Prawdziwy Romantyk, część XIV

Proces barona DiMarone, który rozpocznie się za trzy dni, elektryzuje królestwo. Rozmawiają o nim wszyscy, począwszy od arystokracji a skończywszy na służbie. Zdrada króla wywołuje sprzeczne emocje. Większość poddanych jest po mojej stronie. Ufają mi i pokładają nadzieję w tym, że zagwarantuję im spokojne życie oraz surowo ukażę spiskowców.

Nie wszyscy są mi tak przychylni. Niedługo pojawi się Wilbur. On oraz jego poplecznicy z pewnością nie poprzestaną na jednym zamachu. Będą próbować aż do skutku. A przynajmniej takie jest stanowisko Normana, który od blisko godziny próbuje mnie przekonać, abym użył siły wobec barona i zmusił go do mówienia.

- Panie, błagam, bądź rozsądny! A jeśli sam nie chcesz tego zrobić, ja się tym zajmę. – Niestrudzony doradca naciska i naciska, lecz nie zamierzam się ugiąć.

- Powiedziałem nie i zdania nie zmienię – ucinam wszelkie protesty, koncentrując uwagę wyłącznie na porządkowaniu dokumentów oraz podpisywaniu najważniejszych listów. Proszę w nich najwierniejszych sojuszników, by nie wierzyli w krążące po królestwie plotki. Ród DiMarone nie jest w stanie nam zagrozić. A nawet jeśli tak będzie, nie odpowiem na ich zaczepki. Nie sprowokują mnie do wojny.

- Wasza wysokość, wybacz, że to powiem, lecz tego problemu nie da się zignorować lub zamieść pod dywan!

- Ja niczego nie zamiatam pod dywan.

- Więc dlaczego nie chcesz zacząć działać?! – irytuje się mój opiekun.

- Baron nie jest głupi. To wytrawny gracz, który z pewnością liczy na to, że użyję siły. Mógłby wtedy rozpowiadać wszem i wobec, że został zmuszony do składania fałszywych zeznań, a cały proces to farsa. Dlatego zadbam o to, by włos nie spadł mu z głowy. Rozumiemy się?

- Szczerze wątpię, że ktokolwiek z jego świty zechce udać się do lochów, by słuchać jego wynurzeń, gdy zostanie skazany na dożywocie.

Mój przyjaciel nie wierzy w słuszność mojego planu, dlatego chce jak najszybciej pozbyć się robactwa szerzącego zgniliznę. Jeśli przyklasnę jego pomysłowi, za jakiś czas grono moich wrogów jedynie się powiększy. Tortury i egzekucje źle wróżą na przyszłość.

- Zapominasz, że jego dzieci także są naszymi więźniami. Uważam, że prędzej czy później DiMarone się złamie i ruszy im na ratunek.

- Nie byłbym tego taki pewny, wasza wysokość. Podczas naszego ostatniego spotkania dał nam wyraźnie odczuć, że los tej dwójki nic go nie obchodzi. Baron ma serce z kamienia. – Norman milknie na chwilę, próbując zebrać myśli. – Szanuję twój punk widzenia, panie, lecz uważam, że jesteś w błędzie. Atak to najlepsza forma obrony. Zwłaszcza, jeżeli przeciwnicy gotowi są na wszystko.

- Nefryt powiedział, że nic złego się nie stanie i ja mu wierzę. Skończ więc z tym lamentem i weź się do pracy.

- Nie wierzę, że powierzasz tak delikatne kwestie wampirowi! A co, jeśli się myli lub kłamie?

- Nefryt? To niemożliwe – uśmiecham się na samo wspomnienie o ukochanym. Słońce właśnie zaszło. Mój skarb niedługo do mnie dołączy. – Ufam mu. Mój ojciec także mu ufał.

- I skończył tragicznie… - Norman nie potrafi odmówić sobie tej drobnej uszczypliwości.

- Powtórz to jeszcze raz, a ty również udasz się w zaświaty – złowrogi szept różowowłosego rozlega się w pomieszczeniu. W dodatku działa bardzo sprawnie. Łapie mojego opiekuna za gardło i przyszpila go do ściany. – Przestań zatruwać mu umysł, bo nie ręczę za siebie… - Mój doradca zaczyna się dusić, więc wampir łaskawie zwalnia uścisk, a następnie materializuje się na moich kolanach. Jest tak szybki, że nie zdążyłem zaprotestować, by zostawił Normana w spokoju. – Każ mu wyjść – żąda filigranowy uwodziciel.

- Panie… - sługa ze złością patrzy mi w twarz. Wie, że nie ma szans w starciu z Nefrytem, dlatego kłania się nisko, po czym z wściekłością trzaska za sobą drzwiami. Przegrał to starcie.

- Nareszcie sami – cieszy się mój ukochany. Ujmuje moją twarz dłońmi i ociera się ustami o moje usta.

- Skarbie… - staram się jakoś go poskromić, lecz to takie trudne. – Tyle razy prosiłem, abyś nie kłócił się z …

- Pocałuj mnie. – Wampir ignoruje moje słowa i skupia się wyłącznie na przyjemnościach. Nie jestem w stanie mu się oprzeć. Zatapiam palce w jego włosach i wpijam się w rozchylone wargi, mrucząc przy tym z zadowoleniem.

- Spisałem się? – dyszę, próbując zapanować nad oddechem.

- We śnie bardziej się starałeś. – Mały deprawator parska śmiechem i znacznie odważniej rozsiada się na moich kolanach. – Zrehabilituj się, mój panie… - kusi, abym obdarzył go kolejnymi pieszczotami. Układam więc dłonie na szczupłych biodrach i przyciągam go bliżej.

- Czy w twoim śnie poprzestaliśmy jedynie na pocałunkach? – drażnię wampira, odchylając głowę do tyłu, by łatwiej mu było mnie ugryźć.

- Nie. – Błękitne tęczówki długowiecznego rzucają mi wyzwanie. Nefryt wpatruje się we mnie przez dłuższą chwilę, a następnie przymyka powieki i pochyla się do przodu. Jego chłodne usta muskają moją rozgrzaną oraz pobudzoną pocałunkami skórę.

- Jak daleko wolno mi się posunąć? – szepczę mu do ucha, by nikt inny nie mógł nas usłyszeć.

Nefryt nie udziela jednoznacznej odpowiedzi. Zamiast tego wbija we mnie swoje kły, by sycić się krwią z zadanej rany.

Po skończonym posiłku gryzie się w palec, by zlikwidować ślady oraz dokonać wymiany. Przełykam mój bezcenny dar w postaci szkarłatnej kropli, a następnie zatapiam palce w jego włosach.

- Mówiłem ci już, jak bardzo cię kocham? – pytam wampira.

- Mówiłeś. W moim śnie bezustannie powtarzałeś, że zrobisz dla mnie wszystko – delikatny uśmiech pojawia się na twarzy mojego ukochanego.

- To prawda. Nie ma rzeczy, której bym ci odmówił – zapewniam go.

- Czyżby? – Nefryt znacząco unosi do góry swoje perfekcyjne brwi. – Tak się składa, że jest coś, co by mnie uszczęśliwiło… - zaczyna swoje słodkie gierki.

- Mów, czego sobie życzysz, najdroższy. – Dobrze go znam i wiem, że nic nie uszczęśliwia go równie mocno, jak kolejne prezenty.

- Pozbądź się Normana – pada natychmiastowa odpowiedź.

- Skarbie… - wzdycham pokonany. – Proszę… Dobrze wiesz, że nie mogę tego zrobić. Norman będzie trwał przy moim boku aż do śmierci.

- Ty nigdy nie umrzesz, Cassianie! – oburza się mój wybranek. – Będę cię karmił swoją krwią, abyś mógł żyć wiecznie.

- W takim razie przygotuj się na to, że Norman stanie się częścią naszego wiecznego życia. Nie mogę go odprawić czy wygnać. Jest moim opiekunem.

Nefryt prycha niepocieszony, krzyżując ramiona na piersi. Z rozrzewnieniem wspominam czasy, gdy nie potrafiłem go obłaskawić. Tymczasem teraz…

- Z pewnością są inne rzeczy, które choć troszeczkę poprawią ci humor. Jeśli mi o nich powiesz, to…

- A co tobie poprawiłoby humor? – pyta wampir.

- Mnie? – udaję zdziwionego, by ukryć szybszy puls.

Na samą myśl o tym, że mógłbym poprosić go o cokolwiek aż drżę z podniecenia. Nie będę ukrywać, że to jego pragnę najbardziej. Jest moją obsesją. Marzeniem. Miłością.

- Cassianie… - Nefryt wlepia we mnie swoje tajemnicze spojrzenie, cierpliwie czekając na to, co powiem.

- Chcę, żebyś był szczęśliwy.

Mój kochanek uśmiecha się do mnie, zadowolony . Oddycham z ulgą, bo udało mi się uniknąć kłopotliwej sytuacji.

- Doprawdy? – szydzi ze mnie. – Czy wiąże się to z tym, że mam być nagi? – Ukochany przygryza dolną wargę, wystawiając moją samokontrolę na bardzo wielką próbę.

- Skarbie… - dukam, lekko zażenowany. – To nie tak… Ja…

- Postaraj się jak najszybciej uwinąć z tym bałaganem – niebieskooki wskazuje na stosy papierów na moim biurku. – Ja również mam coś do zrobienia, a później… - Nefryt zaczyna rysować palcem wzory na mojej zbroi. – Może pozwolę ci na coś więcej… - mruczy zmysłowo.

- Coś więcej? – powtarzam po nim, całkowicie urzeczony.

- Chcesz mnie dotykać, Cassianie?

- Chcę… Chcę tego bardziej, niż jesteś w stanie to sobie wyobrazić…

- Przyśniło mi się coś intrygującego i chciałbym to z tobą wypróbować – wampir odsłania przede mną swoje ukryte pragnienia.

- Po co mamy czekać? – sięgam w kierunku jego ponętnych ust, by zatopić się w kolejnym pocałunku.

- Najpierw obowiązki. – Wampir odsuwa się o kilka centymetrów, po czym przykłada opuszki swoich chłodnych palców do moich rozgrzanych warg.

- Obowiązki…

- Dokładnie tak – Nefryt ucieka z moich kolan i materializuje się przy drzwiach. – Będę na ciebie czekał o północy, mój panie… Nie spóźnij się… - grozi mi palcem przed wyjściem, po czym posyła całusa w moją stronę.

- Gdzie się tak spieszysz? – wołam na nim.

- Mam swoje sprawy. Do zobaczenia o północy – Nefryt rozpływa się w powietrzu, korzystając ze swojej nieziemskiej szybkości.

- Szczęściarz ze mnie – mamroczę do samego siebie, próbując otrząsnąć się z miłosnego odurzenia. Nefryt z każdą minutą działa na mnie coraz intensywniej. To udręka mieć go tak blisko i nie móc dotykać…

Mój wieczór przebiega w dość nerwowej atmosferze. Z jednej strony mam naprawdę sporo pracy, która wymaga koncentracji oraz bycia uważnym. Obietnice ukochanego sprawiły, że wszystkie inne sprawy przestają mieć znaczenie. Czuje się tak, jakbym wypił zbyt dużo słodkiego wina. Kto by pomyślał, że wampir potrafi być słodszy niż sam miód…

Po dwudziestej drugiej dołącza do mnie Norman, który zatroszczył się o naszą kolację. Lubię posiłki w jego towarzystwie. Lata wojny nauczyły mnie, że powinno się bardzo uważać na współbiesiadników, dlatego podczas oficjalnych przyjęć piłem jedynie wino, by nie urazić moich gości. Po incydencie z lady Zaną będę musiał pomyśleć o czymś innym.

- Gdyby Nefryt widział twoją minę uznałby, że chcesz mnie otruć – przełamuję ciszę, która ciąży między nami. Nie lubię kłótni z Normanem. Bądź co bądź to mój najwierniejszy druh oraz opiekun.

- Do tego celu nie użyłbym pieczeni, którą obydwaj uważamy za prawdziwy przysmak. – Mężczyzna stawia przede mną talerz, na którym znajduje się sowita porcja.

- Wyborne – doceniam kunszt kucharza, który przygotował dla nas to wykwintne danie.

- Żałujesz, panie, że wampir nie dzieli z tobą tych ulotnych chwil?

- Co masz na myśli? – rzucam zaintrygowane spojrzenie w kierunku przyjaciela.

- Nefryt nie pamięta swojego człowieczeństwa. Kieruje się zasadami wpojonymi przez stwórcę, których ty, demon, być może nigdy nie zrozumiesz. – Norman unosi kielich w moją stronę. Już jakiś czas temu obiecałem sobie, że nie będę pić alkoholu. Zamierzam dotrzymać tej obietnicy. Sięgam więc po wodę, którą wznoszę toast.

- Nie zależy mi na tym. Wprost przeciwnie. Dzielące nas różnice sprawiają, że nasz związek jest bardziej dynamiczny.

- Skąd możesz to wiedzieć, skoro odkąd pamiętam wmówiłeś sobie uczucie do tego krwiopijcy? Omotał cię już w kołysce.

- To prawda – uśmiecham się.

Tak wczesna miłość jest dla mnie powodem do dumy. Poza Nefrytem, nie kochałem nikogo innego. Nikogo też nie pocałowałem. Pod wieloma względami jest on dla mnie tym pierwszym.

- Będziesz się tak puszyć, gdy inni poznają waszą tajemnicę?

- Nie zamierzam nikomu o tym mówić. Wiesz tylko ty, Sin, Jack oraz Henryk.

- Poddani będą chcieli, aby u twego boku pojawiła się królowa. Co im wtedy powiesz? Związek z wampirem to ujma na honorze demona.

- Nie myślę o tym. Jestem młody, a małżeństwo to odległa przyszłość – bagatelizuję obawy Normana.

- A dziedzic? O następcę tronu także nie zamierzasz się starać?

- Przysięga, która nas połączyła, jest niezniszczalna – odświeżam pamięć mojego opiekuna. – Nefryt oddał mi swoje serce. Ten dar jest dla mnie po stokroć ważniejszy.

- Pospieszyłeś się ze swoją deklaracją, wasza wysokość, a jej konsekwencje mogą być miażdżące. – Norman posyła mi znaczące spojrzenie, odkładając sztućce.

- W takim razie wyrwij mi serce, ale wiedz, że nawet wtedy nie przestanę go kochać! – Ściągam swoją zbroję, by ułatwić opiekunowi jego nowe zadanie.

- Panie… - służący nie wie, co odpowiedzieć. Przez chwilę mierzymy się wzrokiem. Ani on, ani ja nie zamierzamy ustąpić. Przerywa nam ostre walenie do drzwi.

- Wejść – krzyczy Norman, wstając od stołu. – Zbroja, panie – szepcze do mnie, widząc dwóch rosłych strażników. Jeden z nich to kapitan straży. Drugiego nie rozpoznaję.

- Wasza wysokość! Stało się nieszczęście! – większy z mężczyzn nie ukrywa swojego zdenerwowania. – Dawno już nie widziałem takiej masakry!

Przez krótką chwilę przeszywa mnie piorunujący strach. A jeśli Nefrytowi stało się coś złego…

- O co chodzi?! – pytam, nie mogąc znieść napięcia.

- Baron DiMarone i jego dzieci nie żyją – odpowiada zalękniony kapitan.

- Kazałem wam ich pilnować! – unoszę się gniewem.

- Pilnowaliśmy, panie, przysięgam! Moi ludzie co godzinę sprawdzają wszystkie cele. Nie mamy pojęcia, jak to się stało, bo zamki w drzwiach są nietknięte. Zaklęcia również. Od czasu, gdy podałeś baronowi odtrutkę, nikt inny nie przekroczył progu jego celi. – Tłumaczenia kapitana na niewiele się zdają. Wolę się upewnić, czy mówi on prawdę.

Przenoszę naszą czwórkę bezpośrednio do lochów, gdzie panuje spore poruszenie. Strażnicy szepczą między sobą. Żaden z nich nie chce podejść do drzwi.

- Otwórzcie wrota! – rozkazuję im.

- Wasza wysokość, może najpierw zechciej spojrzeć… - Kapitan otwiera niewielką zasuwę, odsłaniając otwór, przez który można sprawdzić co dzieje się w celi. Idę za jego radą.

Ściany celi obryzgane są krwią. Na samym środku leży zmasakrowane ciało barona. Na pierwszy rzut oka widzę, że złamano mu kark, bo głowa wykręcona jest pod bardzo dziwnym kątem. Do tego wydłubano mu oczy.

- A dzieci barona? – dopytuje Norman, który zerka mi przez ramię.

- Są w podobnym stanie.

Gdy mija pierwszy szok, mężczyzna po raz kolejny pokazuje mi zamki oraz zaklęcia zabezpieczające wejście. Miał rację. Są nietknięte. Przymykam oczy, próbując się skoncentrować. Nie wyczuwam jednak żadnej magii.

- Otwórzcie drzwi i zajmijcie się ciałami – każę moim ludziom.

- Rozkaz, panie – kapitan kłania mi się nisko, po czym zaczyna wydawać polecenia.

- Kto mógł zrobić coś tak strasznego? – zastanawiam się na głos, nadal nie potrafiąc wyzbyć się widoku zwłok barona, którego bezustannie widzę przed oczami.

- Nie znam nikogo, kto pokonałby zabezpieczenia naszych lochów – odpowiada Norman. – Chyba, że… - zawiesza głos, by zasiać we mnie kolejną wątpliwość. Nie musi wymawiać jego imienia. Doskonale wiem, że chodzi mu o Nefryta.

- Wampir nie ma z tym nic wspólnego! – warczę wściekle, zaciskając dłonie w pięści.

- Wampir? – Za plecami Normana pojawia się dwóch obcych mężczyzn. Jeden z nich rzuca mi harde, nienawistne spojrzenie. – Jestem Wilbur DiMarone. Przybyłem, by porozmawiać z moim krewnym…