Humory króla - rozdział 2

Simon

Eryk został królem…

Wygląda na przestraszonego, choć obydwaj dobrze wiemy, że doskonale sobie poradzi. To jego przeznaczenie. Pomimo krzywd, których zaznał, ma w sobie silne poczucie obowiązku, odpowiedzialności, ale przede wszystkim sprawiedliwości. Nie odwrócił wzroku, gdy poddanym działa się krzywda. Wrażliwy. Dobry. Czuły. Kocham go ponad wszystko.

Mnóstwo ludzi przepycha się bliżej podestu, by pogratulować władcy objęcia tronu. Eryk nerwowo zerka w moją stronę. Uśmiecham się do niego, by dodać mu otuchy. On również się do mnie uśmiecha – subtelnie i delikatnie. Koronacja skomplikowała nasze plany. Wszystko wskazuje na to, że nici z przeprowadzki do Rzymu. Nowy król ma przed sobą mnóstwo wyzwań. Z prawdziwą przyjemnością będę go wspierał, obojętne co postanowi i gdzie będziemy mieszkać. Liczy się tylko to, by był blisko.  

Wpatruję się z mojego ukochanego z dumą. Wyraz twarzy Eryka zmienia się w przeciągu sekund. Coś go wystraszyło? Odpycha od siebie stojących blisko ministrów i rzuca się w moją stronę. Próbuje popchnąć mnie na podłogę. Kątem oka dostrzegam broń. Nim udaje mi się zareagować, pada strzał. Owijam ramiona wokół drobnego ciała srebrnookiego i z impetem rzucam go na ziemię. Za późno… Wyciągam swój pistolet i naciskam spust. Napastnik odwraca się do mnie tyłem i oddaje jeszcze dwa szybkie strzały, po czym upada na posadzkę. Trafiłem go. Resztą zajmie się ochrona. W sali tronowej zapada chaos. Słyszę krzyki i płacz, lecz to wszystko jest nieważne.

- Eryku! - jasnowłosy przygląda się swojej dłoni. Szczupłe palce ubrudzone są od krwi. Z wielkim wysiłkiem kieruje wzrok do góry, by spojrzeć mi prosto w oczy.

- Tylko… mój… - szepcze cicho, uśmiechając się, po czym traci przytomność.

- Eryku! Eryku! – spanikowany, próbuję zatamować krwawienie. – Błagam, otwórz oczy! Gdzie lekarz?! – rozglądam się nerwowo po otoczeniu. Królewscy agenci osłaniają ludzi, by nie tratowali się podczas ewakuacji.

- Wezwaliśmy pogotowie. Za chwilę tu będzie! – informuje mnie jeden z ludzi starego księcia.

- Wytrzymaj. Wiem, że to boli, ale… - przyciskam dłonie do rany króla. Jego biała koszula jest przesiąknięta i lepka.

- Simon! – w słuchawce, którą mam w uchu, rozlega się ostry głos Vee, który czekał na nas przed pałacem. – Przynieś go do samochodu! Już!

- Ale lekarz…

- On nie ma tyle czasu! – Vee ma rację. Nie wiemy, czy ten szaleniec działał sam, czy też ma kogoś do pomocy. Jeśli zaatakuje ponownie... Nikomu nie możemy zaufać. Jesteśmy zdani tylko na siebie.

- Podjedź pod główne wejście! – każę mu. Ostrożnie biorę nieprzytomnego chłopaka na ręce i ignorując krzyki jego dziadka, wybiegam przed pałac.

Drzwi od naszej limuzyny są już otwarte. Tleniony zaciska mocno szczęki, widząc swojego podopiecznego w agonalnym stanie. Gdy tylko udaje mi się wsiąść do tyłu, Vee wskakuje za kółko i dociska pedał gazu do samej podłogi.

- Sprawdziłeś, czy ma puls? - czuję na sobie jego wzrok, odbijający się w lusterku. Obydwaj wstrzymujemy oddech. Nie jestem w stanie odpowiedzieć, więc jedynie twierdząco kiwam głową.

- Zdążymy – zapewniam go, czując silny ścisk w klatce piersiowej, zupełnie jakby ktoś wypompował tlen w wnętrza auta.

- Arim! – Vee głosowo wybiera numer dobrze znanego nam lekarza, który praktycznie od razu odbiera telefon.

- Co z Erykiem? – doktor nie traci czasu i razem ze swoim zespołem przygotowują się do operacji. Wyraźnie słyszę, jak towarzyszący mu personel medyczny szykuje sprzęt.

- Jest nieprzytomny. Kula nie wyszła na wylot. W dodatku bardzo krwawi – tleniony zdaje szczegółowy raport. – Będziemy na miejscu za jakieś trzy minuty.

- Pośpiesz się, chłopcze. Idę myć ręce – Arim szybko kończy połączenie. Dotykam bladego policzka mojego ukochanego. Wytrzymaj, Eryku. Wytrzymaj jeszcze chwilę. Już prawie jesteśmy na miejscu…

Wszystko dzieje się bardzo szybko, a jednocześnie zbyt wolno. Vee nie zwalnia nawet na chwilę. Samochód zdaje się frunąć, a nie jechać. Nawet w zakręty wchodzi z szaleńczą prędkością. I co najdziwniejsze – nie kieruje się do szpitala.

- Pomyliłeś drogę! – krzyczę na niego, gdy skręca w boczną uliczkę, zamiast wjechać na główną szosę. – Szpital jest…

- Szpital nie wchodzi w grę. Zabiją go tam – odpowiada beznamiętnie.

- To gdzie jedziemy?

- Wybudowaliśmy nową klinikę, pamiętasz?

- Ponoć nie jest ukończona! – przypominam sobie chwile, gdy Eryk dopracowywał szczegóły, konsultując się z Arimem przy każdej możliwej okazji.

- Blok operacyjny już działa – uspokaja mnie.

- Co takiego?! Zakładałeś, że Eryk może zostać ranny podczas koronacji?! Arim i inni lekarze… Wiedział, że ktoś zaatakuje i nic nie zrobił?! – Świadomie zaryzykowałeś jego życiem?!

- Simon, uspokój się! Gdybym wiedział, że coś takiego będzie miało miejsce, już od dawna bylibyśmy we Włoszech. Jesteśmy! – parkuje przed niepozornym, białym pawilonem. Na zewnątrz stoją już nosze. Lekarze zabierają Eryka i od razu przystępują do reanimacji. Wbiegamy za nimi do budynku. Na samym końcu korytarza otwierają się drzwi, prowadzące na salę operacyjną. Doktor Arim rzuca nam przelotne spojrzenie. Ma ubrany błękitny fartuch medyczny oraz maskę. Towarzyszy mu kilka osób To zapewne lekarze, których z taką pieczołowitością zatrudniał. Mam nadzieję, że wybrał najlepszych.

- Nie może pan wejść – jedna z pielęgniarek wypycha mnie na zewnątrz.

- Nie zostawię go! Ja muszę przy nim być! – krzyczę oburzony.

- Przykro mi – naciska jakiś guzik na panelu. Dwóch mężczyzn łapie mnie za ręce i odciąga do tyłu. Odwracam głowę, by poszukać wsparcia u Vee. Dopiero teraz zauważam, iż w jednej ręce trzyma broń, a w drugiej telefon. Wydaje swoim ludziom masę poleceń. W pierwszej kolejności każe im zabezpieczyć budynek. Policja i reporterzy przez cały czas siedzieli nam na ogonie. Jestem pewny, iż będą próbować przedrzeć się do środka.

- Vee… - chciałbym, by mi pomógł dostać się na salę operacyjną.

- Nie teraz. Pracuję – odpowiada oschle.

- Ale… - zaciskam dłonie w pięści, by ukryć ich drżenie. Szok związany z wydarzeniami w sali tronowej powoli mija. Adrenalina ustępuje miejsca strachowi.

- Poczekaj chwilę… - szepcze do słuchawki, po czym zakrywa mikrofon. – Jeśli powiesz choć słowo o tym, że Eryk umrze, zabiję cię tu i teraz, jasne? On z tego wyjdzie. Jest silny. Zaszliśmy za daleko. Nie ma opcji, abym ponownie stracił jedyną osobę, na której mi zależy – choć zachowuje się spokojnie, jego oczy zdradzają prawdę. Jest bliski furii. – Sprawdźcie monitoring. Chcę wiedzieć wszystko. Macie prześwietlić każdą osobę, która była obecna podczas koronacji – nie mogę tego słuchać. Osuwam się na podłogę i obejmuję ściśle ramionami. Chyba nigdy w życiu nie czułem się taki samotny… Wlepiam wzrok w nowoczesne drzwi, prowadzące do sali operacyjnej. Eryku…

Czas… Która jest godzina? Ile minut minęło od chwili, gdy rozpoczęła się operacja? Vee nerwowo spaceruje po korytarzu. Jego telefon nie przestaje dzwonić. Spoglądam na swoje dłonie. Dopiero teraz dociera do mnie, iż są brudne od krwi. Jego krwi… Oczy zachodzą mi łzami. Mój malutki… Tyle wycierpiałeś, a ja… Czemu mnie zasłoniłeś?

- To czekanie mnie wykończy… - zmęczony Vee siada obok mnie na podłodze. Opiera głowę o wykafelkowaną ścianę i przymyka powieki. Kładzie pistolet na podłodze. Jego telefon bezustannie wibruje. Blondyn spogląda na wyświetlacz.

- To wszystko moja wina. Nie zauważyłem… - chowam twarz w dłoniach i zaczynam płakać.

- Daj spokój. Nie mogłeś tego przewidzieć. Nikt nie mógł – czyżby starał się mnie pocieszyć? Jeśli w takiej chwili stać go na ten gest, to będę mu dozgonnie wdzięczny.

- Byłem obok. Gdybym tylko… - poczucie winy sprawia mi fizyczny ból. Nawet oddychanie przychodzi mi z trudem.

- Simon, nie szalej – upomina mnie. – Jesteś jedyną osobą, której mogę zaufać, więc weź się w garść i nie rozklejaj. Musimy zachować czujność i zapewnić królowi bezpieczeństwo – klepie mnie po ramieniu.

- A twoi ludzie?

- Moi ludzie zabezpieczali teren. Sprawdzili wszystkich, którzy mieli przy sobie broń, a mimo to jesteśmy tutaj, a nie w samolocie – wzdycha. – Nie ufam nikomu. Tobie radzę to samo. Nasza trójka jest zdana wyłącznie na siebie, więc przestań się mazać. Jeśli Eryk zobaczy, że okazujesz słabość, będzie się niepotrzebnie denerwować.

- Wiesz już kto do niego strzelał?

- Jeszcze nie, ale to z pewnością nie był nikt stąd. W dodatku zmarł zanim przyjechało pogotowie.

- Alan będzie wiedział! – moje serce przepełnia chęć mordu. – Niech ja go tylko dopadnę w swoje ręce… - odgrażam się.

- Zajmiemy się nim później. Idź się umyć i przebrać. Łazienka jest zaraz za zakrętem.

- Ale Eryk… - przygryzam dolną wargę. – Nie chcę go zostawiać…

- Operacja potrwa jeszcze jakiś czas. Gdy się ocknie i zobaczy w jakim jesteś stanie, nie będzie zadowolony. Wierz mi.

- Zostaniesz tutaj? – upewniam się, patrząc Vee prosto w oczy.

- Tak. Będę tu cały czas.

- Za chwilę wrócę – podnoszę się nieporadnie i po raz ostatni zerkam w kierunku sali operacyjnej. Ufam, że Arim zrobi co z jego mocy, by pomóc Erykowi.

Moje ociężałe kroki odbijają się echem od pustych ścian. Z tego, co zdążyłem zauważyć, to nie jest główny budynek. Położony jest na uboczu i oznaczony jako magazyn, dzięki czemu nie wzbudza niczyich podejrzeń i nie jest szturmowany przez rzesze obcych. Wyglądam przez okno. Tak jak przypuszczałem, policja zdążyła już odgrodzić reporterów, którzy próbują przedrzeć się do środka. Vee kazał przepakować nasz samochód, by odwrócił uwagę. Sprytny ruch.

Naciskam na klamkę i wchodzę do łazienki. Na wieszaku czeka na mnie czysty garnitur oraz koszula. Spoglądam na swoje odbicie w lustrze. Na widok zaschniętej krwi, robi mi się zimno. Odkręcam kran i obserwuję, jak woda usuwa z mojej skóry szkarłatne ślady.

Umyty i przebrany, natychmiast dołączam do Vee, który znowu kontynuuje spacerowanie po korytarzu.

- Nic mnie to nie obchodzi! Daję wam dziesięć minut i chcę poznać odpowiedzi! Facet nie jest pieprzonym duchem! – rozłącza się, przeklinając. – Banda frajerów! Mają zwłoki, a nie są w stanie ich zidentyfikować! Swoją drogą to był niezły strzał – chwali mnie.

- Nie do końca. Wolałbym, by skurczybyk przeżył i powiedział, kto go nasłał, chociaż dałbym sobie rękę uciąć, że to wszystko wina Alana – dzielę się z nim swoimi podejrzeniami.

- Alan ma teraz inne problemy na głowie – odpowiada enigmatycznie.

- Co masz na myśli?

- No tak… Ty nic nie wiesz… - blondyn odchyla głowę do tyłu i próbuje rozmasować sobie kark.

- Nie wiem o czym? – dopytuję, coraz bardziej zirytowany.

- Zamachowiec oddał trzy strzały – przypomina mi. - Pierwszym ranił Eryka. Potem ty do niego strzeliłeś, a potem…

- Nie mów mi, że Alan został trafiony – czekając na potwierdzenie moich przypuszczeń, nie odczuwam ani grama współczucia wobec starszego z książąt. Wprost przeciwnie. Życzę mu wszystkiego, co najgorsze. Oczywiście wyłącznie do czasu, aż dorwę go w swoje ręce. Zapłaci za każdą łzę brata. Może być tego pewny.

- Ten facet zabił parę książęcą. Najpierw trafił tatusia, a potem matkę. Oboje zginęli na miejscu. Gdy Eryk się obudzi, czeka go spory szok – przerywa naszą rozmowę, by odebrać kolejny telefon. 

Operacja trwa już ponad pięć godzin. Vee i ja milczymy. Każdy z nas stara się na własną rękę uporać z trudną sytuacją. Srebrnooki monarcha jest naszym oczkiem w głowie. Jednak upływający czas świadczy o komplikacjach, z czego doskonale zdajemy sobie sprawę.

Po prawie siedmiu godzinach słyszę dźwięk kodu elektronicznego zamka. Pełen nadziei wstaję z podłogi i spoglądam na towarzyszącego mi ochroniarza. Pojawia się doktor Arim, na którego czekaliśmy.

Mężczyzna wygląda na bardzo zmęczonego i smutnego. Ściąga z twarzy maskę, by móc swobodnie z nami rozmawiać.

- Co z nim? – Vee nawet w takiej chwili potrafi zachować zimną krew. Ja jestem w totalnej rozsypce. Najchętniej odepchnąłbym lekarza, by osobiście sprawdzić, jak czuje się mój ukochany.

- Zrobiliśmy co było w naszej mocy, ale stan jest naprawdę ciężki. Teraz musimy czekać i…

- Najważniejsze, że żyje – tleniony odetchnął z ulgą. Udawał twardziela, choć czuje dokładnie to samo co ja.

- Nie mogliśmy wydobyć kuli – Arim streszcza nam przebieg zabiegu. - Stracił mnóstwo krwi. W pewnym momencie musiałem go reanimować, bo… - głos mu drży. – Teraz już wiem, czemu rodzice nie powinni leczyć własnych dzieci – uśmiecha się blado. – Przewieziemy go do innej sali i wtedy pozwolę wam go zobaczyć, dobrze?

- Dziękujemy – Vee przeczesuje włosy palcami, po czym odbiera kolejny telefon.

- Wiadomo coś o jego rodzicach? – pyta lekarz.

- Nie żyją – rozwiewam jego wątpliwości.

- Przykro mi – cicho komentuje sprawę, choć nie wygląda na specjalnie poruszonego. Od samego początku wyczuwałem u niego silną niechęć w stosunku do rodziców Eryka.

- Doktorze! – pojawia się jedna z pielęgniarek. – Pacjent ma zapaść! – mężczyzna natychmiast wbiega z powrotem na salę operacyjną.

- Tylko nie to…