Prawdziwy Romantyk, część X

- Królu Cassianie, mam nadzieję, że nie przeszkadzam – w głosie służącego wyraźnie słyszę ironię. – W jadalni przygotowałem nam kolację.

Nie dam się nabrać na sztuczki i wyuczony spokój. Ten przebiegły bazyliszek tylko czeka, by wykorzystać moją magię do swoich celów.

- Wolałbym zjeść tutaj, jeśli nie masz nic przeciwko – wskazuję na naszą sypialnię.

- Jak sobie życzysz. – Mężczyzna bez najmniejszego problemu przenosi nakryty stół na środek pokoju, subtelnie się przy tym uśmiechając. Przy okazji ścieli także łóżko, by prezentowało się nienagannie oraz porządkuje kufer Nefryta, układając jego rzeczy z pedanteryjną dokładnością.

- Cierpisz na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, Henryku? – wypowiadam na głos pytanie, które samo ciśnie mi się na usta.

- Nie, panie. Po prostu lubię, gdy wszystko wygląda schludnie.

- Nie przypominam sobie, abyś przedtem tak chętnie korzystał z magii – dogryzam długoletniemu przyjacielowi, choć dobrze wiem, że nie powinienem. Znowu upiekł ciasto, na które mam wielką ochotę. Bez mrugnięcia okiem wykorzystuje moje słabości przeciwko mnie.

- Mój pan wolał we mnie widzieć wyłącznie człowieka. Jego ojciec również. Poza tym udaje mi się od czasu do czasu przemycić jakieś drobne zaklęcie. – Henryk wyciąga rękę i gładzi labradora, który bezustannie mu towarzyszy.

- Jack jest teraz wampirem – przypominam. – Nie sądzę, by jakiekolwiek zaklęcie wywarło na nim większe wrażenie.

- Wasza wysokość… - służący dyskretnie parska. – Mój pan musi się jeszcze wiele nauczyć. Na szczęście ma obok siebie panicza Sina, który jest cierpliwym i wyrozumiałym nauczycielem.

- Skoro tak sądzisz… - Grymas na mojej twarzy trudno odczytać jako dobry omen. Jack to wyjątkowo trudny przypadek, o czym obydwaj zdążyliśmy się nie raz przekonać.

- Jeśli podopieczny panicza Sina okaże się zbyt krnąbrny, przyślemy go do ciebie na korepetycje, panie.

- Do mnie? – dziwię się. – Chyba nieco przeceniasz moje zdolności, Henryku. Nie znam zaklęcia, które sprawi, że Jack przestanie popełniać gafy – bezradnie rozkładam ręce.

- Chodziło mi raczej o dodatkowe lekcje cierpliwości, wasza wysokość. – Na twarzy starca ponownie pojawia się przebiegły uśmieszek. – Jestem pewny, że wiodąc wspólne życie z paniczem Nefrytem, możesz poszczycić się wieloma sprawdzonymi rozwiązaniami…

- Nefryt ma trudny charakter, nie twierdzę, że nie – cedzę słowa, bo nie zamierzam kłamać. Oczerniać ukochanego za jego plecami także nie będę. – Po ponad stu latach potrafię go sprawnie okiełznać – przechwalam się sukcesem, który tak naprawdę jest przeze mnie ogłaszany nieco na wyrost i Henryk doskonale o tym wie. Służący kwituje moje słowa wesołym śmiechem. Zna żywiołowość mojego kochanka. Na własnej skórze zdążył się przekonać, że to chuchro miewa dość ekstrawaganckie pomysły.

- Królu Cassianie, zawsze byłeś rozmarzonym optymistą – zostaję celnie podsumowany.

- Mylisz się. Od samego początku wiedziałem, że chcę Nefryta tylko dla siebie i w końcu go mam – puszę się, rozpierany przez męską dumę.

- Miłość jest ważna, nie twierdzę, że nie – Henryk niemrawo przytakuje. – Jednak nie zapominaj, że obydwaj pochodzicie z zupełnie różnych światów. Związek między wampirami jest wyjątkowo głęboki. Więź, która ich łączy po złożeniu obietnicy jednoczy dwie dusze w jedną całość. Oczywiście nie dzieje się tak od razu. Zbudowanie takiej relacji wymaga czasu. – Zostaję obdarzony kolejnym zagadkowym uśmiechem. Dobrze wiem, że ten poczciwie wyglądający mędrzec pije do mnie oraz faktu, iż złamałem prawo.

W sumie nie złamałem. Nieco je nagiąłem do własnych potrzeb. Gdybym tego nie zrobił, Nefryt mógł zginąć! Nie mogłem postąpić inaczej.

- Nie znam wszystkich zasad, którymi kierują się wampiry, lecz jedno jest pewne. Kocham Nefryta ponad wszystko. Oddam mu moją duszę, krew, resztę życia… Dam mu wszystko, o co poprosi! – Gwałtownie wstaję ze swojego miejsca, zbyt rozemocjonowany, by spokojnie siedzieć i wysłuchiwać bzdur!

- Wasza wysokość, usiądź proszę. Nie poruszam z tobą tych tematów po to, by cię zdenerwować. – Niechętnie spełniam polecenie. Nie mam ochoty na kolejną porcję tyrad dotyczących tego, co mogłem, a czego nie. Przeznaczenie sprawiło, że Nefryt pojawił się w moim życiu. Nie pozwolę mu odejść. – Pamiętaj proszę, że na własne życzenie znalazłeś się w tej wyjątkowej sytuacji. Nie ma przy tobie ojca, który udzieliłby ci rady. Nie możesz także liczyć na wsparcie stwórcy panicza Nefryta. Za to masz mnie, a ja staram się jak mogę, abyś wśród tysiąca ważnych spraw zapamiętał tę najważniejszą. Krew za krew – Henryk kończy swój wywód przypominając słowa przysięgi, którą wymieniłem z moim ukochanym.

- Nie rozumiem, co masz na myśli.

- Dla wampira liczą się tak naprawdę dwie rzeczy. Wiesz jakie? – służący wpatruje się we mnie ze skupieniem.

- Krew? – bezbłędnie odgaduję pierwszą z nich. Nie było to zbyt podchwytliwe z jego strony. Ostatecznie przysięga jednoznacznie wskazuje odpowiedź.

- Owszem – mój rozmówca nagradza mnie szczerym uśmiechem. - A druga?

O co mu znowu chodzi? Przecież krew jest najważniejsza! Głodny wampir to nieszczęśliwy wampir. Najwyraźniej Henryk nie pamięta już męczarni Sina, który latami był torturowany przez swoich opiekunów…

- Podpowiem ci, panie – mężczyzna wyciąga rękę i celuje we mnie palcem.

- Masz na myśli życie w związku? – Przyznaję, że nie brałem tego pod uwagę. Tym bardziej, że nie wszystkim wampirom udaje się znaleźć odpowiedniego partnera. Część z nich nigdy nie decyduje się na ten krok. Inni wolą samotność. Pod względem uczuć nieśmiertelni niewiele różnią się od ludzi czy demonów.

- Nadal myślisz jak człowiek – zostaję wyśmiany. – Tymczasem wampiry są inne. Uczucie, którym obdarzają swojego ukochanego to fanatyzm w czystej postaci, który dodatkowo podkręca krew. Oblubieniec stanowi dla nich epicentrum ich świata.

- Epicentrum… Podoba mi się… - uśmiecham się sam do siebie. Nie ma nic przeciwko, by Nefryt pokochał mnie z taką siłą.

- Ziemia do króla Cassiana. Przestań bujać w obłokach i skup się na naszej rozmowie, panie. W przeciwnym wypadku możesz popaść w tarapaty – Henryk przybiera moralizatorski ton.

- Mów, proszę. Cały czas cię słucham.

- Jego krew już na ciebie działa, choć dostajesz jej tak niewiele - starzec wzdycha, po czym powraca do swojego wykładu. – A właśnie… Nie przeszkadza ci, że musicie się nią dzielić?

- Powiedzmy, że stopniowo się przyzwyczajam – dyplomatycznie unikam tematu tabu.

Od zawsze wyobrażałem sobie, że nadejdzie dzień, w którym wyznam ukochanemu miłość. Marzyłem także i tym, by móc go karmić. Mój nocny anioł niechętnie pożywiał się innymi w moim towarzystwie. Czasami zazdrościłem jego ofiarom. Niebieskooki wtulał się w nie, pozwalał obejmować. Trudno mi było udawać obojętność.  

Mój plan już wtedy miał jedną, lecz jakże znaczącą lukę – nie przewidywał, że ja także będę musiał pić krew. Zasady wyraźnie mówią, że demon nie powinien oddawać swojej krwi. Zwłaszcza wampirowi. Nie powinien także mieszać swojej krwi z krwią wampira. A tu proszę… Cóż za niespodzianka…

- Radzisz sobie nadzwyczaj dobrze, panie. Przyznaję, że martwiłem się o ciebie.

- O mnie? – prycham z niedowierzaniem. – Jestem królem demonów!

- A także zakochanym młodzieńcem, który dość często wpada w sidła zazdrości – szydzi Henryk.

- Nefryt jest piękny. Nie powinieneś się dziwić, że tak trudno jest mi się pohamować – z zawstydzeniem obnażam swoje największe słabości.

- Panie, jesteś królem, jak uczynnie zdążyłeś wspomnieć. Nie wypada, abym mówił ci, co masz robić – Henryk próbuje się wycofać, choć zasiał we mnie ziarno niepewności.

- Uważasz, że należałoby odseparować Nefryta od Sina? O to ci chodzi? – Fala niepokoju zalewa moje serce. A co jeśli Sin znowu zacznie nalegać na ich związek?!

- Panie, przypominam ci, że więzi nie da się zerwać.

- Zerwać? – prycham ze złością. – Nie zamierzam niczego zrywać!

- Domyślam się – Henryk mruży oczy, koncentrując na mnie całą swoją uwagę. – Chciałbym, abyśmy jeszcze przez chwilę porozmawiali o krwi, jeśli nie masz nic przeciwko.

- Jest ważna. Dobrze o tym wiem – komentuję znudzonym tonem, by jak najszybciej mieć to za sobą. Co Henryk może wiedzieć o takich rzeczach? On także nie jest wampirem, a nawet gdyby chciał nim zostać, nie przejdzie przemiany. Jedziemy na tym samym wózku…

- Wystarczy, że zapamiętasz to, co najważniejsze. Nikt, poza tobą ma się rozumieć, nie może napić się krwi panicza Nefryta. Wiesz dlaczego?

- Nie. Pierwszy raz słyszę o tej zasadzie.

- Bo jako demon i człowiek nie doceniasz prawdziwej mocy krwi. Nie mam stuprocentowej pewności jak taka sytuacja zakończyłaby się dla ciebie, ale wampir… - Henryk zamyśla się na chwilę, by lepiej dobrać słowa. Po jego minie widzę, że nie usłyszę niczego miłego.

- Nikomu nie pozwolę go tknąć! – Magia oraz rosnąca z każdą chwilą tęsknota nakazują mi, abym jak najszybciej odszukał mój różowowłosy skarb. Muszę go zobaczyć! Teraz!

- Panie, to nie żarty – Henryk poważnieje. - Związany wampir umrze, jeśli ktoś obcy spróbuje odebrać mu bezcenną esencję życiową.

- Dość! – przerywam wywód służącego. – Nie chciałbym być w skórze idioty, który ośmieli się wyciągnąć rękę po coś, co należy do mnie! Nefryt…! On należy tylko do mnie, rozumiesz?! Nie pozwolę, aby…!

- Cassianie? – cichy szept mojego bóstwa, który pojawia się u mego boku, jest jak łagodzący balsam dla zbolałej duszy. Błękitne tęczówki wabią mój wzrok. Nieśmiertelny wyciąga rękę i splata nasze dłonie. – Kolejny atak zazdrości, mój panie?

- Nie – pochylam się, by cmoknąć Nefryta w blady policzek.

- Serce tak szybko ci bije… - zauważa mój wybranek. Przyciągam go bliżej siebie, by znalazł się w moich bezpiecznych ramionach.

- To z tęsknoty za tobą – odpowiadam automatycznie, wpatrując się jednocześnie w nieprzeniknione oblicze Henryka.

- Jesteś kiepskim kłamcą, Cassianie – wampir zaczyna się śmiać.

- Kłamcą? – Ta niegroźna zniewaga zasługuje na ripostę! Obracam zdobycz, która sama wpadła w moje objęcia i mocno całuję. Nefryt otwiera szeroko oczy ze zdumienia, lecz mnie nie odpycha. Wprost przeciwnie. Z błogim westchnieniem pozwala na mi pokaz siły. Dobry humor nie opuszcza go nawet na chwilę. – Nie kłamałem – dyszę ciężko, przytulając moje największe szczęście.

- Nie musisz być taki zazdrosny. Dobrze wiesz, że kocham tylko ciebie. – Moje serce topi się jak wosk, słysząc te wyjątkowo słodkie słowa. – Jack skończył eliksir. Prosi, abyś przyszedł na chwilę do jego pracowni, bo musi ci wytłumaczyć, jak go użyć.

- Za chwilę przyjdę – daję Nefrytowi do zrozumienia, by zostawił Henryka i mnie jeszcze na chwilę samych. Wampir zdaje się czytać w moich myślach, bo znika zanim udaje mi się poprosić go o kilka minut cierpliwości.

 – Nie martw się, przyjacielu. Wszystko jest pod kontrolą – klepię Henryka po ramieniu. – Dziękuję za twoją troskę.

- Panie, odważyłem się podzielić z tobą moimi przemyśleniami wyłącznie ze względu na złe przeczucia. Uważaj na panicza. Masz licznych wrogów. Wieść o waszym związku z pewnością nie polepszy sytuacji.

- Wiem. – Jest mi przykro i uchodzi ze mnie cała radość życia. Niedawno mój ukochany wspominał, że marzy o zwykłym, szczęśliwym życiu u mego boku. Muszę zrobić co w mojej mocy, by ugruntować swoją pozycję i pokazać wrogom, że nie dam się sprowokować. – Oprócz Normana, nikt więcej nie wie o przysiędze. I nikt się nie dowie – dodaję nieco ostrzej.

- Proszę, zachowaj ostrożność i bądź bardziej powściągliwy w okazywaniu emocji. Jestem pewny, że ta kłopotliwa sytuacja szybko przeminie. Do tego czasu…

- Masz moje słowo – przerywam mu, by zakończyć dyskusję. – Skorzystam z twoich rad i postaram się znaleźć rozwiązanie, które zadowoli wszystkich. – Kieruję się w stronę wyjścia, niecierpliwie oczekując wskazówek Jacka dotyczących eliksiru.

- Powodzenia, panie. – Moje serce przepełnia wiara w lepszą przyszłość. Czyżby ten wiekowy senior właśnie rzucił na mnie jedno ze swoich tajemnych zaklęć…

***

Nie uwierzycie, ale ta dłuższa niż zazwyczaj przerwa od pisania sprawiła, że prawie zapomniałem, jak się to robi :D

Dziękuję Wam za wszystkie życzenia i wiadomości dotyczące psiaka. Mały ma się już znacznie lepiej. Broi jak zwykle, choć czeka nas jeszcze zdejmowanie szwów.