Prawdziwy Romantyk, część VII

- Jack czeka na nas w domu – Sin wskazuje dłonią na posiadłość. – Zapraszam.

- Jak wam idzie odbudowa? – pytam, bo nadal mam w pamięci reakcję Henryka na wieść o wymuszonym remoncie. Był wściekły i przez jakiś czas miał wielki żal do swojego podopiecznego. Na szczęście Jack był już po przemianie, a Sin obiecał, że osobiście wszystkiego dopilnuje. W przeciwnym wypadku nie zdziwiłbym się, gdyby służący użył swoich sekretnych mocy i dał ostro popalić opiekunowi-wampirowi.

- Bardzo dobrze. Zrobiliśmy spore postępy. Za kilka miesięcy wszystko powinno wyglądać tak, jak dawniej – zapewnia mnie Sin.

- Gdybyście potrzebowali pomocy, daj mi znać. Jeden z moich dawnych uczniów specjalizuje się w dużych projektach. Z przyjemnością pomoże – ponawiam moją propozycję przysłania do posiadłości demona, którego pasją jest architektura.

- Dziękuję, Cassianie, ale sam wiesz, że nic z tego. Henryk zabronił nam korzystania z magii – czerwonowłosy wydaje się mocno zatroskany dobrem swojego przyjaciela. Fakt, czarna magia i budownictwo to z pewnością innowacyjne rozwiązanie, ale trzeba iść z duchem czasu.

- Porozmawiam z Henrykiem. Może uda mi się go przekonać – szepczę cicho, bo nie chcę, by starszy mężczyzna przejrzał mój sprytny plan.

- Dziękuję – szczery uśmiech rozświetla twarz Sina. Muszę przyznać, że chyba pierwszy raz widzę go tak szczęśliwym. Jest pogodny i zrelaksowany, ale co ważniejsze, nie cierpi z powodu głodu. – Byłbym ci bardzo wdzięczny, gdybyś… - wampir kładzie dłoń na moim ramieniu. Ma zamiar podzielić się ze mną jakąś ważną uwagą, lecz nie jest mu to dane. Jakaś dziwna siła odpycha go do tyłu. Na szczęście nie upada. Od razu łapie równowagę, po czym krzyżuje ramiona na piersi. – Źle! – ocenia starania swojego partnera. – Tyle razy ci mówiłem, że nie możesz poruszać się po domu z taką samą szybkością, jak na zewnątrz, bo zrobisz komuś krzywdę.

- Przepraszam. Nadal mam problemy z hamowaniem – posępny ton, przepraszający uśmiech...

- Wampir Jack… - z prawdziwą przyjemnością przyglądam się nowemu obliczu mojego długoletniego przyjaciela. Jego skóra ma teraz ten niezwykły, blady odcień i z pewnością jest równie chłodna, jak skóra Nefryta. Za to oczy zyskały na wyrazistości. – Wyprzystojniałeś.

- Raczej niezdara-Jack, bo do wampira jeszcze mu daleko – Nefryt się nie szczypie. W dodatku dość krytycznie ocenia nowoprzemienionego. Jack również z wielką intensywnością wpatruje się z Nefryta. Zachowuje się tak, jakby go widział po raz pierwszy w życiu.

- Jesteś piękny… - szepcze oniemiały, podziwiając niezwykłą urodę mojego ukochanego.

- Powiedz mi coś, czego nie wiem – prycha Nefryt, któremu najwyraźniej spodobał się ten komplement.

- Ja mówię poważnie – rozentuzjazmowany Jack zaczyna krążyć wokół mojego anioła. – Masz w sobie coś takiego… Wcześniej też to widziałem, ale teraz, gdy mam wampirzy wzrok… Sin, ty też to widzisz? – zwraca się do swojego partnera. – On jest zupełnie inny niż ty!

- Od zawsze ci mówiłem, że uroda Nefryta zapiera dech w piersiach – na twarzy Sina nie widać nawet krztyny zazdrości. Za to ja… Mam ochotę odgrodzić Jacka od mojego największego skarbu! Drażnią mnie jego komentarze oraz sposób, w jaki lustruje różowowłosego.

- Bije od niego taki blask… Jego skóra wydaje się być pokryta masą perłową, a oczy… - Jack wyciąga rękę z zamiarem pogładzenia Nefryta po twarzy. Nie mogę na to pozwolić!

- Dość! – zasłaniam wampira swoim ciałem, dając przyjacielowi do zrozumienia, że ma się trzymać od niego z daleka. W przeciwnym wypadku będzie miał ze mną do czynienia.

- Cassianie, nie denerwuj się tak. Nie miałem nic złego na myśli… - były opiekun zaczyna się gęsto tłumaczyć, lecz ja pozostaję głuchy na jego argumenty.

- Nefryt jest mój! – warczę groźnie, a wokół mnie pojawia się czarna chmura mocy, nad którą ledwo panuję.

- Chodź, Sin. Niech skaczą sobie do oczu bez naszego udziału – znudzony ukochany rzuca mi przelotne spojrzenie, po czym chwyta czerwonowłosego za rękę. Zanim udaje mi się zareagować, znika z nim z pokoju, który obecnie służy za salon.

- Nie sądziłem, że jesteś aż tak zazdrosny – Jack wskazuje mi niewielką sofę, a sam zajmuje miejsce na ustawionym tuż obok niej fotelu.

- Wierz mi, ja też nie – pojednawczo klepię go po ramieniu, a następnie rozsiadam się wygodnie. Muszę mieć się na baczności, by nie palnąć kolejnego głupstwa.

- Zawsze podejrzewałem, że łączy was coś więcej, niż tylko przyjaźń. Nie sądziłem jednak, że posuniesz się do tego, by zawierać z nim kontrakt – Jack nadal wpatruje się w otwarte drzwi, zupełnie jakby nie potrafił oderwać od nich wzroku.

- Sam wiesz, że nie miałem innego wyjścia – niechętnie wracam myślami do przykrych wspomnień. – Pewnie się domyślasz, że plan był nieco inny. Chciałem poczekać do zakończenia wojny i wtedy wyznać mu miłość.

- Drzemie w tobie aż taki romantyk? – wampir z uwagą kiwa głową, po czym obydwaj zaczynamy się szczerze śmiać.

- Nie zdradzaj nikomu mojego sekretu, dobrze? To nie moja wina, że los chciał inaczej. Zamierzałem rozkochać w sobie Nefryta. Gdy miałbym pewność, że on czuje to samo co ja... - wzdycham. - Teraz nie ma innego wyjścia.

- Cassianie… Planowałeś przekonywać Nefryta? Wybacz, że to powiem, lecz jest on najbardziej upartym i kapryśnym stworzeniem, jakie kiedykolwiek spotkałem!

No proszę… Mój przyjaciel idealnie rozszyfrował charakter mojego anioła. Wiem, że Nefryt nie jest taki jak Sin, przy którym wydaje się zaledwie próżny i roztrzepany. Jednak jego serce… I te skomplikowane ścieżki, które do niego prowadzą… Przecież to one tak naprawdę mnie uwiodły.

- Powiem ci prawdę. Czasami wydaje mi się, że Nefryt ma mi za złe, że nie zapytałem go o zdanie. Wbrew zasadom, trzyma mnie na dystans. Bawi się mną i jest humorzasty, lecz z drugiej strony jego uczucia są szczere. Dlatego zawsze zrobię co zechce. Zniosę wszystko, by tylko był szczęśliwy.

- Masochista - podsumowuje mnie Jack.

 - I kto to mówi? – wypominam mu. - Nieźle wyglądasz jako wampir – uśmiecham się kwaśno, by pokazać mu, że nie tylko ja wpadłem po same uszy. – Mógłbym przysiąc, że jeszcze kilka miesięcy temu dostawałeś ataku wścieklizny, gdy ktoś choćby słówkiem wspominał przy tobie o nocnych krwiopijcach… - unoszę znacząco brew, ciekaw jego reakcji.

- Cicho bądź! Nie mów takich rzeczy, bo jeszcze Sin usłyszy! – Jack wpada w panikę. Najwyraźniej nie chce urazić swojego wybranka dawnymi obelgami, których przedtem mu nie szczędził.

- Nie bądź taki skromny. Opowiedz mi, jak to jest? Przecież wiesz, że ja nie mam możliwości, by przejść przemianę – ciekawość bierze nade mną górę.

- Dziwnie. I strasznie! Głód jest straszny! Otwierasz oczy i jedyne o czym jesteś w stanie myśleć, to krew.

- To rzeczywiście nie brzmi najlepiej. – Chciałbym go czymś pocieszyć, ale nie bardzo wiem, co powiedzieć.

- Sin mówi, że to za jakiś czas przejdzie… - Wampir wypowiada to zdanie jakby wbrew sobie.

- Kara musi być… - do pokoju wchodzi Henryk, który spogląda na swojego podopiecznego z wyrzutem. – Proszę go nie słuchać, wasza wysokość. On w pełni zasłużył na wszystko, co go spotkało. Maltretował panicza Sina, wyzywając go od najgorszych, a teraz musi się zmagać z konsekwencjami.

- Jesteś dla mnie bardzo surowy, Henryku! Przecież wiesz, że staram się jak tylko mogę. To nie moja wina, że bycie wampirem jest tak cholernie trudne!  - Jack zaciska dłonie w pięści z bezsilności. – Po prostu potrzebuję więcej czasu.

- Bycie wampirem jest trudne? – włączam się do dyskusji, jednocześnie odbierając od Henryka talerzyk z wielkim kawałkiem szarlotki. – Dziękuję – uśmiecham się na widok ciasta.

- Mam nadzieję, że będzie ci smakowało, wasza wysokość. Odkąd kuchnia została doszczętnie zniszczona, mam spory problem z gotowaniem… - służący rzuca oziębłe spojrzenie w kierunku Jacka.

- Przepraszałem cię za to z milion razy! Poza tym nie musisz już gotować. Wampiry nie jedzą ludzkiego jedzenia – irytuje się Jack, który zbyt mocno opiera się o poręcze fotela i niechcący je niszczy. Henryk szepcze coś pod nosem, po czym wyciąga z kieszeni niewielki notesik oraz wieczne pióro i dopisuje fotel do listy zakupów.

- Takim tempem odbudujemy posiadłość za milion lat… - nie szczędzi uszczypliwości w kierunku młodego wampira. By nie pogarszać napiętej sytuacji między nimi, korzystam ze swojej magii i naprawiam zniszczony sprzęt.

- To nic nie da, wasza wysokość. On  non stop coś psuje lub rozwala. – Henryk z wyższością chowa wieczne pióro, po czym siada obok mnie przy stole.

- Sam widzisz, że moje obawy przed przemianą były uzasadnione. Nie radzę sobie w tym nowym ciele. Jest za szybkie, za zwinne… W jednej chwili o czymś myślę, a w kolejnej… - Jack załamuje ręce.

- Rozmawiałeś z Sinem? Będzie wiedział, jak ci pomóc. – Moje myśli automatycznie zmierzają w kierunku Nefryta. Czy gdybym to ja był na miejscu Jacka, mógłbym liczyć na nieskończone pokłady cierpliwości z jego strony?

- Powiedział tylko tyle, że to wkrótce minie… - na twarzy mojego przyjaciela trudno doszukać się entuzjazmu. Naprawdę musi być mu trudno.

- Podziwiam twoje dobre nastawienie, panie. Sto lat z pewnością minie w mgnieniu oka – Henryk sięga po widelczyk i raczy się ciastem. Boczy się na Jacka, ale prawda jest taka, że już dawno mu wybaczył. Może w ten sposób stara się zmotywować go do większych starań?

- Nie licz na to! Sto lat absolutnie nie wchodzi w grę! – rozemocjonowany wampir ponownie niszczy swój fotel. Henryk parska śmiechem. Podsuwa mi także talerzyk z ciastem.

- Radził bym szybko zjeść, wasza wysokość. Poza tym to także resztki naszej zastawy… - starszy mężczyzna bawi się naprawdę przednio. Ja również nie potrafię ukryć uśmiechu.

- Bardzo dobre – chwalę umiejętności Henryka.

- Śmiejcie się ile chcecie! – odgraża się młody wampir. – Za jakiś czas udowodnię wam, że to tylko chwilowe! Zamierzam dać z siebie wszystko. Codziennie ćwiczę i już widzę znaczące postępy – Jack przechwala się swoimi zdolnościami, choć jego słowa mają gorzki posmak.

- Ja także. Nie ma dnia, abym nie musiał kupować nowych mebli… - zgryźliwy Henryk proponuje mi kolejny kawałem szarlotki. W sumie nie jestem głodny, lecz nie umiem mu się przeciwstawić.

- Przestań we mnie wątpić, Henryku! Z pewnością przyjdzie taki dzień, w którym powiesz, że jesteś ze mnie dumny! – nieśmiertelny jest pewny swego. Najwyraźniej bardzo się przejmuje bezustannymi docinkami.

- Ja już jestem z ciebie dumny – odzywa się Sin, który pojawia się u boku swojego partnera. Uśmiecha się do niego w taki sposób, że aż muszę odwrócić wzrok.

- Dziękuję, najdroższy – Jack odwdzięcza się swojej drugiej połówce delikatnym pocałunkiem. – Nie zawiodę cię.

- Mam pomysł – ożywia się Sin. – Nefrycie, mógłbyś zerknąć w jego przyszłość?

- Nie wiem, czy to jest dobry pomysł, Sin – Nefryt ewidentnie próbuje uniknąć tematu, lecz po minie Jacka widzę, że niewiele wskóra.

- Potrafisz to zrobić?! Powiesz mi, jak długo będę musiał znosić te niedogodności, zanim uda mi się zapanować nad wszystkimi zmysłami?! – niezdarny twórca eliksirów podbiega do różowowłosego i sięga po jego dłonie.

- To nic trudnego – Nefryt z pewnością zirytuje się na fakt, iż Jack nie traktuje go poważnie. Może nie jest wojownikiem, lecz przyszłość nie ma przed nim żadnych tajemnic.

- Świetnie! Zróbmy to! – młody wampir z każdą sekundą nakręca się coraz bardziej.

- Znasz konsekwencje, prawda? – Nefryt odgarnia swoje rozpuszczone włosy do tyłu, a następnie krzyżuje ramiona na piersi, czekając na odpowiedź.

- Konsekwencje? Co masz na myśli? – dopytuje Jack.

- Nie będę cię pocieszać, gdy zaczniesz płakać. Nie przyjmuję także żadnych reklamacji – zastrzega z góry mój anioł, po czym siada na fotelu, który Sin usłużnie mu przysuwa. – Gotowy?

- Chyba tak… - pada niezbyt przekonywująca odpowiedź.

Jack niepewnie zerka w kierunku Sina. Na jego miejscu ja również czułbym się nieco skołowany. Doskonale pamiętam dzień, gdy jako bardzo młody chłopak poprosiłem Nefryta o podobną przysługę. Najpierw długo odmawiał, tłumacząc się zmęczeniem lub innymi zobowiązaniami. Czasami celowo chował się przede mną, zmuszając, abym szukał go po całym zamku. Jednak nadszedł czas, gdy nie mógł się już niczym wyłgać. Posadził mnie na wprost siebie, by po chwili ostrzec przed wielką wojną, która mocno podzieliła królestwo. Nie przejąłem się tą informacją. Bardziej interesował mnie, że jesteśmy sami – tylko on i ja…

- Większość wizji ma charakter ostateczny. Nie liczyłbym więc na to, że nagle zdarzy się cud i wszystko magicznie się ułoży – Nefryt próbuje się skoncentrować. – Cassianie, odsuń się – prosi niespodziewanie. – Nie chcę cię przypadkowo zahipnotyzować – cień uśmiechu pojawia się na twarzy mojego ukochanego. Bez słowa spełniam jego polecenie. – A teraz… Spójrz mi w oczy, Jack…

W pokoju zapada głucha cisza. Oczy Nefryta zmieniają się. Ich błękit przypomina obecnie bezkresną głębię, która pochlania wszystko wokół, zwłaszcza Jacka. Niedawno przemieniony wampir przez chwilę walczy. Nie chce wpuścić Nefryta do środka. Każdy reaguje w taki sposób. Jednak mój ukochany potrafi temu zaradzić. To drobne ciało ma w sobie potężnego ducha, który nie ma sobie równych w hipnotyzowaniu innych. Nasz przyjaciel przegrywa nierówną walkę w przeciągu kilku sekund.

Twarz Nefryta tężeje, a oczy wydają się zapełniać łzami, które natychmiast przegania. Jack powoli osuwa się w fotelu. Będzie potrzebował kilku minut, by dojść do siebie. Dziwi mnie natomiast, iż w Nefrycie również zachodzi pewna zmiana. Nie zaczyna się śmiać, jak ma to w zwyczaju. Wprost przeciwnie. Jest nadal skupiony i poważny, jakby do tej pory analizował całą sytuację.

- Czy… Czy to zadziałało? Widziałeś przyszłość? – Jack bardzo szybko otrząsa się z transu.

- Tak. Mam dla ciebie bardzo dobre wieści. Nie spędzisz kolejnych stu lat jako oferma, przynosząca wstyd rodzinie – obwieszcza. – Najbliższe miesiące przyniosą przełom.

- Wiedziałem! – Jack ma powody do świętowania. Sin rzuca mu się na szyję i namiętnie całuje. Nawet Henryk wydaje się zadowolony.

- Skarbie, coś się stało? – podchodzę do ukochanego i kładę dłoń na jego ramieniu. Nefryt unosi na mnie wzrok, po czym wpatruje się we mnie tak, jakby samym spojrzeniem próbował pokazać mi, jak wiele dla niego znaczę i jak bardzo mnie kocha. To nie wróży nam nic dobrego.

- Nic – zbywa mnie, uśmiechając się w nieco wymuszony sposób.

- Dziękuję! – Jack materializuje się przed nami i porywa Nefryta w swoje ramiona. Ściska go z całych sił, okazując w ten sposób, jak bardzo jest szczęśliwy. – Mój drogi, pastelowy ulubieńcu! Nie wiem, jak to robisz, ale chwała ci za to!

- Drobiazg – odpowiada Nefryt, którego zaskakuje tak żywa reakcja ze strony dawnego opiekuna.

- Nie masz pojęcia, co właśnie dla mnie uczyniłeś! – Czy on próbuje utopić mojego anioła w komplementach? Nie powinien. Dotykać także go nie powinien. Nefryt należy wyłącznie do mnie. – Przywróciłeś mi wiarę w przyszłość! – kontynuuje swój wywód. – Nie ukrywam, że jest mi bardzo ciężko. Jednak jeśli ty uważasz, że to tylko kwestia czasu… Nefrycie, jesteś cudowny! – wypowiadając te słowa Jack unosi drobnego wampira do góry i całuje w oba policzki.

- Dość! – czarna magia wypełnia pomieszczenie. Otulam nią mój największy skarb i chowam w swoich ramionach. Nefryt zaczyna chichotać.

- Cassianie… - Jack nie potrafi wyjść z podziwu, widząc moją zbyt emocjonalną reakcję. – Nie sądziłem,  że taki z ciebie zazdrośnik.

- Bo on się dobrze maskuje – tłumacz mnie ukochany, który pozwala, abym objął go ramieniem. Lubię mieć go blisko. Bardzo blisko…

- No dobrze, pośmialiście się ze mnie, a teraz pora przejść do interesów. Potrzebujemy od was eliksiru – nie wypuszczając Nefryta z objęć, staram się przypomnieć zebranym o głównym celu naszej wizyty.

- Nefryt wspominał, że lepiej by było, gdyby twój więzień pozostał uśpiony – odzywa się Sin. – Czemu go nie posłuchasz i nie pozwolisz, by trucizna zrobiła resztę?

- Bo jestem królem. Gdybym poił trucizną wszystkich, którzy mi zagrażają, wyludniłbym połowę królestwa… - wzdycham ciężko. – Barona czeka przesłuchanie, a potem sprawiedliwy proces. Prawo mówi, że resztę życia spędzi w więzieniu.

Sin bez wątpienia trzyma stronę Nefryta. Nie podoba mu się pomysł z antidotum. Wolałby sam wymierzyć sprawiedliwość, jak na prawdziwego wojownika przystało. Jako mężczyzna, zgadzam się z nim. Jako król… Muszę przestrzegać zasad. Jeśli nie będę dawać dobrego przykładu, może to przynieść opłakane konsekwencje.

- Czym napoiłeś tego nieszczęśnika? – pyta Jack, zacierając ręce. Pali się do pracy, by w tej sposób odwdzięczyć się różowowłosemu.

- Pamiętasz ten krzew, którego kwiaty zmieniały w nocy barwę? Za dnia były białe, a nocą czarne. Widzieliśmy je wspinając się po górskich stokach, gdy sprawdzaliśmy autentyczność mapy, która rzekomo należała do Satiela… - Nefryt ma na myśli jedną z podróży, które odbył w towarzystwie Sina, a na którą mnie nie zabrali. Pamiętam to jak dziś. Przygotowywał się do niej w pośpiechu, a potem powiedział mojemu ojcu, że nie mogę im towarzyszyć, bo to zbyt niebezpieczne. Długie tygodnie szalałem z niepokoju, czy jeszcze do mnie wróci.

- Twoi wrogowie, Cassianie, nie żartują. Oczywiście możemy przygotować antidotum, lecz to wymaga czasu – Sin podchodzi do regału i otwiera jedną z rozpadających się książek, by pokazać Jackowi roślinę, z której wykonano truciznę.

- Nigdy o niej nie słyszałem – jego partner jest nieco zszokowany. – Jeden z poprzednich opiekunów wspomina, że wystarczy jedna kropla, by zabić nią człowieka – odczytuje zaszyfrowany napis.

- To prawda – Nefryt nie jest zaskoczony tym odkryciem. – Cassianowi podali dwadzieścia pięć kropli, bo jest demonem, lecz moja krew go uleczyła. Gdybym pojawił się kilka sekund później, nie byłoby dla niego ratunku.

- A baron? Ile trucizny wypił? – Jack chce zaspokoić swoją ciekawość. Ja również pragnę wyciągnąć od ukochanego tak cenną informację.

- Ile? – Nefryt wzrusza ramionami. – Nie wiem. Nie liczyłem. Zahipnotyzowałem ich, a oni wyciągnęli butelkę, więc kazałem im wypić zawartość. Podejrzewam, że na moim miejscu postąpiłbyś podobnie.

- Pewnie tak – przytakuje mu Sin. – Przygotowanie mikstury, która oczyści ich ciała z toksyn, jest pracochłonna. Ukończymy ją dopiero jutro. Henryk przygotował dla was pokój.

- Chwileczkę – wtrącam się do rozmowy. – Nie możemy tu zostać aż do jutra.

- Nie martw się, Cassianie. Norman wszystkim się zajmie – Nefryt ziewa przeciągle. Jest środek nocy. Dlaczego jest już zmęczony?

- Wróćmy do zamku – nalegam na ukochanego, który najwidoczniej podjął już decyzję i nie ma na to najmniejszej ochoty.

- Jeśli chcesz, to wracaj. Ja tu zostanę – Nefryt uśmiecha się słodko do naszych przyjaciół. – Dobranoc – cmoka mnie w policzek. – Sam znajdę drogę do pokoju – uprzedza słowa Henryka, po czym rozpływa się w powietrzu.

- Nefrycie! – wołam za nim, lecz na próżno.

- Wasza wysokość… Coś mi się wydaje, że nie tylko ja mam problemy… - Jack zaczyna żartować ze sposobu, w jaki zostałem potraktowany. – Ujarzmienie dzikiej bestii nie przebiega tak różowo i pomyślnie, jak ci się z początku wydawało…

- To moja bestia i moje problemy! – mamroczę w odpowiedzi.

- Cassianie, musisz okazać mu więcej zrozumienia – Sin staje w obronie mojego maleństwa. – Już na samym początku waszego związku prawie cię stracił.

- Wiem – przytakuję mu niechętnie.

- Nie mówiąc już o zdradzie, której się dopuściłeś… - Wiedziałem, po prostu wiedziałem, że Nefryt od razu na mnie naskarży!

- Chciałeś zdradzić?! – Jack otwiera szeroko usta ze zdziwienia.

- Nie chciałem! To nieporozumienie! – wściekam się, choć powinienem być zły wyłącznie na siebie. – I nie – uprzedzam kolejne oskarżenie – Norman i ja nie mamy romansu.

- Pozwól, że coś ci poradzę – Sin spogląda mi prosto w oczy. – W przeciwieństwie do nas, nie jesteś wampirem. Gdy Jack był człowiekiem, nasz związek wyglądał zupełnie inaczej. Wbrew pozorom, przysięga i przemiana wiele zmieniają. Zyskuje się pewność, której nie dają wyłącznie słowa.

- Sugerujesz, że nie kocham Nefryta?! Oszalałeś?! – jestem bliski wybuchu.

- Nie, głuptasie. Chodzi mi o to, że wasza sytuacja jest wyjątkowa i musi minąć trochę czasu, zanim obydwaj przyzwyczaicie się do bycia razem – czerwonowłosy zdaje się utwierdzać mnie w przekonaniu, że mój anioł ma rację i nie powinienem na niego naciskać w żadnej kwestii.

- A moim zdaniem jesteście w błędzie. Tu nie chodzi o to, że Cassian nie jest wampirem – wtrąca się Jack. – Po prostu Nefryt różni się od innych wampirów. Nie jest taki jak ty i ja – zwraca się do Sina. – Bliżej mu do Satiela… Bije od niego bardzo podobna aura… Zupełnie, jakby był poziom wyżej, rozumiesz?

- Poziom wyżej? – Sin zamyśla się na chwilę. – Nigdy nie poznałem mojego ojca, więc sam nie wiem… Nefryt to Nefryt. Z pewnością jest ode mnie starszy i być może dlatego zachowuje się tak, a nie inaczej – kwituje swoją wypowiedź uśmiechem. – Weźmy się do pracy.

- Zostajesz, czy wracasz do zamku, królu? – Henryk próbuje skusić mnie do pozostania kolejną porcją swojej fenomenalnej szarlotki, o której zdążyłem zapomnieć.

- Zostaję. – Nie wyobrażam sobie, abym mógł spędzić noc z dala od mojej miłości.

Podczas gdy moi przyjaciele znoszą różne fiolki, potrzebne im do przyrządzenia antidotum, ja przenoszę się na górę. Zatrzymuję się przed drewnianymi drzwiami, prowadzącymi do sypialni dla gości i delikatnie pukam.

- Proszę – z wnętrza pomieszczenia dobiega cichy głos.

- To ja. Twój niewierny ukochany – wstrzymuję oddech, gotowy na to, że zostanę wyrzucony przez cudowną istotę, która siedzi na łóżku dokładnie na wprost mnie. – Nie jestem wampirem. Dałem się podejść jak dziecko i głupio zaryzykowałem własnym życiem. Jestem też zaborczy, zazdrosny i niecierpliwy, ale kocham cię ponad wszystko – kończę swoją wypowiedź.

- Żaden z nas nie jest idealny – odpowiada Nefryt, który zaczyna nawijać na palce pasmo swoich długich włosów. – Powinieneś się zbierać, jeśli chcesz wrócić do zamku przed świtem.

- Bez ciebie? To absolutnie wykluczone… - uśmiecham się, jednocześnie pozbywając mojej zbroi, która znika z mojego ciała.

- Obiecałeś mi, że się zmienisz… – Nefryt przygryza delikatnie dolną wargę.

- Obiecałem – powoli podchodzę bliżej łóżka. – Co mam zrobić, abyś mi uwierzył?

- Hmm… Może zaczniesz od dotrzymywania obietnic? – mały flirciarz wstaje ze swojego miejsca, po czym obraca się do mnie plecami. Odgarnia swoje długie, puszyste włosy do przodu, ukazując rząd niewielkich, czarnych, aksamitnych kokardek, które ciągną się wzdłuż jego kręgosłupa. – Miałeś mnie rozebrać przed snem, pamiętasz? – spogląda na mnie przez ramię, nie przestając się uśmiechać.

- Pamiętam – przyciągam wampira blisko siebie i owijam ramię wokół jego szczupłej talii. – Dotrzymam każdej obietnicy – przesuwam palcami po nieskazitelnym policzku. - Czy jeśli obiecam, że będę grzeczny, zasłużę choć na jeden pocałunek?

- Tylko na jeden? – Nefryt drażni się ze mną, ocierając ustami o moje usta. Nie potrafię mu się oprzeć. To silniejsze ode mnie…

- Jesteś zmęczony, a mimo to czekałeś na mnie. Dziękuję – ponownie całuję chłodne wargi mojego kochanka.

- Lubię, gdy jesteś wobec mnie czuły i delikatny. Przysięgnij, że zawsze taki będziesz – Nefryt unosi wzrok i wpatruje się we mnie intensywnie, czekając na odpowiedź.

- Przysięgam – szepczę, czując, że moje słowa mają dla niego jakieś ukryte znaczenie. Uśmiech Nefryta po raz tysięczny kradnie moje serce. Ukochany obraca się w moich ramionach, a następnie przytula, kładąc głowę na mojej klatce piersiowej. - Opowiesz mi o swojej wizji? – zmieniam temat, by wydobyć z niego dodatkowe informacje.

- Dotyczyła wyłącznie Jacka. On i Sin będę ze sobą bardzo szczęśliwi.

- Bardziej niż ty i ja z pewnością nie będą – dąsam się, bo nie chcę, by jego myśli zaprzątał inny wampir.

- Znowu zazdrość, mój panie? – Nefryt staje na palcach, by dosięgnąć do moich ust.

- Jak mógłbym nie być o ciebie zazdrosnym? Jesteś taki piękny… - rozmarzam się.

- I zmęczony. Ktoś musi mnie rozebrać. I przytulić... I pocałować, o tutaj – niebieskooki wskazuje na swoją klatkę piersiową, którą zdobi znak nierozerwalnej więzi, która nas połączyła.

- Mówiłem ci już, że zrobię wszystko, czego sobie zażyczysz, prawda? – w przeciągu sekundy układam nagiego wampira na poduszkach. Jego powieki powoli się zamykają. Mimo to nie przestaje się do mnie uśmiechać.

- Pewnego dnia… Pewnego dnia, Cassianie… - Nefryt zasypia, a we mnie rodzi się niepokój. Mam nieodparte wrażenie, że chciał powiedzieć coś ważnego, lecz w ostatniej chwili zrezygnował. Czy to oznacza, że Sin ma rację i tylko jako wampir zdołam go w pełni zrozumieć?