Rozdział XVIII

„Zdrajca”

- Mieliśmy rozmawiać... - opiera swoje dłonie na mojej klatce piersiowej, próbując mnie jakoś powstrzymać.
- Już porozmawialiśmy.
- Nie powiedziałeś mi jeszcze tylu ważnych rzeczy.
- Bo teraz twoja kolej.
- Moja? - dziwi się.
- Powiedz, że mnie kochasz. Tylko mnie. Chcę to od ciebie usłyszeć – chwytam go za nadgarstki, które bez żadnego problemu układam tuż nad jego głową.
- Ale... - waha się.
- Spójrz na mnie. Czujesz to, prawda? - sięgam do paska od szlafroka, który od razu rozwiązuję. Rozsuwam miękki materiał na boki, by cieszy oczy jego jasną skórą.
- To nieuczciwe – szarpie się, zawstydzony.
- Miłość nie jest uczciwa, a namiętna – wolną ręką zaczynam pobudzać jego prawy sutek. - Zaborcza. Wymagająca – wyliczam.
- Tristan...
- Powiedz, że mnie kochasz, że jestem tym jedynym, że zawsze przy mnie będziesz, aż do śmierci.
- Przecież wiesz, że tak, więc przestań mnie dręczyć! - wygina się lekko do tyłu.
- Dręczyć? Nic nie zrobiłem – uśmiecham się niewinnie, wsuwając kolano między jego nagie uda.
- Ale zrobisz... - odgaduje moje myśli.
- To prawda. Wspaniałomyślnie pozwolę ci wybrać. Jeśli przysięgniesz, że zostaniesz ze mną do końca naszych dni, spełnię każdą twoją zachciankę.
- A jeśli nie? - dopytuje.
- Wtedy będę cię musiał przekonać.
- Jak?
- Wszelkimi dostępnymi metodami.
- Na przykład? - w jasnoniebieskich oczach dostrzegam wyzwanie. Szybko się uczysz, mój skarbie. Bardzo szybko...
- Na przykład... - udaję, że się zastanawiam – wachlarz możliwości jest doprawdy szeroki.
- Nic mi nie zdradzisz? - przygryza dolną wargę, gdy moje palce zsuwają się w dół jego brzucha.
- Nie chcę psuć niespodzianek.
- Czy możemy negocjować warunki?
- Leżysz pode mną nagi i chcesz negocjacji? Nie wydaje ci się, że nieco na to za późno?
- Proszę... - nabiera gwałtowniej powietrza, gdy dotykam wrażliwego miejsca na jego podbrzuszu.
- Jestem człowiekiem dialogu. Mów, czego oczekujesz.
- Powiem... Powiem, że cię kocham tak niesamowicie mocno, iż nie wyobrażam sobie dalszego życia z dala od ciebie, ale w zamian chcę... Nie! - protestuje gwałtownie, gdy palcem wskazującym zaczynam sunąć wzdłuż naprężonego członka.
- Tak? – szepczę mu do ucha, lekko je podgryzając. - Mów dalej kochanie, bardzo uważnie cię słucham.
- Zabierz rękę.
- Nie mogę. Chcę, abyś doszedł.
- Tristan! - jęczy wprost w moje usta, gdy zaciskam palce, jednocześnie go całując. - Przes-Przestań!
- Przestanę, gdy dojdziesz – zapewniam. - A potem zrobię to jeszcze raz, i jeszcze, i jeszcze... Będę to robić tak długo, aż to powiesz.
- Powiem to, przysięgam, że powiem, jeśli się rozbierzesz i... Aaach!
- Więc o to ci chodzi? Mój mały narzeczony jest aż tak zachłanny?
- Proszę... - spogląda na mnie błagalnie. - Proszę, weź mnie...
- Jesteś pewny?
- Tak!
- No dobrze – unoszę się nieco do góry, sięgając do guzików koszuli, które nieśpiesznie zaczynam rozpinać. Najpierw jeden, potem następny.
- Pomogę ci – uśmiecha się słodko, wyciągając ręce w moją stronę.
- Nie zapomniałeś o czymś? - uciekam przed jego dotykiem.
Chłopak siada obok mnie i nieśmiało unosi wzrok. Zsuwa z ramion szlafrok, a następnie obejmuje mnie za szyję.
- Bardzo cię kocham – wyznaje drżącym głosem.
- Ja też cię kocham, najdroższy – całuję go, popychając z powrotem na łóżko. On również nie pozostaje bierny. Ciągnąć za materiał koszuli, którą nieporadnie próbuje ze mnie zdjąć, odpinając kolejne guziki.
– Pozbądź się jej w końcu – niecierpliwi się. Spełniam jego zachciankę i ściągam koszulę, za co zostaję nagrodzony uśmiechem satysfakcji. Mogę powrócić do całowania jego słodkich, rozchylonych ust. Przytula się do mnie tak ufnie, pieszcząc moje plecy.
– Powiedz to jeszcze raz – żądam, ssąc jego szuję.
– Kocham cię.
– Jeszcze.
– Kocham cię.
– Jeszcze.
– Jeszcze? - zaczyna się śmiać. - A ponoć to ja jestem niezaspokojony.
– Tym za chwilę się zajmiemy, a teraz mów. Powtarzaj mi to bez końca. Do kogo należysz?
– Do ciebie.
– Tylko do mnie?
– Tylko... do... ciebie... - jęczy, ocierając się o mnie kusząco. - Tristan, obiecałeś... Nie chcę już czekać.
– Ja też nie – zapewniam go. - Połóż się wygodnie.
– Wygodnie będzie dopiero wtedy, gdy we mnie wejdziesz i mnie przytulisz.
– Przytulę. Wiesz, że jesteś moim skarbem. Dostaniesz co tylko zechcesz.
– Chcę tylko ciebie – wypowiada te słowa, a po chwili jego oczy zachodzą łzami.
– Josh, co się stało? - od razu reaguję.
– Nic.
– Powiedz mi.
– Ja... Uświadomiłem sobie, że będę się tak czuł do końca życia.
– I dlatego jesteś smutny?
– Nie jestem smutny, lecz bezgranicznie szczęśliwy.
– Cieszę się – z prawdziwą ulgą składam na jego wargach delikatny pocałunek. - To jeszcze nie pora przysięgi, jednak obiecuję ci, że zrobię co w mojej mocy, aby tak było. Wierzysz mi?
– Tak.
– To dobrze. A teraz zamknij oczy – przez moment się waha, ale po chwili namysłu spełnia moją prośbę. - Nie ruszaj się – instruuję go, rozsuwając mu nogi.
–  Pośpiesz się. Chcę cię już czuć – naciska na mnie coraz mocniej. Po raz ostatni uważnie mu się przyglądam. Jest mocno nakręcony, tak jak lubię najbardziej.
– Skradłeś moje serce, wiesz o tym?
– Tristan... Mam cię błagać?
– Nie tym razem – pochylam się nad nim i biorę do ust jego członka
– N-Nie! - łapie mnie za ramiona, lecz nie jest w stanie odepchnąć. - To za dużo! Nie chcę tak!
– Ale ja chcę. Bądź grzeczny, bo cię tak zostawię. Chcesz tego?
– Nie... - skomle cichutko.
– Grzeczny chłopiec. Nie powstrzymuj się. Masz dojść, rozumiesz?
– Obiecałeś, że...
– Jeszcze słowo, a kolejny raz będzie dopiero po ślubie – ostrzegam.
- Nie! Proszę, nie mów tak! Przecież wiesz, że bardzo cię potrzebuję! - jest aż nazbyt świadomy, że mogę spełnić tę groźbę.
– Wiem, mój piękny. Dlatego rób co mówię, w przeciwnym wypadku zostaniesz ukarany. Możemy kontynuować? - pytam, muskając jego czubek koniuszkiem języka.
– Tak – znowu staje się uległy.
Mając jego zgodę, staram się być delikatny. Wiem, czemu tak reaguje. Nie lubi odkrywać swoich uczuć. Za każdym razem, gdy pieściłem go w ten sposób, miał silny orgazm, lecz coś w nim jednocześnie pękało. Głęboko w środku, gdzie jest kruchy i taki wrażliwy, pojawiała się wyrwa w murze, którym się ode mnie odgradza. Dużo ryzykuję, bo nie jest jeszcze gotowy na to, co mu daję, ale nie mogę dłużej czekać. Powiedział, że mnie kocha, więc niech otworzy się tylko na mnie. Zaopiekuję się nim.
Pokój wypełniają jego ciche jęki. Mam wrażenie, że wibrują wokół mnie, zachęcając do porzucenia subtelności na rzecz mroczniejszych doznań. Doskonale wiem co lubi, co powinienem zrobić, by przez kilka chwil należał tylko i wyłącznie do mnie. Znika maska chłodu i opanowania. Znika dystans...
– Tristan... - posyła mi ostatnie, bezwolne spojrzenie. Choć przykłada dłoń do ust, jego głośny krzyk spełnienia odbija się od ścian pokoju.
– Już dobrze – chowam go w swoich ramionach. Wtula się we mnie mocno, szukając schronienia. - Już dobrze – powtarzam, głaszcząc go po włosach.
Przez pewien czas leżymy w ciszy. Josh nie przesunął się nawet o centymetr. Potrzebuje czasu, by dojść do siebie. Pochylam się nad nim i kradnę pocałunek. Nie broni się. Mógłbym z nim teraz zrobić wszystko.
– Dlaczego tak się czuję? - unosi wzrok i patrzy mi prosto w oczy.
– Jak?
– Jakbyś mnie zepsuł i naprawił jednocześnie. Jakbym się miał śmiać i płakać, albo...
– Nie będziesz płakać. Nie pozwolę na to.
– To było za dużo. Proszę, nie rób tak więcej.
– Nie możesz mnie prosić o coś takiego. Doskonale wiesz, że i tak cię nie posłucham.
– Wstydzę się – przyznaje cicho, uciekając wzrokiem.
– Wstydzisz? Dlaczego?
– Krzyczałem tak głośno... Sąsiedzi z pewnością mnie słyszeli.
– I dobrze – zaczynam się śmiać.
– To nie jest dobrze! Już nigdy nie wyjdę z tego pokoju! - naciąga na siebie kołdrę.
– Tym lepiej dla mnie. Zrobię z tobą rzeczy, o których nawet ci się nie śniło - zrzucam puchowe okrycie na podłogę.
– Jesteś okropny! - wspina się na moje biodra. - Poza tym gniewam się na ciebie!
– Za co?
– Jak to za co? - patrzy na mnie z wyższością. - Obiecałeś, że będziemy się kochać.
– Chcesz jeszcze raz? Nie ma sprawy – uśmiecham się lubieżnie, kładąc dłonie na jego nagich udach.
– Nawet gdybym chciał, to w tej chwili jestem zbyt zagubiony.
– Josh, spójrz na mnie – proszę.
– Dlaczego to zrobiłeś? Musiałeś wiedzieć jak zareaguję.
– Bo chcę, abyś był tylko mój – wyznaję szczerze.
– Przecież jestem tylko twój. Kocham tylko ciebie. Nikogo innego.
– To za mało. Chcę pewności, że nigdy mnie nie zostawisz, że nie odejdziesz. Nie zniosę tego kolejny raz.
– To o to chodzi? Chciałem odejść? - mierzy mnie zszokowanym spojrzeniem.
– Nie będziemy do tego wracać - całuję go pośpiesznie w skroń.
– Dlatego nalegasz na ślub? To tylko świstek papieru.
– Mylisz się. To przysięga łącząca dwie dusze, a ja chcę, abyś ją złożył. Obiecał, że już nigdy więcej mnie nie zostawisz. Potrzebuję tego.
– Tristan, to tak nie działa. Powinieneś wiedzieć, że...
– Powiedziałeś, że mnie kochasz, a skoro tak, udowodnisz, że tak jest i zwiążesz się ze mną. Podpiszesz dokumenty. Oddasz mi się cały. Twoje ciało, uczucia, marzenia, nawet twoja przyszłość... Chcę ich tylko dla siebie. Możesz mnie uznać za szalonego, lecz nie masz szans, by przede mną uciec.
– Kocham cię – układa dłonie na moich policzkach. - Kocham cię ponad wszystko. I dziś, i jutro. To się nigdy nie zmieni, nawet gdybym chciał. Cokolwiek się wydarzyło... Nie pamiętam tego, a ty mi nie ułatwiasz, ale nie szkodzi. Chcę, abyś wiedział, że zawsze kochałem cię tak samo mocno. Serce mi to podpowiada. Czujesz? - przykłada nasze splecione dłonie do swojej klatki piersiowej – jest tylko twoje.
– Dziękuję, kochany – obejmuję go ze wszystkich sił. - Musimy się zbierać – decyduję niechętnie.
– Nie możemy zostać? - błękitnooki nie ma ochoty opuszczać ciepłego łóżka.
– Przykro mi, ale nie. Niedługo przypływa prom. Do tego czasu przedstawię cię wszystkim i pokażę dom – ekscytuję się.
– Dom jest piękny, a po tym, co miało tu miejsce, resztę życia powinienem spędzić w ukryciu – rumieni się.
– Daj spokój, kochanie. Lubię, gdy jesteś taki głoś...
– Ani słowa więcej! - przerywa mi.
– Dobrze, już dobrze. Nic nie powiem.
– Kocham cię.
– Może zdążymy zrobić to jeszcze raz – zerkam na zegarek.
– Nie – powstrzymuje mnie. - Będziemy się kochać w nocy. I tym razem zrobisz tylko to, co ci każę, jasne?
– Jesteś cudowny, Josh – i do tego taki naiwny, czego nie zamierzam mówić na głos. On serio liczy na to, że pozwolę mu rządzić w łóżku? Zabawny koteczek.