Rozdział III

„Zdrajca”

- Kim jest Josh? - powtarza po lekarzu. Ton jego głosu jest cichy i nieco przestraszony. Chciałbym do niego podbiec i schować w swoich ramionach. Nie obchodzi mnie gdzie i z kim był. Najważniejsze, że żyje. Nigdy więcej nie pozwolę mu odejść! Jest mój!
- Ty jesteś Josh. Josh Olson. Widzisz, mówiłem ci, że ogłoszenie w telewizji załatwi sprawę – ordynator sięga do monitora i sprawdza pracę serca. Po chwili decyduje się odłączyć aparaturę. Pozostają tylko kroplówki, przytwierdzone do obu jego rąk.
- Jadłeś coś? - przygląda mu się uważnie.
- Jestem zmęczony – odpowiada wymijająco.
- Zajmę się tym – wtrącam się do ich rozmowy, nie mogąc dłużej wytrzymać napięcia.
- Dobry pomysł – chwali mnie lekarz. - Niedługo wrócę – uśmiecha się do swojego pacjenta, po czym odwraca w moją stronę. - Proszę pamiętać o czym rozmawialiśmy – przypomina, wychodząc.
Żaluzje w tym niewielkim pomieszczeniu ograniczają dostęp światła, więc nie widzę go dokładnie. Jedno jest pewne – wygląda koszmarnie. Jest przeraźliwie chudy i bledszy od szpitalnej pościeli. Jego włosy są znacznie dłuższe i nieco poplątane. Mam ochotę zatopić w nich palce by sprawdzić, czy są równie miękkie jak zapamiętałem.
- Kim pan jest? - wyrywa mnie z zamyślenia, spoglądając prosto w oczy.
- Jestem Tristan.
- Tristan... Znamy się?
- Tak - przytakuję automatycznie. 
- Przepraszam, nie pamiętam – rozmowa sprawia mu trudność. Nadal jest wycieńczony.
- Nie szkodzi – przysuwam krzesło i siadam obok niego przy łóżku.
- Jesteśmy spokrewnieni?
- Jeszcze nie – uśmiecham się lekko – ale wkrótce będziemy.
- Więc kim jesteś?
- Twoim narzeczonym - rozwiewam jego wątpliwości dotyczące mojej osoby. 
- Narzeczonym? - nie wydaje się zdziwiony. Większym problemem są zamykające się powieki.
- Śpij, potem porozmawiamy.
- Nie... Nie odchodź - prosi sennym głosem.
- Nigdzie nie pójdę – zapewniam go.
- Dla-Dlaczego moi rodzice nie przyszli mnie odwiedzić? - zaskakuje mnie tym pytaniem. Pomimo amnezji wciąż tęskni za rodziną. To będzie trudniejsze niż myślałem.
- Nie masz rodziców, Josh. Twoja matka nie żyje, a ojca nie pamiętasz. Zostawił cię, gdy byłeś dzieckiem.
- Ach tak... - niechcący zraniłem jego uczucia, ale nie chcę kłamać.
- Ja jestem twoją rodziną. Zajmę się tobą. Obiecuję.
- Dziękuję – poddaje się, zamykając powieki.
Czekam kilka minut aż jego oddech staje się równomierny i odchodzę w kierunku drzwi, by dzwonić do Harolda.
- Wszystko w porządku proszę pana? - pyta nieco poddenerwowany moim niecodziennym zachowaniem.
- Tak. Pojedź do domu i przywieź mi komputer, ładowarkę do telefonu i jakieś rzeczy na zmianę. Zostanę tu.
- Oczywiście.
- Przywieź coś do zjedzenia. Najlepiej zupę, tylko lekkostrawną. I soki.
- Poproszę Rose, by coś ugotowała.
- Rose odwiedza wasze wnuki. Może być coś z restauracji.
- Dobrze. Niedługo powinienem wrócić.
- Nie musisz się śpieszyć. I jeszcze jedno. Zatrudnij ochronę. Wybierz sprawdzonych i dyskretnych ludzi. Poszukaj też prywatnego detektywa i poproś, by tu przyjechał.
- Coś się stało?
- Opowiem ci jak wrócisz.
- Będę za dwie godziny.
- Jestem na dziesiątym piętrze. Pokój 110 – rozłączam się i podchodzę do okna, co powinienem był zrobić już na samym początku. Ustawiam żaluzje w taki sposób, by lepiej go widzieć. Wygląda strasznie. Wokół nadgarstków ma sino-fioletowe pręgi. Powiedzieli, że był bity... Niech ja tylko znajdę tego drania, który ośmielił się go tknąć! Zabiję go!
Mój telefon zaczyna wibrować. To Ron. Przez to zamieszanie, zupełnie zapomniałem o spotkaniu. Wychodzę na korytarz i siadam na plastikowym krześle.
- Jak było? - pytam, starając się go jakoś udobruchać.
- Jak było?! Rzuciłeś mnie lwom na pożarcie! Masz pojęcie jak mnie maglowali?! Z trudem udało mi się wywalczyć kolejne spotkanie. Tristan, co się dzieje? Firma przechodzi poważny kryzys. Nie możemy marnować takich okazji.
- Josh jest w szpitalu.
- Josh? Jaki Josh? Chyba nie mówisz o tym podłym sku...
- Właśnie o nim mówię! - przerywam mu ostro. - Został porwany.
- No i co z tego? Niech go zabierają, byle daleko od ciebie.
- To nie jest takie proste!
- Oczywiście, że to jest proste! Kopnij go w tyłek na pożegnanie i po sprawie.
- Jest w bardzo złym stanie. Niczego nie pamięta – bronię chłopaka przed atakami Rona. Kiedyś bardzo się lubili, ale teraz...
- Na jego miejscu też wolałbym zapomnieć. Zdradził cię, wykorzystał i śmie udawać niewiniątko? Nie wierz mu! To podły manipulator!
- Kocham go! - krzyczę do słuchawki, nie mogąc dłużej znieść myśli, że miałbym się z nim kolejny raz rozstawać. - W tej chwili nie obchodzi mnie firma, projekty i inwestorzy! Zostaję w szpitalu, bo jestem mu potrzebny. Jest sensem mojego życia. Sam wiesz...
- Tristan... - słyszę, że nie wie co powiedzieć.
- Jeśli tak ci to przeszkadza, możesz poszukać kogoś na moje miejsce. Nie będę miał ci tego za złe.
- Oszalałeś? Bez ciebie to wszystko nie ma sensu! Nie przekreślę piętnastu lat przyjaźni i wspólnej pracy. Poradzimy sobie.
- Dziękuję, Ron. Jesteś prawdziwym przyjacielem.
- Lepiej nigdy o tym nie zapominaj. Rozumiem, że chcesz być teraz przy nim, tak? W takim razie niczym się nie martw. Nikt nie zauważy, jeśli przez kilka dni przejmę stery.
- Będę ci pomagał.
- Jak on się czuje? - nie potrafi ukryć niechęci.
- Poza tym, że został porwany, pobity i mnie nie pamięta?
- Wyjdzie z tego – zapewnia mnie żarliwie. - A jak nie, pomogę mu odzyskać pamięć. Musi mi powiedzieć gdzie imprezował – zaczyna się nerwowo śmiać, próbując rozładować atmosferę.
- Jestem twoim dłużnikiem.
- Mam przyjechać, posiedzieć z tobą, potrzymać z rękę?
- Nie, poradzę sobie. Im mniej osób o tym wie, tym lepiej, więc proszę, nic nikomu nie mów.
- Myślisz, że nadal ktoś mu zagraża?
- Policja nic nie wie, a ja nie będę ryzykować. Zatrudnię odpowiednie osoby.
- Neal się odzywał?
- A co on ma z tym wspólnego?! - irytuję się na samo wspomnienie jego imienia.
- Nie wiem. Tylko się zastanawiam. Skoro byli razem, to myślałem, że...
- Nie obchodzi mnie to, co było! Jeśli Neal Randal przekroczy próg tego szpitala, to...
- Dobra, dobra, nie musisz mówić nic więcej. Zadzwoń, gdybyś czegoś potrzebował.
- Dzięki. Będę cię na bieżąco informował.
- Tristan, uważaj na siebie. Wiem, że go kochasz, ale odrobina dystansu nie zaszkodzi.
- Muszę kończyć – rozłączam się. Niepotrzebnie mi o tym przypomina. Dystans... Też mi coś. Na to jest już o wiele za późno. Odkąd go po raz pierwszy ujrzałem, był dla mnie wszystkim.
- Pan Wood? - unoszę głowę. Przede mną stoi dwóch młodych mężczyzn, ubranych w ciemne garnitury. - Jestem Randy, a to mój brat Dennis – wskazuje na swojego towarzysza, który skinął mi głową na przywitanie. - Przysłał nas pan Harold.
- Bardzo mi miło – wstaję, by uścisnąć im dłoń.
- Na dole czeka jeszcze dwóch naszych ludzi. Byłbym wdzięczny, gdyby przekazał nam pan swój plan dnia, abyśmy mogli przystąpi do pracy.
- To nie mnie macie chronić, a mojego narzeczonego. Sprawdźcie cały personel medyczny. Nikt obcy nie ma prawa wstępu do tego pokoju, jasne?
- Jak pan sobie życzy.
- Dziękuję.
- Na dole widziałem detektywa Tanner. Ponoć jego również pan zatrudnił.
- Harold miał kogoś poszukać.
- Proszę się nie martwić, detektyw Tanner jest najlepszy.
- Mam nadzieję.
- Mój brat zostanie tutaj, a ja rozejrzę się po szpitalu – informuje mnie, odchodząc. Spoglądam na wyświetlacz telefonu. Harold przysłał mi wiadomość, że wszystkim się zajął i przyjedzie za godzinę.
- Dzień dobry – pojawia się kolejny, tym razem nieco starszy mężczyzna. - Jestem Dexter Tanner – wyciąga rękę.
- Tristan Wood. Dziękuję, że przyjechał pan tak szybko.
- Przyjaciele Harolda są moimi przyjaciółmi. Możemy porozmawiać w środku? - wskazuje na drzwi pokoju, w którym śpi Josh.
- Proszę – pozwalam mu wejść do środka. Detektyw od razu podchodzi do śpiącego i przez chwilę mu się przygląda.
- Rozmawiałem z Chengiem. Dobrze go znam. Obiecał, że podzieli się ze mną tym, co ma, pod warunkiem, że postąpię tak samo. Uważam, że to słuszne rozwiązanie. Zgadza się pan? - sięga do nadgarstka Josha i delikatnie go obraca. Niebieskooki krzywi się z bólu. Detektyw cofa dłoń zanim udaje mi się zaoponować. - Kiedy widział go pan po raz ostatni?
- Dwunastego czerwca.
- Co się wtedy stało?
- Pokłóciliśmy się. Odkryłem, że Josh zdradza mnie z mecenasem Randalem, u którego odbywał staż.
- Rozumiem.
- Nie, nie rozumie pan. Chcę wiedzieć kto go porwał i dlaczego, a także gdzie jest Randal – syczę wściekły.
- Zatrudnił pan ochronę. To słuszny ruch.
- Planuję także przenieść Josha do prywatnej kliniki.
- Na pana miejscu nie dokładałbym mu stresów. Cheng powiedział mi o jego amnezji. Biorąc pod uwagę obrażenia, za kilka dni będzie go pan mógł zabrać do domu. Nie warto komplikować sytuacji.
- Co jeszcze mogę zrobić? - zdesperowany liczę na to, że Tanner coś mi podpowie.
- Czekać. Zadzwonię, gdy tylko czegoś się dowiem.
- O wynikach pańskiej pracy chcę wiedzieć pierwszy. Nie obchodzi mnie ile to będzie kosztowało. Ma pan znaleźć winnego.
- W tak delikatnych sprawach liczy się każdy szczegół, dlatego liczę na to, że będzie pan wobec mnie znacznie bardziej szczery – naciska, czekając na odpowiedź.
- Niczego nie zataiłem. Josh studiował, a ja pracowałem. Był lubiany. Nie miał żadnych wrogów, bo i skąd miałby ich mieć? Poza mną nie ma nikogo bliskiego. Mieszkaliśmy na strzeżonym osiedlu. Rano odwoziłem go na uniwersytet, a potem przychodził do firmy, gdzie pracował z Randalem. Wieczorem zabierałem go do domu. Nie mam pojęcia kto mógł zrobić mu coś takiego!
- A pan? Ostatnio było głośno o aferze, którą pan wywołał. Ponoć skradziono pański projekt, lecz nie umiał pan tego udokumentować.
- Mój komputer i wydruki zniknęły z biura tydzień wcześniej. Josh o tym wiedział. Straciłem fortunę. Te sprawy to raczej nieszczęśliwy zbieg okoliczności.
- Odnoszę inne wrażenie. Zadzwonię – wycofuje się w kierunku wyjścia widząc, że chłopak zaczyna się budzić.
- Dziękuję.
Podchodzę bliżej łóżka, gdy unosi ociężałe powieki.
- Jesteś tutaj – cień uśmiechu pojawia się na jego zbolałej twarzy. Z wielkim trudem przesuwa dłoń w moim kierunku.
- Zawołam lekarza, potrzebujesz czegoś przeciwbólowego – zrywam się z miejsca. Nie jestem jeszcze gotowy, by go dotknąć. Naciskam na przycisk przy łóżku, by wezwać pomoc.
Uparcie wpatruję się w okno, czując na sobie jego spojrzenie. Przygląda mi się w taki sposób, jakby uczył się mnie na pamięć. Moje ciało jest tego aż nazbyt świadome. Na jego miejscu nie potrafiłbym zachować spokoju. Chciałbym wiedzieć wszystko, by móc ocenić sytuację, w której się znalazłem, a on tylko leży i patrzy. Mija kilka długich minut. Kątem oka dostrzegam jak unosi rękę i przygląda się siniakom. Napastnik musiał użyć plastikowej taśmy z zatrzaskiem. Nawet jeśli Josh się szarpał, nie miał szans, by ją zerwać. Nie jest specjalnie silny. Biorąc pod uwagę, że wychowywał go alkoholik, a potem jakaś skąpa jędza, która zmuszała dziecko do pracy, by na siebie zarobiło, cud, że przeżył.
- Lepiej się pan czuje? - pyta pielęgniarka, która zmienia kroplówki na nowe, unieruchamiając mu ręce.
- Tak, dziękuję.
- Kiedy będę mógł zabrać go do domu? - kobieta odwraca się w moją stronę.
- Ordynator nie podjął jeszcze decyzji. Poza tym pan Olson nie chce jeść. Doktor Kent nie wypuści go ze szpitala dopóki nie odzyska sił.
- Przypilnuję go – uśmiecham się do kobiety, lecz nie spuszczam wzroku z mojego ukochanego. Speszony odwraca głowę. Pewnie nadal nie przetrawił faktu w jaki sposób jesteśmy ze sobą związani.
Ponownie zostajemy sami. Wracam do podziwiania widoków za oknem.
- Mogę cię o coś zapytać?
- Proszę – odwracam się w jego stronę.
- Gdzie ja mieszkam?
- Jak to gdzie? Ze mną, czy to nie oczywiste?
- Z tobą? A moja rodzina? Mówiłeś, że nie mam rodziców, ale... - przerywa mu pukanie do drzwi.
- Mogę? - Harold dyskretnie zagląda do środka.
- Wejdź, czekałem na ciebie. - Mężczyzna uważnie przygląda się Joshowi, po czym obdarza go serdecznym uśmiechem.
- Przywiozłem wszystko, o co pan prosił.
- Dziękuję – odbieram od niego torbę oraz koszyk. - Porozmawiamy na korytarzu – czym prędzej wyciągam go z pokoju.
- Panie Wood...
- Możesz wrócić do domu. Zadzwonię, gdybym czegoś potrzebował.
- W razie czego jeden z ludzi czeka pod szpitalem, a inny kręci się wokół domu. Prześlę panu ich numery telefonu.
- Dziękuję. Każ któremuś z nich przywieźć kolację. Tylko bez szaleństw. Sam widziałeś w jakim jest stanie.
- Proszę się nie martwić. Osobiście się tym zajmę.
- Dziękuję.
- Zdradzi mi pan kim jest ten młody człowiek?
- To mój skarb. Widzimy się wieczorem - wracam do środka i od razu zaglądam do koszyka, z którego wyciągam sok oraz pojemnik z zupą.
- Harold jest szoferem. Jego żona Rose zajmuje się domem. Nie znasz ich, bo pracują dla mnie od niedawna.
- Niedawno, to znaczy kiedy?
- Co lekarz powiedział ci o wypadku?
- Niewiele. Obudziłem się tutaj i nie wiedziałem kim jestem.
- Nie szkodzi. Teraz coś zjesz, bo jesteś za chudy.
- Nie jestem głodny – od razu się broni.
- Jesteś. Musisz zacząć jeść, inaczej nie będę mógł cię stąd zabrać. Rose ugotowała to specjalnie dla ciebie. Pokarmię cię – po raz pierwszy znajdujemy się tak blisko siebie.
- Jestem zmęczony. Może później...
- Nie, teraz – podsuwam mu łyżkę.
- Proszę cię – spogląda na mnie błagalnie. Wykorzystuję okazję, że otworzył usta i wpycham mu porcję zupy, którą z trudem przełyka.
- Rose dobrze gotuje. Poproszę ją, to przygotuje twój ulubiony makaron. Masz ochotę?
- Nie.
Ponownie próbuję tej samej sztuczki, lecz zaciska usta w wąską linię.
- Co się dzieje, Josh? Nie smakuje ci?
- Nie wiem – oczy zachodzą mu łzami.
- Proszę, zrób to dla mnie.
Pomimo starań, udaje mi się wmusić w niego zaledwie odrobinę obiadu oraz pół szklanki soku owocowego. Niedobrze. Szybko robi się zmęczony i próbuje wygodniej ułożyć na poduszce.
- Mógłbyś poprosić pielęgniarkę, by to zabrała – wskazuje na kroplówki.
- To chyba niemożliwe. Potrzebujesz leków.
- Szkoda. Plecy bardzo mnie bolą.
- Mogłeś wcześniej powiedzieć – pomagam mu przesunąć rękę i ułożyć się na boku. Gdy okrywam go kołdrą materiał szpitalnej koszuli nieco się rozsuwa, ukazując sine pręgi. Czekam aż zasypia, po czym wybiegam na korytarz.
- Pilnuj drzwi! Niech nikt tu nie wchodzi! - rozkazuję ochroniarzowi. Udaję się prosto do gabinetu ordynatora.
- Widział pan jego plecy?! - wchodzę do środka, nie czekając aż mi na to pozwoli.
- Mówiłem panu, że został pobity – mężczyzna odkłada okulary na biurko.
- Czym?
- Trudno powiedzieć. Nie jestem specjalistą w tej dziedzinie.
- Jeść też nie chce!
- Obawiam się, że to pozostałość po traumie, której doświadczył. Porywacz go głodził i zastraszał. Prawdopodobnie nadal kojarzy głód ze strachem. Proszę okazać trochę więcej cierpliwości. Powoli dojdzie do siebie.
- Cierpliwości?! Uważa pan, że nie jestem cierpliwy?!
- Josh wiele przeszedł. Prosiłem, by pan na niego nie naciskał, prawda? To się tyczy także jedzenia.
- Potrzebuje więcej środków przeciwbólowych.
- Dostaje je. Podajemy mu glukozę, witaminy. Zapewniam pana, że od strony medycznej nic więcej nie da się zrobić. Nie mamy leków na amnezję czy koszmary senne, które go męczą.
- Śni koszmary?
- Nie mówił panu? - dziwi się.
- Nie. Nie wiem co mogę mu powiedzieć, ani o co zapytać.
- Josh potrzebuje pańskiego wsparcia i bliskości. Jeśli poczuje się bezpiecznie, wszystko wróci do normy.
- Co mam zrobić?
- Być obok. Zanim go pan odnalazł, najbardziej bał się tego, że nie będzie miał gdzie wrócić.
- Trzy razy stracił dom – przyznaję, chowając twarz w dłoniach.
- Wspominał pan o tym, że planujecie wspólną przyszłość. Proszę więc otoczyć go opieką. To zdziała więcej dobrego niż wszystkie dostępne w szpitalu lekarstwa. Siniaki wkrótce znikną, odzyska siły i wróci do domu. Rozmawiałem już z moim kolegą. Polecił mi terapeutkę, która zgodziła się z nim pracować.
- Dziękuję.
- Nie ma za co. Głowa do góry. Wiem, że obecnie jest panu ciężko, ale proszę to potraktować jako przejściowe kłopoty, które wkrótce miną.
- Skąd ta pewność?
- Już wcześniej zauważyłem, że bardzo panu na nim zależy.
- To prawda.  Kocham go ponad wszystko.
- Jestem pewny, że wyjaśnicie sobie ewentualne nieporozumienia i poukładacie swoje sprawy – klepie mnie po ramieniu. W mojej kieszeni wibruje telefon.
- Przepraszam, muszę odebrać. To prywatny detektyw, którego zatrudniłem.
- Rozumiem. Później porozmawiamy.
- Halo? - wychodzę z gabinetu ordynatora, nie mogąc doczekać się informacji, które ma mi do przekazania.
- Tu Tanner. Prosił pan, abym informował na bieżąco o wynikach śledztwa. Po pierwsze, dostałem od Chenga zdjęcia ubrań, które pański narzeczony miał na sobie, gdy został odnaleziony. Zostały dokładnie przebadane, ale o tym już pan wie. Ustaliliśmy także miejsce pobytu mecenasa Randala. Przebywa w podróży poślubnej.
- Co takiego?
- Niedawno ożenił się z początkującą modelką. Pływa jachtem po Lazurowym Wybrzeżu. Mamy zdjęcia, które...
- Dziękuję, to nie jest konieczne – robi mi się niedobrze na samą myśl, że miałbym oglądać gębę tego padalca.
- To nie wszystko – wzdycha. - Po rozwiązaniu umowy z pańską firmą, podpisał bardzo lukratywny kontrakt, inkasując dziesięć milionów dolarów. Podejrzewam, że to on wykradł pański projekt, stąd tak wysoka suma.
- Randal?! Nie wiedział, że pracuję nad nowym samolotem. Tylko Ron i Josh...
- Jest pan pewny, że pański narzeczony ma amnezję?
- Tak! Co pan insynuuje?
- Dla mnie to jasne. Chłopak owinął sobie pana wokół palca. Mecenas dobrze pokierował sprawą, wykorzystał swoje znajomości...
- Nie!
- Przykro mi, że nie mam dla pana lepszych wiadomości.
- A co z porwaniem? Udało się panu coś ustalić?
- Byłem pewny, że po rewelacjach dotyczących mecenasa nie będzie pan chciał kontynuować współpracy.
- Nic się nie zmieniło. Ma pan szukać do skutku. Mecenas pławi się w luksusie, a Josh leży w szpitalu. Czy tylko mnie ta sytuacja wydaje się podejrzana?!
- Jest jeszcze pan Ron...
- Który razem ze mną idzie na dno! Proszę się bardziej postarać, panie Tanner, w przeciwnym wypadku poszukam kogoś na pańskie miejsce!
- Zrozumiałem.

Mocno wzburzony wracam do Josha, który nadal śpi. Podchodzę do łóżka i mocno zaciskam palce na metalowej poręczy. Zdradziłeś mnie... Już samo to bolało jak jasna cholera. Musiałeś mnie też okraść?! Przecież dałem ci wszystko! Dom, dostęp do mojego konta w banku, moje serce. Trzeba było od razu powiedzieć, że chcesz tylko kasy. Zniknąłeś na tak długo, a teraz wracasz, niczego nie pamiętasz,  a ja jak ostatni idiota, kocham cię bardziej niż kiedykolwiek przedtem! To się musi skończyć, zanim zupełnie mnie zniszczysz!
- Tristan... - wypowiada przez sen moje imię. Mam nadzieję, że śni jeden z tych swoich koszmarów. Jestem tak bezgranicznie wściekły, że najchętniej udusiłbym go gołymi rękami. Jednak gdybym to zrobił, musiałbym się zabić, bo ciało nie może żyć bez serca... Zostaniesz ze mną kochany, tym razem na zawsze. Dopilnuję tego. - Tristan... Boję się...
- I słusznie... - odpowiadam, siadając w fotelu i obserwując jak się szamocze.