Uparty jak Gilbert

Rozdział 2

- Panie – książę spojrzał na swojego ojca wyczekująco. – Przybyłem najszybciej, jak mogłem – na pierwszy rzut oka widać było, iż pędził do zamku dniem i nocą, nie marnując nawet chwili na odpoczynek.

- Dziękuję, synu – władca próbował się uśmiechnąć do Gilberta, lecz widząc jego harde spojrzenie, zrezygnował. Dobrze wiedział, że młodszy z jego potomków nie narzekał na brak zajęć. Choć pochodził z królewskiego rodu, spoczywał na nim obowiązek dowodzenia armią oraz szkolenia rekrutów. Zgodnie z przyjętą tradycją, tak eksponowane stanowisko przypadało jednemu z zasłużonych na polu walki generałów. Los jednak chciał inaczej, a sam władca, mając poparcie swych doradców, powierzył bezpieczeństwo całej krainy nieopierzonemu siedemnastolatkowi. Z początku bał się reakcji swoich sojuszników na tak ryzykowne posunięcie. Jednak Gilbert, pomimo braku doświadczenia, potrafił przezwyciężyć wszystkie przeciwności. Bardzo szybko obrócił ich niechęć oraz strach na swoją korzyść, tworząc armię tak silną, iż żadna inna nie mogła się z nią równać. Żołnierze, którzy służyli u jego boku, czcili go niczym bóstwo. Czy niekłamany podziw, jakim darzył go rodzony ojciec wystarczył, by wzbudzić litość w nieprzejednanym sercu? Młody generał słynął z tego, że jest uparty i nigdy nie zmienia raz podjętej decyzji.

- Wezwałem was tutaj, ponieważ nadszedł czas, abyście zmierzyli się z waszym przeznaczeniem – zaczął ostrożnie, wstrzymując oddech.

- Panie mój i ojcze, zaiste tak właśnie jest! – wtrącił się Gideon, uśmiechając się dumnie. – Poprosiłem o rękę najstarszą z córek twego przyjaciela, króla Jakuba i zostałem przyjęty!

- Chcesz się związać z córką Jakuba?! – władca poczuł bolesne ukłucie w sercu. – Przecież jeśli to zrobisz, to…

- Po ślubie odziedziczy koronę i poszerzy nasze wpływy na północy – podpowiedział Gilbert, wyciągając do brata prawą dłoń, by pogratulować mu słusznie podjętej decyzji.

- Nie zgadzam się! – młodzi mężczyźni jednocześnie skierowali wzrok w kierunku swego ojca, zaskoczeni takim obrotem sytuacji. Król Jakub od zawsze był mu najwierniejszym przyjacielem. Od dawna zabiegał, by Gideon zechciał pojąć za żonę piękną Lucill, ponieważ sam nie doczekał się dziedzica, który zapewniłby opiekę i bezpieczeństwo jego poddanym. – Nie tak ma być! Jesteś moim pierworodnym… - nasilający się ból w piersi spowodował, iż na czole władcy pojawiły się krople potu. Zrobiło mu się słabo. By uspokoić skołatane nerwy, zdecydował się przymknąć na chwilę powieki i wziąć kilka głębokich oddechów. Jego synowie wymienili miedzy sobą porozumiewawcze spojrzenia. Władca nie lubił chwil słabości, które coraz częściej targały jego schorowanym ciałem. – Masz okazać szacunek, należny mi jako twemu ojcu! Żądam od ciebie, abyś mnie wysłuchał, a następnie zdjął z moich barków ciążące na mnie piętno!

- Piętno? – jasnowłosy podszedł bliżej tronu i uklęknął przed obliczem starca. – Ojcze, o czym ty mówisz? Jakie znowu piętno?

Władca zawahał się przez chwilę, a następnie podciągnął w górę rękaw swej królewskiej szaty, by synowie mogli uważnie przyjrzeć się szatańskiemu znamieniu.

- Jeszcze przed waszym urodzeniem królestwo popadło w poważne tarapaty. Osaczyły nas wojska nieprzyjaciela. Wróg groził, iż zabije wszystkich, nawet kobiety i dzieci. Proszę, zrozumcie! Nie miałem innego wyjścia! Nie byłem silny, jak ty Gideonie. Nie znałem się także na strategii. Posłuchałem rady jednego z czarodziejów i zaprzedałem swą duszę – po pomarszczonym policzku spłynęła pojedyncza łza. Widząc jak bardzo książęta są poruszeni tym wyznaniem, władca zdecydował się kontynuować swą opowieść. – Popełniłem błąd, z czego dość szybko i brutalnie zdałem sobie sprawę. Chciałem odpokutować winy. Zdecydowałem więc, że nigdy się nie ożenię i nie spłodzę dzieci. Od tamtej chwili przez ponad trzydzieści lat żyłem samotnie, od świtu do nocy poświęcając się sprawom królestwa. Dopiero wasza matka… - na wspomnienie królowej władca ponownie poczuł wielki ból, który odczuwał niemal bez przerwy. – Moje życie chyli się ku końcowi, dlatego jeden z was musi przejąć na siebie ciężar szatańskiego piętna, by nie doprowadzić do naszej zguby!

- Ojcze, dlaczego wcześniej nic o tym nie powiedziałeś?! – wzburzony Gideon czuł, jak jego serce rozdziera się na połowę. Jedna jego część należała do Lucill, ale druga… Przecież nie może zignorować rozkazu króla! Jest jego pierworodnym synem! Jechał tu taki uradowany. Chciał jak najszybciej podzielić się z bliskimi radosną wieścią o rychłym weselisku. Obejmując we władanie królestwo Jakuba, mógłby wreszcie udowodnić swoją wartość. Wstyd by mu było zasiąść na ojcowym tronie, skoro to Gilbert bardziej na niego zasługiwał. Związek z księżniczką, którą pokochał całym serce, zdawał się być podwójnym szczęściem, ale teraz…

- Próbowałeś zdjąć klątwę, panie? – czarnowłosy, z typowym sobie spokojem, nie tracił cennego czasu na panikowanie. Dobrze wiedział, iż w pierwszej kolejności należy poznać przeciwnika, a dopiero później zaatakować. Tak też zamierzał zrobić.

- Tak – przytaknął mu król. – Zdobyłem mapę, prowadzącą do kryjówki  demona, ale nie mam już sił na tak daleką podróż. Poza tym nie wiem także, czy sama mapa nie jest fałszywa.

- Jest tylko jeden sposób, by to sprawdzić – Gideon zacisnął mocno dłonie w pięści. Serce waliło mu w piersi tak głośno, iż musiał się wsłuchiwać w słowa brata i ojca, by zrozumieć sens wypowiadanych przez nich kwestii. Jak wytłumaczy Lucill to, co zamierzał właśnie zrobić?

- Poczekaj – Gilbert złapał go za nadgarstek, gdy ten sięgnął po swój miecz, by złożyć uroczyste przyrzeczenie. – Wiem, co powinniśmy zrobić.