Rozdział XIII

„Grzech”

Roztrzęsiony wracam do swojego pokoju i zamykam za sobą drzwi. Jestem na niego tak bardzo wściekły, że najchętniej udusiłbym nocną pijawkę, nie okazując ani grama litości! Bezczelny wampir! Co on sobie wyobraża?! Jutro... Jutro nie będzie żadnej taryfy ulgowej! Już ja mu dam lekcję pokory i uległości! Niech się tylko obudzi, a wtedy...
Snucie niecnych planów przerywa dźwięk telefonu. Co za dureń śmie do mnie dzwonić o tak późnej porze?!
- Halo!
- Dzień dobry. Byłem pewny, że ranny z ciebie ptaszek i nie pomyliłem się!
- David... Czego chcesz? - głos tego bazyliszka sprawia, że staję się znacznie bardziej ostrożny.
- Dzwonię, aby przeprosić.
- Przeprosić? - dziwię się.
- Tak długo pukałem do twoich drzwi, a ty nie otwierałeś, więc musiałem spróbować wszystkiego. Mam nadzieję, że się na mnie nie gniewasz za próbę najścia. Na moim miejscu zrobiłbyś to samo, prawda Jack? Nie masz w zwyczaju ustępować pola przeciwnikom. Ta cecha z pewnością wyróżnia cię na tle innych opiekunów – przyprawia mnie o atak mdłości swoimi wynurzeniami.
- Nie waż się więcej zbliżać, bo nie ręczę za siebie! Nie oddam ci Sina! Jest mój, słyszysz?
- Ojej, Jack... Nie sądziłem, że stać cię na takie wyznania – śmieje się wprost do słuchawki.
- I nie dzwoń do mnie. Rano i tak każę zmienić wszystkie numery telefonów.
- Zależy ci na nim, stąd ta determinacja, by zapewnić mu bezpieczeństwo... Zostałeś moim rywalem? Skoro tak się sprawy mają, to może założymy się o to, który z nas będzie go miał pierwszy. Co ty na to?
- Nie, dziękuję.
- Odmawiasz z grzeczności, czy jesteś pewny zwycięstwa? Porozmawiajmy jeszcze przez chwilę, dobrze?
- Mów czego chcesz! Nie mam czasu dla takich kanalii jak ty.
- Lubię cię, Jack. Coraz bardziej. Doceniłeś wampira dopiero w chwili, gdy powiedziałem, że chcę go dla siebie. Ciekawe, bardzo ciekawe... - zastanawia się na głos.
- Co masz na myśli?
- Po nieudanej próbie sforsowania bariery dużo myślałem o tobie, o mnie i o tym uroczym cukiereczku. Nie umiem z niego zrezygnować, jak się zapewne domyślasz. W bardzo krótkim czasie stał się moją obsesją. Pragnę go i...
- Błagam, oszczędź mi szczegółów, bo zwymiotuję.
- Taki jesteś wrażliwy?
- To wszystko, co masz mi do powiedzenia?
- Rozumiesz mnie lepiej, niż na początku naszej znajomości. Słodki Sin potrafi rozbudzić wyobraźnię. Nie powiesz mi, że ani razu nie fantazjowałeś o sobie i o nim, uprawiających namiętny...
- Dość! - krzyczę.
- Wybacz, poniosło mnie. Wracając do tematu, daję ci ostatnią szansę, Jack. Oddaj mi go, a nikomu nic się nie stanie.
- Nigdy!
- W takim razie nie pozostawiasz mi wyboru. Pamiętaj, że to twoja decyzja wymusiła na na mnie kolejny ruch, więc możesz zacząć czuć się odpowiedzialny – jego groźby brzmią poważnie. Muszę jak najszybciej przejść do kontrataku. - Poprosiłbym cię o przekazanie pozdrowień pięknemu Sinowi, ale pewnie i tak tego nie zrobisz. Nie martw się. Więcej nie będę niepokoił cię telefonami. Chciałem się tylko upewnić czy nie zmieniłeś zdania.
- Nie zmieniłem i nie zmienię.
- Bywaj, Jack. Do szybkiego zobaczenia – wybucha obrzydliwym śmiechem. Odrzucam słuchawkę, jakby była jadowitym wężem. Skoro on ma plan działania, nie mogę być gorszy. Po raz ostatni dałem się zaskoczyć Davidowi. Kolejnego razu nie będzie...

- Panie, jesteś pewny, że to jedyne wyjście? - załamany Henryk rozgląda się po pracowni, która wygląda jak po przejściu huraganu. Pod pachą trzyma piszczącego Vero. Chciałby pobuszować między tonami papierów, które zalały pomieszczenie.
- Nie ma innego sposobu, dobrze wiesz – podwijam rękawy, zdeterminowany jak nigdy wcześniej.
- Powinieneś poprosić panicza Sina o pomoc.
- Nie zamierzam o nic go prosić!
- Przeprosiłeś. Panicz nie jest pamiętliwy. Jestem pewny, że...
- Nie! Nie ma takiej możliwości! Poza tym dobrze wiesz, że nadal śpi – minęły trzy dni, a ten leń udaje przemęczonego!
- Jeśli tak zdecydowałeś, panie... Pozwolisz, że podam kolację w kuchni, dobrze?
- Dziękuję, Henryku. Wkrótce tu posprzątam.
- Nie ma pośpiechu, panie... - wymownie spogląda na porozrzucane księgi.
- Zabierasz Vero? Nie przeszkadza mi. Może zostać.
- Wybacz, lecz w obecnej sytuacji mógłby sobie zrobić krzywdę – zaborczo tuli do siebie czarną kulkę.
- Masz rację. W tej chwili pracownia nie jest najlepszym miejscem do zabawy.
- Kolacja będzie za pół godziny. Nie spóźnij się – obserwuję jak z anielską cierpliwością przemierza papierową ścieżkę, starając się nie uszkodzić żadnego ze zwojów.
Po ostatnim ataku postanowiłem, że nie będę tylko biernym obserwatorem. Przekopię wszystko i stworzę tak silny eliksir, iż nie będę potrzebował ochrony ze strony wampira. Zwłaszcza czerwonowłosego krwiopijcy, którego z każdą chwilą pożądam coraz mocniej. Gdy sobie przypomnę jak celowo drażnił mnie swoim językiem, to aż krew zaczyna się we mnie gotować. A im bardziej jestem wściekły, tym z większą intensywnością poświęcam się pracy.
Oddzielę książki, które już czytałem oraz zapoznam się z tymi, które udało mi się odgruzować. A potem wykorzystam każdy przepis, który wyda mi się interesujący, byle tylko dokonać jakiegoś przełomu. Ochronię jego i całą rodzinę przed tym obleśnym typem.

- Umyłeś ręce, panie? - nie odrywa wzroku od gotującego się garnka.
- Tak. Mam ci w czymś pomóc?
- Chcesz mi pomagać? Wybacz, lecz świetnie radzę sobie w kuchni i będę wdzięczny, jeśli ominie mnie rewolucja podobna do tej, którą rozpocząłeś na górze.
- Nie kpij ze mnie. Dobrze wiesz, że eliksiry to wszystko, co potrafię.
- I bardzo dobrze sobie radzisz. Powinieneś rozwijać swoje zdolności, przyjmować więcej zleceń, a nie demolować pracownię i biblioteczkę, licząc na cud.
- Teraz się ze mnie śmiejesz, ale dam sobie rękę uciąć, że wśród tej sterty jest coś, co pomoże mi...
- Dobry wieczór – odwracam się gwałtownie w stronę drzwi. Zaspany Sin siada obok mnie przy stole.
- Paniczu, cieszymy się, że jesteś – służący obdarza go swoim ciepłym uśmiechem. - Lepiej się czujesz?
- Tak, dziękuję – pozwala, by Vero usiadł mu na kolanach i polizał po policzku.
- Martwiłem się, bo długo spałeś – słuchając ich beztroskiej wymiany zdań znowu jestem zazdrosny... Więź łącząca Sina i Henryka pozwala im dogadać się w cywilizowany sposób. Tymczasem nasza relacja już dawno wymknęła się spod kontroli.
- Mogę zabrać psa na spacer? - pyta czerwonowłosy.
- Oczywiście paniczu, ale tylko na chwilę. Wieczory są mroźne. Nie chcę, aby się przeziębił.
- Nie martw się, Henryku. Zadbam o niego.
- Jak wrócisz mógłbyś zadbać o swojego opiekuna. Pilnie potrzebuje twojej pomocy.
- Henryku! - oburzam się, kierując na siebie uwagę zielonych oczu. - Posuwasz się za daleko! Poradzę sobie!
- Co zrobiłeś, Jack? - wampir udając zaciekawionego.
- Nic! - warczę w odpowiedzi.
- Sprawa musi być poważna, skoro jesteś aż tak mocno zirytowany – opiera głowę na dłoni i wpatruje się we mnie intensywnie. - Możesz mi zaufać. Przecież wiesz, że nie odmówię pomocy komuś, kto ładnie poprosi.
- Pan rozpoczął poszukiwania magicznej formuły, która wzmocni barierę wokół domu – zdradziecki służący musi mu wszystko wypaplać.
- Naprawdę? I jak ci idzie, Jack? Zrobiłeś jakieś postępy?
- Zdemolował pracownię i cały księgozbiór – odpowiada za mnie Henryk.
- To nieprawda! Postanowiłem, że czas na remanent i... - Sin zaczyna się śmiać.
- Po spacerze koniecznie muszę to zobaczyć – decyduje, zabierając psa. Rozbawienie nie opuszcza go nawet wtedy, gdy znajduje się już na podwórzu.
- Dlaczego to zrobiłeś? - syczę wściekle do starszego mężczyzny, mając świadomość, że wampir słyszy każde nasze słowo.
- Im szybciej zapomnicie o ostatniej awanturze, tym lepiej. Przeprosiłeś. Panicz się nudzi, więc z pewnością chętnie pomoże. Nikt tak jak on nie zna się na ziołach. A poza tym pracuje kilkanaście razy szybciej niż ty, panie. Jego pomoc w takiej sytuacji jest nieoceniona – wyrokuje, zaczynając zbierać naczynia ze stołu.
- Wkopałeś mnie w kolejny kanał, a teraz liczysz na to, że ubierając argumenty w ładne zdania, przyznam ci rację?
- To najlepsze wyjście z sytuacji.
- Czyżby?
- Zapominasz, że dobrze cię znam, panie. Znam też panicza. Potrzebujesz jego pomocy, a także punktu zaczepienia, by odbudować relację między wami - spogląda w kierunku podwórka, z którego dochodzi wesołe poszczekiwanie. - To się nie uda, jeśli każdy z was zamknie się w swoim pokoju. Poza tym niedługo pojawi się drugi wampir. Nie powinieneś marnować ani chwili.
- Masz rację, Henryku – wzdycham ciężko, wstając od stołu. - Nie wiem co bym bez ciebie zrobił.
- Pewnie zginąłbyś w samotności i zapomnieniu – uśmiecha się figlarnie.
- Przekaż Sinowi, że jeśli ma ochotę, może do mnie dołączyć.
- Panicz Sin będzie zachwycony, zobaczysz. I lubi pomagać.
Pomagać może i lubi. Jednak nasza sytuacja jest nieco bardziej skomplikowana.

Przenosząc ciężkie księgi z jednego końca pokoju na drugi, zastanawiam się kolejnym ruchem Davida. Co takiego zrobi następnym razem i czy będę gotowy, by odeprzeć jego atak? Gdy próbuję upchnąć kilka mniejszych tomów, oprawionych w skórę, na górną półkę, niechcący potrącam te, których nie udało mi się jeszcze odłożyć na ziemię i teraz cała seria „Ziół na wszelkie okazje” leci wprost na mnie.
- Uważaj! - wampir odpycha mnie w ostatniej chwili, ratując przed tragedią.
- Dzi-Dziękuję – dukam cicho, gdy wyciąga rękę i pomaga mi wstać.
- Nic ci nie jest?- upewnia się.
- Nie.
- To dobrze – rozgląda się po pomieszczeniu szeroko otwartymi oczami. - Widzę, że się nie nudziłeś – prycha.
- Musiałem zająć jakoś czas, skoro tak długo spałeś.
- Więc to wszystko z mojego powodu? - żartuje, starając się nie postrącać stosów książek, które piętrzą wokół masywnych regałów.
- Chcę przejrzeć wszystkie formuły.
- Czyli Henryk mówił prawdę.
- Henryk nigdy nie kłamie – nieświadomie staję w obronie tego starego piernika, który steruje mną, niczym władca marionetek.
- Czego nie można powiedzieć o tobie – Sin uśmiecha się złośliwie, siadając z wielką gracją na jednej z wyższych książkowych piramid. - Dlaczego to robisz?
- By wzmocnić barierę i zapewnić bezpieczeństwo rodzinie.
- Liczysz na to, że znajdziesz rozwiązanie wśród tych śmieci? - podnosi kilka zakurzonych arkuszy, które zaczyna przeglądać.
- Znajdę. Zobaczysz, że znajdę – zapewniam go z żarliwością, o którą nigdy wcześniej nawet się nie podejrzewałem.
- Przykro mi, że to na mnie spada ten przykry obowiązek, ale nic z tego nie będzie. Mogę pomóc ci posprzątać, jeśli chcesz...
- Skąd ta pewność? Nawet ty nie wiesz jakie skarby kryją się wśród tych zapisków – przerywam mu.
- Jack, znam te wszystkie formuły na pamięć. Jeśli mówię, że nie ma wśród nich nic godnego uwagi, to tak właśnie jest.
- Niemożliwe, że przeczytałeś wszystko, co się tu znajduje! Musiałeś coś przeoczyć!
- Jestem dużo starszy od ciebie i miałem całkiem sporo wolnego czasu – wydaje się szczery.
- Nie chcę być bezsilny! Chcę walczyć! - wpatruję się w jego oczy, szukając w nich chociaż odrobiny zrozumienia. Tak, jestem słaby, a ty silny, dlatego podziel się ze mną swoją siłą...
- Lekarz, który większość życia spędził na nauce, nagle zapragnął poczuć dreszczyk emocji... Powinieneś pogodzić się z losem i robić to, w czym jesteś dobry. Walkę zostaw mnie. Poza tym jesteśmy atakowani z mojego powodu. Gdybyś pozwolił mi odejść, to...
- Nie!
- Daj mi dokończyć. Więc, gdybym stąd odszedł, zarówno ty, jak i posiadłość, bylibyście bezpieczni.
- Nie obchodzi mnie twoje zdanie – krzyżuję ręce na piersi – zostajesz.
- W takim razie cieszę się, że znalazłeś nam zajęcie – uśmiecha się, zeskakując na podłogę, gdzie jeszcze nie tak dawno temu widziałem dywan. - Od czego mam zacząć?
- Może od tego czarnego eliksiru, którym polałeś sztylety? - przypominam mu.
- Nie miałbyś z niego żadnego pożytku.
- Skąd wiesz? - nie ustępuję.
- Jack, miałeś kiedyś sztylet? Wiesz jak należy się nim posługiwać?
- Nie, ale mógłbyś mnie nauczyć – proponuję.
- Mógłbym – rozpala we mnie płomień nadziei. Nawet jeśli wśród ton tych papierzysk nie znajdzie się nic przydatnego, to przecież Sin ma za sobą setki wojen i różnego rodzaju potyczek. Przekaże mi swoją wiedzę i po kłopocie.
- Od czego zaczniemy?
- Od posprzątania pracowni.
- Co?! Myślałem, że nauczysz mnie czegoś bardziej konkretnego – rozczarowanie jego postępowaniem powoduje, że powoli tracę nad sobą panowanie.
- Nie nadajesz się na wojownika.
- A ty się nadajesz? - brutalnie drwię z jego fizjonomii.
- Jak sam niejednokrotnie wspominałeś, jestem wampirem – kwaśny grymas wykrzywia mu idealną twarz.
- Nie rozumiem co to ma wspólnego z...
- Mógłbym przypadkowo wyrządzić ci krzywdę. Nie zamierzam aż tak ryzykować.
- Dla mnie zrobisz wyjątek. Jestem twoim panem i skoro żądam, abyś mnie uczył, to... - Sin znika z pola widzenia, by popchnąć na książki, które znajdowały się za moimi plecami. Przykłada mi do gardła nóż do papieru. Zazwyczaj trzymam go w szufladzie biurka. Jest cholernie szybki.
- Teraz rozumiesz? - spokojny ton jego głosu nie zdradza żadnych uczuć czy emocji. Błyszczące, zielone oczy hipnotyzują mnie do tego stopnia, że nie potrafię oderwać od nich wzroku. Jeśli będę tak reagować, nic z tego nie wyjdzie...
- Nie zrezygnuję! Ochronię rodzinę. I ciebie.
- Ty chcesz chronić... mnie? Jack... Dobrze się czujesz? Brałeś jakieś leki, gdy spałem? Bo jeśli tak, to dawka jest zdecydowanie za silna...
- Przestań się wygłupiać! To nie są żarty! Nasi wrogowie z pewnością nie próżnują.
- Zrozum wreszcie, że ty nie masz żadnych wrogów.
- A David? - z odrazą wymieniam jego imię.
- Sam się nim zajmę w odpowiednim czasie – zapewnia, bawiąc się nożem.
- Najpierw zajmiesz się mną! Żądam, abyś mnie uczył! - ośli upór i duma nie pozwalają mi się wycofać.
- Jestem na twoje rozkazy, mój panie – wampir kłania mi się w teatralny sposób. - Zanim przejdziemy do lekcji, omówmy to, co najważniejsze. Wynagrodzenie.
- Co takiego?!
- Chyba nie liczyłeś na to, że przekażę ci bezcenną wiedzę, gromadzoną przez lata, zupełnie za darmo? Mój czas kosztuje...
- Ile? - przekupny nieśmiertelny... - Nie spodziewałem się, że jesteś pazerny na pieniądze!
- Nie chcę pieniędzy.
- A czego chcesz?
- Wolności.
- Nie.
- Miłości.
- Radziłbym ci realnie podejść do sprawy.
- To może unieważnimy naszą małą umowę?
- Chyba śnisz... Całowanie cię jest zbyt przyjemne, abym miał z tego rezygnować.
- W takim razie poproś Henryka, bo palcem dla ciebie nie kiwnę – oburza się, siadając na blacie biurka.
- Świetny pomysł, Sin. Z pewnością tak właśnie zrobię. A do tego czasu co powiesz nowy układ?
- Co masz na myśli? - przygląda mi się nieufnie.
- Zostaniesz moim nauczycielem, a w zamian za to obiecam ci, że jeśli znajdę się w sytuacji zagrożenia życia, spowodowanej na przykład atakiem Davida, będziesz mógł przemienić mnie w wampira.
- Oszalałeś! Nie zgadzam się!
- Dlaczego? Jeśli będę bliski śmierci, i to nie ty będziesz za to odpowiedzialny...
- Jack! Jesteś moim opiekunem! Poruszę niebo i ziemię, by nie stałą ci się żadna krzywda! Wierz mi. Nie ma takiej opcji, by David, czy ktokolwiek inny...
- Nie kusi cię to? Wieczność z tobą, jako moim stwórcą, w zamian za lekcję, nie jest wygórowaną ceną – zmniejszam dystans między nami, zbliżając się powoli do biurka. Czuję na sobie świdrujące spojrzenie. - Zgódź się, Sin... To czysto hipotetyczna możliwość. Nauczysz mnie kilku sztuczek, tak na wszelki wypadek. Pomożesz uporządkować papiery...
- Zdajesz sobie sprawę na co się decydujesz?
- Jeśli mam być szczery, to nie wierzę, iż do tego dojdzie. Sam mówiłeś, że pieniądze cię nie interesują, a nie mam nic cenniejszego, niż własne życie.
- Nie jesteś zwykłym człowiekiem. Więzi między przemienionym opiekunem a wampirem nie da się zerwać. Nie będziesz mógł odejść, a ja nie będę mógł cię porzucić po przemianie.
- Nie dramatyzuj. Szanse na to są równe zeru, a ja naprawdę potrzebuję tych lekcji – wyciągam rękę w jego stronę.
- To twoje życie i twój wybór. Obyś tego nie żałował – gdy jego drobna dłoń delikatnie muska moją, pewnie zaciskam na niej palce. Nadal nie umie się otrząsnąć. To chyba pierwszy raz, gdy wprawiłem go w takie osłupienie. Nieźle, Jack... Coraz lepiej odnajdujesz się magicznym świecie.
- Bierzmy się do pracy – mruczy pod nosem, niezadowolony.
- Chciałbym skatalogować cały księgozbiór, a potem spisać wszystkie formuły na komputerze i... - rozglądam się po pomieszczeniu, licząc na to, że mój mały wspólnik podpowie mi od czego zaczniemy.
- Nie, tym zajmiemy się potem. Najpierw nauczę cię czegoś innego. Chodź ze mną – wskazuje na drzwi, prowadzące na taras.
- Teraz? W środku nocy? Jest zimno i jestem zmęczony...
- Więc się ubierz. Czekam przed domem.
Niechętnie wracam do swojego pokoju, by na jasnoszarą koszulę, którą mam na sobie, nałożyć ciepły, wełniany sweter. Ubieram także szalik oraz pikowaną kurtkę zimową, po czym otwieram drzwi i wychodzę na zewnątrz.
Sin stoi odwrócony do mnie tyłem. Zimne podmuchy wiatru rozwiewają jego niesforne włosy. W dłoniach trzyma znajomo wyglądające pudełko ze sztyletami.
- I co teraz? - pytam lekko podnieconym głosem.
- Pamiętasz eliksir, który na nie wylałem?
- Tak – odpowiadam niepewnie.
- Nie powiem ci jak się nazywa, bo sam go opracowałem i stanowi on jedną ze ściśle strzeżonych przeze mnie tajemnic, ale nauczę cię z niego korzystać. Może być?
- Nie chcesz mi powiedzieć? Inaczej się umawialiśmy.
- Jeśli perfekcyjnie opanujesz technikę, którą ci zaprezentuję, zdradzę ci więcej szczegółów. A teraz skup się. To ważne – otwiera pudełko i wyjmuje z niego jeden ze sztyletów. - Potrzymaj – oddaje mi resztę.
- To już wszystko? - poganiam go, trzęsąc się z zimna.
Sin wybiera ze sterty pociętych pni taki, który wygląda na bardzo solidny. Układa go na ziemi i wraca do mnie. Bierze zamach i trafia w sam środek, wbijając ostrze aż po rękojeść.
- A teraz patrz – spogląda na sztylet, który zdaje się rozsadzać go od środka. Po chwili pieniek zostaje przełamany na dwie części, które upadają na boki. - Nie musisz trenować przez wiele lat, by się tego nauczyć. Wystarczy, że poczujesz jedność z bronią, a eliksir załatwi resztę. To ważna umiejętność. Sam spróbuj – odbiera mi pudełko i ustawia nowy pieniek. Spoglądam na ostrze, które pewnie leży mi w dłoni. Cała operacja nie wydaje się być skomplikowana. Biorę zamach, podobnie jak on przed chwilą, lecz nie trafiam w pieniek, a w ciemność... Sin stara się ze wszystkich sił powstrzymać, by nie wybuchnąć śmiechem.
- Ani się waż! - ostrzegam go, gdy wyciągam z pudełka kolejne ostrze.
- Bardzo precyzyjny rzut – chwali moje umiejętności.
- Powiedziałem, abyś przestał, prawda? Tym razem pójdzie mi lepiej – zapewniam.
Musiałem znowu coś źle wymierzyć, bo pudłuję.
- Martwiłem się, czy zdołasz opanować technikę, bo jak sam rozumiesz, użycie takiej broni na przeciwniku, jest bardzo niebezpieczne. Wystarczy chwila, by zabić człowieka, a nawet demona, który nie umie się obronić. Niestety w twoim wypadku sprawa wygląda beznadziejnie...
- Nie poddawaj się panie. Dasz radę – no proszę, nawet ciepło ubrany Henryk przyszedł mi pokibicować.
- Nie powinieneś już spać? - dogryzam mu.
- Panie, pozwolisz, że również spróbuję? - uśmiecha się, sięgając po sztylet. Wbija go w sam środek pnia w taką łatwością, jakby nic innego nie robił przez całe życie. Drewniany klocek dzieli się na kilkanaście części, które zostają odrzucone na różne strony.
- Imponujące – chwali go Sin.
- Wiem – odpowiada mu mężczyzna. - Eliksir mógłby być silniejszy.
- Ta buteleczka to prototyp. Właściwy flakonik zostawiłem na specjalne okazje.
- Słuszna decyzja, paniczu – spogląda na mnie wymownie.
- Dobrze, zrozumiałem aluzję! Nie umiem rzucać! Wymyśl coś innego! - chowam dłonie do kieszeni kurtki, czekając na to, co jeszcze wymyśli mój nauczyciel oraz jego wredny pomagier.
- Istnieje coś prostszego niż to? – przygryza dolną wargę, zastanawiając się nad sytuacją.
- Może powinniście spróbować z inną bronią? - proponuje służący.
- No nie wiem... - wampir nie wygląda na przekonanego. - Miecza mu nie dam, bo jeszcze zrobi sobie krzywdę.
- To może łuk i strzały? Co o tym sądzisz, panie? - służący podsyła nam niezły pomysł.
- Chętnie – mój entuzjazm powoli umiera. Za chwilę znowu zostanę pokonany przez emeryta...
- Przyniosę – wampirowi wystarczyło kilka sekund, by wręczyć mi nową broń. - Zasada jest taka sama. Spróbuj – obserwuję, jak wyznacza miejsce, w które powinienem trafić. Wypuszczam jedną strzałę po drugiej, lecz wszystkie one lecą nie tam, gdzie powinny. Sin dusi się ze śmiechu, zakrywając usta dłońmi. Liczę do dziesięciu, by nie dać się sprowokować czerwonowłosemu. Przyglądam się równiutko poukładanym klockom i nie mogę zrozumieć co robię nie tak. Naciągam cięciwę i staram się dobrze namierzyć cel. Musi mi się udać!
Moją uwagę przykuwa jakiś szelest. Rozglądam się bardzo uważnie, lecz nie dostrzegam niczego niepokojącego. To pewnie tylko suche liście. Zauważam, że na samej górze sterty drewna coś się poruszyło. Wpadam w panikę. To na pewno ktoś od Davida! Pokonali barierę? Nieważne! Nie tym razem!
- Stój! - zaalarmowany Sin próbuje wytrącić mi łuk z ręki, lecz jest za późno. Pewnie wypuszczam strzałę, celując znacznie wyżej, w samo serce napastnika. Powinna przebić klatkę piersiową intruza, lecz zostaje przechwycona, a jej grot wbity w ziemię, tuż przed moimi stopami. 
- Tak witasz gości?! - odzywa się oburzony nieznajomy.
- Nefryt... Nareszcie jesteś...

***

Iwonko, moja "Piękna Nieznajoma" :)
Jeszcze raz wszystkiego najlepszego z okazji urodzin :) Co prawda nie podzieliłaś się ze mną tortem, ale wspaniałomyślnie Ci to wybaczam :D Taki perwersyjny dzisiaj jestem :P
Pewnie uważasz, że czeka Cię bardzo trudny rok, pełen życiowych wyborów, poważnych decyzji. Zapewniam Cię, że świetnie sobie poradzisz. Zwłaszcza podczas matury z matematyki :) Nic się nie bój, w maju się z tego pośmiejemy :D Pod warunkiem, że wytrzymasz ze mną aż tak długo :D
Ponoć aura za oknem nie sprzyja, więc tym bardziej liczę na to, że rzucisz się w wir urodzinowego szaleństwa i spędzisz wyjątkowo udany wieczór :) Baw się dobrze :)

Twój Kitsune