki i biorę coś na ból głowy, który po naszej sprzeczce jeszcze się nasilił. 
Otwieram lodówkę i zastanawiam się co mogę mu dać. Najnowsze badania wskazują, iż powinien unikać cukru, soli, tłuszczu, glutenu... Sięgam po słoik dżemu, którym smaruję kawałek chleba tostowego. To pewnie zje. 
Popycham drzwi prowadzące do jego sypialni, nie kłopocząc się pukaniem. Chłopak leży na brzuchu i znowu coś szkicuje.

- Nie myśl sobie, że za każdym razem będę ci ulegał – rzucam talerz na pościel. 

- Dziękuję – od razu odgryza niewielki kawałek. Jednak jest głodny. 

- Za pół godziny wychodzę i wrócę po południu. Wracając do domu zrobię zakupy. Chcesz coś? 

- Landrynki. 

- Nie – pozbawiam go złudzeń w kwestii słodyczy. 

- Jestem pewny, że zarobiłem wystarczająco dużo, by starczyło na najtańsze cukierki. 

- Cukier jest szkodliwy. 

- W twoim wieku z pewnością – celowo mnie drażni. 

- Zamknę drzwi na klucz, więc nie licz na to, że uciekniesz pod moją nieobecność. I ogarnij się jakoś, bo zaczynasz straszyć. 

- O co ci znowu chodzi? - wścieka się słysząc moją ostatnią uwagę.

- Ponoć osoby w ciąży promienieją, a ty... Widziałeś swoje odbicie w lustrze? 

- Pan idealny się odezwał... Masz pecha. Dziecko będzie do mnie bardzo podobne. Będziesz się ze mną męczył długie lata. 

- Jeśli wcześniej cię nie zabiję – zabieram mu talerz z niedojedzoną kanapką. 

- Oddaj! - zrywa się z pościeli.

- Wolę ją wyrzucić – uśmiecham się złośliwie. - Jeśli zgłodniejesz, zawsze zostaje wyjątkowo zdrowa sałatka. 

- Chleba też będziesz mi żałować? - oczy Eli zachodzą łzami.

- Nie zarobiłeś na niego, a ja tak. 

- Upokarzanie mnie aż tak cię bawi, Max? A może to rodzaj rekompensaty? Byłeś prześladowany w szkole? Rodzice woleli zdolniejszą siostrę? 

- Jestem jedynakiem - odpowiadam ze spokojem.

- Może żona cię rzuciła? Jeśli wziąć pod uwagę twój wiek, to pewnie miałeś ich już kilka... 

- Nigdy nie byłem żonaty! 

- Jesteś impotentem – wyrokuje. 

- Jeszcze jedno słowo, a... 

- To też mnie nie dziwi - nastolatek kontynuuje dręczenie mnie. - Która kobieta wytrzymałaby z takim mężczyzną? Kiepski w łóżku i do tego sknera – jego atak stopniowo podnosi mi ciśnienie. 

- Nie jestem sknerą! - krew się we mnie gotuje, gdy jestem zmuszony do słuchania takich bzdur.

- Jesteś – Eli okrywa brzuch kocem, chociaż w pokoju jest bardzo ciepło. - Na szczęście to ja, a nie ty, zaopiekuję się dzieckiem, któremu niczego nie zabraknie. 

- I niby jak chcesz to zrobić, co? - drwię. - Nie stać cię nawet na najtańsze cukierki, których i tak ci nie kupię – uprzedzam jego ponowną prośbę, opierając się o framugę. - Już wiem. Będziesz się rozbierać za pieniądze. Tylko to potrafisz – jego zmęczone oczy robią się bardziej szkliste. Znowu będzie płakać.

- To nie ja zapłaciłem lekarzowi za zapłodnienie – wypomina mi. - Skoro jesteś taki bogaty i cudowny, czemu noszę twoje dziecko? Kto tu jest od kogo zależny? 

- Właśnie, ty je tylko nosisz! Jeszcze będziesz mnie błagał, abym je zabrał, bo zamienię twoje życie w piekło! - wrzeszczę jak oszalały. 

- To może być jeszcze gorzej? Nie wydaje mi się – chłopak wraca do szkicowania. 

- Może, wierz mi, że może! – wychodzę z jego pokoju, mocno trzaskając drzwiami. Idę od razu do kuchni, gdzie wyrzucam niedojedzoną kanapkę, a następnie z prawdziwą lubością pozbywam się resztek dżemu i innych rzeczy, które lubi, zapełniając nimi kosz na śmieci. Nie chce ustąpić po dobroci, trudno. Jego wybór. 

W dobrym nastroju biorę prysznic i ubieram się w jasny garnitur. Przed samym wyjściem ponownie zaglądam do smarkacza. Jasnowłosy w końcu zasnął. Waham się, czy go tutaj nie zamknąć, ale z drugiej strony może wyjdzie chociaż na balkon? Ma szarą twarz i zapadnięte policzki. Wtulił się poduszkę i porządnie okrył. Tylko on marznie w środku lata... Dziwak.

Spotkanie z przedstawicielami wytwórni filmowej przebiega w miłej atmosferze. Podpisuję umowę. Przez kilka chwil przyglądam się sporej sumie, która do końca tygodnia wpłynie na moje konto bankowe. Dzięki tym pieniądzom mógłbym udać się w podróż dookoła świata, kupić dom, a nawet kolejny samochód. Jeśli dołożyć do tego skromny procent z zysków, który będzie moim udziałem, rodzice powinni być ze mnie dumni.

Zrelaksowany i uśmiechnięty mogę odwiedzić galerię, w której jestem serdecznie witany przez pana Robinsona.

- Eli wspaniale się spisał – mężczyzna z zadowoleniem podziwia efekty jego pracy. - Jest coraz lepszy, nie sądzi pan? 
- Przykro mi, lecz nie znam się na sztuce – dyskretnie rozglądam się po pomieszczeniu, szukając wzrokiem reprodukcji Moneta, którą chłopak dla niego namalował. 
- A ja wprost przeciwnie, dlatego wiem, iż trafił mi się prawdziwy diament. Proszę – wręcza mi kopertę oraz listę zamówień. 
- Gdzie się podział ten wielki obraz, który był tu ostatnim razem? - zagaduję właściciela, wskazując na puste miejsce po płótnie. 
- Pożyczyłem go zaprzyjaźnionej galerii – uśmiecha się tajemniczo. 
- Myślałem, że zabrał go pan do domu – wkładam kopertę do wewnętrznej kieszeni marynarki. 
- Przyznaję, miałem taki zamiar, lecz mój przyjaciel przekonał mnie do zmiany planów. 
- Tak? - spoglądam na Robinsona, który ewidentnie coś przede mną ukrywa. 
- Obraz jest piękny. Trudno przejść wobec niego obojętnie, choć to tylko reprodukcja. 
- Pewnie ma pan rację – staram się dać mu do zrozumienia, iż nasza rozmowa dobiega końca. 
- Nie będę pana dłużej zatrzymywał. Proszę pozdrowić ode mnie mojego ulubieńca – uśmiecha się, odprowadzając mnie usłużnie do samych drzwi. - Prace Eli są obecnie bardzo popularne, lecz proszę pilnować, by się nie przemęczał. 
- Przecież nie pracuje w kopalni – moja uwaga sprawia, iż sprzedawca parska śmiechem. 
- Drogi panie Ford, widzę iż nie rozumie pan artystów - wzdycha z rozczarowaniem.
- Myli się pan. Rozumiem lepiej niż pan sądzi. Sam zaliczam się do tego grona. Jestem pisarzem – chwalę się. 
- Z całym szacunkiem, lecz między Eli a panem istnieje przepaść większa niż Wielki Kanion. 
- Dlaczego tak pan uważa? - dziwi mnie jego ocena, bądź co bądź, dosyć krzywdząca. 
- Bo pan jest silny, a Eli słaby, a malowanie sprawia, iż staje się jeszcze bardziej bezbronny. Musi odsłonić swoje emocje. Z panem jest inaczej, prawda? Pisanie jest pańską siłą. 
- Siłą? Nigdy tak na to nie patrzyłem. 
- Eli potrzebuje kogoś, kto stanie się jego tarczą i osłoni go przed innymi. I spotkał akurat pana na swojej drodze. W dodatku będziecie mieli dziecko. Z początku wydawało mi się, iż zupełnie do siebie nie pasujecie. Przepraszam, że to powiem, lecz odniosłem wrażenie, że jest pan zarozumiałym bucem - opinia właściciela galerii mocno mnie zabolała. - Cieszę się, że ta ocena okazała się nie mieć nic wspólnego z rzeczywistością i przepraszam, jeśli poczuł się pan dotknięty – posyła mi zakłopotane spojrzenie. 
- Pójdę już. Eli od rana jest sam. Jeśli go nie przypilnuję, nie zje obiadu. 
- W takim razie do rychłego zobaczenia – Robinson macha mi wesoło na pożegnanie. Nie wiem co bierze, lecz musi koniecznie poprosić lekarza o zmianę leków. Eli i ja? Razem? Jest to równie realne jak to, iż przerzucę się na romanse.

Obładowany siatkami wracam do domu, nadal śmiejąc się w duchu ze słów szalonego „znawcy sztuki”. Może to farby olejne tak na niego działają? Odurzył się, bo zbyt dużo czasu spędza w swojej dziupli, którą szumnie nazywa „galerią”, a ze mnie robi... Zaraz, zaraz, jak to było? Tarczę? Szkoda, że nie widzi prawdziwej twarzy swojego protegowanego. Wie o jego nagich wyczynach? A może sam ma ochotę się nim „zaopiekować”...

Wkładam klucz do zamka i z zaskoczeniem odkrywam, iż drzwi są już otwarte.

- Eli? - wołam jasnowłosego. - Jeśli próbowałeś uciec, to... 
- To co? - odpowiada mi głos mojego ojca, który wstaje od stołu. Obok niego siedzi mama, która rzuca mi krótkie, lecz jakże wymowne spojrzenie. Jej uwagę pochłania bez reszty mały malarz-amator, który na mój widok, krzyżuje ręce na brzuchu w obronnym geście.
- Mamo, tato, co tu robicie? - pytam, bacznie się im przyglądając. 
- Nie sądzisz, iż to nam należą się wyjaśnienia? Kiedy zamierzałeś nam powiedzieć o dziecku? – ojciec nie należy do osób cierpliwych. Od razu chce poznać wszystkie fakty. 
- W przyszłym tygodniu. Mamo, czemu nie powiedziałaś, że przyjedziecie? - ta drobna szatynka, która nie potrafi oderwać wzroku od kiepsko wyglądającego ciężarnego, jest obecnie moją jedyną szansą, by wyjść cało ze starcia z tym olbrzymem, który jest aż biały ze zdenerwowania. 
- W przyszłym tygodniu... - powtarza po mnie. - Dobre sobie – prycha. 
- Kochanie, nie powinieneś denerwować chłopca – Pamela Ford dyskretnie zwraca uwagę ojcu, starając się opóźnić coś, co jest nieuniknione. Za chwilę dojdzie do awantury. Nie chcę, aby Eli dostrzegł moje słabe strony, które obnaży rychłe starcie. 
- Zabierz go i poczekajcie na mnie w samochodzie – Peter Ford instruuje żonę, która od razu wykonuje jego prośbę. 
- Chodź ze mną, Eli – mama ciągnie jasnowłosego w kierunku drzwi. 
- On zostaje ze mną – zaciskam mocno szczęki. Kobieta, ściskając drobną dłoń osiemnastolatka, zatrzymuje się w połowie drogi do drzwi. 
- Daj mi pięć minut. Za chwilę do was przyjdę i pojedziemy – głos ojca dodaje jej otuchy, bo bez zbędnych tłumaczeń wyprowadza chłopaka z mieszkania, tak jak sobie życzył. Zostajemy sami. 
Groźne spojrzenie wwierca się we mnie z taką intensywnością, iż opuszcza mnie część pewności siebie, którą szczyciłem się sam przed sobą zaledwie kilka minut temu. 
- Tato... Ja... - gram na czas. 
- Zawiodłeś mnie! Jak mogłeś?! - jego niebieskie tęczówki znacznie ciemnieją, a na twarzy pojawiają się ciemnoczerwone plamy. To znak dla przeciwnika, by uciekać gdzie pieprz rośnie... - Twoja matka i ja nie tak cię wychowaliśmy! - grzmi. 
- Proszę, pozwól mi coś powiedzieć. 
- Milcz! Nie wstyd ci?! Przecież to jeszcze dziecko! On ma zaledwie osiemnaście lat, rozumiesz?! Osiemnaście! 
- To nie ma nic do rzeczy. Lekarz powiedział, że to była pomyłka, ale... 
- Pomyłka?! Tak to sobie tłumaczysz? Zaciągnąłeś go do łóżka, wykorzystałeś, a teraz się wypierasz?! - on serio myśli, że Eli i ja...? Chyba postradał rozum na stare lata!
- Do łóżka? Tato, ty nic nie rozumiesz! Kijem bym go nie tknął! 
- On jest w ciąży, kretynie! Nie powiesz mi, że jesteś aż tak głupi, że nie wiesz skąd się biorą dzieci, co? A może to też jest dla ciebie zaskoczeniem? - mężczyzna zaczyna nerwowo krążyć po pokoju, który nagle wydaje mi się bardzo malutki. 
Mój ojciec to kawał chłopa. Ma 199 wzrostu i waży dobrze ponad sto kilo. Od urodzenia trenował judo. Ma na koncie pięciokrotne mistrzostwo świata, a także złoty medal olimpijski. Choć jego skronie muśnięte są siwizną, z pewnością wciąż jest w dobrej formie. 
- Gdybyś znał go tak jak ja to przyznałbyś mi rację – z niedowierzaniem kręcę głową. 
- Ty znasz go aż za dobrze... Chcę wiedzie co teraz planujesz? 
- Planuję? A co niby mam planować? - dziwię się. - Naciskam, by oddał mi dziecko, ale on nie chce. 
- Oddał? Jak to oddał?! - ojciec ponownie się unosi. 
- Ma się zrzec praw i po sprawie - tłumaczę swój sprytny plan.
- A co z chłopakiem? 
- Zapłacę mu. 
- Zapłacisz... - w ustach Petera Forda to słowo brzmi gorzej, niż przekleństwo. - Brzydzi mnie to, co do mnie mówisz, synu. 
- To co mam twoim zdaniem zrobić? 
- Jak to co? To, co robi się w takich sytuacjach. Liczę na to, że zachowasz się jak mężczyzna. Weźmiesz ślub z Eli i wychowacie razem mojego wnuka! - stary uparciuch, któremu wydaje się, że na wszystko ma gotową odpowiedź, nie będzie za mnie decydować!
- To wykluczone! - tym razem to ja nie umiem nad sobą zapanować. - Nie zwiążę się z kimś takim. 
- Czyli jakim? 
- Tanim... - wypowiadam to słowo z pogardą, na którą Eli w pełni zasłużył.
- Jest za tani, by z nim być, lecz nie przeszkadzało ci to, by go tu sprowadzić i z nim spać? - ojciec błędnie podsumowuje sytuację.
- Mówiłem ci, że my ze sobą nie śpimy! - rozjuszony do granic możliwości nie umiem nad sobą panować.
- Skoro ty nie potrafisz stanąć na wysokości zadania, ja to zrobię - w zachowaniu mężczyzny zachodzi subtelna zmiana. Uspokaja się zdecydowanie za szybko, co nie wróży niczego dobrego. - Zabieram Eli ze sobą. 
- Co takiego?! Nie możesz tego zrobić! 
- A kto mi zabroni? - mężczyzna unosi swoje kruczoczarne brwi do góry, by wzbudzić we mnie respekt. 
- On zostaje ze mną – postanawiam walczyć do końca. 
- Nie sądzę. Widziałeś w jakim jest stanie? Jak tak dalej pójdzie, straci dziecko. Przykro mi to mówić o własnym synu, ale spodziewałem się po tobie czegoś więcej – Peter Ford podchodzi bliżej i kładzie mi rękę na ramieniu. - Razem z mamą dobrze o niego zadbamy. Nie dzwoń i nie przyjeżdżaj, chyba że zmienisz zdanie – rzuca na do widzenia, po czym zamyka za sobą drzwi.

Rozdział XVIII

„Zdrajca”

- Mieliśmy rozmawiać... - opiera swoje dłonie na mojej klatce piersiowej, próbując mnie jakoś powstrzymać.
- Już porozmawialiśmy.
- Nie powiedziałeś mi jeszcze tylu ważnych rzeczy.
- Bo teraz twoja kolej.
- Moja? - dziwi się.
- Powiedz, że mnie kochasz. Tylko mnie. Chcę to od ciebie usłyszeć – chwytam go za nadgarstki, które bez żadnego problemu układam tuż nad jego głową.
- Ale... - waha się.
- Spójrz na mnie. Czujesz to, prawda? - sięgam do paska od szlafroka, który od razu rozwiązuję. Rozsuwam miękki materiał na boki, by cieszy oczy jego jasną skórą.
- To nieuczciwe – szarpie się, zawstydzony.
- Miłość nie jest uczciwa, a namiętna – wolną ręką zaczynam pobudzać jego prawy sutek. - Zaborcza. Wymagająca – wyliczam.
- Tristan...
- Powiedz, że mnie kochasz, że jestem tym jedynym, że zawsze przy mnie będziesz, aż do śmierci.
- Przecież wiesz, że tak, więc przestań mnie dręczyć! - wygina się lekko do tyłu.
- Dręczyć? Nic nie zrobiłem – uśmiecham się niewinnie, wsuwając kolano między jego nagie uda.
- Ale zrobisz... - odgaduje moje myśli.
- To prawda. Wspaniałomyślnie pozwolę ci wybrać. Jeśli przysięgniesz, że zostaniesz ze mną do końca naszych dni, spełnię każdą twoją zachciankę.
- A jeśli nie? - dopytuje.
- Wtedy będę cię musiał przekonać.
- Jak?
- Wszelkimi dostępnymi metodami.
- Na przykład? - w jasnoniebieskich oczach dostrzegam wyzwanie. Szybko się uczysz, mój skarbie. Bardzo szybko...
- Na przykład... - udaję, że się zastanawiam – wachlarz możliwości jest doprawdy szeroki.
- Nic mi nie zdradzisz? - przygryza dolną wargę, gdy moje palce zsuwają się w dół jego brzucha.
- Nie chcę psuć niespodzianek.
- Czy możemy negocjować warunki?
- Leżysz pode mną nagi i chcesz negocjacji? Nie wydaje ci się, że nieco na to za późno?
- Proszę... - nabiera gwałtowniej powietrza, gdy dotykam wrażliwego miejsca na jego podbrzuszu.
- Jestem człowiekiem dialogu. Mów, czego oczekujesz.
- Powiem... Powiem, że cię kocham tak niesamowicie mocno, iż nie wyobrażam sobie dalszego życia z dala od ciebie, ale w zamian chcę... Nie! - protestuje gwałtownie, gdy palcem wskazującym zaczynam sunąć wzdłuż naprężonego członka.
- Tak? – szepczę mu do ucha, lekko je podgryzając. - Mów dalej kochanie, bardzo uważnie cię słucham.
- Zabierz rękę.
- Nie mogę. Chcę, abyś doszedł.
- Tristan! - jęczy wprost w moje usta, gdy zaciskam palce, jednocześnie go całując. - Przes-Przestań!
- Przestanę, gdy dojdziesz – zapewniam. - A potem zrobię to jeszcze raz, i jeszcze, i jeszcze... Będę to robić tak długo, aż to powiesz.
- Powiem to, przysięgam, że powiem, jeśli się rozbierzesz i... Aaach!
- Więc o to ci chodzi? Mój mały narzeczony jest aż tak zachłanny?
- Proszę... - spogląda na mnie błagalnie. - Proszę, weź mnie...
- Jesteś pewny?
- Tak!
- No dobrze – unoszę się nieco do góry, sięgając do guzików koszuli, które nieśpiesznie zaczynam rozpinać. Najpierw jeden, potem następny.
- Pomogę ci – uśmiecha się słodko, wyciągając ręce w moją stronę.
- Nie zapomniałeś o czymś? - uciekam przed jego dotykiem.
Chłopak siada obok mnie i nieśmiało unosi wzrok. Zsuwa z ramion szlafrok, a następnie obejmuje mnie za szyję.
- Bardzo cię kocham – wyznaje drżącym głosem.
- Ja też cię kocham, najdroższy – całuję go, popychając z powrotem na łóżko. On również nie pozostaje bierny. Ciągnąć za materiał koszuli, którą nieporadnie próbuje ze mnie zdjąć, odpinając kolejne guziki.
– Pozbądź się jej w końcu – niecierpliwi się. Spełniam jego zachciankę i ściągam koszulę, za co zostaję nagrodzony uśmiechem satysfakcji. Mogę powrócić do całowania jego słodkich, rozchylonych ust. Przytula się do mnie tak ufnie, pieszcząc moje plecy.
– Powiedz to jeszcze raz – żądam, ssąc jego szuję.
– Kocham cię.
– Jeszcze.
– Kocham cię.
– Jeszcze.
– Jeszcze? - zaczyna się śmiać. - A ponoć to ja jestem niezaspokojony.
– Tym za chwilę się zajmiemy, a teraz mów. Powtarzaj mi to bez końca. Do kogo należysz?
– Do ciebie.
– Tylko do mnie?
– Tylko... do... ciebie... - jęczy, ocierając się o mnie kusząco. - Tristan, obiecałeś... Nie chcę już czekać.
– Ja też nie – zapewniam go. - Połóż się wygodnie.
– Wygodnie będzie dopiero wtedy, gdy we mnie wejdziesz i mnie przytulisz.
– Przytulę. Wiesz, że jesteś moim skarbem. Dostaniesz co tylko zechcesz.
– Chcę tylko ciebie – wypowiada te słowa, a po chwili jego oczy zachodzą łzami.
– Josh, co się stało? - od razu reaguję.
– Nic.
– Powiedz mi.
– Ja... Uświadomiłem sobie, że będę się tak czuł do końca życia.
– I dlatego jesteś smutny?
– Nie jestem smutny, lecz bezgranicznie szczęśliwy.
– Cieszę się – z prawdziwą ulgą składam na jego wargach delikatny pocałunek. - To jeszcze nie pora przysięgi, jednak obiecuję ci, że zrobię co w mojej mocy, aby tak było. Wierzysz mi?
– Tak.
– To dobrze. A teraz zamknij oczy – przez moment się waha, ale po chwili namysłu spełnia moją prośbę. - Nie ruszaj się – instruuję go, rozsuwając mu nogi.
–  Pośpiesz się. Chcę cię już czuć – naciska na mnie coraz mocniej. Po raz ostatni uważnie mu się przyglądam. Jest mocno nakręcony, tak jak lubię najbardziej.
– Skradłeś moje serce, wiesz o tym?
– Tristan... Mam cię błagać?
– Nie tym razem – pochylam się nad nim i biorę do ust jego członka
– N-Nie! - łapie mnie za ramiona, lecz nie jest w stanie odepchnąć. - To za dużo! Nie chcę tak!
– Ale ja chcę. Bądź grzeczny, bo cię tak zostawię. Chcesz tego?
– Nie... - skomle cichutko.
– Grzeczny chłopiec. Nie powstrzymuj się. Masz dojść, rozumiesz?
– Obiecałeś, że...
– Jeszcze słowo, a kolejny raz będzie dopiero po ślubie – ostrzegam.
- Nie! Proszę, nie mów tak! Przecież wiesz, że bardzo cię potrzebuję! - jest aż nazbyt świadomy, że mogę spełnić tę groźbę.
– Wiem, mój piękny. Dlatego rób co mówię, w przeciwnym wypadku zostaniesz ukarany. Możemy kontynuować? - pytam, muskając jego czubek koniuszkiem języka.
– Tak – znowu staje się uległy.
Mając jego zgodę, staram się być delikatny. Wiem, czemu tak reaguje. Nie lubi odkrywać swoich uczuć. Za każdym razem, gdy pieściłem go w ten sposób, miał silny orgazm, lecz coś w nim jednocześnie pękało. Głęboko w środku, gdzie jest kruchy i taki wrażliwy, pojawiała się wyrwa w murze, którym się ode mnie odgradza. Dużo ryzykuję, bo nie jest jeszcze gotowy na to, co mu daję, ale nie mogę dłużej czekać. Powiedział, że mnie kocha, więc niech otworzy się tylko na mnie. Zaopiekuję się nim.
Pokój wypełniają jego ciche jęki. Mam wrażenie, że wibrują wokół mnie, zachęcając do porzucenia subtelności na rzecz mroczniejszych doznań. Doskonale wiem co lubi, co powinienem zrobić, by przez kilka chwil należał tylko i wyłącznie do mnie. Znika maska chłodu i opanowania. Znika dystans...
– Tristan... - posyła mi ostatnie, bezwolne spojrzenie. Choć przykłada dłoń do ust, jego głośny krzyk spełnienia odbija się od ścian pokoju.
– Już dobrze – chowam go w swoich ramionach. Wtula się we mnie mocno, szukając schronienia. - Już dobrze – powtarzam, głaszcząc go po włosach.
Przez pewien czas leżymy w ciszy. Josh nie przesunął się nawet o centymetr. Potrzebuje czasu, by dojść do siebie. Pochylam się nad nim i kradnę pocałunek. Nie broni się. Mógłbym z nim teraz zrobić wszystko.
– Dlaczego tak się czuję? - unosi wzrok i patrzy mi prosto w oczy.
– Jak?
– Jakbyś mnie zepsuł i naprawił jednocześnie. Jakbym się miał śmiać i płakać, albo...
– Nie będziesz płakać. Nie pozwolę na to.
– To było za dużo. Proszę, nie rób tak więcej.
– Nie możesz mnie prosić o coś takiego. Doskonale wiesz, że i tak cię nie posłucham.
– Wstydzę się – przyznaje cicho, uciekając wzrokiem.
– Wstydzisz? Dlaczego?
– Krzyczałem tak głośno... Sąsiedzi z pewnością mnie słyszeli.
– I dobrze – zaczynam się śmiać.
– To nie jest dobrze! Już nigdy nie wyjdę z tego pokoju! - naciąga na siebie kołdrę.
– Tym lepiej dla mnie. Zrobię z tobą rzeczy, o których nawet ci się nie śniło - zrzucam puchowe okrycie na podłogę.
– Jesteś okropny! - wspina się na moje biodra. - Poza tym gniewam się na ciebie!
– Za co?
– Jak to za co? - patrzy na mnie z wyższością. - Obiecałeś, że będziemy się kochać.
– Chcesz jeszcze raz? Nie ma sprawy – uśmiecham się lubieżnie, kładąc dłonie na jego nagich udach.
– Nawet gdybym chciał, to w tej chwili jestem zbyt zagubiony.
– Josh, spójrz na mnie – proszę.
– Dlaczego to zrobiłeś? Musiałeś wiedzieć jak zareaguję.
– Bo chcę, abyś był tylko mój – wyznaję szczerze.
– Przecież jestem tylko twój. Kocham tylko ciebie. Nikogo innego.
– To za mało. Chcę pewności, że nigdy mnie nie zostawisz, że nie odejdziesz. Nie zniosę tego kolejny raz.
– To o to chodzi? Chciałem odejść? - mierzy mnie zszokowanym spojrzeniem.
– Nie będziemy do tego wracać - całuję go pośpiesznie w skroń.
– Dlatego nalegasz na ślub? To tylko świstek papieru.
– Mylisz się. To przysięga łącząca dwie dusze, a ja chcę, abyś ją złożył. Obiecał, że już nigdy więcej mnie nie zostawisz. Potrzebuję tego.
– Tristan, to tak nie działa. Powinieneś wiedzieć, że...
– Powiedziałeś, że mnie kochasz, a skoro tak, udowodnisz, że tak jest i zwiążesz się ze mną. Podpiszesz dokumenty. Oddasz mi się cały. Twoje ciało, uczucia, marzenia, nawet twoja przyszłość... Chcę ich tylko dla siebie. Możesz mnie uznać za szalonego, lecz nie masz szans, by przede mną uciec.
– Kocham cię – układa dłonie na moich policzkach. - Kocham cię ponad wszystko. I dziś, i jutro. To się nigdy nie zmieni, nawet gdybym chciał. Cokolwiek się wydarzyło... Nie pamiętam tego, a ty mi nie ułatwiasz, ale nie szkodzi. Chcę, abyś wiedział, że zawsze kochałem cię tak samo mocno. Serce mi to podpowiada. Czujesz? - przykłada nasze splecione dłonie do swojej klatki piersiowej – jest tylko twoje.
– Dziękuję, kochany – obejmuję go ze wszystkich sił. - Musimy się zbierać – decyduję niechętnie.
– Nie możemy zostać? - błękitnooki nie ma ochoty opuszczać ciepłego łóżka.
– Przykro mi, ale nie. Niedługo przypływa prom. Do tego czasu przedstawię cię wszystkim i pokażę dom – ekscytuję się.
– Dom jest piękny, a po tym, co miało tu miejsce, resztę życia powinienem spędzić w ukryciu – rumieni się.
– Daj spokój, kochanie. Lubię, gdy jesteś taki głoś...
– Ani słowa więcej! - przerywa mi.
– Dobrze, już dobrze. Nic nie powiem.
– Kocham cię.
– Może zdążymy zrobić to jeszcze raz – zerkam na zegarek.
– Nie – powstrzymuje mnie. - Będziemy się kochać w nocy. I tym razem zrobisz tylko to, co ci każę, jasne?
– Jesteś cudowny, Josh – i do tego taki naiwny, czego nie zamierzam mówić na głos. On serio liczy na to, że pozwolę mu rządzić w łóżku? Zabawny koteczek.

Rozdział XVII

„Zdrajca”

Cierpliwie czekam aż Josh zaśnie, a potem wychodzę z pokoju, zamykając za sobą ostrożnie drzwi. Muszę go lepiej chronić. Gdy pomyślę o tym, że ten palant próbował sforsować bramę i przedrzeć się do środka, robi mi się zimno. A co by było, gdyby wtargnął do mieszkania? Nie usłyszałbym. Mógł go skrzywdzić, porwać, a nawet zabić... To się nie ma prawa powtórzyć! Zaciskam mocno pięści i udaję się na parter, gdzie mogę w spokoju porozmawiać z mamą i powiedzieć jej o zmianie naszych planów, a także zadzwonić do Harolda, by sprawdzić jak się ma Randy.
- Jego stan jest ciężki, ale wyjdzie z tego. To silny chłopak.
- Całe szczęście – czuję prawdziwą ulgę. - Gdyby coś było potrzebne, cokolwiek, od razu do mnie dzwoń. Za wszystko zapłacę.
- Proszę się nie martwić, panie Wood. Sytuacja jest pod kontrolą.
- Cieszę się.
- Dennis przyjedzie wieczornym promem.
- Dennis? - dziwię się, spacerując po domowej bibliotece. - Nie powinien zająć się bratem?
- Powiedział, że chce osobiście złapać tego drania. Wcale mu się nie dziwię. Gdyby skrzywdził kogoś z mojej rodziny, postąpiłbym tak samo.
- Masz rację – siadam na parapecie, by spojrzeć na ogród. Będąc dzieckiem uwielbiałem spędzać czas właśnie tutaj. Ojciec często pracował przy biurku, a ja go obserwowałem. Żałuję, że rodzice przyjadą dopiero za kilka tygodni. Ich wsparcie bardzo by mi się przydało. Jednak z drugiej strony nie wiem, czy byliby bezpieczni we własnym domu... - Wydaje mi się, że lepiej będzie, jeśli Rose i ty zostaniecie w mieście...
- To wykluczone! Jesteśmy w trakcie pakowania... - moja decyzja nie przypadła mu do gustu.
- Wiesz, że ufam tylko tobie. Ktoś musi dyskretnie obserwować apartamentowiec, chociaż przez kilka dni - nalegam.
- Ale... - przerywa mi.
- Proszę cię, nie odmawiaj. Rose i ty jesteście jak nasza rodzina. Nie wymagaj ode mnie, abym aż tak ryzykował. Wystarczy, że Josh... - brakuje mi słów, by powiedzieć o tym, co przeżywam.
- Dobrze. Dam panu kilka dni, ale nie więcej – ostrzega. - Rose zamartwia się, że bez jej opieki mały Josh będzie chodził głodny, więc proszę go często karmić. W przeciwnym wypadku wpadniemy w poważne tarapaty – zaczyna się śmiać do słuchawki.
- Zadbam o niego, obiecuję. A ty zatrudnij więcej ludzi. I każ Tannerowi, by nadal szukał. Czuję, że coś nam umyka – przyciągam kolana do klatki piersiowej i opieram na nich głowę.
- Zadzwonię jutro – rozłącza się.
Na moje nieszczęście to nie jedyna trudna rozmowa, którą muszę odbyć. Zaczynam wpatrywać się w  wyświetlacz, zastanawiając się w jaki sposób powiedzieć Ronowi, że chwilowo będziemy mieszkać tutaj... Wpadnie w szał, gdy się dowie. Wszystko jest lepsze niż krzyki i konwulsje, które zaliczył po kradzieży projektu. Rozważałem wezwanie pogotowia, by pomogli mi go uspokoić...
Ciężko mi. Czy tak ma wyglądać normalne życie? Mam każdemu patrzeć na ręce, doszukując się nie wiadomo czego? Porywacz zaczyna się niecierpliwić. Może ma świadomość, że Josh wkrótce odzyska pamięć? A może żałuje, że go nie zabił i teraz chce dokończyć dzieła?  Chodzi o ukradziony projekt? Zemstę jakiegoś kochanka, o istnieniu którego nic nie wiedziałem? Teorie spiskowe mnożą się w mojej głowie w zastraszającym tempie, lecz żadna z nich nie zbliża mnie do rozwiązania. Czy Ron ma rację twierdząc, że ślub sprowadzi prawdziwą katastrofę? Tak bardzo go kocham. Nie wyobrażam sobie, że mógłbym oddać go komuś innemu. Od pierwszej chwili wiedziałem i czułem, że jest w nim coś szczególnego.
Choć tak się staram, będziemy uciekać tak długo aż złapią tego psychopatę. Szuka go policja i prywatny detektyw. Co jeszcze mogę zrobić? Jestem równie bezradny jak w chwili, gdy odnalazłem Josha w szpitalu, pobitego i wyczerpanego.
Zeskakuję z parapetu i idę do kuchni, gdzie każę Ursuli przygotować obiad. Mój ukochany nadal najbardziej lubi makaron. Spełnię każdą jego zachciankę, pod warunkiem, że będzie wpatrzony tylko we mnie.

Przez kilka następnych godzin zajmuję się pracą.  Sumiennie i dokładnie dopracowuję szkice, co z pewnością zostanie docenione przez mojego wspólnika. Po usłyszeniu ostatnich rewelacji, nakrzyczał na mnie i teraz uparcie nie chce odebrać telefonu. Nie potrafię ukryć uśmiechu spowodowanego przez jego dziecinne zachowanie. Ron szczęśliwy jest tylko wtedy, gdy wykonuję jego polecenia. Więcej zleceń, więcej rysunków, więcej klientów. Nie boi się podejmować ryzyka, wmawiając innym nasze innowacyjne projekty. Nie waha się. Robi tylko to, co pozwoli nam zarobić. Inne rzeczy traktuje z zimną obojętnością. Ja tak nie umiem.
Odchylam się do tyłu i spoglądam na zegarek. Błękitnooki wkrótce się obudzi. Muszę z nim porozmawiać zanim przypłynie wieczorny prom. Chowam więc komputer do sejfu mojego ojca, który znajduje się za jednym z obrazów przedstawiających babcię. Pozując do niego miała zaledwie siedemnaście lat. Dziadek już wtedy był w niej szaleńczo zakochany, jednak jej rodzina nie chciała zgodzić się na ślub. Przez pewien czas chwytał się każdego zajęcia, by móc odłożyć większą sumę pieniędzy i porwać swoją ukochaną. Zrobił to dokładnie w przeddzień jej ślubu z innym. Od tej pory patrząc na jej portret, bądź oglądając ślubne zdjęcia, zawsze się zastanawiałem co by było, gdyby nie zdążył... Niedługo odbędzie się nasz ślub. Jeśli Josh kochał Randala lub kogoś innego, czy ta osoba również będzie próbowała mi go ukraść?
Zabieram z kuchni tacę z jedzeniem i udaję się na górę. Tak jak przypuszczałem, łóżko jest puste. Rozglądam się po moim dawnym pokoju. Nic się tu nie zmieniło od czasów, gdy byłem nastolatkiem. Na jednej ze ścian znajduje się olbrzymi regał, na którym stoją moje skarby – czyli setki różnych modeli samolotów oraz książki poświęcone lotnictwu. Z okna widać zatokę. Tuż obok stoi moje dawne biurko oraz wielkie łóżko. Wszystko wykonane z ciemnego drewna.
Zakradam się do łazienki zadowolony, że miękki, bordowy dywan, tłumi moje kroki. Uchylam białe drzwi. Zaskoczony Josh odwraca się w moją stronę.
- Tutaj jesteś... - podchodzę bliżej i przytulam go do siebie.
- Tristan, ta wanna jest taka mała... – zauważa, zaplatając swoje dłonie na moim karku.
- Nie szkodzi. Poradzimy sobie – śmieję się, sięgając do jego ust.
- Nie – powstrzymuje mnie przed pocałunkiem.
- Nie?
- Nie. Obiecałeś, że odpowiesz na moje pytania. Jeśli dam ci się pocałować, za chwilę skończymy w łóżku – robi poważną minę, lecz z zaróżowionymi po prysznicu policzkami oraz nieco mokrymi włosami wygląda tak słodko...
- Łóżko nie jest nam potrzebne – sadzam go na jasnozielonym, marmurowym blacie by nie upadł na śliskiej posadzce i wpijam się w jego miękkie usta z pomrukiem zadowolenia.  - Od razu lepiej – komentuję, gdy z trudem unosi ociężałe powieki.
- Robisz to celowo, by nie opowiedzieć o moim ojcu czy o powodach naszej nocnej wycieczki? - pyta, mierząc mnie na wpół przytomnym spojrzeniem.
- Odzywa się w tobie prawdziwy prawnik – kpię, opierając dłonie na zimnym marmurze i lekko się nad nim pochylając.
- Tak? - uśmiecha się do mnie. - Odpowiesz na moje pytania?
- To zależy – droczę się z nim.
- Od czego?
- Od tego, co będziesz na sobie miał...
- Tristan! - rumieni się jeszcze bardziej. - To dla mnie ważne! Masz mi natychmiast powiedzieć wszystko co wiesz! Ja nie żartuję!
- Ja też nie – biorę go na ręce i zanoszę do łóżka.
- Przestań się wygłupiać! - wyrywa mi się, lecz w tym starciu nie ma żadnych szans.
- Nie denerwuj się, mój piękny. Przecież wiesz, że niczego ci nie odmówię.
- Więc mów – nadal jest nieufny. Okrywam go kołdrą i wstaję po tacę.
- Najpierw coś zjesz. Ponoć Rose mi grozi, a wolę jej nie prowokować.
- Grozi ci? Z mojego powodu?
- Owszem. Poprosiła o kilka dni wolnego. Jeśli przez ten czas będziesz wyglądać równie mizernie jak teraz, skopie mi tyłek, więc zacznij jeść, abym nie musiał zgłosić się do rządu, by przyjęli nas do programu ochrony świadków.
- Tylko ty jej podpadłeś, ja nie – wypomina mi złośliwie.
- Jedz, bo nic ci nie powiem – układam tacę na jego kolanach i rozsiadam się po przeciwnej stronie łóżka, by móc na niego patrzeć. Złote, ozdobne poduszki bardzo mi w tym pomagają.
- Postarałeś się nawet o makaron – sięga po srebrny widelec.
- Dobry? - upewniam się, gdy wkłada niewielki kęs do ust.
- Tak.
- Lepszy niż ten ugotowany przez Rose?
- Jeśli powiem, że tak, powtórzysz jej to i wtedy to na mnie będzie polować, prawda?
- Ursula ucieszy się, że ci smakuje. Zaczęła tu pracować krótko przed moim wyjazdem na studia. Może nie jest taka ciepła i otwarta jak szalona Meksykanka, ale zrobi wszystko, o co ją poprosisz.
- A gdzie Cynamon? - nie zapomina o swoim ulubieńcu.
- W pokoju obok. On również zdążył się zadomowić. Wyleguje się na dużym łóżku, zupełnie jak ty.
- Dlaczego tu przyjechaliśmy?
- Powiedziałeś, że w mieszkaniu czujesz się jak w klatce. Przemyślałem to i stwierdziłem, że masz rację. Posiadłość jest spora i ogrodzona. Poza tym najwyższa pora, aby zacząć przygotowania do ślubu, nie sądzisz? - to powinno uśpić jego czujność.
- Tristan... Jeśli o to chodzi to może lepiej... - spuszcza wzrok. Wiem, co za chwilę usłyszę. Nie dam się zbyć byle czym.
- Poprosiłem, a ty się zgodziłeś. Ta obietnica była i jest wiążąca - ucinam temat, nie wdając się w dalszą dyskusję.
- Nie moglibyśmy poczekać aż wróci mi pamięć?
- Nie ma takiej opcji. Czekałem wystarczająco długo. Jedz, to zabiorę cię na spacer.
- Już nie jestem głodny – odstawia tacę na bok.
- Josh, dobrze wiesz, że bardzo cię kocham i zrobiłbym dla ciebie wszystko. Dlaczego nie mówisz mi całej prawdy?
- Skąd wiesz? - zaskoczony otwiera szeroko oczy.
- O co chodzi, skarbie? Zrobiłem coś nie tak?
- Nie - spuszcza wzrok.
- Wolisz ślub w innym miejscu?
- Nie.
- Chodzi o seks? - zgaduję.
- Nie! - od razu się czerwieni.
- Więc o co? - niecierpliwię się.
- Bo ja... Ja nadal nie wiem, co do ciebie czuję – szepcze zawstydzony.
- Ufasz mi?
- To nie ma nic do rzeczy! - broni się.
- Proszę, odpowiedz.
- Przecież wiesz, że tak.
- Lubisz ze mną być, prawda? Rozmawiać, być blisko... - te argumenty trudno mu będzie odrzucić.
- Bardzo lubię, ale to nie to samo co miłość - spogląda w bok, by nie musieć patrzeć mi w oczy.
- Gdy spoglądasz na innych ludzi, pożądasz ich równie mocno jak mnie? Chciałbyś, by cię całowali, dotykali?
- Co?! Nie! Jak możesz mówić takie rzeczy! - oburza się na mnie.
- Więc tylko ja mogę zrobić coś takiego... - podnoszę się i przesuwam dłonią od jego łydki w kierunku uda.
- Tylko ty... - wzdycha.
- Sam widzisz, data ślubu zostaje bez zmian – uśmiecham się zadowolony z siebie, opadając z powrotem na poduszki.
- Planowałeś to od samego początku! - rzuca się w moją stronę, udając obrażonego, lecz po chwili po prostu się do mnie przytula.
- Przysięgam, że będziesz ze mną szczęśliwy – całuję go w skroń.
- Byłbym znacznie szczęśliwszy, gdybyś więcej mi mówił. O cokolwiek cię pytam, ignorujesz to lub odwracasz uwagę seksem – narzeka.
- To już nie moja wina, a twoja. Nie potrafię cię nie dotykać. A gdy zaczynasz reagować – sięgam w kierunku paska od białego, frotowego szlafroka, który na sobie ma.
- Nie! - łapie za nadgarstki i układa moje dłonie po obu stronach głowy, rozsiadając się na moich biodrach. - Nie będziesz mnie dotykać, jeśli nie odpowiesz na moje pytania – jego oczy błyszczą groźnie.
- No dobrze, masz mnie – udaję uległego. - Co chcesz wiedzieć?
- Wszystko! - zachłanny jak zawsze...
- Nie wiem wszystkiego, tylko tyle, ile sam mi powiedziałeś, a jak zapewne zauważyłeś, jesteś raczej skryty.
- Tristan... To dla mnie ważne...
- Mamy nie pamiętasz. Zmarła przy porodzie. Wychowywał cię ojciec, który dużo pił, a potem oddał cię jakiejś ciotce i zniknął. To wszystko co wiem. Przysięgam.
- Co było dalej?
- Nie mówiłeś, a ja nie naciskałem. Poznałem cię, gdy byłeś studentem. Powiedziałeś, że nie masz rodziny. Zaproponowałem, że mogę wynająć detektywa, by odszukał twojego tatę. Odmówiłeś. Poprosiłeś jedynie, abym nie pił alkoholu, więc nie piłem. Drażnił cię sam jego zapach. Wyrzucałeś mnie z naszej sypialni za każdy kieliszek wina. Nigdy ci tego nie mówiłem, ale tej nocy, gdy cię uwiodłem, dolałem koniaku do twojej herbaty. Wybaczysz mi?
- Upiłeś mnie i wykorzystałeś?!
- Ależ skąd – zaczynam się śmiać. - Byłeś taki zziębnięty. Chciałem cię tylko trochę ogrzać. W trakcie kolacji stwierdziłem, że w łóżku lepiej mi pójdzie i miałem rację. Nie przewidziałem za to, że tak mną zawładniesz i stracę dla ciebie głowę.
- Dobrze ci tak.
- Aż za dobrze... - odpowiadam rozmarzonym głosem. - Tamtej nocy zyskałem pewność, że to właśnie ty – z czułością dotykam jego policzka. - Gdy spałeś, podjąłem kilka ważnych decyzji dotyczących naszej przyszłości.
- Zgodziłem się na to? Pozwoliłem, abyś podejmował za mnie decyzje?
- Nie. Przekonałem cię za pomocą seksu – łaskoczę go. Uwielbiam, gdy się śmieje.
- Proszę, przestań.
- Gdybyś wiedział jak bardzo cię kocham, nie zabraniałbyś mi – droczę się z nim.
- Nadal coś przede mną ukrywasz. Zakładając, że jest tak jak mówisz,  w domu byłyby moje rzeczy. Co się z nimi stało?
- Pokłóciliśmy się. Bardzo. Wiesz, że jestem impulsywny. Wkurzyłem się i... Nie chcę do tego wracać.
- O co się pokłóciliśmy? - dopytuje.
- To już bez znaczenia. Pocałuj mnie.
- O co? - naciska na mnie coraz mocniej.
- Jakieś drobiazgi. Nic ważnego – kłamię, unikając bolesnych wspomnień.
- Drobiazgi... - powtarza po mnie, nad czymś się zastanawiając.
- Wyrzuć to z siebie. Nienawidzę, gdy odcinasz się ode mnie tym cholernym murem.
- Poza Cynamonem, który mnie nie lubi, nic nie zostało. Niczego nie przeoczyłeś... Gdybym poprosił, abyś udowodnił, że mieszkałem razem z tobą, jak byś to zrobił?
- Nie wiem – przyznaję szczerze.
- Co to były za „drobiazgi”? - drąży temat.
- Nie powiem.
- Szkoda – znowu robi się smutny i zamyślony, po czym unosi na mnie swoje jasnoniebieskie tęczówki i zaczyna wpatrywać się w moją twarz. Dłonią dotyka mojego policzka. Przesuwa palcami po nosie i ustach.
- Co robisz? - pytam nieco speszony jego niecodziennym zachowaniem.
- Uczę się.
- Uczysz?
- Nie chcę zapomnieć po raz drugi... Nie mam wspomnień, zdjęć... Tylko to mi pozostało. Czujesz to? Bo ja to czuję...
- Co takiego, kochany? - topię się w środku od jego pieszczot.
- Gdy mnie dotykasz, gdy się uśmiechasz... Pewnie pomyślisz, że oszalałem, ale...
- Nie oszalałeś. To właśnie jest miłość – głos nieco mi drży, gdy wypowiadam ostatnie słowo. Właśnie tak. Kochaj tylko mnie. Bądź tylko mój...
- Miłość? - wygląda na zaskoczonego tym odkryciem. - Kocham cię?
- To pytanie, czy stwierdzenie? - upewniam się.
- Skoro tylko ty wywołujesz we mnie ten dziwny stan, więc raczej stwierdzenie – rozważa na głos, jakby chodziło o jakiś nic nie znaczący szczegół.
- Widzę, że nie jesteś pewny – wystarczy złapać go za biodra i wykorzystując niewielki ciężar jego ciała, lekko popchnąć, by znalazł się pode mną.
- Tristan! - gani mnie.
- Sprawdźmy jakie inne uczucia jestem w stanie w tobie wywołać...