Rozdział XX

„Grzech”

Mój pocałunek miał być niewinny. Delikatny... Chcę mu pokazać jak bardzo mi zależy. Jest dla mnie ważny. Obronię go przed wszystkim. Sprawię, że znajdzie we mnie oparcie. Na nowo dam mu dom, którego inni go pozbawili. Niestety, to tylko teoria... Praktyka okazuje się dużo bardziej namiętna.
Jego usta... Chłodne, słodkie i takie uległe... Nie umiem odmówić sobie przyjemności całowania ich z coraz większą fascynacją. Przeszkadza mi fakt, że Sin jest nieco niższy, więc bez zastanowienia unoszę go do góry i nakłaniam, by objął mnie w pasie nogami.
- Jeszcze chwilę... – proszę, gdy zdyszany opiera się czołem o moje czoło.
- Nie powinniśmy – przypomina mi, głaszcząc mnie po policzku.
- Nic mnie to nie obchodzi – zostawiam drobne pocałunki na jego twarzy.
- Jack... Ja jestem wampirem, nie chłopakiem – przykłada palce do moich ust.
- To lubię w tobie najbardziej – uśmiecham się, ostrożnie układając go na pościeli.
- Przestań, proszę – siada na łóżku, odpychając mnie.
- Dlaczego?
- Jestem głodny. Ledwo nad sobą panuję, a ty mi nie ułatwiasz.
- Proszę – podsuwam mu swój nadgarstek.
- To nic nie da.
- Skąd wiesz? Nawet nie spróbowałeś. Ugryź... - strapiony obserwuję wahanie malujące się na jego twarzy. Przecież to była tylko kropla krwi. Jak długo może utrzymywać się w moim organizmie?
Sin z powrotem kładzie się na łóżku, zmuszając mnie do tego samego. Przymyka powieki i nakłuwa skórę. Bardzo niechętnie przesuwa językiem po zadanych ranach.
- Możesz się napić? - dopytuję zdenerwowany, przeczesując wolną dłonią jego czerwone włosy. Spogląda na mnie wygłodniałym wzrokiem.
- To nie będzie przyjemne – odpowiada po chwili. Podrywa się do góry i siada na moich biodrach. Unosi zraniony nadgarstek i zmusza się, by przełknąć kilka łyków. Od razu przechodzi mnie znajomy dreszcz, za obecnością którego zdążyłem się już porządnie stęsknić. Próbuję się unieść, by przytulić go do siebie, lecz wampir od razu popycha mnie z powrotem na pościel. Jest znacznie agresywniejszy niż zwykle. Podoba mi się...
Po kilku chwilach odrywa się od mojej ręki. Dyszy ciężko i układa dłoń na wysokości swojego serce.
- Co się stało? - pytam zaniepokojony, gdy opada w moje ramiona.
- Przepraszam... - szepcze, pozwalając mi zająć się sobą.
Kładę go na poduszkach i otulam ciepłym kocem. Przylega do mnie bardzo ściśle, drażniąc skórę na szyi chłodnym oddechem. Uczucie jest przyjemne. Chciałbym poczuć jego oddech na swoim nagim brzuchu w chwili, gdy...
- Jack...? - brutalnie odrywa mnie od mrocznych fantazji.
- Tak?
- Dziękuję.
- Lepiej się czujesz?
- Tak.
- To dobrze – muskam jego jasny policzek samymi opuszkami. Nieśmiertelny unosi wzrok i zaczyna się we mnie wpatrywać. Jest silny, a jednocześnie taki bezradny... Zamykam oczy, by po raz kolejny ukraść pocałunek, którego od tak dawna mi odmawiał. Czułość szybko przeradza się w ponowny wybuch namiętności, nad którą nie umiem zapanować. Moje zachłanne dłonie zakradają się pod jego ubrania. Pragnę go aż do bólu. Miał swoją szansę, mógł uciec, odepchnąć mnie. Nie zrobił tego, więc jest już mój... - Zdejmij to – staram się wyswobodzić go ze zbędnych warstw materiału.
- Nie możesz... - wpada w panikę.
- Wiem... - ściągam czarną bluzę, którą na sobie ma. - Widzisz, od razu lepiej – całuję wampira po obnażonym ciele..
- Jack... Nie...
- Nie odpychaj mnie – nie wygląda na przekonanego. - Pragnę cię od tak dawna... – zahaczam palcem wskazującym złoty łańcuszek, który ma zawieszony na szyi i przy jego pomocy, zbliżam go do siebie. Nasze usta ocierają się o siebie powolnie, prowokująco, by w końcu ulec...
- Nie zrobię tego... z tobą...
- Serio? Powiedziałbym, że to już się dzieje - uśmiecham się, słysząc brak pewności w jego słowach. Naga skóra wydaje się arcydelikatna. A smak? Jak smakuje? Koniecznie muszę to sprawdzić, milimetr po milimetrze... Nieświadomie odchyla głowę do tyłu, dzięki czemu moje badania zacznę od łabędziej szyi. Później przychodzi kolej na wystające obojczyki i szkarłatną szramę, którą mi zawdzięcza. Składam łagodne pocałunki na całej jej długości, aż w moje usta trafia prawy sutek mojego kochanka, który wygina się i nabiera gwałtownie powietrza, wczepiając palce w moje włosy.
- Nie bój się – staram się go uspokoić. - Będę bardzo delikatny.
- Nie boję się – zapewnia, łkając cichutko.
- Więc o co chodzi? - unoszę wzrok, by poszukać odpowiedzi w jego oczach.
- O nic – niepewny, przygryza dolną wargę.
- Przyjemnie ci? - pytam.
- Tak...
- To dobrze – mój język śmiało go drażni, wywołując spazm rozkoszy.
- Jack... Nie chcę cię przypadkowo skrzywdzić.
- Nie skrzywdzisz mnie.
- Ale...
- Za dużo o tym myślisz – zamykam mu usta pocałunkiem, w który staram się przelać całe pożądanie, które we mnie wywołuje. Poczuj... Poczuj jak to jest... - Zawładnąłeś mną. Nie obchodzi mnie, co będzie. Liczy się tylko tu i teraz. A teraz należysz do mnie...
- Jesteś zbyt pewny siebie – uśmiecha się chytrze używając swoich diabelskich mocy, by zamienić się ze mną miejscami. - Mówiłem ci wiele razy, że wolę być na górze, prawda? - droczy się, ściągając ze mnie sweter.
- Zmieniłeś zdanie? - dziwię się, unosząc ręce do góry.
- Nie.
- Więc czemu mnie rozbierasz?
- Z zemsty – zaczyna chichotać. Jego chłodny język subtelnie znaczy moją skórę... To za dużo... Zdecydowanie za dużo.
- Sin...
- Tak? - udaje niewiniątko.
- Nie rób tak.
- Masz rację... Wolę tak... - niespodziewanie gryzie mnie w pierś.
- Aaa... - krzyczę zaskoczony, gdy czubkiem języka wodzi po ranie, podsycając żar. - Sin... Błagam... Przestań... - jego kokieteryjna natura doprowadza mnie do szaleństwa.
- Czujesz to, Jack?
- Aż za bardzo... - przymykam powieki, gdy zaczyna pastwić się nad moim sutkiem. Po chwili jego krew likwiduje ślady, a on sam zaczyna znęcać się w identyczny sposób nad moją szyją.
- Masz dość? - szepcze mi do ucha, podgryzając jego płatek.
- Co ty mi robisz?
- Dobrze się bawię, tak jak ty...
- Będziesz mnie gryzł przez całą noc?
- Niestety, nie – oblizuje własne palce, pozbywając się skaleczeń.
- Szkoda... W każdym razie nie krępuj się, jeśli najdzie cię ochota – wykorzystuję jego nieuwagę, przymuszam by się położył i zaczynam rozpinać spodnie.
- Dalej się nie posunę – ostrzega.
- Ty nie musisz już nic robić. Zdaj się na mnie – zsuwam je ze szczupłych bioder. Mój język zachłannie chce jak najszybciej wrócić do badania nieodkrytych dotąd terenów.
- Jack... - łapie mnie za rękę.
- Do świtu pozostało zaledwie kilka godzin. Nie marnujmy ani minuty, dobrze?
- Tak – odpowiedź jest ledwo słyszalna, lecz o więcej nie proszę.
Pozwalam swoim oczom nacieszyć cudownym widokiem wyjątkowej urody ukochanego.
- Jesteś taki piękny...
- Wcale nie! To skóra potwora, zapomniałeś już? - odnajduje wzrokiem rozpalony ogień, unikając mojego spojrzenia.
- W naszym związku tylko ja nim jestem – sięgam po jego dłoń i z uczuciem całuję każdy palec. Jego oczy przyglądają mi się bardzo uważnie. - A teraz połóż się wygodnie i postaraj nie ruszać.
- Dlaczego się uśmiechasz?
- Nigdy nie robiłem tego z wampirem.
- A ja z człowiekiem. To wyrównuje nasze szanse.
- Spójrz na mnie – proszę, unosząc jego brodę. - Jesteś dla mnie bardzo ważny. Wiesz o tym?
- Nie musisz mi mówić takich rzeczy – broni się, zakłopotany.
- Wolisz usłyszeć coś innego? - pytam, wracając do pieszczenia go.
- Nie.
- Nie?
- Nie... - powtarza cicho.
- Sin... - te oczy... Wpatrując się w nie mam nieodparte  wrażenie, że tonę w zieleni, która przywodzi na myśl szumiące korony drzew, gęste, pachnące słońcem lasy. Mam to wszystko na wyciągnięcie ręki. Zawsze miałem, od chwili, gdy wpadłem w jego ramiona, spadając z jednego z nich. - Ja... - chciałbym mu powiedzieć, że już wtedy... Od tamtej chwili... Nie, nie mogę... Nie teraz... Powinienem mu pokazać co czuję sprawiając rozkosz. Później będzie czas na rozmowy. Skupiam się więc na dotykaniu go, by zatracił się razem ze mną, skoro to nasz wspólny, pierwszy raz.
- Ach... - skomle cicho, napraszając się w więcej. Dam ci więcej... Zanim zaśniesz, z obrzydzeniem będziesz myślał o wszystkich, którzy poza mną będę próbowali cię dotknąć. Przygryza dolną wargę aż do krwi, dochodząc w moich ustach.
- Nie rób tak więcej – proszę, przesuwając po niej kciukiem.
- Ale...
- Jeśli musisz gryźć, gryź mnie. O tutaj... - sięgam po jego drżącą dłoń, wskazując mu ulubione miejsce na mojej szyi. - Lubisz tutaj, prawda?
- T-Tak...
- A tutaj? - podsuwam mu swój nadgarstek.
- T-Też...
- Pokaż mi wszystkie ulubione miejsca, bardzo chcę je poznać – proponuję, podciągając go, by znalazł się na moich kolanach. Jego drobne ciała tak idealnie pasuje do mojego.
- Tak nie wolno... - układa głowę w zagłębieniu mojej szyi, i zaczyna wodzić językiem po pulsującej żyle. Pokusa jest zbyt silna, przegrasz tę walkę...
- Kto powiedział, że nie wolno? - splatam jego ramiona na swoim karku, a następnie układam ręce na wampirzych udach, ciesząc się ich aksamitną gładkością.
- Nie wiem...
- Odrobina przyjemności i od razu odpływasz? - śmieję się z niego. - Stać mnie na wiele więcej.
- Nie... nie zniosę więcej...
- Och skarbie, za chwilę zmienisz zdanie – zapewniam, dotykając jego pośladków. Sin próbuje się poruszyć, lecz mocniej go przytrzymuję.
- Jeszcze nie... Dopiero za chwilę. Gdybym zrobił to teraz, mógłbym zadać ci ból, a nie chcę tego – sięgam do jego ust, całując je lekko. Mruczy cicho, oddając pocałunek. - Sin... - dotykam palcem jego wejścia – ugryź mnie – szepczę, odsłaniają szyję.
- Chcesz rozproszyć moją uwagę?
- Chcę cię mieć całego, ale ty za bardzo z tym walczysz. Odpręż się i skup na tym, co sprawia ci największą przyjemność. No śmiało, zrób to... - ponaglam go. Zielonooki wykonuje polecenie. Gdy zaczyna pić, wsuwam w niego palce, obserwując jednocześnie, jak zareaguje na to nowe doznanie. Jest nieco zmieszany, lecz stara się zrelaksować. - Dobrze ci idzie – chwalę, wycofując się, by po chwili wsunąć je znacznie pewniej. Kolejne porcje krwi sprawiają, że zupełnie się zatraca. Dokładnie o to mi chodziło... Powoli w niego wchodzę...
- Jack! - odrywa się ode mnie, zszokowany.
- Pij – upominam go, starając się ze wszystkich sił, by nie być zbyt raptownym.
- Nie mogę, gdy tak robisz... To zbyt przyjemne...
- Kto by pomyślał, że tak łatwo uwieść wampira – pozwalam mu osunąć się na mnie kolejnych kilka centymetrów. Sin mocno zaciska ramiona na mojej szyi, sprawiając mi ból. - Pij... - dyszę ciężko.
- Przepraszam... Nie chciałem... - spanikowany nie wie co ma ze sobą zrobić.
- Sin, do jasnej cholery, pij i pozwól mi działać. Obiecuję, że jak będziemy to robić kolejny raz, będzie ci znacznie łatwiej, ale teraz... Zaufaj mi... - głaszczę go po plecach.
- Jak chcesz – zatapia we mnie ostre kły. Tego mi było trzeba... Prąd, który czuję w porównaniu z fenomenalnym uczuciem, jakie daje kochanie się z nim, jest nie do opisania. Łapię go mocno za biodra i nabijam na siebie do końca. Oczy nieśmiertelnego zachodzą krwawymi łzami, które ścieram dłonią z jasnych policzków.
- Boli? - pytam, nie ruszając się.
- Nie... Tylko...
- Tylko co? - spogląda mi w oczy.
- Pocałuj mnie... Teraz... - wpija się we mnie wargami, unosząc nieco do góry.
Przez kilka chwil pozwalam mu przyzwyczaić się do tego uczucia, lecz to za mało. Chcę więcej... Czerwonowłosy zdaje się czytać z moich myślach, bo unosi nieco biodra do góry. Jego ruchy są powolne, lecz jakże podniecające. Następnie zmienia pozycję, kładąc się na plecy i ciągnąc mnie na siebie.
- Nie chcesz już być na górze?
- Może później... - zaciska dłonie na pościeli, za wszelką cenę unikając dotykania mnie.
- Sin – ujmuję jego twarz w dłonie. Zamglone tęczówki wwiercają się w moją duszę. - Obejmij mnie. Chcę mieć cię blisko. I patrz mi w oczy... Cały czas patrz tylko na mnie – żądam, przyspieszając swoje ruchy. Dochodzę szczęśliwy, dając mu identyczne spełnienie.

- O czym myślisz? - pytam, wodząc opuszkami po nadal widocznych śladach głodowego ucztowania na jego prawym przedramieniu.
- O niczym.
- Nie chcesz mi powiedzieć? - usuwam pasma ognistych włosów, by odsłonić jego piękną twarz.
- Powinniśmy się zbierać, niedługo wstanie słońce.
- Nie chcę się z tobą rozstawać. Będę bardzo tęsknić – zaczynam całować linię jego żuchwy.
- To tylko kilka godzin – bagatelizuje sytuację.
- Chciałeś powiedzieć aż kilka godzin...
- Ty też powinieneś się przespać i coś zjeść. Zabrałem ci sporo krwi.
- Nic mi nie jest – zapewniam go.
- W tej chwili pewnie nie, ale potem...
- Mówiłem ci już, nie ma żadnego potem. Jest tylko tu i teraz, a tu i teraz chcę się z tobą kochać jeszcze raz – muskam językiem jego lewy sutek.
- Nie przeszkadza ci to?
- Co takiego? To jak słodko mruczysz, gdy dochodzisz? Nie – uśmiecham się. - Mógłbym słuchać twoich westchnień całymi latami i nigdy nie mieć ich dość...
- Miałem na myśli to, że moje serce jest martwe – sięga po moją dłoń i przykłada ją do swojej klatki piersiowej. To prawda, pod palcami nie wyczuwam charakterystycznych uderzeń, które powinny przyspieszyć w chwili, gdy moje palce zaciskają się na jego członku. - Jack! - karci mnie.
- Jesteś moim wampirem. Ma to swoje minusy, ale ma też plusy – obracam go na brzuch, by dotykać palcami kręgosłupa.
- Jakie minusy we mnie dostrzegasz? - a ten znowu swoje...
- Za dużo mówisz, to po pierwsze – parskam śmiechem, gdy podrywa się z pościeli, łapie mnie za nadgarstki i wciska w poduszki. - Łatwo się irytujesz i jesteś uparty jak osioł – wyliczam.
- Tylko tyle? - pochyla się, by mnie pocałować, lecz odmawiam mu tej przyjemności.
- Nie zapytasz mnie o plusy? - zdziwiony unoszę brew do góry.
- Ja... - traci pewność siebie. Wiem, że to moja wina. Latami wmawiałem mu straszliwe rzeczy, których teraz się wstydzę.
- Jesteś inteligentny, wrażliwy i cholernie piękny. Jedno twoje spojrzenie wystarczy, abym zapomniał o tym, jak się nazywam.
- Akurat – puszcza moje ręce.
- Jesteś też szczodry, opiekuńczy, wytrwały, silny...
- Przestań.
- ...nie mówiąc już o tym, że zupełnie straciłem dla ciebie głowę.
- Nefrytowi też to mówiłeś?
- I ta zazdrość... Nie masz pojęcia jak bardzo mnie kręci.
- Żartujesz sobie ze mnie, a przecież rozmawiamy na poważne tematy! – oburza się.
- Jestem absolutnie poważny. Uwielbiam cię, Sin i zrobię wszystko, abyś mi uwierzył. Nawet gdyby to miało zająć całe lata, nie zrezygnuję.
- Lata? Gdy zwiążę się z Nefrytem, to...
- Wybij to sobie z głowy! - przerywam mu ostro.
- Myślałem, że skoro zaspokoiłeś swoje żądze, pozwolisz mi odejść...
- Sin... Jak mam to powiedzieć, abyś w końcu zrozumiał? Nie pozwolę ci odejść. Nigdy. Nie oddam cię ani Nefrytowi, ani nikomu innemu. Jesteś mój. Tylko mój – dodaję z większym naciskiem, by lepiej podkreślić te słowa.
- Nie możesz mnie tu więzić! - wybucha. - Dlaczego nie liczy się to, czego ja chcę?!
- W takim razie bądź ze mną szczery i powiedz mi prawdę. Czego chcesz? Czego tak naprawdę chcesz? - przez dłuższą chwilę toczymy zaciekłą walkę. Przybiera maskę obojętności, za którą chowa wszystkie swoje uczucia. - Nie powiesz...
- Nie, nie powiem.
- To ma coś wspólnego z medalionem, który masz na szyi? - wskazuję na złoty klejnot, połyskujący na jego alabastrowej skórze.
- Otwierałeś go?!
- Odpowiedz.
- Jak mogłeś?! Nie miałeś prawa!
- Czujesz do mnie coś więcej, prawda? To dlatego nosisz w nim moje zdjęcie.
- Jest mi ono potrzebne, abym wiedział jak wyglądasz, na wypadek, gdybym oszalał z głodu – ucina temat, zeskakując z łóżka i zaczynając się pośpiesznie ucierać. - Jeśli tak bardzo chcesz wiedzieć, to nosiłem zdjęcia wszystkich twoich poprzedników. Idziesz, czy nie? - ciska we mnie porozrzucanymi ubraniami.
- A mogło być tak pięknie... - wzdycham ciężko, zaczynając się ubierać.