Rozdział IV

„Najlepszy”

- Tu jest nasz salon, a tu – wskazuję na białe drzwi – nasza sypialnia.

- Nasza? – wystraszony książę zerka na mnie niepewnie.

- Tak, nasza – potwierdzam, zdejmując okulary i odkładając je na niewielkim, szklanym stoliku. – Proszę tak na mnie nie patrzeć, panie Johnes. Kazałem wstawić osobne łóżka.

- Mam nadzieje – szepcze, nieco się rumieniąc.

- Rozmawialiśmy już o zaufaniu, prawda? Jeśli chce pan o coś zapytać, proszę to zrobić – obejmuje się ramionami i uważnie przyglądam mojemu podopiecznemu. To nasze pierwsze wyjście z hotelu od chwili, gdy podjąłem się tego zlecenia. Kilka tygodni ostrego picia mocno się na nim odbiło. Chłopak jest blady, chudy i wygląda dość mizernie. Ubrania wiszą na nim jak na sklepowym wieszaku. W dodatku ma nieco podkrążone i zaczerwienione oczy. Wiem, że ma wadę wzroku. Przed samym wyjściem założył szkła kontaktowe, lecz wydaje mi się, że okulary lepiej do niego pasują. Nadają mu dziecięcy urok, przed którym ciężko mi się bronić.

- Ja…

- Wiem, że to duża zmiana, ale tak trzeba – staram się go uspokoić, by niepotrzebnie nie panikował. Dość się już w życiu nacierpiał, a to dopiero początek. Wkrótce spadną na niego kolejne ciosy, ale wtedy będzie gotowy, by odeprzeć atak. – Jak się panu podoba nowe mieszkanie? Nie jest za duże, lecz zostaniemy tu tylko do chwili, gdy znajdę coś odpowiedniejszego.

- Vee… Może lepiej będzie, jeśli wrócę do hotelu… - spuszcza głowę, wpatrując się w swoje buty.

- Nie ma takiej opcji – ucinam temat.

- Boję się, że przenosząc się tutaj, sprowadzę na ciebie kłopoty – wyznaje. Wreszcie jest wobec mnie szczery. Dobry z niego chłopak. Cholernie wrażliwy. Przyznaję, że w ciągu tych kilku tygodni bardzo go polubiłem. Przypomina mi brata. To bardzo nieprofesjonalne z mojej strony, lecz bezradność Eryka sprawia, że tym bardziej chcę mu pomóc. Nie ze względu na pieniądze. To zemsta jest rozkoszą bogów i to na niej się skupimy…

- Bez przesady. Mamy tylko trzy lata i sporo do zrobienia.

- Od czego zaczniemy? – chyba powoli udziela mu się mój optymizm. To dobrze. Jeszcze trochę cierpliwości, a bardziej się otworzy.

- Teraz pójdziemy coś zjeść, a po południu umówiłem nas na prywatną konsultację u ortopedy. Sprawdzimy, czy pańska ręka już się zagoiła – uśmiecham się lekko, by dodać mu otuchy na wieść o tak przykrym obowiązku. Wybrałem sprawdzonego specjalistę o nieposzlakowanej opinii. Jego diagnoza może wiele zmienić.

- Mówiłem ci, że nic więcej nie da się z nią zrobić. Już nigdy nie zagram… - głos mu drży na samo wspomnienie o ukochanych skrzypcach.

- Co nie zmienia faktu, że potrzebna jest rehabilitacja – nie odpuszczam.

- Po co? Doktor Arim katował mnie od rana do nocy i sam widzisz jak żałosnym rezultatem się to skończyło – dotyka stabilizatora, który nadal musi nosić.

- Wolę dmuchać na zimne. W każdym razie po południu idziemy do lekarza, a potem odwiedzimy mojego znajomego, który zajmuje się samochodem i sprawdzimy, czy już go naprawił.

- A co z tym, którym tu przyjechaliśmy? Nie jest wystarczająco dobry? – mały książę nie ma zielonego pojęcia o czym mówi.

- To auto zastępcze i nie, nie jest wystarczająco dobre – staję się drażliwy na samo wspomnienie o moim kochanym „dziecku”, które nieco ucierpiało w poprzedniej misji.

- Możemy kupić nowy. To żaden problem. Wystarczy, że wskażesz model.

- To bardzo kusząca oferta, lecz wolałbym zatrzymać poprzedni wóz.

- Vee… - szare oczy spoglądają na mnie ze współczuciem. – Mieliśmy się nie katować przeszłością… - wypomina mi chwilę słabości, starając się to robić bardzo delikatnie. Klasy i taktu nie można mu odmówić. Nie jest wścibski. Nie wypytuje mnie o Kanadę, choć oględnie wszystko mu opowiedziałem. Przechyla głowę nieco na bok. Długie głosy opadają mu na prawe ramię. Odrzuca jasne pasma do tyłu. To prawdziwy Eryk. Dobry i empatyczny. Jak nikt potrafi wczuć się w moją sytuację. Będzie idealnym królem…

- Jest dobrze. Proszę się mną nie przejmować.

- Naprawdę nie mógłbyś mówić mi po imieniu? – dyskretnie zmienia temat.

- Panie Johnes… To nie jest dobry pomysł. – Jeśli od samego początku stanie mi się zbyt bliski… Nie, nie chcę o tym nawet myśleć. Eryk nie jest i nie będzie moim bratem. To tylko substytut. W tajemniczy sposób wypełnia czarną dziurę, którą w sobie noszę od czasu jego śmierci. Dystans w takiej sytuacji jest jak najbardziej wskazany. – Zna pan zasady, prawda?

- Tak, znam – przytakuje posłusznie. – Poczekam aż zmienisz zdanie.

- Dziękuję. A teraz proszę pomyśleć jakie rzeczy będą panu potrzebne, by wtopić się w tłum i swobodnie podróżować.

- Podróżować? Przecież mam zostać tutaj i…

- To już nieaktualne, choć nie powiem, Wiedeń jest naprawdę interesujący.

- A jeśli mój brat… To znaczy ta osoba, która… - jąka się, nie wiedząc jak wybrnąć z kłopotliwej sytuacji.

- Książę Alan z pewnością tu nie przyjedzie, proszę mi wierzyć.

- Skąd wiesz o Alanie?! – mierzy mnie szeroko otwartymi oczami, w których jak na dłoni widać przede wszystkim strach.

- Mam swoje źródła, proszę mi wierzyć. Ludzie za pieniądze są w stanie zaprzedać własne dusze – puszczam do niego oko – a tych nam nie brakuje, prawda?

- Nie. Mamy ich całkiem sporo.

- W takim razie nie ma się czym przejmować. Świat należy do nas, panie Johnes. Nauczę pana jak korzystać z tak problematycznej własności…

***

- Jak tam Brandon? Nie sprawia ci kłopotów?

- Uważasz, że opieka nad nastolatkiem przekracza moje możliwości, Adamie? – celowo odpowiadam pytaniem na jego pytanie. Minął dopiero tydzień odkąd podrzucił mi zadającego setki tysięcy pytań na sekundę chłopaka. Opieka nad nim to istny koszmar.

- Uważam, że wypełnisz to zadanie z typowym dla siebie wdziękiem – śmieje się cicho do słuchawki.

- Jak ci idzie odzyskiwanie ukradzionych materiałów? – zmieniam temat, by choć przez chwilę zająć się jakimiś „dorosłymi” sprawami.

- To powolny proces, o czym doskonale powinieneś wiedzieć. W dzień rozprawy będę gotowy – aura pewności siebie bije od niego nawet przez łącza satelitarne.

- Na to właśnie liczę – markotnieję. Jak mam wytrzymać jeszcze pięć tygodni i nie zabić jego cholernego siostrzeńca? Odkąd go poznałem, opracowałem tysiące scenariuszy. Nieszczęśliwe wypadki, urazy, a nawet trucizna. Jestem gotowy na każdą ewentualność, by w końcu zamknął dziób. Jego bezustanne paplanie doprowadza mnie do szału!

- Pamiętaj, że do tego czasu Brandon zdany jest tylko i wyłącznie na ciebie – przypomina mi. Nie musi tego robić. I bez tego mam pełne ręce roboty. Niańczenie tego rozpieszczonego wyrostka spędza mi sen z powiek.

- Nie martw się. Wszystko jest pod kontrolą.

- W takim razie zostawiam to tobie. I jeszcze jedno – dodaje po chwili. - Nie dzwoń do mnie w najbliższym czasie. Sam wiesz, że w tak delikatnej sprawie nikomu nie można ufać.

- Jak sobie życzysz – rozłączam się. Wyciągam kartę z telefonu i od razu ją niszczę. Aparatu również muszę się pozbyć, by nie kusić losu. Nie jest to zbyt trudne zadanie. Wystarczy podważyć plastikową obudowę i pomóc sobie nożem, by urządzenie przeszło na wcześniejszą emeryturę.

- Co robisz? – chłopak pociera zaspane oczy, szukając mnie wzrokiem w ciemności.

- Nic. Śpij.

- Słyszałem, jak z kimś rozmawiałeś – nie daje za wygraną.

- Wydawało ci się – ucinam temat.

- To był wuj Adam, prawda? Pytał o mnie? Wie już, kto ukradł dowody, zgromadzone przez mojego ojca? – siada na łóżku, po czym zaczyna szukać włącznika, by zapalić nocną lampkę. Przy tak kiepskim oświetleniu, motelowa klitka wydaje mi się jeszcze mniejsza. Czuję się jak tygrys, uwięziony w cyrkowej klatce razem z jakimś beznadziejnym pajacem, którego ktoś powinien uczynnie wystrzelić z armaty w kosmos.

- Mówiłem, że masz spać.

- Vee… Ja chcę wiedzieć… - spogląda na mnie z wyrzutem. Nic tym nie wskóra. Mnie nie da się złamać.

- Adam jest raczej oszczędny w słowach. Zapytał, czy żyjesz. Gdy potwierdziłem, rozłączył się – przebiegły uśmieszek pojawia się na mojej nieogolonej twarzy.

- Przecież jestem z tobą, a ty nie spuszczasz mnie z oczu nawet na sekundę – unosi podbródek nieco do góry. Jemu się nadal wydaje, że ma w tej walce jakiekolwiek szanse. Niezły żart.

- Zgaś światło i idź spać. Więcej nie powtórzę.

- A ty się nie kładziesz? Nigdy nie widziałem, abyś spał w łóżku.

- Jestem w pracy – przypominam mu. Mały rudzielec nie poznał jeszcze moich „zwyczajów”. Spanie to przywilej tych, którzy mogą sobie na taki luksus pozwolić. Przy tak nieobliczalnym dzieciaku, równie dobrze mógłbym obwinąć go kokardą i zostawić przed drzwiami.

- A jutro od rana będziesz prowadził samochód. To niebezpieczne. Powinieneś odpocząć i…

- Od kiedy tak bardzo przejmujesz się tym, co powinienem, a czego nie? Myślisz, że wezmę sobie do serca twoje obawy? – drwię z niego brutalnie. Już teraz zaciska dłonie w pięści. Gdyby mógł, rzuciłby się na mnie.

- Moje życie zależy od ciebie!

- Wreszcie to do ciebie dotarło? No proszę, czyli jesteś wyuczalny.

- Możesz chociaż udawać, że traktujesz mnie poważnie? – rozgniewany, schodzi z łóżka.

- Nie sądzisz, że to spore ryzyko, by aż tak się do mnie zbliżać? – zabawa jest naprawdę przednia. Brandon jest tak rozemocjonowany, iż dopiero teraz dostrzega, że ma na sobie zaledwie bieliznę. Ciemny rumieniec pojawia się na jego piegowatych policzkach. Najwidoczniej doskonale pamięta ostatnią lekcję.

- Nic mi nie zrobisz – jego pewność siebie szybuje właśnie w kierunku gwiazd, zostawiając rudzielca na pastwę losu… Chociaż nie. Teraz należy do mnie…

- Tak sądzisz? – celowo oblizuję wargi, chłonąc go wzrokiem. Chłopak szybko się poddaje.

- Dobranoc – szepcze cicho, okrywając się szczelnie kołdrą. Po kilku minutach zaczyna dość równomiernie oddychać. Mam nadzieję, że zasnął.

W jednym miał rację. Ja również powinienem odpocząć. Tylko jak to zrobić? Musiałbym go związać lub czymś uśpić. W przeciwnym wypadku wykorzysta okazję i ucieknie. Skutki mogłyby się okazać naprawdę opłakane…

Po godzinie przenoszę się na łóżko, by dać wytchnienie obolałym mięśniom. Materac jest nieprzyjemnie twardy, lecz wyjątkowo nie zamierzam narzekać. Przymykam powieki. Za oknem zaczyna świtać. Lubię tę porę dnia. Większość ludzi pogrążona jest jeszcze w błogim śnie. Do pracy wstają tylko nieliczni. Powinienem wylegiwać się właśnie na hamaku w jakimś ciepłym miejscu, a nie tracić czas z rozwydrzonym bachorem.

Brandon jest nieco dziwny, przyznaję. Nie tak dawno temu mafia pozbyła się jego rodziców. Opiekę nad nim przejął równie podejrzany wujek, a on zachowuje się tak, jakby te wydarzenia dotyczyły kogoś innego. Nie śni koszmarów, w czasie jazdy bezustannie wyszukuje w radiu kawałki, które zna i chętnie śpiewa, wydzierając się na cały głos. Nie ma w nim ani krztyny smutku, czy przygnębienia. Ludzie różnie radzą sobie ze śmiercią bliskich. Prędzej czy później, na każdego przychodzi moment załamania, żałoby. Nie spodziewałem się po nim potoków łez, lecz jego reakcje… Sam nie wiem, co myśleć. Całą swoją uwagę poświęca mnie, bacznie mi się przyglądając. Pocałunku z pewnością nie przewidział… Co mi strzeliło do głowy? Fajnie jest się z nim podroczyć, lecz wolałbym uniknąć konfrontacji z Adamem, gdy się o tym dowie.

Nie minęło nawet pół godziny, a mały urwis znowu coś kombinuje. Wyraźnie słyszę, jak nakłada swoje jeansy i na palcach zakrada się do drzwi. Wstrzymuje oddech, przekręcając klucz w zamku, a następnie naciskając na klamkę. Nie ruszam się ze swojego miejsca. Popsułbym niespodziankę. Niech myśli, że przez chwilę jest górą. Pełen napięcia wychodzi na zewnątrz i rozgląda się po opustoszałym parkingu. O tej porze spotkać może jedynie alfonsów, którzy cierpliwie czekają, aż ich dziewczynki oskubią z kasy naiwnych frajerów, przywłaszczając sobie portfele śpiących klientów. Brandon liczy, że uda mu się dostać do środka mojego auta. Naiwniak. Szarpie za klamkę, a gdy to nie pomaga, próbuje taniego triku z wsuwką do włosów, którą wyciągnął z tylnej kieszeni. Obmyślił plan działania i przygotował się do jego realizacji. Co zrobi dalej? Bezszelestnie opieram się o framugę i naciskam guzik, by zwolnić blokadę elektronicznego zamka. Na twarzy rudzielca pojawia się uśmiech zadowolenia. On serio wierzy, że udało mu się otworzyć samochód… Oszołomiony tym sukcesem, pośpiesznie wsiada do środka i zaczyna przeszukiwać schowek, a gdy to nic nie daje, za cel obiera  bagażnik. Bardzo się staram, by nie wybuchnąć śmiechem. Zamiast tego podchodzę bliżej i zaglądam mu przez ramię.

- I co, znalazłeś swój telefon? – pytam konspiracyjnym szeptem, obserwując jak grzebie w torbie z moimi rzeczami.

- Vee! – jest tak zaskoczony, że nawet nie stara się tego ukryć. Próbuje cofnąć się do tyłu i wpada na błotnik. – Myślałem, że śpisz – jąka się.

- Przy tobie? To mało prawdopodobne… Dlaczego mnie nie posłuchałeś? – wzdycham, naciskając na pilota, by ponownie zamknąć auto. – Chyba zdajesz sobie sprawę, że będę cię musiał ukarać, prawda?

- Ukarać? Za taki drobiazg?

- Nie wykonałeś mojego polecenia. Wyszedłeś z pokoju bez pytania, a co gorsze, grzebałeś w mojej torbie – wyliczam. Brandon przełyka głośno ślinę. Nie może zaprzeczyć i nie ma gdzie uciec.

- Ja chciałem tylko… Telefon jest dla mnie bardzo ważny! – broni się. - Nie zrobiłbym tych zakazanych rzeczy, gdybyś mi go oddał. Poza tym ani razu nie wspominałeś o tym, że nie wolno mi go szukać, więc…

- Wróć do pokoju, póki masz jeszcze na czym chodzić – moja uwaga powoduje, że krew odpływa mu z twarzy.

- Vee, ty chyba nie… - w kącikach jego oczu dostrzegam łzy. Tylko tego było mi trzeba…

- Już – zaciskam palce na jego ramieniu i ciągnę za sobą. Gdy docieramy na miejsce, popycham chłopaka w stronę łóżka i zatrzaskuję drzwi z impetem.

- Przestań! Nie zachowuj się jak szaleniec!

- Ostrzegałem, abyś mnie nie denerwował, prawda? Tak trudno wykonać proste polecenia? Czy wyraziłem się niejasno, gdy kazałem ci iść spać?

- Chcę tylko przez chwilę porozmawiać z wujem lub ze swoimi znajomymi. Pewnie bardzo się o mnie martwią.

- I słusznie. Twoja sytuacja nie jest godna pozazdroszczenia – krok za krokiem, zbliżam się w kierunku łóżka.

- Co… Co chcesz mi zrobić? – ze zdenerwowania cały drży.

- Hmm… To trudny wybór. Tyle możliwości… - rozmarzam się.

- Ja… - kątem oka dostrzegam błysk samochodowych świateł. Ktoś zbliża się na motelowy parking ze sporą szybkością.

- Wychodzimy! – ponownie szarpię dzieciaka za ramię i ciągnę za sobą do samochodu. Otwieram drzwi i wpycham go do środka.

- Oszalałeś?! Co robisz?! – wyrywa mi się. – Moje rzeczy tam zostały!

- Zamknij się, idioto! Nie widzisz, że nas znaleźli! – odpalam silnik i dociskam pedał gazu aż do samej podłogi. Mustang od razu rusza z miejsca, rozpędzając się odrobinę za wolno, jak na mój gust. Jesteśmy na obrzeżach miasta. Ulice są praktycznie puste.

- Przyjechali po mnie?! Zabiją mnie! – Brandon przechodzi prawdziwy atak paniki.

- Milcz! Muszę się skupić! – karcę małolata. W lusterku widzę dwóch mężczyzn, którzy siedzą mi na ogonie. Skręcam gwałtownie w lewo, a następnie w prawo. Rudzielec coś do mnie krzyczy, lecz w tej chwili nie ma to dla mnie żadnego znaczenia. Zalazłem za skórę nowym „kolegom”, którzy chyba zrozumieli, że się nie boję i całkiem nieźle radzę sobie w ich dzielnicy.

Wyjeżdżam na główną drogę. Mogę skręcić w lewo i spróbować ich zgubić lub wyjechać na główną drogę, co niesie za sobą znacznie większe ryzyko. Jestem pewny, że cokolwiek wybiorę, prędzej czy później, sprowadzą posiłki, a wtedy nasze szanse na ucieczkę spadną do trzydziestu procent.

Ciemnoskóry osiłek, zajmujący miejsce dla pasażera, otwiera okno i próbuje mnie zdjąć. Dociskam hamulec, czego się chyba się nie spodziewali. Teraz to oni są na przedzie, a ja bez problemu sięgam po swoją broń. Za trzecim razem udaje mi się przestrzelić oponę w ich srebrnym audi. Korzystam z faktu, iż mamy kilka sekund przewagi i podążam za pracownikami miejskiej elektrowni, którzy śpieszą się do pracy na poranną zmianę.

- Vee, co ty robisz?! Nie możemy się tu zatrzymać! Słyszysz?! – parkuję jak najbliżej wejścia do głównego budynku i obchodzę samochód, by zabrać swojego podopiecznego.

- Ani słowa więcej, bo sam cię zlikwiduję – szepczę mu złowrogo do ucha, idąc na grupą młodych mężczyzn. W prawej dłoni mam pistolet, który staram się ukryć w kieszeni kurtki. Póki co udało się nam nie wzbudzać niczyich podejrzeń.

Zamiast iść z innymi w kierunku wind, wybieramy korytarz prowadzący w stronę przejścia do muzeum, które stanowi jedną z atrakcji turystycznych. Otwierają je dla zwiedzających dopiero o dziewiątej. Mamy więc sporo czasu. Przed samym wejściem kręci się podstarzały portier, który sprawdza monitoring. „Tylko dla pracowników” – głosi napis na drzwiach, znajdujących się blisko łazienki. Pomieszczenie jest niewielkie. Znajduje się tu kilka metalowych szafek oraz drewniany stolik i cztery krzesła. Obok nich stoi barek, na którym ustawiono ekspres do kawy oraz papierowe kubeczki. Przekręcam zamek w drzwiach, by nikt nam nie przeszkadzał.

- Rozbieraj się – wydaję polecenie rudzielcowi.

- Co?! Dlaczego?! – jak zawsze chętny do współpracy…

- Szybciej, nie mamy czasu – przeszukuję zawartość szafek, z których wyciągam uniformy przewodników.

- Nie założę cudzych rzeczy. Poza tym to kradzież!

- W takim razie zostań tu i giń – ściągam bluzę, by zastąpić ją granatową koszulą z wyszytym na plecach logo muzeum. Brandon idzie w moje ślady. Gdy obaj jesteśmy już przebrani, otwieram okno.

- Na co czekasz? – popędzam krnąbrnego nastolatka.

- Chyba nie liczysz na to, że skoczę?! – załamany zerka w dół.

- Nie przesadzaj. To tylko pierwsze piętro – uspokajam go.

- Może dla ciebie. Ja z pewnością nie… - wyciągam broń i kieruję lufę w jego stronę.

- Już! – na tym kończymy dyskusję. Chcąc nie chcąc, wdrapuje się na parapet. Przeklina cicho, wyzywając mnie od najgorszych. Nie rozumiem, czemu tak panikuje. Niecałe cztery metry i miękkie lądowanie na wypielęgnowanym trawniku to doprawdy zerowe ryzyko. Poprawiam swoją czapkę, po czym wyciągam do niego rękę, by pomóc mu wstać. – Do zwinności kota nieco ci brakuje… - szydzę.

- Nienawidzę cię! – syczy, rozmasowując obolały tyłek, na którym dość niezgrabnie upadł.

- Nic ci nie będzie – zerkam w jego stronę, by zyskać pewność. Może ma kilka zadrapań, czy siniaków, lecz obyło się bez poważniejszych kontuzji, bądź złamań.

- Mów za siebie! Jak tylko się stąd wydostaniemy, natychmiast dzwonię do wuja! – odgraża się.

- Jeśli się stąd wydostaniemy – poprawiam go. – Bądź ciszej i chodź za mną.

Wsiadamy do firmowego busa, który wypełniony jest budowlańcami, odpowiedzialnymi za remont jednego z najstarszych pawilonów, znajdujących się w parku maszynowym. Kilku z nich wdaje się ze mną w dyskusję. Przez blisko pół godziny żartujemy sobie z szefa, dzieląc się nieprzyjemnymi historiami z jego udziałem. Gdy dojeżdżamy na miejsce, wmawiam im, że razem z Brandonem sprawdzamy przygotowania do dzisiejszej wycieczki szkolnej, którą będziemy oprowadzać.

- Vee, co ty wyprawiasz? – oburza się na mnie, gdy machamy nowym kolegom na do widzenia, życząc im udanego dnia.

- Zobaczysz – uśmiecham się tajemniczo, opuszczając teren elektrowni.

- Wiesz w ogóle gdzie jesteśmy? – rozgląda się po opuszczonych magazynach, które mijamy.

- Oczywiście, że wiem. Niedaleko stąd odjeżdża kolejka podmiejska. Zabierze nas do centrum.

- Byłeś tu już kiedyś?

- Moja praca nie polega tylko i wyłącznie na strzelaniu. Mam też swoje sekrety – przechwalam się.

- Sekrety… Też mi coś – prycha.

Po kilku godzinach spacerowania po mieście, udajemy się do mieszkania jednego z moich przyjaciół. Brandon przeciera oczy ze zdumienia widząc, jak wyciągam klucz, przyklejony tuż obok drzwi do jednego z paneli ściennych. Zmęczony dzisiejszymi przygodami, opada na sofę w niewielkim salonie. Zachowuje się tak, jakby ta nieplanowana podróż wypompowała z niego całą energię.

- Jestem skonany i głodny – zaczyna narzekać na swój ciężki los.

- Zamówię jedzenie. Na co masz ochotę? – wyciągam swój telefon, by zrealizować zamówienie.

- Wszystko mi jedno, pod warunkiem, że będzie też deser.

- Jak sobie życzysz. Sernik może być?

- Prawie dziś zginąłem, a ty chcesz to załatwić sernikiem? – kręci głową z niezadowoleniem.

- Skoro nie sernik, to co? – unoszę na niego wzrok, czekając na to, co wybierze.

- Chcę ciebie.

- Mnie? – nie bardzo rozumiem, do czego zmierza.

- Pocałuj mnie – żąda tonem nie znoszącym sprzeciwu.

- Wybacz, lecz nie należę do menu.

- Powiedziałeś tamtej kobiecie, że jestem twój. To już coś, nie sądzisz? – układa dłonie na biodrach, wpatrując się we mnie bezczelnie.

- Dzieciaku, coś mi się wydaje, że podczas tego skoku z okna, mocno uderzyłeś się z głowę – zaczynam się śmiać. Mój dobry humor nie udziela się Brandonowi. Wprost przeciwnie. Zdeterminowany, rzuca mi wyzwanie. Wciąż nie rozumie zasad tej gry? To ja tu wydaję polecenia, nie on.

- Mylisz się. Bardzo dobrze przeanalizowałem sytuację. Ten pocałunek mi się należy. Potraktuj to jako rekompensatę za to, co mnie dziś spotkało.

- To nie ja próbowałem cię zabić, lecz jeśli nie przestaniesz zachowywać się tak nieznośnie, to kto wie, może zmienię zdanie – wsuwam smartfona do tylnej kieszenie spodni i przeczesuję swoje przydługawe włosy palcami. Jeszcze trochę i nabawię się przez niego wrzodów żołądka.

- Obawiam się, że nie masz innego wyjścia. Albo zrobisz, co ci każę, albo zamienię twoje życie w prawdziwy koszmar – grozi mi.

- Skoro tak stawiasz sprawę… - mruczę zmysłowo, podchodząc bliżej. – Zamknij oczy – proszę, ujmując jego nieco pucołowatą twarz w dłonie.

- Wolę cię widzieć – odpowiada, czekając na to, co za chwilę ma nastąpić.

Pochylam się nad nim. Nasze usta dzielą od siebie milimetry. Wstrzymuje oddech, niecierpliwiąc się. W tej samej chwili, przerzucam go przez oparcie sofy. Kolejny dziś raz zalicza twarde lądowanie na swoim chudym tyłku.

- Ty podły draniu! – wyje z bólu.

- Bolało? – udaję zdziwionego, rozsiadając się wygodnie na jego miejscu.

- Pogięło cię?! Jak mogłeś potraktować mnie tak brutalnie?!

- Nie negocjuję z szantażystami – przerywa nam dzwonek domofonu. – Rozchmurz się. Przyjechał twój deser.