Rozdział V

 

„Zdrajca”

- Cieszę się, że doszliśmy do porozumienia, panie Wood.
- Ja również – ściskam dłoń prezesa Coopera.
- W takim razie pozostaje mi czekać na efekty pańskiej pracy – mężczyzna wygląda na zrelaksowanego i odprężonego, choć dosłownie kilkanaście minut temu mój wspólnik wydarł mu dwadzieścia dwa miliony dolarów. Obserwuję jak oddala się w towarzystwie swojej nowej żony.
- Stary, byłeś świetny! - chwali mnie Ron. - Twój najlepszy występ od kilku tygodni. Profesjonalny, opanowany i co ważniejsze, przygotowany. Oby tak dalej!
- Uczę się od najlepszych – puszczam do niego oko.
- Dziękuję, chciałbym, by tak było, lecz moim zdaniem zawdzięczasz to Joshowi. Jego powrót do gry sprawił, że nabrałeś wiatru w żagle!
- On nie ma z tym nic wspólnego – bronię się.
- Serio? Przez ostatnie tygodnie potrafiłeś skupić się wyłącznie na piciu, ale dzisiaj stanąłeś na wysokości zadania, jak za starych, dobrych czasów. Nie wmawiaj mi, że wraz z powrotem tego zdrajcy, życie nie stało się piękniejsze.
- Sam nie wiem co o tym myśleć – rozsiadam się w skórzanym fotelu, jednocześnie odwiązując krawat.
- Nie wiesz? Uśmiechasz się, nawet wykonałeś kilka szkiców, by zaimponować pani Cooper. Swoją drogą, to było genialne zagranie. Musimy to zapamiętać na przyszłość.
- Ledwo podpisaliśmy umowę. Jeszcze ci mało?
- Mało?! Póki co mamy do odrobienia siedemdziesiąt osiem milionów. Zwolnimy tempo, gdy wyrównamy straty.
- Bardzo zabawne.
- Runda druga w przyszły czwartek. Do tego czasu popraw projekty – instruuje mnie.
- W czwartek?
- Umówiłem nas z pewnym bogatym szejkiem. Świetny facet, polubisz go.
- Ron, mówiłem ci, że nie mogę teraz tyle pracować. Josh jest w szpitalu i...
- Nie panikuj. Nie dzieje mu się żadna krzywda. Poleży, odpocznie i dojdzie do siebie, prawda?
- Mam nadzieję.
- Ciekawe jakie to uczucie stracić wszystkie wspomnienia. Pewnie zasypuje cię pytaniami, co?
- Właściwie to nie. Jest bardzo cichy i spokojny i to mnie trochę niepokoi.
- Może udaje? - kończy układać dokumenty i zaczyna bawić się swoim szczęśliwym długopisem.
- Nie udaje. Ciągle powtarza, że mam go nie zostawiać.
- No wiesz, biorąc pod uwagę twój wygląd oraz fakt, że nie ma innej rodziny – nie umie zachować powagi i wybucha głośnym śmiechem.
- Bardzo zabawne. Uśmiałem się do łez – drwię.
- Zawsze do usług – kłania się.
- Muszę się zbierać. Obowiązki wzywają.
- Już idziesz? Myślałem, że pójdziemy uczcić nasz dzisiejszy sukces. Dziewczyny z administracji zdradziły mi namiary na świetny klub. Wpisowe wynosi fortunę, ale ponoć warto. Mają osobne sale, w których można się nieźle zabawić.
- Nie tym razem, przyjacielu. Nie chcę zostawiać Josha na zbyt długo, a mam umówione jeszcze jedno spotkanie.
- Nie rób mi tego! Zdobycie zaproszenia graniczyło z cudem – zaczyna marudzić, odprowadzając mnie w kierunku windy.
- Idź sam. Albo zabierz Abby.
- Jeszcze czego! Jej ojciec by mnie wydziedziczył, gdyby się dowiedział! I tak nie może na mnie patrzeć po tym, jak ograłem go w golfa.
- To może jego powinieneś zabrać? - podpowiadam.
- Świetna myśl. Póki imprezowałem z tobą, miałem wymówkę, ale teraz... Będę musiał powrócić na łono rodziny.
- Nie będzie tak źle. Dalej będziemy wychodzić, jak tylko Josh poczuje się lepiej.
- Tristan... Opowiadać bajki... W twoim wieku... Powinieneś się wstydzić!
- Nie jestem jeszcze taki stary! - bronię się.
- A ja naiwny...Twoja obsesja na jego punkcie nie zna granic. Przyznaj, że tylko czekasz, by zabrać go do domu i zabarykadować drzwi. Będziesz mu gotować i rozpieszczać, aż obydwaj zaczniecie rzygać tęczą od nadmiaru cukru.
- Jesteś niesprawiedliwy! Nigdy tak nie robiłem!
- Już tak robisz. Zachowujesz się inaczej, ubierasz inaczej, ciągle spoglądasz na ekran telefonu. Beznadziejny przypadek. Nie ma dla ciebie ratunku.
- To prawda, bardzo go kocham.
- A co ze ślubem? Dostaliśmy zaproszenie, które nie zostało anulowane.
- Ślub się odbędzie – odpowiadam z dumą.
- Oszalałeś?! Zwiążesz się z nieletnim, który cię zdradzał na prawo i lewo, i nawet tego nie pamięta?!
- Josh nie jest nieletni – grożę mu palcem. - Sam mówiłeś, że przy nim jestem inny. Masz rację. Nie zrezygnuję. Jest mi potrzebny niczym tlen.
- Uważaj... Twój wybranek pokazał już pazurki.
- Więc skorzystam z twojego pomysłu i zamknę go w domu.
- To nic nie da. Nie jest zdolny do miłości. Wiesz jak to się mówi „czym skorupka za młodu...” Z tym bagażem doświadczeń odniósłby oszałamiający sukces jako psychopata. Zero uczuć, zero rodziny.
- My byliśmy jego rodziną. Ty, Abby i ja.
- To było zanim Randal położył na nim swoje łapska, czy też po? A może w trakcie? - duma.
- Josh jest mój. Kocham go. Ślub zgodnie z planem. Jeśli nie chcesz brać w nim udział, zrozumiem.
- Czegoś takiego nie da się opuścić. Po prostu nie chcę, abyś cierpiał, to wszystko. Jesteś dla mnie jak brat – mocno mnie obejmuje.
- Ty dla mnie też.
- A co zrobisz, jak Neal po niego wróci? Albo jeśli pojawi się ktoś inny?
- Jak to co? - wchodzę do windy. - Pozbędę się konkurencji. Poza tym drugi raz nie dam go sobie odebrać.
- Oby. Ciężko wyleczyć złamane serce u faceta.
- Tobie prawie się to udało, doktorze Ron.
- Wypchaj się!
- Cześć.
Nowy kontrakt sprawił, że znowu mam ochotę osiągnąć niemożliwe. Jedną z takich rzeczy będzie z pewnością usidlenie Josha. Ślub mi to ułatwi. Może powinienem zmusić go do podpisania intercyzy? Kazać sobie zapłacić za każdy rok związku... Ostatecznie jest mi winny sto milionów...
Spoglądam na zegarek. Dochodzi dwudziesta. Wychodzę z budynku. Harold otwiera mi drzwi samochodu.
- Jedziemy do szpitala? - pyta, odpalając silnik.
- Jeszcze nie. Najpierw chcę obejrzeć wyniki pracy detektywa Tannera. Ma układ z policją. Mam nadzieję, że wspólnymi siłami uda im się ustalić sprawcę porwania.
- Może mu pan zaufać. Jest uparty i dokładny – zapewnia mnie.
Niecałe pół godziny później parkuje samochód niedaleko centrum, przed niepozornie wyglądającą kamienicą. Jest dwupiętrowa i odnowiona, choć w żaden sposób nie wyróżnia się na tle innych domostw. Rozglądam się, lecz nie dostrzegam żadnej tabliczki. Są za to kamery oraz srebrny przycisk domofonowy.
- Jesteś pewny, że to tutaj?
- Tak, proszę pana – uśmiecha się, zachęcając mnie do działania. Podchodzę bliżej i wyciągam rękę w kierunku klamki.
- Proszę wejść, panie Wood – odzywa się kobiecy głos, uprzedzając moje działania.
- Dziękuję.
Korytarz jest jasno oświetlony i wyłożony wzorzystą wykładziną. Dostrzegam młodą kobietę, siedzącą za biurkiem.
- Zapraszam, pan Tanner za chwilę do pana przyjdzie – wskazuje na gabinet po prawej stronie, nie odrywając się od komputera. Odsuwam krzesło i siadam przy masywnym stole, na którym leży tablet oraz teczka z dokumentami.
- Już jestem – do środka wpada detektyw, zamykając za sobą drzwi. - Panie Wood – ściska moją dłoń. - Mam mało czasu, więc będę się streszczać. Oto zdjęcia, które przesłał mi Cheng – sięga po sprzęt i wyświetla zawartość folderu na ekranie, który powieszony jest na ścianie na wprost mnie. Dzięki temu widzę aż nazbyt dokładnie brudną i nieco porwaną koszulę oraz spodnie.
- Miał je na sobie, gdy widzieliśmy się po raz ostatni.
- Jest pan tego pewien?
- Tak. Tego dnia Josh miał jakiś ważny egzamin. Sam kazałem mu ją ubrać – niechętnie wracam do scen, które setki razy wyświetlałem sobie w głowie niczym film. Obudziłem się dość wcześnie. Szukałem go w łóżku, tymczasem on od dawna siedział przy stole w kuchni, przeglądając jakieś papiery. Był bardzo zdenerwowany. Objąłem go. Pachniał mydłem...
- … Jest pan pewien, że chce je obejrzeć?
- Przepraszam, mógłby pan powtórzyć? - niechętnie wracam do rzeczywistości.
- Pytałem o zdjęcia z obdukcji. Chce je pan obejrzeć?
- Tak – zaciskam szczęki, gotowy na najgorsze, jednak nawet moja spaczona wyobraźnia nie była przygotowana na taki szok. Zakrywam usta dłonią, by nie wydać żadnego dźwięku. Josh wyglądał strasznie, jak cień człowieka. Był jeszcze szczuplejszy. Przerażony. Całe jego ciało pokrywały ślady po uderzeniach.
- Zostały zrobione tego samego dnia, w którym znaleziono pana Olsona.
- Wystarczy – odwracam wzrok, nie mogąc dłużej znieść ich widoku.
- Tu mamy zdjęcia mecenasa Randala oraz jego żony, a także wyciąg z konta bankowego, o którym już wspominałem.
- Sprawdzał pan, czy Josh gdzieś wyjeżdżał? Korzystał z kart płatniczych? Telefonu?
- Wszystko jednoznacznie wskazuje na to, że jest pan ostatnią osobą, która go widziała. Jego telefon przestał być aktywny dwunastego czerwca około godziny osiemnastej. Konto bankowe także jest nietknięte. Znajduje się tam jakieś dwanaście tysięcy dolarów. Są to pieniądze pochodzące ze stypendium naukowego, które...
- Tak, wiem. Czyli Josh nie miał nic wspólnego z kradzieżą mojego projektu – oddycham z ulgą.
- Tego nie możemy wykluczyć. Będziemy obserwować mecenasa. Prędzej czy później skontaktuje się z osobą, która mu pomagała. Do tego czasu radziłbym, by zachował pan czujność i ostrożność.
- Wynająłem ochronę, a poza tym nie sądzę, by mój narzeczony stanowił dla mnie jakiekolwiek zagrożenie. Sam pan widział w jakim obecnie jest stanie.
- Nie rozumiemy się, panie Wood. Nie chodziło mi o zagrożenie pana życia, lecz jego. Jeśli te dwie sprawy w żaden sposób nie są ze sobą powiązane, oznacza to, że to on jest celem. Dopóki porywacz jest na wolności, pan Olson nie jest bezpieczny.
- Josh... To niemożliwe! Mówiłem panu, że to zwykły chłopak. Nie ma rodziny, bliskich przyjaciół...
- A jego ojciec? Cheng wspominał że zniknął.
- Pewnie zapił się na śmierć – odpowiadam z niesmakiem. Niedobrze mi za każdym razem, gdy o nim myślę. Jak mógł porzucić synka? Nie dał mu nic poza bólem i stresem, które odbiły się na całym jego życiu. Nie umie nawiązać bliskich relacji. Jest, a właściwie był mocno zamknięty w sobie. Nie prosi o pomoc. Ze wszystkim zmaga się sam. Przez cały okres naszego związku starałem się, by się na mnie otworzył. Dzielił tym, co czuje. Pozwolił mi się sobą opiekować.
- Kto się więc nim zajmował?
- Jakaś daleka krewna, która zmarła kilka lat temu. Josh mieszkał razem z nią, lecz po jej śmierci córka zdecydowała, że sprzedaje dom i wyrzuciła go na ulicę.
- Wie pan jak ona się nazywa?
- Nie. Wiem za to, że jeszcze w liceum uciekła z chłopakiem do Teksasu i od tamtej pory nie kontaktowała się z matką. Miała do niej żal za to, jak ta ją traktowała. Biorąc pod uwagę, że w identyczny sposób traktowała Josha szczerze wątpię, aby dziewczyna czegokolwiek mu zazdrościła. Josh wspominał, że była miła. Pomogła mu przewieźć rzeczy do wynajętego pokoju. Widzieli się tylko ten jeden raz.
- A koledzy ze studiów? Przyjaźnił się z kimś?
- Nie. Gdy Randal zaproponował mu staż w kancelarii, zazdrość innych zrobiła swoje.
- No dobrze. Ostatnie pytanie. Kto wiedział o waszym związku?
- O naszym związku? - dziwię się.
- Mieszkaliście razem, prawda? Jest pan bogaty, pana zdjęcia pojawiają się w prasie przy różnych okazjach, zwłaszcza w ostatnim czasie... - spogląda na mnie wymownie. Tak, sporo imprezowałem, ale co z tego?
- Co to ma do rzeczy? - obejmuję się ramionami w obronnym geście.
- Chroni pan swoją prywatność. Kto o was wiedział?
- Ron, mój wspólnik. Moja matka. Sekretarka. Nie robiłem z tego tajemnicy, ale też nie obnosiłem się swoim szczęściem.
- A byli partnerzy lub partnerki?
- Same przelotne znajomości. Zazwyczaj kilkutygodniowe. Przed Joshem nigdy z nikim nie mieszkałem – przerywa nam pukanie do drzwi.
- Dex, musimy iść – uzbrojony mężczyzna zagląda do pokoju.
- Przepraszam pana, panie Wood, ale obowiązki wzywają. Będziemy w kontakcie – ściska mi dłoń i pośpiesznie wychodzi, podążając za ubranym w kamizelkę kuloodporną mężczyzną.
Życie Josha może być zagrożone, a ja nadal nie wiem przez kogo... Nie powinienem zostawia go samego, nawet za cenę nowego kontraktu.

- Dziękuję, Haroldzie, możesz wrócić do domu. Zadzwonię, gdybym czegoś potrzebował.
- W razie czego nasz człowiek cały czas czeka pod szpitalem. W bagażniku mam torbę z rzeczami na zmianę. Rano przywiozę śniadanie.
- Jak zawsze myślisz o wszystkim.
- Drobiazg, proszę pana.
- Nie wolisz odpocząć? Może chcecie gdzieś wyjechać z córką i wnukami? 
- Nie ma takiej potrzeby. Od lat pracuję w tej branży. Rozleniwiłbym się, gdybym nie musiał nic robić.
- Tym bardziej cieszę się, że trafiłeś do mnie. Rose i ty bardzo mi pomagacie.
- Dobranoc, panie Wood.
- Dobranoc – obserwuje jak odjeżdża zostawiając mnie na szpitalnym parkingu. Inny samochód miga do niego światłami, dając znać, że pełni wartę. Oby to wystarczyło...
Gdy docieram na górę od razu zauważam, że panuje tam małe zamieszanie.
- Co się dzieje? - pytam Dennisa, który siedzi przed salą.
- Pan Wood... Z mojej strony wszystko w porządku, ale pański podopieczny chyba gorzej się poczuł. Doktor Kent wspominał, że ma gorączkę.
- Dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś?! - wbiegam do środka. Ordynator oraz jedna z pielęgniarek stoją przy łóżku nieprzytomnego Josha. - Co się dzieje?! - od razu domagam się wyjaśnień.
- Uprzedzałem, aby zachował pan ostrożność i nie przysparzał mu niepotrzebnych stresów, prawda? - lekarz spogląda na mnie z wyrzutem.
- Nic nie zrobiłem! Musiałem jechać do firmy. Mówiłem mu, że wrócę!
- Teraz to nie ma znaczenia. Staramy się obniżyć temperaturę. - Wyciągam rękę i dotykam rozpalonego czoła. Błękitnooki odwraca gwałtownie głowę. Wygląda jakby śnił mu się wyjątkowo zły sen.
- Spokojnie, wszystko będzie dobrze – szepczę, ściskając jego dłoń.
- W jego stanie tak wysoka gorączka może zagrozić życiu. Wiedział i widział pan, że organizm jest mocno wycieńczony. Myślałem, że jest pan rozsądniejszy. Siostro – zwraca się do pielęgniarki – proszę podłączyć pacjenta do monitora i przynieść kompres chłodzący.
- Dobrze, panie ordynatorze - kobieta od razu wykonuje polecenia swojego przełożonego.
Przez następną godzinę doktor Kent nie odstępuje Josha ani o krok. Jest bardzo zaangażowany w swoją pracę, lecz gorączka nie ustępuje.
- Mógłbym go umieścić w wannie z lodem, ale boję się zapalenia płuc – mężczyzna rozważa na głos różne opcje.
- Nie może pan zrobić nic więcej? Bardzo się męczy – zaciskam palce na ramie łóżka.
- Jeszcze chwilę i wyproszę pana na korytarz.
- Przepraszam - kajam się. 
- Poczekamy pół godziny – decyduje lekarz. - Muszę zajrzeć do innych pacjentów. Niedługo wrócę.
Josh jakby wyczuł, że go zabrakło, bo przesuwa się jak najbliżej poręcz.
- Nie rób tak, skarbie, bo wyrwiesz kroplówkę. Leż spokojnie. To wkrótce minie – łapię go za rękę, by czuł, że nie jest sam. Uspokaja się. Siadam obok niego i nie puszczam drobnej dłoni nawet w chwili, gdy doktor Kent rzuca mi wściekłe spojrzenie. Na szczęście wysoka temperatura stopniowo opada, co obaj przyjmujemy z dużą ulgą.
- Mam umówione konsultacje, ale w razie czego proszę mnie zawołać – instruuje lekarza, który przejmuje po nim dyżur. - Gdy pacjent się obudzi proszę się upewnić czy obecność pana Wooda nie sprawia mu przykrości.
- Panie doktorze, pan chyba nie... - wtrącam się do rozmowy, oburzony.
- To było moje ostatnie ostrzeżenie. Miłego dnia – zerka na monitor, po czym wychodzi.
Josh długo śpi. Jego wątła klatka piersiowa unosi się i opada z dużym wysiłkiem. Późnym popołudniem w końcu otwiera zaspane powieki. Przez chwilę jest zdezorientowany. Chciałby się podnieść, lecz nie ma na to siły.
- Nie – powstrzymuję go.
- Jesteś... - szepcze schrypniętym głosem, bezwolnie opadając na poduszkę z wyrazem ulgi na twarzy.
- Już dobrze – tylko tyle jestem w stanie wydukać, bo gardło mam zbyt ściśnięte od emocji. Przez chwilę mam wrażenie, że znowu zasnął, ale ponownie otwiera oczy.
- Możesz... -  odzywa się ponownie, lecz szybko rezygnuje z tego, co chciał powiedzieć.
- Mów. Jestem tu dla ciebie – zachęcam go.
- Chciałbym wody.
- Proszę – sięgam po butelkę i nalewam niewielką ilość do szklanki. - Pomogę ci – unoszę mu głowę by się nie zakrztusił. - Jeszcze? - pytam, gdy opróżnia szklankę.
- Nie, dziękuję.
- Mogę coś jeszcze dla ciebie zrobić? - ciemnowłosy przygryza dolną wargę. Waha się... - Przepraszam, że zostawiłem cię samego.
- Myślałem, że już nie wrócisz... - przyznaje ze smutkiem.
- Nigdy cię nie zostawię. To wina Rona i jego głupich pomysłów!
- Kim jest Ron?
- Moim wspólnikiem. Prowadzimy razem firmę. Poznaliśmy się jeszcze w szkole średniej.
- A gdzie my się poznaliśmy?
- Śpij. Potem ci opowiem – muskam opuszkami jego policzek.
- Nie...
- Nie odejdę. Przysięgam – uprzedzam jego słowa.
- Potrzymasz mnie za rękę? - patrzy na mnie z nadzieją.
- Potrzymam – zasypia praktycznie od razu.
Cały Josh. Zawsze chciał drobiazgów. Uwielbiał zakradać się do mojego gabinetu, gdzie przesiadywałem nad szkicami i obejmował mnie ramionami. Wydawało mu się, że jest bardzo cichutko. Bezbłędnie odczytywałem jego zamiary. Udawałem, że pracuję czekając, aż się zbliży. Potem mogłem posadzić go na swoich kolanach i całować bez końca. Był mój. Duszą i ciałem, jak mi się błędnie wydawało.
Tak łatwo jest go kochać. Zatracić się w tych jasnych oczach, zawładnąć miękkimi ustami, grzać się w blasku uśmiechu, a następnie rozebrać i posiąść. To ja nauczyłem go miłości. To ja pierwszy pocałowałem. Na samą myśl, że pozwalał, by dotykał go ktoś inny, coś się we mnie gotuje. Jego amnezja jest jak dar z nieba. Nie pamięta przeszłości? I bardzo dobrze! W przeciwieństwie do niego, znam wszystkie jego słabe punkty. Sprawię, że pokocha mnie mocniej niż kiedykolwiek. Zwiążę go z sobą, uzależnię. Chcesz mnie, więc będziesz miał...