Rozdział I

„Najlepszy”

Wiedeń - trzy lata wcześniej

Wsiadam do wielkiej, hotelowej windy i naciskam przycisk, oznaczony numerem dwadzieścia siedem. Towarzyszy mi kilka starszych kobiet, do których dyskretnie się uśmiecham. Mają na sobie eleganckie sukienki, drogą biżuterię. Będą zwiedzać i wydawać pieniądze w luksusowych butikach. A potem czeka je wiedeński strudel i powrót do apartamentu. Co za nudy…  Chyba strzeliłbym sobie w głowę, gdyby każdy mój dzień wyglądał dokładnie tak samo, jak poprzedni.

Pięćdziesięcioletnia blondynka, od której wyczuwam subtelny zapach perfum Dior, po raz kolejny zerka w moją stronę. Ściągam okulary przeciwsłoneczne, by móc lepiej ocenić kolor jej oczu. Ta prosta sztuczka działa na nią niczym lep na muchę. Nie potrafi oderwać ode mnie wzroku, oceniając najpierw moją twarz, a potem ciało. Śmiało, patrz sobie ile chcesz. Nie mam nic do ukrycia. Mógłbym się rozebrać do naga, by tylko sprostać oczekiwaniom moich klientów. Problem polega na tym, że ty nie jesteś jedną z nich…

Winda zdecydowanie za szybko dociera na dwudzieste piąte piętro. Złote drzwi powoli się rozchylają. Towarzyszki mojej podróży dotarły na miejsce. Bogata piękność z żalem zostawia mnie samego. Czy zaryzykuje krótki flirt z nieznajomym? Odezwie się do mnie, czy odpuści? Cierpliwie czekam na jej decyzję. Spuszcza wzrok… To koniec. Ponownie zakładam okulary i poprawiam bejsbolówkę. Nie chcę, by czujne kamery zarejestrowały moją twarz. Nie do czasu, aż poznam nowego klienta.

Spoglądam na zegarek. Została minuta. Moje kroki tłumione są przez miękką wykładzinę, którą wyłożono wszystkie korytarze. Zatrzymując się przed apartamentem, oznaczonym jako 2709 i ponownie spoglądam na tarczę. Jest dokładnie siedemnasta. Pukam do drzwi. Nikt nie odpowiada. Dziwne… Pukam ponownie. Po kilku minutach tracę cierpliwość. Kimkolwiek jesteś, już cię nie lubię – odgrażam się w myślach. Mogłem spędzić czas wylegując się w łóżku z butelką, co w ostatnim czasie sprawia mi największą przyjemność, ale zadzwonił telefon. Poproszono mnie o przysługę. W normalnych okolicznościach, odmówiłbym. Nie jestem obecnie w nastroju do pilnowania kogokolwiek, a już zwłaszcza zblazowanego paniczyka, któremu sodówka uderzyła do głowy. Jednak tym razem to nie była zwykła prośba o pomoc. Nienawidzę długów wdzięczności równie mocno, jak cholernych dzieciaków.

Najwidoczniej zlecenie jest już nieaktualne. Jednak by mieć stuprocentową pewność, muszę to sprawdzić. Wyciągam swoją kartę i odblokowuję drzwi. Odpinam skórzaną kurtkę, pod którą chowam broń. Przekręcam klamkę i wchodzę do środka. Salon wydaje się nietknięty. Wszystko jest nieskazitelne, jakby nikt przede mną tu nie był. Pozostaje jeszcze sypialnia, do której prowadzą rzeźbione drzwi, ozdobione złoceniami. Na wszelki wypadek przytwierdzam tłumik do mojego pistoletu. Nie chcę powodować niepotrzebnego zamieszania na wypadek, gdybym musiał z niego skorzystać. W centralnym punkcie pokoju ustawione jest olbrzymie łoże, przykryte bordową kapą, wyszywaną złotymi nićmi. Pościel jest nieco pognieciona. Czyli jednak tu jesteś… Podchodzę do okien, szczelnie zasłoniętych ciężkimi, aksamitnymi zasłonami. Gdy odsuwam jedną z nich, wyraźnie słyszę czyjś przyspieszony oddech. Przecież nikogo nie zauważyłem. Łóżko było puste. Może to duch?! Obracam się błyskawicznie, celując prosto w chowającego się w cieniu osobnika.

- Kim jesteś?! – pytam, jednocześnie szarpiąc za zasłonę.

- Zrób to szybko… - odpowiada zduszonym szeptem.

- Zadałem ci pytanie. Kim jesteś?! – niecierpliwię się, odbezpieczając spust. Nieznajomy spogląda mi odważnie prosto w oczy. Nie boi się. Ma bardzo jasne i długie włosy, które opadają mu na ramiona. Jest ubrany w białą koszulę oraz ciemnoszare spodnie. Jego prawe ramię zabezpieczone jest specjalnym stabilizatorem.

- Nazywam się Eryk Johnes – jego głos jest tak cichy, iż ledwo rozumiem co do mnie mówi.

- Pan Johnes? Przepraszam – chowam broń z powrotem do kabury. – Przysłał mnie nasz wspólny znajomy… - celowo nie wymawiam jego nazwiska, bo chcę sprawdzić, czy je zna. - Byliśmy umówieni na siedemnastą. Przyszedłem punktualnie, więc nie powinien pan być zdziwiony – wkładam ręce do kieszeni spodni i zaczynam dyskretnie rozglądać się po sypialni. Tu również panuje idealny porządek, pomijając nieco pomiętą pościel oraz futerał na skrzypce, który leży obok niego na łóżku.

- Jesteś Vee…

- Dobrze się pan czuje? – poprzez panujący w pomieszczeniu półmrok  oraz olbrzymie łóżko, mój nowy podopieczny wydaje mi się dziwnie blady i jakby chory. W sumie to nie moja sprawa. Pracowałem już dla większych ekscentryków.

- Masz mnie pilnować, Vee. Przez cały czas.

- Znam swoje obowiązki, panie Johnes – zirytował mnie swoją uwagą. – Pan płaci, ja zajmuję się resztą. Takie są zasady.

- Zapłacę ile zechcesz, tylko nie zostawiaj mnie samego. I proszę, mów mi po imieniu.

- Nie widzą takiej potrzeby, panie Johnes – nie spoufalam się z osobami, których nie lubię. Zapracuj na moje zaufanie.

- No tak… - spuszcza wzrok. Mam dziwne wrażenie, że gdzieś go już widziałem, choć jego nazwisko nic mi nie mówi.

- Długo pan mieszka w tym hotelu? - pytam w końcu, by przerwać ciszę.

- Chyba miesiąc.

- Będziemy dzisiaj gdzieś wychodzić?

- Nie.

- W takim razie… – ściągam z siebie kurtkę i rozsiadam się w fotelu na wprost łóżka, by móc go lepiej widzieć. Kim on jest? I czego się boi? Na widok broni najpierw się przestraszył, a potem nie potrafił ukryć ulgi. Ponieważ ja nie zamierzam ruszyć się ze swojego miejsca, chłopak kładzie się na łóżku, lecz nie zasypia. Gapi się na mnie, a ja na niego. Chciałbym wyciągnąć telefon i poszukać jego zdjęcia w bazie danych, ale póki co nie mogę tego zrobić. Te jasne, długie włosy… Jestem pewny, że gdzieś je już widziałem… Ma ze sobą skrzypce. Może to jakiś artysta, który zadarł z dilerami narkotyków i dlatego potrzebuje ochrony? Z drugiej jednak strony, zlecenie przekazał mi ktoś, kto na co dzień nie interesuje się tak błahymi sprawami. Skoro ten dzieciak go zna, musi być kimś naprawdę ważnym. Poza tym to on wybrał mnie… Z góry zaznaczył, że szuka najlepszego. Pieniądze również nie stanowią problemu… To wszystko wydaje mi się coraz bardziej pokręcone.

Mija kilka godzin, podczas których pan Johnes nie ruszył się nawet o centymetr. W pokoju zrobiło się zupełnie ciemno. Mimo to nadal czuję na sobie jego wzrok. Będziemy tak siedzieć i wpatrywać się w siebie w nieskończoność?

- Nie jest pan głodny? – wstaję ze swojego miejsca, by rozruszać zesztywniałe mięśnie. W moim zawodzie cenimy sobie chwile spokoju, ale to już jawne przegięcie.

- Nie jestem, ale ty się nie krępuj. Zamów, co zechcesz – skoro tak, korzystam z jego propozycji. Włączam także światło. Wolę widzieć, co robi. Podchodzę do okna, by rzucić okiem na oszałamiający widok. Uwielbiam ten specyficzny, nocny blask. Korci mnie, by wyjść na taras, ale miałem nie zostawiać go samego. Nie bardzo wiem, co przez to rozumie. No trudno.

Obsługa hotelu bardzo szybko przynosi kolację. Kelner rozstawia naczynia na stole w salonie z wielką gracją, po czym życzy nam smacznego i wychodzi. Użył liczby mnogiej. Doskonale wie, że jest nas dwóch… Właśnie dlatego nie lubię takich miejsc. Wszyscy wszystko wiedzą i widzą, zupełnie jakby ściany miały oczy i uszy. Dlaczego pan Johnes wybrał to miejsce? Jeśli naprawdę mnie potrzebuje, będzie musiał zacząć mówić.

- Zapraszam do stołu – opieram się o futrynę i czekam, aż wstanie.

- Mówiłem ci już, że nie jestem głodny.

- A ja nie lubię jeść sam – naciskam na niego, ciekaw jak zareaguje. – Musimy omówić szczegóły kontraktu.

- Skoro tak… - odgarnia swoje długie włosy do tyłu, wstając nieporadnie. Brak oparcia w prawej ręce daje mu się we znaki. Najwidoczniej uraz, którego doznał, jest jeszcze świeży. Przechodzi obok mnie i zajmuje miejsce przy stole.

Przez całą kolację nie odzywa się do mnie ani jednym słowem. Niczego też nie je. Pije herbatę z porcelanowej filiżanki, którą od czasu do czasu muska opuszkami palców.

- Źle się pan czuje? – zagaduję go. Unosi na mnie wzrok, posyłając zamyślone spojrzenie.

- Ramię nieco mnie boli – wskazuje na unieruchomioną rękę.

- Lekarz powinien to obejrzeć - odkładam sztućce i wpatruję się w szare oczy blondyna.

- Nie trzeba. Wspominałeś o kontrakcie – zmienia temat naszej rozmowy, by nie mówić o sobie.

- Nasz wspólny znajomy przedstawił mi pańską szczodrą ofertę, lecz nie przekazał żadnych szczegółów. Nie mogę zapewnić panu bezpieczeństwa, nie wiedząc, kto stanowi zagrożenie.

- To ja – szepcze, ponownie wpatrując się w filiżankę.

- Przepraszam, ale nie rozumiem.

- Ja jestem zagrożeniem. Jakiś czas temu próbowałem popełnić samobójstwo. Nie chcę, by to się powtórzyło, dlatego potrzebuję kogoś, kto będzie mi towarzyszył, dzień i noc.

- To wszystko? ! – prycham gniewnie. – Nie jestem opiekunką do dzieci!

- Przyjąłeś zlecenie – nie daje wyprowadzić się z równowagi.

- Zlecenie obejmuje ochronę, a nie niańczenie rozkapryszonego…

- Nie jestem rozkapryszony, Vee. Masz mnie chronić przed śmiercią. Za to płacę. Tym się właśnie zajmujesz, prawda?

- Nieudana próba samobójcza nie świadczy o dojrzałości emocjonalnej, nie sądzi pan? – zaciskam dłonie w pięści, z trudem nad sobą panując. Nie dam się wmanewrować w jakieś chore gierki stukniętego małolata. Powinien jak najszybciej skontaktować się z psychiatrą. Umówię mu wizytę przed wyjściem.

- To nie do końca tak… - broni się.

- A jak?

- Nie podoba mi się kierunek, w którym zmierza nasza rozmowa.

- Mi też nie, proszę mi wierzyć! Jeśli chce pan powierzyć mi swoje życie, muszę wiedzieć o panu wszystko. Bez wyjątków.

- Przyjąłeś zlecenie. To załatwia sprawę. Przez najbliższe trzy lata jesteś mój, Vee. Takie są zasady – odsuwa krzesło i wstaje od stołu. – Dziękuję za kolację.

- Proszę mi nie wciskać kitu! Gdy przyszedłem tu kilka godzin temu, był pan pewny, że wykonam wyrok, czyż nie?

- Pomyliłem się. Przepraszam – na wszystko ma wytłumaczenie.

- Dobra, dosyć tego! – podchodzę do chłopaka i unoszę jego brodę do góry, by patrzył mi prosto w oczy. Moje zachowanie przeraża go do tego stopnia, że cały się trzęsie. – Mów, kim jesteś i co tu robisz!

- Je-Jestem Eryk Johnes. Będę studiował na…

- Studiował… - nagle wszystko układa się w logiczną całość. – Książę Eryk?!  To dlatego wydałeś mi się znajomy. Widziałem twoje zdjęcie w gazecie! – zaskoczony swoim odkryciem, mocniej zaciskam palce na jego wychudzonym ciele.

- Proszę… Nie nazywaj mnie tak. Póki co nikt nie zorientował się kim jestem. Nie chcę robić zamieszania…

- Książę Eryk z dynastii Maresanti, jednej z najstarszych na świecie… - nadal delektuję się siłą własnej dedukcji. Nie rozpoznałem go, bo zazwyczaj nie bierze udziału w państwowych uroczystościach.

- Na szczęście dla mnie, chwilowo zapomnianej. – Ma rację. Jego kraj pogrążony jest w kryzysie. Blask dynastii przygasa w świetle pogłębiających się problemów. - Vee… To boli…

- Przeprasza, nie chciałem – uwalniam księcia z żelaznego uścisku. – Z tego, co pamiętam, wasza wysokość, nie masz jeszcze szesnastu lat…

- To nieistotne – rzuca mi chłodne spojrzenie. – Jestem dorosły.

- Dorosły? Nie rozśmieszaj mnie. Chcesz mi wmówić książę, że jakaś elitarna szkoła dla grzecznych dzieci zmieni cię z chłopca w mężczyznę? – parskam.

- Twoje zdanie mnie nie interesuje. I nie nazywaj mnie księciem. Rodzice zabrali mi rodowe nazwisko. Od teraz nazywam się Johnes i tak już zostanie – kieruje się z powrotem do sypialni. Nie dowiedziałem się niczego istotnego. Może to i lepiej? Nie zamierzam z nim zostać.

- Jesteś dorosły, a chodzisz spać tak wcześnie? – wołam za nim.

- Co masz na myśli? – odwraca się w moją stronę. Tak łatwo cię podejść, wasza wysokość…

- Napijemy się czegoś mocniejszego przed snem? – nie czekając na jego odpowiedź, podchodzę do barku i sięgam po jedną z kryształowych karafek. Eryk przygryza dolną wargę. Jest dokładnie tak, jak podejrzewałem.

- Z przyjemnością – odbiera ode mnie szklaneczkę, jak ognia unikając dotyku. Ciekawe…

Po trzech drinkach pan Johnes jest zupełnie pijany.

- I tak nieźle – chwalę go, odnosząc do łóżka. Zdejmuję mu buty i okrywam. Obok niego leży futerał na skrzypce. Przyciągam go bliżej i otwieram wieko. W środku, na aksamitnej wyściółce, spoczywa wyjątkowo piękny instrument. Musi być dla niego bardzo ważny, skoro z nim śpi. Uszkodzona ręka z pewnością ma z tym coś wspólnego.

To był ciekawy wieczór. Kolacja w towarzystwie księcia… Kto by pomyślał. Jednak moja praca polega na czymś innym. Nie jestem nianią, mały – poprawiam mu włosy, które zasłaniają twarz. Wygląda tak niewinnie, gdy śpi. Dzieciaki z bogatych rodzin zawsze oznaczają kłopoty. Mam nadzieję, że szybko znajdzie kogoś na moje miejsce.

- Miło było cię poznać, panie Johnes – szepczę na pożegnanie.

- Nie zostawiaj mnie… - mamrocze. Jest zbyt pijany. Rano będzie miał kaca-giganta… - Pić trzeba umieć. Potraktuj to jako pierwszą lekcję dorosłego życia – uśmiecham się.

Gdy gaszę światło i chcę zamknąć za sobą drzwi, śpiący Eryk zaczyna przeraźliwie krzyczeć przez sen.

- Przestań! Przestań! To boli! To tak bardzo boli! – w pierwszej chwili impuls każe mi go obudzić, lecz nie robię tego. Chcę wiedzieć z czym się zmaga. Cofam się na swoje poprzednie miejsce i cierpliwie czekam.

Jasnowłosy rzuca się na łóżku dość długo. Po pewnym czasie zaczyna płakać. Dopiero potem nastaje cisza. Mając pewność, że go nie obudzę, zrywam z niego kołdrę i rozpinam guziki koszuli. Konfrontacja z rzeczywistością jest dość brutalna…

- Jednak będziesz mnie potrzebował, książę… Nie będziemy się nudzić, zapewniam cię…

***

Moje Gąski :)

Mam nadzieję, że moje nowe opowiadanie przypadnie Wam do gustu. „Najlepszy” jest mocno powiązany z „Humorami księcia”, a także „Humorami króla”, które pojawią się już niedługo. Nie mogę się doczekać tej chwil.

Tym z Was, którzy jeszcze nie wiedzą przypominam, że na Beezar.pl możecie przeczytać pierwszy rozdział „Wybierz mnie”.

Jeśli to nadal mało, to codziennie aktualizuję mój internetowy pamiętnik na wattpadzie. Do tego samego namówiłem Joleen. Królowa jest obecnie mocno pochłonięta swoim nowym shipem (zerknijcie do niej na bloga, to sami się przekonacie).

W tym tygodniu spodziewajcie się także nowego rozdziału Bezsennych nocy. Pogoda nie rozpieszcza. Zamiast plażingu – herbata i koc… A jak u Was? Jeśli widzieliście słońce, pozdrówcie je ode mnie, bo mówiąc szczerze to zapomniałem już jak wygląda :D

Wasz Kitsune