Wesołych Świąt!

Fanart autorstwa: Emy

- Obudziłem cię?
- Tak... - mamroczę sennie do słuchawki. Dlaczego on zawsze musi dzwonić w środku nocy i to w chwili, gdy śnią mi się najlepsze sny...? W dodatku z jego udziałem...
- Przepraszam... Zadzwonię później – kaja się.
- Nie... Zaczekaj... Nie rozłączaj się.
- Jesteś pewny? Mam tylko chwilę przerwy. Za kilka minut muszę wrócić na plan, ale tak bardzo chciałem cię usłyszeć... Proszę, nie gniewaj się za ten nocny telefon... - próbuje się tłumaczyć. Nie musi. Sam jego głos sprawia, że zgodziłbym się na wszystko, by był szczęśliwy.
- Nie gniewam się – odpowiadam rozkojarzony, próbując wymacać nocną lampkę, by dowiedzieć się która godzina. - Ja też za tobą tęskniłem – sięgam po mój zegarek. 4:12... z niedowierzaniem odczytuję z tarczy. Jessie, masz szczęście, że kocham cię naprawdę mocno... - Kiedy wracasz?
- Dzwonię właśnie w tej sprawie... Tylko nie krzycz, dobrze?
- Ostatnio mówiłeś, że przyjedziesz pod koniec tygodnia - przypominam mu.
- Wybrali moje zdjęcia do kolejnej kampanii, a Maggie każe mi przyjąć to zlecenie, więc zobaczymy się dopiero w wigilię.
- Co?! - gwałtownie siadam na łóżku – To za dwa tygodnie!
- Wiem, ja też jestem załamany.
- Już się zgodziłeś, prawda? - nie musiałem zadawać tego pytania. Po jego tonie dobrze wiem, jaką usłyszę odpowiedź...
- W agencji obiecali, że po tej sesji dostanę trzy tygodnie wolnego. Moglibyśmy wyjechać w jakieś ciepłe miejsce, tylko ty i ja... Tak okazja nie zdarza się często, więc pomyślałem sobie, że warto skorzystać. Proszę, powiedz, że się nie gniewasz. Pojedziemy gdziekolwiek zechcesz - kusi mnie w niezwykle uwodzicielski sposób. Chociaż dzielą nas setki kilometrów, to i tak jego słowa wywołują przyjemny dreszcz, który rozchodzi się wzdłuż mojego kręgosłupa.
- Nie musimy nigdzie wyjeżdżać. Wystarczy, że zabarykadujemy się w domu, wyrzucimy telefon, a ty nie opuścisz łóżka ani na chwilę.
- Obiecuję – nie widzę go, lecz wiem, że uśmiecha się w ten specjalny sposób, który zarezerwowany jest tylko dla mnie. Jego kocie oczy przepełnia radość, której nie widziałem na żadnych zdjęciach, a najznakomitsi fotografowie z całego świata pstrykają mu ich tysiące...
- Jessie, czekamy na ciebie... - w słuchawce słyszę obcy głos, który oznacza tylko jedno...
- Muszę już iść. Zadzwonię z hotelu, dobrze?
- Będę czekał.
- Kocham cię – czuję ciepło, które rozlewa się po moim ciele za każdym razem, gdy wypowiada te dwa słowa. Wkłada w nie tyle serca...
- Ja ciebie też.
- Pa – rozłącza się, zanim udaje mi się z nim pożegnać. Znowu jestem sam. Rzucam się na wielkie łóżko w naszej sypialni, po raz kolejny uświadamiając sobie boleśnie, że rozłąka jest beznadziejną...
Nie zawsze rozstajemy się na tak długo. Zazwyczaj towarzyszę Jessiemu w podróży, lecz tym razem musiałem zostać, by dopilnować wszystkiego przed wydaniem mojej pierwszej książki z przepisami, nad którą ciężko pracowałem przez ostatni rok. Po przeprowadzce do Mediolanu, i porzuceniu Fantazji, nie zdecydowałem się na otwarcie nowej cukierni, do czego mój chłopak, przez dłuższy czas, usilnie mnie namawiał. Od samego początku wiedziałem, że oznaczałoby to długie tygodnie spędzane osobno. Czekałem na niego tyle lat. Nie zamierzam popełniać błędów z przeszłości. Musi być blisko...
Wolny czas przeznaczyłem na prowadzenie bloga, który w szybkim czasie zdobył sporą popularność, dzięki czemu kilka znaczących wydawnictw zażarcie walczyło o współpracę ze mną. Wszyscy przekonani są o kolejnym sukcesie, a ja? Leżę samotnie w łóżku i tulę do siebie poduszkę. Wciąż pachnie tak jak on... Wolałem przesiadywanie w hotelach, niekończące się godziny na planach zdjęciowych lub uciekanie przed zakochanymi fankami, które są gotowe na wszystko, by choć przez chwilę mieć go tylko dla siebie. Gdyby wiedziały, że ich idol, po dniu pełnym wrażeń, potrafi być tak zmęczony, iż zasypia jeszcze w windzie, bo łóżko wydaje mu się zbyt odległą galaktyką, której i tak nie ma szans odnaleźć bez pomocy. A potem budzi się wcześnie rano i demoluje kuchnię. Nie umie zrobić nawet kakao, jednak tak bardzo się stara. Dla mnie... Mój słodki Jessie...
Dalsze spanie nie ma sensu. Ponownie zapalam lampkę i sięgam po czasopisma, które porozrzucane są przy łóżku. Na ich podstawie zamierzam zamienić nasze mieszkanie w prawdziwie bajkową krainę, by uczcić pierwsze wspólne święta. Dwa lata temu zostawił mnie i wyjechał, a w zeszłym roku wszystko podporządkowane było ślubowi Diany i Sebastiana. Jednak to już przeszłość. Dam mu to, z czego przez lata był brutalnie ograbiany.
Przyznaję, iż wysoko ustawiłem sobie poprzeczkę, ale nie zadowolę się byle czym. Aby sprostać wysokim wymaganiom, postanowiłem dobrze się do tego przygotować. Już wiele tygodni temu rozrysowałem perfekcyjny projekt, zamówiłem mnóstwo bombek, świecidełek oraz innych, niezbędnych rzeczy, którymi zamierzam ozdobić każdy milimetr naszego mieszkania. Oczywiście kluczowym punktem programu jest kolacja, którą spędzimy w gronie rodziny i przyjaciół, a także gwiazda wieczoru – gigantyczna choinka, przez którą będę musiał pozbyć się większości mebli z salonu. Jeśli chodzi o sprawienie radości mojemu ukochanemu, żadne kompromisy i półśrodki nie wchodzą w grę. Idę na całość, planując wystawną i ociekającą brokatem uroczystość, którą spędzimy z fantastycznymi ludźmi, pysznym jedzeniem oraz toną prezentów.
Właśnie, prezent... Chciałbym mu dać coś wyjątkowego. Jessie nie pamięta jak to jest znaleźć pod choinką coś wymarzonego, spakowanego w kolorowy papier i upchniętego pod stosem zbędnych rzeczy, takich jak kolejna para skarpet z mikołajem czy obciachowy sweter... Dla niego święta oznaczały samotne przesiadywanie w swoim pokoju, w jakiejś zimnej i bezdusznej szkole z internatem, gdzie umieścił go brat-idiota. Choinkę widział jedynie w centrum handlowym lub telewizji. Musiałem się sporo namęczyć, by wyciągnąć z niego te informacje. Tegoroczne przyjęcie wymaże złe wspomnienia. Już moja w tym głowa.


Do świąt został tydzień czasu. Wydawnictwo zawraca mi głowę ciągłymi telefonami, zmuszają do zorganizowania spotkań autorskich. Nie mam na to czasu. Za siedem dni mój chłopak wróci do domu, a ja nadal nie przygotowałem nawet połowy z zaplanowanych rzeczy.
Choinka już dawno powinna być ustrojona i gotowa, lecz pomylono zamówienia. Zamiast idealnie wyselekcjonowanego, symetrycznego i najbardziej świątecznego drzewka w historii, przywieziono mi sztuczne i plastikowe. Na szczęście ludzie z firmy dekorującej domy obiecali naprawić to przykre nieporozumienie. W przeciwnym wypadku zmiotę ich z powierzchni ziemi.
Wolny czas poświęcam na zakupy. Kupiłem serwis obiadowy na dwadzieścia  osób oraz obrusy, świeczniki, kieliszki, wino. Pamiętałem nawet o kwiatach. Wszystko ma być doskonałe, takie jak on... Zatrzymuję się na środku alejki modnego centrum handlowego i odkładam pakunki na ławkę. Wyciągam swój telefon i przez chwilę wpatruję się w nasze wspólne zdjęcie, które Jessie zrobił nam krótko przed wyjazdem. Jest piękny. Jasna skóra, złote włosy, błękitne oczy... Jeszcze siedem dni... Naciskam zielony przycisk, lecz włącza się poczta głosowa. Cholera... Wiem, że oddzwoni, gdy tylko skończy pracę, ale to nie to samo... Zrezygnowany wpycham urządzenie do kieszeni. W tej samej chwili zaczyna wibrować. Z mocno bijącym sercem spoglądam na wyświetlacz. Dzwoni Kevin. Dlaczego on?
- Halo?
- Collin, dobrze że cię złapałem. Musimy porozmawiać.
- Coś się stało? - model przebywa obecnie razem z moim ukochanym na jednej z egzotycznych wysp.
- I tak, i nie – zaczyna się nerwowo śmiać.
- Nie wkurzaj mnie, Kev i mów o co chodzi – nie będę tracił czasu na konwenanse, zwłaszcza w chwili, w której moja miłość może mnie potrzebować.
- Collin, nie wiem jak ci to powiedzieć, ale jestem zakochany i postanowiłem się oświadczyć.
- To świetnie, gratuluję – zapewniam go.
- Myślisz? Tak się denerwuję... - zdradza swoje prawdziwe uczucia.
- Nie ma czym. To nie boli – nie umiem ukryć sarkazmu, ale podniósł mi ciśnienie swoimi wygłupami, więc sam się o to prosił.
- Skąd możesz wiedzieć, skoro sam nigdy wcześniej nie próbowałeś?! - oburzenie chłopaka sprawia, że muszę odsunąć aparat od ucha.
- Skąd wiesz, że nie? - odpowiadam pytaniem na jego pytanie.
- Bo gdybyś to zrobił, to Jessie od razu by mi o tym powiedział. W każdym razie ja już zdecydowałem. Idę na całość w te święta. Zarezerwowałem pokoje hotelowe i zaprosiłem naszych rodziców. To będzie niespodzianka.
- Super, już teraz życzę wam dużo szczęścia.
- Dzięki, stary. Wiedziałem, że zrozumiesz – słyszę ulgę w jego głosie.
- Zrozumiem? - dziwię się.
- No wiesz, skoro zamierzam się oświadczyć w wigilię i zaprosiłem rodziców, więc nie przyjedziemy do Mediolanu...
- Co takiego?! - krzyczę do słuchawki. - Od dawna planowałem idealne święta, a ty chcesz się wyłamać?!
- Wybacz... Po prostu nie mogę już dłużej czekać. Muszę się ożenić. Rozumiesz mnie?
- Rozumiem – mruczę niezadowolony.
- Proszę, nie gniewaj się. Wiem, że to bardzo ważne, ale...
- Jasne, nie musisz mi tłumaczyć. Kupiłeś już pierścionek?
- Tak! Jeśli chcesz, to przyślę ci zdjęcie. Jest boski!
- Jestem pewny, że Weronika będzie zachwycona.
- A ja jestem pewny, że zorganizujesz idealne święta dla Jessiego. On bardzo za tobą tęskni.
- Ja za nim też – dodaję.
- Wracam do pracy. Nie masz pojęcia do czego nas tu zmuszają... Cały dzień musimy obściskiwać jakieś rozebrane laski... Masakra.
- Rozebrane? Jessie nic mi nie mówił...
- Bo ma znacznie gorzej. Uparły się na niego i nie dają chwili wytchnienia. Blondyni zawsze mają większe wzięcie. Trzymaj się i wesołych świąt.
Z wściekłością zaciskam palce na smartfonie i liczę do dziesięciu. Przez najbliższe trzy lata Jessie będzie pracować dla agencji... Niech tylko wróci do domu...

Do świąt pozostało pięć dni. Staram się nie myśleć o tym, że w mieszkaniu panuje bałagan, nie udało mi się kupić żadnego prezentu, a mój drogi Jessie nie odezwał się do mnie ani słowem przez ostatnie sześćdziesiąt osiem godzin. Pewnie jest zajęty... Ja również nie narzekam na nudę. Wczoraj, robiąc czekoladki, wypiłem za dużo alkoholu. Musiałem odreagować... Instagram tonie w zdjęciach. Każda ze znanych mi modelek wrzuciła kilkanaście nowych zdjęć. Piękne dziewczyny siedzące Jessiemu na kolanach, całujące go, uśmiechające się i zazwyczaj odziane tylko w skąpe bikini... Po prostu cudownie... Wiem, że promocja jest ważna, lecz trudno pozostać obojętnym na widok ukochanej osoby, do której kleją się najpiękniejsze kobiety świata...
Skonany sprzątaniem i gotowaniem, kładę się do łóżka w środku nocy. Gaszę światło i staram się wyciszyć, nie myśląc o obcych, lubieżnych dłoniach, które dotykają mojego faceta. Wiem, że mnie nie zdradzi. Jednak zazdrość, która podsyca chore wizje, zatruwa moje serce jadem... Sięgam po telefon i po raz kolejny wybieram jego numer.
- Collin, jeszcze nie śpisz? - skąd ta wesołość w jego głosie? Mówił, że za mną tęskni, a już zdołał się pocieszyć?
- Dlaczego nie oddzwoniłeś?! - nie powinienem na niego krzyczeć, lecz nie umiem się powstrzymać.
- Przepraszam, nie chciałem cię budzić.
- A może to nie jedyny powód? - drwię.
- No coś ty, Collin...
- Dobrze się bawisz, Jessie? Słyszałem, że nagie kobiety wolą złotowłosych chłopców...
- Skąd o tym wiesz? - wpada w panikę.
- Nie od ciebie...
- To tylko praca! Ja nigdy nie...
- Wiem, że nie, do cholery! Masz odbierać pieprzony telefon, gdy do ciebie dzwonię! Albo oddzwaniać, gdy zdjęcia dobiegają końca. Czy wymagam zbyt wiele?!
- Nie... Przepraszam... - szepcze do słuchawki. Świetnie... Teraz będzie się obwiniać i nie zaśnie do rana, a potem zmęczony nic nie zje, a przecież czeka go kolejny wyczerpujący dzień. Szlag by to wszystko trafił!
- To ja przepraszam. Nie chciałem tak na ciebie naskoczyć. Bardzo za tobą tęsknię. Zdenerwowałem się, bo tak długo się nie odzywałeś. Wariuję tu bez ciebie.
- Przysięgam, że nie zrobiłem nic złego. Możesz zapytać Kevina, jeśli chcesz. Albo Maggie. Przez cały czas była ze mną.
- Wiem, skarbie. Nie gniewaj się na mnie.
- Nie gniewam się. W każdej chwili możesz przyjechać i sprawdzić co robię. Nie mam nic do ukrycia.
- Chciałbym, dobrze wiesz, ale jutro znowu idę do wydawnictwa.
- Jak idzie sprzedaż książki?
- Za dobrze. Próbują wymusić, abym napisał następną.
- Jestem z ciebie taki dumny. Wiedziałem, że osiągniesz oszałamiający sukces. - To prawda. On jeden, od samego początku, był święcie przekonany, że książka zostanie dobrze przyjęta. Skąd w nim tyle wiary we mnie?
- Przez te głupoty nie mogę być blisko ciebie.
- A ja się cieszę – odpowiada radosny jak skowronek. - Uczcimy twój sukces, gdy tylko wrócę do domu.
- Jessie, kiedy wracasz?
- Zdjęcia kończymy w nocy, więc biorąc pod uwagę przesiadkę oraz różnicę czasu, powinienem być w domu około 22:00.
- Nie ma wcześniejszego lotu?
- Weronika sprawdziła wszystkie możliwości. To jedyny lot. Jeśli się spóźnię na samolot, nie wydostanę się z wyspy aż do nowego roku.
- Będę czekać na lotnisku.
- Wolałbym, abyś zajął się moim bratem i dzieciakami. Sam wiesz jaki potrafi być.
- Przyjadę po ciebie. Koniec dyskusji – irytuję się.
- Dziękuję. Jesteś taki kochany – uczucie w jego głosie sprawiają, że czuję się podle. Jessie nigdy nie podnosi na mnie głosu. Gdy jest mu przykro, od razu zamyka się w sobie.
- Kocham cię.
- To dobrze, bo mam dla ciebie coś wyjątkowego, zobaczysz – cieszy się jak dziecko.
- Prosiłem, abyś niczego mi nie kupował, prawda?
- Collin... Nie mówiłeś tego poważnie... Wiem, że nie lubisz prezentów, ale dla mnie musisz zrobić wyjątek.
- Ty jesteś moim wymarzonym prezentem. Niczego więcej mi nie potrzeba.
- To się jeszcze okaże, zobaczysz – chichocze. - Muszę kończyć, bo Maggie się wścieka.
- Daj mi ją do telefonu.
- To nie wszystko. Zabroniła mi jedzenia czekolady w święta.
- Nie przejmuj się nią – bagatelizuję problem.
- Nie rozumiesz. Maggie zastrzegła, że jeśli przez te trzy tygodnie przytyję chociaż 100 gram, wyśle mnie na obóz kondycyjny z Rexem. Kevin mówił, że Rex kazał mu wstawać o czwartej rano. Dlatego proszę cię, nie rób czekolady, dobrze?
- Jasne, żadnej czekolady.
- Zadzwonię jutro, dobrze? Wieczorem idziemy na przyjęcie.
- Dobrze.
- Dobranoc, Collin.
- Dobranoc, skarbie.
Sięgam po swój planer i dopisuję do listy, by z samego rana zasypać Maggie czekoladą. Sprawdzimy, czy przez trzy tygodnie nie utyje...

Na trzy dni przed przyjazdem Jessiego podziwiam efekty pracy, którą wykonał za mnie zatrudniony profesjonalista. Zrealizował w pełni mój projekt, co jeszcze nie tak dawno temu wydawało mi się zupełnie nierealne. Nasz salon wygląda nieziemsko. Początkowo chciałem, by podobnej metamorfozie poddać całe mieszkanie, lecz dekorator wnętrz stwierdził, że to byłaby zbyt daleko idąca przesada. Czy ma rację? Nie wiem. Skoro na mnie robi to tak piorunujące wrażenie, to nie mogę się doczekać reakcji Jessiego oraz dzieciaków. Chłopcy powinni być zachwyceni piernikowym domkiem, który ustawiłem w ich pokoju.
Teraz wystarczy, że przygotuję kolację oraz deser i będę mógł w końcu się odprężyć. Znowu dzwoni telefon. Uśmiecham się na samą myśl, że to mój jasnowłosy. Niestety, to jego brat...
- Nie wierzę... Taki zaszczyt... - mam nadzieję, że nie wyczuje niechęci, którą do niego żywię.
- Wesołych Świąt, chociaż sądząc po tonie twojego głosu...
- Justin, staram się być miły, ale jeśli będziesz mnie celowo prowokować, to...
- Nie będę. Dzwonię w zupełnie innej sprawie. Chodzi o nasz przyjazd.
- Wynająłem już samochód i dołożę wszelkich starań, abyś ty, twoja żona oraz dzieci... - cedzę przez zaciśnięte zęby, bo mówiąc szczerze, mało jest osób, których nie lubię równie mocno, jak kochanego braciszka.
- Nie przyjedziemy, więc możesz sobie darować te sztuczne frazesy.
- Nie przyjedziecie?!
- Ojciec żony miał wypadek samochodowy i złamał nogę. Nie możemy zostawić rodziców samych w takiej sytuacji.
- Dlaczego dzwonisz z tym do mnie, a nie do Jessiego? To on was zaprosił.
- Dzwonię do ciebie, bo to ty mu o tym powiesz, Collin.
- Jeśli myślisz, że... - próbuję się bronić. Rozumiem, że jego teściowe przechodzą w tej chwili naprawdę ciężkie chwile, lecz on jak zawsze myśli tylko o sobie.
- Zrobisz to, co mówię, bez dyskusji – trudny z niego przeciwnik, ale do mnie mu daleko.
- Nie jestem jak twój braciszek. Nie będziesz mną rządzić, tchórzu. Wykręcisz jego numer i sam przekażesz mu wieści o waszych rodzinnych problemach.
- Collin, weź pod uwagę uczucia Jessiego. Jeśli dowie się ode mnie, pomyśli, że celowo unikam spotkania z nim, co nie jest prawdą. Masz pojęcie jak chłopcy cieszyli się na ten wyjazd? Siedzą smutni w swoim pokoju i są na mnie obrażeni.
- Nie dziwię się im.
- Powiesz mojemu bratu, że przepraszam. Powiesz mu także, że w zamian za to, spędzicie z nami ferie zimowe w Aspen. Całe dwa tygodnie. Wynająłem duży, rodzinny domek.
- Jasne. Coś jeszcze?
- Porozmawiaj z chłopcami. Powiedz im, że to nie moja wina.
- Dlaczego ja?
- Bo cię o to proszę – wydaje się szczery...
- Dobrze, daj ich do telefonu – zrezygnowany czekam aż Justin wedrze się do ich twierdzy.
- Halo? Wujek? - przekrzykują się.
- Cześć, tu Collin.
- Collin! Tata mówi, że nie przyjedziemy na święta! - rozpacz w głosie najstarszego syna jest całkowicie zrozumiała. Od dawna obiecywaliśmy dzieciakom różne atrakcje...
- Przykro mi, ale wasz dziadek naprawdę was teraz potrzebuje.
- To niesprawiedliwe! - zaczyna płakać.
- Wiem, ale wkrótce się zobaczymy, obiecuję.
- A nasz domek z pierników? Przyjechał już?
- Tak. Zabiorę go do Aspen. Tata z pewnością już wam mówił, że spędzimy razem ferie. Nauczycie mnie jeździć na nartach. Będzie fajnie. Tu nawet nie ma śniegu – próbuję ich przekupić. Jessie nie ma z tym większych problemów. Może mi też się uda?
- To nie to samo.
- Dziadek jest chory. Nie możecie zostawić go samego.
- To on wpadł na pomysł wspólnych ferii zimowych.. - chłopiec powoli zaczyna mięknąć.
- Tym bardziej powinniśmy zadbać, by był w pełni sił. Mogę na was liczyć, dzieciaki? Zadbacie o dziadka?
- A choinka? I nasze prezenty? - dopytuje młodszy.
- Zrobimy tak. Jutro z samego rana wyślę je do was samolotem, ok? Jestem pewny, że dotrą na czas. Może być?
- Wolałbym spotkać wujka Jessiego.
- A ja się zgadzam. Dostaniemy prezenty! - cieszy się jego braciszek.
- Dzięki, Collin. Jestem twoim dłużnikiem – po co mi wdzięczność Justina, skoro tym jednym telefonem połowa przygotowań poszła na marne?
- Nie pozwolę ci o tym zapomnieć...
- Wesołych świąt! Pozdrów Jessiego.
- Pa, Justin – ty podły, przebrzydły, niesłowny wężu!
Wykorzystał pretekst w postaci teścia... Jeśli się okaże, że staruszek nie ma złamanej nogi, obedrę go ze skóry własnymi rękami...
Niebieskooki będzie załamany. Kocha te maluch ponad wszystko... Na szczęście jeszcze nie wszystko stracone. Przyjadą Diana z rodzina oraz moi rodzice.

Wigilijny poranek... Jeszcze raz upewniam się, czy wszystko jest idealne, takie jak chciałem. Do przyjazdu Jessiego zostało mnóstwo czasu. Spoglądam na niebo. Mój ukochany leci do mnie. Po ponad trzech tygodniach rozłąki wreszcie będę mógł go przytulić, pocałować, zasnąć przy jego boku... To zabawne jak zmienia się nasz życie, gdy zostajemy pozbawieni ulubionych rytuałów... Nigdy więcej nie pozwolę, by zostawił mnie na tak długo samego.
Około czternastej odbiorę siostrę z lotniska. Nie mogę się doczekać ich przyjazdu. Stęskniłem się za moim małym rudzielcem, Sebastianem i Jessicą, która skradłaby moje serce, gdyby nie fakt, że wcześniej dobrowolnie oddałem je Jessiemu. Nasza księżniczka jest najbardziej rozpieszczonym dzieckiem na świece. Obsypujemy ją prezentami i kochamy najmocniej jak się da.
Około południa Jessiego czeka przesiadka. Obiecał, że wtedy do mnie zadzwoni. Z niecierpliwością czekam na tę chwilę. Pakuję prezenty, które dla niego wybrałem. Ciężko kupić coś chłopakowi, który ma wszystko. Przez całe życie najbardziej brakowało mu miłości. Nikt się o niego nie troszczył. Był zdany tylko na siebie, a mimo to z nieporadnego dziecka zmienił się we wspaniałego faceta. Jego dobroć i radość sprawiają, że kocham go milion razy mocniej niż powinienem. Czasami wydaje mi się, że ta miłość rozsadzi mnie od środka, bo nie jestem w stanie w wystarczający sposób okazać mu jak bardzo jest mi drogi. Dziś to się zmieni... Idę do kuchni i robię sobie kubek gorącej czekolady. Następną czekoladę wypiję przytulony do Jessiego. Uśmiecham się do siebie na samą myśl o tej chwili. Jeszcze tylko kilka godzin...
Przed trzynastą dzwoni do mnie Diana. Dziwne, przecież powinni być w samolocie...
- Siostrzyczko, narażasz innych pasażerów, w tym własną córkę, wiesz o tym? - staram się dawać jej dobry przykład, lecz czasami nawet pozycja starszego brata to za mało, by wpłynąć na tego uparciucha.
- Collin, my nie przyjedziemy. Jessica ma gorączkę.
- Jeśli uważasz, że to dobry żart, to się mylisz... - nadal uśmiechnięty staram się zachować spokój.
- Nie żartuję. Byliśmy na lotnisku, ale mała tak bardzo marudziła, że zabraliśmy ją do szpitala. Lekarz mówi, że to tylko ząbki, ale w tym stanie tak daleka podróż nie jest wskazana.
- Przecież nie podróżujecie samochodem, a pierwszą klasą. Przez dwie godziny lotu w luksusowych warunkach, nic się jej nie stanie.
- Mówisz tak, bo sam nie masz dzieci. Gdy zostaniesz ojcem, zrozumiesz – obraża się na mnie.
- Wiesz ile wysiłku kosztowało mnie przygotowanie świąt i udekorowanie mieszkania? A ty dzwonisz w ostatniej chwili i mówisz mi, że nic z tego?!
- Collin, nie krzycz na mnie, bo to niczego nie zmieni! Zrozum, że mała ma gorączkę. Jedziemy do rodziców. Pomogę nam.
- Rodzice też nie przyjadą?!  - porcelanowy kubek upada na podłogę i roztrzaskuje się w drobny mak.
- Przykro mi, że popsułam twoje plany. Jestem pewna, że Jessie zrozumie. Jest już dorosły, a ja staram się być odpowiedzialną matką...
- Która wpada w panikę w byle powodu! Jeden jedyny raz o coś was poprosiłem, jeden raz!
- Collin! Chyba nie masz pretensji do małego dziecka?
- Nie, mam pretensje tylko do siebie! Ale co ty możesz o tym wiedzieć? 
- Przecież możecie przyjechać do nas... - stara się załagodzić sytuację.
- Jasne. Będziemy w kontakcie.

Po kilku godzinach znowu do mnie dzwoni. Tym razem rozmawiamy bez zbędnych emocji. Mała czuje się lepiej, ale gorączka się utrzymuje. Mam nadzieję, że szybko dojdzie do siebie.
Rozmawiam także z rodzicami, którzy starają się mnie wesprzeć. Tylko co oni mogą wiedzieć? Czy byłem zbyt zuchwały? Spełnienie jednego marzenia okazało się niemożliwe. Zaprosiłem dwanaście osób, które jedna po drugiej, po prostu się wykpiły. Jak zawsze okazało się, że Jessie, mój Jessie, nie jest dla nich dość ważny. Serce mi pęka, gdy widzę ustrojony stół, zastawiony nową zastawą. Boję się jego reakcji, gdy dowie się prawdy. Nie chcę widzieć w jego oczach odrzucenia i bezsilności. Miał być szczęśliwy...
Gaszę światła i zaciskam palce na kluczykach od samochodu. Ulice są prawie puste. Bez najmniejszego problemu podjeżdżam na lotnisko. Parkuję auto i spoglądam w ciemne niebo, chowając dłonie do kieszenie skórzanej kurtki.
Podchodzę do szklanej szyby i obserwuję jak wielki, biały samolot ląduje na wyznaczonym pasie. Większość podróżnych już dawno dotarła na miejsce. Tylko nieliczni czekają, by odebrać swoich bliskich. Jessie rzuca się na mnie, mocno obejmując.
- Tęskniłem – szepcze w moją szyję, nie chcąc się odsunąć nawet o milimetr. - Tak bardzo tęskniłem. - Jest przemęczony i wychudzony. Ciemne cienie pod oczami zdradzają, że tak długa podróż mocno się na nim odbiła.
- Czy mi się wydaje, czy twoja walizka wygląda na znacznie większą? - zauważam drastyczną zmianę w jego bagażu.
- To niespodzianka – uśmiecha się tajemniczo.
- Nic mi nie powiesz? - staram się odwrócić jego uwagę, by zadać ten zimny cios najpóźniej jak się da...
- Dowiesz się w domu – śmieje się.
- Ja też mam dla ciebie niespodziankę – zaciskam wargi w wąską linię, ledwo nad sobą panując. Upycham jego rzeczy w bagażniku i wsiadam do samochodu.
Mój chłopak jest milczący. Opiera głowę na siedzeniu i wpatruje we mnie. Ja też nic nie mówię. Skoro już teraz brakuje mi słów, to co będzie później?
Obserwuje jak Jessie otwiera drzwi od naszego mieszkania, korzystając ze swoich kluczy. Przekręca zamek i wchodzi do środka. Zapalam światło na korytarzu. Zdejmuje płaszcz i obdarza mnie najpiękniejszym z uśmiechów. Nie zasłużyłem na niego.
- Co się dzieje, Collin? Zrobiłem coś nie tak? - dopytuje.
- Nie, oczywiście, że nie. Po prostu jest mi przykro...
- Przykro? – podchodzi do mnie i z troską dotyka policzka. - Ktoś wyrządził ci jakąś krzywdę?
- Nie mi, a tobie – odpowiadam niechętnie.
- Nie rozumiem.
- Więc chodź ze mną – biorę go za rękę i prowadzę do ciemnego salonu. Sięgam do włącznika i naciskam przycisk. Pokój od razu tonie w setkach lampek, które porozwieszane są na oknach i ścianach, imitując spadający śnieg. Rozświetlają także złote sanie Świętego Mikołaja, które ciągną poustawiane w pary interaktywne renifery.
- Collin... To jest... - zaskoczonemu Jessiemu brakuje słów. Po jego twarzy widzę, że jest zachwycony. Stoi w wejściu, chłonąc moją świąteczną wizję z szeroko otwartymi oczami. Po chwili nieśmiało wchodzi do środka i wyciąga dłoń w kierunku olbrzymiej choinki.
- Podoba ci się? - pytam z nadzieją w głosie.
- Tak... - odwraca twarz w moja stronę. Po policzkach płyną mu łzy. - Nie musiałeś...
- Musiałem, wierz mi, że musiałem – delikatnie ścieram mokre ślady, całując go lekko w usta.
- Kocham cię – przytula mnie mocno.
- Ja ciebie bardziej.

Po pewnym czasie, gdy Jessie nacieszył się wszystkimi atrakcjami, siadamy przy wielkim stole. Mój ukochany zachowuje się tak, jakby nie dostrzegał braku zaproszonych gości.
- Chciałem, abyśmy spędzili święta z rodziną, ale nie wyszło...
- Collin... Ty jesteś dla mnie najważniejszy. Nie ma takich słów, którymi mógłbym wyrazić jak bardzo jestem ci wdzięczny.
- Nie chcę twojej wdzięczności. Zależy mi na tym, abyś kochał tylko mnie – po raz pierwszy odpowiadam szczerym uśmiechem na jego uśmiech.
- Kocham tylko ciebie. Najbardziej na świecie – znowu zaczynając płakać.
- Przestań, bo zgaszę światło – ostrzegam go.
- Nie zrobiłbyś tego – śmieje się, broniąc dekoracji.
- Masz rację. Nie umiem ci niczego odmówić.
- Wiesz, że od teraz już zawsze chcę tego wszystkiego? Na każde święta - nadal rozgląda się po otoczeniu, zahipnotyzowany. Może rzeczywiście troszeczkę przesadziłem, ale z drugiej strony to bezcenne uczucie, móc przyglądać się jak bardzo jest szczęśliwy. I zmęczony.
- Chodź do łóżka. Wyglądasz na skonanego.
- Nie chcę.
- Nie zachowuj się jak dziecko. Za chwilę zsuniesz się z krzesła i będę musiał zaciągnąć się do sypialni.
- Proszę, pozwól mi tu zostać – robi smutną minę. - Boję się, że jeśli stąd wyjdę, to wszystko zniknie.
- Nie zniknie. Zobaczysz – wstaję od stołu i zmuszam, by poszedł ze mną do sypialni. Pomagam mu zdjąć garnitur. Gdy odpinam guziki koszuli, praktycznie chwieje się na nogach.
- Chcę jeszcze raz zobaczyć... - mruczy sennie, walczą z opadającymi powiekami.
- Rano, skarbie. Obiecuję, że rano... - całuję go w czoło i układam na poduszkach. Natychmiast zasypia.

Z przyzwyczajenia budzę się zbyt szybko. Za okami nadal jest ciemno i deszczowo. Wyciągam rękę, by przytulić się do uwielbiającego ciepło niebieskookiego aniołka, lecz natrafiam wyłącznie na zimną pościel. Nie ma go? Zapalam lampkę. Tak jak przypuszczałem, nie ma nawet szóstej... Bardzo cichutko zakradam się do salonu. Jasne światełka świątecznych dekoracji są tak intensywne, że aż bolą mnie oczy. Rozglądam się po pokoju, lecz nie widzę mojej zguby. Gdy mam już dzwonić na policję, by zgłosić zaginięcie, słyszę jego ściszony szept.
- Tutaj jestem – siedzi skulony przy ścianie. Ma na sobie ulubiony, błękitny szlafrok i bose stopy.
- Przez chwilę wydawało mi się, że ktoś cię porwał. Co tu robisz? - podchodzę bliżej i siadam obok niego.
- Stąd jest najlepszy widok – układa głowę na moim ramieniu.
- Nieprawda. Choinkę najlepiej obserwować z sofy. Chodź i sam się przekonaj – proponuję.
- Tu mi dobrze.
- Zmarzniesz.
- Nie, jeśli mnie przytulisz.
- Jestem wobec ciebie zbyt uległy – pozwalam mu umościć się w swoich ramionach i przeczesuję palcami wciąż nieco wilgotne, złote pasma.
- Nigdy się nie zmieniaj – prosi. - Bądź dla mnie taki zawsze... I nakarm mnie czymś, bo umieram z głodu.
- Na co masz ochotę?
- Na ciebie. I czekoladę – wesołe iskierki tańczą w jego cudownych oczach.
- Ponoć nie wolno ci jeść mojej czekolady.
- Ponoć zrobisz dla mnie wszystko – droczy się ze mną.
- To prawda – wyplątuję się z jego objęć. - Zrobimy tak. Ty wrócisz grzecznie do łóżka, a ja przyniosę ci to, co lubisz najbardziej, dobrze?
- Zostańmy tutaj... - nie wolno mi ulec temu spojrzeniu... Wiem, że robi to celowo, by mieć mnie w garści.
- Nie – uciekam do kuchni, by jego urok przestał na mnie działać.
- Jesteś wredny – oświadcza obrażony, okrywając się szczelnie kołdrą.
- A ty wyjątkowo piękny – siadam obok niego i nabieram na łyżeczkę odrobinę musu czekoladowego. - Spróbujesz? - Bawi mnie jak ze sobą walczy. Z jednej strony chciałby udawać twardego, ale z drugiej... Czekolada to wciąż jego największa słabość. W dodatku sam przyznał, że jest głodny... Taką okazję trzeba wykorzystać...
- Mmm... - zamyka oczy, by rozkoszować się ulubionym smakiem. - Kocham cię... - oblizuje wargi.
- Kochasz mnie?
- Nie, czekoladę – mruczy.
- Jesteś jak kot...
- A ty jesteś... - pozwalam mu zjeść jeszcze trochę. - Uwielbiam...
- Jessie... - unosi powieki, udając niewiniątko.
- Tak mi dobrze. To najbardziej wyrafinowany smak na świecie i tylko ty potrafisz sprawić, że za każdym razem smakuje tylko lepiej. Osiągnąłeś poziom mistrzostwa.
Oszukuję, wyciągając łyżeczkę w jego stronę, lecz gdy tylko rozchyla wargi i przymyka powieki, całuję go bardzo namiętnie. Smakuje czekoladą, ale przede wszystkim Jessiem...
- To ciebie powinno się opatentować... - śmieje się.
- Mnie? Oddałbyś mnie innym, by mogli spróbować?
- Nigdy!
- Zazdrośnik z ciebie – przesuwa opuszkami po moim policzku, więc decyduję, że zasłużył na jeszcze odrobinkę słodyczy.
- A z ciebie nie? - odbijam piłeczkę.
- Ze mnie? Ja lepiej się kontroluję. Tymczasem ty... Znasz w ogóle znaczenie tego słowa?
- Nie – oto brutalna szczerość w moim wykonaniu. Ma być mój i tylko mój. By mu to udowodnić, po raz kolejny sięgam po jego słodkie usta.
- Jeszcze...
- Jeszcze czekolady, czy jeszcze pocałunków?
- Są święta, więc będę zachłanny i powiem, że chcę wszystkiego.
- Zasługujesz na wszystko, mój kochany – zapewniam go.
- Nie zasługuję na ciebie, ale jesteś tu ze mną i sprawiasz, że czuję się wyjątkowy. Przy tobie jest mój dom...
Odkładam łyżeczkę do szklanego pucharka i odstawiam na stoliku nocnym.
- Nie... - Jessie robi smutną minę, spoglądając w jego kierunku.
- Tak... - zrywam z niego kołdrę z zrzucam ją na ziemię.
- Nie! - zaczyna się śmiać, otwierając dla mnie swoje ramiona.
- Nie? - dziwię się. - Nie chcesz mnie?
- Bardzo cię chcę, ale nie otworzyliśmy jeszcze prezentów i...
- Masz rację – unoszę się nieco w górę i sięgam po pasek jego szlafroka. - Z największą przyjemnością odpakuję mój prezent.
Jego oczy... Sposób, w jaki na mnie patrzy... Pożądanie, które w nim wzbudzam...
- Nie chcesz zobaczyć, co dla ciebie mam? - nie musi się wysilać, by mnie uwieść.
- Jesteś, byłeś i będziesz najcudowniejszym prezentem, jaki kiedykolwiek dostałem – rozsuwam miękki materiał na boki, by odsłonić lekko opalone ciało. Jest szczupły i wysportowany. Z przyjemnością obserwuję, jak przygryza dolną wargę, gdy przesuwam palcem wskazującym po jego umięśnionym brzuchu.
- Nie rób tak... - ledwo go dotykam, a on już cały drży. Tylko ja potrafię doprowadzić go do takiego stanu.
- Zastanawiam się co by tu z tobą zrobić...
- Nie dręcz mnie... – jego głos zaczyna się rwać, zdradzając duże napięcie.
- Jeszcze nic ci nie zrobiłem, a ty już się żalisz?
- Collin... Tak bardzo cię pragnę... - szuka moich ust, ale odsuwam się w ostatniej chwili.
- Nie, skarbie.
- Ale ja tak bardzo proszę...
- O co mnie prosisz? O to? - pochylam się nad nim i przesuwam językiem po rozgrzanej skórze.
- Ach... - wyrywa mu się ciche westchnienie. To za mało. Stać go na znacznie więcej...
Znam jego ciało... Każdy milimetr tej cudownie gładkiej skóry... Wiem, jak doprowadzić go na skraj wytrzymałości w przeciągu sekund, ale nie dziś...
- Pobawisz się ze mną, Jessie?
- Ja... - nie wie co odpowiedzieć? Nie szkodzi. Sam zdecyduję...
Biorę mój porzucony pucharek i nabieram na łyżeczkę odrobinę czekolady. Nadal jest zimna, a on taki gorący... Rozsmarowuję odrobinę musu na jego klatce piersiowej. Wzdryga się. W każdej chwili może mnie powstrzymać, jednak nie robi tego... Dobrze wie, że za chwilę wzniecę prawdziwy pożar.
Mój zwinny język leniwie zlizuje czekoladowy trakt, który wiedzie mnie w dół jego brzucha.
- Collin...
- Leż grzecznie, albo cię przywiążę.
- Nie rób tego... Ja chcę...
- Czego chcesz, mój słodki?
- Dotykać cię...
- Pozwoliłem ci na to?
- Nie, ale...
- Znasz zasady, prawda?
- Proszę... Nie bądź taki... - jęczy cicho, gdy jego sutek znajduje się w moich ustach. To odwróci jego uwagę na pewien czas. Chcę się delektować smakiem jego skóry, by zatracił poczucie czasu, poddał się moim pieszczotom... Oddał mi w zupełności...
- Jessie... Odpręż się...
- Proszę... Już wystarczy...
- Nie, skarbie. Nie wystarczy – pieszczę jego członka samym koniuszkiem języka. Jasnowłosy wije się pode mną, więc muszę przytrzymać jego biodra, by mi się nie wyrywał.
- Collin... Bła-Błagam cię... - nie powinienem, wiem, ale nic na to nie poradzę. Najbardziej kreci mnie, gdy jest w takim stanie. Teraz wystarczy, że zacisnę na nim usta i zacznę mocniej ssać, a za chwilę dojdzie. Nie chcę, by się dłużej wstrzymywał.
Zaraz po orgazmie wygląda nieziemsko... Zdyszany. Jego serce bije tak mocno, klatka piersiowa unosi się rytmicznie do góry, policzki są zaróżowione, a usta... Muszę go pocałować. Natychmiast.
Gdy dochodzi po raz pierwszy, potem jest mu już znacznie łatwiej. Przestaje ze mną walczyć, nie opiera się. Grzecznie bierze wszystko, co mu daję. A ja chcę mu dużo dać... Bardzo dużo...
- Nie śpij, Jessie. Nie skończyliśmy – chłopak niechętnie unosi powieki. Nadal jest zmęczony. - Jeszcze ten raz...
- Mmm... Nie chcę spać... Chcę ciebie. Teraz.
- Jak sobie życzysz, kochany.
Moje niecierpliwe dłonie kolejny raz zaczynają błądzić po jego ciele. Już nie jestem w zabawowym nastroju. Pożądanie podpowiada, aby był mój. Jednak zanim to nastąpi, muszę go przygotować, by nie zrobić mu krzywdy.
- Pośpiesz się – ponagla mnie.
- Aż tak bardzo mnie pragniesz?
- Nie było mnie trzy tygodnie...
- Każdej nocy śniłem o tobie.
- Weź mnie...
Sięgam do szuflady po mój ulubiony żel waniliowy. Słodycz obu aromatów sprawia, że z trudem nam sobą panuję.
- Nie chcę dłużej czekać...
- Nie – moje palce delikatnie pieszczą jego wejście. - Mogę?
- Tak – pozwala mi wsunąć je głębiej. Podgryzam wrażliwą skórę na jego szyi. Nauczyłem się robić to w taki sposób, by nie zostawiać żadnych śladów. To, co nas łączy, ma pozostać tylko nasze.
- Collin...
- Wiem... - potrzebuję go równie mocno jak on mnie. Chciałbym go widzieć, ale jeśli to potrwa dłużej, oszaleję. - Odwróć się. - Jestem pewny, że zacznie protestować. Wolałbym, by był na górze, jednak Jessie jest zmęczony. - Proszę... - dodaję, by ułatwić mu podjęcie decyzji. Z pomrukiem niezadowolenia spełnia moją prośbę. Chciałbym móc lepiej nad sobą panować, lecz marzę tylko o tym, by zagłębić się w jego ciasnym wnętrzu.
- Jeśli będzie bolało...
- Nie boli... I nie przestawaj...
Moje biodra przystają na jego propozycję. Poruszam się w nim coraz szybszym tempem, dając nam to, za czym najbardziej tęskniliśmy.
Zaspokojony niebieskooki osuwa się na poduszki. Kładę się blisko niego i mocno przytulam. Uśmiecha się.
- Kocham cię – szepczę mu do ucha.
- Ja ciebie...  - zasypia. Wiem, że ty mnie też.

- Collin, pomożesz mi? - z rozbawieniem przyglądam się mojemu chłopakowi, gdy stara się przepchnąć swoją wyjątkowo ciężką walizkę z korytarza do salonu.
- Co do niej upchnąłeś? Kamienie?
- Nie – wbija szyfr i rozpina zamek. - To prezenty.
- Znowu wykupiłeś połowę sklepu z zabawkami? Dzieciaki będą zachwycone.
- Nie są dla dzieci, ale dla ciebie – unosi wzrok i spogląda mi prosto w oczy. Z przerażeniem stwierdzam, że nie żartuje.
- Oszalałeś! - karcę go. Jednak Jessiego to nie zraża. Zaczyna opróżniać walizkę, ustawiając je niczym wieże z klocków.
- Od którego chcesz zacząć? - pełen nadziei czeka na moją decyzję.
- Wyraźnie prosiłem, abyś nic mi nie kupował, prawda?
- Chyba nie liczyłeś, że potraktuję twoje słowa poważnie? No więc? Co powiesz na to? - wręcza mi wielki karton.
- Dobrze wiesz, że tego nie lubię.
- Wiem – siada za mną i pomaga zedrzeć kolorowy papier. W środku znajduje się książka kucharska, której od dawna poszukiwałem. Zdobycie jej graniczyło z cudem.
- Skąd ją masz?
- To nie ja, a Mikołaj. Mam ci przekazać, że w tym roku byłeś wyjątkowo grzeczny. Podoba ci się?
- Tak. Dziękuję – odchylam głowę i całuję go w policzek.
- Śmiało, sięgnij po następny – odrywa mnie od przeglądania wyjątkowo interesującego przepisu na zapomniane ciasto orzechowe, które mógłbym nieco unowocześnić...
- Jessie... To zajmie wieki.
- Jeszcze jeden, dobrze? Sam wybierz który – sięgam po pierwsze lepsze pudełko. Odkładam książkę na bok i rozrywam papier.
- Okropny - moim oczom ukazuje się czerwony sweter z brokatowym reniferem.
- No cóż... - jasnowłosy sprytnie obchodzi mnie dookoła i zaczyna rozpinać koszulę.
- Skarbie... Co robisz?
- Tylko przymierzymy, dobrze? - skubany jest bardzo szybki. Zanim udaje mi się zareagować, moja koszula zostaje odrzucona na dywan.
- Wyglądam głupio. Jesteś zadowolony?
- Wyglądasz idealnie. Kolejne pudełko?
- Już wystarczy, serio.
- Proszę – smutna mina oznacza tylko jedno, moją zgodę...
- Dlaczego to robisz?
- Bo chcę zasłużyć na więcej czekolady – całuje mnie w usta.
- W lodówce zostało jeszcze piętnaście porcji musu czekoladowego. Nie zjesz tyle.
- Chcesz się przekonać? - rzuca mi wyzwanie.
- Maggie cie za to zabije.
- Nie, jeśli mnie obronisz... - celowo przywołuje tak słodkie wspomnienia. - Jeszcze jeden prezent?
- Tylko pod warunkiem, że otworzysz jeden z moich – coraz bardziej wkręcam się w jego grę.
- Dobrze – zgadza się. Podchodzi do choinki i sięga po jeden z najmniejszych. Uśmiecham się na samą myśl o tym, co znajdzie w środku.
- Otwórz – Jessie niepewnie zrywa papier. Wyciąga kwadratowe pudełko. Otwiera wieczko. W środku znajduje się dziewięć karmelowych czekoladek. Oblizuje usta się na ich widok, bo to jego ulubione. - Wiedziałem, że je dla mnie zrobisz. Teraz mam wszystko, czego chciałem, a ty?
- Mam ciebie, kajdanki i świąteczny sweter, więc nie będę narzekać.
- Wesołych Świąt, Collin.
- Wesołych Świąt.