Humory Króla - rozdział 19

 

Simon

Gdy opuszczaliśmy „Twierdzę” zegar wskazywał kilka minut po dwudziestej pierwszej. Ile czasu Eryk spędził z Alanem? O czym rozmawiali? Starszy brat musiał mieć jakiś konkretny cel, skoro zadał sobie aż tyle trudu i pojawił się osobiście. Wiedział o zabezpieczeniach. Wiedział, jak dostać się bezpośrednio do apartamentu. Nie przyszedł zabijać. Torturował Eryka, bo chciał coś na nim wymusić. Tylko co? Może liczył na to, że Eryk odda mu koronę? A może po prostu lubi zadawać mu ból? Cokolwiek to było, posunął się za daleko. O wiele za daleko.

- Przestań się wiercić, bo mnie denerwujesz! – Blondyn wyraża swoje niezadowolenie. Przeszkadzam mu, że bez przerwy się obracam. 

- Przesiądę się. – Korzystam z okazji i od razu odpinam pasy.

- Nawet o tym nie myśl – złowrogi syk pozbawia mnie złudzeń.

- Dlaczego nie pozwalasz mi przy nim być? On mnie potrzebuje!

- W tej chwili potrzebuje wyłącznie spokoju i odpoczynku.

- Pan wszechwiedzący się znalazł, który wszystko wie najlepiej – szydzę.

- Gdybyś śledził poczynania Alana to wiedziałbyś, jak działa specyfik, który podał Erykowi – odpowiada ze spokojem, ignorując moją zaczepkę.

- Skoro ty to wiesz, czemu więc Eryk jest w tak złym stanie?!

- Zrobiłem tyle, ile mogłem. Teraz musimy czekać.

- Na co? – prycham.

- Aż jego organizm rozłoży związek chemiczny, który… –  Vee rzuca mi pojedyncze spojrzenie, po którym kręci jedynie głową. – W sumie po co mam ci to tłumaczyć? I tak nie zrozumiesz. Nie znasz się na tym.

- Za to umiem się całkiem nieźle bić i jeśli nie przestaniesz mnie prowokować, to… – Przerywam swoją wypowiedź, bo z ust mojego ukochanego wydobywa się ciche jęknięcie. Ponownie odpinam pasy. Może uda mi się prześlizgnąć między fotelami.

- Nie dotykaj go! – Vee zdaje się czytać w moich myślach. Jak inaczej wytłumaczyć fakt, że przewidział co chcę zrobić? Opiera rękę o mój fotel, zagradzając przejście.

- Potrzebuje mnie! – Wykłócam się o swoje prawa.

- Narkotyk Alana potęguje ból. Eryk został pobity i pocięty. Każde, nawet najmniejsze muśnięcie sprawia, że cierpi. Im mniej go dotykamy, tym lepiej.

- Zabiję drania… Zabiję gołymi rękami… – odgrażam się. Trudno jest mi zapanować nad falą bezsilności połączonej z dziką furią. Na samą myśl, że ten zwyrodnialec znowu skrzywdził Eryka… Najchętniej bym go zabił! I pomyśleć, że był czas, gdy ślepo wierzyłem Alanowi… Ba, ja go nawet kochałem! Brzydzę się samym sobą i łatwowiernością, która obróciła się przeciwko mnie.

- Nie zabijesz, bo to ja dopadnę go pierwszy – Vee studzi moje mordercze zapędy.

- Ty?! Twoi ludzie wpuścili drania do apartamentu! – Oskarżanie to ślepy zaułek, ale muszę się na kimś wyładować.

- Dopiero teraz na to wpadłeś? Wysłałem mu zaproszenie oraz klucze. Nie wiedziałeś? – Blondyn stara się zachować spokój. Zacisnął dłonie na kierownicy tak mocno, że pobielały mu palce. Nie zdziwię się, jeśli rzucimy się sobie do gardeł.

- Nie… – Z ust Eryka wydobywa się kolejne jęknięcie.

- Śpij, skarbie. Wszystko będzie dobrze.

To jedno słowo, wypowiedziane przez mojego ukochanego, całkowicie zmienia dynamikę między naszą trójką. Vee i ja przestajemy się kłócić. Łączy nas wspólny cel. Tylko ściśle ze sobą współpracując będziemy mogli przeciwstawić się niebezpieczeństwom.

- Szefie? – Ciszę w aucie przerywa telefon od Zoe.

- Mów – mój partner chce jak najszybciej poznać odpowiedzi.

- Narkotyk to zupełna nowość na rynku. W porównaniu z próbką, którą dostarczył nam nasz człowiek, skład tabletek z apartamentu nieco się różni. Na chwilę obecną mogę jedynie potwierdzić, że powinien zostać zneutralizowany w przeciągu czterdziestu ośmiu godzin.

- Przyślij mi pełną analizę chemiczną, gdy tylko będzie gotowa.

- Tak jest.

- Zbadaliście nóż?

- Jest czysty. Poza śladową ilością krwi króla, nic na nim nie ma.

- Niemożliwe! – krzyczy Vee, ignorując fakt, że jego zachowanie może się odbić na śpiącym Eryku. – Za co wam płacę, do cholery! Macie go dokładnie obejrzeć! Milimetr po milimetrze!

- Szefie, robimy co w naszej mocy, ale wszystko wskazuje na to, że książę Alan celowo pozbył się śladów. Nawet na szklance, z której pił, nie ma jego DNA. Technicy sprawdzają apartament. Szukają mikrośladów, włosów, grudek błota…

- Dowiedziałaś się, w jaki sposób ominął zabezpieczenie?

- Jeszcze nie – dziewczyna smętnie wzdycha. – Za to wiem, jak się wydostał. Użył silnego ładunku wybuchowego. Podłożył go w idealnym miejscu. Musiał wiedzieć, że akurat tam filary wykonane były w cieńszych materiałów. Wysadził więc szklaną ścianę, a gdy wybuch spowodował wyrwę, bez problemu wyszedł.

- Zoe, nie irytuj mnie! Gdzie niby wyszedł?! Skoczył w dół?! A może ześlizgnął się po elewacji?!

- Mógł mieć ze sobą spadochron lub ktoś mu pomagał. Obraz z kamer został wyłączony. Sprawdzamy, czy urządzenia działały. Jeśli tak, to przekierowano nagrywanie na inny serwer, a wtedy…

- Żądam odpowiedzi. Szczegóły bez znaczenia możesz zostawić dla siebie. Rusz tyłek i zacznij działać! – Vee kończy połączenie.

Mija godzina naszej podróży. Kręcimy się bez celu, jeżdżąc mniej uczęszczanymi uliczkami po obrzeżach miasta. Obracam się, by sprawdzić, czy z Erykiem wszystko w porządku. Podłączona przez Vee kroplówka powoli się kończy. Szarooki jest blady niczym papier. Jego oddech wciąż wydaje mi się płytki. Nie rozumiem także, dlaczego Vee woli męczyć króla w samochodzie, zamiast zawieźć w jakieś bezpieczne miejsce. Niedawno chwalił się, że Eryk ma kilka „domów”. Nie wątpię, że to prawda. Czemu więc nie pojedziemy do jednego z nich? Czy przejażdżka z nieprzytomnym, owiniętym w ręcznik monarchą kuloodpornym samochodem to obecnie szczyt naszych możliwości?

- Jeśli chcesz coś wiedzieć, zapytaj. – Vee przerywa ciszę miedzy nami.

- Nagle jesteś chętny do udzielania odpowiedzi? – Udaję zdziwionego. Blondyn nie reaguje, więc postanawiam wykorzystać okazję. – Gdzie jedziemy?

- Jeszcze nie wiem.

- Nie wiesz? – parskam.

- Rozważam różne opcje.

- Rozważaj je szybciej. Nie będziemy przecież zwiedzać miasta w nieskończoność, prawda?

- Dlaczego? Źle się bawisz?

- To nie jest śmieszne! – Kolejny raz tracę nad sobą panowanie. – Jedźmy gdzieś, gdzie jest bezpiecznie!

- Eryk tylko przy nas czuje się bezpieczny. Poza tym lubi, gdy prowadzę. To go uspokaja.

- Vee, nie przeciągaj struny. Jeśli nie chcesz mi nic powiedzieć, to nie mów, ale przestań mnie prowokować!

- Nie prowokuję cię. Pojedziemy za miasto. Musimy pokręcić się po okolicy, aby mieć pewność, że nikt nas nie śledzi.

- Kroplówka się kończy.

- Wiem. Za chwilę wymienię ją na nową.

Blondyn zatrzymuje auto praktycznie na środku drogi. Nie gasi silnika. Za to popisuje się umiejętnościami medycznymi, których coraz bardziej mu zazdroszczę.

- Świetnie sobie radzisz – rzucam od niechcenia. – Gdzie się tego nauczyłeś?

- Chciałem być lekarzem, ale nie wyszło – puszcza do mnie oko. Po chwili koncentruje całą swoją uwagę na Eryku. Bardzo delikatnie odgarnia dłuższe pasmo jego włosów, które opadało na blady policzek. – Śpij, mały – szepcze.

***

Nastaje noc. Jakiś czas temu wyjechaliśmy z miasta. Wciąż nie mam pojęcia gdzie jedziemy. Vee z pewnością za chwilę się zatrzyma. Kroplówka znowu nadaje się do wymiany. Tym razem miejscem naszego postoju okazuje się malutka stacja benzynowa. Mój partner skupiony jest na potrzebach Eryka. Dla mnie także znajduje zadanie.

- Zapłać za benzynę i kup nam coś do jedzenia. Gotówka jest w schowku.

- Ok – przytakuję, niechętnie oddalając się od samochodu.

Wchodzę do budynku, gdzie zastaję przysypiającego młodego chłopaka. Dzieciak wydaje się nieco zdziwiony moim widokiem. Najwidoczniej niewielu klientów odwiedza to zadupie w środku nocy. Nic nie mówi. Niezgrabnie zsuwa się ze swojego stołka. Zgarnia banknoty, które rzuciłem na ladę.

Vee kazał mi kupić jakiś prowiant, lecz tym razem chyba nieco się przeliczył. Poza piwem, lekami i innymi zbędnymi drobiazgami, udaje mi się wypatrzeć jedynie karton wypełniony czekoladowymi batonikami. Sięgam więc w jego kierunku i nabieram garść łakoci.

- Jeszcze to. I wodę – dodaję, licząc na to, że nastolatek szybko się uwinie.

- Z napojów została już tylko cola w puszkach. No i kawa – wskazuje na ekspres.

Kawa? Mają tu kawę? Ktoś u góry jednak się o mnie troszczy.

Z prawdziwą wdzięcznością zabieram z lady papierową torbę oraz dwa plastikowe kubki i wracam do samochodu.

- Chcesz zobaczyć magiczną sztuczkę? – Vee odpala silnik i podjeżdża do znajdującej się na tyłach myjni bezdotykowej.

- A mam inny wybór? – Pytam, przełykając jednocześnie najbardziej obrzydliwą kawę, jaką kiedykolwiek piłem. – Paskudztwo! – Otwieram okno i wrzucam kubek do metalowego kosza na śmieci.

- Tą też wyrzuć – wskazuje na drugi kubek. Nie raczył nawet spróbować. Znacznie bardziej interesują go batoniki. Niezdarnie pozbywa się opakowania i odgryza spory kęs. Nie należy do fanów czekolady. Za tortami także nie przepada. Dba o formę? A może to wina Eryka? Odkąd zamieszkaliśmy w apartamencie, mój ukochany żywił się prawie wyłącznie biszkoptem z owocami.

Blondyn wysiada z samochodu. Wrzuca kilka monet do automatu i sięga po myjkę ciśnieniową. Pod wpływem wody, kolor lakieru zmienia się z czarnego na srebrny. Woda zmienia także numer rejestracyjny.

- Przyznaj, że tego się nie spodziewałeś, co? – Zadowolony z siebie, uśmiecha się przelotnie. – Za jakieś trzy godziny będziemy na miejscu.

- Powiesz mi, gdzie jedziemy? – Nie tracę nadziei, że w końcu mi zaufa.

- Nie.

- Niepotrzebnie się łudziłem – wzdycham do siebie.

- Simon, rozmawialiśmy już o tym. Cokolwiek się stanie, masz być po mojej stronie. Nie podam ci współrzędnych, bo ich nie znam. Sam widzisz, że nie korzystam z mapy. Kupiłem mały domek na odludziu. W obecnej sytuacji to chyba najlepsze rozwiązanie – wreszcie wtajemnicza mnie w swój plan. Chciałbym nauczyć się ufać jego słowom. Chciałbym także stać się godny jego zaufania. To wiele by nam ułatwiło.

Tankowanie na obskurnej stacji to nasz ostatni postój. Mając pewność, że nikt nie siedzi nam na ogonie, niebieskooki znacznie przyspiesza. Nie zwraca uwagi na żadne znaki drogowe, zwłaszcza te mówiące o ograniczeniu prędkości. Nic nie mówię. To i tak nie miałoby większego sensu. Pochłaniają mnie wydarzenia dzisiejszego dnia, który okazał się wyjątkowo długi i męczący. A najgorsze jest to, że jeszcze się nie kończy. Za oknem robi się szaro. Mogę podziwiać kolorowe domki, porozrzucane po okolicy. Mniejsze i większe osady oddzielone są od siebie niekończącymi się połaciami lasów. Drewno jest niezwykle ważnym materiałem eksportowym dla królestwa. To właśnie z niego produkowane są ołówki. Eryk uratował fabrykę. Gdyby nie jego odwaga i determinacja, Alan do spółki ze starym księciem pozbyliby się fabryki bez mrugnięcia okiem. Zaprzepaściliby bezcenne dziedzictwo. Zerkam na śpiącego króla.

- Simon, przestań się zamartwiać. Nic mu nie będzie.

- W ciągu ostatniego miesiąca trzy razy próbowano go zabić.

- Potem się tym zajmiemy – mężczyzna skręca w polną drogę. – Jesteśmy na miejscu – oświadcza, uśmiechając się.

Mam wielką ochotę jakoś skomentować jego ostatnią uwagę, lecz gryzę się w język. Moim oczom ukazuje się spory dom, ukryty przed wścibskimi spojrzeniami za masywną bramą, porośniętą bluszczem, która otwiera się automatycznie. Vee parkuje na podjeździe, tuż przed samym wejściem. Wysiada z auta i spogląda na wszystko dość krytycznym wzrokiem.

- Piękny, prawda? Z drugiej strony jest jezioro oraz prywatna plaża. Eryk będzie zachwycony, gdy się obudzi. Weź go na ręce. Tylko ostrożnie – przypomina.

Akurat o to nie musi się martwić. Staram się delikatnie objąć ukochanego. Vee podał mu całe mnóstwo różnych leków, lecz idę o zakład, że szarooki nadal odczuwa działanie narkotyku.

- Jego pokój jest na piętrze – informuje mnie, otwierając drzwi na oścież.

Nasze kroki odbijają się echem od drewnianego parkietu. Ku mojemu zdziwieniu, na górę prowadzą dwie pary schodów. Nie są one usytuowane na samym środku, lecz po bokach i wyłożone brązową wykładziną. Vee wybiera te prowadzące na prawo. Podążam za nim. Nie podziwiam widoków za oknami, nie interesuje mnie wystrój wnętrz. Wpatruję się w twarz wtulonego we mnie Eryka, który marszczy jasne brwi. Wiem, że cierpi. Przykro mi, że to ja sprawiam mu ból. Uważam jednak, że nie powinien spać w samochodzie. W łóżku będzie wygodniej. No i Vee będzie miał większe pole manewru.

Zawiasy lekko skrzypią, gdy blondyn przekręca klamkę. Sypialnia króla okazuje się być niezbyt dużym pomieszczeniem. Centralną część zajmuje masywne, ciemnobrązowe łóżko z rzeźbioną ramą. Obok łóżka stoi fotel oraz malutki, okrągły stolik. Po drugiej stronie znajduje się sporych rozmiarów szafa, a także biurko. Wszystko to stanowi komplet i przywodzi  mi na myśl ferie zimowe, które spędzałem z rodzicami w nadmorskich pensjonatach.

- Zdejmij jego buty i zasłoń okna.

Zaciągam aksamitne zasłony. Vee kończy opróżnianie strzykawki. Wrzuca puste fiolki do torby, z którą się praktycznie nie rozstaje. Eryk jęczy cicho, gdy dotykam jego obolałego ciała.

- Już dobrze – szepczę.

- Za trzy godziny podam kolejną porcję leków. Dopiero wtedy będę mógł dokładniej przyjrzeć się ranom na rękach.

- Dobrze – przytakuję automatycznie, nie odwracając wzroku od mojego skarbu.

- Chodź.

- Dokąd? 

- Eryk potrzebuje ciszy.

- Posiedzę przy nim.

- Ja bardziej cię potrzebuję.

- Ty? – Czuję przypływ wiatru w żagle, na który tak długo czekałem. Wiedziałem, że w końcu zacznie traktować mnie poważnie i przydzieli jakieś odpowiedzialne zadanie. Mogę mu pomóc w tak wielu rzeczach.

Pełen entuzjazmu, podążam za królewskim opiekunem z powrotem na parter. Schodzimy tymi samymi schodami, którymi weszliśmy na górę. Mężczyzna prowadzi mnie do przestronnej kuchni. Odkłada torbę z lekami na stół. Odsuwa jedno z krzeseł, po czym wyjmuje z kieszeni telefon.

- Co mam zrobić? – pytam.

- Jestem głodny, a mały mówił, że umiesz gotować.

- Żartujesz?! – Prawie się krztuszę własną śliną.

- Nie – Vee jest śmiertelnie poważny.

Wpatruję się w niebieskie oczy przeklinając dzień, gdy nasze drogi się skrzyżowały. Wiem, że tylko mnie podpuszcza, lecz wybrał sobie naprawdę kiepski moment na tego typu żarty.

- Pospiesz się. Mam mało czasu. Za pół godziny rozpocznie się telekonferencja.

- Nie jestem twoim służącym!

- Masz za słabe kwalifikacje. Mimo to będę wspaniałomyślny i przymknę na to oko. Lodówka jest pełna.

Waham się, czy najpierw go udusić, czy zastrzelić. To wredny, impertynencki, wyjątkowo złośliwy i pewny siebie dupek!

- Simon, nie podważam twoich kompetencji. Wiem, że stać cię na wiele więcej. Niestety, nie mam obecnie czasu, aby wprowadzić cię w nowe obowiązki. Sądziłem, że to rozumiesz. Jeśli nie chcesz mi pomagać, nie pomagaj. Sam sobie poradzę.  – Vee spogląda na zegarek. Jego telefon nie przestaje wibrować, informując o nowej korespondencji. Dzwoni też Zoe, która zaczyna omawiać raport toksykologiczny.

- Jak się czuje Moor? – Vee odkłada telefon na blat. Włącza głośnik, abym mógł słyszeć wieści przekazywane przez jego podwładną.

- Zdaniem doktora Arima operacja przebiegła pomyślnie. Pan Moor spędzi kilka najbliższych dni w szpitalu.

Zapomniałem, że pan Moor został postrzelony.

- Oby szybko doszedł do siebie. Jest mi potrzebny. Ktoś musi nadzorować prace nad naszym nowym lokum.

- Nasi ludzie zajęli się pałacem. Będzie gotowy za trzy tygodnie. Za godzinę raport z Twierdzy powinien być już gotowy. Wybuch nie uszkodził fundamentów. Naprawa zniszczeń potrwa do końca przyszłego tygodnia.

- Przypilnujcie, aby prasa milczała na ten temat.

- Już się tym zajęłam.

- Czy Jane rozesłała podziękowania za kondolencje? – Vee bardzo dba o nienaganny wizerunek Eryka na arenie międzynarodowej.

- Tak.

- W razie jakiś niejasności, poproś o pomoc lady Annę.

- Rada Korony domaga się spotkania z królem.

- Tak szybko? – Ta wiadomość nieco przygnębia Vee.

Rada Korony to najbliżsi współpracownicy króla. Ich rola polega na doradzaniu w kwestiach polityki zagranicznej oraz krajowej. Obecnie Rada to dziesięciu przedstawicieli wywodzących się z najznamienitszych rodów. Część z nich w sposób otwarty wypowiedziała się negatywnie na temat objęcia rządów przez Eryka. Co prawda król nie musi liczyć się z ich zdaniem. Mimo to wrogość ze strony członków Rady nie wróży najlepiej na przyszłość.

- Zajmę się tym po konferencji. Potrzebuję raport z najnowszymi danymi dotyczącymi cukrowni, którą ostatnio przejęliśmy.

- Ważniejszy jest plan naprawczy fabryki ołówków.

- Eryk jeszcze go nie ukończył. Będziemy improwizować do czasu aż poczuje się lepiej.

Czuję silne wyrzuty sumienia przysłuchując się ich rozmowie. Gdyby nie Vee, Eryk naprawdę straciłby koronę. Szczerze wątpię, że byłby w stanie podołać tak licznym obowiązkom. Postanawiam więc zakasać rękawy, schować dumę do kieszeni i jakoś go wspomóc. Podchodzę do lodówki, skąd wyciągam niezbędne produkty spożywcze. Mam nadzieję, że lubi jajecznicę.