Rozdział XXIII

„Grzech”

Traciłem już nadzieję, lecz okazuje się, że cierpliwość popłaca. Moje wysiłki, by zapewnić nam lepszą ochronę powoli przynoszą pierwsze rezultaty. Tajemna formuła, której poświęcam się bez reszty przypomina obecnie gęste, niebieskie bagno. Nie wybuchła, więc fazę pierwszą uznaję za zakończoną. Obecnie cały wysiłek wkładam w odpowiednie dobranie ziół ochronnych, które wzmocnią jej działanie. Jest to żmudny i precyzyjny proces, a ja nie mam za grosz doświadczenia. Nigdy nie robiłem tak silnego eliksiru. Jeden błąd i pożegnamy połowę domu...
Najgorsze jest jednak to, że pozostaje jeszcze faza trzecia, czyli połączenie obu tych mikstur w jedną. Żadna z ksiąg ani słowem nie wspomina, jak należy to zrobić. Ciekawe dlaczego? Czy tylko Klaudiusz był na tyle odważny?
Eksperymenty urozmaica obecność Cassiana, który przyszedł do pracowni za Nefrytem i kolejny raz błaga go o wybaczenie.
- Proszę, nie bądź taki... Odkupiłem identyczną suknię. Nie chcesz jej ubrać? Tak pięknie w niej wyglądałeś... – podtyka mu niewielki karton, opakowany w różową bibułę i ozdobiony wielką, błyszczącą kokardą, lecz ten nie zaszczyca księcia nawet jednym spojrzeniem. Siedzi na fotelu i czyta książkę o odkryciach geograficznych, nawijając pasma długich włosów na palce. Dzisiejszego wieczoru związał je w koński ogon. Ma na sobie zwykłe ubrania, czyli jasnoniebieską koszulę oraz ciemne spodnie. Książę klęczy tuż obok, próbując zdobyć choć cień zainteresowania. - Nie traktuj mnie tak ozięble – posuwa się o krok dalej i dotyka białej dłoni, którą wampir od razu cofa. - Widzę, że pierścień wciąż ci się podoba – zauważa. - Kamień miał imitować kolor twoich niezwykłych oczu, ale jestem pewien, że... - rozdrażniony różowowłosy ściąga błyskotkę i rzuca nią w ofiarodawcę. Cassian wykazuje się niezłym refleksem, bo łapie niechciany dar, śmielej sięga po drobną dłoń i ponownie mu go zakłada. Gdy operacja dobiega końca, całuje Nefryta w rękę. W zamian za to zuchwalstwo zostaje uderzony w twarz.
- Nie dotykaj! - rzuca wściekły, po czym w ułamku sekundy znika, głośno trzaskając drzwiami.
Zdesperowany mężczyzna wydaje z siebie nieartykułowany dźwięk po czym podnosi się z ziemi i spogląda na mnie bez humoru.
- Trudny z niego przeciwnik – zauważam.
- Nie rozumiem czemu jest tak wściekły? Nigdy się tak nie zachowywał. Co go ugryzło?
- Mnie nie pytaj. W jednej chwili jest słodki niczym miód, a potem własnoręcznie bym go udusił...
- Ani się waż! - błyszczące gniewem oczy księcia upewniają mnie, że nie żartuje.
- Aż tak ci na nim zależy? - dziwię się.
- To mój najlepszy przyjaciel. Inteligentny, zabawny i bardzo przebiegły – wylicza.
- Zapomniałeś dodać, że jest także złośliwy, kłótliwy i wyjątkowo próżny.
- Naprawdę? Nie zauważyłem – obydwoje wybuchamy śmiechem. Przerywa nam ciche pukanie do drzwi.
- Proszę – jestem pewny, że to Henryk przyniósł obiecaną herbatę, lecz w drzwiach pracowni pojawia się przestraszony Milo... Chłopak niepewnie spogląda w stronę swojego mistrza.
- Kogo my tu mamy... - książę rozsiada się  wygodnie na sofie i układa dłonie w piramidę. Między jego palcami dostrzegam czarne smugi mocy, którą się posługuje. - Wejdź, czekałem na ciebie... - zaprasza jasnowłosego do środka.
- Wasza wysokość... - zaczyna cichym głosem, bardziej gotowy do ucieczki, niż przeprosin. - Ja chciałbym... - spuszcza wzrok, wystraszony. Nieco za duże okulary zaczynają zsuwać mu się z nosa. Niezgrabnie stara się je poprawić.
- Śmiało. Od dawna czeka na to, co masz mi do powiedzenia...
- Może zostawię was samych? - wstaję, by nie pogarszać sytuacji.
- Zostań, Jack. Zapowiada się interesujący wieczór – odsuwa pasma długich włosów na ramię i wraca do lustrowania nieposłusznego ucznia. - Czekam, Milo, a wiesz, że cierpliwość nie jest moją mocną stroną...
- No... więc... To było tak. Ja nie chciałem, naprawdę, ale Nefryt obiecał, że nikt się nie dowie i... - jąka się.
- Nefryt kazał ci opuścić zamek? - dopytuje.
- Właściwie to nie. Powiedział tylko, że wyjeżdża i nie wie kiedy wróci. Powiedział też, że część jego rzeczy zostanie dostarczona w późniejszym terminie. Pokazał mi kufry i... Uśmiechał się tak słodko. Byłem pewny, że oczekuje ode mnie działania...! - kończy płaczliwie swoją wypowiedź.
- Oczekuje?! Czy nie nakazałem ci zostać w zamku i studiować zaklęcia, abyś nauczył się lepiej panować nad swoją mocą?! - zwinny niczym wielka pantera Cassian podrywa się z sofy i podchodzi do drżącego chłopaka. 
- Prze-Przepraszam... - chlipie cicho.
W porównaniu z Milo wydaje się gigantem. Jest wysoki i barczysty. Na pierwszy rzut oka widać, że to prawdziwy wojownik. Taką pchłę pokona jednym palcem...
- Zdejmij koszulę – każe mu.
- C-Co?
- Nie słyszałeś? Zdejmij koszulę – powtarza rozdrażniony, spoglądając na niego z góry.
- Już, panie... - jego ręce bardzo się trzęsą. Nie jest w stanie rozpiąć guzików. Książę łapie za materiał i rozrywa. - Nie zabijaj mnie, panie! - piszczy przerażony.
- Nie zamierzam brudzić sobie rąk, idioto. Chcę obejrzeć ślady – dotyka jego szyi z delikatnością, której zupełnie się po nim nie spodziewałem. Na ciele młodego demona widać wiele blizn po ugryzieniach. Nefryt nie zaprząta sobie głowy likwidowaniem ich. - Od jak dawna to trwa?
- Od kilku miesięcy... - wyznaje szczerze, ledwo stojąc na galaretowatych nogach.
- Miesięcy?! Chcesz mi powiedzieć, że pod moim dachem Nefryt i ty...!
- Książę, ty nic nie rozumiesz! Ja go kocham! Nefryt obiecał, że zamieni mnie w wampira...
- Milcz! - chwyta za podartą koszulę i zaczyna intensywnie potrząsać szczupłym ciałem, unosząc Milo z łatwością do góry. - Demon nie może zostać wampirem! Nie przykładasz się do nauki, ale o tak oczywistym fakcie chyba słyszałeś, prawda?! Przecież każdy o tym wie!
- Jeszcze nie jestem demonem... Moja moc...
- Twoja moc rośnie każdego dnia! Gdyby tak chętnie nie dzielił się swoją krwią, już dawno zauważyłbyś różnicę!
- To znaczy, że nie mam szans na przemianę?
- Oczywiście, że nie masz na nią szans! Tak idiotyczny pomysł mógł zrodzić się tylko w twojej pustej głowie!
- Nefryt powiedział, że wzajemna magia się nie wyklucza... - jęczy.
- Pod warunkiem, że dotyczy kogoś słabego! Twoja energia już dawno temu wymknęła się spod kontroli. Czy to nie dlatego kazałem ci się uczyć, żebyś mógł nad nią panować?!
- Nawet jeśli przemiana jest niemożliwa, to i tak chcę z nim być! My się kochamy!
- Kochacie? - parska książę. - Nefryt i ty?
- Tak...
- Powiedział ci, że cię kocha?
- Nie, ale ja mu to wielokrotnie mówiłem! - gdy chodzi o uczucia, okularnik zdaje się znacznie pewniejszy siebie.
- W to nie wątpię – czarnowłosy boleśnie drwi ze swego krnąbrnego ucznia. - Pocałował cię chociaż raz? - kontynuuje przesłuchanie. Milo spuszcza wzrok, uciekając przed karcącym spojrzeniem. - Odpowiedz! - żąda.
- Jeszcze nie...
- Bawił się tobą tylko ze względu na krew, którą jak na największego kretyna w królestwie przystało, częstowałeś go przy każdej okazji. Przynosisz mi wstyd! Zabraniam ci zbliżać się do Nefryta, patrzeć na niego, czy choćby o nim myśleć! A teraz zejdź mi z oczu... - popycha nieszczęśnika w kierunku drzwi.
- Wy-Wybacz, panie – wybiega z pokoju, zostawiając nas samych.
Cassian podchodzi do barku i wyciąga butelkę koniaku.
- Masz ochotę? - proponuje mi drinka – bo ja muszę się napić. - Stawia na biurku dwie kryształowe szklanki, do których nalewa po szczodrej porcji alkoholu.
- Dziękuję – ogrzewam trunek w dłoniach, obserwując jak mój gość wypija całą zawartość szklanki i nalewa sobie więcej. - Ten różowy popapraniec nieźle zalazł ci za skórę.
- To prawda – uśmiecha się złośliwe. - Twoja przygoda z wampirami dopiero się zaczyna. Poczekaj parę lat, Jack. Jestem pewny, że wkrótce będziesz taki jak ja, albo gorszy. Chyba, że do tego czasu sam zostaniesz jednym z nich... – opiera się o fotel i przymyka powieki.
- Co zamierzasz zrobić z Milo?
- Wróci z nami do domu, a potem zobaczymy.
- Z wami? Kogo konkretne masz na myśli?
- Zabieram Nefryta do zamku.
- A jeśli nie zgodzi się z tobą wrócić?
- To go tam zaciągnę siłą i osobiście będę pilnować, dzień i noc. Sam widzisz co się dzieje, gdy choć na chwilę spuszczam go z oczu.
- Jest dziki i nieokiełznany.
- Dokładnie tak – zaczyna się śmiać, dziwnie rozmarzony.
- A kontrakt z Sinem?
- Porozmawiam z nim o tym, gdy uzyskam przebaczenie.
- Nadal zamierzasz się przed nim kajać? - zszokowany obserwuję nieodgadnione oblicze księcia.
- Może... - odpowiada tajemniczo, bawiąc się szklaneczką. - Nie pierwszy raz spieramy się o drobiazgi. Jestem pewny, że Nefryt szybko mi wybaczy.

Książę Cassian tym razem chyba nieco się przeliczył, bo Nefryt nie odzywa się do niego trzeci dzień z rzędu. Nie pomagają czułe słówka, obietnice, prezenty.
Jedyny sukces, jaki zanotował na swoim kącie, dotyczy ucznia, którego trzyma pod kluczem i nie pozwala mu opuszczać pokoju. Różowowłosy pozostaje nieugięty, ignorując zarówno odseparowanie od Milo, jak i starania jego mistrza.
Zostałem poproszony, by towarzyszyć księciu w ich wspólnej sypialni, bo chociaż codziennie jest z niej brutalnie wyrzucany, to nie wyobraża sobie, by spędzać czas bez osobno. Uzależnił się od tego małego narwańca. Nie dziwię mu się.
Nefryt odmawia powrotu do domu. Odesłał wszystkie prezenty z wyjątkiem pierścienia, którego Cassian zabronił mu zdejmować. Nawet teraz, siedząc na białej pufie przed lustrem i rozczesując włosy, nie reaguje na jego słowa.
- Jak długo zamierzasz mnie tak dręczyć?! To tylko cholerna suknia! Kupię ci setki... tysiące innych, tylko przestań zachowywać się w ten sposób! Nie ignoruj mnie! Przecież jesteś moim jedynym przyjacielem!
Uparciuch odwraca się powolnie od lustra i uśmiecha tak pięknie, że aż zapiera mi dech w piersiach. Cassian również to zauważa, bo z nadzieją w sercu odpowiada mu tym samym. Nieśmiertelny podrywa się z miejsca i ląduje na moich kolanach...
- Jack... Zrobisz coś dla mnie? - pyta słodkim głosem.
- Ja...? - dziwię się, próbując go odepchnąć. - Nie wiem, czy zauważyłeś, ale książę...
- To tylko drobiazg. Obiecuję, że nie będę cię więcej całować... - mruczy, spoglądając mi prosto w oczy.
- Całować?! - pokój zaczyna wypełniać czarna moc. Robi mi się zimno na samą myśl, że ten furiat dysponuje taką siłą...
- Rozczeszesz mi włosy? - wampir ciągnie mnie za sobą w kierunku toaletki, wciskając do ręki znajomo wyglądającą szczotkę...
- Ja... chyba nie... - chciałbym stąd jak najszybciej uciec. Nie muszę się odwracać, by czuć na plecach mrożące krew w żyłach spojrzenie.
- Proszę... - nalega. Nie umiem mu odmówić... Chociaż całe moje wnętrze aż krzyczy, by go nie dotykać, to lodowate oczy kuszą i rozkazują, by ulec tej drobnej prośbie i sprawić mu radość... Na ratunek przychodzi mi dźwięk, towarzyszący zamykanym drzwiom. Cassian wyszedł z pokoju...
- Dlaczego to robisz? Nie widzisz jak cierpi? - nieświadomie staję w obronie demona. Na jego miejscu ja również robiłbym co w mojej mocy, by odzyskać zaufanie kogoś tak wyjątkowego.
- Cierpi? On nie ma pojęcia o cierpieniu... Proszę, poczesz mi włosy. - Układa dłonie na szklanym blacie i wpatruje się gdzieś w przestrzeń. Być może to moja szansa, by wydobyć z niego jakiekolwiek informacje.
- Bardzo mu zależy na tobie i waszej przyjaźni.
- Zależy mu wyłącznie na moich umiejętnościach. Wiesz, że w królestwie źle się dzieje. Każdy dzień tutaj przysparza mu nowych wrogów.
- Więc dlaczego nie wrócisz z nim do zamku?
- Nie mam ochoty... - odpowiada obrażony. - Poza tym pozostaje jeszcze kwestia obietnicy, którą złożyłem Sinowi... - szczotka upada na podłogę. - Dlaczego przerwałeś? To takie przyjemne... - przymyka powieki. Drzwi ponownie się otwierają. Książę podchodzi do Nefryta, a mnie odpycha do tyłu.
- Pozwolisz? - wampirowi nie podoba się ten pomysł, więc próbuje wstać, lecz silne ramiona otaczają go niczym bluszcz, przytrzymując na miejscu. Szuka w lustrze jasnoniebieskich oczu. - Mam coś dla ciebie – sięga do kieszeni.
- Nie chcę!
- Dla mnie zrobisz wyjątek... - sięga po jego rękę i ściąga z niej ulubiony pierścień. Dokłada do niego inną ozdobę i łączy w całość za pomocą magii. - Proszę – nakłada mu na nadgarstek równie misternie wykonaną bransoletkę, która połączona jest cienkim łańcuszkiem w poprzednim, bezcennym darem. Różowowłosy przez chwilę przygląda się nowym kosztownościom. - Kazałem złotnikowi umieścić w niej nefryty, które odzyskaliśmy ostatnim razem, więc już zawsze będziesz miał ze sobą drobną cząstkę swojego dziedzictwa. Podoba ci się?
- Nie musiałeś... - mruczy pod nosem, choć dobrze widzę, że jego niechęć zostaje wyparta przez zupełnie inne uczucia...
- Oddałbym za ciebie życie, przyjacielu... - Cassian unosi długie pasmo pastelowych włosów, po czym całuje je z wielkim uczuciem i oddaniem. - Wybaczysz mi? - ponawia dręczące go pytanie.
- Tak! Dziękuję! - wampir rzuca mu się w ramiona.
Nie chcę im przeszkadzać, więc po cichutku wychodzę z sypialni.


- Jesteś zdziwiony zachowaniem Cassiana, ale ja nie. Poza Nefrytem nie ma nikogo bliskiego. Jest jego jedyną rodziną.
- Moim zdaniem ich relacja ma chyba nieco głębsze podłoże... - zastanawiam się na głos, tuląc do siebie moje czerwonowłose szczęście.
- Książę i Nefryt? - Sin wybucha głośnym śmiechem. - Nie... Zdecydowanie nie... - nie przestaje chichotać.
- Skąd wiesz? - pytam nieco zaskoczony jego reakcją.
- Cassian pozwalał mi mieszkać w zamku, gdy nie miałem się gdzie podziać. Często razem podróżowaliśmy. On nigdy nie spojrzał na Nefryta w taki sposób. Rozpieszcza go, to prawda, ale taką ma naturę. To jego jedyny sojusznik, który nie próbował wbić mu noża w plecy. Kieruje nim tylko i wyłącznie wdzięczność.
- To nie była wdzięczność, raczej intymność... - wodzę palcami po jego nagiej skórze.
- Serce Nefryta jest nie do zdobycia. Kochał tylko swojego stwórcę - unosi głowę, którą trzymał na mojej klatce piersiowej i spogląda mi prosto w oczy. - Kamienie z bransoletki są bezcenne. Zanim rzucił się w ogień, ktoś ukradł mu szkatułkę biżuterii. Poprosił Nefryta, by ten dołożył wszelkich starań i odzyskał znajdujące się w niej przedmioty. Pamiętasz spinkę, którą mu sprezentowałem? Była częścią tamtego skarbu.
- Dlaczego to zrobił?
- Nefryt nie potrafi zatroszczyć się o siebie. Rani go przebiegłość i dwulicowość innych. W ten sposób ma cel, który pozwala mu oderwać się od trudów długowieczności.
- A co Cassian ma z tym wspólnego?
- Praworządny książę, obdarzony cierpliwością, to prawdziwy skarb. W dodatku obsypuje go prezentami. Zazdroszczę mu...
- Jeśli chcesz, to mogę...
- Nie, Jack. Mam tu wszystko, czego mi potrzeba... – Sin całuje mnie powoli, nieśpiesznie, rozkoszując się każdą chwilą.
- Nigdy o nic nie prosisz, a ja chciałbym ci coś dać – narzekam, gdy tylko pozwala mi nabrać powietrza.
- Ale ja niczego nie chcę... Poza wolnością...
- Nie zgadzam się!
- To dla twojego dobra... Dla ciebie i rodziny... - szepcze w moją klatkę piersiową.
- Jakiego dobra?! - ogarnia mnie bezsilność, której totalnie się poddaję. - Żywcem wyrywasz mi serce... Masz tego świadomość?
- Przykro mi...
- Dlaczego to nie mogę być ja? Dlaczego nie chcesz mnie pokochać?
- To nie tak...
- Moje życie to pasmo klęsk i niepowodzeń. Straciłem matkę, ojca, wymarzoną pracę, a teraz mam stracić ciebie?! I ty mi mówisz, że to dla mojego dobra?! - załamany siadam na łóżku i chowam twarz w dłoniach.
- Jack... - klęka przede mną. - Jeśli zwiążę się z Nefrytem, odzyskasz swoje dawne życie. Będziesz mógł opuścić posiadłość, wrócić do leczenia ludzi.
- Nie dam ci odejść z kimś innym!
- Będę cię odwiedzać tak jak do tej pory... - przerywa nam nachalne pukanie do drzwi.
- Sin! Mogę wejść? Sin!
- Nie możesz! Jesteśmy zajęci! - odpowiadam zirytowany, gdy pukanie staje się coraz bardziej natarczywe.
- Ciebie nie pytam! Sin! Otwórz drzwi! - szalejącego ze szczęścia Nefryta nie da się ujarzmić... Zielonooki wzdycha przeciągle i natychmiast ubiera. Tracę humor i opadam na poduszki. Różowe tornado wpada do środka, gdy tylko ma taką możliwość.
- Spójrz! Cassian podarował mi to – zachwyca się, pokazując mu otrzymaną bransoletkę.
- Jest piękna – mój ukochany docenia misterne sploty.
- To nie wszystko! Sin! Spełniło się moje marzenie! Proszę, chodź ze mną!
- Dostałeś więcej prezentów? - pytam, ignorując ból głowy, wywołany jego szczebiotaniem.
- Nie leń się i wstawaj. Cassian może rzucić czar tylko na moje lustro – popędza mnie.
- Książę używa magii? - jego ekscytacja rozbudza ciekawość czerwonowłosego.
- Zaraz sam się przekonasz. Proszę, pośpieszcie się! - nie mamy innego wyjścia...

- Gotowi? - pyta nas demon, gdy podchodzimy do toaletki.
- O tak! - ekscytuje się Nefryt, rozsiadając na swoim ulubionym miejscu. - Pokaż go im!
- Jak sobie życzysz, mój drogi – monarcha staje za jego plecami i otula go szczelnie lewym ramieniem. Wampir układa dłoń na jego dłoni i splata ich palce. Książę uśmiecha się wdzięczny za ten gest, po czym opiera prawą dłoń na tafli lustra. Naszym oczom ukazuje się łąka, na środku której znajduje się niewielkie jezioro. Wokół niego rosną kolorowe kwiaty. Przebiły się ponad grubą warstwą śniegu w środku grudnia.
- Zamkowy ogród – informuje mnie Sin.
- Przyjrzyj się uważnie... – Nefryt zaciska mocniej palce, nie umiejąc ukryć podniecenia.
- Nic tu nie widzę... To tylko zwykła... - chciałem dodać „łąka”, lecz mój wzrok przykuło coś, co poruszyło się za zagajnikiem. Wampir wstrzymuje oddech, gdy wyłania się zza drzew. Jest niewielki i bielszy niż śnieg. Jego oczy przypominają dwie perły, otoczone przez nieco ciemniejsze, srebrzyste rzęsy. Ma długą, pofalowaną grzywę oraz mieniący się srebrem ogon. Największe wrażenie robi na mnie złoty róg, który, zdobi głowę najpiękniejszego rumaka, jakiego kiedykolwiek widziałem.
- Niewiarygodne... - szepcze cicho Sin, nie umiejąc oderwać wzroku od szklanej tafli.
- Wiem... Czyż nie jest piękny? - odpowiada mu różowowłosy, przyglądając się majestatycznemu zwierzęciu.
- Byłem pewny, że wyginęły dawno temu. Skąd się wziął w twoim ogrodzie? - pytam księcia.
- Nefryt bardzo go pragnął, a ponieważ chcę, by był szczęśliwy, więc... oto jest – całuje go w czubek głowy.
- Dziękuję... - oczy obdarowanego napełniają się łzami szczęścia.
- Obiecałeś, że nie będziesz płakać, prawda? - przypomina mu, odsuwając dłoń od tafli, by zetrzeć szkarłatne strugi z jego policzków.
- Wracajmy do domu, proszę – skomle, wczepiając się palcami w przedramię Cassiana.
- Noc powoli ma się ku końcowi. Będziesz musiał poczekać do jutra – rozwiewa jego nadzieje. Niepocieszony nieśmiertelny robi bardzo smutną minę.
- Nie możesz odejść – oburza się Sin, nadal nie odrywając wzroku od tafli. - Obiecałeś, że...
- Dostałem jednorożca. Chcę się nim jak najszybciej zaopiekować. Oswojenie go będzie trudne, ale lubię wyzwania – cieszy się jak dziecko, nie zwracając uwagi na rozpacz, malującą się coraz wyraźniej w zielonych oczach mojego ukochanego.
- Nie o tym mówię!
- Sin, sytuacja uległa zmianie. Jack jest teraz po twojej stronie. Zmienił swoje nastawienie. Bardzo cię kocha, więc głód już ci nie grozi, prawda? Nasz związek i tak nie miałby przyszłości. Ja nie kocham ciebie, a ty...
- Nie porównuj mnie ze sobą! Zwodziłeś mnie przez ten cały czas obiecując coś, czego od samego... - roztrzęsiony chwyta za kryształowy flakon perfum i ciska nim o czarodziejskie zwierciadło, które rozlatuje się na miliony drobnych kawałków. - Podły kłamco! Nienawidzę cię! - wybiega z pokoju.
- Sin! - chcę go jak najszybciej dogonić, lecz Cassian od razu mnie powstrzymuje.
- Daj mu chwilę... Gdy ochłonie, Nefryt na spokojnie z nim porozmawia, prawda?
- Nie chciałem... Nie zrobiłem tego celowo... Sin chce podróżować, szukać swojego stwórcy, a ja lubię być z Cassianem... Tak mi przykro... - zaczyna płakać, chowając twarz w dłoniach. Książę od razu chowa go w swoich bezpiecznych ramionach.
- Nie płacz, bo serce mi pęka – stara się go uspokoić.
- A jeśli Sin mi nie wybaczy? Zawsze był dla mnie taki dobry...
- Nawet gdybyś nie zmienił zdania, nie pozwoliłbym mu odejść – wtrącam się. - Ten cały kontrakt od początku był beznadziejnym pomysłem.
- Wcale nie! - różowowłosy broni swego zdania. - Sin był taki głody i przybity. Było mi go żal... Chciałem, by częściej się uśmiechał. Złożyłem obietnicę, by dodać mu otuchy. Nie mogę znieść myśli, że mnie znienawidzi! - głośno szlocha.
- Z pewnością tak nie będzie. Przyjaźnicie się od dawna. Przemyśli wszystko i przyzna ci rację, zobaczysz – pocieszam go.
- Jest w swoim pokoju... Przeproś go ode mnie, dobrze?
- Dobrze – pośpiesznie podążam we wskazanym kierunku.
Drzwi są uchylone, więc wchodzę do środka. Sin leży odwrócony plecami. Nic nie mówię, ale dobrze wie, że tu jestem. Siadam obok niego i wyciągam rękę, by go dotknąć, lecz od razu mnie powstrzymuje.
- Proszę... Idź sobie. Chcę być sam.
- Nie pozwoliłbym ci odejść. Tu jest twój dom! - wybucham.
- Jack... Znowu zaczynasz... Rozmawialiśmy już o tym, prawda?
- Czy ty nie rozumiesz, że kocham cię do szaleństwa?! - przytulam go do siebie najmocniej jak potrafię.
- Znowu będę sam...
- Nie będziesz sam. Masz mnie, Nefryta i Cassiana. Zawsze będziemy obok. Nie odtrącaj nas.
- Nie jesteś wampirem, Jack. Proszę, zostaw mnie samego. Chcę iść spać i zapomnieć o tym koszmarze.
- Tak bardzo cię kocham.
- Nie na tyle, by przejść przemianę – dogryza mi.
- Zostanę z tobą – obserwuję jak załamany zamyka oczy i zapada w letarg. Do końca wierzył w to, że Nefryt jednak się zgodzi...
Od samego początku dostrzegałem niedorzeczność ich pomysłu. Dziwiła mnie pewność siebie księcia, który już dawno przedsięwziął odpowiednie kroki i ukrył magiczne zwierzę w przydomowym ogródku... Ciężar porażki spadł na Sina niczym grom z jasnego nieba. Tak bardzo mi go żal...
Czy jestem gotowy zostać wampirem? Dlaczego moje ścieżki są tak kręte i wyboiste? Żyć wiecznie...? Pić krew...? Być z Sinem na zawsze...?
Pogardzałem nim, nienawidziłem, pastwiłem się nad nim, a teraz samo jego imię sprawia, że czuję ciepło w sercu... Przykładam dłoń do klatki piersiowej. Jeśli zdecyduję się na przemianę, moje serce umrze... To dla mnie zbyt wiele...

Zamiast spać, udaję się do pracowni, gdzie jeszcze raz przeglądam wykaz wszystkich ziół ochronnych. Zauważam pewną prawidłowość, która pojawia się w kilku formułach. Część z moich poprzedników uważała, że w tego typu przypadkach najlepiej sprawdzi się wykorzystanie jak największej ilości składników. Z początku ja również poszedłem tym tropem. Jednak po pewnym czasie okazuje się, że szerokie spektrum działania silniejszych wyciągów, zmienia zastosowanie tych słabszych. To, co z założenia miało pomóc, zaczyna szkodzić, zamieniając się w śmiertelną truciznę.
Zrzucam na ziemię zbędne papiery i wyciągam wszystkie komponenty, co do których mam pewność, że nie zniweczą moich dalszy badań. Jak się okazuje, jest to strzał w dziesiątką.
Przelewam dwa eliksiry do jednego naczynia. Tak jak przypuszczałem, czegoś im brakuje, ponieważ nawet po zmieszaniu, niebieskie błoto spoczywa na dnie, a zioła ochronne odpychają je od siebie, uciekając na górę.
Chowam bezcenną fiolkę w kieszeni i udaję się do kuchni, by zapytać o radę Henryka, który kończy przygotowania do dzisiejszego spotkania Rady. Przedstawiciele mają stawić się w posiadłości punktualnie o dziewiątej wieczorem. Do tego czasu zarówno Nefryt, jak i Sin, powinni się obudzić. Nie wiem czemu, ale czuję ulgę na samą myśl, że tu są, zupełnie jakbym spodziewał się czegoś złego...
- Marnie wyglądasz, przyjacielu – zwracam się do Cassiana, który popija kawę przy kuchennym stole.
- Przez większość nocy Nefryt zmuszał mnie, abym pokazywał mu jednorożca, a ponieważ Sin zniszczył magiczne lustro, musiałem używać zwykłego.
- Dlaczego nie powiedziałeś mi o nim wcześniej? Masz pojęcie jak długi czas żyłem w stresie?
- Ty żyłeś w stresie? - kpi. - Kryzys został zażegnany, powinieneś się cieszyć – ziewa.
- Mogę cię o coś zapytać? - siadam obok niego przy stole.
- Pytaj – zachęca.
- Gdybyś nie był demonem, zgodziłbyś się za przemianę w wampira?
- Więc o to ci chodzi... - zaczyna się śmiać. - Byłem pewny, że poprosisz mnie o kolejnego jednorożca. No dobrze, powiem ci – poważnieje. - Jestem tradycjonalistą. Gdybym miał pewność, że Nefryt mnie kocha, to nie wahałbym się ani chwili. Jednak nigdy nie będę stał przed koniecznością wyboru. Jako demon mam przed sobą kilkaset lat życia. Zamierzam je dobrze spożytkować.
- Panie, wszystko gotowe – usatysfakcjonowany Henryk siada razem z nami przy stole.
- Dziękuję. Chciałbym, by było już po wszystkim.
- Denerwujesz się spotkaniem Rady, panie? - służący wygląda na zdziwionego. - W domu przebywa książę demonów i dwa wampiry. Ty praktycznie ukończyłeś prace nad eliksirem. Wysłuchasz, co mają do powiedzenia i po kłopocie.
- Nie martw się, Jack – Cassian klepie mnie po ramieniu. - Jeśli coś będzie nie tak, Nefryt od razu ci o tym powie. A teraz wybaczcie, muszę zajrzeć do mojego ucznia i sprawdzić jego postępy w nauce – zostawia nas samych.
- Henryku, zamknij drzwi. Muszę z tobą poważnie porozmawiać – opieram głowę na splecionych dłoniach i wpatruję się w obrus.
- Nie chodzi o spotkanie Rady, prawda? - bezbłędnie odgaduje moje myśli.
- Czy...- nie wiem jak ubrać w słowa to, co chcę mu powiedzieć.
- Jeśli przejdziesz przemianę, nadal będę obok. Nie musisz się o to martwić. Oczywiście, nawet jako wampir, będziesz musiał tworzyć eliksiry, ale...
- Nie o to mi chodziło. Ja... - jąkam się.
- … kochasz Sina. Wiem.
- Skąd to wiesz?!
- Zapominasz, że znam cię od bardzo dawna, panie. Wiem o tobie wszystko. Łącznie z tym, iż rozważasz zostanie wampirem.
- Sin jest załamany odmową Nefryta. Nie sądziłem, że aż tak poważnie do tego podchodził.
- Stąd twoje wahanie?
- Nie. Boję się przestać być człowiekiem – szepczę. No proszę, w końcu to powiedziałem...
- Dawno temu ja też stałem przed podobnym wyborem. Nie żałuję. Panicz Sin nie wymaga, abyś podjął decyzję już teraz. Daj sobie czas. Nie kieruj się jego uczuciami, czy tym, co obiecał mu panicz Nefryt. Poszukaj odpowiedzi w sobie. Jestem pewny, że mądrze wybierzesz.
- Jak ty to robisz? - czuję się mocno podniesiony na duchu.
- Mam swoje sposoby – uśmiecha się. - Pora się przebrać, panie. Goście niedługo przybędą.
- Wiem, wiem...


Ubrany w garnitur nerwowo krążę po salonie, czekając na pojawienie się najważniejszych przedstawicieli naszego rodu.
- Jack, nie stresuj się tak – drobne dłonie różowowłosego poprawiają mi krawat.
- Rozmawiałeś z Sinem?
- Tak. Nadal ma do mnie żal.
- Gdzie on jest?
- Zszedł do podziemi po swój miecz.
- Chyba nie zamierza go używać w czasie spotkania?!
- Tego nie wiem. Wydaje mi się, że robi to ze względu na ciebie. Odpręż się. Będziemy w pokoju obok, by nie wzbudzać podejrzeń.
- Panie, przyjechały limuzyny – informuje mnie Henryk. - Pójdę otworzyć drzwi.
- Jesteśmy gotowi – zapewnia go Sin, stając za moimi plecami. - Weź – podaje Nefrytowi swój cenny oręż.
- Dobrze się nim zaopiekuję – zapewnia go, całując w policzek i przenosząc się do sąsiedniego pokoju.
- Gdy zebranie się skończy chciałbym cię o coś poprosić – szepczę. - Podjąłem pewną decyzję i …
- Dobry wieczór – jako pierwszy do salonu wchodzi przewodniczący Rady, Artur, daleki kuzyn mojego ojca, który jest emerytowanym sędzią. Za nim podążają inni. Wymieniamy uściski dłoni. Żaden z nich nie ma śmiałości podejść do wampira. Sin okazuje im swoje znudzenie, siadając za stołem. Uśmiecha się, obnażając kły. Na części z zebranych robi to piorunujące wrażenie. Jestem pewny, że najchętniej uciekliby w popłochu.
- Możemy zaczynać? - spoglądam wymownie na zegarek, bo chciałbym to mieć już za sobą.
- Widzę, że coraz lepiej odnajdujesz się w roli opiekuna rodziny – przewodniczący spogląda raz na mnie, raz na budzącego grozę wampira.
- To prawda – staram się epatować pewnością siebie, by zebrani nie zauważyli jak mocno bije mi serce.
- Przedtem nie szczędziłeś nam przykrych słów, lecz nie martw się Jack. To twój szczęśliwy dzień. Znaleźliśmy kogoś, kto z największą przyjemnością zdejmie z twoich barków ten przykry ciężar – wymownie spogląda w kierunku wampira.
- Tylko śmierć może... - bronię swojej pozycji, lecz oczy wszystkich kierują się w stronę wejścia. Uśmiechnięty David wkracza do salonu.
- Jak sforsowałeś barierę?! - podrywam się ze swojego miejsca, by go wyrzucić. Nie rozumiem dlaczego reszta członków Rady Starszych nie reaguje. Łapię go za marynarkę i staram się wypchnąć z pokoju. - Sin, pomóż mi!
- Nie wolno mi atakować członków rodziny...
- Członków rodziny?! David nie jest...!
- Poprosiłbym cię, abyś tytułował mnie stryjaszkiem, ale jak się okazuje, nie jesteś jednym z nas - triumf maluje się na obleśnej twarzy grubasa. - Nie należysz do naszej rodziny, Jack... - Ja?! Nie jestem częścią rodziny?! To niemożliwe!