Rozdział X

Szkolne opowieści: Mój uczeń- opowiadanie yaoi (część II)

 

Gorąco... To moja pierwsza myśl zaraz po przebudzeniu. Otwieram oczy, zaalarmowany czyjąś obecnością w moim łóżku. Daniel jeszcze śpi, mocno we mnie wtulony. Wygląda tak spokojnie... Wyciągam rękę, by pogłaskać go po policzku, lecz od razu cofam dłoń, karcąc siebie w duchu za przejaw głupoty. Od razu się obudzi i zacznie zadawać pytania, zadręczając mnie o Lucasa. Wstrzymuję oddech i ostrożnie opuszczam łóżko. Dobrze znam jego zamiłowanie do ciepła, więc otulam go szczelnie kołdrą, dzięki czemu mogę bez najmniejszego problemu wziąć prysznic i ubrać garnitur, nie martwiąc się o to, że się obudzi. Dochodzi szósta rano, gdy wychodzę z mieszkania, zostawiając śpiącego chłopaka samego.
Jestem mocno zdziwiony na widok zaspanego posłańca, który pojawia się kilkanaście minut po mnie, wręczając mi wielkie, czerwone pudło czekoladek.
- Proszę podpisać – wskazuje odpowiednie miejsce, ziewając. - Miłego dnia – znika, zanim udaje mi się odpakować malutki bilecik.

„Dziękuję za wczorajszy wieczór. Liczę na kolejny. Całuję, Lucas.”

Ciekawe dlaczego mi je przysłał?  Ma w tym jakiś ukryty cel, a może zrobił to po to, by wkurzyć Patrica? Niestety nie mam czasu, aby się nad tym zastanawiać. Lekarz Aldena, który trafił wczoraj do szpitala, bardzo prosi o spotkanie. Pewnie znowu ma problemy, a ja jako najbliższy krewny zostanę poproszony o pomoc. Trudno jest wpłynąć na narkomana, by zechciał poddać się leczeniu.
- Dzień dobry – Bell stawia filiżankę mocnej kawy na moim biurku.
- Mój wybawicielu – uśmiecham się do niego z wdzięcznością. - A gdzie papierosy?
- Nie ma. Na ostatnim zebraniu, które odbyło się za szefa plecami postanowiliśmy, że szef jest stanowczo za młody na raka, więc... - zwiększa odległość między nami, cofając się w stronę drzwi – wszystkie wyrzuciłem.
- Co takiego?! - oburzam się. - To pójdziesz i odkupisz. Już!
- Uwaga! Uwaga! Szef domaga się papierosów! Wdrażamy procedurę numer jeden! - wrzeszczy do megafonu.
- Przyjąłem – odpowiada mu Stanley, wychodząc ze swojego gabinetu z plikiem ulotek i swoim megafonem. Wygląda jakby wybierał się na pielgrzymkę... - William, zobacz co dla ciebie mam! Mój lekarz uważa, że pora na badania okresowe. Robiłeś już? Pewnie nie, więc zapisałem cię na dzisiejsze popołudnie.
- Dzięki, ale...
- Zanim odmówisz pamiętaj o tym, że masz dawać dobry przykład innym – zasłania mikrofon i puszcza do mnie oko. - O czwartej w gabinecie doktora Roya. Zadzwonię i sprawdzę, czy nie stchórzyłeś – informuje wszystkich zebranych. - Wy też powinniście się przebadać. Przyniosłem masę ulotek, jeśli mi nie wierzycie. Zdrowie jest najważniejsze! - kończy swój medyczny wywód.
- Dzięki, Stanley – odpowiadam mu równie głośno. - Bell! Do mnie! - zostawiam mu otwarte drzwi.
- Szefie, to dla twojego dobra... - zaczyna się tłumaczyć, boją się zostać ze mną sam na sam.
- Wejdź, Bell! Mam dla ciebie zadanie.
- Już – niechętnie zamyka za sobą drzwi i zbliża się do fotela, na którym ostrożnie siada, nie spuszczając ze mnie czujnego wzroku. - Co mam zrobić, szefie?
- Poszukasz najlepszej kliniki walczącej z uzależnieniami od narkotyków. Teraz.
- Szefie... Masz problem z prochami? To by tłumaczyło skąd czerpiesz energię na...
- To dla Aldenia, idioto! - denerwuję się.
- Całe szczęście, już myślałem, że szef coś wciąga!
- Co wciągasz? - pyta Lucas ze śmiechem. - Mam nadzieję, że nie zjadłeś wszystkich czekoladek beze mnie.
- Jakże bym śmiał – odpowiadam mu. - Do pracy, Bell. Jesteśmy zajęci.
- Rozkaz, szefie! - natychmiast ucieka, zostawiając nas samych.
- Rozmawiałeś z bratem? - pytam, nie czekając na to, co mi powie.
- Rozmawiałem to mało powiedziane... Kłóciliśmy się prawie do rana. Nie słyszałeś?
- Nie.
- To dziwne. Moim zdaniem cała dzielnica nas słyszała. Aż się zdziwiłem, że nikt nie wezwał policji...
- Wybacz, ale jak sam widziałeś miałem gościa, więc podsłuchiwanie sąsiadów zeszło na dalszy plan.
- I co z nim robiłeś?
- Spałem.
- Tylko spałeś? Ty? Ten żart wcale nie jest śmieszny!
- Nie chciał wyjść. Tak żałośnie prosił, abym pozwolił mu zostać, że nie umiałem odmówić. Gniewasz się?
- Ja? Skąd. Ostatecznie to z mojej winy wróciliśmy wczoraj do domu – sięga po jedną z czekoladek.
- Chcesz pogadać o Patricu?
- Nie ma o czym. Zarzuca mi zdradę, chociaż sam ma kogoś na boku.
- Skąd wiesz? Może wkręca cię tak samo jak my wkręcamy ich? - zastanawiam się na głos.
- Po prostu wiem. Ciągle wisi na telefonie, wysyła setki smsów dziennie, umawia się na tajemnicze spotkania... Niedobrze mi na samą myśl o tym co i z kim robi.
- Trudna sprawa – wzdycham cicho. Lucas wyciąga swój telefon, pokazując mi siedemnaście nieodebranych telefonów.
- Wyciszyłem dźwięk. Od tej pory dzwoni bezustannie. Mam nadzieję, że w pracy ograniczy ilość scen do minimum. Widzimy się w południe – żegna się, mijając z Danielem w wejściu. - Jak się spało, dzieciaku? - pyta ze śmiechem.
- Odczep się, Lucas. Muszę porozmawiać z Willem – mierzy go wściekłym spojrzeniem.
- Tylko trzymaj ręce przy sobie. Will jest mój – ostrzega ciemnowłosy, zamykając za sobą drzwi.
- William... Dlaczego mnie nie obudziłeś? - posyła mi zawiedzione spojrzenie.
- Nie prosiłeś, abym cię budził – rozsiadam się na fotelu.
- Nie żartuj sobie. Poza tym, dobrze wiem, że Lucas tylko żartował. Gdybyście ze sobą sypiali, inaczej byś na niego patrzył.
- Wyjątkowo masz rację. Wczoraj spałem z tobą, ale to się więcej nie powtórzy. Za bardzo rzucasz się przez sen. Przez ciebie się nie wyspałem – opieram głowę na dłoni i przechylam lekko w bok. Znam wszystkie twoje słabe punkty, mały... Nie umie oderwać wzroku od moich oczu. Jego oddech przyspiesza, a policzki robią się ciemnoróżowe. Mimowolnie poprawia krawat, jakby go dusił. Jesteś taki słodki.. Sięgam po czekoladkę i przymykam powieki, rozkoszując się jej smakiem.
- Will... Nie traktuj mnie jak dziecko! Dobrze wiem, że nic między wami nie zaszło!
- Skąd ta pewność, Danielu? Jeszcze wczoraj nie miałeś nic przeciwko dzieleniu się mną z innymi – drwię.
- Nie z innymi, a z Lucasem, który już kogoś ma, gdybyś nie wiedział.
- Dobrze o tym wiem, ale nie przeszkadza mi to. Mówiłem ci już, że nie szukam związków.
- Skoro tak, to zapewnię ci cały wachlarz przygód! Pod warunkiem, że będziesz tylko ze mną – zastrzega.
- A jeśli nie? - pytam beztrosko.
- To... - spuszcza wzrok, pokonany. - Błagam cię, Will. Nie rób mi tego. Przysięgam, że zrobię co tylko zechcesz.
- Poszedłem ci na rękę i pozwoliłem spać w swoim łóżku. Jeszcze ci mało?
- Tak! Wiem, że po zebraniu masz wolne. Może pójdziemy...?
- Po południu nie mogę, mam umówioną wizytę u lekarza.
- Jesteś chory? - zaczyna mnie bardzo uważnie lustrować.
- Stanley i Bell uważają, że umrę na raka, jeśli nie rzucę palenia – wzdycham rozdrażniony, sięgając po kolejną czekoladkę.
- Mają rację. Jeśli chcesz mogę pójść z tobą.
- Nie chcę, wolę umierać w samotności.
- Żebyś wiedział, że tak się właśnie stanie! Anderson! Ty podły draniu! Powiedziałeś wszystkim, że znowu mam problemy! Przez ciebie spędzę cały miesiąc w klinice dla ćpunów! - do pokoju wparowuje mój ukochany kuzyn.
- Alden... Jak miło, że wpadłeś – odpowiadam kpiąco.
- To nie jest wizyta kurtuazyjna! Sprowadziłeś na mnie wielkie kłopoty tym swoim niewyparzonym jęzorem! - jest czerwony ze złości i ręce mu się trzęsą.
- Mogłeś odmówić.
- Odmówić? Linda też już wie!
- Przeproszę, jeśli udowodnisz mi, że jesteś czysty - proponuję bez entuzjazmu.
- Jeśli przez ciebie stracę Lindę, gorzko tego pożałujesz!
- Czyli jednak... Alden, przecież obiecałeś...
- Gówno o mnie wiesz! Zapamiętaj jedno. To była ostatnia podłość z twojej strony. Zabiję cię, zobaczysz!
- Alden! Miałeś podziękować Williamowi, a nie mu grozić! Natychmiast go przeproś! - wtrąca się kobieta.
- Kochanie... Poczekaj w samochodzie – spogląda na nią niepewnym wzrokiem.
- Przeproś go za kłopot i jedziemy. Już!
- Nie musisz, nic się nie stało. Mam nadzieję, że szybko wrócisz do formy. Będziemy na ciebie czekać, więc zdrowiej szybko, kuzynie.
- Widzimy się za miesiąc, palancie – rzuca na do widzenia, mijając Lindę bez słowa.
- Wybacz, Will. Sam wiesz, że zazwyczaj się tak nie zachowuje – drobna szatynka posyła mi przepraszające spojrzenie.
- Dzwoń, gdybyś czegoś potrzebowała.
- Dzięki, cześć – zamyka za sobą drzwi. W tej samej chwili Daniel rzuca mi się na szyję i zaczyna całować.
- Co robisz...? Przestań...!
- Nigdy więcej nie mów przy mnie o śmierci! Już sama myśl, że tracę cię z oczu jest wystarczająco bolesna.
- Daniel... Skończ ten temat. Jeszcze nie umieram, a Alden w ostatnim czasie nie jest sobą. Wkrótce wszystko wróci do normy. Gdy nie bierze jest zupełnie inny...
- A my? - dopytuje.
- Nie ma żadnych nas – ucinam temat.
- Szefie! Biją się! - alarmuje mnie Bell, wrzeszcząc do megafonu. Uwalniam się z ramion Daniela i pędzę do sali konferencyjnej, bo doskonale wiem o kogo chodzi. Dopadam do Patrica i ściągam go z Lucasa, a asystent dyrektora z działu finansów zajmuje się bliźniakiem.
- Puszczaj! - szarpie się Patric. Popycha mnie do tyłu, a potem zaczyna atakować. Trafia bardzo celnie w twarz, a następnie w brzuch. Upadam na podłogę. Inni pracownicy próbują go powstrzymać. - Myślisz, że nie wiem, że to ty? Zapłacisz mi za to!
- Patric, zostaw go! On nic nie zrobił! - woła Lucas z drugiego końca pokoju. Nie jest w stanie mi pomóc, bo trzyma go trzech mężczyzn.
- Patric... Odbiło ci? - pytam, dysząc ciężko.
- No chodź, Anderson! Pokaż na co cię stać!
- Jesteś moim gościem i nie zamierzam się z tobą bić.
- A jeśli przywalę Danielowi, zmienisz zdanie? W przypadku Aldena podziałało... - wyrywa się i zmierza w kierunku przestraszonego chłopaka. Zanim udaje mu się wyprowadzić cios, odpycham go, przez co Patric trafia mnie prosto w żołądek. Robi mi się słabo i upadam na podłogę.
- Szefie! - Bell wpada w panikę.
- Patric! Jeśli nie przestaniesz, nigdy więcej nie odezwę się do ciebie! - krzyczy Lucas, którego na siłę próbują wywlec z gabinetu, by rozdzielić braci.
- William! Nic ci nie jest? - Daniel pomaga mi się podnieść. Gdy tylko staję na własnych nogach, rzucam się na Patrica. Walczymy zaciekle przez chwilę, aż chłopakom udaje się nas rozdzielić.
- Mam nadzieję, że jesteś zadowolony – wrzeszczy do brata Patric, wycierając rękawem krew z rozciętej wargi.
- Nie chcę cię znać! - odpowiada mu Lucas. - To koniec! Wracam do Chin!
- To sobie wracaj! Myślisz, że dam się zastraszyć? Idź popłakać tatusiowi w rękaw! - krzyczy za nim. - A wy co się gapicie, wracajcie do pracy! - z wściekłością kopie w krzesło, a potem wychodzi, kierują się w stronę windy.
- Szefie, nic ci nie jest? - dyrektor działu finansowego próbuje ocenić czy jestem mocno poturbowany.
- Robię się za stary do tej roboty – komentuję zaistniałą sytuację, starając się rozładować napięcie. - No dobrze, koniec przedstawienia. Zebranie przełożymy na jutro, dobrze?
- Jasne – przytakuje mi, wychodząc w towarzystwie swojego asystenta.
- Gdyby działo się coś pilnego, dzwońcie – instruuję moich podwładnych.
- Wychodzisz? - pyta Daniel.
- Idę porozmawiać z Lucasem. Wracaj do pracy.
Wsiadam do windy, gdzie staram się poprawić ubranie. Czuję na sobie zdziwione spojrzenia innych pracowników biurowych. Coś mi się wydaje, że w ich działach regularne bójki nadal należą do rzadkości... Dziadku, gdzie jesteś? W czasach, gdy razem pracowaliśmy, coś takiego byłoby nie do pomyślenia. Najpierw Alden, teraz Lucas i Patric... Jak tak dalej pójdzie, to do końca miesiąca wyląduję w szpitalu...
Próbuję dodzwonić się do Lucasa, chociaż dobrze wiem, że jest w domu. Nie odbiera. Pewnie nadal ma wyciszony telefon. Parkuję samochód przed budynkiem i wybieram numer piętra na panelu. Pukam do drzwi, lecz nikt nie odpowiada.
- Lucas... Otwieraj! Wiem, że tam jesteś!
- Idź sobie, chcę być sam!
- Za późno! Musimy porozmawiać! - czekam kilka długich sekund.
- Will! - w końcu decyduje się mnie wpuścić do środka. - To nie jest najlepszy moment, właśnie się pakuję – dodaje ponuro.
- Chcesz wyjechać? Dlaczego?
- Bo dłużej tego nie wytrzymam. Mam dosyć tej huśtawki nastrojów mojego drogiego braciszka.
- Jestem pewny, że jeśli spokojnie porozmawiacie, to...
- Will! Czy ty się słyszysz? Tu nie ma mowy o jakichś rozmowach! Sam dobrze wiesz! Czasami trzeba przestać się oszukiwać... - zupełnie zdołowany siada na łóżku.
- Nie podejmuj tak drastycznej decyzji pod wpływem chwili.
- Chciałem cię przeprosić, ale widzę, że masz już towarzystwo! - zdenerwowany Patric mierzy nas morderczym spojrzeniem.
- To nie jest tak jak myślisz. My tylko... - próbuję mu wytłumaczyć sytuację.
- A wczoraj? Wy też tylko...? - drwi ze mnie.
- Daj spokój Willi, sam widzisz jaki z niego dwulicowy typ - Lucas dogryza bratu.
- Dwulicowy?! Kogo nazywasz dwulicowym?!
- Dzwoniłem do ojca. Wracam do domu. Wygrałeś. Cieszysz się? - nawet nie podnosi wzroku na wciąż obrażonego Patrica.
- William... Wyjdź. Załatwimy to między sobą.
- Patric, nie wydaje mi się... - boję się zostawiać ich samych, bo chociaż są już opanowani, to płynie w nich bardzo ognista krew.
- Wyjdź, proszę. Obiecuję, że nic mu nie zrobię – zapewnia mnie.
- Lucas? - spoglądam na drugiego z braci, który nadal siedzi na łóżku.
- W porządku. Potem pogadamy.
- Jak chcesz – wycofuję się w kierunku wyjścia.
- William... Zaczekaj! - woła za mną Patric. - Przepraszam za to, co się stało. Poniosło mnie i… To się więcej nie powtórzy.
- Ja też przepraszam – Patric wyciąga do mnie rękę, którą ściskam.
Mam nadzieję, że dotrzyma słowa i nie pozabijają się z Lucasem...
Spoglądam na zegarek. Dochodzi trzynasta. Nie mam ochoty wracać do biura, więc idę do swojego mieszkania i kładę się na łóżku. Przymykam powieki, wtulając twarz w poduszkę. Po chwili słyszę jak ktoś otwiera drzwi. Musiałem zapomnieć o wbiciu kodu.
- William... Tu jesteś... - Daniel siada obok mnie i zaczyna gładzić po włosach.
- Co tu robisz?
- Przyszedłem sprawdzić jak się czujesz.
- Nic mi nie jest.
- Lekarz i tak cię nie minie – ostrożnie dotyka nieco obitego policzka. - Znowu stanąłeś w mojej obronie.
- To nic nie znaczy.
- Dla ciebie może i nie, ale dla mnie... Kocham cię – pochyla się nade mną i delikatnie całuje.
- Nie chcę... - odpowiadam automatycznie.
- Chcesz – Daniel kładzie się obok mnie i zaczyna wodzić kciukiem po moich wargach. - Wiesz, gdy się rozstaliśmy, prawie każdej nocy śniło mi się, że znowu leżymy tak jak teraz. Czułem twoje ciepło, bliskość... - sięga dłonią do mojej koszuli i zaczyna rozpinać guziki. - Uwielbiam cię dotykać.
- Przestań.
- Nie. I tak musisz się przebrać przed wizytą u lekarza – sięga po moje dłonie i odpina spinki, które rzuca na podłogę. - Jesteś piękny. Nieco pobity i obolały, ale piękny – uśmiecha się. Zauważyłem, że rzadko się do mnie uśmiecha. Najczęściej jest smutny, wściekły, zbolały... To moja wina. Tylko i wyłącznie moja... - Pocałuj mnie... - prosi. Nie umiem mu się oprzeć. Bardzo powoli przesuwam językiem po jego dolnej wardze. Cały drży, czekając na więcej. - Jeszcze... - zachęca mnie gładząc opuszkami po klatce piersiowej.
- Już późno... Muszę...
- Zostań ze mną... Proszę... - jego dłoń przesuwa się na moje biodro, a potem jeszcze dalej, sunąc w stronę kręgosłupa.
- Łaskoczesz mnie – próbuję go powstrzymać, by nie przesuwał opuszkami w górę i w dół.
- Kocham... - nie daję mu dokończyć, wpijając się mocno w miękkie wargi chłopaka.
Nabieram gwałtownie powietrza i syczę z bólu, gdy jego ramiona zaciskają się na mnie zbyt mocno.
- Przepraszam Will, nie chciałem – spuszcza wzrok.
- Nie szkodzi.
- Kłamałeś mówiąc, że wcale nie boli – zauważa.
- Bo nie boli, tylko... - układam się na plecach.
- Tylko?
- No dobrze, bardzo boli. Zadowolony? Patric jest zaskakująco silny.
- Bo całe życie trenował boks.
- To wiele wyjaśnia – zaczynam się cicho śmiać.
- Will?
- Tak? - odwracam głowę, by poszukać jego oczu.
- Mógłbyś... chociaż przemyśleć... - zaczyna się motać, więc sięgam do jego brody, by wymóc na nim kontakt wzrokowy. - Bo ja... tak bardzo mi zależy na tym, abyś dał mi jeszcze jedną szansę. Przysięgam, że zrobię co zechcesz! Wszystko! Tylko nie skreślaj mnie jeszcze!
- Danielu, ja...
- Nie musisz od razu odpowiadać. Dam ci czas do namysłu – uśmiecha się złośliwie zaczynając całować mnie po klatce piersiowej.
- Za pół godziny muszę być w klinice – przypominam mu.
- Więc nie trać czasu i zacznij się rozbierać.
- Ty mnie rozbierz – prowokuję go.
- Z przyjemnością – zaczyna od paska moich spodni. - Tylko tym razem nie narzekaj, że kończę zbyt szybko. Nie chcę, abyś się spóźnił.
- Pieprzyć to, i tak zawsze się spóźniam.
Jasnowłosy wybucha śmiechem, nad którym nie umie zapanować.
- Nie mały, tym razem naprawdę muszę iść do lekarza. Pobawimy się innym razem – łapię go za nadgarstki.
- Ale Will... - protestuje.
- Poza tym zasługuję chyba na coś lepszego niż bycie wykorzystanym, prawda? A gdzie kolacja? Świece? Kwiaty?
- Chcesz takich rzeczy? - wpatruje się we mnie zdziwiony.
- A czemu nie? Sam przed chwilą mówiłeś, że zrobisz wszystko. To były tylko subtelne wskazówki. Zaskocz mnie jakoś, to może przemyślę twoją propozycję – wstaję z łóżka, zostawiając mocno oszołomionego chłopaka samemu sobie.
- To prawie jak randka!
- To ma być randka.
- Przedtem nigdy na takie nie chodziliśmy.
- Więc teraz zaczniemy. Inaczej nie zaciągniesz mnie do łóżka.
- Nigdy nie byłem na randce z facetem – peszy się.
- Tym bardziej liczę na to, że się mocno postarasz – uśmiecham się podchodząc do niego i głaszcząc po włosach. - Spotkamy się po południu w biurze. A teraz uciekaj.
- Do zobaczenia – kradnie mi ostatni pocałunek i pośpiesznie wychodzi, nadal zaskoczony moimi pomysłami. Zobaczymy co oznacza twoje „wszystko”, mały.