Rozdział XXI

„Grzech”

- Panie, długo was nie było – spokój na twarzy starego służącego sprawia, że znowu czuję się oceniany.
- Dlaczego pozwoliłeś mu na coś takiego?! W dodatku zaprowadziłeś w miejsce, którego nie powinien oglądać! - wściekły Sin nie szczędzi Henrykowi przykrych słów. Jestem pewny, że przyjdzie mi słono zapłacić za jego wybuch.
- Przepraszam. Pan nalegał na rozmowę z tobą i... - mężczyzna ściąga okulary oraz odkłada lnianą ściereczkę na kuchenny stół. Już po mnie...
- Nie rób tego nigdy więcej! - wampir kończy swój wywód głośno trzaskając drzwiami.
- Zaczekaj! - wołam za nim, gotowy rzucić się w pościg.
- Panie... Zechciałbyś...
- Wyjaśnię, wszystko ci wyjaśnię, ale najpierw... Sin! Zaczekaj! - wybiegam za czerwonowłosym. Powinienem unikać kuchni jak ognia. Znajduje się tam zdecydowanie zbyt wiele ostrych przedmiotów, z którymi poczciwy dziadek radzi sobie o wiele lepiej niż ja. To niebezpieczne.
Podążam do salonu, gdzie znudzony różowowłosy czyta jakąś książkę, głaszcząc jednocześnie wielbiącego go Milo po jasnych włosach. Chłopak zachowuje się niczym kot, mrużąc oczy. Między nimi doszło chyba do jakiegoś przełomu, bo Nefryt pozwolił mu położyć głowę na swoich kolanach.
- Jesteś wreszcie – uśmiecha się na widok swojego towarzysza. - Gdzie byliście przez całą noc?
- W podziemiach. Jack mnie porwał, gdy spałem i... - tłumaczy.
- Ach tak? - Nefryt nie wygląda na zainteresowanego resztą tej opowieści. Wygładza fałdy na ciemnoniebieskiej sukni wieczorowej, którą na sobie ma.
- Nie chcesz wiedzieć? - dziwi się Sin.
- Nie – marszczy swój uroczy nosek, kontynuując poprzednie czynności.
- Nie było mnie przy tobie przez całą noc... - zielonooki spodziewał się chyba innej reakcji.
- Miałeś swoje sprawy, ale nie martw się, mój drogi. Ja również się nie nudziłem. Spójrz – unosi się z sofy i zaczyna wirować po pokoju. - Czy nie wygląda wspaniale? Była wśród prezentów, które dostałem od Jacka. A właśnie... Postanowiłem, że wspaniałomyślnie wybaczę ci ten przykry incydent. Odkupiłeś swoje winy dając mi tak piękną rzecz – uśmiecha się słodko.
- Dziękuję – udaje mi się wydusić. Wciąż jestem pod wielkim wrażeniem jego wyglądu. Rozpuszczone włosy, które spływają po ramionach oraz szczęśliwy wyraz twarzy... - Wyglądasz bardzo ładnie.
- Prawda? - cieszy się. - Żałuję, że noc już się kończy i będę musiał ją zdjąć. Nie chcę, by się wygniotła.
- Pomogę ci – czujny Milo gotowy jest spełnić każde jego życzenie.
- Poradzę sobie – zbywa go lodowatym tonem.
- To żaden problem – zapewnia jasnowłosy.
- Powiedziałem nie... - Nefryt jest impulsywny. W mgnieniu oka przechodzi od radości do nienawiści i odwrotnie. Ta część jego natury najbardziej mnie przeraża. Sin jest znacznie bardziej wyważony, lecz skryty, co również bywa denerwujące.
- Ale przecież... - nie udaje mu się dokończyć tego zdania. Pastelowy potwór rzuca się na niego, łapiąc za ramię, które brutalnie wykręca do tyłu, by wgryźć się swoimi ostrymi kłami w odsłoniętą szyję. Chociaż chłopak zażarcie walczy, z takim przeciwnikiem nie na żadnych szans. Wampir przełyka jego krew dużymi haustami. Obserwuje przy tym jak jego ofiara robi się coraz słabsza i bezwolna. Drobne dłonie obejmują Milo niczym szmacianą kukłę, a nie żywą istotę...
- Jesteś odrażający... - przyglądam się tej scenie zszokowany.
- Dlaczego? Bo biorę to, co mi się należy? - wybucha nieprzyjemnym śmiechem, pod wpływem którego przechodzi mnie zimny dreszcz. Jasnowłosy demon traci przytomność. Świeże strużki krwi płyną po jego skórze, wżerając się w moją pamięć. - Widzisz, Sin właśnie tak powinien cię traktować, bo na nic lepszego nie zasługujesz – wskazuje mnie palcem.
- Pomóż mu, niepotrzebnie cierpi – czerwonowłosy kuca obok chłopaka, próbując mu pomóc.
- Nie chce mi się – Nefryt znowu zajmuje się swoją suknią, poprawiając zagniecenia.
- Wykrwawi się na śmierć! Błagam, zrób coś! - nie wytrzymuję dziwnego napięcia, które zdaje się wypełniać salon.
- I co z tego? Myślisz, że mnie to wzrusza? - laluś przegląda się w lustrze, obracając na boki.
- Milo cię kocha! - podchodzę do niego i łapię za ramiona, licząc na to, że poruszę w nim zatwardziałe serce.
- Nie on jeden – odpowiada rozbawiony, zerkając w stronę Sina.
- Zabieram go na górę – decyduje zielonooki.
- Zostaw, sam się nim zajmę – zobojętniałym wzrokiem przygląda się pobladłej twarzy nieprzytomnego małolata.
- To jeszcze dzieciak! W dodatku świata poza tobą nie widzi! - irytuję się.
- Jest tu z własnej i nieprzymuszonej woli. Każ mu rano odejść. Jestem ciekawy czy posłucha – drwi.
W tej samej chwili rozlega się ciche pukanie do drzwi.
- Panie, masz gościa – informuje mnie Henryk, cofając się, by zrobić miejsce Cassianowi.
- Dobry wieczór – muszę przyznać, że ubrany w czarną zbroję oraz pelerynę sprawia naprawdę groźne wrażenie. Jest również spostrzegawczy, bo od razu podbiega do swojego ucznia, by sprawdzić w jakim jest stanie.
- Nefryt... - jego oczy rzucają gniewne błyski w kierunku różowowłosego, którego smukła sylwetka odbija się w ciemnych tęczówkach księcia, jakby nie widział niczego poza nim.
- Tak? - posyła mu niewinny uśmiech, odsłaniając kły.
- Mógłbyś łaskawie... - wskazuje na szyję chłopaka.
- Nie. Nie chcę brudzić sukni – boczy się wampir, okręcając rozpuszczone włosy na palce.
- Nefryt! - krzyk Cassiana powoduje, że aż podskakuję ze strachu, lecz krnąbrny nieśmiertelne ani drgnie. - Więcej nie powtórzę! Jeśli mu nie pomożesz, to nie ręczę za siebie!
- I co mi zrobisz? - szyderczy głosik doprowadza czarnowłosego do furii.
- Rusz się! - łapie za dół sukni i szarpie w swoją stronę, zmuszając go, by usiadł na dywanie. Zaskoczony niebieskooki upada na pupę, szeroko otwierając oczy.
- Zniszczyłeś... Zniszczyłeś moją nową suknię – jego oczy zachodzą krwawymi łzami, gdy przygląda się niewielkiemu rozdarciu. Cassian ujmuje go mocno za przedramię i zmusza, by zamknął rany na szyi swojego ucznia. Podbródek wampira lekko drży. Jestem pewny, że za chwile się rozpłacze. Książę także jest tego świadomy, bo wyraz jego twarzy łagodnieje.
- Przepraszam... - puszcza jego rękę i stara się dotknąć policzka, lecz sprytny złośliwiec od razu odtrąca dłoń i ucieka z pokoju.
- Szlag by go trafił – mruczy pod nosem, podnosząc swojego ucznia z ziemi.
- Daj mi go. Zajmę się nim – oferuje Sin, bez problemu biorąc chłopaka na ręce.
- Dziękuję.
- Nie ma za co. Dobranoc – żegna się z nami.
- Idziesz spać? Jeszcze wcześnie... – próbuję zatrzymać go przy sobie jeszcze na chwilę.
- Jestem zmęczony – odpowiada wymijająco, kierując się w stronę drzwi.
- Sin... Powiedz mu, że przepraszam. Będę czekał aż do świtu, gdyby zechciał ze mną porozmawiać.
- Na twoim miejscu nie liczyłbym na to, książę. Dobranoc.
Zostajemy sami.
- To ja kupiłem mu tę suknię – przerywam ciszę, która między nami zaległa.
- Słucham? - wyrywam czarnowłosego z zamyślenia.
- Mówiłem, że to ja kupiłem Nefrytowi suknię, którą podarłeś, w zamian za inną, którą sam zniszczyłem. Jeśli chcesz, to mogę...
- Dałeś mu ją?
- Owszem. Dałem mu wiele rzeczy, by wkupić się w jego łaski.
- Co takiego?! - doskakuje do mnie i brutalnie zaczyna szarpać za ubranie.
- Sam podsunąłeś mi ten pomysł! - tłumaczę szybko, próbując go odepchnąć. - Nefryt jest bardzo rozpieszczony. Chciał wyjechać i zostawić Sina. Pomyślałem więc, że...
- Nie! Ty nie myślałeś! Chcesz mi go odebrać? O to ci chodzi?
- Nigdy w życiu! To najbardziej bestialska i rozpieszczona pijawka, jaką znam!
- Ta pijawka, jak go nazywasz, uratowała moje królestwo! Zabraniam ci mówić o nim w ten sposób, słyszysz?! - uwalnia mnie, zaczynając krążyć po pokoju.
- Przysięgam, że nie chciałem ci odebrać tak cennego sojusznika. Zaprosiłem go ze względu na Sina.
- A właśnie, skoro o nim wspomniałeś... Kiedy zamierzasz go wypuścić?
- Sin zostaje ze mną – oświadczam stanowczo.
- Z tobą? - czarnowłosy zaczyna się śmiać.
- Co cię tak bawi? - pytam, obejmując się ramionami.
- Ty i twoja nagła miłość do wampirów. Myślisz, że on zrobi co mu powiesz? Dobry żart, Jack. Naprawdę dobry – parska, klepiąc mnie po ramieniu.
- Uważasz, że lepiej sobie radzisz? A czy to nie twoja różowa laleczka spakowała Milo do kartonu i przywiozła tutaj niczym kolejną parę butów?
- Nefryt porwał Milo z zamku?! Zabiję go! - rusza przed siebie, by dorwać rozwydrzonego wampira.
- Poczekaj, pewnie już od dawna śpi – wskazuję na poranne niebo.
- Masz rację, dziękuję przyjacielu. Chętnie zostanę na noc.
- Na noc? - dziwię się.
- Tak. A ty zrobisz wszystko, abym poczuł się tu jak w domu.
- Jak sobie życzysz – odpowiadam, udając zadowolonego, chociaż prawda jest taka, że goszczenie księcia demonów nie jest mi na rękę, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że jest tu już jego uczeń oraz dwóch nieśmiertelnych.
- Jutro po zmierzchu poproszę Nefryta, by wrócił ze mną do domu.
- Niezły plan – chwalę go.
- Jeśli odmówi, pomożesz mi go przekonać?
- Zrobię co w mojej mocy – zapewniam żarliwie.
- Dobry z ciebie przyjaciel. Porozmawiamy później, dobrze? Jestem zmęczony.
- Oczywiście. Poproszę Henryka, by wskazał ci twój pokój.
- Będę spał w pokoju Nefryta. Wolę mieć go blisko siebie.
- To chyba nie jest najlepszy pomysł – zaczynam ostrożnie.
- Dlaczego?
- Chodź, pokażę ci – wskazuję mu drogę na górę, gdzie bezszelestnie otwieram drzwi od największej sypialni. Na środku pokoju leży zmięta suknia, która tak przypadła do gustu pastelowemu szaleńcowi. - Zamówię drugą.
- Dziękuję – książę uśmiecha się z wdzięcznością.
- Widzisz tu miejsce dla siebie? - wskazuję na duże łóżko, na którego środku śpi Milo. Po lewej stronie ma Sina, a po prawej Nefryta. Na policzkach tego ostatniego nadal widać ślady po krwawych łzach. Cassian podchodzi bliżej i ściera je czule palcami.
- Gdzie jest pokój chłopaka? - pyta po chwili.
- Obok – wskazuję na przejście, łączące obie sypialnie.
- Otworzysz? - prosi, biorąc go na ręce i wynosząc do sąsiedniego pokoju. - Jeden mniej – spogląda w kierunku Sina. Gdy zdaję sobie sprawę z tego, że chce go dotknąć, od razu protestuję.
- Poczekaj, ja to zrobię – odpycham go od śpiącego i ostrożnie podnoszę.
- Stałeś się zaborczy? - zaczyna drapać się po brodzie, rozbawiony moją reakcją.
- Jest mój. Tylko ja mogę go dotykać.
- Twój...
- Uważasz się za lepszego ode mnie? - wskazuję na wtulonego w poduszki Nefryta.
- Jak zawsze nic nie rozumiesz, prawda? Wiesz dlaczego go pilnuję? Czemu przymykam oko na jego grzeszki? Czemu Sin z nim śpi? Boje się, że rzuci się w ogień, jak jego stwórca.
- Chce się zabić?! Dlaczego?
- Nic go w pełni nie cieszy, ani nie smuci. Jest rozdarty, podobnie jak Sin.
- Sin nie...
- Jesteś tego pewny? - przerywa mi, spoglądając wymownie w oczy. - Mało wiesz na temat wampirów, Jack. Zwłaszcza tych żyjących już bardzo długo.
Zafascynowany obserwuję, jak książę siada na łóżku i zaczyna delikatnie gładzić Nefryta po rozpuszczonych włosach.
- Poznałem go dawno temu, gdy byłem jeszcze dzieckiem. Spiskowcy próbowali mnie zabić. Dowódca przybocznej straży dolał trucizny do mojego kielicha. Przez przypadek jego zawartość wypiła córka najbardziej zaufanego doradcy mego ojca. Byliśmy przy niej, gdy wiła się w konwulsjach na łóżku. Pojawił się także Nefryt. Ojciec dziewczynki wiedział, że nie ma już dla niej ratunku. Uprosił wampira, by zahipnotyzował dziecko, aby mogło odejść w spokoju. Do dziś pamiętam chwilę, gdy to zrobił. Niecałą godzinę później umarła. Doradca postradał zmysły z rozpaczy. Nad ranem opuścił zamek, nie czekając na pogrzeb dziewczynki. Nigdy więcej go nie widzieliśmy. Ojciec wezwał do siebie swego kuzyna, który bronił północnej granicy. Nie mógł zostawić żołnierzy samym sobie, więc Nefryt łaskawie zgodził się przedłużyć swoją wizytę. Już wtedy widziałem, że coś z nim jest nie tak.
- Skoki nastrojów zdarzają się każdemu.
- To nie są skoki nastrojów. Oni zmuszają się, by dalej żyć. Wiecznie szukają nowych atrakcji, chwilowych uciech, emocji. Gdy są tego pozbawieni, przypominają kamienie, martwe na zewnątrz i w środku.
- Kłamiesz! - paraliżuje mnie silny ból. Cassian mnie oszukuje! To nie może być prawda!
- Nie kłamię. Ich związek to kolejna próba kupienia czasu.
- Sin powiedział, że robi to dla krwi!
- Bzdura. Przecież twoi poprzednicy dawali mu jej pod dostatkiem.
- Ale mój ojciec i ja...
- To nie ma nic do rzeczy. Nefryt dręcz Milo nie z powodu głodu. To tylko gra. Sprawdza jak daleko może się posunąć.
- Pozwalasz mu na to.
- To prawda.
- Dlaczego to robisz?
- Jestem najpotężniejszym demonem na świecie. Tylko on jeden zdaje się zupełnie ignorować ten fakt.
- Sin powiedział, że go kocha.
- Wierzysz mu?
- Nie – przyznaję szczerze.
- Ja też nie. Być może wmawia to sobie, bo liczy na to, że spędzą razem trochę czasu, lecz szybko się sobą znudzą, co doprowadzi do tragedii.
- Nie oddam Sina Nefrytowi! Jestem jego opiekunem! Jego miejsce jest przy mnie!
- Jesteś pewny, że nie wykraczasz nieco poza tę zacną role, hmm...?
- To nie twoja sprawa – czuję jak policzki zaczynają mnie palić pod wpływem pewnego siebie spojrzenia Cassiana.
- Kochasz go? - trafia w samo sedno.
- Kocham – przyznaję cicho, spuszczając wzrok.
- Sin wie?
- Nie! I nic mu nie mów! - ostrzegam.
- Jak sobie życzysz.
- Nefrytowi też nic nie mów, ani Milo. A zwłaszcza Henrykowi! Zabije mnie!
- Spokojnie, nic nikomu nie powiem. Mi również nie zależy na ich związku. Sam będę czuwać nad Nefrytem.
- A Milo?
- Co z nim? – Cassian bezustannie bawi się różowymi pasmami długich włosów.
- Chce zostać wampirem – przypominam mu.
- A Nefryt chce jednorożca – uśmiecha się złośliwie. - Demon nie może zostać przemieniony.
- Nie?
- Niestety. Nasza krew jest odporna na wampirzy czar. Milo miałby szansę, gdyby na jego drodze pojawił się znacznie starszy wampir, ale to niemożliwe. Nefryt nie da razy spełnić jego zachcianki, nawet gdyby chciał.
- Rozumiem. Pójdę już. Spij dobrze.
- Jack? - zatrzymuje mnie.
- Tak?
- Gdzie go zaniesiesz? Do swojego łóżka?
- Nie twoja sprawa! - opuszczam sypialnię oburzony. Spoglądam na skarb, wtulony w moje ramiona. To chyba oczywiste, że zabiorę cię do siebie, prawda?
Układam Sina na pościeli, a następnie rozbieram do naga.
- Jack... - szepcze, gdy przesuwam dłonią po jego brzuchu.
- Znowu o mnie śnisz? - uśmiecham się zadowolony, okrywając go kołdrą i kocem. Gdy zaczynam się rozbierać, ponownie pojawia się Henryk.
- Panie, mogę wejść? - pyta, uchylając drzwi.
- Tak, proszę.
- Panicz Sin znowu z tobą śpi?
- Tak – oświadczam dumny niczym paw.
- Panie...
- Proszę, nic nie mów, bo nie wiem co miałbym ci powiedzieć. Przecież wiesz jak między nami jest.
- Nie przyszedłem w tej sprawie – wręcza mi kopertę.
- Czytałeś?
- Tak. Za pięć dni ma się odbyć coroczne spotkanie rady starszych. Ponoć będą wyznaczać twojego następcę.
- Następcę? Teraz? Przecież niedawno zostałem wybrana. Czy to nie dziwne?
- Zazwyczaj rada porusza tak drażliwy temat dopiero wtedy, gdy opiekun się starzeje.
- Mi również nie podoba się ten pomysł – przeczesuję włosy dłonią, wpatrując się w starannie wykaligrafowane litery.
- Nie możesz im odmówić.
- Wybrali sobie najgorszy z możliwych momentów. Mamy tu dwa wampiry, księcia demonów i jego ucznia. Zapowiada się niezła zabawa.
- Powinniśmy zachować czujność, to po pierwsze.
- A po drugie?
- Eliksir wzmacniający barierę... Jest niezbędny.
- Masz rację. Zaraz biorę się do pracy.
- Nie, najpierw musisz odpocząć. Panicz Sin potrzebuje twojej krwi. Jeśli o siebie nie zadbasz, osłabniesz.
- Karmienie Sina to mój priorytet – obydwoje spoglądamy na śpiącego.
- Postaraj się odpocząć, panie. Porozmawiamy później.
- Nie chcesz zapytać mnie o te inne sprawy? - zaskoczony wychodzę za nim na korytarz.
- Czyli poza odwiedzinami księcia ta noc obfitowała także w inne atrakcje? - pewnie przypominam mu teraz wielkiego buraka. Czuję się tak, jakbym został przyłapany przez ojca na czytaniu świerszczyków.
- Nie zrobiłem mu nic złego!
- Mam taką nadzieję. Śpij spokojnie, panie.
- Henryku, zaczekaj. Jest jeszcze coś, o czym chciałbym z tobą porozmawiać.
- Tak?
- Cassian powiedział, że Sin i Nefryt są znudzeni długowiecznością. Czy to prawda?
- Nie wiem, panie.
- Przecież ty wiesz wszystko...
- To bardziej skomplikowane, niż ci się wydaje. Moim zdaniem powinieneś porozmawiać z paniczem.
- On nic mi nie powie – zrzucam winę na jego ośli upór.
- Może zadajesz niewłaściwe pytania?
- Niewłaściwe?
- Domyśl się, panie. Przecież jesteś inteligentny – odchodzi w kierunku swojego pokoju.
Niewłaściwe pytania nie dają mi spokoju ani podczas kąpieli, ani próby zaśnięcia obok mojego uroczego kochanka. Gaszę światło i niechętnie zasypiam, analizując wszelkie możliwe kombinacje.
- To gorsze niż szarady... - mruczę sennie we włosy Sina, obiecując sobie, że rozwiążę ten palący problem zaraz po obudzeniu.