Humory króla - rozdział 8

Simon

„Jesteś jak Alan… Boję się ciebie… Boję się…”

Zaciskam mocno pięści i mam ochotę walić nimi w ścianę z bezsilności. Czy on nie rozumie, że ratowałem mu życie? Zabiłbym wszystkich obecnych w sali tronowej, aby tylko był bezpieczny. To moja praca. Chronię tych, którzy są narażeni na niebezpieczeństwo. Nawet gdybym umiał cofnąć czas, nie zawahałbym się ani sekundy. Zrobiłbym to jeszcze milion razy, gdyby zaszła taka potrzeba.

Spoglądam na Eryka, który niedawno się obudził. Wygląda koszmarnie. Jest przestraszony, zbolały, ale przede wszystkim – samotny. Doktor Arim za chwilę przyjdzie, by dotrzymać mu towarzystwa. Sam z przyjemnością bym z nim posiedział, ale po ataku paniki, nie chcę go narażać na dodatkowe przykrości.

Mija kilka długich godzin, podczas których Eryk bezustannie wpatruje się w swoje dłonie. Nawet nie zerknie w moim kierunku. Pielęgniarka kilka razy zanosiła mu herbatę, a także kolację, lecz jedyna rzecz, o jaką poprosił, to szybki powrót Vee. Dzwoniłem do niego kilka razy w tej sprawie, lecz zbywał mnie powtarzając, że jest zajęty i niedługo wróci. Tymczasem ordynator usypia króla, podając mu kolejną porcję środków uspokajających. Dopiero wtedy decyduję się do niego podejść.

Siadam w swoim fotelu i sięgam po drobną dłoń, w którą Eryk wpatrywał się przez tyle godzin. Jest zimna. Otulam więc jego zmarznięte palce swoimi, by nieco je rozgrzać.

- Simon… - wyraźnie słyszę, jak wypowiada moje imię. Marszczy przy tym czoło, jakby sprawiało mu to dotkliwy ból.

- Kocham cię. Kocham cię ponad wszystko. Wytrzymaj jeszcze troszeczkę. Gdy tylko zrobi się spokojniej, zabiorę cię stąd, przysięgam. Pojedziemy daleko, tylko ty i ja… - całuję śpiącego chłopaka w policzek.

- Nie zapominaj o mnie – odzywa się Vee.

- Czy ty zawsze musisz podsłuchiwać? – naskakuję na niego, zawstydzony tym, że znowu nakrył mnie na tak osobistych wyznaniach.

- Im szybciej przyzwyczaisz się do mojej obecności, tym lepiej – tleniony przynosi ze sobą jakieś papiery, które nieśpiesznie przegląda. – Jak mały? Był grzeczny? Pilnowałeś, żeby coś zjadł?

- Musimy porozmawiać – niechętnie puszczam rękę ukochanego i kieruję się w stronę dodatkowego pokoju. Zdziwiony Vee odkłada plik kartek na niewielki stolik i podąża za mną.

- Co zrobiłeś? – pyta, gdy zamykam za nami drzwi.

- Mógłbyś spędzać z Erykiem więcej czasu? Bardzo się denerwuje, gdy wychodzisz.

- Simon… Przecież wiesz, że nie obijam się po kątach. Umówiliśmy się, że ty będziesz tutaj, a ja…

- W takim razie chętnie cię odciążę. Proszę. Zrób to dla niego chociaż do czasu pogrzebu – spoglądam Vee prosto w oczy. Magnetyzuje mnie ich głęboki błękit, choć nie wykluczam, iż to jedynie soczewki.

- Znowu cię wyrzuca, tak? – mężczyzna zaczyna pocierać swoje skronie. -  Rozmawialiśmy już o tym. Znasz Eryka. Niepotrzebnie panikuje. Obejrzał filmy z koronacji i porwania. To normalne, że się boi.

- Ty nic nie rozumiesz! – ostro wchodzę mu w słowo. – Tu nie chodzi o jego rodzinę, a o mnie! Zabiłem człowieka! To z mojej winy drży jak liść za każdym razem, gdy na niego spojrzę!

- Stary, brałeś coś? – Vee z niedowierzaniem parska śmiechem. – Czyżby i ciebie poczciwy Arim poczęstował jakąś niewielką tableteczką?

- Ja mówię poważnie! To moja wina! Eryk powiedział mi dzisiaj… Powiedział, że… - samo powtórzenie tych okropnych słów sprawia mi wielką przykrość. Dlaczego porównał mnie do tego podłego gada?

- Co ci powiedział nasz mały Eryczek? – tleniony siada na skraju krzesła, na którym odchyla się nieco do tyły, by łatwiej mu było mnie obserwować.

- Zobaczył, jak zabijam człowieka. Najwyraźniej był to dla niego zbyt silny szok.

- Simon… - mój przyjaciel zaczyna się szczerze śmiać. – Nie powiesz mi, że nabrałeś się na taki numer… Przecież on to robi specjalnie. Chce, abyś odszedł. Odkąd odzyskał przytomność, obsesyjnie stara się zapewnić ci bezpieczeństwo – tłumaczy mi.

- Wiem o tym! Jednak tym razem jest inaczej! Eryk powiedział, że się mnie boi. Jak mam się nim zajmować w takiej sytuacji?! – wybucham.

- On kłamie – Vee dość szybko podsumowuje mój wywód. – Mieszkał ze mną. Sporo podróżowaliśmy. Nie zawsze było spokojnie.

- A usłyszałeś od niego, że jesteś taki sam, jak Alan? – syczę gniewnie, ledwo nad sobą panując.

- Kochasz go? – doskonale wie, jak uderzyć w najczulszy punkt. Za to go nie lubię.

- Nie drażnij mnie, ok? – prycham.

- Pytam poważnie. Kochasz czy nie? – Vee już się nie śmieje. Płynnie przechodzi z roli ochroniarza do roli starszego brata, którym tak naprawdę jest dla mojego srebrnookiego.

- Bardziej, niż możesz to sobie wyobrazić. Zrobiłbym dla niego wszystko.

- W takim razie masz dwie opcje. Albo tu zostaniesz i przestaniesz zachowywać się jak rozkapryszona panienka, albo mi go oddasz – mężczyzna wyciąga przed siebie nogi, jakby rozmowa na tak życiowe tematy go relaksowała.

- Oszalałeś?! Nigdy ci go nie oddam! Eryk jest mój! Słyszysz?! – szarpię Vee za marynarkę i unoszę do góry. Chyba tylko na to czekał, bo sprytnie robi unik, chwyta mnie za ramię i obraca, wykręcając boleśnie rękę.

- To moje ostatnie ostrzeżenie – mruczy mi do ucha, jakby się bał, że ktoś jeszcze mógłby nas usłyszeć. – Jeśli jeszcze raz zwątpisz w uczucia Eryka, odbiorę ci go. Uwiodę, a potem uzależnię od siebie tak mocno, że o tobie zapomni – przechwala się. Intuicja podpowiada mi, że jest w tych ziarno prawdy. Tym bardziej nie mogę pozwolić, by relacja tej dwójki zacieśniała się. Muszę działać! W przeciwnym wypadku stracę ukochanego.

- Kłamiesz! Nie zrobiłbyś tego. Eryk nigdy nie spojrzy na ciebie inaczej, niż…

- Masz rację – przerywa mi, sącząc słodkie, jadowite słowa, skierowane do wnętrza mej duszy. – Jest dla mnie niczym braciszek, lecz jeśli będę musiał, poświęcę się dla niego. Krok po kroku, nauczy się mnie kochać.

- Ty gnoju! – żądza mordu i nagły przypływ adrenaliny sprawiają, że wyrywam się z jego uścisku i rzucam przed siebie, wymierzając mu prawy sierpowy. Vee jest naprawdę szybki i zręczny. Uchyla się przed uderzeniem, które blokuje dłonią. Zaciska palce na mojej pięści, a potem popycha mnie do tyłu. Upadam na plecy, ciągnąc go za sobą.

- Chłopcy! Co wy robicie! Natychmiast przestańcie! – doktor Arim odważnie wkracza między naszą dwójkę, starając się nas rozdzielić. Popsuł zabawę w najlepszym momencie… Obydwaj pamiętamy, iż jego zdolne ręce to prawdziwy skarb, dlatego przestajemy się szarpać. Ordynator oddycha ciężko. Opiera dłonie na kolanach, jakby przebiegł maraton. – Co w was wstąpiło?! – karci nas swoim ojcowskim spojrzeniem.

- To on zaczął – Vee poprawia podniszczone ubranie, rzucając mi jednocześnie mordercze spojrzenie. – Powiedziałem mu jedno zdanie prawdy, które mu się nie spodobało.

- Żebyś wiedział, że mi się nie spodobało, ty przebiegły szczurze! Jeśli go dotkniesz, przysięgam, że…! – nawet na sekundę nie pozostaję mu dłużny. Nie dam sobie odebrać Eryka. Jeśli serio go chce, będzie mnie musiał zabić.

- Simon! Uspokój się! – po raz pierwszy słyszę podniesiony głos Arima. – Ty i ja pójdziemy na spacer, a ty – zwraca się do Vee – posiedź przy Eryku.

- Nic z tego, doktorku. Mam pogrzeb do zorganizowania – odpowiada mu zaczepnie blondyn. – Wrócę wieczorem. Do tego czasu chcę znać twoją ostateczną odpowiedź – ostrzega mnie.

- Nigdzie się stąd nie ruszę, słyszysz?! – wołam za nieformalnym opiekunem króla. Jestem pewny swoich uczuć. Wiem także, co Eryk do mnie czuje.

- Simon, spokojnie – wkurzony Arim chwyta mnie za ramiona i nieco potrząsa. – Myślałem, że się przyjaźnicie. Czemu zaczęliście się bić?

- Bo Vee to palant! Powiedział, że mi go odbierze! Po moim trupie! – krzyczę jeszcze głośniej, bo wiem, iż tleniony nadal czeka na windę i z pewnością mnie słyszy.

- Obudzisz Eryka – strofuje mnie ortopeda. – Dobrze wiesz, że powinien jak najwięcej odpoczywać. Tym bardziej, że za kilka dni skupią się na nim oczy wszystkich mieszkańców ziemi. Pogrzeb pary książęcej będzie transmitowany na cały świat. Młody władca już teraz budzi szalone zainteresowanie…

- Wiem. Przepraszam – cedzę przez zęby, by nie powiedzieć czegoś, co za chwilę obróci się przeciwko mnie.

- No dobrze – Arim wypuszcza powietrze z płuc, okazując przy tym odczuwaną ulgę. – Idź się przebrać. Masz podartą koszulę.

- Popilnuje pan Eryka? Za chwilę wrócę – niechętnie proszę lekarza o pomoc.

- Oczywiście – uśmiecha się do mnie, po czym znika za drzwiami szpitalnej sali. Przez chwilę obserwuję, jak sprawdza zapis monitora oraz zakłada stetoskop, który z wielką uwagą i ostrożnością przykłada do wątłej klatki piersiowej mojego ukochanego.

Biorę szybki prysznic, by odzyskać równowagę. Powinienem także ułożyć jakiś plan działania, lecz nie mam pojęcia, co powiedzieć Erykowi. Jak mam go do siebie przekonać? Pełen obaw oraz rozterek wracam na swoją wartę. Arim pastwi się nad jego wysokością, wpychając w niego tosta, którego monarcha przełyka z wielkim trudem. To musi być okropne uczucia, gdy każdy nasz ruch, a nawet to co jemy i pijemy, jest tak ściśle monitorowane.

Gdy lekarz wraca do swoich zajęć, rozsiadam się na brzegu łóżka, lecz nie patrzę na chorego, a na idealnie położone kafle podłogowe. Eryk także ignoruje moją obecność. Za chwilę pójdzie spać, bo Arim dolał mu jakiegoś magicznego środka do kroplówki. Obracam głowę. Kątem oka dostrzegam, jak mój ukochany walczy z zamykającymi się powiekami. Pochylam się nad nim. Nasze twarze dzielą od siebie centymetry. Dostrzegam reszki błyszczących iskierek, które kiedyś tak cudownie rozświetlały spojrzenie mojego małego kusiciela. Nie mogę pozwolić, by zgasły.

- Kocham cię zdecydowanie za mocno – mamroczę pod nosem, unosząc jednocześnie jego brodę do góry. Po chwili łączę nasze wargi w bardzo czułym pocałunku. Eryk zamiera. Zaskoczyłem go do tego stopnia, że nie wie, co ma zrobić. Rozchylam mu wargi językiem i obejmuję zaborczo. Jego język nieśmiało ociera się o mój. Uczucie ciepła i spełnienia rozlewa się wewnątrz mojej klatki piersiowej. – Wiem, że ty kochasz mnie. Czujesz się zagubiony, ale mnie kochasz. A nawet jeśli mnie nie kochasz – dodaję z uśmiechem - nie oddam cię nikomu – gładzę go po policzku, jednocześnie pieszcząc kciukiem jego lekko nabrzmiałą, dolną wargę.

- Simon…

- Nie jestem Alanem – kontynuuję. – Nie jestem też Vee. Jestem twoim mężczyzną. Jedynym, którego masz na własność. Nie dbam o to, co się ze mną stanie. Chcę być z tobą. Cieszyć się każdą chwilą, jaką zdecydujesz mi się dać. Będę cię rozpieszczać, troszczyć się o ciebie, ale przede wszystkim będę cię chronić, mój słodki… Dlatego nie proś więcej, abym odszedł, bo to przy tobie jest mój dom. Doskonale wiem, co teraz czujesz. Ze mną jest tak samo. Gdy tracę cię z oczy choćby na chwilę, wszystko traci sens. Pojawia się niepewność. Nie bój się mnie, Eryku. Oswoimy te nowe uczucia razem. A teraz pocałuj mnie jeszcze raz…

- Nie… - pada natychmiastowa odpowiedź. Nie? Tak chcesz mnie powstrzymać? Wolne żarty…

- W takim razie ja pocałuję ciebie. A później cię przytulę, a ty spokojnie zaśniesz, bo jesteś zestresowany i zmęczony, tak?

- Simon… - blade policzki pokrywa lekki rumieniec. Oddech mu przyspiesza, a oczy? Nic nie może się równać w tymi srebrno-szarymi klejnotami. I ten głos. Cichy szept, który spijam z jego ust, razem z niewiarygodnie odurzającym westchnieniem. Wydaje je z siebie, gdy mój język ponownie zakrada się do wnętrza jego ust. Tym razem jestem znacznie bardziej wstrzemięźliwy. Hołubię i nęcę, lecz nie wymagam uległości. Wprost przeciwnie. Przytulam mój najcenniejszy skarb, a potem gładzę po włosach tak długo, aż głęboko zasypia.

- Wszystko się ułoży, skarbie. Zobaczysz. Jeszcze tylko troszeczkę cierpliwości…