Prawdziwy Romantyk, część VIII

Po naszej dziwnej rozmowie nie mogę zasnąć. Nagi ukochany śpi w moich ramionach. Mimo to nie jestem zadowolony. Dopiero gdy przyciągam pogrążonego w letargu wampira bliżej i czuję na sobie ciężar jego ciała, odzyskuję spokój. Nie zmienia to jednak faktu, iż wolałbym wrócić do zamku. Obce łóżko, choć dość wygodne, znacznie odbiega od tego, które znajduje się w naszej sypialni. Poza tym nie jestem przekonany czy te cienkie szyby ochronią moje największe szczęście przed słońcem? Nefryt musi odpocząć. Jest taki delikatny… Z prawdziwą przyjemnością przeczesuję palcami jasnoróżowe pasma oraz wdycham różany zapach jego boskiej skóry.

- Mój najdroższy… Nie masz pojęcia, jak cię kocham… - szepczę mu do ucha.

Słońce powoli wyłania się za horyzontu. To chyba jeden z tych dni, podczas których samotność najbliższych godzin będzie mi dość intensywnie doskwierać. Przesuwam palcami wzdłuż jego kręgosłupa. Jak mam cierpliwie doczekać do wieczora, skoro potrafię się skupić jedynie na wspomnieniu słodkiego smaku pocałunków? Każda komórka mojego ciała pożąda go. Pragnie. Ciężki jest los demona, który wiąże się z wampirem na zawsze.

Około ósmej, gdy zyskuję absolutną pewność, że Nefryt jest bezpieczny, decyduję się ubrać i poszukać Henryka. Co ciekawe, tuż obok łóżka stoi znajomo wyglądający kufer podróżny, który jakiś czas temu widziałem w garderobie mojego małego kusiciela. Znając jego uwielbienie do nowych strojów, cierpiałby katusze, gdyby musiał nałożyć dwa razy to samo. A to z kolei oznacza, że od samego początku wiedział, że nasza wizyta nieco się przedłuży. Ma tu cichego wspólnika, który jeszcze nie tak dawno temu wciskał we mnie kolejne kawałki szarlotki…

Zamykam oczy i przenoszę się bezpośrednio do „kuchni”. Obecnie znajduje się ona w pomieszczeniu zastępczym, w dodatku mocno zagraconym różnymi kartonami. Podejrzewam, że nadgorliwy służący składuje tu cenniejsze rzeczy, które próbuje ukryć przed Jackiem.

Zapobiegliwy starzec przygotowuje właśnie kawę. Tuż obok niego siedzi Vero, który wesoło macha do mnie ogonem.

- Wcześnie wstałeś, królu Cassianie – Henryk odwraca się w moją stronę, a następnie wyciera ręce w lnianą ściereczkę.

- Łóżko jest niewygodne – krzyżuję ramiona na piersi i zaczynam wpatrywać się w nieco zakłopotanego mężczyznę.

- Naprawdę? W takim razie zamówię inne przy najbliższej okazji – dobrotliwy uśmiech oraz filiżanka kawy to trochę za mało, aby mnie zbyć.

- Tylko tyle masz mi do powiedzenia? – pytam, opierając się plecami o kredens. Irytuje mnie panujący tu bałagan. Korzystam więc z mojej magii i przesuwam wszystkie pudła w taki sposób, by na środku pomieszczenia znalazło się miejsce na niewielki stolik oraz dwa krzesła.

- Panie, chyba nie liczyłeś na to, że ci się narażę, odmawiając paniczowi Nefrytowi tak drobnej przysługi, prawda?

- Nefryt nie powiedział mi o tym, że nasza wizyta nieco się przedłuży – żalę się, choć to i tak bez sensu. Mój anioł już dawno owinął sobie tego starego piernika wokół małego palca.

- No cóż, jestem pewny, że ma przed tobą i inne sekrety – nutka ironii w jego głosie sprawia, iż mam ochotę jakoś mu się odgryźć.

- Sekrety? Masz na myśli drobiazgi, takie jak chociażby Vero? – ponownie zerkam w kierunku psa, który nadal siedzi na swoim miejscu i wpatruje się z swojego opiekuna, czekając na jego polecenie.

- Vero? – Henryk udaje zaskoczonego. – A co on ma z tym wspólnego?

- Vero nie jest zwykłym psem, prawda? – rozkoszuję się chwilą przewagi, którą zaskoczyłem Henryka.

- Moim zdaniem to po prostu labrador – służący idzie w zaparte, lecz mnie nie oszuka.

- Serio? To zabawne, bo ja wyczuwam od niego dość potężne zaklęcie, które nakazuje tej bestii udawać potulnego, domowego pupilka. W dodatku pojawił się tak niespodziewanie… Ponoć Sin wyłowił go z jeziora… - rozważam na głos. - Powiedz mi, Henryku, jak to możliwe, że udało mu się sforsować barierę wokół domu?

- Tak jak już wspominałem, każdy ma swoje sekrety – służący uśmiecha się do mnie porozumiewawczo. – Przygotowałem śniadanie. Panicz Nefryt twierdzi, że lubisz cynamonowe bułeczki z orzechami. Wstałem wcześnie rano, by je dla ciebie przygotować – starzec pstryka palcami. Na stole pojawia się porcelanowa zastawa, a także koszyczek wypełniony polukrowanymi wypiekami. – Jeśli już koniecznie musisz wiedzieć, to od dawna szukałem dla siebie odpowiedniego towarzysza. Vero spadł mi jak z nieba – mężczyzna gestem zaprasza mnie do stołu i zachęca, abym usiadł.

- Zbłąkany szczeniaczek przez całkowity przypadek pomógł im się do siebie zbliżyć? – kpię, nie potrafiąc ukryć zdradzieckiego uśmiechu.

- Nie umiem przewidywać przyszłości, tak jak panicz Nefryt, ale… - mój towarzysz bierze głęboki oddech, zupełnie jakby chciał podkreślić, że za chwilę podzieli się ze mną czymś ważnym. – Znam panicza Sina od bardzo dawna. Stałem z boku i obserwowałem, jak zmuszony jest żegnać kolejnych opiekunów. Z jednymi dogadywał się lepiej, z innymi gorzej. A potem pojawił się opiekun Jack. Dość łatwo było przewidzieć, jak się to zakończy – mężczyzna sięga po filiżankę i upija z niej łyk kawy. –Panicz Nefryt także o tym wiedział. Zastanawiałeś się dlaczego tak chętnie udawał zainteresowanego zawarciem kontraktu z paniczem Sinem?

- Nefryt by tego nie zrobił – odpowiadam pewnym siebie tonem. – Był we mnie zakochany. Nie odszedłby z zamku.

- Moim skromnym zdaniem, choć oczywiście pewnie się mylę, wizja panicza Nefryta zawierała pewne luki. Z jednej strony ponad wszystko pragnął szczęścia przyjaciela, dzięki czemu mój pan zachował życie. Nie spotkała go zasłużona kara. Jednak nie powiesz mi, że nie kusiło go, aby wyrwać się spod twojego wpływu…

- Nie pleć bzdur! Nefryt nigdy by mnie nie zostawił! Od samego początku był mi przeznaczony! – Porcelanowa zastawa cicho pobrzękuje, a sztućce zdają się same przesuwać. Vero chowa się za krzesłem Henryka, cicho piszcząc.

- Wybacz, królu Cassianie. Nie chciałem cię denerwować.

Służący cierpliwie czeka, aż zapanuję nad moją nieokiełznaną naturą. Jego spiskowa teoria, jakoby mój anioł miał związać się z Sinem, na krótki moment spowodowała spustoszenie w mojej głowie. Gdyby tak się stało… Gdyby Sin zabrał mi Nefryta… Nie, nie zabiłbym tego zdrajcy. Wprost przeciwnie. Zmusiłbym oba wampiry, by zamieszkały ze mną w zamku i do śmierci katowały widokiem swojego szczęścia.

- To ja przepraszam. Powinienem lepiej nad sobą panować – zaciskam dłonie na rancie stołu. Niewielka wiązka czarnej mocy szybuje w górę. Na sekundę przymykam powieki. Widok śpiącego ukochanego od razu koi moje zmysły. Nawet nie drgnął. Wtulony w białą pościel, wygląda tak niewinnie…

- Nie masz mnie za co przepraszać, panie. Ostatecznie rozmawiamy o sekretach. Każdy z nas coś ukrywa. Ja mam Vero, który dotrzymuje mi towarzystwa. Nefryt swoje wizje, a ty... – czuję na sobie wymowne spojrzenie.

- Ja nie mam żadnych sekretów – wchodzę Henrykowi w słowo, by nie drążył tematu.

- Wyczuwam wokół ciebie energię twojego ojca – służący unosi znacząco prawą brew do góry, po czym wskazuje na pudełko, które nadal ukrywam w kieszeni spodni. – Jeśli chcesz znać moje zdanie w tej kwestii, to uważam, że postępujesz słusznie.

- Tak? – wlepiam wzrok w swój talerz, bo czuję się trochę tak, jakbym znowu był nastoletnim demonem, którego Norman nakrył w pałacowym ogrodzie. Zawsze mu się wydawało, że zakradałem się tam wyłącznie po to, by przyglądać się pięknym damom, wystrojonym w balowe suknie. Ich uroda była niczym, w porównaniu do oszałamiającego blasku, bijącego od pewnych błękitnych oczu…

- Wasza wysokość, daruj, że to powiem, lecz są sytuacje, w których królowi nie wypada się wahać.

- Nie waham się – kładę prawą dłoń na pudełeczku, które ukrywam w kieszeni. – Czy to jest odpowiedni moment? Nasz związek to świeża sprawa. W lochach spoczywa otruta rodzina barona. Moi wrogowie palą się do tego, by wywołać kolejną wojnę. W dodatku Jack plótł wczoraj jakieś bzdury o tym, że Nefryt i Sin znacząco się od siebie różnią.

- Bo to prawda – Henryk niespodziewanie zaczyna trzymać stronę swojego podopiecznego.

- Co takiego?! – podrywam się do góry i dopadam do służącego. – Masz mi natychmiast wszystko powiedzieć! Mam dosyć sekretów!

- Wasza wysokość, siadaj! – mężczyzna z niesamowitą siłą popycha mnie z powrotem na krzesło, po czym wygładza fałdki na koszuli. – Młodzież… Zero szacunku dla starszych… - mruczy pod nosem. – Nie patrz tak na mnie, królu Cassianie. Być może myli cię mój wygląd, lecz zapewniam, że jeśli zaatakujesz mnie drugi raz, srogo tego pożałujesz – Henryk grozi mi palcem, a Vero złowieszczym warczeniem.

- Przepraszam – szepczę cicho, zawstydzony własnym zachowaniem. – Proszę, powiedz mi co Jack miał na myśli mówiąc, że Nefryt jest inny.

- Jak zapewne wiesz, wampira Nefryta poznałem osobiście dopiero wtedy, gdy panicz Sin zaprosił go do posiadłości. Wcześniej często mi o nim opowiadał. Mówił o waszych wspólnych podróżach. Zawsze był pod silnym wrażeniem jego urody oraz dość złożonej osobowości.

To wszystko prawda. Podróżowaliśmy razem, lecz Henryk nigdy nam nie towarzyszył. Od czasu do czasu zdarzało mi się wpadać do posiadłości, by złożyć zamówienie na jakiś eliksir, lecz mój anioł ani razu nie wyraził życzenia, by pójść razem ze mną. Nie prosił o to, a ja nie wychodziłem z taką inicjatywą. Było mi to na rękę. Im mniej osób o nim wiedziało, tym lepiej.

- Twój ojciec często powtarzał, że mając przy boku tak silnego sojusznika, wygracie wojnę. Do dziś bardzo mi brakuje naszych rozmów – starzec niechętnie wraca do przeszłości. Dla mnie to także dość boląca rana, z którą jeszcze długo nie będę umiał się uporać. – Odbiegłem od tematu. W każdym razie pojawienie się twojego ukochanego wampira miało ścisły związek z jakimś tajnym porozumieniem. Wydaje mi się także, że to właśnie z tego powodu jego ojciec rzucił się w ogień.

- Nefryt mówił, że znudziła go długowieczność… - komentuję te rewelacje.

- Być może tak było. Mimo to obiło mi się o uszy, że wraz z jego śmiercią, odpowiedzi na pewne pytania bezpowrotnie przepadły.

- Sam nie wiem… - zaczynam się bawić widelczykiem do ciasta, który wyginam w różne strony za pomocą magii. – Nefryt niechętnie mówi o ojcu.

- To chyba cecha dziedziczna, bo z tego co mi wiadomo, należał on do bardzo skrytych i tajemniczych. Zwróciłeś uwagę na fakt, że panicz Nefryt nigdy nie używa jego imienia?

- Sin także go nie zna? – dziwię się, że ta pozornie oczywista informacja po prostu mi umknęła.

- Ani panicz Sin, ani żaden z poprzednich opiekunów. Twój ojciec był chyba jedyną osobą, która mogłaby rzucić trochę światła na te dawne dzieje, lecz jego także już nie ma – wzdycha smętnie starzec.

- Porozmawiam z Nefrytem i spróbuję coś z niego wyciągnąć – słysząc moje słowa, Henryk zaczyna się śmiać.

- Powodzenia, wasza wysokość.

- Dziękuję – naburmuszony sięgam po kolejne cynamonowe ciastko, by choć w minimalnym stopniu osłodzić sobie resztki poranka.

- Nie martw się, panie. Nie pozwolę, abyś zadręczał się setkami pytań bez odpowiedzi.

- Co masz na myśli? – widząc entuzjazm na jego twarzy, powinienem raczej przywołać zbroję i szykować się na odparcie ataku, a nie delektować ciastem. 

- Najpierw naprawisz sztućce, które zniszczyłeś, a potem… No cóż, jest wiele do zrobienia, wierz mi – mężczyzna klepie mnie po ramieniu zachęcając do współpracy.