sobota, 21 października 2017

mpreg 18

„Bezsenne Noce



Nie radze sobie… Zupełnie sobie nie radzę! To jego wina! Gdyby nie był taki… Dość! Przestań o nim myśleć! Zapomnij choć na chwilę! Tylko jak? Widzę go nawet wtedy, gdy zamykam oczy. Jego oczy… Takie poważne i smutne. Znowu go zraniłem, a przecież nie tak miało być. Sto tysięcy razy obiecywałem sobie, że się zmienię, zacznę go lepiej traktować i co? Zawaliłem. Zabijam w nim całą radość życia. Tak rzadko się uśmiecha. Gdybym był na jego miejscu i musiał dzień w dzień znosić niekończące się pretensje, zaczepki, przytyki, oszalałbym!
Czemu zachowuję się jak najgorszy palant? To do mnie zupełnie niepodobne. Zawsze myślałem o sobie, jak o fajnym facecie. I byłem fajny. Miły, zabawny, troskliwy. A potem… Każda nasza konfrontacja prowadzi do tragedii. Sama świadomość, że jest gdzieś blisko, wywołuje we mnie nagłą potrzebę zwrócenia na siebie jego uwagi. I wtedy to się dzieje. Samozapłon, prowadzący do wybuchu. Nie jest to jednak wybuch namiętności. O nie… Wprost przeciwnie. Najpierw wieje arktycznym chłodem, potem następuje milczenie, a jeszcze później… Nienawidzę, gdy płacze. Jeszcze mocniej nienawidzę siebie za to, że doprowadziłem go do łez.
Szkodzę dziecku, wiem o tym. Nie powinienem go denerwować, lecz otoczyć puchatą bańką, tak jak Ian zrobił to z Tiną. Położyć na łóżku, rozebrać, pieścić… Rozebrać? Czemu o tym pomyślałem? Bo znowu boleśnie ze mnie zakpił, wypominając różnicę wieku? Jak on to powiedział? Że nie dam rady go zaspokoić? Króliczku, ty nawet nie wiesz, jak to smakuje, a ja ci tego nie pokażę. Mógłbym, ale… 
Przecież nie pójdę z nim do łóżka! To nie tak, że mi się nie podoba. Na początku rzeczywiście tak było. Wydawał się taki przeciętny i… Nie! Nie kłam, Max! Nie oszukuj sam siebie! Gdy spotkałeś go po raz pierwszy, aż mowę ci odjęło. Te złociste włosy, jasna skóra… Nie był w szczytowej formie. Ciąża już wtedy mocno dawała mu w kość. Część mnie wiedziała, że najlepiej będzie, jeśli dam mu spokój, ale jak mógłbym? Chciałem go znowu zobaczyć…
- Max, wszystko w porządku? – z zamyślenia wyrywa mnie natrętny głosik nowej znajomej. Kobieta przysuwa się nieznacznie, zmniejszając dystans między nami. Ociera się o mnie ramieniem, zabiegając o uwagę.
- Tak… - odpowiadam automatycznie. Cholera, zapomniałem jej imienia.
- Cherry – podpowiada, uśmiechając się słodko.
- Wybacz. Wiem, że nic mnie nie usprawiedliwia, ale…
- Wybaczam – przerywa mi, splatając palce naszych dłoni.
- Chyba nie powinniśmy… - próbuję uwolnić rękę, lecz zaborcza kokietka mi na to nie pozwala.
- Nie powinniśmy? – obdarza mnie oburzonym spojrzeniem. – Skarbie, obydwoje jesteśmy samotni i nieszczęśliwi. Szukamy pocieszenia. Nie ma nic złego w tym, że wypijemy wspólnie kilka drinków, a potem każde z nas wróci grzecznie do domu, prawda?
Cherry ma rację. Nie robię nic złego. Przyszedłem do baru, by odreagować stres i nieco ochłonąć. Gdybym został z Eli sam na sam, zwłaszcza po naszej ostatniej sprzeczce… Boję się myśleć do czego mogłoby dojść…
- Znowu odpływasz, misiu – Cherry ociera się o mnie coraz natarczywiej. Jest piękną kobietą, nie przeczę. Zwróciłem na nią uwagę ze względu na długie włosy, które bezustannie poprawia. Przez chwilę wydawało mi się, że to Eli. Głupku, nie śledziłby cię aż tutaj. Spacer do baru zajął mi ponad dwie godziny. To zdecydowanie zbyt wielki wysiłek dla osoby w ciąży. Eli… Znowu Eli… Lubię, gdy jasne pasma opadają mu luźno na ramiona. Lubię ich dotykać. Przeczesywać palcami. Są takie miękkie i… - Od razu lepiej – pomruk zadowolenia sprawia, iż przytomnieję. Dlaczego dotykam włosów Cherry? Mój gest chyba się jej spodobał, bo zmniejsza odległość między nami i całuje mnie w usta. Z początku sztywnieję, nie wiedząc jak zareagować, a potem… Jej język ostrożnie dotyka mojej dolnej wargi. Tak, chcę tego zapomnienia. Nie myśl już o tym, czemu tu przyszedłeś, nie myśl o dziecku ani tym bardziej o jasnowłosej istocie, która je nosi. Zamknij oczy i ciesz się życiem. Kiedy ostatnio pozwoliłem sobie na flirt? Przed poznaniem małego hobbita często chodziłem na randki. To on wymusił na mnie przeprowadzkę i… Przestań! Skup się na całowaniu i porzuć tą obsesję! On nie jest dla ciebie! Myślisz, że pozwoliłby ci na coś takiego? Sam słyszałeś, jak powtarzał, że nie lubi się całować… Tymczasem ona… Cherry… Ma na imię Cherry! Całujesz się z nią i to jest w tej chwili najważniejsze!
Wplatam palce w tlenione włosy i pogłębiam pocałunek. Właśnie tak, Max. Wreszcie możesz być sobą i ona to rozumie. Nie musisz niczego udawać. Możesz być zaborczy i wymagający, jeśli masz na to ochotę. To tylko zabawa. Eli nie umie się bawić. Nie wolno ci go tknąć, choć umierasz z tęsknoty za swoim dzieckiem. „Zbyt intymnie…” Wiesz jakby zareagował, gdybyś pocałował go tak jak teraz? Zaniemówiłby. Jego fiołkowe oczy zrobiłyby się wielkie niczym spodki. Mrugałby zaskoczony, nie potrafiąc zebrać słów. To akurat byłoby fajne… Milczący Eli… Boże, znowu to robię! Cherry, skup się na Cherry!
- Misiu… Nie sądziłam, że potrafisz tak całować… - moja towarzyszka zaczyna się wachlować ręką, próbując zapanować nad oddechem.
- Przepraszam, poniosło mnie – dopijam resztkę złocistego alkoholu i od razu przywołuję barmana, by przygotował nam kolejne drinki.
- Obiecaj, że to nie koniec – zaczyna chichotać, opierając głowę o moje ramię.
- Mamy przed sobą całą noc – zapewniam ją, choć tak naprawdę mam na myśli siebie.

Gdybym przez chwilę posłuchał podszeptów sumienia, pewnie nie spędziłbym kolejnych kilku godzin razem z klejącą się do mnie damą. W trakcie rozmowy okazało się, że wbrew pozorom, wiele nas łączy. Ona również potrzebowała oddechu po niedawnych nieporozumieniach, które miały miejsce między nią i jej byłym. Pokłócili się o to, gdzie pojechać na wakacje oraz z czyimi rodzicami spędzić nadchodzące święta. Cherry wolała Hawaje, chociaż czy to nie tam mieszkali jego rodzice? A może to była jej matka? W sumie jakie to miało znaczenie? Wybraliśmy sobie niewielki stolik w rogu sali. Jej usta smakowały Martini. Śmiała się z moich żartów i nie miała nic przeciwko, gdy ją przytulałem. A może to ona przytulała mnie?
- Max… Pojedziemy do ciebie? – jej szept sprawił, że momentalnie robi mi się gorąco.
- Do mnie?
- Nie chcesz? – Cherry z pełną premedytacją układa moją dłoń na swoim nagim, opalonym udzie. – Ja chcę. I to bardzo… – zarzuca mi ręce na szyję.
- Moje mieszkanie oddalone jest setki kilometrów stąd. Chodźmy do hotelu.
- Przyjechałeś samochodem?
- Nie. Poza tym nawet gdyby tak było, jestem zbyt wstawiony, by prowadzić. Zawołamy taksówkę? – uśmiecham się, dotykając czule jej policzka.
- Tu nie ma taksówek, zapomniałeś? To prowincja – parska śmiechem, ponownie szukając moich ust.
- I co teraz? – pytam, jednocześnie obserwując, jak jasnowłosa uwodzicielka maluje kółka, schodząc palcami coraz niżej, aż udaje się jej wsunąć rękę pod moją koszulę. – Chyba koniec amorów na dziś – udaję smutnego, choć daleko mi do użalania się nad sobą. Wypity alkohol szumi mi w głowie, delikatnie podkręcając i tak mocno erotyczny nastrój. – Całe wieki nie bawiłem się tak dobrze.
- Misiu… Noc jest jeszcze młoda. Skoczę upudrować nosek, a ty w tym czasie zapłać za drinki i spotkamy się przy wyjściu, ok? – jej propozycja zupełnie mnie zaskakuje.
- Jesteś pewna? – nie rozumiem skąd we mnie tyle skrupułów. Przecież nikogo nie zdradzamy. Ja z pewnością jestem wolny. Mogę robić co chcę i z kim chcę.
- Max… – przysuwa się do mnie i zaczyna całować po szyi. – Masz jeszcze jakiekolwiek wątpliwości? – łapie za mojego członka i pociera go przez materiał spodni, doprowadzając mnie tym samym do szaleństwa. – Za pięć minut przy wyjściu… - powtarza, ześlizgując się ze swojego miejsca i nieco poprawiając krótką, ozdobioną błyszczącymi cekinami, czarną sukienkę. Z niekłamaną satysfakcją odprowadzam ją wzrokiem aż do łazienkowych drzwi. Cherry to nie Eli. Doskonale wie, że potrafię ją zadowolić… Powinienem poprosić o jej numer telefonu. Następnym razem, gdy ten wredny karzełek zacznie kpić z mojej męskości, mógłbym szybko obalić jego błędne teorie. Uśmiechnięty od ucha do ucha, kieruję się w stronę barmana. Wyciągam z portfela plik banknotów, wliczając w to spory napiwek, po czym odnajduję czekającą na mnie dziewczynę. Wpijam się w jej czerwone wargi, gdy tylko wychodzimy na zewnątrz.
- Tutaj nie – śmieje się ze mnie, biorąc za rękę i ciągnąc w kierunku starego salonu gier, który został zamknięty jeszcze za moich szkolnych czasów.
- Myślałem, że pojedziemy do ciebie – żalę się, mijając słabo oświetlony parking.
- Misiu… Nie gadaj tyle – owija moje ramię wokół swojej talii. Przechodzimy na drugą stronę ulicy. To dopiero przygoda. Słodka ślicznotka jest na mnie tak napalona, że nie może się powstrzymać. Szkoda, że Eli tego nie widzi…
Klimat nie odbiega zbytnio od tego, co zdarza mi się opisywać w moich książkach. Ciepła noc. Żadnych ludzi. Dźwięk wysokich obcasów kochanki, niknący wśród ciszy. Opuszczony budynek. Pobity klosz ulicznej latarni. Znikamy innym z pola widzenia, kryjąc się za rogiem. To wszystko wydaje mi się surrealistyczne. Zaczynam się śmiać, lecz Cherry nie jest w nastroju do żartów. Opiera mnie plecami o ścianę i od razu sięga do zapięcia moich spodni.
- Gdyby ktoś mi powiedział, że ten dzień skończy się w taki sposób, nie uwierzyłbym.
- A ja wprost przeciwnie. Co najbardziej lubisz? – jej bezpośredniość aktywuje alarm, odzywający się gdzieś głęboko w moim wnętrzu. Żałuję, że nie zalałem go większą ilością alkoholu...
- Pocałuj mnie, bo potrzebuję czasu do namysłu – próbuję ją objąć, lecz mi na to nie pozwala.
- Za późno… - jasnowłosa zsuwa mi spodnie z bioder i sięga po mojego członka. Agresywny sposób jej zachowania sprawia, iż znika nastrój frywolnego flirtu. Wszystko dzieje się za szybko, a przynajmniej ja nie tak to sobie wyobrażałem.
- Cherry… - kobieta całuje mnie raz, a potem drugi.
- Jesteś zbyt spięty, ale umiem sobie z tym poradzić – szepcze, osuwając się wzdłuż mojego ciała.
- Cherry… - powtarzam jej imię. Nie reaguje. Zmysłowo oblizuje usta a potem patrząc mi prosto w oczy, wkłada moją męskość dość głęboko do ich wnętrza, ponętnie się przy tym uśmiechając. Nabieram głęboko powietrza, czując powolne ruchy jej języka.
- Zrelaksuj się… - szepcze między liźnięciami, starając się pieścić mnie tak, abym zrobił się twardy. Zamykam na chwilę oczy i wplatam palce w jej rozpuszczone włosy. Moja wyobraźnia zdaje się tylko na to czekać, bo od razu karmi mnie inną, znacznie seksowniejszą wizją… Warczę cicho jakieś przekleństwo, próbując odpędzić go od siebie, ale jest już za późno. Oplatam jasne pasma wokół swojej dłoni, by tylko mi się nie wymknął. Mam wrażenie, że w nozdrzach czuję jego zapach, że pieści mnie swoimi drobnymi dłońmi… Chcę go. Tak bardzo, że to aż boli. Chcę czuć na sobie jego dotyk, ciepło skóry, ale przede wszystkim chcę, by był mój. Pod wpływem jego spojrzenia, jestem zupełnie bezbronny. I jest mi dobrze, tak dobrze… - Otwórz oczy, misiu i patrz na mnie… - na dźwięk obcego głosu, wpadam w panikę. „Nie, Max. Patrz na mnie… Tylko na mnie…”
- Zawsze patrzę… Tylko na ciebie… - niespodziewanie dochodzę. Cherry zaczyna krztusić się moją spermą. Mruży groźnie oczy, ocierając łzy. – Przepraszam… Nie chciałem… - pomagam jej wstać.
- Nie szkodzi – uśmiecha się do mnie blado. – Zapłacisz ekstra i po sprawie.
- Zapłacę?
- Misiu, chyba nie liczyłeś na to, że…
- Ile? – przerywam jej ostro, odpychając od siebie, by móc poprawić ubrania.
- Byłeś miły, więc dwieście wystarczy – wyciąga rękę w moją stronę. Wyjmuję wszystkie banknoty, jakie mam w portfelu i wciskam w jej dłonie.
- Masz i spadaj! - bardziej zabolało mnie przerwanie tej dziwnej fantazji, niż odkrycie prawdy. Źle ze mną. Bardzo źle.
- Nie ma się czym denerwować, Max. Spędziliśmy miły wieczór. Nie psuj nastroju – pociesza mnie.
- Miły?! To nazywasz miłym wieczorem?! – zaczynam krzyczeć, ruszając prosto przed siebie, choć w obecnym stanie jest to dosyć trudne.
- Poczekaj! – woła za mną, stukając obcasami. – Chodź, porozmawiajmy – łapie mnie za rękę i podprowadza do krawężnika, pomagając usiąść.
- Idź sobie. Chcę zostać sam!
- Pójdę. Chłopak na mnie czeka – odwraca się w kierunku parkingu. Jak na zawołanie, w jednym z samochodów zapalają się światła.
- Ten, z którym rzekomo zerwałaś? Świetnie…
- Ty też nie do końca byłeś ze mną szczery. Wyobrażałeś sobie kogoś innego, podczas gdy ja…
- Dość!
- Za tobą jest telefon. Masz – wyjmuje kilka monet z niewielkiej, satynowej kopertówki, którą ma przewieszoną przez ramię. – Zadzwoń po kogoś, by cię zabrał do domu – nie chcę od niej pomocy. Nie chcę pomocy od nikogo! Odpycham więc jej rękę, lecz dziewczyna nie rezygnuje. Kładzie drobne na chodniku obok mnie, po czym wsiada do czarnego samochodu i odjeżdża.
Przez kilkanaście minut nie jestem w stanie ruszyć się ze swojego miejsca. Czuję obrzydzenie i jest mi niedobrze. Obejmuję się ściśle ramionami, próbując zapanować nad sytuacją. Ktoś powinien obtłuc mi mordę za to, co zrobiłem. Na szczęście jest osoba, która nie odmówi mi tej drobnej „przyjemności”.
Zabieram monety i podchodzę do automatu. Wykręcam numer do domu.
- Halo? – słysząc głos Eli, mam wrażenie, że się popłaczę. Tylko tego było mi trzeba…
- Jeszcze nie śpisz? – wypowiedzenie tych trzech słów sporo mnie kosztuje.
- Max? Wszystko w porządku?  - zachowuje się tak, jakby już o wszystkim wiedział…
- Nie. Obudź ojca. Muszę z nim porozmawiać.
- Twoi rodzice wrócą dopiero rano. Dzwonili do mnie jakiś czas temu.
- Rano? Cudowanie! Po prostu lepiej być nie może! Czemu nigdy go nie ma, gdy najbardziej go potrzebuję?! – z całej siły zaciskam palce na słuchawce, powstrzymując się, by po prostu nie pociągnąć za kabel i nie wyładować na nim swojej złości.
- Może ja mogę ci pomóc?
- Ty?! – wybucham ironicznym śmiechem. – Jesteś ostatnią osobą, która może mi pomóc, wierz mi.
- Max, ty piłeś? – samo stwierdzenie tego faktu jest dla niego niezłym szokiem. Nie powinno mnie to dziwić. Przecież to jeszcze dziecko…
- Tak, piłem. Poszedłem do baru i narąbałem się jak okręt. Chciałeś wiedzieć, to już wiesz.
- Gdzie jesteś? Przyjadę po ciebie.
- Nie musisz. Poradzę sobie – kończę rozmowę.
- Max, zaczekaj! Max! – odkładam słuchawkę, nie słuchając, co ma do dodania. Najważniejsze, że jest bezpieczny. Tylko to się dla mnie liczy. Spoglądam na tarczę swojego zegarka. Dochodzi druga. Jestem pewny, że zamiast spać, nadal siedział nad szkicami. 
Eli, ja… 
Nie, to niemożliwe! 
To po prostu niemożliwe!
Nie pasujemy do siebie. Jesteśmy zupełnie inni. Jak ogień i lód. To by się nigdy, przenigdy nie udało. Zwłaszcza po wydarzeniach dzisiejszej nocy. Nie potrafiłbym być obok. Rozpalasz mnie. Rozpalasz do czerwoności. Twój wygląd, charakter, tajemnice. Nawet twój talent. Chcę to wszystko poznać. Odkryć cię, krok po kroku, lecz jest już za późno. Posunąłem się o krok za daleko. Myślałem, że potrafię przed tobą uciec, a ty tylko na to czekałeś. Wykorzystałeś chwilę słabości, by mnie zupełnie zniewolić. A przecież nasz los i tak już na zawsze został połączony. Nigdy przed tobą nie ucieknę. I wcale nie chcę tego robić. Ty, ja, nasze dziecko – zawsze będziemy sobie bliscy. Ta myśl pozwala mi się uspokoić, choć odurzenie nie znika. Wprost przeciwnie…
Jestem tak zajęty sobą, iż nie zauważam własnego samochodu, który zatrzymuje się z piskiem opon niebezpiecznie blisko.
- Max, nic ci nie jest? – Eli wyskakuje ze środka i pochyla się nade mną, dotykając mojego policzka, by unieść mi głowę. Spoglądam mu prosto w oczy. Jego dłoń jest nieco chłodna. To pewnie wina klimatyzacji.
- Jak mnie znalazłeś, Króliczku?
- Dzięki mapie Google.
- Zawsze taki sprytny… - zaczynam się śmiać, z niedowierzaniem kręcąc głową.
- Chodź, wracamy do domu – wyciąga do mnie rękę, by pomóc mi wstać.
- Nie dotykaj mnie. Jesteś taki czysty i niewinny…
- Max, o czym ty bredzisz? No już, rusz się i wsiadaj do auta! – rozkazuje mi, pewnym siebie tonem.
Obserwowanie jak radzi sobie z moim samochodem jest dla mnie bardzo interesującym doświadczeniem. Nie wiem czemu tak mnie to dziwi. Przecież wiedziałem, że ma prawo jazdy. Gdy go poznałem, miał nawet samochód. Sprzedał go z mojej winy, zapewne poniżej wartości, bo okazałem się zachłannym i chciwym gburem.
- Zapnij pasy – celowo siadam bokiem, by móc bezwstydnie się w niego wpatrywać.
- Nie zapnę. Do domu jest blisko. Poza tym przy takim ustawieniu fotela, za mocno uciskają dziecko.
- W taki razie jedź ostrożnie.
- Nie bój się. Nie porysuję twojego samochodu.
- Mam to gdzieś  - wyciągam się w fotelu.
- Jutro pewnie zmieniłbyś zdanie – mruczy pod nosem.
- Zapytaj mnie o to jutro, a usłyszysz identyczną odpowiedź - zapewniam go.
Muszę przyznać, że niezły z niego kierowca. Może prowadzi tak zachowawczo, bo serio martwi się o mercedesa, a może zawsze tak jeździł. Chciałbym to wiedzieć. To i miliony innych rzeczy, które go dotyczą. Zanim poznam odpowiedzi na nurtujące mnie pytania, Eli parkuje auto i pośpiesznie wysiada.
- Dasz sobie radę? – pyta, marszcząc jasne brwi.
- Nie pierwszy raz jestem pijany – chciałbym mu jakoś zaimponować, lecz nieco kręci mi się w głowie, co z kolei wprawia mnie w doskonały nastrój. – Nie patrz tak na mnie. Mam ci obiecać, że więcej tego nie zrobię? O to ci chodzi?
- Chodzi mi tyko o to, żebyś bezpiecznie dotarł do łóżka – przekręca zamek w drzwiach, korzystając ze swoich kluczy. – No chodź, tylko ostrożnie. Jeśli upadniesz, nie dam rady cię podnieść.
Gdy docieram na górę, dopiero wtedy uświadamiam sobie, jak bardzo jestem zmęczony. Eli znika z mojego pola widzenia. Siadam więc na łóżku i podpieram głowę, zastanawiając się, gdzie poszedł. Nie chcę być sam. Rzucam się na pościel, czekając na jego powrót.
- Wypij to – podaje mi szklankę zimnej wody, do której dodał jakieś tabletki.
- Nie chcę.
- Proszę, po prostu zrób, co mówię.
- Zachowujesz się zupełnie jak moja mama – naigrywam się z niego, siadając.
- Max… Nie utrudniaj – wzdycha ciężko, klękając przede mną na dywanie. – No już, pij – podtrzymuje mi szklankę, abym się nie oblał.
- Smakuje okropnie – narzekam, krzywiąc się.
- Jakoś to przebolejesz. A teraz kładź się.
- Nie. Chcę spędzić z tobą więcej czasu. Musimy porozmawiać… Muszę cię przeprosić. Ja nie chciałem. Wierzysz mi? – kładę mu dłonie na ramionach, by łatwiej wyczytać z jego oczu co tak naprawdę myśli. – Wyglądasz mizernie.
- Nikt ci nie każe na mnie patrzeć – prycha gniewnie, próbując się uwolnić.
- Lubię na ciebie patrzeć. Czasami wydaje mi się, że robię to nawet wtedy, gdy nie ma cię blisko, tak jak teraz…
- Super. A teraz do spania – opiera swoje drobne dłonie na mojej klatce piersiowej.
- Pomożesz mi się rozebrać? – pytam z nadzieją w głosie.
- A sam nie możesz tego zrobić?
- Proszę… Nie odmawiaj mi… Tylko ten jeden raz. Jeśli to zrobisz, już nigdy więcej nie sięgnę po alkohol. Przysięgam – kładę prawą rękę na sercu, chwiejąc się przy tym na boki.
- Skoro muszę… – odgarnia swoje rozpuszczone włosy do tyłu i odwiązuje moje buty.
- Łaskoczesz mnie – zaczynam się śmiać, gdy ściąga mi skarpetki.
- Dobra, dosyć tego! Gaszę światło! – podchodzi do włącznika. W pokoju pali się tylko niewielka lampka nocna sprawiając, że robi się bardziej klimatycznie.
- Eli, nie skończyliśmy… Nie dam rady odpiąć guzików koszuli… Chyba mnie tak nie zostawisz, co?
- Jesteś gorszy niż dziecko – zrzędzi, ponownie klękając miedzy moimi udami.
- Za to ty jesteś piękny… - szepczę.
- Tak? – z powątpiewaniem unosi na mnie wzrok, sięgając do mojego lewego nadgarstka. – Ostatnio mówiłeś, że nigdy wcześniej nie widziałeś okropniejszego brzydactwa…
- Dobrze wiesz, że to nieprawda. Powiedziałem tak, by byłem na ciebie wściekły. Kłamałem tylko po to, by cię zranić – unoszę jego dłoń do ust i lekko całuję. – Wierzysz mi?
- Nie.
- Teraz ty kłamiesz. Wiem, że mi wierzysz. Widzę to w twoich oczach. Mogę z nich wszystko wyczytać. Każdą twoją reakcję…
- W takim razie co teraz czuję?
- Rzucasz mi wyzwanie? To dobrze, lubię to – puszę się jak paw, wpatrując w jego oczy. – Jesteś zmęczony.
- Brawo. Wygrałeś – rozpina ostatni guzik, po czym pośpiesznie wstaje.
- Jeszcze nie skończyłem! – bronię się, układając dłonie na jego szczupłych biodrach. – Jesteś też smutny. Bardzo smutny. Stało się coś, o czym nie chcesz nikomu powiedzieć… - wyraźnie czuję, jak się spina. - Zgadłem, prawda?
- Może…
- Dzidziuś też to czuje – przesuwam prawą dłoń na jego brzuszek. – Chociaż jest taki malutki, chce twojego szczęścia. Bo gdy ty jesteś szczęśliwy, on też jest szczęśliwy – głaszczę go bardzo delikatnie. Moje słowa coś w nim poruszyły. Mam wrażenie, że za chwilę się rozpłacze. Nie mogę do tego dopuścić! – Chodź do mnie – obejmuję go mocno i przyciągam do siebie.
- Max! Nie!
- Już raz mnie dzisiaj dotykałeś. Ja też chcę cię dotknąć…

45 komentarzy:

  1. Ja czekam wstawiać szybciutko 😄 Paula

    OdpowiedzUsuń
  2. No powiem Ci że tego się nie spodziewałam 😄 Mać mający fantazję z udziałem Eli ? No no szczerze to chciałabym żeby między nimi coś się zwiększyło w sferze seksualnej.Max powoli pprzekonuje się do Eli nawet wobec tej prostytutki był mniej przewidywalny i tak myślami był wokół ciała Eliego powiem Ci że czekałam z utęsknieniem na ten rozdział mam nadzieje ze sZybko dasz nowy chciałabym już wiedzieć co dalej będzie z Maxem ... dużo weny LISKU abym nie musiala czekać długo na następny rozdzial 😄 * przepraszam wiem że to samolubne 😀*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też się tego nie spodziewałem. Max jest jednak zły, bardzo zły :D A co będzie dalej? Zobaczymy :)

      Twój Kitsune

      Usuń
  3. Boję się co będzie dalej..

    OdpowiedzUsuń
  4. W pierwszej chwili zdenerwowałam się na Maxa, ale przypomniałeś, że Max póki co jest singlem (mimo, że oczekuje dziecka). W sumie ten rozdział jest poruszający. MB

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Owszem, jest. Jest też nieco pijany, ale to dobrze. Czas, by coś się zmieniło...

      Twój Kitsune

      Usuń
  5. LISKU nie mogę się doczekać następnego rozdział 😣 aż usnąć trudno 😣 Paula

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No cóż Ci mogę powiedzieć? Zamknij oczka i licz owieczki :D

      Twój Kitsune

      Usuń
  6. Odpowiedzi
    1. Cudownie dopiero będzie, wierz mi. Oczywiście to są moje "cudowności", więc cukier musi być nieco gorzki.

      Twój Kitsune

      Usuń
  7. O fak *krew tryska z nosa* ale to było szłodkie ^^ Boże jak ja kocham to opowiadanie w sumie tak jak wszystkie twoje. czekam na następny rozdział.

    Yumiko :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To jeszcze nic. Poczekaj na inne rozdziały :D Max tak Was zaskoczy, że aż... Nic nie powiem :D

      Twój Kitsune

      Usuń
  8. Czekałam na to :D Zastanawiam się tylko, czy Max znowu nabroi i jakie tym razem będzie miało to konsekwencje? Może dzięki tej jego pijańskiej szczerości Eli spojrzy na niego inaczej, łagodniej <3 Super rozdział!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Na razie Max nie zrobił jeszcze nic złego. Zostawiłem to sobie na kolejny rozdział :D Oj będzie się działo :)

      Twój Kitsune

      Usuń
  9. Zaczynam rozumieć co czują moi czytelnicy, gdy przerywam w najlepszym momencie. Niech Cię Lisie!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. 10 stron to mało? Poza tym są sytuacje, w których żadna chwila nie jest odpowiednia, by przerywać. Jak się zapewne domyślasz, to moje ulubione momenty :D

      Twój Kitsune

      Usuń
    2. Tak, to mało. Racja. Co za szok xD

      Usuń
    3. W takim razie jest mi przykro. Musisz czekać na więcej.

      Twój Kitsune

      Usuń
    4. Powiedzmy, że Ci wierzę xD

      Usuń
  10. Lisku czekam na rozdzial :( weny duzo weny :( Paula

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Paula, ale przecież dopiero co opublikowałem. Szybciej nie mogę pisać :D

      Twój Kitsune

      Usuń
  11. To nie moja wina że tak piszesz ... i jak ja mam być spokojna skoro juz 3 raz czytam ten rozdział a mi nadal mało :( chce wiedziec co bedzie dalej :D \""/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wierz mi, ja też chciałbym to już zdradzić, ale kolejny rozdział znowu będzie długi i nie powstanie w przeciągu chwili. To wymaga czasu :D Poza tym kolejne pomysły Maxa... Co Ci będę mówił, chłopak zaszaleje, o czym już niedługo (może jeszcze w tym tygodniu) poczytacie :D

      Twój Kitsune

      Usuń
  12. no nie m oge sie doczekac ach ten Max zboczuszek szczeze mam nadzieje ze sie dobierze do Eliego :DD *wrescie* :DDD

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że tej nocy ma wielkie szczęście :D

      Twój Kitsune

      Usuń
    2. czekam z niecierpliwością :DDD

      Usuń
  13. Just kiss already!! Boszę, ileż można czekać, niech ten Maksiu (zapamiętałam imię? :'D) się w końcu ruszy!

    https://zmoczony-blogasek.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No przecież on cały czas działa. Tylko efekty są, jakie są :D

      Twój Kitsune

      Usuń
  14. Kitsua a tak z innej beczki ... ty bierzesz pomysly na te wszystkie " romantyczne sceny " z fantazji czy moze z reala?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To zależy, które sceny masz na myśli :D Aż się zawstydziłem :D

      Twój Kitsune

      Usuń
  15. jestem zboczuchem wiec mozna sie domyslec :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A co ja mam powiedzieć? :D Chyba najlepiej, jak nic nie zdradzę :D

      Twój Kitsune

      Usuń
  16. Oj Ty wykorzystałes sytuację żeby wymigać się od odpowiedzi 😄

    OdpowiedzUsuń
  17. Ooo jak słodko xD Max jednak ma serce 😂 ciekawe kiedy znowu to spieprzy. Eli to ma jednak ciężkie to życie. Te wahania nastrojów M nieźle dają mu w kość. Nie mogę się doczekać następnego rozdziału. Wenyy 😆
    ~Demi Lerman

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też chciałbym dokończyć nowy rozdział, ale jak przed chwilą napisałem na wattpadzie, jestem zazdrosny o bohaterów i nie chcę się nimi dzielić :D
      Max to Max. Wzloty i upadki są u niego na porządku dziennym :)

      Twój Kitsune

      Usuń
  18. Kiedy kolejny rozdział?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Staram się, ale rozdział nie jest jeszcze gotowy. Może jutro się uda.

      Twój Kitsune

      Usuń
  19. Witam,
    o trochę to teraz mnie Max wkurzył, ale dobrze, że o Eli myślał cały czas, a szkoda tylko, że kiedy ta robiła u dobrze, to nie wymawiał imienia Eli...
    Dużo weny życzę Tobie...
    Pozdrawiam serdecznie Basia

    OdpowiedzUsuń
  20. Hejeczka,
    wspaniały rozdział, teraz to mnie Max trochę wkurzył, ale dobrze, że o Eli to myślał cały czas, no tylko szkoda, że kiedy ta robiła mu dobrze, to nie mówił słowa Eli... ;) ;)
    Dużo weny życzę...
    Pozdrawiam serdecznie Aga

    OdpowiedzUsuń