Prawdziwy Romantyk, część III

Nadwornemu medykowi i zielarzowi nie udaje się ocucić barona oraz jego dzieci. Nie mamy ani kropli tej dziwnej substancji, którą wlano do mojego wina, stąd nie wiemy, czy istnieje jakieś antidotum. Oto problem, z którym muszę się pilnie zmierzyć.

- Panie, ty także wypiłeś truciznę, a mimo to nic ci nie jest – zauważa medyk, jednocześnie bacznie mi się przyglądając.

- Król jest przede wszystkim demonem, stary głupcze! Potrzeba czegoś więcej, niż taniej trucizny, by zrobić mu krzywdę – wtrąca się Norman, który za wszelką cenę chce uniknąć skandalu. Nie dbam o to, co pomyślą o mnie inni, gdy dowiedzą się, że jestem związany z wampirem. Moja pozycja jest zbyt silna. Nawet gdyby moi wrogowie wywołali kolejną wojnę, pokonałbym ich wojska w pojedynkę. Jednak Nefryt… Boję się, że nie zabrakłoby śmiałków, gotowych zapolować na mojego ukochanego. Dlatego gryzę się w język i nie komentuje sprawy.

- Wybacz, panie… - starzec kłania mi się pospiesznie, po czym wraca do doglądania nieprzytomnych więźniów. Zaniepokojony zielarz spieszy mu z pomocą. Szepczą między sobą, posyłając mi złowrogie spojrzenia.

- Nie powinieneś ich prowokować. Odejdą z zamku i będziemy musieli poszukać kogoś na ich miejsce – karcę Normana, gdy wracamy do mojego gabinetu.

- Królu, szczerze wątpię, by ktokolwiek za nimi tęsknił – mój doradca prycha gniewnie. - Poza tym zdążyłem już znaleźć odpowiednich zastępców.

- Dziękuję. To pierwsza dobra wiadomość dzisiejszego dnia – cieszę się.

- Panie, czy mogę być z tobą szczery?

- Oczywiście! Nie musisz mnie pytać o takie rzeczy! – irytuję się. – Masz mi zawsze mówić, co myślisz! Zawsze – celowo podkreślam ostatnie słowo.

- Rozmawiałeś z Nefrytem? – mój opiekun nie potrafi ukryć napięcia.

- Nie zdążyłem. Zasnął na długo przed świtem. – Czuję bolesne ukłucie w sercu na samo wspomnienie tej sceny. Biedactwo, pewnie bardzo się męczy. Jest głodny, a ja tak długo byłem nieprzytomny.

- Panie… Gdybyś go widział… - zaaferowany mężczyzna relacjonuje przebieg zajścia, które miało miejsce w lochach. - Zaatakował córkę barona z taką złością. Dziwię się, że lady jeszcze żyje. Jego oczy… Wpadł w furię!

- Nie przesadzasz? – drwię z przeżyć Normana. – Nefryt bywa porywczy, to prawda, ale…

- Nie, panie! – przerywa mi. – Pamiętasz, gdy zaatakowano twojego ojca? Wtedy też rzucił się na spiskowców i…

- Dość! – uderzam pięścią w blat biurka, znajdującego się w moim gabinecie.

- Ale panie… - Norman zaczyna się miotać, by znaleźć jakieś argumenty.

- Powiadom mnie, gdyby któryś z więźniów odzyskał przytomność – kończę dyskusję, pochylając się nad dokumentami, które muszę przejrzeć. Oburzony służący zostawia mnie samego.

Po jego wyjściu w pierwszej kolejności zamykam powieki i przenoszę się do sypialni. Podchodzę do łóżka i sprawdzam, jak się czuje mój anioł. Siadam obok niego i dotykam chłodnego policzka.

- Najcenniejszy… - szepczę, poprawiając jego okrycie. – Odpoczywaj… Wszystkim się zajmę.

Ciemne cienie pod oczami szpecą cudowne oblicze. Nefryt źle znosi głód. Męczy się znacznie bardziej, niż inne wampiry. Jest od nich słabszy. Gdyby był na miejscu Sina, opiekun taki jak Jack, wykończyłby go w przeciągu kilku miesięcy. Na szczęście ma mnie, a ja nigdy nie odmówię mu swojej krwi.

Nastaje wieczór. Zaglądam do Nefryta jeszcze kilka razy. Dopiero tuż przed północą otwiera oczy i przeciąga się leniwie. Rozgląda się po naszej sypialni, ignorując fakt, iż leżę obok niego na łóżku.

- Długo spałeś… - próbuję pocałować go w policzek. Nieśmiertelny odsuwa się w ostatniej chwili, po czym odpycha mnie od siebie i znika w garderobie. Z impetem zatrzaskuje za sobą białe drzwi, pokryte złoceniami.

Wzdycham głośno i bez problemu przenoszę się do sąsiedniego pomieszczenia. Nefryt zdążył już pozbyć się swej sukni. Jest nagi. Odwraca się ode mnie plecami. Drobne dłonie wampira sięgają do zapięcia diamentowej kolii.

- Nie zdejmuj jej. Pasuje do… - chciałem dodać „ciebie”, lecz nie zdążyłem. Błyskotka trafia mnie prosto w klatkę piersiową. – Skarbie… - wyciągam rękę w kierunku ukochanego. Ponownie znika mi z oczu.

Udaje mi się dopaść go w chwili, gdy ubrany cały na czarno siada na pufie przed lustrem, by rozczesać swoje olśniewające włosy. Czarny golf podkreśla głód wampira. Podchodzę bliżej i obejmuję go ramionami.

- Odejdź – syczy, niczym mały kotek. – Nie życzę sobie, abyś mnie dotykał!

- Nie jestem w stanie się powstrzymać – szepczę mu wprost do ucha, po czym chowam twarz w zagłębieniu jego szyi. Pachnie tak słodko…

- Pocałowałeś ją, zdrajco! – Nefryt wyrywa mi się, lecz moja moc pomaga mi zapanować na jego atakiem wściekłości.

- Kochanie… - uśmiecham się smutno. – Nie miałem pojęcia, co się dzieje. Dobrze wiesz, że…

- Jesteś podły! Nie dotykaj mnie! – mój wybranek szarpie się wyjątkowo mocno. Nie chcę go skrzywdzić, więc nieco zwalniam uścisk. To był błąd. Wampir odpycha mnie z ogromną siłą. Dyszy ciężko, bo taka ofensywa z pewnością sporo go kosztował.

- Chodź do mnie. Jesteś głodny. Potrzebujesz krwi – otwieram ramiona pewny, że skorzysta z tej okazji i się do mnie przytuli. Ten plan także nie działa. Mój waleczny oblubieniec odgarnia swoje potargane włosy na plecy, po czym krzyżuje ramiona na piersi.

- Nie chcę krwi od zdrajcy, oszusta, podłego, dwulicowego, obłudnego…

- Skarbie, proszę cię. Nie bądź dla mnie taki niesprawiedliwy – cierpliwie czekam, aż się uspokoi. Między Nefrytem i mną już dawniej dochodziło do lekkich spięć. Spędziłem z nim mnóstwo czasu, więc wiem, że to nie potrwa długo. Pokrzyczy, potrzaska drzwiami, a potem pozwoli się przeprosić. Nie jest pamiętliwy.

- Jesteś podstępnym, fałszywym, wrednym, złośliwym, diabelskim łotrem! – wylicza bez tchu.

Pocałunek z lady może stanowić wyjątek od tej reguły…

- Kocham cię! Tylko ciebie! – krzyczę, bo doprowadził mnie do ostateczności. Pastelowy anioł obdarza mnie ostatnim, rozzłoszczonym spojrzeniem, po którym broda zaczyna mu się trząść. Tak kończyły się wszystkie nasze awantury. Wybuchał płaczem, ja go tuliłem. Uzyskiwałem przebaczenie, a potem dawałem mu jakiś obrzydliwie drogi prezent. Dzisiejszej nocy Nefryt nie ma ochoty na przytulanie. Rozpływa się w ciemności, zostawiając mnie samego.

W pierwszej chwili chcę za nim biec, lecz to nie byłby dobry pomysł. Jestem zbyt wzburzony, a muszę w pełni nad sobą panować. Wiem, że uciekł do ogrodu. Zawsze tam ucieka. Choć jest mi ciężko, walczę z pokusą i postanawiam pokonać tę drogę piechotą.

Spacer zajmuje około dwudziestu minut. Liczyłem na to, iż wysyłek fizyczny pozwoli mi nieco ochłonąć. Poukładać myśli. Tymczasem efekt jest tak, że tęsknota rozsadza mnie od środka. Chcę go zobaczyć! Być przy nim! Nie mogę znieść myśli, że się na mnie gniewa. Jego zranione uczucia bolę mnie podwójnie. Skrzywdzony Nefryt, to nieszczęśliwy Nefryt. Moja rola w naszym związku polega na czymś innym…

Tak jak się spodziewałem, moja słodka pijawka siedzi na jednej z ogrodowych huśtawek. Na tle rozgwieżdżonego nieba wygląda nadzwyczaj kusząco. Podchodzę bliżej i ostrożnie biorę go na ręce. Od razu zarzuca mi ramiona na szyję i łkając cicho, wtula twarz w moją klatkę piersiową.

- Błagam… Zniosę wszystko, tylko nie płacz… - mruczę mu do ucha, jednocześnie gładząc go dłonią po plecach. – Gdybym umiał cofnąć czas, zrobiłbym to. Wiesz, że kocham cię jak szalony. Za nic na świecie nie chciałby wyrządzić ci jakiejkolwiek krzywdy.

- Nakrzyczałeś na mnie – Nefryt unosi głowę i wlepia we mnie swoje lazurowe tęczówki.

- Przepraszam – scałowuję szkarłatne łzy z jego policzków. – Kocham cię. Jesteś tym jedynym, wymarzonym, zniewalającym, zjawiskowym…

- Rozebrała cię i całowała! Nigdy tego nie zapomnę! – wampir nie kryje urazy.

- Kochanie, dobrze wiesz, że poza tobą, nie istnieje dla mnie nikt inny. Gdyby nie trucizna, którą wlali mi do wina… Uratowałeś mi życie – przypominam sobie. – Skoro aż tak bardzo cię zraniłem, trzeba było pozwolić mi umrzeć.

- Nigdy! – Nefryt obejmuje mnie naprawdę mocno, a jego filigranowym ciałem wstrząsają kolejne dreszcze. – Zrobiłbym dla ciebie wszystko, choć w tej chwili jest mi tak źle… Nie sądziłem, że zdrada może być aż tak bolesna…

- Nie zdradziłem cię – pełen skruchy spoglądam mu prosto w oczy. – Nie mógłbym żyć z tą myślą. Dobrze wiesz, jak wiele dla mnie znaczysz. Jestem twój. Tylko twój… - próbuję pocałować go w usta, lecz znowu mnie dręczy, odmawiając ten niewinnej pieszczoty.

- To nie była zdrada, tak? Więc co powiesz na to, że zahipnotyzuję Normana i każę mu się rozebrać… - Zahipnotyzuje?! Nie, nie mógłby… - A gdy będę już nagi, a jego dłonie zaczną błądzić po moim ciele… - za pomocą swoich mocy zmusza mnie, abym to zobaczył. Obce ręce tulą sens mojego życia. Obce usta wymuszają pocałunek…

- Nie! Proszę! Przestań! – Jestem tak zdenerwowany, że ze złości robi mi się ciemno przed oczami. Zaborczo zagarniam nocne stworzenie w swoje ramiona. Gdyby Norman… Nie… Jest mi wierny… Jednak Nefryt jest wampirem, a hipnoza to jedna z jego ulubionych sztuczek. Jest w tym znacznie lepszy, niż Sin.

- Chciałbyś widzieć, jak się całujemy?

- Zabiłbym go… - warczę.

- To tylko wizja, Cassianie – ukochany uwalnia mnie spod wpływu swoich czarów. -  Nie rozumiesz mnie, bo nie widziałeś czegoś takiego na własne oczy…

- Nie widziałem i nigdy nie zobaczę! – wstaję ze swojego miejsca i przenoszę nas bezpośrednio do łóżka. – Pij – podtykam mu do ust swój nadgarstek. – Jesteś głodny. – Nefryt układa się wygodnie w moich ramionach. Przymyka powieki, po czym przesuwa językiem po mojej skórze.

- Przytul mnie – żąda stanowczo, zatapiając swoje białe kły w mojej skórze.

Mmm… Uwielbiam to uczucie… Każda kropla krwi, którą między sobą wymieniamy, pogłębia więź. Nieokiełznana miłość wypełnia moje serce. Jest mi tak dobrze… Lekko…

- Kocham cię – szepczę bez końca.

Zmysły mojego wybranka powoli przejmują kontrolę nad jego ciałem. Krew wprawia go w oszołomienie. Wykorzystuję ten moment i za pomocą mojej czarnej mocy pozbywam się jego ubrań. Nie zauważył. Uśmiecham się do siebie i odsuwam nadgarstek od jego spragnionych ust.

- Ugryź mnie tutaj – odsłaniam szyję. To miejsce jest znacznie bardziej intymne. Udowadniam mu w ten sposób, że w pełni go akceptuję. Może ze mną zrobić, co tylko zechce. W dodatku jest mocno wygłodniały. To chyba pierwszy raz, gdy naprawdę pije moją krew, zamiast raczyć się wyłącznie kilkoma kropelkami…

Upojony i nieco zdezorientowany nieśmiertelny dość szybko przerywa swoje słodkie tortury. Sapie ciężko, łaskocząc chłodnym oddechem moją rozgrzaną skórę. Obserwuję go bardzo uważnie. Gdy wsuwa palec wskazujący do swoich ust, by zlikwidować rany na moim ciele, powstrzymuję go.

- Dlaczego? – dziwi się, gdy ssę jego palec.

- Bo chcę, aby zostały.

- Cassianie… To nie jest dobry pomysł. Ktoś może zauważyć... Jesteś królem. Nie powinniśmy aż tak ryzykować.

- Nie dbam o to – zaczynam się cicho śmiać, zadowolony i dumny z nowego pomysłu. – Mój ukochany naznaczył moje ciało. Nie mógłbym być szczęśliwszy.

- Tak nie wolno! – oburza się Nefryt.

- A tak wolno? – popycham go na poduszki i próbuję pocałować. Odwraca głowę.

- Jeszcze ci nie wybaczyłem – burczy pod nosem, wydymając swoje idealne usta.

- Wiem. Zrobię co zechcesz, by odzyskać twoje zaufanie. Wierzysz mi? – sięgam po jego dłoń i przykładam do swojej klatki piersiowej.

- Nie wiem…

- W takim razie powinienem pokazać ci, jak nieskończona jest moja miłość względem ciebie, prawda mój aniele?

- Cassian… - Nefryt spogląda na mnie nieśmiało. I dla niego, i dla mnie, to zupełnie nowa lekcja miłości. Ta chwilowa burza nie zmąci tego, co jest między nami. Wprost przeciwnie…

Długie rzęsy mojego kochanka rzucają delikatny cień na jego policzek. Półprzymknięte powieki, skrywające błogość w jego oczach… Pochylam się nad nim i całuję go w nosek. Pachnie kwiatami. Omamił mnie bez reszty… Muskam wargami jego policzki. Nefryt zamyka oczy i odchyla głowę. Więc tego chcesz? Dobrze…

Szyja wampira jest wyjątkowo wrażliwa. Gdybym mógł przejść przemianę, to było by miejsce, z którego chciałbym napić się jego krwi. Z tego samego powodu Nefryt tak bardzo je lubi. W tej chwili będą musiały zaspokoić go inne atrakcje.

Ukochany wplata prawą dłoń w moje czarne włosy, by przyciągnąć mnie jeszcze bliżej. Zazwyczaj, gdy staję się tak nachalny, zaczyna się bronić lub ucieka. Dziś jest inaczej. Chce mnie. Chce mojego dotyku.

- Mówił ci już ktoś, że jesteś wyjątkowo seksowny? – droczę się z nim, zaznaczając językiem jego wystający obojczyk.

- Mówiono o mnie różne rzeczy – chichocze. Jego śmiech jest niczym miód. Rozpływa się tuż pod moją skórą.

- Na przykład jakie? – korzystam z okazji, by pociągnąć go za język.

- Na przykład… Ach… - drażnię koniuszkiem języka malutki, różowy sutek.

- Na przykład? – jestem nieustępliwy i nie chcę, by się dekoncentrował.

- Że jestem… Jestem… - odgina się do tyłu, gdy atakuję drugi sutek kciukiem. – Nie mogę myśleć, gdy tak robisz… - żali się.

- To dlatego, że brakuje ci doświadczenia. Gdybyś pozwolił mi częściej…

- Pozwalam ci teraz – prowokuje mnie. – Ale na niezbyt dużo – zastrzega od razu. – Słysząc jego słowa, zaczynam się głośno śmiać.

- Nefrycie, jesteś niemożliwy! – żartuję, nie przestając całować jego klatki piersiowej.

- A ty mnie przerażasz… - wampir wyznaje cichutko.

- Przerażam? – unoszę głowę, by spojrzeć w jego błyszczące oczy.

- Boję się tego, co przy tobie czuję. Boję się uczuć, które we mnie wywołujesz. Kiedy zobaczyłem cię z tą kobietą… Gdybym nie był martwy, moje serce pękłoby na miliony kawałków.

- Skarbie, rozmawialiśmy już o tym. Co mam zrobić, abyś mi wybaczył? Zrobię wszystko, przysięgam.

- Nie pij więcej wina – żąda od razu.

- Dobrze. Masz moje słowo. Co jeszcze? – Zrezygnowanie z ulubionego trunku nie wydaje mi się żadnym wyrzeczeniem. Dla Nefryta gotowy jestem na dużo więcej.

- Musisz bardziej na siebie uważać. Wiem, że jesteś niezwykle silny, ale twoi wrogowie szykują jakąś zasadzkę. Gdyby nie ich ohydne, plugawe myśli, którymi tak się cieszyli, nie byłbym w stanie cię uratować. Straciłbym cię, Cassianie… - dotyka mojego policzka z wielką łagodnością.

- Wybacz. Nie chciałem cię ranić. Obiecuję, że od tej pory…

- Od tej pory będę ci bezustannie towarzyszyć! – decyduje.

- Miło mi to słyszeć – rozkoszuję się zadziornością mojego partnera. – Będziesz przy mnie cały czas? W dzień, i w nocy?

- W dzień nie… - Nefryt robi się smutny. – Nie mam tyle siły, by pokonać promienie słońca… Lecz gdybyś spał razem ze mną… - moje maleństwo chce ze mnie zrobić demona-wampira? To urocze.

- Nie, mój piękny. Dobrze wiesz, że to niemożliwe – pozbywam go złudzeń. - Jednak gdy tylko otworzysz oczy, będę wyłącznie twój.

- Nie podoba mi się ten pomysł – różowowłosy markotnieje.

- A mi tak. Gdy ty będziesz odpoczywać, zajmę się nudnymi obowiązkami. A potem spędzimy długie godziny razem… - skubię jego sutek ustami, na co reaguje okrzykiem rozkoszy. – Rozkazuj mi, a zrobię wszystko, aby cię uszczęśliwić.

- Cassian… - szepcze płaczliwie. – Ja… Ja chcę…

- Wiem, czego chcesz i właśnie to dostaniesz – zostawiam drobne pocałunki, kierując się w stronę jego płaskiego brzuszka.

- Nie…

I znowu to samo. Czy on się nigdy nie zmieni?

- Ufasz mi? – unoszę się do góry i łapie go za brodę, by nie uciekał wzrokiem.

- Tak – przytakuje prawie bezgłośnie.

- To okaż mi to. Pozwól, abym cię dotykał. Całował. Oszaleję, jeśli będziesz mnie w dalszym ciągu torturował. – Jestem szczery. Nefryta to szokuje, bo w swoim długim życiu trzymał wszystkich na dystans. W dodatku seks jest mu zupełnie obcy.

- Wykorzystujesz sytuację! Rozebrałeś mnie i myślisz, że wszystko ci wolno! Miałeś poczekać, aż ja…

- Poczekam – cmokam go w policzek. – Poczekam tyle, ile będziesz chciał. Tylko już mnie nie odpychaj… - układam głowę na jego klatce piersiowej.

Leżymy w ciszy, zasłuchani we własne oddechy. Magiczne światło wypełnia naszą sypialnię perłowym blaskiem. Jasna, prawie biała skóra Nefryta, zdaje się żarzyć. Wampir sięga po moją dłoń, po której powoli przesuwa opuszkami. Uśmiecham się, czując jego dotyk. Mój kochany bawi się w taki sposób dłuższą chwilę, po czym kieruje nasze splecione palce na swoje żebra.

- Możesz mnie tu dotykać, jeśli chcesz – komentuje sytuację. Jest nieco zamyślony, jakby sondował, co wyniknie z tak śmiałego posunięcia.

Nie jestem nachalny, więc wyłącznie łaskoczę wampira we wskazanym miejscu.

- Tak dobrze? – pytam, zaznaczając każde z jego żeber.

- Hmm… - Nefryt zamyka oczy, odprężając się.

- Mogę tutaj? – przenoszę się przez zagłębienie jego talii aż na biodro.

- Tak… - wzdycha. – Gdy jesteś taki opiekuńczy i łagodny, twój dotyk sprawia mi wielką przyjemność.

- Zawsze taki jestem – odpowiadam tkliwie.

- Nieprawda. Czasami… Czasami twoja wrażliwość gdzieś się ulatnia. A na jej miejsce pojawia się coś, czego się boję i… - zaalarmowany tym, że moje opuszki dobrnęły aż do jego uda, próbuje się podnieść.

- I? – popycham go z powrotem na poduszki. – Powiedz mi, czego się boisz – rozsuwam jego nogi, by sprawdzić, czy ich wewnętrzna część jest równie miękka, jak zapamiętałem.

- Jesteś jak energia, która cię otacza – Nefryt ponownie zamyka oczy. – Nieopanowany, gwałtowny… Okazujesz to nawet wtedy, gdy się całujemy. Przyciągasz mnie do siebie, a potem… Tracę zmysły i… Cassian! – różowowłosy gwałtownie unosi powieki, czując mój język na swojej męskości.

- Taka właśnie jest miłość, kochany – szepczę między pocałunkami.

- Boję się tego uczucia… I boję się ciebie, gdy działasz na mnie tak, jak teraz…

- Jest tylko jeden sposób, abyś przekonał się, że w moich ramionach nie spotka cię nic złego. Wiesz jaki?

- Nie – oddycha płytko, walcząc z samym sobą.

- Poddaj mi się…

W każdej chwili mogę zostać odepchnięty. Dla kogoś tak szybkiego i zwinnego jak Nefryt, wydostanie się w moich objęć nie stanowi żadnej przeszkody. Mimo to woli zostać, a skoro tak, nie mogę go zawieść…

Nie spieszę się. Obydwaj potrzebujemy czasu, by nacieszyć się wzajemną bliskością. Jego jęki przyprawiają mnie o gęsią skórkę. Cudownie reaguje, pozwalając mi całkowicie sobą zawładnąć. Sprawię, że nie pożałuje tej decyzji.

- Cassian… - skomle moje imię, ale to za mało. Chcę więcej… - Nie dręcz mnie już… Proszę, przestań… Cassian…

Nie przestanę. Nie mogę. Mógłbym ukrócić jego cierpienia, lecz nie chcę tego robić. Dopiero drugi raz zezwolił na to, abym go smakował. Zamierzam się rozkoszować każdą sekundą…

Spazmatyczny oddech kochanka daje mi do zrozumienia, że za chwilę dojdzie, lecz zanim to się stanie, chcę spróbować jeszcze jednej rzeczy. Znacznie bardziej erotycznej… Rozchylam szerzej jego nogi i przesuwam palcem po dziewiczym wejściu. Wampir od razu się spina. Jego oczy robią się wielkie, niczym dwa spodki. Mruga kilka razy, przestając oddychać. Przestraszył się? A może powinienem zrobić tak jeszcze raz?

Oparty na łokciach, patrzy na mnie bezradnie, błagając o więcej. Jeszcze wrócimy do tego miejsca. Nie odpuszczę ci tak łatwo. Będziesz mój. Cały mój. To tylko i wyłącznie kwestia czasu… Choć nie powiem – naszą obecną zabawę uważam za równie satysfakcjonującą.

Moje usta zaciskają się na główce jego członka.

- Ach…! – krzyczy, po czym przygryza dolną wargę zębami. To było takie łatwe…

- Zadowolony? – pytam, kładąc się obok niego i obejmując ramieniem. Lubię, gdy jest tak blisko. Mogę go całować po ramieniu lub nawijać długie pasma pastelowych włosów na swoje palce.

- Ja… - Brakuje mu słów? Jak miło…

- Jeszcze raz? – Chciałbym umieć odgadnąć jego myśli.

- Nie. Chyba nie… - Nefryt chowa twarz w zagłębieniu mojej szyi.

- Jesteś pewny? Nadal mamy przed sobą kilka godzin. Moglibyśmy…

- Jestem pewny – przerywa mi. – To uczucie… Jest dla mnie zupełnie nowe. Nie chciałbym, by spowszedniało mi zbyt szybko. Poza tym peszy mnie rozmawianie o tym.

- Powiesz mi, jeśli zmienisz zdanie?

- Nie! Cassianie! Jak możesz sądzić, że dobrowolnie poprosiłbym cię…! Nie! Nie ma takiej opcji! – rozdrażniony wampir okrywa się szczelnie kołdrą.

- Szkoda… Jesteś tak słodki, że mógłbym to robić cały czas – śmieję się, pieszcząc go po karku.

- A chcesz, żebym ja… - rzuca mi pytające spojrzenie.

- Nie, skarbie. Powiedziałem ci, że poczekam.

- Dziękuję. – Nefryt przytula się do mnie, szukając sobie wygodnej pozycji do spania.

- Nie zostawiaj mnie jeszcze – chyba setny już raz staram się o to, by mnie pocałował, ale on jest nieugięty.

- Nie, Cassianie. Nie wybaczyłem ci jeszcze – odwraca się do mnie plecami.

- A kiedy mi wybaczysz, mój najsłodszy aniołku? – całuję go po karku, bo tylko tam udaje mi się dosięgnąć.

- Nie wiem. Zastanowię się. Pierwszy raz jestem zakochany, a to co zrobiłeś, nadal mnie boli.

- Mój ukochany, piękny, wrażliwy aniołek… - staram się ukołysać go do snu. Wampir niespodziewanie wyślizguje się z moich objęć. Zostaję popchnięty na plecy. – Jednak zmieniłeś zdanie? – zgaduję.

- Spójrz mi w oczy, Cassianie – domaga się, pochylając nade mną. Po jego ramionach spływają bujne, różowe pasma. Wyczuwam też intensywny zapach róż. Unoszę powieki, licząc na to, że to wyłącznie gra. Tymczasem mój niepokorny wybranek hipnotyzuje mnie swoim diabelskim wzrokiem. – Śpij… - szepcze.

Zaskoczył mnie. Nie jestem w stanie obronić się przed tak przebiegłym atakiem… Nefrycie, co ty znowu kombinujesz?