Prawdziwy Romantyk, część XVI

Tragiczna śmierć barona oraz jego dzieci przysparza mi zarówno sprzymierzeńców, jak i wrogów. Ci pierwsi uważają, że dosięgła ich ręka sprawiedliwości. Zdradzili króla, więc w konsekwencji ponieśli zasłużoną karę. Druga grupa nie jest już tak łaskawa. Ich zdaniem własnoręcznie dopuściłem się brutalnego mordu. A jeśli nie zrobiłem tego sam, to wyręczył mnie wampir.

Wilbur DiMarone, który od ponad tygodnia jest moim honorowym gościem, opłacił naprawdę wiele osób, by te niecne pomówienia rozprzestrzeniały się od domu do domu. Jego szpiedzy są niczym plaga, która rozprzestrzenia się po wszystkich zakamarkach. Ludzie plotkują zarówno w zamku, jak i na targu. Chora pasja zatruwa umysły służby, arystokracji, mieszczan, a nawet wojsko. Podejrzewam, że w promilu kilkuset kilometrów nie znalazłbym nikogo, kto „z pierwszej ręki” nie usłyszał o bestii wysysającej z ludzi krew. Potwór czeka, by król skinął palcem, aby dalej zabijać. Muszę być wyjątkowo czujny, by nie dać się złapać w lepką pajęczynę pomówień i oskarżeń. Jeśli mądrze tego nie rozegram, nie zdołam się uwolnić. Przylgnie do mnie łatka króla-mordercy, nie mówiąc już o polowaniu na sługę nocy.

Właśnie, wampir… Oprócz szpiegów, którzy bezustannie krążą wokół mnie, sen z powiek spędza mi przedziwne zachowanie Nefryta. Codziennie zaraz po przebudzeniu zakłada jedną ze swoich pięknych sukni, a następnie spaceruje po zamku, zabawiając rozmową napotkanych gości. Dorobił się pokaźnego grona adoratorów, których onieśmiela swoim blaskiem i urodą. To moja wina, że nie potrafią oderwać od niego wzroku. Ubrany z przepychem, obczepiony klejnotami, swoim wyglądem przypomina porcelanową laleczkę. Jak dotąd nie miałem nic przeciwko jego zachciankom i kupowałem wszystko, czego zapragnął. Nie sądziłem, że nadejdzie dzień, w którym hojność obróci się przeciwko mnie…

Ukochany po raz kolejny poddaje moją cierpliwość bardzo ciężkiej próbie. Trudno jest mi się pogodzić z myślą, że Nefryt kokietuje obcych, na których wcześniej nie raczył choćby zerknąć. Zwykle unikał ludzi. Wolał się trzymać na uboczu, bo drażniły go wizje, których często doświadczał z ich powodu. Jak więc mam go poskromić, by zechciał być odrobinę ostrożniejszy? I pozwolił się dotknąć?

- Mój drogi… - Zwracam się do wybranka, który upina włosy przy pomocy ulubionych spinek, wysadzanych diamentami.

- Tak? – Wampir unosi na mnie wzrok, posyłając słodki uśmiech, który mogę obserwować dzięki odbiciu w lustrze.

- Dokąd się wybierasz? – Pytam, zachodząc go od tyłu i kładąc ręce na szczupłych ramionach.

- Jestem umówiony – odpowiada lekko podekscytowanym tonem, którego dawno u niego nie słyszałem.

- Umówiony? – Dziwię się, pochylając nieco niżej, by złożyć pocałunek na odsłoniętym ramieniu.

- Cassianie… - Nefryt mruży groźnie oczy. Dawki bliskości są mi precyzyjnie wydzielane. Mogę go przytulić wyłącznie wtedy, gdy pije moją krew. Pozwala mi także na drobny pocałunek na dobranoc i na tym koniec. Biorąc pod uwagę, że kocham go bezgranicznie mocno i marzę wyłącznie o tym, by móc go dotykać, to gorsze niż tortury!

- Proszę… – Wydaje z siebie jęk frustracji. – Ta kara jest zbyt sroga! Nie wytrzymam dłużej! – Skarżę się, ciasno oplatając filigranowe ciało ramionami.

- A co z moim jednorożcem? – Niebieskooki przypomina mi o kolejnej zachciance.

- Skarbie… Nie wiem, czy zauważyłeś, ale w zamku roi się od szpiegów i wrogów, którzy lada chwila mogę spróbować wyrządzić ci krzywdę. Wilbur rozpowiada plotki, a…

- Wilbur? A nie Norman? – Prycha wściekły, sięgając w stronę kuferka z biżuterią.

- Aniele, to nie są żarty. Oni celowo mnie prowokują, a ty jesteś zupełnie bezbronny – przytaczam najbardziej oczywiste argumenty. Nawet dziecko zrozumiałoby ich przesłanie. Dlaczego więc Nefryt ma z tym kłopot?

- Chcesz mi przez to powiedzieć, że to była kolejna obietnica bez pokrycia, tak?

Na idealnej twarzy mojego oblubieńca pojawia się grymas zawodu.

- Nie, oczywiście, że nie! Dam ci wszystko, czego zapragniesz. – Wzdycham ciężko, kapitulując.

- Dziękuję. – Nefryt uśmiecha się do mnie w taki sposób, że zapominam o wszystkich problemach. – Mógłbyś mi pomóc?

- Co mam zrobić? – Bez chwili zawahania ruszam mu z odsieczą.

- Chciałbym, abyś połączył pozostałe nefryty, by stopiły się z medalionem. – Długowieczny otwiera niewielką szkatułkę, z której wyciąga swój największy skarb. Należą do nich bransoletka, którą mu podarowałem, spinka do włosów od Sina, a także kilka mniejszych kamieni. Wszystkie one mienią się niezwykłym blaskiem. Mój wybranek twierdzi, że były prezentem od jego ojca. Co ciekawe, na dnie szkatułki znajduje się łańcuszek z przywieszką, którego wcześniej nie widziałem.

- Skąd to masz? – Pytam, sięgając w kierunku złotej błyskotki.

- To? – Nefryt wyjmuje wisior i dotyka go z czułością. – Dostałem.

- Od kogo?

- Jesteś zazdrosny? – Wampir uśmiecha się z wyrozumieniem.

- Bardzo! – Przytakuję, czując jednocześnie, jak opanowuje mnie ciemność. Nefryt unosi wzrok i z niedowierzaniem odkrywa, że mówię prawdę.

- To prezent od ojca. Widzisz? – Sięga po moją dłoń, na której układa swój wisiorek. Splot jest wyjątkowo skomplikowany. Złoto również wydaje się stare. Poza tym na medalionie wygrawerowana jest litera „N”.

- Od ojca… – Moje serce powoli zwalnia swój szaleńczy bieg.

- O mojego ojca też będziesz zazdrosny? – Ukochany brutalnie ze mnie drwi.

- Tak – mamroczę pod nosem, odkładając medalion na blat toaletki, a następnie przytulając do siebie różowowłosego. – Aniele, nie zdajesz sobie sprawy, jak wiele dla mnie znaczysz – szepczę. – Kocham cię tak bardzo, że…

- Ja kocham cię mocniej. Nigdy o tym nie zapominaj. – Wampir oplata moją klatkę piersiową, a następnie delikatnie ociera się wargami o moje usta. Chłód jego skóry wprawia mnie w przyjemne drżenie. Nie dane jest mi cieszyć się jego bliskością. Nefryt odsuwa się ode mnie. Z ekscytacją czeka na efekt końcowy scalenia. Czarna energia otula kamienie, a następnie miażdży je na drobne cząsteczki, które rozlewają się po złotej blaszce.

- Zadowolony? – pytam wybranka, pokazując mu gotowe dzieło.

- Bardzo – cieszy się mój ukochany. – Mógłbyś mi go zapiąć? – Nefryt odsuwa swoje bujne włosy na bok, odsłaniając smukłą szyję, po której od razu zaczynam go całować, próbując jednocześnie uporać się z powierzonym zadaniem. Gdy wisiorek znajduje się na swoim miejscu, wampir obraca się do mnie przodem i wpija w moje wargi. Czuję gorący dreszcz przenikający przez całe ciało. Ta malutka pijawka w przeciągu kilku sekund pozbawia mnie resztek samokontroli. Przytulam go silnie i zaborczo, przenosząc nas bezpośrednio do łóżka. Wampir mruczy przeciągle, aprobując ten wybór. Oplata mnie ramionami i chętnie rozchyla usta. Jego język ociera się o mój wymuszając, abym lekko przystopował. Gdy rozpinam kilka perłowych guziczków, by pozbyć się sukni, ucieka z moich objąć.

- Jesteś niegrzeczny – upomina mnie, z trudem łapiąc oddech.

- Wracaj! – Wydaję z siebie żałosny jęk dezaprobaty.

- Panuj nad sobą, mój panie! – Nieco urażony nieśmiertelny potępiająco grozi mi palcem.

- Proszę, wróć do łóżka. – Siadam na posłaniu. Mimowolnie zaciskam palce na pościeli, by uporać się z narastającym gniewem.

- Nie. – Nefryt odwraca się do mnie tyłem, po czym znika w garderobie. – Podziękowałem za medalion, prawda? Na nic więcej nie licz.

- Ta zabawa źle się dla ciebie skończy! – Ostrzegam. – Celowo podsycasz we mnie pożar! I bez tego jest mi wystarczająco ciężko – narzekam, wyładowując furię na poduszkach, które rozrzucam po pokoju.

- Cassianie, musisz się jeszcze tak wiele nauczyć… - Słodki głosik z wnętrza garderoby jest jak kubeł zimnej wody. Udusiłbym go, gdyby nie fakt, że nie można go zabić!

- Ty mały, wredny, upierdliwy… - mamroczę pod nosem, wyruszając na poszukiwania mojej pijawki. – Piękny… - komplementuję nowy strój, który dla siebie wybrał. Srebrna, atłasowa suknia opina perfekcyjne ciało. Jej lejący się materiał oraz bogato naszyte klejnoty sprawiają, że Nefryt aż lśni.

- Wredny i upierdliwy wampir nie ma już dla ciebie czasu. – Różowowłosy wymownie spogląda na zegar. – Spieszę się.

- Nie odchodź! – Błagam, łapiąc go za nadgarstek. – Powiedziałem także, że jesteś piękny – dodaję, licząc na łagodniejszy wymiar kary. – Najpiękniejszy…

- To ci nie pomoże, Cassianie. Nie będziemy się kochać. – Nefryt mruży oczy i rzuca mi oziębłe spojrzenie.

- Dlaczego mnie nie chcesz? – Pytam, nie potrafiąc pogodzić się z przegraną. Męska duma cierpi z powodu odrzucenia.

- Nigdy nie powiedziałem, że cię nie chcę. – Na twarzy mojego ukochanego pojawia się przelotny uśmiech. – Jednak zanim ci się oddam, musisz się nauczyć bardziej mi ufać, mój panie.

- Ufam ci! – Zapewniam żarliwie. – Ufam ci bardziej niż komukolwiek!

- Bardziej niż Normanowi? – Wampir krzyżuje ramiona na piersi, lecz po chwili znowu zaczyna poprawiać suknię. Czuję się jak zbędny natręt, od którego za chwilę będzie chciał się uwolnić. Wiedziałem, że prędzej czy później nawiąże do mojego opiekuna. Nie byłby sobą, gdyby tego nie zrobił.

- Skarbie, rozmawialiśmy o tym tysiące razy… On i ty… Błagam, nie stawiaj mnie w tak niezręcznej sytuacji. Od samego początku wiedziałeś kim jestem i jaką rolę pełni Norman. Nie mogę się go pozbyć.

- Cassianie, ty nadal nie rozumiesz. Chcę, abyś zaufał mi w równym stopniu, w jakim ufasz jemu. I nauczył się mnie słuchać – dodaje po chwili. – Tymczasem zachowujesz się tak, jakbyś zawsze miał we wszystkim rację. Narzucasz swoje zdanie, nie licząc się z moimi uczuciami. Nie oddam ci się tak długo, aż nie zaczniesz traktować mnie jak na prawdziwego wybranka przystało!

Przemowa Nefryta wprawia mnie w osłupienie. Te oskarżenia są zupełnie niedorzeczne! Nie słucham go? Nie robię tego, czego chce? A kto przed chwilą przemienił jego wisiorek? Przez większość czasu pozwalam wodzić się za nos! Spełniam niedorzeczne zachcianki, kupuję prezenty. Robię wszystko, co mi każe, a i tak wychodzi na to, że to nic nie znaczy.

- A kiedy ty zaczniesz się liczyć z moim zdaniem? Wiesz, że na zamku roi się od szpiegów. Musisz ich dodatkowo prowokować, paradując w takim stroju?! – Wskazuję na drogą suknię, którą bezustannie poprawia.

- Tak się składa, że muszę – odpowiada spokojnie. – Nie rozumiesz tego, lecz w ten sposób zapewnię ci bezpieczeństwo. – Nefryt uśmiecha się smutno.

- Ty?! Jestem władcą demonów! Nie masz pojęcia, jak silną mocą dysponuję! – Mój wzburzony głos odbija się od ścian naszej sypialni.

- Nie unoś się tak, bo zburzysz zamek – niebieskooki od razu mnie strofuje, bagatelizując problem. – Może i nie dysponuję niekończącymi się pokładami czarnej mocy, mój panie, lecz nie zapominaj, że żyję znacznie dłużej niż ty. Umiem o siebie zadbać.

- Nie bądź śmieszny! Ojciec o ciebie dbał, a gdy go zabrakło, zamieszkałeś w zamku!

- Powtarzam, że potrafię o siebie zadbać. – Nefryt wykrzywia perfekcyjne usta w kwaśny uśmiech.

- Niby jak? – Nie powinienem traktować go tak brutalnie, lecz sam się o to prosił. Nie będę dłużej udawać, że każda sekunda, której nie spędza w moim towarzystwie, wywołuje silny stres. Jestem zakochany na zabój i boję się o mojego anioła.

- Pokazałbym ci, ale to wymaga fizycznej bliskości, na którą nie mam obecnie ochoty. – Nieśmiertelny uśmiecha się z wyższością.

- A na co masz ochotę? Lubisz mnie dręczyć? Sprawia ci to przyjemność? – Nie żałuję mu przykrych słów.

- Jesteś porywczy i małostkowy, wasza wysokość. Nie dorosłeś do bycia w związku.

- A ty niby tak? Przecież nikogo poza mną nie kochałeś.

- Masz rację. Właśnie dlatego przedkładam twoje dobro nad własne, najdroższy. Teraz tego nie rozumiesz, bo zaślepia cię żądza.

- Świetnie nad sobą panuję! – Prycham, rozjuszony tym niecodziennym oskarżeniem. – Od wielu lat cierpliwie czekałem, abyś zechciał zwrócić na mnie uwagę. Nie masz pojęcia, jak zabiegałem o każde twoje spojrzenie, każdy uśmiech. Nie mów mi więc, że to poświęcenie nic nie znaczy! Zawsze robiłem co chciałeś. Rozpieszczałem cię, a ty mi mówisz, że nie kocham cię dość mocno?!

- Miłość nie ma ceny, Cassianie – komentuje smutno Nefryt.

- W twoim wypadku chyba ma! Czy nowy jednorożec wystarczy, abyś zechciał przychylniej na mnie spojrzeć? – Zaciskając dłonie w pięści, by poskromić energię.

Wampir wygląda na zagubionego. Jego oczy wypełniają się szkarłatnymi łzami. Ich widok sprawia, że moje serce zamiera, paraliżowane falą bólu.

- No cóż… Skoro tak stawiasz sprawę… - Głos Nefryta drży, gdy wypowiada te słowa. Znika mi z oczy w przeciągu sekundy, pozostawiając za sobą jedynie silny podmuch wiatru.