Prawdziwy Romantyk, część XI

- Wasza wysokość… - Norman raczy mnie lekko rozczarowanym spojrzeniem, po czym wskazuje na biurko. Piętrzą się na nim stosy nieprzeczytanej korespondencji.

- Nie było mnie dwa dni… - wzdycham ciężko. – Nie mogłeś jakoś tego posegregować?

- Posegregowałem – zapewnia mnie mój zaufany doradca. – Stos po prawej to dość pilne sprawy, którymi powinieneś był zająć się wczoraj. Natomiast ten po lewej to równie pilne sprawy, ale jestem pewny, że do rana nic złego się nie stanie.

- Do rana? Nie wyjdę stąd przez tydzień… - Rozsiadam się w swoim fotelu i sięgam po pierwszy list, po którym pobieżnie przesuwam wzrokiem. – Brzmi jak zawoalowana groźba. – Przyglądam się pieczęci, która znajduje się na pergaminie. – I to nie od byle kogo… Syn jednego z najwierniejszych przyjaciół ojca grozi mi wypowiedzeniem posłuszeństwa!

- Większość tych listów napisana jest w taki właśnie tonie. Szlachta domaga się uwolnienia barona DiMarone oraz jego dzieci.

- Mogą mi grozić ile tylko chcą. Barona czeka sprawiedliwy proces – rozdrażniony pocieram obolałe skronie.

- Źle się czujesz, panie? – Norman od razu pojawia się przy moim boku, gotowy by mi służyć, jeśli wyrażę takie życzenie.

- Jestem po prostu zmęczony – odpowiadam zgodnie z prawdą. - Nie martw się. Poproszę Nefryta o kroplę jego krwi. To z pewnością od razu postawi mnie na nogi – uśmiecham się blado, by jakoś obłaskawić wiecznie niezadowolonego opiekuna.

- Panie… - Norman koniecznie chce zapytać o antidotum, lecz się waha. By ukrócić jego męki, wyciągam z kieszeni niewielką fiolkę z lekko różowawą cieczą.

- Jack powiedział, że mogę go użyć dopiero wtedy, gdy kolorem będzie przypominał wino. – Ustawiam flakonik na biurku, by móc go przez chwilę poobserwować.

- Ile to potrwa?

- Zdaniem Jacka trzy dni, lecz Sin uważa, że dłużej – wpatruję się w mętny płyn, za pomocą którego pozbędę się trucizny z ciała zdrajcy.

- Nie mamy tyle czasu! Królestwo jest zagrożone!

- Nie popadaj w melodramatyzm – karcę przyjaciela. – Nic złego się nie dzieje. A nawet gdyby… - celowo daję mu do zrozumienia, że wszystko mam pod kontrolą – nie dorównują mi siłą. Niech próbują, jeśli życie im niemiłe.

- To wszystko wina wampira! – Norman nie kryje się ze swoimi antypatiami. No i oczywiście zdążył znaleźć winnego. – Nefryt jest obcy! Nie zależy mu na utrzymaniu spokoju! Nie zdziwiłbym się, gdyby rozkochał cię w sobie wyłącznie po to, by nas szpiegować!

- Dość! – ostro przerywam mężczyźnie jego plugawy wywód. – Skończ pleść to bzdury, bo słuchanie ich doprowadza mnie do szału! – z całych sił zaciskam dłonie w pięści.

- Ale panie… Pozwól, że… - Norman dalej próbuje mi wytłumaczyć swój punkt widzenia, jednak nie zamierzam brać w tym udział. Za pomocą magii zmiatam z blatu większą część korespondencji i wrzucam ją do ognia.

- Nie dam się szantażować! – kończę temat, kierując się w stronę drzwi.

- Wychodzisz? – dziwi się mój służący. – Idziesz do niego, prawda?

- Im szybciej dotrze do ciebie fakt, że Nefryt jest miłością mojego życia, tym lepiej!

Wystarczy ułamek sekundy i przenoszę się do sypialni na górze. Zamykam oczy i biorę kilka głębokich oddechów, by odzyskać panowanie nad sobą. W środku cały się trzęsę ze złości. Dlaczego wszyscy są przeciwko mnie?! Kłamliwi zdrajcy!

Zaciskam mocniej szczęki i koncentruję się wyłącznie na tym, by przez przypadek nie zamienić własnego zamku w popiół.

Na policzku czuję chłodny dotyk ust. Nefryt wtula się we mnie, żądając abym przygarnął go w swoje ramiona. Nie przeszkadza mu nawet żelazna zbroja, która chroni moje ciało przez atakami wrogów. Żałuję, że w ten sam sposób nie da się ochronić serca…

- Co cię martwi, mój panie? – zmysłowy szept wampira w cudowny sposób koi moje zszargane nerwy. – Nadal przeżywasz fakt, że eliksir nie jest w pełni gotowy?

- Nie… - pozbywam się zbroi, by przytulić moje pastelowe szczęście. – Czasami przerasta mnie bycie królem… - zwierzam się ukochanemu.

- Cassianie, to od zawsze było twoim przeznaczeniem – Nefryt uśmiecha się tajemniczo, by po chwili zniknąć z moich ramion. Zaczynam szukać go wzrokiem po sypialni. Nieśmiertelny materializuje się na samym środku naszego łóżka. – Chcesz, abym ci opowiedział o przyszłości? – pyta. Ton jego głosu jest lekki i uwodzicielski.

- Nie – odpowiadam uśmiechem na jego uśmiech. – Chcę cię jedynie przytulić. Mogę?

- Będzie mi bardzo miło – zapewnia mnie wampir.

Układam się na poduszkach. Nie jest mi wygodnie. Nie pomaga nawet to, że Nefryt trzyma głowę na mojej klatce piersiowej.

Niepokój. Frustracja. Gniew. Bezsilność. Słodki smak ust…

- Cassianie? – mój najdroższy wybranek rzuca mi kolejne zagadkowe spojrzenie. – Zdradzasz mnie… Twoje myśli aż krzyczą imię Normana… - wampir okazuje mi swoje niezadowolenie wydymając lekko usta.

- Przepraszam, aniele. Nie chciałem – składam pocałunek na jego skroni.

- Nie przejmuj się nim. Mówi ci te wszystkie przykre rzeczy wyłącznie dlatego, że mnie nie lubi. A poza tym… - Nefryt unosi głowę, by patrzeć mi prosto w oczy. – Nie zapominaj, że znam przyszłość. Twoje panowanie sprawi, że w królestwie znowu zapanuje ład i porządek. Zaufaj moim słowom.

- Ufam ci i kocham bezgranicznie mocno – wtulam się w drobne ciało.

Pomimo całej mojej siły i doświadczenia, tak bardzo łaknę, by Nefryt był blisko. Potrzebuję go… Jest dla mnie wszystkim…

Mój wybranek mruży oczy niczym kot, ciesząc się z subtelnych pieszczot. Przez dłuższą chwilę obydwaj milczymy.

- Miałem rację… - różowowłosy sięga po moją dłoń. Jego opuszki rysują jakieś niewidoczne wzory na mojej skórze.

- W jakiej sprawie? – mruczę, wplatając palce drugiej ręki w jego puszyste włosy.

- Kąpieli – Nefryt zaczyna chichotać. Obraca twarz w moją stronę, a następnie przesuwa kciukiem po mojej dolnej wardze. Dreszcz pożądania, o którym zdążyłem zupełnie zapomnieć, powraca ze zdwojoną siłą. „On nadal ma na sobie koronkową bluzkę, którą pragniesz z niego zdjąć…” podpowiada cichy głosik, który pojawia się wyłącznie wtedy, gdy jesteśmy sami. – Marzyły mi się płatki róż i… - Brutalnym pocałunkiem, w który wkładam wszystkie emocje dzisiejszego dnia, przerywam wywód mojego ukochanego.

- Nie musimy z niczego rezygnować… - szepczę, uwalniając nieco zmaltretowane, chłodne wargi. – Jedno twoje słowo i przez resztę nocy nie wyjdziemy z wody – obiecuję mu.

- Nie możemy. Norman wkrótce po ciebie przyjdzie. Poza tym jestem zmęczony… - Niebieskooki ziewa przeciągle. Przemieszczanie się z jednego miejsca w drugie za pomocą magii zawsze pozbawia go energii i wymusza więcej odpoczynku.

- A ja chcę cię przytulać tak długo aż zaśniesz. – Moje wyznanie przepełnia troska. Erotyzm gdzieś się ulatnia.

- Mówiłem ci już, że jesteś najwspanialszym mężczyzną na świecie? – na twarzy Nefryta pojawia się uśmiech, którym obdarzają się wyłącznie zakochani z długoletnim stażem.

- A czy ja ci już mówiłem o tym, że nadałeś sens mojemu życiu? Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił – dzielę się z tym pięknym stworzeniem swoimi najskrytszymi przemyśleniami.

- Byłbyś znacznie spokojniejszy – odpowiada Nefryt, ponownie moszcząc się w moich ramionach.

- Tak sądzisz? – droczę się z nim. – Może to również jest część mojego przeznaczenia? – rozważam na głos.

- Twoje przeznaczenie zostało złączone z moim, choć nic na to nie wskazywało.

- Nie widziałeś mnie w swoich wizjach? – dopytuję, bo nie miałem jeszcze okazji, by zrobić to wcześniej. Zanim połączyła nas przysięga, mój anioł jak ognia unikał rozmowy na takie „osobiste” tematy.

- Nie widziałem. To się zmieniło w chwili, gdy pochyliłem się nad twoją kołyską i wtedy wszystko stało się jasne – Nefryt uśmiecha się do swoich wspomnień.

- Przez ponad sto lat trzymałeś mnie w niepewności – żalę się.

- Cassianie, to nie moja wina. Sam wiesz, że związek wampira i demona należy do rzadkości. Poza tym skąd mogłem wiedzieć, że czujesz do mnie coś więcej?

- Skąd?! – oburzam się. – Nie widziałeś, jak na ciebie patrzę?! Byłem gotowy zrobić dla ciebie wszystko! Wystarczyło, abyś kiwnął palcem.

- Naprawdę? – wampir udaje zdziwionego. – Sam wiesz, co do ciebie czułem – Nefryt spuszcza wzrok z zawstydzeniem. – Czasami… Czasami wydawało mi się, że może… Och, Cassianie… - wzdycha. – Bezustannie wmawiałem sobie, że to tylko moja wyobraźnia. Przepełniały mnie nieodwzajemnione uczucia, o których powinienem był zapomnieć wieki temu. Starałem się to zrobić, wierz mi. Walczyłem z tym. Wiele razy próbowałem odejść… Życie obok ciebie było trudne, lecz życie bez ciebie… - oczy mojego ukochanego zachodzą łzami.

- Gdy wyjechałeś w odwiedziny do Sina poprzysięgłem sobie, że po twoim powrocie wszystko się zmieni. Byłem tak bliski zakończenia wojny… Potem rozpoczęły się pertraktacje… Niekończące się godziny rozmów – tym razem to ja niechętnie zagłębiam się w przeszłości. – Nigdy ci tego nie mówiłem, aniele, lecz po twoim powrocie planowałem ci się oświadczyć.

- Co takiego?! – zszokowany Nefryt siada na łóżku. – Cassian! – podnosi na mnie głos.

- Zaplanowałem wszystko z najdrobniejszymi szczegółami – chwalę się.

- To dlatego ukrywałeś jednorożca w ogrodzie? – Nefryt krzyżuje ramiona na piersi i wpatruje się we mnie podejrzliwie.

- Może… - kradnę kolejny, zakazany pocałunek, a następnie zmuszam ukochanego, by ponownie położył się obok mnie. - Skarbie, tak właściwie to jak to się stało, że pojawiłeś się w zamku akurat wtedy, gdy się urodziłem?

- Nie wiem… - nieśmiertelny unika odpowiedzi na moje pytanie.

- Teraz, gdy jesteśmy razem, chyba możesz mi powiedzieć czyj to był pomysł, prawda? – nalegam na niego, by uchylił rąbka tajemnicy.

- To żaden sekret, mój panie. Ja… - Nefrytowi brakuje słów. – Ojciec powiedział, że pojedziemy w podróż. Podszedłem do kołyski, w której leżałeś. Zwykle unikałem dzieci. Zawsze płakały na nasz widok, ale wtedy… Spojrzałem na ojca, a on skinął głową… - wampir przygryza dolną wargę, walcząc w przeszłością.

- Nadal nie pogodziłeś się z jego utratą, prawda? – bezbłędnie odczytuję emocje z jego urodziwej twarzy.

- Był dla mnie wszystkim. Spędziłem setki lat przy jego boku. Uczył mnie. Troszczył się o mnie. Był dobry. Taki dobry… - po policzku Nefryta spływa krwawa łza.

- Zdradzisz mi, jak miał na imię? – Z czułością scałowują szkarłatne ślady z bladego policzka, czekając jednocześnie na jego odpowiedź.

- Ojciec? – Nefryt spogląda na mnie z zatrwożeniem. – On… Nazywał się… - zapada chwila ciszy, podczas której wampir miota się wśród swoich wspomnień. – Ojciec… Ja nie wiem… Nie pamiętam!

- Spokojnie, mój śliczny. Nie denerwuj się. Jestem pewny, że…

- Nie! – Nefryt wyrywa mi się i ucieka z łóżka. – Nie wiem! Nie pamiętam, jak on miał na imię! – krzyczy, obejmując się drżącymi ramionami i zanosząc od płaczu.

- Aniele… - wygrzebuję się z pościeli i staram się bardzo powoli zbliżyć do ukochanego. – Aniele – powtarzam cicho – chodź do mnie.

- Ja nie pamiętam! Dlaczego o tym zapomniałem?! Jak mogłem?! Przecież spędziliśmy ze sobą tyle czasu! On był moim ojcem! Cassianie! Ja nie pamiętam!

- Skarbie… - prawie siłą zagarniam niebieskookiego w moje ramiona i mocno go obejmuję. Wampir łka, szukając u mnie pocieszenia. – Już dobrze… - szepczę w jego włosy. – Przypomnisz sobie… Jego odejście było dla ciebie szokiem. Nic więc dziwnego, że…

- Nie! Mam perfekcyjną pamięć! Znam treść wszystkich książek, które przeczytałem, dokumentów, map… Pamiętam każde słowo, które do mnie wypowiedziałeś, a nie mogę sobie przypomnieć imienia własnego ojca! Cassianie! Pomóż mi! – Nefryt popada w prawdziwą histerię. Mija ponad godzina zanim udaje mi się go uspokoić.

- Nie płacz, proszę – pocieszam nieszczęśliwego ukochanego, który nadal chlipie. - Każę Normanowi sprawdzić wszystkie dokumenty. Przepytam wszystkich mieszkańców królestwa. Obiecuję, że…

- On zrobił to celowo… Rzucił na mnie zaklęcie… - Nefryt ponownie zalewa się łzami. – Jak mogłem nie zauważyć? Zapomnieć? Przecież to mój ojciec!

- Aniele… Błagam, uspokój się… - serce mi się kraje, gdy widzę go w takim stanie.

- Dlaczego on mi to zrobił? Dlaczego pamiętam jedynie krótkie chwile? To niesprawiedliwe… Niesprawiedliwe…

Łzy wkrótce się kończą, bo wymęczony wrażeniami dzisiejszej nocy wampir dość szybko zasypia. Pozbywam się jego ubrań i otulam go ciepłą kołdrą, by mógł spokojnie odpocząć.

Nie tak dawno temu wydawało mi się, że gorzej być nie może…

- Mamy siebie. Razem pokonamy wszystkie trudności – szepczę do nieśmiertelnego ucha, po czym nakładam zbroję i opuszczam naszą sypialnię. Demoniczny instynkt odpowiada mi, że to dopiero początek problemów…