Uparty jak Gilbert

Rozdział 12

Podczas gdy starszy z braci zażarcie bronił twierdzy, Gilbert powitał poranek w dość osobliwym nastroju. Próbował dociec co takiego się stało, iż jego oczy bezustannie ignorowały stół, na którym nocowała jego więźniarka. Poczucie winy? Nie, książę nigdy nie czuł się winny. Zazwyczaj wybierał najlepsze z możliwych rozwiązań. Inni polegali na jego zdaniu, a on nie bał się podejmować ryzyka. Zakup wróżki i próby zmuszenia jej do współpracy to konieczność. Nie zdecydowałby się na to, gdyby miał inne opcje. Ubierał się więc nieśpiesznie, wytężając słuch. W skrytości ducha wierzył, iż wróżka wkrótce się obudzi, o czym zaalarmuje go dźwięk złotego łańcuszka, przesuwającego się po drewnianym blacie, gdy dziewczyna zacznie się ruszać. Czas płynął, a nic takiego się nie stało.

Służąca z gospody przyniosła śniadanie. Gilbert odebrał od niej tacę, zagradzając możliwość wejścia do pokoju własnym ciałem, po czym nabrał powietrza do płuc i postanowił sprawdzić, czy złotooka nadal żyje. Nie chciał jej zabijać. Nie chciał jej także męczyć. Gdyby nie była tak krnąbrna i uparta… Nieco wściekły postawił jedzenie na stole. Hałas zaalarmował śpiącą kobietę, która niechętnie otworzyła oczy. Widząc Gilberta, zwinęła się ze strachu w ciasny kłębek. Jej twarz nadal była blada niczym pergamin. Kontrastowały z nią jedynie siniaki, zdobiące poranione ramiona. Kruchym ciałem wstrząsały silne dreszcze. „Nie jest dobrze…” – westchnął.

Książę postanowił, iż najpierw spróbuje nakarmić swą więźniarkę, a potem… Sam nie wiedział, co będzie potem. Sumienie podpowiadało mu, że powinien zaprzestać tych haniebnych praktyk, lecz z drugiej strony… Zaczynał żałować, iż los skrzyżował jego drogi z tą istotą. Jesli na jej miejscu znajdował się jakikolwiek inny mężczyzna, nie czułby się tak zagubiony. I nie zawahałby się poderżnąć mu gardła w razie potrzeby. „Gdyby się chociaż broniła lub cokolwiek powiedziała… Tylko piszczy i piszczy… Czemu nie umie mówić?”

Sięgnął po spodeczek od filiżanki i nalał na niego ciepłego mleka. Nie zamierzał kolejny raz ryzykować, iż umrze z powodu odwodnienia. Chleba też niewiele zjadła. Same problemy…

- Masz, pij – popchnął spodek w kierunku wróżki. Kobieta obdarzyła go zalęknionym spojrzeniem. – Pij, przecież nie jest zatrute – zirytował się. Jasnowłosa z trudem usiadła, po czym spróbowała wstać. Nie było to zbyt proste zadanie, ponieważ kajdany, które miała założone na nadgarstkach, utrudniały jej poruszanie się. Gilbert popchnął więc talerzyk nieco bliżej, by nie przedłużać jej cierpienia. Wróżka z zadowoleniem opadła na kolana i pochyliła się nad mlekiem. „Jak kot…” – mruknął zniesmaczony jej dziwnym zachowaniem. Dopiero po chwili zauważył, że sam jest odpowiedzialny za ten rażący brak manier. Łańcuszek ważył znacznie więcej, niż przywiązana do niego osóbka.

Po śniadaniu ponownie próbował zachęcić ją do współpracy. Tym razem nie uciekał się do przemocy. Wyjaśnił jej oględnie, iż zależy mu tylko na złamaniu szyfru. Złotooka wpatrywała się w znaki, lecz nie wydobyła z siebie ani słowa. „Ona nic nie wie… Niepotrzebnie ją kupiłem.” – zawyrokował, odkładając nieprzydatną więźniarkę z powrotem do klatki. Zziębnięta i wymęczona, z ulgą zamknęła oczy, opierając głowę o złote pręty.

Ciemnowłosy spojrzał na magiczną istotę z politowaniem. Bez skrzydeł rzeczywiście do niczego się nie nadawała. Najchętniej sprzedałby ją innej wiedźmie, by odzyskać część pieniędzy, lecz na samą myśl, iż miałby ponownie prowadzić jakieś szemrane interesy z jedną z tych przebiegłych kobiet, robiło mu się niedobrze.

Książę wstał ze swojego miejsca i wyjrzał przez okno. „Kolejna porażka… Zamiast ruszyć dalej w podróż, muszę czekać na tego chłopaka... Lior i jego pomysły… Niech nie myśli, że ujdzie mu to płazem. Coś mi się wydaje, że zasłużył na wyjątkowy prezent z podróży...” – wymownie spojrzał na swoją ofiarę. „Może powinienem ją uwolnić? Klatka jest ciasna. Ledwo się w niej mieści…”

Rozmyślania księcia przerwało pukanie do drzwi.

- Panie, przybył twój przyjaciel – właściciel gospody nie śmiał choćby musnąć klamki palcami. Bał się Gilberta – jego hardego spojrzenia i pewnego siebie sposobu bycia. Instynkt podpowiadał mu, iż od takich gości lepiej trzymać się z daleka.

- Poproś, by tu przeszedł – odpowiedział. - Czekałem na niego. A ty… - rzucił niezdecydowane spojrzenie złotookiej. – Pomyślę, co z tobą zrobić…