mpreg 79

„Bezsenne Noce”

Meblowanie nowego domu to czasochłonne zadanie. Trzeba brać pod uwagę wiele drobnych szczegółów, takich jak wielkość potrzebnych mebli, ich ilość, kolor. Do tego dochodzą dodatki. Poduszki, koce, zasłony… Połączenie wszystkich tych niuansów sprawia, że zimne i puste wnętrza zaczynają żyć, rozkochując nas w sobie obietnicami wygody i bezpieczeństwa.
Tyle w temacie teorii. Przejdźmy do praktyki.
Meblowanie domu to katorga! Gdy zmuszony byłem robić to sam, było mi bardzo ciężko. W towarzystwie Eli wcale nie jest lepiej! Moja metoda polega na tym, że wpadam do sklepu i kupuję wszystko, co wpadnie mi w oko. Zbędne czy niepasujące rzeczy zawsze można odesłać (jeśli wcześniej się ich nie wyrzuciło, bo zajmowały zbyt wiele przestrzeni lub doprowadzały do szału koniecznością przestawiania ich z kąta w kąt). Niestety, nie działa to na Króliczka, który musi wszystko dokładnie obejrzeć, wymierzyć, porównać i dopiero wtedy zastanawia się nad zakupem. Właśnie. Zastanawia… Tracimy na to mnóstwo czasu i energii. Nie dysponuję wielkimi pokładami cierpliwości. Wprost przeciwnie. Większość zasobów wykorzystałem w sklepie z farbami i na rozmowę z April. Tymczasem błąkam się między rzędami stolików i krzeseł, lustrzanych szafek, regałów.
- Kochanie? – Zwracam się do jasnowłosego, który od ponad dwudziestu minut wpatruje się w równiutko poukładane sterty puchatych koców i poduszek.
- Tak?
- Wybrałeś coś?
- Jeszcze nie. – Eli markotnieje. Nie powie tego głośno, lecz konieczność płacenia za zakupy moją kartą kredytową to dla niego spore wyzwanie.  
- Weźmiemy wszystkie! – Decyduję, wyciągając ręce w kierunku całkiem sporego stosiku.
- Max, nawet tak nie żartuj! – Ukochany skutecznie gasi mój entuzjazm.
- Próbuję ci pomóc.
- Jak? – Króliczek marszczy jasne brwi, okazując swoje niezadowolenie. – Dodatkowo mnie stresując?
- Nie chcę, abyś był zestresowany! – Porzucam koce i obejmuję narzeczonego. – Nie denerwuj się, bo nie ma czym. – Przeraża mnie, że jego samopoczucie wpływa także na dziecko. Nie chcę zaszkodzić maleństwu.
- Czyżby? Gdyby to było takie proste, nie zrzucałbyś tego na mnie – kpi.
- Masz rację, to nie jest proste – wyznaję szczerze. – Zrzuciłem to na ciebie, bo wiem, że świetnie sobie poradzisz. Wiesz co do czego pasuje, a co nie. Tylko z kupowaniem masz problem.
- Nie z kupowaniem, a z płaceniem – mamrocze pod nosem.
- W tej kwestii także wszystko ustaliliśmy, zapomniałeś? Nic cię nie ogranicza. Wystarczy, że wskażesz coś palcem i już jest twoje. Na przykład te koce – zagarniam do kosza prawie wszystkie.
- Max, co robisz?! – Eli łapie mnie za rękę, ale ja się nie poddaję.
- Przydadzą się nam.
- Nie, nie przydadzą! Nie powinniśmy trwonić pieniędzy na bzdury.
- Serio? – Pytam, udając poważnego i zainteresowanego tematem. – Mamy ich tyle, że bez problemu wykupilibyśmy większość centrum handlowego i jeszcze by zostało.
- Nie zrobimy tego!
- Prowokuj mnie dalej, to się zdziwisz – śmieję się.
- Oddaj moją kartę! – Żądanie Króliczka ponownie wzbudza moją wesołość.
- Wymieniliśmy się. To sprawiedliwy układ.
- Max! – Przepełniony frustracją fiołkowooki ledwo nad sobą panuje. – Nie tak dawno temu twierdziłeś, że nie ma sprawiedliwości – wypomina mi.
- No już, już… Chodź, przytul się do mnie – zagarniam w ramiona to wojujące zwierzę. Nastolatek jest spięty, lecz uspokaja się pod wpływem delikatnego dotyku. – Musimy urządzić puste pokoje. Kupić meble na taras i do altanki. Co powiesz na huśtawkę w ogrodzie? Albo taki wielki hamak? Postawimy go między jabłoniami, które tak ci się podobają.
- Naprawdę? – Eli unosi na mnie wzrok. Jest taki ufny i niepewny.
- Jeśli będziesz postępować tak jak do tej pory, to zgromadzenie tego wszystkiego zajmie nam wieki. Przegapimy resztkę lata i kolorowe, jesienne liście… – Kuszę go wizjami romantycznych chwil, których obydwaj jesteśmy spragnieni. – Skarbie, nie marnuj czasu na drobiazgi. Podejmij decyzje i miejmy to już za sobą.
- Dzidziuś jest coraz większy – szepcze Eli. – Jeśli będzie rosnąć tak szybko, nici z kochania się w ogrodzie – wzdycha.
- Rzeczy dla dziecka też będziemy musieli wybrać.
- Masz rację – nastolatek powoli poddaje się mojej woli.
- Szybciutko, kup to, co ci się podoba i lecimy dalej – całuję Eli w policzek.
- Ty mi się podobasz – mruczy zalotnie.
- Ja już od dawna jestem tylko twój. I porywam cię na obiad. Niedaleko stąd jest taka miła restauracja. Jesteś głodny?
- Ja? Nie. Za to udało ci się uwieść nasze maleństwo. – Króliczek przykłada dłonie do brzucha.
- Świetnie! – cieszę się. – To czego jeszcze potrzebujemy? – Rozglądam się po sklepie, by uzupełnić listę, którą trzeba przekazać sprzedawcom.
- Mamy za dużo koców – wskazuje na nasz wypełniony po brzegi kosz.
- Koce zostają.
- Nie potrzebujemy aż tyle.
- Zmienisz zdanie, gdy będziemy się kochać w ogrodzie – zniżam głos, by tylko Eli był w stanie mnie słyszeć. – Każę je zapakować, a ty upewnij się, czy jest tu jeszcze coś, co warto przygarnąć.
- Wydaje mi się, że mamy już wszystko.
- Tak? To pokaż mi listę?
Eli posłusznie podaje mi kartkę, na którą wpisywaliśmy interesujące nas przedmioty. Przesuwam wzrokiem po poszczególnych pozycjach, szukając fotela, który bardzo mu się podobał. Tak jak przypuszczałem, nie został on dopisany. Nie szkodzi, za chwilę naprawimy to nieporozumienie.
- Pozwól – biorę ciężarnego za rękę, by cofnął się wraz ze mną do odpowiedniego działu.
- Kasy są tam – mój narzeczony wskazuje na uśmiechającą się do nas sprzedawczynię, która będzie odpowiedzialna za transport i dostawę.
- Pominąłeś coś co ci się podobało – zwracam się do ukochanego, wskazując na bujany fotel, okryty puchatą kapą imitującą futro.
- Masz na myśli ten fotel? Nie będzie pasował do wystroju.
- Jakie to ma znaczenie? Podoba ci się.
- Chwilowa słabość. Chciałem go postawić w naszej sypialni, ale tam już są fotele i… Poza tym spójrz. Jest taki… – tłumaczy się pospiesznie, wymyślając głupiutkie argumenty, których i tak nie słucham.
- Kilkanaście minut temu uśmiechałeś się dotykając go. To jedyna rzecz, która wywołała uśmiech na twojej twarzy. Naprawdę uważasz, że wyjdziemy bez niego ze sklepu? Siadaj – delikatnie popycham chłopaka, by sam się przekonał o niezbędności tego zakupu.
- To dlatego, że kapa mi się podobała. Jest mięciutka i… – Króliczek chciałby stawiać opór, ale nie bardzo ma jak. Miarowe kołysanie sprawia mu ogromną przyjemność
- Wygodnie? – upewniam się.
- Bardzo. Mógłbym tak spędzić resztę życia – rozmarza się.
- Więc dlaczego nie dopisałeś fotela do listy?
- Nie wiem – niewinnie spuszcza wzrok, unikając konfrontacji.
- Wiesz – drażnię się z nim. – Odpuściłeś, bo cena wydawała ci się zbyt wysoka, prawda?
- Max, ale my już mamy fotele i…
- Proszę dopisać dwa do listy – zwracam się do asystentki, która  usłużnie przyniosła komplet pasujących do kapy poduszek. – Te rzeczy także – wskazuję na puchate dodatki.
- Jak pan sobie życzy – kobieta odbiera ode mnie kartkę papieru i odnotowuje zmiany z zamówieniu. – Przy kasie dostaną panowie od nas specjalną kartę. Jest na niej wyszczególniony numer klienta. Jeśli coś jeszcze się panom spodoba, można to dodać do zamówienia za pomocą strony internetowej. Zamówienie trafi do realizacji w przeciągu dwudziestu czterech godzin, dlatego gorąco zachęcam do przejrzenia naszego asortymentu.
- Dziękuję. Z pewnością skorzystamy z pani porady, prawda skarbie?
- Mhm – Eli z trudem unosi powieki. Wtulony w swój nowy fotem wygląda na szczęśliwego.
- Mogę jeszcze w czymś pomóc? – Profesjonalizm sprzedawczyni przywraca mnie do rzeczywistości.
- Nie. Proszę przygotować rachunek.
- Oczywiście. – Kobieta odchodzi, zostawiając nas samych.
- Po twojej minie widzę, że jesteś zadowolony – zwracam się do kochanka.
- Bardzo. Dziękuję, Max.
- To ja ci dziękuję, mój piękny.
- Nic nie zrobiłem.
- Uśmiechnąłeś się do mnie – kucam obok fotela. – Uwielbiam, gdy się śmiejesz. Jesteś taki dobry i piękny. Nie zasłużyłem na ciebie.
- Przestań! – Zawstydzony Eli próbuje uciec z fotela.
- Czasami mi się wydaje, że już bardziej nie mogę cię kochać, a potem, gdy patrzysz na mnie tak jak teraz…
- Max!
- Mój prawie mężu, rzuciłbym ci świat do stóp, gdybyś tego zażądał – całuję Eli w usta.
- Obiecałeś dziecku obiad. – Mały spryciarz zgrabnie uwalnia się z moich objęć.
- Dobrze, idziemy jeść.
Z trudem udaje mi się upchnąć nasze zakupy do mercedesa. Większość rzeczy zostanie dostarczona bezpośrednio do domu. Uparłem się, że sami zabierzemy część dodatków, aby przyspieszyć prace.
- Potrzebujemy większego samochodu – dzielę się przemyśleniami z wpatrzonym we mnie chłopakiem. – Bagażnik ledwo się domyka, chociaż złożyłem tylne fotele.
- Jeszcze większego?
- Wózek, nosidełko, pieluchy. Jak my to tu upchniemy? – dumam.
- Trzeba dołożyć kilka dodatkowych koców – dogryza mi.
- Zamówię online.
- Jestem już naprawdę głodny – złotowłosy aniołek robi smutną minkę.
- Już, skarbie. Obiecuję, że za maksymalnie dziesięć minut…
- Aż tyle? – Niezadowolenie na twarzy mojego wybranka nieznacznie się pogłębia. Kilkugodzinne zakupy zaostrzyły mu apetyt? Gdybym wiedział o tym wcześniej, codziennie goniłbym go po sklepach. To informacja na wagę złota.
- Wskakuj do auta.
- O tej porze nie uda ci się nigdzie zaparkować.
- Coś wymyślę.
- Mówiłeś, że to blisko.
- Po drugiej stronie ulicy. Wezmę cię na ręce żebyś nie zemdlał – proponuję.
- Bardzo śmieszne – Eli wywraca oczami. – Sam pójdę. Nie musisz mnie nosić.
- Szkoda… – Zamykam samochód. – Uwielbiam mieć cię blisko.
- Jesteś niemożliwy.
Delikatny uśmiech pojawia się na jego twarzy. Oczy aż promienieją. Mogę z niego czytać jak z otwartej książki.
Wspólny spacer do restauracji to zaledwie kilka minut. Popołudniowe słońce rozpieszcza nas swoim ciepłem. Eli pozwala, abym trzymał go za rękę. Obrączka, którą ma na palcu subtelnie ociera się o moją skórę. Czuję ją bardzo wyraźnie. Jej symbolika jest tak prosta do rozszyfrowania – Króliczek należy tylko i wyłącznie do mnie. Na razie wyłącznie ciałem. Jego miłość jest dla mnie cholernie ważna. Zanim jednak odpowie na moje wyznanie, powinienem się zatroszczyć o to, co już mam.
Malutki lokal zapełniony jest gośćmi. Nie przeszkadza to kelnerowi by znaleźć dla nas wolny stolik. Zamiast menu mężczyzna od razu przynosi z kuchni dwie miseczki zupy.
- Spróbuj – zachęca Eli do jedzenia. – Zapewniam, że będzie ci smakowało. Będąc w ciąży przychodziłem tu tak często, że w końcu postanowili mnie zatrudnić.
- Dziękuję. – Osiemnastolatek jest tak głodny, że od razu sięga po łyżkę i kosztuje polecanego dania. – Pyszne! – Zachwyca się kremem z pomidorów.
- Co jeszcze nam pan poleca? – Próbuję wykorzystać sytuację i nakarmić chłopaka kolejnymi potrawami.
- Mamy wspaniałe spaghetti, albo pierożki nadziewane grzybami.
- Brzmi zachęcająco, prawda skarbie? – Uśmiecham się do narzeczonego.
- Rezygnuję z drugiego dania na rzecz deseru. – Eli celowo mnie prowokuje. Oblizuje usta czekając na moją reakcję. Dobrze wie, że niczego bym mu nie odmówił.
- Co jest na deser? – Pytam kelnera, podejmując grę, która z pewnością zakończy się seksem.
- Mamy ciasto bananowe, piankę kokosową z lodami, albo…
- Poprosimy wszystkie desery, w których nie ma mleka. – Odrywam wzrok oddalającego się od nas mężczyzny i zaczynam wpatrywać w ukochanego. –  Ciasto bananowe brzmi nieźle.
- Nie chcesz drugiego dania? – Fiołkowooki przygryza delikatnie dolną wargę. Na jego twarzy błąka się złośliwy uśmieszek. Spogląda na miseczkę zupy, której nawet nie tknąłem. – Sądziłem, że jesteś głodny i będziesz miał ochotę na coś gorącego…
Sięgam po szklankę wody z lodem. Czy my nadal rozmawiamy wyłącznie o jedzeniu?
- Doigrasz się, zobaczysz – mruczę ostrzegawczo, zagarniając we władanie rękę mojej trusi. Z uwielbieniem całuję jego palce. Eli wpatruje się we mnie z nieokreślonym wyrazem twarzy. Ile bym dał, by wiedzieć o czym myśli. – Jedz.
- Zupa jest dobra, ale ciasto… – Blondyn zaczyna chichotać. – Nie martw się. Zupę też zjem. Potem.
Potem czy teraz? Jakie to ma znaczenie? Najważniejsze, że widzę radość w jego oczach. Po raz kolejny zaskakuje mnie jak niewiele potrzeba, by sprawić mu przyjemność. Cieszy się drobiazgami – dobrym słowem, prostym gestem. Nawet głupia zupa. Dlaczego wcześniej tego nie widziałem?
- Coś się stało? – Eli wyrywa mnie z zamyślenia. – Tak dziwnie na mnie patrzysz.
- Nie, skarbie. Wszystko w porządku. – Odpycham od siebie przykre wspomnienia.
- Kelner wraca. Mam nadzieję, że przyniesie mi coś dobrego. – Chłopak nie może się doczekać deseru, co kwituję cichym śmiechem.
Dwa ciastka później opuszczamy restaurację i wracamy szaleć po sklepach. Zmęczenie powoli daje się Eli we znaki. Nie wykłóca się o każdy drobiazg. Wprost przeciwnie. Pozwala, abym go rozpieszczał tak, jak od początku miałem na to ochotę.
- To teraz rzeczy dla dziecka! – Decyduję. Jestem bardziej niż gotowy, by wybrać wózek, czy też cokolwiek innego, co mogłoby być potrzebne naszemu synkowi.
- Teraz? – Eli uśmiecha się smutno, zerkając w kierunku windy. – A nie moglibyśmy tego odłożyć do jutra?
- Jesteś zmęczony – bezbłędnie odgaduję jego myśli.
- Tylko trochę. Wiem, że ci na tym zależy, więc ja tu sobie posiedzę, a ty…
- Nie! – protestuję. – Bez ciebie to żadna przyjemność. Przyjedziemy tu innym razem, ok?
- Przepraszam, Max. Nie chcę ci robić na złość, ale byłbym wdzięczny, gdybyśmy to odłożyli.
- Oczywiście, kochanie. Nie musisz mi tego tłumaczyć. Zanieść cię do samochodu?
- Nie wygłupiaj się. Nie jestem chory, a jedynie trochę zmęczony. No i liczę na to, że pomożesz mi się zrelaksować – wymowne spojrzenie mówi mi więcej niż tysiące słów.
- Przez cały dzień torturowałeś mnie widokiem tych obcisłych szortów. Naprawdę sądzisz, że tak łatwo o tym zapomnę?
- Muszę je częściej zakładać, póki się w nie mieszczę.
- Z przyjemnością je z ciebie zdejmę – przechwalam się swoimi wieczornymi planami.
- Oby tylko robotnicy skończyli pracę na dziś.
- Nie wierzę. Ciągle powtarzasz, że nagość cię nie krępuje, a teraz wstydzisz się robotników?
- Max, tu nie chodzi o mnie, lecz o ciebie. Ja bez problemu mogę się przy nich rozebrać, ale ty…
- Nawet nie kończ tego zdania! – warczę niczym rozjuszona bestia.
- No właśnie – Eli ponownie zaczyna się ze mnie śmiać.
Wracamy do domu kilka minut po dziewiętnastej. Prace na dziś zostały chyba ukończone, bo dom jest pusty. Za to wszędzie panuje niesamowity bałagan.
- Musimy tu chociaż trochę posprzątać – Króliczek od razu bierze się do pracy. Chcąc nie chcąc, pomagam.
Jestem wściekły na siebie, że nasz dom nadal jest w tak opłakanym stanie. Nic nie wskazuje, by przez najbliższe dni coś miało się w tej kwestii zmienić. Mogłem się bardziej przyłożyć do remontu.
- Dziś już chyba nie rozpakujemy rzeczy z samochodu.
- I tak nie mam na to siły – blondyn ziewa przeciągle.
- Idziemy spać?
- Muszę się umyć. Cały się lepię.
- Moje biedactwo. Chodź do mnie. Ja się tobą zajmę. – Biorę Eli na ręce i zanoszę na górę.
- Wreszcie mamy drzwi – nastolatek uśmiecha się na ich widok. – Wiesz co to oznacza?
- Sądziłem, że jesteś zmęczony.
- Stęskniłem się za tobą – subtelnie dotyka mojej twarzy. – Tylko najpierw kąpiel, dobrze?
Ciepła woda i pachnąca lawendą piana powoli pozbawiają mojego narzeczonego resztek energii. Oparty o moją klatkę piersiową jest na najlepszej drodze, by przegrać nierówną walkę z ołowianymi powiekami. Zgotowałem mu zbyt wiele atrakcji jak na jeden dzień. Następnym razem będę to miał na uwadze. Nie chcę, by był przemęczony.
- Zostaję tu do rana – informuje mnie, drażniąc oddechem mokrą skórę.
- Nic z tego, piękny. Idziesz do łóżka.
- Nie wyjdę stąd o własnych siłach.
- Zaniosę cię do łóżka. – Wyciągam ukochanego z wody i otulam puszystym ręcznikiem. Sadzam go na pufie, co jest dosyć ryzykownym posunięciem. – Ubierzemy piżamę i…
- Mieliśmy się kochać – wypomina mi, gdy nieco niezdarnie staram się go ubrać.
- Później – biorę go na ręce i zanoszę do łóżka.
- A czemu nie teraz? – Eli kolejny raz ziewa. Nie otwiera oczu. Kładzie się na lewym boku i wtula w poduszkę. – Lubię, gdy mnie dotykasz… Chcę teraz…
- Wolę to robić, gdy jesteś przytomny.
- Jestem przytomny.
- Kocham cię, skarbie. – Gaszę światło i ładę się obok chłopaka. Obejmuję go ramieniem. Wystarczy kilka sekund, by zasnął. 

***

Wesołych Świąt, Moi Drodzy Czytelnicy :) 
Mam nadzieję, że nowy rozdział umili Wasze święta. Ostatnio nie miałem zbyt dużo czasu na pisanie, ale jak widzicie - dzielnie walczę :D 
Bawcie się dobrze,

Wasz Kitsune 

mpreg 78

„Bezsenne Noce”

Zanim udaje mi się zapiąć pasy, telefon ponownie daje o sobie znać. Mama nie odpuszcza i atakuje z podwójną siłą, zapychając skrzynkę ślubnym spamem.
- Proszę – wręczam Eli wibrujące urządzenie. – To do ciebie.
- Do mnie? – Blondyn wygląda na zaskoczonego.
- Mama potrzebowała kilku godzin, by przetrawić informację o ślubie. Wieczorem z pewnością spotkała się z Gertrudą i teraz trzeba się z tym zmierzyć.
- Powodzenia – ukochany dość szybko mnie zbywa, oddając telefon.
- O nie, nic z tego, Króliczku. Nie wykpisz się tak łatwo! – Podrzucam nastolatkowi kłopotliwy sprzęt. – Któryś z nas musi podjąć te wszystkie decyzje, odpowiedzieć na miliony pytań. Zaplanować szczegóły – wyliczam pospiesznie.
- Dlaczego patrzysz na mnie?
- Bo to ty się tym zajmiesz – ograbiam ciężarnego ze złudzeń.
- Zepchnąłeś na mnie urządzanie domu. Nie sądzisz, że to wystarczy? – Małolat nie ma zamiaru poddać się bez walki.
- Przykro mi – komentuję pełnym współczucia tonem.
- To niesprawiedliwe! – Wykłóca się.
- Życie nigdy nie jest sprawiedliwe.
- Nie możesz! Nie zgadzam się, słyszysz?!
Protest Eli bardzo mnie dziwi. Ma smykałkę do urządzania przyjęć. Wykazał się w czasie organizacji balu mamy. Nie zależy mu na naszym ślubie? A może już się rozmyślił? Co zrobię, jeśli zmieni zdanie i nie będzie chciał za mnie wyjść?
- Kochanie, myślałem, że się ucieszysz. Przecież lubisz takie rzeczy, prawda? – Ostrożnie badam grunt.
- Tu nie o to chodzi – wzdycha, krzyżując ramiona na piersi.
- A o co? – Wypalam bez zastanowienia. Chcę jak najszybciej poznać odpowiedź na swoje pytanie.
- Mieliśmy zaczekać do porodu.
- I zaczekamy – przytakuję, by uśpić czujność Eli. – Uważam jednak, że o części drobiazgów moglibyśmy zdecydować już teraz.
- Więc decyduj, jeśli tak ci na tym zależy.
- Dobrze, nie ma sprawy. Będę pomagać. Chodzi mi wyłącznie o to, żeby…
- Chcę się nacieszyć ciążą – złotowłosy po raz pierwszy od dawna mówi otwarcie o swoich potrzebach. – Gdy dzidziuś będzie już na świecie, wtedy zajmiemy się ślubem, dobrze?
- Skarbie… – Wydaję z siebie jęk frustracji. Jak mu to wytłumaczyć? Kilka miesięcy brzmi jak wieczność. Nie wiem skąd się to we mnie bierze, ale obsesyjnie wręcz pragnę ślubu. Zgodziłem się odwlec go w czasie, by nie straszyć Eli. Żałuję, że tak szybko uległem.
- Przygotowania są czasochłonne i stresujące, a ja chciałbym trochę odpocząć. Pobyć tylko z tobą w naszym nowym domu.
Z ciężkim sercem przyznaję Eli rację. On rzeczywiście tego potrzebuje. Przez ostatnie miesiące wiele przeżył. Do tego pracował jak szalony. Nic dziwnego, że marzy o odrobinie relaksu.
- Porozmawiam z mamą i spróbuję ją przekonać, aby zwolniła tempo.
- Dziękuję – Króliczek obdarza mnie delikatnym uśmiechem.
- Jesteś piękny… – mamroczę pod nosem.
- Patrz na drogę! – Zostaję od razu srogo zrugany.
- Nie bój się. Przy mnie nic złego ci się nie stanie. Jestem świetnym kierowcą – przechwalam się.
- Max… – Eli wywraca oczami, ignorując szczery komplement.
- No co? Mówię jak jest. Szczęście bardzo mi sprzyja – po raz kolejny rzucam okiem w kierunku mojej trusi. – Uroczy, zdolny, pracowity, potrafiący gotować i… – Gryzę się w język, by nie kończyć tego zdania. Nie byłby zadowolony, gdybym wspomniał o naszym synu. Bo to będzie syn. Ja to po prostu czuję.
- I?
Spryciarz! Od razu łapie mnie za słowo.
- Bardzo cię kocham.
- Już to mówiłeś.
- Będę ci to wielokrotnie powtarzał.
Eli się rumieni. Speszył się. Odwraca głowę. Nie ukryje się przede mną. Sięgam po jego dłoń i unoszę ja do ust.
- Max… – Z jego ust ucieka ciche westchnienie.
- Zdecydowałeś co namalujesz w pokoju dziecka? – Celowo zmieniam temat naszej rozmowy. Chcę, aby się odprężył.
- Jeszcze nie. Mam kilka pomysłów. Kusi mnie złoto i… może błękit?
- Złoto i błękit? To dość nietypowe jak na ciebie. Zwykle wybierasz coś bardziej zachowawczego.
- Wspominałeś, że podobały ci się błękitne mebelki do pokoju dziecka. Nie wybieraliśmy ich razem, więc pomyślałem sobie, że skoro ten kolor tak bardzo ci się podoba to czemu miałbym go pomijać.
- Nie musisz tego robić, jeśli nie chcesz.
- Masz rację. Nie muszę. Ja chcę to zrobić.
- Dziękuję, kochanie. To bardzo miłe z twojej strony. – Topię się od środka niczym czekolada, ogrzewana sierpniowym słońcem. – Jestem pewny, że jak zwykle stworzysz coś cudownego.
- Przeglądałem albumy, które mi dałeś. Niektóre obrazy zbyt silnie działają na moją wyobraźnię – rozmarza się. Rozmowa o farbach sprawia mu radość. Jego oczy promienieją. Jest szczęśliwy. Moja w tym głowa, by zawsze taki był.
Podczas gdy Eli opowiada mi o ulubionych obrazach i inspiracjach z nimi związanych, wjeżdżam na parking wielkiego centrum handlowego. Znalezienie wolnego miejsca o tak wczesnej porze nie sprawia mi większego problemu. Mój narzeczony od razu wysiada z auta. Nie może się doczekać zakupów.
- Aż tak cię to ekscytuje? – Śmieję się z Króliczka, który pędzi przed siebie jak na skrzydłach. Na wszelki wypadek łapię go za rękę. Nie chce, aby mi gdzieś odfrunął.
- Długo o tym marzyłem. Czuję presję, bo chciałbym, aby nasze dziecko pokochało sztukę. Z drugiej jednak strony nie mogę przesadzić. Nadmiar bodźców może rozpraszać maleństwo i utrudniać mu zasypianie – blondyn martwi się na zapas.
- Posłuchaj serca – podpowiadam mu, przyciągając chłopaka bliżej siebie.
- Max… – Eli zatrzymuje się kilka kroków przed sklepem. – Wybór farb zajmie mi dłuższą chwilę i…
- Nie szkodzi. Poczekam tyle, ile będzie trzeba.
- Będziesz się nudzić.
- Nie będę – zapewniam zatroskanego ukochanego. – Lubię spędzać z tobą czas.
- Tylko potem nie narzekaj, że cię nie ostrzegałem – grozi mi palcem.
Eli nie oponuję, gdy sunę za nim niczym cień. Jestem gotowy spełnić każdą jego zachciankę. Problem polega na tym, że on nigdy mnie o nic nie prosi. Życie wymusiło na nim samodzielność. Nadeszła pora, aby podzielił się z kimś odpowiedzialnością. Będziemy małżeństwem. Oznacza to, że na jego drodze nie pojawi się nikt bardziej godny zaufania.
Pierwsze pół godziny spędzamy wpatrując się w próbniki i półki, wypełnione  puszkami o różnej wielkości. Eli uważnie przegląda bogaty asortyment, lecz odnoszę wrażenie, że nie może się zdecydować na nic konkretnego.
- Zacznij od błękitu i złota – przełamuję ciszę, by dodać mu odrobinę otuchy.
- Waham się, czy to dobry wybór. W katalogach zwykle proponują rodzicom stonowane kolory i oklepane wzory. My troszeczkę odbiegniemy od tego schematu.
- I bardzo dobrze!
- Jesteś pewny? Może to przesada?
- Przesada? Niby dlaczego?
- Inni mogą to uznać za zbytnią ekstrawagancję, ale ja wiem co podoba się dziecku.
- Skarbie, nie kieruj się opinią innych. Jeśli ktoś choć raz krzywo spojrzy na twoje dzieło, oberwie.
- Max, nie pomagasz mi w taki sposób – zostaję skarcony.
- Bo nie lubię patrzeć na to, jak się męczysz. Skarbie, to tylko farby. Jeśli uznasz, że coś jest nie tak, zawsze możemy zamalować ścianę na biało.
- Nie mamy tyle czasu. – Nastolatek obejmuje swój brzuch ramionami.
- Zaufaj swojemu instynktowi. Chodź – łapię go za rękę i ciągnę w głąb sklepu. – Poszukamy kogoś z obsługi.
- Max… – Ciężarny cicho protestuje, ale ja jestem nieugięty. Udaje mi się wypatrzeć młodego mężczyznę, który rozpakowuje towar.
- Dzień dobry – zagaduję go. – Może nam pan pomóc? Mój narzeczony potrzebuje złotej farby.
- To jeszcze nic pewnego – szepcze Eli, lecz udaję, że go nie słyszę.
- Oczywiście. Zapraszam za mną. Jestem pewny, że znajdziemy coś odpowiedniego. – Młodzieniec uśmiecha się przymilnie. Nie do mnie. Woli Eli. Nie dziwię mu się. Mój ukochany jest tak piękny, że ciężko odwrócić od niego wzrok. Pękam z dumy na samą myśl, że to ja jestem szczęściarzem, z którym wkrótce weźmie ślub.
- To jeden z najładniejszych odcieni i serdecznie ci go polecam – sprzedawca zwraca się do nastolatka, wskazując na niepozorną, szarą puszkę. – Jeśli jednak zależy ci na naprawdę niesamowitym efekcie, to powinieneś dodać odrobinę pigmentu. Sam zawsze tak robię.
- Nigdy tego nie próbowałem – Króliczek słucha z zaciekawieniem.
- Musisz spróbować! – W głosie sprzedawcy narasta podniecenie. – Przejdźmy do sąsiedniego działu. Pokażę ci próbki.
- Dziękuję – Eli uśmiecha się przelotnie. Tak jak przypuszczałem, sama rozmowa o farbach sprawia mu dużo radości.
- Ja najbardziej lubię perłowe, chociaż to ponoć kwestia gustu. Co konkretnie będziesz malować?
- Mam pewien pomysł, ale jest dość odważny… – Eli nieznacznie unosi wzrok i zerka w moją stronę.
- Nie patrz tak na mnie – bronię się. – Przecież wiesz, że zgodzę się na wszystko.
- Po jednej stronie postawimy łóżeczko, a po drugiej chciałbym namalować karuzelę. Wiesz, taką z wesołego miasteczka. Białe koniki, latające wróżki – wtajemnicza mnie w swój projekt.
- To wspaniały pomysł, kochanie! – Urzeka mnie myśl, że nasz synek będzie się wychowywać w bajkowej krainie. Eli kolejny raz totalnie mnie zaskoczył.
- Naprawdę tak sądzisz? – Jasnowłosy wpatruje się we mnie hipnotyzujące, szukając potwierdzenia.
- Naprawdę – uśmiecham się do niego. – Nasze dziecko będzie miało najpiękniejszy pokój na świecie!
- Dziękuję.
- Skarbie… – Mój wywód przerywa dźwięk telefonu. – To pewnie mama – z nietęgą miną sięgam po urządzenie. – Pewnie się wkurzyła, że nie daliśmy jej znać w sprawie ślubu. – Zerkam na wyświetlacz, gryząc się w język, bo nie chcę przeklinać przy dziecku. – To April.
- Nie odbierzesz? To może być coś ważnego.
- Za chwilę. – Ignoruję połączenie, które natychmiast zostaje ponowione. –  Irytujący dźwięk nie daje się wyciszyć. April nie odpuszcza.  
- Oprócz pigmentów do karuzeli przyda ci się brokat. – Zapomniany sprzedawca powraca z naręczem nowych próbek
- Poradzisz sobie przez chwilę? – Upewniam się, że Eli nie będzie miał mi za złe, jeśli zostawię go samego.
- Poradzę. Pozdrów ode mnie April.
Chociaż kocham Eli ponad wszystko, tej prośby nie zamierzam spełniać. Im dłużej uda mi się utrzymać moją agentkę z dala od ukochanego, tym lepiej.
- No nareszcie! Długo kazałeś mi czekać! – Pełna wigoru kobieta wita się ze mną w swój ulubiony sposób. – Jak ci idzie pisane? Mam nadzieję, że dobrze.
- Ja…
- Rozmawiałeś z Eli na temat okładki? – Pada kolejne, trudne pytanie.
- Ja jeszcze….
- Dobrze, sama z nim porozmawiam, gdy wreszcie się spotkamy.
- Ale April, to chyba nie jest…
- To świetny pomysł! – Ponownie przerywa mi w połowie zdania. – Przekonasz się, gdy twój narzeczony pokaże nam projekt. Przeglądałam jego prace w Internecie. Strzał w dziesiątkę to mało. Ma talent.
- Jak znowu projekt?! Rozmawiałaś z Eli za moimi plecami?! – Wściekam się na samą myśl, że April jest na tyle przebiegła, by omotać Króliczka i nie wtajemniczać mnie w szczegóły.
- Jeszcze nie. Max, czy ty mnie słuchasz? Kontrakt nie jest gotowy. Jeff i ja jesteśmy na etapie konsultacji. Poprosiłam kilka zaprzyjaźnionych galerii sztuki, by zechcieli rzucić okiem na prace Eli. No i pozostaje spotkanie z mecenasem. Gdy wszystko będzie dopięte na ostatni guzik, wpadnę w odwiedziny! – April wybucha perlistym śmiechem. Jest w doskonałym humorze, czego nie mogę powiedzieć o sobie.
- Nie będzie żadnych odwiedzin, jasne? – Syczę do słuchawki niczym wąż.
- Przyjadę pod koniec przyszłego tygodnia. Do tego czasu powinieneś zdążyć wybudować tą swoją altankę, którą tak się pyszniłeś. Robotnicy wywiązują się ze zlecenia?
- Tak – odpowiadam automatycznie, zaskoczony, że zapamiętała tak trywialne szczegóły.
- Miło mi to słyszeć. Eli z pewnością będzie zachwycony efektami.
- Mam taką nadzieję.
- Potrzebujecie pomocy? Znam świetnego dekoratora wnętrz. Jeśli chcesz to mogę mu podać wasz nowy adres. – Kobieta przymila się do mnie, kusząc wizją pomocy.
- Dziękuję, ale to nie będzie konieczne. Eli świetnie sobie radzi.
- Domem też potrafi się zająć? No proszę… – Wyraźnie słyszę, jak April odnotowuje ten fakt w swoim kalendarzu.
- Dopisz także, że nie będzie przyjmował żadnych zleceń – kąśliwie komentuję jej zachowanie.
- Nie sądziłam, że jesteś taki zazdrosny – April celnie odbija piłeczkę.
- Rozmawiamy o moim przyszłym mężu, z którym spędzę resztę życia. Nie powinno cię więc dziwić, że w stosunku do niego nie przewiduję żadnych kompromisów.
- Cieszę się, że tak do tego podchodzisz, bo ja także chcę dla niego wszystkiego co najlepsze. Dla niego i dla ciebie – dodaje po chwili wahania. – Już niedługo opowiem wam o wszystkich szczegółach.
- Nie mogę się doczekać – mamroczę pod nosem.
- Skoro sprawę Eli mamy już omówioną, skupmy się na tobie. Max, przygotuj się na sporą rewolucję. Wytwórnia nalega, abyśmy zgodzili się na serial.
- Serial?! – Z wrażenia aż przestaję oddychać.
- Nic wielkiego. Dwanaście odcinków. Na początek. Umówiłam cię na spotkanie. Masz czas w poniedziałek?
- Poczekaj, poczekaj! To się dzieje zbyt szybko! – Ze wszystkich sił staram się nadążyć za tokiem myślenia tej szalonej kobiety, ale w chwili obecnej jest to po prostu niemożliwe.
- Moim zdaniem tu nie ma na co czekać. W przyszłym roku premiera! Co o tym sądzisz?
- Nie wiem – odpowiadam zgodnie z prawdą, jednocześnie siadając na niewielką ławeczkę, przeznaczoną dla klientów centrum handlowego. – Muszę to przemyśleć i…
- Tu nie ma o czym myśleć – fuka na mnie April. – Wszystkim się już zajęłam. Tym razem nie będziesz miał wpływu na scenariusz, ale moim zdaniem to żadna strata. Oddamy stery w cudze ręce, a ty w tym czasie skończysz nową serię, którą rzucimy ich na kolana! – W słuchawce słychać demoniczny śmiech. – No i zapłacą nam krocie. Cieszysz się?
- Nie zależy mi na pieniądzach – dukam cicho, chociaż wątpię, czy April podziela mój pogląd.
- Dasz radę wyrwać się na podpisanie umowy? Porwę cię dosłownie na kilka godzin. Na kolację będziesz już w domu. Bogatszy o siedmiocyfrową kwotę.
- Ja… – Z trudem przełykam ślinę, bo zaschło mi w gardle z nadmiaru emocji.
- Szykujesz się do ślubu. Pieniądze z pewnością się przydadzą, prawda?
- Sprawdziłaś wszystko? – Upewniam się, że nie popełnię największej głupoty w życiu.
- Oczywiście, że sprawdziłam! Po tylu latach współpracy jeszcze we mnie wątpisz?! – Rozjuszona April oznacza niebezpieczeństwo.
- Nie, nie! Przecież wiesz, że bardzo ci ufam! – Ze wszystkich sił staram się załagodzić sytuację. – Przyjadę w poniedziałek.
- Obiecujesz? – Rzuca zaczepnie.
- Teraz to ty mi nie ufasz… – śmieję się. – Czy kiedykolwiek wystawiłem cię do wiatru?
- Nie. I nie zmieniajmy tej tradycji. No dobrze, to chyba wszystko. Pozdrów ode mnie Eli i powiedz mu, że nie mogę doczekać się naszego spotkania. Jeff i ja kupiliśmy całą masę zabawek dla waszego dziecka. Mam nadzieję, że mu się spodobają. Widzimy się w poniedziałek, o czym nie dam ci zapomnieć. Trzymaj się, mój drogi! Całusy!
Potrzebuję jeszcze co najmniej piętnastu minut by ochłonąć po rozmowie z moją agentką. Nowa seria książek, film, serial… W co ja się wpakowałem? A na domiar złego April chce tu przyjechać, by zmusić Eli do współpracy. Zapewne każe mu podpisać kontrakt. Nie wypuści go z rąk. Z drugiej jednak strony April to najlepsza rzecz, jaka mogła mu się przytrafić. Jest uczciwa i dokładna. Nie pozwoli, by wykorzystywał go kolejny pan Robinson, czy nieuczciwy były kochanek…
Eli! Zostawiłem go samego z sklepie z farbami!
Zrywam się ze swojego miejsca i gnam ile sił do mojej trusi. Nerwowo rozglądam się między regałami. Gdzie jesteś?!
Zanim udaje mi się dostrzec jasnowłosego, wyraźnie słyszę jego wesoły śmiech. Kierując się tym tropem, odnajduję moją zgubę tuż przy kasie. Młody sprzedawca, który tak chętnie pokazywał mu farby, nie marnuje ani chwili. Wpatruje się w Króliczka maślanymi oczami, opowiadając mu jakieś płytkie żarty. Koniec tego dobrego…
Podchodzę do ukochanego i nie zważając na to, że znajdujemy się w miejscu publicznym, obracam go w swoją stronę, a następnie namiętnie całuję. Eli w pierwszej chwili jest bardzo zaskoczony. Mimo to rozchyla usta i pozwala mi na więcej.
- Zazdrośnik… – Mruczy w moje usta, gdy pozwalam mu nabrać powietrza.
- Ciesz się, że nie posunąłem się dalej – uśmiecham się, wypuszczając go z objęć. – Wybrałeś farby? – Zerkam w kierunku dwóch papierowych toreb, które ustawione są na ladzie.
- Tak – Eli uśmiecha się do mnie, po czym wyciąga z kieszeni swoją kartę kredytową i podaje ją sprzedawcy.
- Kochanie, co robisz? – Pytam, ledwo nad sobą panując. – Proszę mi to oddać – odbieram własność Króliczka, zanim on lub flirciarz od siedmiu boleści zdołali zareagować. Wciągam z portfela swoją kartę i przysuwam ją do terminala.
Zabieram torby z farbami i z uśmiechem na ustach opuszczam kolorowy kramik. Eli żegna się ze sprzedawcą i rusza w krok za mną. Po jego minie widzę, że nie jest zadowolony.
- Mam swoje pieniądze. – Mój ukochany nie umie siedzieć cicho i atakuje mnie od razu po wyjściu ze sklepu. Koniecznie musi mnie prowokować. Gdy sobie przypomnę jak ciężko pracował, by je zdobyć…
- Wiem – całuję fiołkowookiego w policzek. – Ta jest dla ciebie i z tej będziesz korzystać, jasne? – Z początku chciałem mu oddać obie karty, lecz szybko zmieniam zdanie. Wkładam mu do ręki złotą. – Nie ma limitu, dlatego możesz kupić co tylko zechcesz.
- Ja mam swoje pieniądze! – Eli walczy do końca. Jest zbyt dumny, by wziąć ode mnie pieniądze. Marszczy groźnie brwi, dając mi odczuć swoje niezadowolenie.
- Niedługo bierzemy ślub. Musisz się nauczyć, że wszystko co moje, będzie też twoje.
- A intercyza?
- Zapomnij – ograbiam go ze złudzeń. – Nie uznaję takich rzeczy. Będziesz ze mną w bogactwie i w biedzie. Co prawda to drugie raczej nam nie grozi, więc zacznij się przyzwyczajać do bogactwa – puszczam do niego oko.
- Nie potrzebuje twoich pieniędzy. Po porodzie znajdę pracę i…  – Nie pozwalam mu dokończyć. Ponownie wpijam się w słodkie usta, bo nie chcę, by dalej mnie raniły.
- Zrobię dla ciebie co zechcesz, ale w tej kwestii musisz mi ustąpić – szepczę, przymykając powieki i opierając się czołem o czoło Eli. – Będę cię obrzydliwie rozpieszczał, a ty mi na to pozwolisz.
- Tak nie wolno…
- Eli, ja będę twoim mężem, rozumiesz? Jestem za ciebie odpowiedzialny. Za ciebie i za dziecko. A ty odpowiadasz za mnie. Chcesz mojego szczęścia?
- Pieniądze nie maja nic wspólnego ze szczęściem!
- Po prostu zaakceptuj fakt, że uszczęśliwiasz mnie w chwili, gdy je wydajesz, posługując się tą kartą. Przyzwyczaisz się. Będziemy dużo ćwiczyć. – Kradnę ostatni pocałunek. - Zaniosę farby do samochodu, a ty w tym czasie możesz zacząć kupować meble.
- Max! – Woła za mną.
Przełamiesz się. Zobaczysz. Poznałeś moją podłość, a teraz poznasz miłość.

Nigdzie nie odchodzę !

Kochani,

Ja nigdzie nie odchodzę. Rozdziały nie pojawiają zbyt często, to prawda, ale to nie jest tak, że rzucam bloga. Po prostu nowa szkoła trochę mnie oszukała. W dziale rekrutacji twierdzili, że zajęcia będą się odbywać wyłącznie w weekendy. Tymczasem chodzę na uczelnię 4-5 dni w tygodniu po 8-12 godzin (studia są zaoczne...). Ciągle każą nam robić prezentacje (ostatnia miała tylko 70 slajdów tekstu, musiałem przepisać z mądrych książek). Jutro mam pierwszy egzamin. Do tego obowiązkowe praktyki. Jeszcze nie wyrobiłem 80 godzin, a czeka mnie kolejne 100, a mamy dopiero listopad. Kto wie co wymyślą do końca semestru. Na studiach dziennych nie miałem nawet 1/4 tego co teraz. Staram się to wszystko ogarnąć, ale jest mi trudno. W każdym razie już prawie skończyłem nowy rozdział. Powinien się pojawić albo w weekend, albo w poniedziałek. Szybciej się chyba nie wyrobię. Nie oznacza to, że możecie mnie spisywać na straty :D Nie poddam się tak łatwo.Zapewniam, że jeszcze Was zaskoczę :)

Wasz Kitsune

mpreg 77

„Bezsenne Noce”

Jest kilka minut po szóstej rano, a mój telefon bezustannie wibruje co najmniej od pół godziny. Udaje mi się wyplątać z pościeli na tyle bezszelestnie, że nie budzę śpiącego Eli. Podchodzę do stołu i sięgam po wredne urządzenie. Mama zdążyła wysłać mi chyba pięćdziesiąt wiadomości. Otwieram jedną z nich. Oczywiście dotyczy ślubu i przyjęcia. Przewracam oczami, odkładając smartfona. Króliczek miał rację. Rodzice rzeczywiście potrzebowali chwili na przetrawienie wiadomości o zaręczynach. Gdy w końcu oswoili się z tą myślą, zwarli szyki i zamienią nasze spokojne życie w koszmar przedślubnych i przedporodowych stresów. Mogłem im nic nie mówić. Z drugiej jednak strony czy zaryzykowałbym złość Pameli Ford oświadczając, że zabrałem narzeczonego do Las Vegas?
Jestem tchórzem.
Markotny i zły udaję się pod prysznic, a potem prosto do kuchni, by nastawić ekspres. Tylko kawa jest w stanie pomóc mi przetrwać te ciężkie chwile. Wyciągam z szafki całkiem spory kubek, do którego zmuszony jestem dolać mleka roślinnego. W pierwszej chwili czuję obrzydzenie do sojowego zamiennika, w dodatku o smaku waniliowym. Zmieniam jednak zdanie, bo okazuje się dość smaczny. Powinienem się przyzwyczaić to takich rzeczy. Nic nie wskazuje na to, że Eli zrezygnuje z ulubionych produktów spożywczych.
Wracam do łóżka. Mój narzeczony nadal śpi. Jego jasne włosy rozrzucone są na poduszce. Usta wydają się wprost stworzone do całowania. Kusi mnie, by ich posmakować. Zakraść się pod kołdrę, mocno przytulić i pieścić bez końca.
Nie, tak nie wolno. Eli powinien jak najwięcej odpoczywać. Korzystam więc z chwili wolnego czasu i sięgam po komputer. W przyszłym miesiącu miałem wysłać April wstępny szkic kolejnych rozdziałów, których jeszcze nie napisałem. Nie chce mi się tego robić.
Czas płynie wolniej niż kiedykolwiek. Nudzę się. Przeraża mnie ogrom pracy, który muszę włożyć w napisanie nowej książki. Niepotrzebnie się w to wpakowałem. Trzeba było odłożyć premierę w czasie, by móc skupić się na rodzinie. W dodatku telefon nie przestaje wibrować. Mama działa na pełnych obrotach…
Kilka minut przed ósmą Eli unosi zaspane powieki. Rozgląda się niepewnie po otoczeniu. Uśmiecha się, gdy zerkam w jego stronę. Zamykam komputer i rzucam go na kołdrę. Koniec pracy na dziś.
Obracam Eli na plecy i wpijam się w jego usta. Z początku miał to był namiętny i zaborczy pocałunek, lecz dość szybko zmienia się on w czułe i delikatne muśnięcia. Bardzo uważam, by nie przygnieść ukochanego, który również tęsknił za moją bliskością.
- Dzisiejszy dzień spędzimy w łóżku – informuję chłopaka, wsuwając ręce pod jego piżamę.
- Cały dzień? – upewnia się.
- Cały dzień – potwierdzam, zabierając się za rozpinanie malutkich guziczków.
- Uważasz, że się na to zgodzę? – Seksowny gryzoń lekko mnie podpuszcza, unosząc się nieco na posłaniu, aby łatwiej mu było zdjąć górę.
- Powinieneś. Jestem głową naszej małej rodziny, więc moje zdanie jest decydujące – przechwalam się.
- Czyżby? – Eli z trudem powstrzymuje się przed parsknięciem. – W takim razie wczoraj spałem z twoim bratem-bliźniakiem, który zapewniał, że zrobi dla mnie wszystko.
- I nadal to podtrzymuję  – dotykam jego policzka, odsuwając krótkie kosmyki jasnych włosów do tyłu. – Czego sobie życzysz?
Eli udaje, że zastanawia się nad odpowiedzią. Obejmuje mnie ramionami za szyję, prowokując kolejny pocałunek.
- Jesteś na dobrej drodze, by przekonać mnie do swojego szalonego pomysłu – mruczy zmysłowo, błądząc rękoma po moich plecach.
- A jeśli powiem, że cię pragnę… Bezustannie o tobie myślę…
- Wezmę to pod uwagę.
- Ty mnie nie pożądasz? – pytam nieco zawiedzionym tonem.
- Hmm… - Złotowłosy odpycha moje ręce. – Czy ja cię pożądam? – zastanawia się na głos.
- Znęcasz się nade mną i jeszcze cię to bawi – żalę się, próbując wyswobodzić go ze spodni od piżamy.
- Chcę być na górze – zastrzega, obejmując moje biodra nogami.
- Kochanie, trzeba było tak od razu – śmieję się, wciągając go na siebie. – Zadowolony? – ściskam jego ponętne pośladki, które idealnie przylegają do moich dłoni.
- Jeszcze nie… - Eli popycha mnie na poduszki i całuje tak, jak od początku sam miałem ochotę to zrobić. Jego język ociera się o mój. Rozpuszczone włosy Króliczka łaskoczą nagą skórę. Przyspieszony oddech miesza się z moim. – Weź mnie. Teraz – jęczy w moje usta, ocierając się o mnie niczym kot.
- Skarbie… - dyszę ciężko, zsuwając z jego bioder ostatnią barierę.
- Halo? Jest pan w domu? – Czyjś głos dobiega z parteru. – Panie Ford? Jest pan tam?
- Jego samochód stoi na podjeździe – odzywa się drugi z mężczyzn.
- Może jeszcze śpi? – rozważa ten pierwszy, zaczynając wspinać się po schodach.
Przestraszony Eli rzuca mi spanikowane spojrzenie.
- To pewnie robotnicy. Przyjechali montować altankę – uspokajam mojego kochanka.
- Nie mamy drzwi w sypialni, a ja jestem nagi! – Nastolatek rzuca mi złowrogie spojrzenie.
- Spokojnie, nie denerwuj się – szepczę, próbując okryć go kołdrą.
- Łatwo ci powiedzieć! – prycha. Króliczek wie swoje i mamrocząc coś pod nosem ześlizguje się z moich kolan, po czym ucieka do łazienki.
- Panie Ford? – szef ekipy nie daje za wygraną.
- Już idę – odpowiadam, wstając z łóżka i poprawiając dresy, które mam zsunięte nisko na biodra. – Dajcie mi chwilę.

Budowlańcy wypakowują sprzęt i narzędzia. Ich szef nadzoruje dostawę gotowych elementów, z których ma powstać wybrana przeze mnie altanka. Uśmiecha się do mnie porozumiewawczo. Wydaje mi się, że raz czy dwa wspomniałem, że za jej pomocą zamierzam zdobyć serce ukochanego. To był mój plan „B” na wypadek, gdyby inne rzeczy zawiodły, a narzeczony odmówił wspólnego zamieszkania. Chyba właśnie wtedy udzieliła mu się moja ekscytacja. Może mogłem przemilczeć, że Eli jest ucieleśnieniem moich marzeń. Ciężarnym ucieleśnieniem, z którym powinienem się właśnie kochać.
- Dzień dobry – puchate stworzenie uśmiecha się przymilnie do budowlańców, mijając ich w drodze do kuchni. Nie powinni być zdziwieni jego widokiem. Uprzedzałem, że postanowiliśmy się przeprowadzić nieco wcześniej. Dlaczego więc tak uważnie lustrują go wzrokiem?
- To on? – Do moich przewrażliwionych uszu dochodzą skrawki rozmów napalonych mężczyzn. – Taki młody… Śliczny…
Godzinę później jest jeszcze gorzej! Eli podbił serca nowoprzybyłych przygotowując śniadanie i teraz każdy z nich jest nim odrobinę oczarowany. Jakoś bym to przeżył i nie szukał zbędnych problemów, bo przecież altanka sama się nie wybuduje, ale gdy przyłapuję kierowcę samochodu dostawczego i jednego z murarzy na bezczelnym gapieniu się na mojego wybranka, wpadam w furię.
- Kochanie, zostaw to – podbiegam go chłopaka i zabieram mu kuchenną ściereczkę, którą wyciera talerze.
- Już prawie skończyłem.
- Nieważne. Chodź ze mną – łapię go za rękę i próbuję nakłonić, by dobrowolnie opuścił kuchnię.
- Coś się stało? – Fiołkowooki jest dość czujny. Po jego minie widzę, że zaczyna domyślać się prawdy.
- Pomyślałem sobie, że pojedziemy do sklepu wybrać farby. Tutaj będzie się dużo działo. Hałas i te sprawy. Poza tym stolarz wspominał, że wpadnie zamontować drzwi. Sam rozumiesz. Lepiej będzie, jeśli się stąd ewakuujemy - uśmiecham się, kończąc mój bełkotliwy wywód.
- Teraz?
- Tak, teraz. Proszę, chodź ze mną – nalegam coraz mocniej.
- Za chwilę. Najpierw…
- Eli! – wydaję z siebie jęk frustracji.
- Max, co się dzieje? – Nastolatek krzyżuje ramiona na piersi, domagając się odpowiedzi.
- Nic. Chcę cię zabrać na zakupy. Zależy ci na farbach, prawda? – Farby to mój koronny argument. Jeśli nie zadziała, będę musiał porzucić subtelne rozwiązania.
- I twój nagły atak zazdrości nie ma z tym nic wspólnego?
- Eli! – nabieram głośno powietrza, udając oburzonego. – Nie jestem zazdrosny! Ja tylko chciałem…
- Wyciągnąć mnie z domu – blondyn uczynnie kończy za mnie zdanie. – Jeśli nie pójdę po dobroci, zaniesiesz mnie do auta?
- Tak – przytakuję, śmiertelnie poważny. – Chciałbym nam tego oszczędzić, dlatego…
- Pojadę z tobą, gdy wysuszę włosy.
- Dziękuję – pochylam się, aby cmoknąć go w policzek.
- Nie lubię, gdy zachowujesz się jak apodyktyczny dupek.
- Obiecałbym poprawę, ale to się raczej nie stanie.
- W co ja się wpakowałem… - wzdycha smętnie, ruszając w kierunku naszej sypialni.
Stoję oparty o łazienkową futrynę i obserwuję, jak Króliczek przeczesuje złote pasma szczotką. Wygląda tak pięknie, że w środku zaczynam się topić. Jestem wzruszony, szczęśliwy i zakochany tak bardzo, że…
- Nie – protestuję, gdy nastolatek sięga po gumkę.
- Nie? – powtarza po mnie. Jego zastygła w powietrzu dłoń przytomnieje, po czym odkłada niechcianą ozdobę z powrotem na blat. – Co jest takiego w moich włosach, że aż tak ci się podobają?
- Powiedziałbym ci, a właściwie pokazał – poprawiam się automatycznie, dając mu do zrozumienia, jak mocno go pożądam.
- Nie jesteśmy sami – upomina mnie. – Poczekaj, aż sobie pójdą.
- Staram się – cedzę przez zęby.
- Mhm… Właśnie widzę, jak się starasz – narzeczony kpi sobie ze mnie w najlepsze.
- To twoja wina! Jesteś zbyt seksowny! Nosisz kuse, obcisłe ubrania! Flirtujesz! – wylewam z siebie wszystkie żale, nie umiejąc się powstrzymać.
- Max, jest lato. Nie dam się ubrać w kożuch i śniegowce, jasne? Poza tym… - na anielskiej twarzy pojawia się złośliwy uśmieszek. – Celowo wybrałem te szorty, bo wiem, że będziesz na mnie patrzył. Cały dzień.
- Jesteś wredny – wyrokuję.
- Dziwi cię to? – Eli celowo odgarnia część włosów na plecy, by bardziej mnie sprowokować.
- Jedźmy już – chwytam go za rękę i ciągnę w kierunku auta. - Kocham cię tak bardzo, że boję się pomyśleć co by się stało, gdybym stracił nad sobą panowanie.
- Straciłeś je już dawno temu – Króliczek słodko chichocze, starając się nadążyć.
- Przypomnę ci o tym wieczorem, gdy będziesz błagał, abym przestał.
- Błagał? Nie rzucaj słów na wiatr. Nie tak dawno temu wspominałeś, że nie wyjdziemy z łóżka do wieczora…
- Altanka to najbardziej romantyczny i skomplikowany logistycznie prezent, na jaki wpadłem. Daj jej szansę!
Zbyt późno zdaję sobie sprawę, że odsłoniłem przed nim prawdziwe intencje, które kierowały mną od samego początku. Eli nic nie mówi. Po prostu się uśmiecha.
- Dziękuję – szepcze, wspinając się na palce i całując mnie w usta.
- Za mocno… Kocham cię zdecydowanie za mocno… 

***

Tak, wiem. Rozdział mógłby być dłuższy. W dodatku lepiej sprawdzony, więc z góry przepraszam za ewentualne błędy. 
Obiecałem sobie, że będę mieć czas na pisanie, tymczasem jest ciężko. Naprawdę ciężko. Zupełnie jakby minęło kilka lat, a nie dni... Może ten krótki okres wystarczył, abym zapomniał jak to się robi?  Sam już nie wiem.