Kostka XI

„Czekolada”

Nie ma nawet szóstej rano, gdy Maggie brutalnie dobija się do drzwi. Mocno zaspany kieruję się w ich stronę. Przekręcam klamkę. Kobieta wpada do środka w towarzystwie mężczyzny, ubranego w szpanerski dres. Wszystko, tylko nie to...
- Maggie... Jest szósta rano – marudzę, przecierając zaspane oczy.
- Ty też cieszysz się, że mnie widzisz, prawda skarbie? - uśmiecha się pełna entuzjazmu, który towarzyszy jej zazwyczaj wtedy, gdy oznacza kolejne zlecenia.
- Tak, wybacz, że nie skaczę z radości, ale jeszcze śpię.
Kobieta podchodzi bliżej i uważnie mi się przygląda. Dopiero teraz orientuję się, że mam na sobie tylko dresowe spodnie. Collin porwał moją koszulkę na strzępy.
- Co to jest?! - pyta wściekła, wskazując na moją klatkę piersiową.
- Co masz na myśli? - odpowiadam pytaniem na pytanie.
- Jessie... - przesuwa palcem po mojej skórze – nie sądziłam, że taki jesteś – mruży oczy, co nie oznacza niczego dobrego. Mężczyzna, który jej towarzyszy, wybucha cichym śmiechem, przypominając o swojej obecności.
- To nic takiego – strącam jej dłoń, czerwieniąc się.
- Mały Jessie lubi się ostro zabawić – komentuje facet w dresach.
- Nie twoja sprawa! - warczę na niego niezadowolony z kierunku,  w jakim to wszystko zmierza. - Kim ty w ogóle jesteś?!
- Jestem Rex. Twój nowy trener osobisty – uśmiecha się złośliwie, pokazując wybielone zęby.
- Rex? - powtarzam z niedowierzaniem.
- To znaczy król. Jestem najlepszy – szczerzy się, zadowolony z siebie. - Dzięki mnie ty też będziesz najlepszy. To moje hasło reklamowe. Przyznasz, że ma w sobie moc – nie kryje dumy.
- Guzik mnie to obchodzi. Wynoś się z mojego mieszkania.
- Jak na przyszłą gwiazdę, warunki masz nadzwyczaj skromne – zauważa – ale temperament to już inna bajka, co blondasku? - unosi znacząco brwi, wpatrując się w ślady na moim ciele.
- Maggie... Wyjdź stąd i zabierz go, bo nie ręczę za siebie – cedzę przez zaciśnięte zęby.
- Rex, poczekaj na zewnątrz. Muszę porozmawiać z Jessiem – prosi go.
- Zacznę rozgrzewkę. Jak skończycie, dołączysz – instruuje mnie, wychodząc z mieszkania.
- Nie będę z nim ćwiczyć. Tyle razy cię prosiłem, abyś odpuściła, ale ty zawsze swoje! – wściekam się na Maggie, która nie przestaje lustrować mojej poznaczonej przez Collina skóry.
- Jessie, moje słońce. Musisz więcej ćwiczyć! Dobrze o tym wiesz. Rex jest najbardziej kompetentną osobą, jaką udało mi się znaleźć. Dzięki niemu będziesz w świetnej formie. Poza tym prosiłam, abyś nie robił żadnych głupstw. Musisz poprosić swoją dziewczynę, by traktowała cię nieco delikatniej. Na szczęście ubrania to zakryją.
- Diana nigdy nie...! - przerywam w pół zdania, bo nie zamierzam się nikomu z niczego tłumaczyć.
- Przyznaję, że jestem zaskoczona. Sprawiała wrażenie cichej i spokojnej, gdy ją poznałam. Pozory mylą – Maggie ponownie mi się przygląda.
- To nie twoja sprawa! - powtarzam.
- Może to nie Diana... - zaczyna się na głos zastanawiać. - To dlatego jesteś taki zirytowany, tak?
- Nic ci nie powiem! Idź sobie i zostaw mnie samego.
- Już idę. Jestem spóźniona na ważne spotkanie. W każdym razie od dziś robisz to, co każe ci Rex i nie chcę słyszeć ani jednego słowa skargi. Masz to zapisane w kontrakcie.
- Do kiedy obowiązuje nasz kontrakt? - pytam rozdrażniony.
- Do końca roku, ale chyba nie powiesz mi, że nie będziesz chciał go przedłużyć – kobieta wpada w panikę. - Jessie! Taka opcja nie istnieje!
- Więc zabierz stąd pana „najlepszego”.
- Zabiorę go, ale dopiero po balu. Do tego czasu postaraj się z nim popracować. Proszę cię – spogląda mi błagalnie w oczy, układając swoje drobne dłonie na moich nagich ramionach.
- Jestem szczupły i wysportowany, tak jak chciałaś. Lepiej już nie będzie.
- To tylko kilka tygodni. Nie rób mi tego. Jeśli Ben i Connor odejdą, tylko ty mi pozostaniesz. Gdy szef zorientuje się, że zmarnowałam tyle czasu, zamiast popracować nad twoim wyglądem, wyrzuci mnie z pracy! Proszę cię, skarbie, nie odmawiaj mi. Tylko do balu. Rex to profesjonalista. Ułożył ci plan żywieniowy. Jest do twojej wyłącznej dyspozycji. Może z tobą biegać, ćwiczyć, nauczyć różnych sztuk walki...
- Sztuk walki? Serio? - akurat ta część naprawdę mnie zainteresowała.
- Jeśli będziesz chciał – spogląda na mnie z nadzieją. - Zgadzasz się?
- Na sztuki walki? Jeśli mogę, to tak – wzdycham ciężko.
- Dziękuję! Jesteś kochany! Zaczniecie już dzisiaj, dobrze? Tylko powiedz Rexowi, że ma ci niczego nie połamać i nie uszkodzić.
- Dobrze – odprowadzam Maggie do drzwi.
- Jestem pewna, że szybko się zaprzyjaźnicie. Znam Rexa bardzo długo i wszyscy byli zadowoleni z jego usług.
- Kiedy jest bal? - pytam.
- Dwudziestego piątego października. Najpierw jednak weźmiesz udział w sesji. Musimy zrobić więcej zdjęć w smokingu. Zajmiemy się tym podczas wyjazdu. A właśnie. Mówiłam ci już, że lecimy do Paryża? Spędzimy tak około trzech tygodni. Rex pojedzie z nami, więc uprzedź swoją dziewczynę.
- Jak chcesz – dodaję ponuro.
- Moim zdaniem powinieneś rzucić pracę w cukierni. Wiem, że chcesz być bliżej Diany, ale to strata czasu.
- Nie mogę tego zrobić. Obiecałem, że...
- Bzdura! Pomyśl o swojej karierze, o przyszłości!
- Maggie... Ja sam nie wiem czego chcę. Pozuję do zdjęć, ale nie traktuje tego poważnie. To tylko tymczasowe zajęcie...
- Wiem, kochanie. Mimo to wykorzystam każdą sekundę, by udowodnić ci, że to twoje przeznaczenie. Jeśli nie chcesz sam porozmawiać z Collinem, ja mogę to zrobić w twoim imieniu. Jestem pewna, że zrozumie.
- Nie, dziękuje. Jak już mówiłem, nie odejdę z Fantazji. Collin da mi wolne.
- No dobrze. Muszę już lecieć. Baw się dobrze z Rexem. Zadzwonię później – macha mi na pożegnanie, wsiadając do samochodu, który na nią czekał. Spoglądam na mojego nowego trenera, który poprawia dres i uśmiecha się zachęcająco.
- No i co, Jessie? Od czego chcesz zacząć?
- Maggie wspominała, że możesz mnie nauczyć walczyć.
- Jesteś tego pewny? To oznacza więcej siniaków i zadrapań. Nie wiem czy Maggie...
- Już z nią rozmawiałem. Zgodziła się.
- Najpierw sam ją zapytam. Teraz sobie pobiegamy. Przyjadę po ciebie po pracy i zabiorę do mojego studia. Sprawdzimy w jakiej jesteś formie.
- W bardzo dobrej – odcinam mu się.
- To się okaże. No dobrze. Szkoda czasu. Przebieraj się i wychodzimy. Chyba, że wolisz chwalić się swoim agresywnym życiem seksualnym na mieście – kolejny raz wybucha śmiechem.
- Jeszcze jedna uwaga tego typu, a zamknę ci drzwi przed nosem i zadzwonię do szefa – ostrzegam go.
- Nie bądź taki, Jessie. To tylko żarty! Musisz mnie koniecznie poznać z twoją dziewczyną. To pewnie niezła kocica.
- Odczep się od Diany, bo gorzko tego pożałujesz.
- Diana... Ładne imię, ale Rex ładniejsze – zapewnia.
- Brak mi słów – wywraca oczami, załamany samozachwytem trenera.
Nieprzespana noc i dwadzieścia kilometrów z Rexem to trochę za wiele, nawet jak na mnie. Mięśnie dają mi o sobie boleśnie znać, nie mówiąc już o tym, że cały dzień spędzę na nogach, a wieczorem znowu trening...
- Kiepsko wyglądasz – zauważa Sebastian, ustawiając filiżanki.
- Podziękuj cioci. Zatrudniła jakiegoś tyrana, który od rana mnie prześladuje.
- Trenujesz z Rexem?!
- Skąd wiesz? - pytam zaskoczony.
- Jessie, właśnie przeskoczyłeś na wyższą półkę. Z tego co wiem, ciocia tylko raz go zatrudniła, bo jest cholernie drogi! Jestem pełen podziwu! – klepie mnie po ramieniu.
- Nie wiedziałem. Ponoć jest do mojej wyłącznej dyspozycji i pojedzie z nami do Paryża.
- Jedziesz do Paryża?! - Diana dopada do mnie, rzucając mi się na szyję. - Zazdroszczę ci! Też chciałabym tam pojechać. Miasto miłości... Masz niesamowite życie, Jessie!
- W każdej chwili mogę się z tobą zamienić – spoglądam w orzechowe oczy dziewczyny. - Nie będzie mnie przez kilka tygodni. Poradzisz sobie do mojego powrotu?
- Nic się nie martw. Zbliżają się zaliczenia. Będę się dużo uczyć i unikać Adama.
- Przykro mi, że znowu muszę cię zostawić. Nierozważnie zaufałem Maggie i do końca roku to ona dysponuje moim czasem.
- Tylko do końca roku? A co potem?
- Nie wiem – zakładam jej kosmyki ognistych włosów za ucho. - Przywiozę ci coś ładnego.
- Nie musisz... - peszy się.
- Pozwól mi.
- Ja też chcę prezent! – wtrąca się Sebastian.
- Wiedziałem, że to powiesz– czochram chłopaka po włosach.
Praca nie sprawia mi dziś przyjemności. Mocno odczuwam przemęczenie. W dodatku obawiam się spotkania z Collinem. Nie wiem, co mam mu powiedzieć, gdy się zobaczymy. Muszę go uprzedzić o wyjeździe, czyli kolejny raz sam na sam w jego kuchni... Na szczęście czarnowłosy nie zaszczyca nas swoją obecnością. Di wspominała coś o wyprawie do hurtowni, co oznacza, że pojawi się przed samym zamknięciem. I całe szczęście.
Maggie dzwoniła do mnie kilka razy zapewniając, że zgodzi się na wszystko, bylebym trenował z jej tajną bronią. Gdyby Rex nauczył mnie kilku trików, czułbym się znacznie pewniej w związku z sytuacją z Adamem  jego znajomymi. Skoro muszę spędzać czas z trenerem, to czemu nie miałbym wykorzystać takiej okazji. Jemu i tak jest pewnie wszystko jedno co będziemy robić. Ćwiczenia to ćwiczenia.
Późnym popołudniem jestem już mocno zmęczony, więc korzystam z okazji, że panuje mniejszy ruch i chowam się na zapleczu, by chwilę odpocząć. Dochodzi dwudziesta, więc to moja jedyna szansa na złapanie oddechu.
Jak na złość mój nowy prześladowca daje o sobie znać.
- Halo?
- Jessie, tu Rex. O której kończysz pracę? Wpadnę po ciebie.
- Nie możemy spotkać się na miejscu?
- Maggie mówiła, że często się gubisz, więc wolałbym po ciebie przyjechać. Odwiozę cię później do domu.
- Dziękuję, sam sobie poradzę.
- To żaden problem – zapewnia mnie.
- Pojawienie się ciebie w moim życiu to dla mnie spory problem – wzdycham cicho.
- Mięśnie bolą? A mówiłeś, że jesteś w formie.
- Bo jestem.
- Dopiero będziesz – śmieje się ze mnie. - Więc o której kończysz?
- O dwudziestej.
- Będę punktualnie. Zobaczysz, spodoba ci się. Mam już gotowy cały program treningowy.
- Jasne. Do zobaczenia, Rex – rozłączam się, ponownie wzdychając. Zaczynam zachowywać się jak mój brat...
- Kim jest Rex? - cichy i lodowaty głos Collina sprawia, że aż podskakuję.
- Collin, czy ty zawsze musisz pojawiać się niczym duch? Zawału przez ciebie dostanę!
- Kim jest Rex? - powtarza swoje pytanie, wpatrując się we mnie gniewnie.
- Synonimem problemów, które zawdzięczam tobie.
- Tak?
- Tak – nawet nie udaję, że jestem na niego zły.
- A co ci takiego zrobiłem? Gdy wychodziłem, byłeś zadowolony i potulny jak baranek – uśmiecha się przelotnie. Może powinienem poznać go z moim trenerem? Mogliby mnie razem dręczyć...
- Sprowadziłeś na mnie problemy. Przez ciebie Maggie uważa, że Diana i ja...
- A więc o to chodzi – zgaduje. Podchodzi do mnie i lekko dotyka klatki piersiowej. - Twoja agentka posądziła małą Di o moje grzeszki?
- Nie rób tak nigdy więcej – uciekam wzrokiem, czując palący ogień na policzkach.
- Ale te inne rzezy mogę robić, tak? - dopytuje.
- Nie!
- Jesteś taki zabawny – wybucha cichym śmiechem. - Zerwałeś już z Dianą? - pyta, nagle poważniejąc.
- Nie i nie zamierzam tego robić. Poza tym w piątek muszę wyjechać na kilka tygodni, więc sam będziesz musiał mieć ją na oku.
- Wyjeżdżasz? Dokąd?
- Do Paryża. Maggie każe mi jechać, więc nie mogę odmówić.
- Nie musisz mi tego tłumaczyć. Jedź.
Jedź? To wszystko, co ma mi do powiedzenia? Myślałem, że będzie chciał mnie zatrzymać, a on zachowuje się tak, jakbym...
- Nadal nie powiedziałeś mi kim jest Rex – zauważa.
- Bo nie ma o czym mówić.
- Jessie, jeśli zależy ci, aby mnie rozdrażnić, to jesteś na dobrej drodze... - ostrzega. - Chodź, pomożesz mi rozpakować samochód.
- Idę – odpowiadam bez entuzjazmu, podążając za nim.
- No więc? - ponagla mnie.
- Maggie go zatrudniła. Będę z nim trenować, aż mnie wykończy.
- O nie, to moje zadanie – posyła mi swój złośliwy uśmieszek.
Pracujemy w milczeniu, wyciągając ciężkie worki pełne mąki i innych produktów.
- Co się dzieje, Jessie? Jesteś dziś wyjątkowo milczący.
- Jestem zmęczony – przyznaję.
- Zmęczony? - dziwi się. - Jeśli zerwiesz z Dianą pomogę ci się zrelaksować – obiecuje.
- Mam już plany na wieczór. Jestem umówiony z Rexem.
- Nie wolałbyś spędzić tego czasu ze mną?
- Wolałbym iść spać.
- Hmm... Możemy pojechać do hotelu. Zabrałbym cię do siebie, ale właśnie się przeprowadziłem i nadal nie mam mebli.
- Gdzie będziesz mieszkać?
- Niedaleko stąd. W poniedziałek odebrałem klucze. Mam teraz całkiem duże mieszkanie, do którego wstawię jeszcze większe łóżko i...
- Nie chcę wiedzieć – przerywam mu, bo za bardzo odpłynął, rozmarzony.
- Nie chcesz kupić swojego mieszkania?
- Nie lubię mieszkać sam, a państwo Brown są bardzo mili.
- Jesteś dorosły. Taka jest kolej rzeczy.
- Może dla ciebie. Zawsze mieszkałem sam. Lubię świadomość, że ktoś bliski jest tuż za ścianą. Poza tym, nie wiem czy chcę tu zostać na stałe.
- Nie wiesz? - podaje mi puszkę z colą.
- Dzięki.
-  Wolisz przeprowadzić się bliżej brata?
- Justin chyba nie byłby zadowolony, gdybym tak zrobił. Póki co zostanę tutaj. Do końca roku obowiązuje mnie kontrakt.
- A potem?
- Maggie powiedziała, że powinienem podpisać kolejny, na co najmniej dwa lata. Jeśli to zrobię, nie rozpocznę studiów. Justin przestanie się do mnie odzywać.
- Teraz też nie masz z nim bliższego kontaktu.
- To nieprawda! Zaprosił mnie na święta.
- Nie żartuj. Masz czekać kilka miesięcy, aby zobaczyć się z rodziną? Nie zależy im na tobie. Powinieneś kierować się tym, co jest dobre dla ciebie, a nie dla Justina.
Naszą rozmowę przerywa dźwięk mojego telefonu.
- To Rex. Muszę już iść – spoglądam zrezygnowany na wyświetlacz. - Do jutra.
- Jessie! - głos trenera wydaje się słodki niczym miód. - Dlaczego nie odebrałeś? Gotowy na pierwszą lekcję tajskiego boksu?
- Tajski box? - Collin spogląda na mnie unosząc znacząco brwi.
- Cześć – Rex nie traci czasu i wyciąga rękę w stronę Collina.
- Cześć – odpowiada czarnowłosy, posyłając mu ironiczny uśmiech.
- Rozmawiałem z Maggie. Powiedziała, że możemy trenować co i ile chcemy. Bałem się, że będzie się wściekać, jeśli cię uszkodzę, ale mamy zielone światło  – ciągnie mnie za sobą do samochodu, obklejonego jego zdjęciem oraz jakże chwytliwym hasłem reklamowym „Rex dla najlepszych”.
- Jessie pracuje też dla mnie, a ja nie życzę sobie, abyś go uszkodził – wtrąca się Collin, mierząc trenera zimnym wzrokiem.
- Nie martw się. Mały Jessie nie jest taki delikatny. Lubi się ostro zabawić. Rozrywka na odpowiednim poziomie to moja dewiza – zapewnia go, nie puszczając mojego ramienia. - Szybko, szkoda czasu. Mamy tylko trzy godziny!
- Dzięki, Collin – posyłam mu znaczące spojrzenie, bo wiem, że doskonale rozumie, co miałem na myśli.
Trening z Rexem jest morderczy. Rzucał mną po ringu niczym szmacianą lalką. Gdy nie byłem w stanie ustać już na nogach, pozwolił mi wziąć prysznic i odwiózł do domu.
- Widzimy się punkt szósta. Postaraj się nie spóźnić. Każda minuta oznacza kilometr więcej.
Doczołgałem się do łóżka, odbierając ostatnią wiadomość od Maggie, która napisała, że początki z Rexem nie należą do przyjemnych, ale szybko się przyzwyczaję i będę mu wdzięczny. Gdybym miał siłę, odpowiedziałbym jej, gdzie może sobie wsadzić te swoje bezcenne porady. Jednak to nie jej wiadomość zwróciła moją uwagę, lecz ktoś zupełnie inny.

Nowa wiadomość : Od Władca Czekolady
„Żyjesz?”

Chciałbym mu coś napisać, ale nie jestem w stanie. Przesuwam palcami po ekranie i naciskam na zieloną słuchawkę.
- Jessie – słyszę zadowolenie w jego głosie. - Nie śpisz jeszcze?
- Collin? - pytam, na wpół przytomny, udając zaskoczonego.
- Spodziewałeś się kogoś innego?
- Władcy Czekolady, ale nie ciebie – przyznaję, stękając cicho, bo wszystkie mięśnie bardzo mnie bolą.
- Bardzo zabawne. Co robisz?
- Umieram. Jeśli jutro nie przyjdę do pracy to...
- Mam wysłać filmik twojemu bratu?
- Nie! - protestuję.
- Jak tam tajski boks? 
- Super. Zawsze o nim marzyłem.
- Skoro tak, to nie powinieneś narzekać.
- Nie narzekam. Collin... - wypowiadam cicho jego imię, bo mam wrażenie, że już kiedyś, dawno temu słyszałem określenie „Władca Czekolady”, lecz jestem zbyt zmęczony, by dokończyć urwaną myśl.
- Tak? Jessie... - szepcze. - Śpij spokojnie – rozłącza się.