Kostka III

„Czekolada”

Wracam do domu cały roztrzęsiony. Nie umiem dojść do siebie po tym, co się stało... Jak on mógł... Jak ja mogłem? Pozwoliłem, by mnie wykorzystał. Nie stawiałem żadnego oporu tylko dlatego, że było mi dobrze... Czuję do siebie obrzydzenie.
Włączam prysznic i osuwam się po zimnej ścianie kabiny. Cały się trzęsę ze zdenerwowania. Nie wiem ile tak siedzę zupełnie załamany. Zasypiając wiem jedno – moja noga nigdy więcej nie przestąpi progu „Fantazji”. To postanowienie sprawia, że jest mi lżej na duszy.
Wstaję niewyspany. Wiem, że jest późno i powinienem powiadomić Dianę o porzuceniu pracy, ale nie mam ochoty z nikim rozmawiać. Wyłączam telefon, zakopuję się w łóżku i ponownie zasypiam.
Budzi mnie dźwięk unoszonych rolet w oknach i jasne promienie popołudniowego słońca, które rażą zmęczone oczy. Zasłaniam je ręką i próbuję naciągnąć na siebie kołdrę, ale ktoś ją ze mnie bezlitośnie ściąga.
- Wstawaj, śpiąca królewno. Musimy pogadać – ten głos... Prześladuje mnie nawet we śnie. Może jeśli będę leżeć bez ruchu, to przyśni mi się coś innego... Słyszę kroki ciężkich butów, odbijające się od parkietu i szmer odsuwanego krzesła. Ktoś tu jest. Otwieram oczy spanikowany. Collin wpatruje się we mnie nie przerywając lustrowania niewielkiego mieszkania, które wynajmuję.
- Co tu robisz? - pytam wściekły, siadając na łóżku.
- Nie przyszedłeś do pracy. Diana się martwi. Dzwoniła do ciebie setki razy. Masz wyłączony telefon.
- Bo nie chcę z nikim rozmawiać. Pracować dla ciebie też już nie chcę. Wynoś się! - krzyczę na niechcianego gościa, który jakby nigdy nic rozsiada się przy kuchennym stole.
Mija kilka minut, które spędzamy w milczeniu. Obserwuję jak Collin zaczyna się bawić wstążeczką od pudełka czekoladek, które bezustannie kupowałem. Przepadałem za nimi, ale teraz... Mdli mnie na samo wspomnienie tego jak mnie potraktował wczorajszego wieczoru. Ma na sobie czarną koszulę z długim rękawem oraz ciemne spodnie. Swoją skórzaną kurtkę przerzucił niedbale przez krzesło. Okrywam się szczelniej kołdrą i otulam ramionami. Jego obecność w moim pokoju wydaje mi się zupełnie surrealistyczna. Skąd wiedział gdzie mieszkam? Jak się tu dostał? Kto go wpuścił? Nie zamknąłem drzwi? A właściciele mieszkania? Nie zdziwiła ich obecność obcego?
- Jak się czujesz? - pyta spokojnie, jakby mówił o pogodzie.
- Zgwałciłeś mnie, więc domyśl się – mój głos jest równie spokojny, choć przesiąknięty jadem.
- Tak trudno przyznać, że było ci dobrze? Przecież ostrzegałem, że pierwszy raz zawsze boli – jest znudzony. Zachowuje się tak jakby tłumaczył krnąbrnemu dziecku kolejny raz to samo.
- Żartujesz, prawda?
- Następnym razem będzie znacznie przyjemniej – uśmiecha się przelotnie.
- Następnym razem? - powtarzam po nim z niedowierzaniem. - Niedobrze mi, gdy na ciebie patrzę. Idź stąd! Nie chcę cię nigdy więcej widzieć! - podrywam się z łóżka gotowy do ataku, ale Collin bez problemu łapie mnie za ręce, które wykręca do tyłu i dociska do ściany. Jest silniejszy. Nie dam rady się obronić. Przypominam sobie wszystko co ze mną robił poprzedniego dnia. Kolana mi drżą, a łzy bezwiednie spływają po policzkach.
- Nie walcz ze mną – ostrzega cicho, po czym sadza na krześle przy stole pozwalając, abym doszedł do siebie. Wycieram niechciane łzy i chowam twarz w dłoniach. Collin wciska mi do ręki papierowy ręcznik.
- Proszę, idź sobie – głos mi drży. Nie jestem w stanie dłużej na niego patrzeć.
- Nie mogę. Obiecałem Dianie, że sprawdzę jak się czujesz. A właśnie, powinienem do niej zadzwonić. - Wyciąga z kieszeni spodni telefon i wykręca numer. Diana od razu odbiera i zasypuje go gradem pytań. Cierpliwie milczy, czekając aż dziewczyna rozładuje napięcie. - Nic mu nie jest. Ma zepsuty telefon. Jutro wróci do pracy. Niedługo będę i ci pomogę. - rozłącza się, nadal zasypywany pytaniami, które ignoruje. Wzdycha cicho. - Zmuszasz mnie do kłamstw, a ja nie lubię kłamać – spogląda na mnie zdegustowany.
- Wolisz gwałcić? - pytam cicho, wpatrując się w swoje dłonie.
- Jessie, nie prowokuj mnie! - unosi głos wypowiadając moje imię po raz pierwszy, a ja aż podskakuję zaskoczony.
- Nie wrócę do pracy – szepczę cicho.
- Wrócisz. Jutro.
- Chyba śnisz... - złość zaczyna we mnie wzbierać. Podnoszę się z krzesła i kolejny raz rzucam na niego. Tym razem udaje mi się go zaskoczyć. Przez chwilę szamoczemy się po pokoju. Wyrywam mu się i uderzam pięścią w twarz. Collin natychmiast popycha mnie na łóżku i blokuje ciosy łapiąc za nadgarstki. Wykorzystuje ciężar swojego ciała, abym się nie wyrywał. Jest wściekły. Jego oczy błyszczą gniewem.
- Nie rób tak więcej. W przeciwnym razie będę musiał cię ukarać – posyła mi lodowate spojrzenie, a ja z satysfakcją obserwuję jak ostrożnie dotyka obitej twarzy. Mam nadzieję, że bardzo go boli.
- Zejdź ze mnie! - krzyczę.
- Uspokój się – wpycha kolano między moje nogi. Bliskość jego ciała działa na mnie odurzająco. Jego głos, zapach... Czuję się tak, jakbym tracił własną wolę i poddawał mu się, a przecież wcale tego nie chcę. Boję się siebie i sposobu, w jaki może spełnić swoją groźbę. - Puszczę cię, jeśli obiecasz, że porozmawiamy, dobrze?
- Wynoś się! Nie chcę z tobą... - krzyczę oburzony, lecz on dociska tylko moje dłonie mocniej do pościeli i całuje zaborczo, ucinając wszelkie protesty. Jego język wdziera się brutalnie w moje usta. Otwieram szeroko oczy zaskoczony. Collin przerywa pocałunek i patrzy na mnie przez chwilę.
- Zamknij oczy – prosi cicho, przesuwając dłonią po moim policzku.
- Nie.
- Nie chcesz? - pyta, drażniąc się ze mną. - Szkoda... - muska ponownie moje usta swoimi, wywołując iskry na całym ciele, po czym zwinnym ruchem schodzi ze mnie i siada obok na łóżku. - Nie mam całego dnia, aby bawić się z tobą w kotka i myszkę. Diana czeka. Dziś wyjątkowo ci daruję, ale jutro masz przyjść do pracy punktualnie. Rozumiemy się?
- Jeśli sądzisz, że po tym co mi zrobiłeś, będę dla ciebie pracować, to chyba...
- Będziesz – przerywa mi. - Jeśli nie, pokażę Dianie filmik, który wczoraj nagrałem. Chciałbyś, aby widziała jak dochodzisz leżąc na szafce w mojej kuchni? - pyta, posyłając mi złośliwy uśmieszek.
- Możesz jej powiedzieć. Nic mnie to nie obchodzi – odcinam mu się zszokowany sposobem, w jaki mnie załatwił.
- Nie boisz się, że Diana odwróci się od ciebie?
- Nie boję. Co więcej, jestem pewien, że będzie po mojej stronie, a nie po twojej, to podły, sadystyczny... - zaczynam wyliczać wszystkie przekleństwa, które mi się przypominają.
- Masz rację, Diana ma do ciebie słabość. Nie to, co twój brat... - uśmiecha się triumfująco, bo wie, że ma mnie w garści.
- Mój brat?
Collin ponownie wyciąga telefon i włącz filmik, który nam wczoraj nagrał. Widać na nim moją twarz. Zaciskam dłonie na blacie, wzdychając, podczas gdy on...
- Podobałeś mi się taki uległy – mówi cicho. - Nie mogę się doczekać, aż zrobimy to kolejny raz. Tym razem...
- Przestań! - przerywam mu, spanikowany. - Nie będziesz mnie szantażować!
- Oczywiście, że będę. Chyba, że sam powiesz swojemu braciszkowi jak bardzo podnieca cię bycie przeze mnie pieprzonym.
- Nie powiesz mu! Nie zrobisz tego!
- To zależy od ciebie. Jeśli zrobisz co ci każę, nikt się nie dowie, ale jeśli nie... Twój brat mieszka w Chinach, prawda? Diana przesłała mi dzisiaj jego numer telefonu, adres, telefon do żony, do firmy. Wszystkie dane, którymi się z nią podzieliłeś „na wszelki wypadek”. Nie patrz tak na mnie. Obiecuję, że twój sekret jest u mnie bezpieczny tak długo, jak...
- Jak co? - pytam zupełnie zrezygnowany. Dobrze wiem, że bez mrugnięcia okiem jest gotowy zniszczyć mi życie. A brat... Gdyby zobaczył ten filmik, już nigdy więcej go nie zobaczę. Nie pozwoli mi też przyjechać na święta. Nie zobaczę jego dzieci... Bolesne ukłucie pozbawia mnie resztek powietrza. Stracę rodzinę, a wszystko to przez jeden jego kaprys...
- Jak już mówiłem, jutro wracasz do pracy. Diana mówiła mi także, że masz inną pracę. Nie przejmuj się. Nie będę stawał na przeszkodzie twojej świetlanej kariery w modelingu.
- Zapłacę ci, jeśli skasujesz ten film.
- Nie chcę pieniędzy. Mam ich całkiem sporo.
- Więc czego chcesz? Bawi cię szantażowanie mnie? Wiesz, że poza bratem nie mam nikogo?!
- Chcę ciebie. Chcę, żebyś był mój. Masz należeć do mnie duszą i ciałem.
- Ja? Ale dlaczego?
- Podobasz mi się. Masz w sobie coś takiego, co sprawia, że nie umiem o tobie zapomnieć. Nie patrz tak. Sprawię, że poczujesz do mnie to samo. Będziesz mnie pragnął równie mocno jak ja ciebie.
- Tego właśnie chcesz? Jesteś obrzydliwy, ale dobrze, skoro na tym ci zależy – kładę się na łóżku – masz, rób sobie co chcesz. Nie będę się bronił. Możesz mnie gwałcić i wykorzystywać do woli.
- O nie, kochany – śmieje się ze mnie. - To by było zbyt proste – przejeżdża opuszkami po moim policzku. - Kiedy to zrobimy, będziesz krzyczeć z rozkoszy, obiecuję, ale pod warunkiem, że mnie poprosisz.
- Co?! Mam cię prosić, abyś mnie wykorzystywał? Jesteś chorym zboczeńcem!
- Nie wykorzystywał. Chcę widzieć pożądanie w twoich oczach. Masz mnie pragnąć. Błagać o to, abym cię zaspokoił.
- To się nigdy nie stanie.
- Nie? - ignoruje moje protesty. Kładzie się na mnie i spogląda prosto w oczy. Przytrzymuje moje dłonie i zaczyna pieścić, podgryzając płatek ucha. Zagryzam dolną wargę prawie do krwi, pozwalając mu, by robił co chce. Udowodnię, że jego wysiłki są bezcelowe, a dotyk zupełnie obojętny.
Zwinne dłonie zakradają się pod moją koszulkę. Palce kreślą wzory na mięśniach brzucha. Widzisz, to wcale na mnie nie działa. Jestem silny. Nagle Collin chwyta za brzegi tkaniny i rozdziera ją na pół. Szok maluje się w moich oczach, za to w jego błogie uczucie zadowolenia. - Co powiesz na mały przedsmak atrakcji, które nas czekają? - uśmiecha się, po czym zaczyna drażnić mój lewy sutek językiem. Nabieram gwałtownie powietrza zaskoczony sposobem, w jaki moje ciało reaguje. Gdy zaczyna go mocniej ssać i przygryzać zębami, zdradzieckie usta uwalniają cichy krzyk, którego nie udaje mi się powstrzymać. - Przyjemnie? - pyta cicho. Nie odpowiadam.
Staram się myśleć o bracie, którego dawno nie widziałem. Jego starszy synek skończy niedługo cztery latka, a młodszy dwa. Obydwaj mają ciemne włosy i błękitne oczy. Ze starszym czasami udaje mi się porozmawiać przez telefon. Nie mogę ich stracić. Nawet za cenę bycia torturowanym przez tego niewyżytego szantażystę...
- Co jest, Jessie? Źle się bawisz?
- Ależ skąd, jest świetnie – kpię, chociaż dużo mnie to kosztuje.
- Tak? Moim zdaniem mógłbyś się lepiej postarać... – mruczy, jednocześnie przesuwając dłoń w stronę nagich bioder.
Nigdy wcześniej nie czułem... Właśnie, czego nie czułem? Ognia, którym parzy moją skórę? Pożądania, które mieszka w jego oczach? Nienawidzę go i chcę przyciągnąć bliżej, by czuć jeszcze więcej...
- Przyznaj, że mnie pragniesz – muska małżowinę gorącym językiem.
- Nie – odpowiadam natychmiast.
- Nie? - uśmiecha się jadowicie i sięga dłonią jeszcze niżej, przesuwając palcami po podbrzuszu. Jeśli nie przestanie tak robić, to... - Chcesz mnie? Mam cię dotknąć niżej? A może sam chcesz mnie dotknąć?
- Nie... – mój głos jest cichy, przypomina raczej westchnienie, na co on wybucha miękkim śmiechem. Ten słodki dźwięk rezonuje we mnie, zupełnie jakby mój mózg go nagrał, by wielokrotnie odtwarzać z pamięci.
- Zdajesz sobie sprawę, że nie posunę się dalej, jeśli sam o to nie poprosisz...- odurzony jego dotykiem, nagle uświadamiam sobie znaczenie wypowiedzianych słów.
- Nie poproszę – odpowiadam, wpatrując się pewnie w ciemne tęczówki.
- Przecież mnie chcesz – kusi przebiegle. Po raz kolejny sięga wargami do mojego wrażliwego ucha. - Jeśli mnie teraz ładnie poprosisz nie skończysz zadowalając się samemu w łazience - dodaje niskim, niezwykle podniecającym szeptem. Moje całe ciało przeszywa dreszcz. Walczę sam ze sobą, rozbity między pragnieniem satysfakcji a rozumem. Tym razem mu się nie uda. Ani teraz ani nigdy - postanawiam w myślach.
- To nie twoje zmartwienie – odgryzam się.
- A mogłoby być tak przyjemnie...- wzdycha, widząc moje zdecydowane spojrzenie.
- Tobie, czy mnie?
- No cóż, twój wybór - jest wyraźnie niezadowolony i poirytowany Podnosi się z łóżka i ubiera kurtkę. - Jutro punktualnie o dwunastej – rzuca mi swoje ostatnie, wyzywające spojrzenie i wychodzi trzaskając drzwiami.
Zostaję sam. Zwijam się w kłębek. Zdradziecka część mnie wyrywała się do niego, gotowa błagać o zaspokojenie, ale nie dam mu tej satysfakcji. Nie poproszę, by mnie dotykał i sam też nie zamierzam tego robić. Skoro on może się tak perfidnie bawić moim kosztem, ja mogę odpłacić mu tym samym.