Rozdział VI

„Kai”

Obserwuję mamę, która nerwowo krąży po szpitalnym pokoju, czekając na powrót doktora Nedda. Przez większość dnia maltretował mnie na wszelkie możliwe sposoby, więc z ulgą przyjąłem wiadomość, że to już koniec i mogę sobie odpocząć. Najchętniej poszedłbym spać, ale trzeba się jeszcze ubrać i wrócić do domu, a najlepsze dopiero przed nami...
- Mamo, usiądź.
- Za chwilę, dobrze? - uśmiecha się blado, obejmują ściślej ramionami.
Rozumiem ją. Ja również uciekłbym z tego pokoju z prędkością światła. Staram się tego nie okazywać, lecz bardzo się boję. Chciałbym, by chociaż przez chwilę potrzymała mnie za rękę. Gdy tak nerwowo spaceruje, tylko pogarsza sprawę.
- Mamo... - ponownie zwracam na siebie jej uwagę.
- Tak?
- Proszę, usiądź obok mnie.
- Jestem zbyt zdenerwowana na siedzenie!
- Zauważyłem – zrezygnowany splatam palce obu dłoni.
Mija kolejna godzina. Pielęgniarka odłącza mi kroplówkę. Uśmiecha się przyjaźnie, po czym wychodzi. Rozglądam się po tym niewielkim pomieszczeniu. Jeśli doktor Nedd zdecyduje się na operację, spędzę kilka miesięcy zamknięty w tych czterech ścianach. Sterylna czystość, telewizor przymocowany przy suficie, małe okno, przez które widać jedynie elewację sąsiedniego budynku oraz setki godzin na sali tortur... Chcę do domu...
Moje rozmyślania przerywa ciche pukanie do drzwi.
- Proszę! - serce mamy bije tak szybko... Słyszę je z odległości kilku metrów.
- Przepraszam, że tyle to trwało – mężczyzna ubrany w biały, szpitalny fartuch jak zawsze jest mocno zapracowany. Od razu siada obok mnie na krześle.
- Panie doktorze... - proszę, nie rób tego... nie chcę wiedzieć... - Czy przeprowadzi pan operację mojego syna?
- Musimy o tym poważnie porozmawiać – doktor zakłada okulary, by po raz kolejny przejrzeć wyniki badań. - Tak jak ostatnio przewidywałem, nacisk na nerwy jest coraz większy. Przedtem bolało tylko okazjonalnie, a teraz ból będzie się stopniowo nasilał. Niestety, poza operacją, nic nie da się z tym zrobić.
- Zakwalifikował go pan do zabiegu?
- Z medycznego punktu widzenia, to jedyne wyjście. Sądziłem, że będzie można jeszcze trochę poczekać, ale czas w twoim wypadku, nie jest naszym sprzymierzeńcem – spogląda na mnie smutno.
- To cudowna wiadomość, kochanie! - mama nie potrafi zapanować nad emocjami, jednak ja nie odrywam wzroku od twarzy mojego ortopedy.
- I tu sprawa się komplikuje... - wzdycha, ponownie poprawiając swoje okulary. - Musicie dobrze to przemyśleć, zwłaszcza ty, młody człowieku, bo to od ciebie w głównej mierze zależy, co zrobimy.
- Przecież przed chwilą mówił pan, że operacja jest konieczna, więc nie ma o czym rozmawiać – wtrąca się mama.
- Podtrzymuję moją poprzednią diagnozę, ale... - tej części najbardziej się obawiałem.
- Ale? - naciska na niego coraz mocniej.
- Rozmawiałem z moimi kolegami i wszyscy zgodnie uważamy, że w obecnym stanie, Kai ma około pięćdziesięciu procent szans na chodzenie.
- Nie rozumiem. Przedtem twierdził pan, że bez problemu będzie mógł chodzić.
- Owszem, bo liczyłem na to, że jego organizm okaże się silniejszy. Nerwy nie chcą się zregenerować, co oznacza, że operacja, oprócz poprawy jego stanu zdrowia, niesie za sobą spore ryzyko, którego nie brałem pod uwagę.
- Co pan przez to rozumie? - po raz pierwszy zabieram głos w dyskusji.
- Może się okazać, że nie uda się nam niczego zmienić i będziesz skazany na wózek, tak jak do tej pory. Możesz też całkowicie stracić czucie w nogach, ale nie tego obawiam się najbardziej.
- Jest coś jeszcze... - robi mi się słabo.
- Owszem, jest. To ból. Jeśli bardziej uszkodzimy nerwy, resztę życia spędzisz w agonii.
- Rozumiem...
- Nie, nie rozumiesz – przerywa mi. - Nie mówimy o tygodniach, czy miesiącach, ale o latach cierpienia. Leki z pewnością ułatwią ci funkcjonowanie, ale nie wyeliminują dyskomfortu. Jesteś dość silny, by się z tym zmierzyć?
- Stanie się tak tylko w wypadku, gdyby operacja się nie powiodła, prawda? - mama już podjęła decyzję...
- Tak – przytakuje jej doktor Nedd. - Wiem, że musicie się nad tym zastanowić, przedyskutować na spokojnie...
- Proszę zapisać Kaia na operację!
- Mamo! Ja nawet nie...! - muszę ją powstrzymać, zanim będzie za późno.
- Słyszałeś, co powiedział pan doktor? Masz pięćdziesiąt procent szans na powrót do zdrowia!– ekscytuje się.
- To prawda. Mam też pięćdziesiąt procent szans na paraliż – chciałbym, by moje kontrargumenty do niej trafiły, bo przeraża mnie wizja, że będę uzależniony od środków przeciwbólowych. Już teraz jest mi ciężko.
- Synku, wiem, że to spore ryzyko, ale trzeba to zrobić póki jesteś młody. Te kilka miesięcy w szpitalu szybko miną, zobaczysz. Będziesz musiał włożyć sporo pracy w ponowną rehabilitację, ale to nic! Damy sobie radę. Cały czas będę przy tobie.
- Tu nie chodzi o szpital. Nie chcę skończyć jako ćpun. Przecież nie muszę podejmować decyzji o operacji już teraz, prawda? - z nadzieją spoglądam na lekarza.
- Jak już wspominałem, czas nie jest twoim sprzymierzeńcem. Jeśli szybko nie zadziałamy, operacja nie będzie możliwa. Ma to swoje plusy, ale ma i minusy. Plusem jest to, że twój stan nie ulegnie pogorszeniu. Nie stracisz czucia w nogach, lecz możesz zapomnieć o chodzeniu. Za jakiś czas, rok, może dłużej, nie będziesz mógł sam stanąć na nogi. Będzie cię bolało, tak jak teraz. A potem, gdy ból przeminie, nic więcej nie da się zrobić.
- Nie ma takiej opcji! Mój syn odzyska sprawność! Od samego początku wiedzieliśmy, że niezbędna jest kolejna operacja. Kai jest silny i da sobie radę!
- Alison... Ta decyzja zaważy na reszcie jego życia. Nie powinnaś kierować się emocjami, lecz pozwolić, aby chłopak na spokojnie rozważył wszystkie opcje.
- Kai też tego chce, prawda? - determinacja w jej oczach... Jeśli odmówię, nigdy mi tego nie daruje... Czasu nie da się cofnąć. Piłka już na zawsze pozostanie wspomnieniem... Czy to wszystko warte jest tak dużego ryzyka?
- Mamo... Nie wiem, czy to dobry pomysł... Konsekwencje...
- Poczekaj, nic nie mów – powstrzymuje mnie. - Panie doktorze, ile podobnych operacji wykonał pan do tej pory?
- Prawie codziennie je przeprowadzam. Proszę jednak pamiętać, że każdy przypadek jest indywidualny i …
- Ilu pacjentów musi przyjmować leki przeciwbólowe? - dopytuje.
- Mniej niż jeden procent. Piętnaście procent operacji kończy się niepowodzeniem. W wypadku Kaia, jak już wspominałem, albo się uda, albo nie.
- Kiedy przeprowadzi pan operację?
- W pierwszym tygodniu stycznia.
- Tak szybko?! - wpadam w panikę.
- Do tego czasu będziesz się oszczędzać i jak najwięcej leżeć, by nie przeciążać kręgosłupa. Wystawię ci odpowiednie dokumenty do szkoły. Spróbuj podejść wcześniej do egzaminów. Nie będziesz musiał powtarzać roku. Razem z twoją mamą pójdziemy teraz załatwić formalności, dobrze? - klepie mnie po ramieniu.
- Tak.
- Nie martw się. Zrobię co z mojej mocy, by wszystko było dobrze – zapewnia mnie, wychodząc. Zostaję sam. Tysiące myśli kłębi się w mojej głowie. Kolejna operacja, wózek, ból, leki, BlueMoon, rehabilitacja, szkoła, z której muszę zrezygnować, samotność, studia, wycieczka... Czuję, jak broda mi się trzęsie... Zwijam się w kłębek i staram wyciszyć. Nie wolno mi się poddać. Nie teraz...

Przez całą drogę do domu mama mówi tylko o zabiegu. Zachowuje się tak, jakby doktor Nedd zdjął jej z ramion olbrzymi głaz, który ją przytłaczał. Czy moja niepełnosprawność jest dla niej aż takim obciążeniem? Byłem pewny, że traktuje mnie tak jak przedtem. Udawała? Oszukiwała przez ten cały czas? Czasami prosiłem ją o pomoc, ale robiłem to sporadycznie. Czy czuła się przez to wykorzystywana? Sam już nie wiem.
- Cieszysz się, prawda? - zagaduje mnie.
- Tak, mamo. Cieszę.
- Zobaczysz, że wszystko będzie dobrze. Odzyskasz swoje dawne życie. Pójdziesz na studia – szczebiocze.
- Wózek nie przeszkadza w byciu architektem – przypominam jej.
- Kai, nie łap mnie za słowa. Dobrze wiesz, że kocham cię ponad wszystko. Po prostu cieszę się, że wszystko wróci na swoje miejsce.
- A jeśli się nie uda? Jeśli operacja pogorszy mój stan?
- Nie pleć bzdur! Doktor Nedd to wybitny specjalista. Sam słyszałeś, że nieudane operacje to tylko piętnaście procent zabiegów.
- A ja mam pięćdziesiąt procent szans...
- Zaufaj mi. Wiem, że wolałbyś poczekać, ale nie możemy tracić ani chwili. Musimy działać! Za kilka miesięcy będziesz się z tego śmiać, zobaczysz.
- Obyś miała rację...
- Ja mam rację. A ty powinieneś się wstydzić. Gdzie się podział twój optymizm i wola walki? Jak już będzie po wszystkim, zabierzesz mnie na tańce.
- Tańce?! Mamo, nawet tak nie żartuj! - moja irytacja sprawia, że kobieta wybucha śmiechem. Dobrze wie, że nie ma takie siły na niebie i ziemi, która zmusiłaby mnie do tańca, zwłaszcza w miejscu publicznym.
- Jutro pójdę do szkoły i porozmawiam z dyrektorem. Mam nadzieję, że pozwoli ci podejść szybciej do egzaminów.
- Ja też. Nie chciałbym być kolejny rok w plecy.
- Pewnie żal ci tej wycieczki, ale po operacji...
- O nie, nie zgadzam się!
- Kai, nawet tak nie żartuj! Tak daleka podróż jest wykluczona.
- Nie możesz mi zabronić! Bardzo ciężko na to pracowałem. Mogę powtarzać ostatnią klasę liceum w nieskończoność, ale nie zrezygnuję z wyjazdu do Los Angeles!
- Synku, zrozum... To dla twojego dobra – jej ton łagodnieje, ale nie jest w stanie mnie przekonać. Jeśli mam dać się pociąć kolejny raz, to chcę mieć chociaż co wspominać.
- Pójdę tylko do muzeum, nigdzie indziej. Długie lata czekałem na ten moment. Chcę tam pojechać, zanim stanę się lekomanem, który odlicza godziny do kolejnej działki.
- Przestań mówić takie rzeczy! - krzyczy na mnie. Zupełnie nie bierze pod uwagę, że życie to nie bajka, a szczęśliwe zakończenia zarezerwowane są tylko dla wybranych.
- W ten weekend jadę do Los Angeles. Proszę, nie próbuj mnie powstrzymać, bo już postanowiłem.
- Jared też jedzie? - pyta nagle.
- Jared? Nie mam pojęcia – na sam dźwięk jego imienia czuję jak serce gwałtownie przyspiesza, a poliki stają się znacznie cieplejsze...
- Nie pytałeś?
- Nie, nie pytałem. To nie moja sprawa.
- Przyjaźnicie się. Czułabym się znacznie spokojniejsza, gdybym wiedziała, że w razie czego będzie obok.
- Nie potrzebuję niani. Sam sobie poradzę – odwracam głowę i wpatruję się w światła samochodów, które mijają nas na drodze.
- Jesteś tak samo uparty jak twój ojciec! - słowa mamy mrożą mi krew w żyłach. Dobrze wie, że od czasu wypadku, nie chcę o nim rozmawiać. Jak mogła posłużyć się tak podłym argumentem?
- Bardziej zaboleć nie mogło – szepczę, zaciskając zęby.
- Przepraszam... Przesadziłam – próbuje mnie dotknąć, lecz strącam jej dłoń. Myli się. Nie jestem jak ojciec. Nie zrobiłbym tak podłej rzeczy jak on... Resztę drogi do domu pokonujemy w ciszy.
Po przyjeździe mama proponuje mi kolację. Nie jestem głodny. Wolę zaszyć się w swoim pokoju. Czekają na mnie maile. Ukochany pyta jak mi minął dzień. Był straszny, Blue. Po prostu straszny... Na szczęście mam ciebie... Przesuwam opuszkami po ekranie. Chciałbym mu tyle napisać... Długą wiadomość zastępuję szybkim „kocham”, po czym zasypiam zupełnie wyczerpany.

Czwartkowy poranek... Mama szykuje się do pracy. Chociaż stara się zachowywać bardzo cicho, i tak ją słyszę. Po pewnym czasie uchyla drzwi i zakrada się do mojego pokoju.
- Nie śpisz już? - uśmiecha się lekko, podchodząc do łóżka.
- Dziwnie się czuję nie musząc iść do szkoły.
- Nie martw się, synku. Wszystkim się zajmę.
- Dziękuję.
- Kai... Przepraszam za to, co wczoraj powiedziałam – nadal czuje się winna?
- Proszę, nie wracajmy już do tego – obejmuję ją.
- Bardzo cię kocham.
- Ja ciebie też, mamo. Uciekaj do pracy, bo się spóźnisz.
- Pamiętaj, że masz odpoczywać i dużo leżeć, tak?
- Tak – przytakuję jej niezbyt chętnie.
- Gdybyś czegoś potrzebował, dzwoń – głaszcze mnie po włosach.
- Miłego dnia.
- Tobie też, skarbie – całuje mnie w policzek i wychodzi. Układam się na poduszkach i wpatruję w sufit. Za oknem jest szaro. Chciałbym uchylić okno, by pomimo zimna, słyszeć szum fal... Tymczasem jedyny dźwięk, który udaje mi się wychwycić, to ponowne otwieranie drzwi wejściowych i tłumione przez parkiet kroki. Zapomniała o kluczykach... Układam się na boku, by móc wpatrywać się w widok za oknem. Przymykam powieki. Cisza, ciepło... Już dawno nie było mi tak dobrze.

Budzą mnie poranne promienie słońca, rażące prosto w oczy oraz czyiś oddech, drażniący wrażliwą skórę... Ktoś jest ze mną w łóżku?! Próbuję się wyrwać, lecz silne ramię, którym jestem owinięty, nie daje mi takiej możliwości.
- Dzień dobry – mruczy mi wprost do ucha.
- Jared?! Co ty tu robisz?! - szarpię się, więc powolnie cofa rękę, abym mógł się obrócić.
- Przyjechałem rano, a Alison powiedziała, że mogę wejść... - ziewa przeciągle.
- Pozwoliła ci ze mną spać? Szczerze wątpię... - odpycham go od siebie, ale ani drgnie. Wygląda oszałamiająco. Potargane włosy, błyszczące oczy i ten uśmiech... Czemu aż tak na mnie działa? Przecież mam już chłopaka! BlueMoon z pewnością jest dużo przystojniejszy... I ma ładniejsze dołeczki w policzkach...
- Ponoć nie będziesz już chodził do szkoły. To prawda? - jakby nigdy nic, opiera głowę na ręce i ani myśli o opuszczeniu łóżka.
- Za dwa miesiące czeka mnie kolejna operacja, ale to z pewnością też już wiesz.
- Boisz się?
- A ty byś się nie bał na moim miejscu? W najgorszym wypadku skończę jako sparaliżowany lekoman. Zawsze o tym marzyłem... - drwię. Brązowookiemu ta wizja również nie przypadła do gustu, bo całuje mnie zaborczo i brutalnie. - Pusz-Puszczaj! Co ty wyprawiasz?! - oburzam się, gdy odsuwa się na bezpieczną odległość.
- Kai, nie opowiadaj bzdur. Nic ci się nie stanie, zobaczysz.
- Dwa lata temu też tak sądziłem, a dziś... Spójrz jak daleko doszedłem – drwię.
- Cały czas na ciebie patrzę, wierz mi.
- Dlaczego? Przecież wiesz, że kocham kogoś innego.
- To nie ma żadnego znaczenia. Gdyby on kochał cię chociaż w połowie tak mocno jak ja, nie pozwoliłby, abyś był teraz ze mną.
- To skomplikowana sytuacja... Ja... Znaczy my... - nie umiem się skupić, bo mój wielbiciel zostawia drobne pocałunki na mojej twarzy.
- Mów, proszę. Cały czas cię słucham – zapewnia, nie kryjąc uśmiechu pełnego satysfakcji.
- Nie rób tak!
- Bo nie jesteś mój?
- Tak!
- A chcesz być?
- Nie!
- Jesteś pewny? Ja nie miałbym nic przeciwko – odchyla moją głowę i zaczyna całować po szyi.
- Jared!
- No dobrze... Niech ci będzie... - w końcu odsuwa się ode mnie na bezpieczną odległość, ale nie opuszcza łóżka.
- Nie powinieneś być w szkole?
- Nie mamy pierwszych czterech lekcji – tłumaczy.
- Nie wiedziałem.
- Niestety, po śniadaniu będę musiał się zbierać, ale nie martw się. Przyjadę po lekcjach i pomogę ci spakować rzeczy. Jutro rano wyjeżdżamy.
- Nie mam pojęcia o czym mówisz. Szkolna wycieczka...
- Szkolna wycieczka nas nie interesuje.
- Mów za siebie!
- Pojedziemy do LA moim samochodem. Tak będzie wygodniej.
- A dlaczego nie autokarem ze wszystkimi?
- Bo Martin się obraził i mnie wykluczył.
- Obraził?!
- Odmówiłem wzięcia udziału w turnieju. Nie mam teraz na to czasu. Muszę się więcej uczyć, by poprawić średnią. Z tak przeciętnymi wynikami nie przyjmą mnie na prestiżową uczelnię – przechwala się.
- Tak? A co chcesz studiować?
- Architekturę. Razem z tobą.
- Chyba żartujesz! - siadam, nie potrafiąc ukryć zaskoczenia.
- Mylisz się. To bardzo dobry pomysł. Rodzice są zachwyceni. Z resztą sam zobaczysz, gdy ich poznasz. Bez końca o tym rozprawiają. Zwłaszcza ojciec. Chodzi dumny jak paw.
- Jared... Nie chcę być niemiły, ale nic z tego nie będzie. Mówiłem ci setki razy, że...
- Kochasz Blue. Tak, wiem. Pamiętam. Nie zamierzam na ciebie naciskać. Pozwól mi być obok. I zawieźć się do LA.  Będzie ci znacznie wygodniej niż w autokarze, zobaczysz. Weźmiemy samochód ojca. Sam na to nalega. Jest większy. Pójdziemy do muzeum, a potem się zobaczy – splata dłonie na karku, wyciągając się wygodnie.
- Łysol wpadnie w furię, jeśli nas spotka.
- Niech spróbuje... Ty nie musisz się już martwić, prawda? A ja sobie poradzę. Mam swoje sposoby.
- Póki co masz kilka prac do napisania – przypominam mu.
- Nie przejmuj się tym. To żaden problem. Zrobię śniadanie. Na co masz ochotę?
- Nie wiem. Nie jestem głodny.
- I tu się mylisz. Jeśli nie będziesz jadł, nie zabiorę cię ze sobą.
- Jeszcze się nie zgodziłem, a ty już mnie szantażujesz? Jesteś podły!
- Nie, tylko zakochany. Idę do kuchni. Zostań w łóżku.
Zaledwie kilkanaście minut później powraca z hurtową ilością kanapek.
- Gotowanie nie jest moją mocną stroną, ale nie miałem się zbytnio od kogo nauczyć. Rodziców wiecznie nie ma w domu. Wiesz coś o tym, prawda?
- Mama uwielbia swoją pracę – przytakuję mu.
- Ciekawy czy my też tacy będziemy? - zastanawia się na głos. - Zdaniem ojca moglibyśmy otworzyć własną firmę. Staruszek nieźle to wykombinował, nie?
- Zaplanowałeś całe nasze życie?!
- Tylko te ważniejsze szczegóły. Studia, mieszkanie, praca. Nie martw się. Nie jestem despotą.
- Tylko wizjonerem, tak? Powinieneś studiować psychologię. Świetnie byś się odnalazł.
- Powiedz to mojemu ojcu... Zanim zdecydowałem się na architekturę, codziennie suszył mi głowę z tego powodu.
- Dlaczego?
- Miałem mniej ambitne cele. Na szczęście poznałem ciebie. Masz na mnie bardzo dobry wpływ. No i tata jest zadowolony – puszcza do mnie oko.
- Dobrze, że chociaż on... - mruczę, zaskoczony tak niespodziewanymi informacjami.
- A twój ojciec?
- Ojciec... Jest znanym trenerem, ale jestem pewny, że dobrze o tym wiesz.
- Nie utrzymujesz z nim kontaktu?
- Nie chcę o tym rozmawiać – denerwuję się, zaciskając mocniej palce na porcelanowym kubku.
- Kai, możesz mi zaufać. Wszystko, co powiesz, zostanie tylko między nami.
- Nie będę z tobą rozmawiał na ten temat – Jared nie wie kiedy się wycofać. Jest mało taktowny.
- A mówiłeś o nim Blue?
- Nie. Spóźnisz się do szkoły – zbywam go.
- Zdążę.
- Nie szarżuj.
- Jestem świetnym kierowcą.
- Świetnym kierowcą... - prycham. - Nawet najlepsi miewają gorsze dni.
- Masz prawo jazy? - pyta.
- Mam.
- A jednak unikasz prowadzenia samochodu.
- Wiesz, tak się składa, że ostatni, który prowadziłem, spłonął – przyciągam kolana do klatki piersiowej i zaczynam wpatrywać się w pomiętą pościel.
- Kłamiesz. Nie wiem kogo chronisz, ale to nie ty spowodowałeś wypadek – zbiera brudne naczynia, by wynieść je do kuchni. Moje oczy zachodzą łzami... Skąd o tym wie? Nigdy z nikim o tym nie rozmawiałem. - Przyjadę po szkole, dobrze?
Przez większość dnia zastanawiam się nad jego słowami. Domyślił się prawdy? A może to ja zdradziłem się jakimś szczegółem? Nie, to niemożliwe. I co to za głupi pomysł, by razem jechać do muzeum? Jasne, że tak byłoby znacznie wygodniej. Miałbym więcej miejsca niż w autokarze. Poza tym z pewnością zatrzymałby auto, gdybym go o to poprosił. W dodatku dobrze się ze sobą dogadujemy. Pomijając pocałunki i jego uczucia, których nie chcę... Mam Blue. On jest dla mnie najważniejszy. Jared to tylko kolega. Jeśli zgodzi się trzymać ręce przy sobie i przyjmie pieniądze za benzynę, nie odmówię. Wprost przeciwnie. Do tej pory nawet nie śmiałem marzyć o czymś takim.
Spoglądam na zegarek. Dosłownie pięć minut po planowanym zakończeniu zajęć, słyszę jego samochód, parkujący na podjeździe. Co ciekawe, otwiera sobie własnym kluczem! Kolejna niespodzianka dzisiejszego dnia...
- Alison podarowała mi jeden z zapasowych – cieszy się, wieszając go sobie na szyi.  - Teraz to mój skarb! - chichocze.
- Skarb?
- To prawie jak klucz do twojego serca – rozmarza się, zdejmując kurtkę.
- Śnij dalej, Romeo... - szydzę z niego.
- Nie bądź taki poważny. Zauważyłem, że rzadko się śmiejesz. Odpręż się. Będziemy się świetnie bawić, zobaczysz. Zatrzymamy się w innym hotelu, dobrze?
- W innym? A ten, który wybrałem, jest zły?
- Siostra mojej mamy też ma hotel i uparła się na wspólną kolację. Zgodziłem się. Nie masz nic przeciwko, prawda? Dawno jej nie widziałem.
- Jesteś panem swojego czasu. Zrobisz, co zechcesz – odpowiadam.
- Pójdziesz ze mną. Moja mama już do niej dzwoniła. Ustaliła także szczegóły z twoją
mamą, więc niczym nie musisz się martwić - siada obok mnie na dywanie i obejmuje ramieniem.
- Żadnego dotykania – ostrzegam go.
- Kai, no nie bądź taki zasadniczy – zaczyna marudzić. - Nie widziałem cię przez cały dzień...
- Pojadę z tobą, jeśli obiecasz, że będziesz się dobrze zachowywać.
- To oznacza, że nie wolno mi cię dotykać, tak? - domyśla się.
- Dokładnie tak. Jeśli złamiesz umowę, wrócę do domu autobusem, jasne?
- Aż tak ci na nim zależy? - jego twarz tężeje. Zadanie tego pytania musi go sporo kosztować. Czuję się nieco winny. Jego uczucia względem mnie są szczere, ale nic na to nie poradzę. Kocham Blue. - Tylko przyjaciele, co? - wyciąga dłoń w moim kierunku.
- Tylko przyjaciele – uśmiecham się, bo wreszcie udało się nam wypracować jakiś kompromis.
- W takim razie – wzdycha ciężko – weźmy się za naukę. Przywiozłem ci zagadnienia, które musisz opanować przed egzaminami. To jeszcze nic pewnego, ale nasz kochany wychowawca wspominał, że powinieneś to zrobić przez turniejem. Dasz radę?
- Muszę. W przeciwnym wypadku będę powtarzać klasę – przeglądam spory plik kartek, które mi podał.
- Jesteś najlepszy w klasie, więc to żaden problem. Będziemy się codziennie spotykać i przerabiać testy. Zamówiłem mnóstwo książek. Jutro je przywiozę.
- Dobra passa trwa – zaczynam się śmiać.
- Twój chłopak też wybiera się na architekturę?
- Nie.
- Wreszcie jakaś dobra wiadomość! - uradowany wstaje z podłogi i ściąga sweter, rzucając go na krzesło. - Ale najpierw zrobimy obiad. Jestem pewny, że umierasz z głodu, prawda mój przyjacielu? - celowo akcentuje ostatnie słowo. „Przyjaciel”... Nieźle brzmi.