Uparty jak Gilbert

Rozdział 1

Dawno, dawno temu, pewien wiekowy władca wezwał do siebie swych synów. Dobrze wiedział, że dni jego życia są dokładnie policzone i nie zostało mu ich zbyt wiele. Od pewnego czasu śniły mu się sny, które jednoznacznie wskazywały, iż nadeszła pora, by podzielić się przygniatającym go ciężarem. Dźwigał tę tajemnicę na swych starczych barkach odkąd pamiętał. Był przesądny. Wierzył w znaki, które bez problemu potrafił wychwycić z otoczenia oraz bezbłędnie zinterpretować. Westchnął ciężko obserwując krzątających się po dziedzińcu strażników. Opuszczali właśnie most zwodzony, by przywitać starszego z książąt.

„Udał mi się pierworodny” – pomyślał ucieszony, na widok wysokiego, rosłego dwudziestosześciolatka, który uśmiechał się przyjaźnie do wszystkich. Swoje imię – Gideon, odziedziczył po przodkach, wielkich wojownikach. Przybyli oni na te tereny czterysta lat temu i w przeciągu jednej nocy podporządkowali je sobie, jakby od zawsze były ich własnością. Władca sięgnął pamięcią do chwili, gdy nadworny medyk przyniósł mu zawinięte w pieluszki niemowlę. Od razu wiedział, jakie imię idealnie odzwierciedli tak silną osobowość. Nie pomylił się. Gideon był silny niczym smok. Urody również mu nie brakowało. Młode kobiety, które razem z nim wracały do zamku, rumieniły się pod wpływem spojrzenia błękitnych, książęcych oczu, chichocząc i szepcząc miedzy sobą komplementy pod jego adresem. Młodzieniec skinął im głową, nie szczędząc uśmiechów. Schlebiało mu ich zachowanie. Gdyby nie obowiązki, z pewnością poświęciłby chwilę albo dwie, by zabawić je krótką rozmową.

Nie minęło kilka minut, a jasnowłosy wszedł do sali narad, by pokłonić się swemu ojcu. Władca przywitał go z poczuciem ulgi. „Gideon zrozumie…” – podpowiadało rozemocjonowane serce.

- Panie, przybyłem z bardzo dobrymi wieściami! Chciałbym cię prosić o…

- Wstrzymaj się z relacją do czasu, aż przybędzie mój drugi syn – widząc rozczarowanie, które pojawiło się na twarzy dawno niewidzianego gościa, dodał pospiesznie – zależy mi, abyście obaj usłyszeli to, co chcę wam powiedzieć.

Młodszy z książąt dopiero pod wieczór pokłonił się ojcu i bratu. Jego zbroję pokrywał kurz i brud, które świadczyły o długiej i męczącej podróży. Władca przyjrzał mu się równie uważnie. Poważny i zamyślony Gilbert znacznie różnił się od pogodnego brata. „Wdał się w matkę” – szepnął do swych myśli, próbując rozszyfrować nieprzejednane oblicze. Milczący, pragmatyczny, zamknięty w sobie, z włosami czarnymi niczym noc, boleśnie odzwierciedlał urodę królowej, która odeszła piętnaście lat temu. Budził respekt i strach wśród poddanych. „Jeśli Gideon odmówi, mam jeszcze Gilberta…”

***

Moje Gąski :)

Jak mija Wam ten piękny wieczór? Jesteście gotowe na nowe opowiadanie? :D

Wiem, wiem, miałem niczego nie zaczynać, ale to silniejsze ode mnie. Na swoje usprawiedliwienie napiszę tylko tyle, iż „Uparty jak Gilbert” nie będzie opowiadaniem yaoi. Moim skromnym zdaniem mały romans fantasy to coś, co jest niezbędnym uzupełnieniem tegorocznej jesieni :) Co z tego wyjdzie, zobaczymy.

Liczę się z tym, że taka opcja nie Wszystkim przypadnie do gustu. Jeśli jednak zdecydujecie się wgłębić w historię księcia Gilberta, koniecznie podzielcie się ze mną swoimi wrażeniami. Zwłaszcza jeśli uznacie, że tworzę kaszalota, którego powinienem jak najszybciej usunąć :D 

Rozważam, czy nie wrzucić tego opowiadania wyłącznie na wattpad. Jak sądzicie?

Wasz Kitsune

PS Dla tych z Was, którzy wolą yaoi, na dniach pojawi się nowy rozdział Bezsennych Nocy, nad którymi jeszcze pracuję.