Rozdział XV

„Grzech”

- Panie, co panicz Sin robi w twoim łóżku? - pojawienie się Henryka wyrywa mnie z zamyślenia. Niechętnie odwracam wzrok od śpiącego wampira, którego obserwuję od dłuższego czasu.
- Zasnął, gdy go karmiłem.
- Powinieneś odnieść go do jego sypialni.
- Co? Dlaczego? Przecież tutaj też jest mu ciepło. Okryłem go kocami i …
- Panie, dobrze wiesz, że nie chodzi o koce, lecz o zasady. On nie jest twój i nie należy do ciebie. Zwiąże się z paniczem Nefrytem. Nie mieszaj się w ich sprawy.
- Nie chcę tego słuchać! - przerywam mu. - Póki mieszka pod moim dachem, należy do mnie! - spoglądam w jasnoniebieskie oczy mężczyzny, broniąc swoich racji.
- Panicz Sin nie jest twoją własnością. Sam powinien o sobie decydować – słowa służącego, w prosty i spokojny sposób, po raz kolejny obrazują mi moją własną nikczemność.
- Sam?! Dobrze wiesz, że w chwili, w której pozwolę mu odejść, ten dureń od razu pobiegnie go tego różowego idioty. Tego chcesz? Myślisz, że to go uszczęśliwi? Szczerze wątpię! - zrywam się z łóżka, na którym siedziałem i zaczynam krążyć po pokoju.
- Panicz Sin kocha...
- Milcz! On go nie kocha! Nie kocha go, Henryku! Robi to po to, by uwolnić się od naszej rodziny, by uwolnić się ode mnie! Ale ja... Nie jestem gotowy, by się z nim rozstać. Jeszcze nie – podchodzę do mężczyzny, szukając u niego odrobiny zrozumienia. Henryk zdejmuje okulary i bacznie mi się przygląda.
- Zmieniłeś się, panie.
- Masz rację, zmieniłem się. Od chwili, gdy Sin osłonił mnie przed ciosem Davida, spojrzałem na naszą sytuację z innej perspektywy.
- Kłamiesz – wyrokuje.
- Nie kłamię!
- Zmieniłeś się w chwili, gdy pozwoliłeś mu napić się swojej krwi. Ten nieszczęsny cios nie ma z tym nic wspólnego – otwieram szeroko oczy.
- Dobrze, masz rację. Zmieniło mnie oddawanie krwi. Nie gardzę nim tak jak na początku.
- Chcesz mi powiedzieć, że przez te doznania wyrzuciłeś z serca tak szczerze pielęgnowaną nienawiść? A co z twoim poprzednim życiem? Co z cierpieniami, których zaznał twój ojciec? Czy to nie ten śpiący wampir jest za to wszystko odpowiedzialny?
- Tak, ale... – wzdycham ciężko, z powrotem siadając na łóżku i wpatrując się w Sina. - Nie zrozumiesz tego, bo nie doświadczyłeś uczuć, które... – irytuję się szukając słów, nie zdradzających zbyt wiele.
- Mylisz się, panie. Chociaż mam swoje lata, namiętność i pożądanie nie są mi obce.
- Ja nie...! - czuję się tak, jakbym został przyłapany na gorącym uczynku. Niemożliwe! Jak się domyślił?!
- Panie, zrozum. On nie czuje tego co ty. Chce być wolny i...
- Skąd możesz wiedzieć co on czuje? Pytałeś go? - wybucham, nie chcąc pogodzić się z wizją porażki.
- Ja? Nic nie mogę zrobić. Nie jestem jego opiekunem. Nie mam nad nim żadnej władzy.
- A ja mam i dlatego...
- I dlatego robisz, co ci się podoba – kończy za mnie zdanie.
- To nie tak! Nie chcę, aby był nieszczęśliwy.
- On już jest nieszczęśliwy. Jego nieszczęście trwa od chwili przemiany.
- Co masz na myśli? - ponury ton mężczyzny sprawia, że nie umiem ukryć palącej ciekawości.
- Naprawdę tego nie widzisz? Jest narzędziem w rękach rodziny. Od setek lat wykonuje rozkazy. Twoi poprzednicy już dawno temu zapomnieli, że zgodnie z kontraktem, panicz Sin ma takie same prawa. By łatwiej go sobie podporządkować, zaczęli go głodzić, wykorzystywać na każdym kroku. Okazałeś mu trochę litości, nie wydając go w ręce pana Aarona, ale po tobie przyjdą inni. Dobrze wiesz, że w rodzinie coraz częściej dochodzi do tarć. Mężczyźni boją się o swoich synów, których starają się uchronić. Imponuje im twoja postawa, panie. Opiekun Jack, który odmówił karmienia wampira... Czy nie tak o tobie mówią? - z niedowierzaniem przysłuchuję się słowom, które wgniatają mnie w ziemię. Odwracam wzrok i po raz kolejny spoglądam w stronę łóżka. Co się z nim stanie po mojej śmierci?
- Nigdy tak na to nie patrzyłem – przyznaję.
- Wiem, panie. Każda decyzja niesie za sobą konsekwencje. Twoje życie ułożyło się inaczej, niż planowałeś. Nie oznacza to jednak, że masz gorzej. Mieszkasz w rozległej posiadłości. Masz wszystko, czego potrzebujesz. Jesteś zdolny i doceniany. Nawet wampir musiał się przed tobą ugiąć. Jednak to tylko twoja strona medalu. Panicz Sin nie jest i nie był szczęśliwy. Nawet jeśli nie kocha panicza Nefryta, nie powinieneś stawać na drodze do jego szczęścia. Wbrew pozorom na świecie nie pozostało wiele wampirów, a większość z nich żyje albo w ukryciu, albo jest już związana. Mogą minąć setki lat, zanim uda mu się znaleźć kolejnego kandydata. Pomyśl o tym. Postaw się na chwilę na jego pozycji. Nefryt może i jest nieco ekscentryczny, ale traktuje panicza z szacunkiem. Nie zrobi mu krzywdy.
- Ale zasady mówią...
- Czasami lepiej jest je złamać. Panicz Sin już dawno stracił nadzieję. Być może nie potrafi odróżnić gestów przyjaźni od miłości, ale prawda jest taka, że on jej nie zna. Nikt nigdy go nie kochał. Nawet Klaudiusz.
- Wydawało mi się, że Sinowi bardzo na nim zależało.
- Był dla niego jak ojciec. Nauczył go wszystkiego, co sam umiał tylko po to, by po jego śmierci wampir zadbał o rodzinę. Bezpieczeństwo i dobrobyt. To bły jego główny cel. A po nim przyszli inni, w tym i ty. Niewiele różnisz się od Klaudiusza. Z uwagą troszczysz się o bliskich, prawda?
- Tak, ale...
- Tu nie ma żadnego „ale”. Panicz Sin potrzebuje tego kontraktu. Potrzebuje kogoś, kto wreszcie go dostrzeże i otoczy opieką, póki jest jeszcze czas.
- Nie pozwolę, aby David zrobił mu krzywdę. Opracuję nową formułę i...
- Panie, tu nie chodzi tylko o formułę czy pana Davida. Jeśli zniszczysz kruchą więź pomiędzy wampirami, panicz może się załamać i sam odebrać sobie życie, rozumiesz?!
- Sin nigdy by tego nie zrobił!
- Jesteś pewny?
- Proszę, nie mów mi takich rzeczy. Przerażasz mnie – zupełnie zagubiony obejmuję się ciasno ramionami.
- Tak wygląda prawda. Powinieneś wziąć pod uwagę wszystkie opcje, zanim podejmiesz ostateczną decyzję.
- Masz rację. Jak zawsze zresztą – uśmiecham się blado.
- Jest też inna możliwość – podpowiada mi, mierząc swoim nieprzeniknionym wzrokiem.
- Jaka?
- Jeżeli aż tak bardzo zależy ci na paniczu Sinie, sam możesz zostać wampirem, panie – propozycja służącego, choć podszyta sarkazmem, budzi we mnie odrazę.
- Nie!
- W takim razie zacznij przyzwyczajać się do myśli, że go stracisz. A teraz wybacz. Pójdę do kuchni. Pora zacząć przygotowywać obiad. Mam odnieść panicza do jego sypialni?
- Sam to zrobię.
- Słuszna decyzja – kładzie mi dłoń na ramieniu, by wesprzeć na duchu. - Wiem, że to nie jest łatwe, ale jeśli panicz Sin zginie, pociągnie za sobą całą rodzinę. Nie możesz pozwolić, by krew niewinnych została przelana.
Rozgoryczony do granic możliwości biorę wampira na ręce i odnoszę do jego pokoju. Układam go na poduszkach i okrywam. Na jego szyi błyszczy złoty łańcuszek, do którego przytwierdzony jest medalion. Odczuwam silną potrzebę, by go otworzyć i upewnić się, że nadal jestem dla niego na tyle ważny, że nosi moje zdjęcie blisko serca. Pochylam się nad śpiącym i ostrożnie sięgam po złotą ozdobę. Przyglądam się miniaturowemu zdjęciu. Zostało zrobione chyba na zakończenie studiów, mniej więcej w czasie, gdy przejąłem obowiązki opiekuna. Nie uśmiecham się na nim. Wprost przeciwnie. Wyglądam na znacznie starszego i poważniejszego.
Sin... Jak to zrobić? Jak pozwolić ci odejść? Wydajesz się taki bezbronny... Przesuwam opuszkami po chłodnym policzku.
- Jack... - cichy szept wampira elektryzuje wszystkie moje zmysły. Śnisz o mnie?
- Jestem tutaj – odpowiadam mu równie cicho. Nie umiem się dłużej pohamować. Wplatam palce w miękkie włosy i złączam nasze wargi w delikatnym pocałunku. - Nie chcę, abyś odchodził i wiązał się z Nefrytem – ponownie go całuję. - Dobrze, że mnie teraz nie słyszysz.
Opuszczam sypialnię zdecydowany, by przez kilka dni bacznie obserwować relację pomiędzy nimi. Jeśli stwierdzę, że Nefryt dba o dobro Sina, ponownie rozważę jego szaloną prośbę...

Nadchodzi wieczór. Przez cały dzień starałem się pogrupować kartki i zwoje z eliksirami, by łatwiej mi było je przejrzeć. Kilka godzin wytężonej pracy wydaje się być kroplą w morzu. Mój entuzjazm powoli wyparowuje...
- Ładnie się tu urządziłeś, opiekunie – złośliwy różowowłosy rozsiada się wygodnie w moim fotelu. W ramionach trzyma śpiącego Vero, który jako jedyny, bardzo go polubił.
- Może zechcesz mi pomóc? - pytam z nadzieją w głosie.
- Nie lubię się brudzić – spogląda na mnie wymownie. Ma na sobie jasnoszary, puszysty sweter, czarne, obcisłe spodnie oraz puchate kapcie w kształcie królików. Parskam śmiechem, na widok tych ostatnich.
- Widzę, że się zadomowiłeś.
- Niezupełnie. Czekam na resztę bagaży. Trudno spakować najpotrzebniejsze rzeczy w pospiechu.
- Z pewnością masz rację – przytakuję mu.
- Sin nadal śpi – odwraca moja uwagę od swojego ubioru.
- To prawda. Za to ty już nie śpisz.
- Musimy poważnie porozmawiać – niespodziewanie wstaje z fotela i układa na nim szczeniaczka. Odgarnia włosy do tyłu i zbliża się do mnie powoli.
- Jak rozumiem ta rozmowa ma zostać tylko między nami? - upewniam się, wpatrując w anielskie oblicze Nefryta.
- Sin żalił mi się, że nie chcesz wypuścić go z domu. To prawda? - zaczyna bawić się swoimi włosami, okręcając różowe pasma na palec wskazujący prawej dłoni.
- Tak.
- Dlaczego? - szepcze. Dzielą nas zaledwie centymetry. Mam wrażenie, że jego błękitne tęczówki prześwietlają mnie na wylot.
- Bo... Przeze mnie został ranny. Chcę, aby ślady zniknęły – nie wiem czemu, ale nagle bardzo zachciało mi się spać.
- Ukrywasz coś przede mną, prawda? - słodki głos dociera do mnie jakby z oddali.
- Ja? Ukrywam...? - z wysiłkiem staram się skoncentrować na słowach, które chciałbym wypowiedzieć, ale nie mogę. Zasypiam.

- Jack?! Słyszysz mnie? Jack! Zobacz co zrobiłeś?! Nie chce się obudzić! - zdenerwowany Sin łapie mnie za ramiona i potrząsa.
- To nie moja wina, a jego! Skąd mogłem wiedzieć, że tak zareaguje?! Pośpi kilka godzin i będzie jak nowy.
- A jeśli nie?
- Zapytaj Henryka, jeśli mi nie wierzysz.
- To dobry pomysł. Idź po niego.
- Dlaczego ja mam po niego pójść? - oburza się.
- Bo to ty go zahipnotyzowałeś.
- Nie zahipnotyzowałem go! Przysięgam!
- Proszę, przyprowadź Henryka.
- Dobrze, już dobrze – nadąsany Nefryt wychodzi z pracowni.
- Sin? Dlaczego się denerwujesz? Coś się stało? - unoszę powieki, lecz intensywne światło mocno razi mnie w oczy.
- Jack! Jak się czujesz? - zamazane kontury, otumanienie, intensywny zapach wampira, którego mam na wyciągnięcie ręki...
- Rozmawiałem z Nefrytem i poczułem się senny – przypominam sobie.
- Panie! - mój służący wbiega do pracowni uzbrojony w apteczkę. - Wszystko w porządku?
- Co się dzieje? Czemu wszyscy są zdenerwowani?
- Nefryt cię zahipnotyzował i zemdlałeś – tłumaczy mi Sin, pomagając usiąść na sofie.
- Nic mu nie zrobiłem! - wściekły różowowłosy spogląda na przyjaciela z wyższością. - Powiedz mu, że tylko rozmawialiśmy, opiekunie.
- To prawda – przytakuję.
- O czym rozmawialiście? - pyta Henryk.
- Pytałem czy już się zadomowił, a on odpowiedział, że czeka na jakąś przesyłkę. Nie umiałem odwrócić wzroku od jego oczu i poczułem się senny – przeczesuję włosy palcami.
- Teraz mi wierzysz? Nie tknąłbym palcem twojego człowieka.
- Przepraszam, ukochany – Sin rzuca mu się na szyję.
- Nic się nie stało – Nefryt odwzajemnia uścisk i zaczyna głaskać go po włosach. - To jego wina. Jest jakiś dziwny.
- Też to zauważyłem. Wczoraj prawie cię zabił, a przedtem nie umiał w nic wycelować.
- Może ktoś rzucił na niego klątwę? - oba wampiry oraz Henryk zaczynają mi się badawczo przyglądać.
- Przestańcie! - bronię się, próbując wstać.
- Siedź! - Nefryt popycha mnie z powrotem. - Jeśli jesteś pod wpływem klątwy, możesz nam zagrażać. Powinniśmy to jak najszybciej sprawdzić.
- A jak to zrobimy? Potrzebny byłby demon i jakieś mocne zaklęcie – Sin zdaje się rozważać wszystkie opcje.
- Może poprośmy księcia Cassiana o pomoc? – sugeruje Henryk.
- Cassian ściga spiskowców. Przez najbliższe tygodnie nie przyjedzie – sojusznik księcia jest bardzo dobrze poinformowany.
- Żadnych demonów i zaklęć! - ostrzegam ich.
- Tak się składa, że wiem co należy zrobić – różowowłosy uśmiecha się do mnie złośliwie.
- Nie będziesz na mnie eksperymentować! - odgrażam mu się.
- Nie martw się, opiekunie. Ja cię nawet palcem nie dotknę. Oddam cię w ręce specjalisty.
- Co masz na myśli? - Sin wpatruje się we mnie coraz bardziej przerażony.
- Musimy poczekać na resztę moich rzeczy. Do tego czasu zajmij się sprzątaniem tego bałaganu, opiekunie. Twoja pracownia wygląda jak zwykły chlew.
- Obiecałem Jackowi, że pomogę mu w porządkach. Ty też mógłbyś pomóc – zwraca się do przyjaciela.
- Mógłbym, ale nie chcę. Lubię patrzeć jak się męczy – nie dosyć, że upierdliwy, to jeszcze leń!
- Nie bądź taki. Zrób to dla mnie. Proszę – Sin łapie go za rękę. Nefryt zdaje się mięknąć.
- Tylko ten jeden raz – wzdycha niepocieszony. - Zajmę się książkami, a ty eliksirami, dobrze?
- A co ja mam robić? - pytam oba wampiry.
- Nie przeszkadzaj – różowa pijawka znika z mojego pola widzenia, pozostawiając po sobie unoszące się w powietrzy kartki papieru. Pracuje bardzo szybko. Układa książki na regały seriami, które kataloguje. W tym samym czasie Sin przepisuje wszystkie formuły na twardy dysk mojego komputera.
W niecałe dwie godziny obu wampirom udało się zrobić coś, co mi zajęłoby wieki.
- Skończone – obserwuję jak Nefryt otrzepuje swoje ubrania z kurzu.
- Jesteś bardzo szybki – chwalę go.
- A ty jesteś mi winien sweter z limitowanej kolekcji – załamany przygląda się swoim ubrudzonym dłoniom.
- Odkupię ci go – proponuję szybko, by go udobruchać.
- Chcesz mi kupić prezent? - dziwi się.
- Oczywiście. Zasłużyłeś na coś wyjątkowego.
- Naprawdę? - mruczy jakby był kotem.
- Kupię ci co zechcesz. Cały kontener swetrów może być? Bardzo mi pomogłeś. Dziękuję.
- A co kupisz Sinowi? - dopytuje.
- Niczego nie chcę – beznamiętny ton zielonookiego nie pozostawia mi złudzeń.
- Nie powinieneś odmawiać, skoro opiekun chce sprawić ci przyjemność – Nefryt wskakuje obok niego na biurko.
- Jedyna rzecz, jakiej pragnę, to związać się z tobą na zawsze – splata ich palce.
- Pobrudzę cię – Nefryt dyskretnie odsuwa dłoń. - Muszę się przebrać. Niedługo wrócę – ucieka z pracowni jak poparzony.
- Co mu się stało? - pytam, wpatrując w zamknięte z impetem drzwi.
- Nie wiem – nie odrywa wzroku od monitora.
- Sin, spójrz na mnie – ociąga się, lecz spełnia prośbę. - Co się dzieje? Dlaczego jesteś smutny?
- Nie jestem.
- Jesteś.
- Mam swoje problemy – opiera brodę na splecionych dłoniach i spogląda gdzieś w przestrzeń.
- Problemy? Myślałem, że obecność Nefryta sprawi ci więcej przyjemności.
- Kiedy mnie stąd uwolnisz, Jack jego obecność będzie dla mnie wszystkim - gwałtownie zmienia temat.
- W takim razie powinniśmy wykorzystać okazję i pójść na spacer. Chodź, zabierzemy Vero – proponuję mu.
- Wszystko mi jedno – mamrocze w odpowiedzi.
Idąc za mną jasno oświetloną dróżką przez park, przypomina skazańca, którego ciągną na szafot. Szczeniaczek zaczepia go do zabawy, lecz zamyślony Sin zupełnie tego nie zauważa.
- Rzuć mu piłkę. Nie słyszysz jak piszczy?
- Przepraszam, Vero – wampir w końce reaguje. Piesek od razu goni ulubioną zabawką, szczekając wesoło.
- Sin, co się dzieje? Źle się czujesz? Jesteś głodny? - podchodzę bliżej, by lepiej widzieć jego oczy.
- Nie, mówiłem ci już – odpowiada automatycznie.
Zdejmuję rękawiczkę i wyciągam dłoń w jego stronę.
- Nie chcę – odpycha moją rękę ze złością.
- Jeśli mi nie powiesz, nie będę mógł ci pomóc.
- Nie potrzebuję twojej pomocy! Sam sobie poradzę! - krzyczy. Przez chwilę wpatruję się w niego oniemiały. Nigdy wcześniej nie zachowywał się tak impulsywnie...
- Tu jesteście! - wesoły głos Nefryta, który z jednej strony łapie pod ramię Sina a z drugiej mnie, odpija się od pustych alejek. Przyglądam mu się przez chwilę. Przebrał się w czarną, koronkową koszulę oraz aksamitne spodnie. Czerń w niezwykły sposób podkreśliła błękit jego oczu oraz pastelowe włosy, przyozdobione spinką, którą widać bardzo lubi.
- Dobrze wyglądasz. Obiecałem ci swetry, ale zastanawiam się, czy będę umiał sprostać twoim wymaganiom. Nie znam się na modzie.
- Wycofujesz się? - rzuca mi nienawistne spojrzenie.
- Ależ nie. Po prostu nie chciałbym, abyś poczuł się rozczarowany prezentem.
- Nie martw się. Pomogę ci – uśmiecha się słodko, uwieszając się na moim ramieniu.
- Pójdę po psa – Sin znika w ciemności, zostawiając nas samych sobie.
- Zdenerwowałeś go? - pyta mnie cicho, kontynuując spacer.
- Nie. Przez cały wieczór zachowuje się w taki sposób. Pytałem o co chodzi, ale nie chce powiedzieć.
- Hmm... Trudna sprawa.
- Znasz go lepiej i znacznie dłużej. Myślałem, że bez problemu odgadniesz co go trapi – spoglądam na jego idealną twarz w oczekiwaniu.
- Nie patrz tak na mnie. Sin jest bardzo skryty – w tej samej chwili obrywam piłką Vero prosto w klatkę piersiową. - I wkurzony – zaczyna się śmiać. - Niezły rzut.
- Celowałem w głowę. Gdyby nie spojrzał na ciebie, to... - odpowiada wzburzony.
- Nie moja wina, że nie umie oderwać ode mnie wzroku – chichocze.
- Vero jest zmęczony. Odprowadzę go do domu – szczeniaczek tuli się do Sina i liże z wdzięcznością po twarzy.
- Jest taki słodki - wybucha śmiechem.
- Raczej rozpuszczony. Jak tak dalej pójdzie, to...
- Mówiłem o Sinie, głupku – poważnieje. - Nasza wcześniejsza rozmowa nie dobiegła jeszcze końca, pamiętasz? Przyjdę do ciebie, gdy zaśnie – szepcze, biegnąc w stronę domu. - Mogę go potrzymać? Proszę! Daj mi go!

W czasie kolacji Henryk prosi Nefryta, by poopowiadał nam trochę o swoich podróżach. Interesują go zwłaszcza beduini i pustynie, a także mapa, którą przywiózł Sinowi w prezencie.
Wampir roztacza swój czar. Słuchamy go z zapartym tchem.
- Jest jakieś miejsce na świecie, którego jeszcze nie widziałeś? - pytam.
- Nie. Byłem wszędzie i widziałem wszystko – przechwala się. - Możesz śmiało pytać. Znam wszystkie kraje, wyspy, kultury, zabytki – zachęca mnie.
- Kiedyś uwielbiałem odwiedzać galerie sztuki. Fascynowały mnie obrazy wielkich mistrzów. Jako opiekun nigdy więcej żadnej nie zobaczę.
- Rozumiem cię – różowowłosy kładzie mi dłoń na ramieniu. - To musi być trudne spędzać cały czas w tej zapadłej dziurze na końcu świata. Pewnie znasz tu już każdy zakątek, prawda?
- W sumie to nie. Uczenie się drzew na pamięć zostawiam sobie na emeryturę – obydwaj wybuchamy śmiechem.
- Muszę dokończyć pracę w bibliotece. Przepraszam – czerwonowłosy podrywa się z miejsca i znika, korzystając ze swoich mocy.
- Sin! - wołam za nim.
- Zostaw go – powstrzymuje mnie.
- Ale...
- Wierz mi, nie chcesz go bardziej zirytować. Potrafi być znacznie bardziej nieznośny niż ja.
- Trudno w to uwierzyć. Nie masz sobie równych w tej dziedzinie.
- Pokażesz mi dom? Jestem pewny, że działy się tu niezwykłe rzeczy. Z przyjemnością o nich posłucham – łapie mnie za rękę, wyciągając z kuchni.
- Sin lub Henryk...
- Proszę, chodź ze mną. Jestem twoim gościem. Wiesz, że musimy się zaprzyjaźnić, prawda? – figlarny uśmieszek rozświetla kąciki jego oczu.
- Od czego chcesz zacząć? - pytam.
- Dzisiejszej nocy jesteś moim przewodnikiem. Zdaję się na ciebie.
- Więc zacznijmy od skrzydła, w którym łaskawie zdecydowałeś się zamieszkać. Jestem pewny, że nie zwróciłeś uwagi na bawialnię. Znajduje się tam gablota z lalkami, które wykonał jeden z opiekunów. Są piękne. Ręcznie malowane. Masz ochotę przyjrzeć się im z bliska?
- Bardzo chętnie – cieszy się jak dziecko.

- Ta jest śliczna – ostrożnie ogląda drobną tancerkę baletową. - Ma taki smutny wyraz twarzy.
- Dziwi mnie, że zwróciłeś na nią uwagę.
- Dlaczego?
- To córka opiekuna, Livia. Występowała na scenach całego świata.
- Naprawdę? Ojciec musiał być z niej bardzo dumny.
- To prawda, chociaż nigdy nie widział żadnego z jej występów, a córka niezbyt chętnie przyjeżdżała w odwiedziny.
- To tłumaczy skąd smutek na twarzy lalki. Pewnie nigdy nie uśmiechała się do swego ojca – Nefryt odkłada figurkę z powrotem do szafy.
- Mogę cię o coś zapytać?
- Dla Sina.
- Nie rozumiem.
- Chciałeś zapytać, dlaczego wczoraj skakaliśmy sobie do gardeł, a dzisiaj beztrosko podziwiamy zabawki. Odpowiedziałem na twoje pytanie. Dla Sina. Nie oznacza to jednak, że nie będę cię bacznie obserwować. Jeden fałszywy ruch i po tobie, jasne? - pyta, dźgając mnie palcem w klatkę piersiową.
-  A krew?
- Krew? - zaskoczony unosi wzrok znad oszklonej gabloty.
- Chodziło mi o to, czy nie jesteś głodny?
- Nie musisz się o to martwić. Nie zaatakuję ani ciebie, ani Henryka.
- W takim razie jak sobie poradzisz?
- Potrafię o siebie zadbać lepiej niż sądzisz – uśmiecha się.
- Mam nadzieję. Co jeszcze masz ochotę obejrzeć? Mamy niezłą kolekcję porcelany, antyki, znaczki... - wymieniam.
- Muszę iść. Służący z zamku czekają na dole.
- A co z klątwą? I naszą rozmową?
- Wybacz, ale będę musiały poczekać do jutra.
- Aż do jutra? Dopiero druga...
- Wiem, ale to ważne. Powinienem... Rozpakować stroje. Nie chcę, by się pogniotły. Porozmawiaj z Sinem, jeśli się nudzisz. Aż do świtu będę zajęty, więc nie przeszkadzajcie mi, dobrze?
- Wszystko w porządku? Nagle zacząłeś się podejrzanie zachowywać – obserwuję jak próbuje mi się wymknąć.
- Co masz na myśli? - udaje miłego, lecz cały czas nerwowo spogląda w kierunku drzwi.
- Chcesz mnie spławić?
- Nie opowiadaj bzdur! Cassian przysłał mi prezenty. Chcę je w spokoju obejrzeć. To wszystko.
- Skoro tak – jego tłumaczenie wydaje się całkiem racjonalne, biorąc pod uwagę hojną rękę księcia i jego słabość do rozpieszczania wampira.
- Widzimy się jutro. Dobranoc.
- Dobranoc.