Rozdział IV

 

„Zdrajca”

Cichy szmer oraz głosy rozmawiających pielęgniarek, dochodzące z korytarza, przerywają mój sen. Nie zdziwiło mnie to, że nie obudziłem się w swoim łóżku, co w ostatnim czasie rzadko mnie spotykało. Po drugiej stronie pokoju dostrzegam cień.
- Josh? Dlaczego nie śpisz? - nie reaguje. Siedzi dokładnie na wprost mnie. - Połóż się, jesteś zbyt słaby by wstawać. - Nawet nie drgnął. Wpatruje się w swoje nagie stopy, które nie dotykają podłogi. Może śpi, albo lunatykuje? - Josh? - podchodzę bliżej. Chłopak unosi głowę i spogląda na mnie przestraszonym wzrokiem.
- Jesteś tutaj...
- Połóż się, bo spadniesz.
- Bardzo się boję.
- Nie bój się. Na korytarzu jest ochrona. Nikt obcy tu nie przyjdzie – moje słowa są mało kojące, bo obejmuje się ściśle ramionami, krzywiąc z bólu. - Zawołam pielęgniarkę – gdy próbuję się wycofać, łapie mnie za marynarkę.
- Nie odchodź!
- Spokojnie, nigdzie nie pójdę. No już, kładź się – popycham go w kierunku łóżka i okrywam kołdrą. - Zmarzłeś... - zauważam, gdy muska opuszkami moją dłoń.
- Możesz... Możesz potrzymać mnie za rękę? - błagalny szept mojego ukochanego jest jak policzek. Najpierw mnie zdradzałeś, a teraz szukasz oparcia... Typowe...
- Jasne – wzdycham, niechętnie siadając obok łóżka. Ostrożnie splatam nasze palce. Jego są chłodne i bardzo szczupłe. Próbuję je ogrzać, lecz na niewiele się to zdaje. Josh przygląda się tym staraniom, a po chwili unosi wzrok. Te oczy... Jest ode mnie dużo młodszy, lecz jego spojrzenie mówi coś zupełnie innego. - Śpij. Posiedzę przy tobie – nie potrafię powstrzymać słów, na dźwięk których uśmiecha się z wdzięcznością.
- Dziękuję... Jesteś dla mnie taki dobry. Od pierwszej chwili, gdy cię ujrzałem...
- Cii... - przerywam mu, bo wprawia mnie w zakłopotanie. Nie jestem jego sojusznikiem. Już nie.
- Gdy jesteś obok, czuję się tak, jakby wszystko było na swoim miejscu. Proszę, nie odchodź... Nie zostawiaj mnie samego... - przyciąga nasze splecione palce do swojej klatki piersiowej. Dłuższe niż zwykle, czarne kosmyki opadają mu na twarz. Wolną ręką przesuwam je do tyłu. Jego serce bije wolno i regularnie. Wreszcie śpi. Powinienem cofnąć dłoń i wrócić na swój fotel, ale nie potrafię. Ma rację. Wszystko jest na swoim miejscu. Żałuję, że to tylko iluzja...

Od wczesnych godzin rannych jestem bombardowany mnóstwem wiadomości od Rona, który przekonuje mnie do wzięcia udziału w popołudniowym spotkaniu. Spoglądam na Josha, który wodzi za mną wzrokiem.
- O co chodzi? - pytam, wprowadzając poprawki do projektu.
- Chciałem cię zapytać o... - wyspał się i wygląda nieco lepiej.
- Nie teraz. Jestem zajęty. Jedz śniadanie.
- Już zjadłem, dziękuję.
- Nic nie zjadłeś – odpowiadam zirytowany.
- Nie jestem głodny.
- Nie obchodzi mnie to. Każda godzina, którą tu z tobą spędzam oznacza straty dla firmy, więc mógłbyś się bardziej postarać.
- Przepraszam, nie wiedziałem – spuszcza wzrok, wywołując we mnie poczucie winy. Tylko ja znam jego przeszłość. To oczywiste, że chce poznać odpowiedzi na różne pytania, ale nie czuję się na siłach, by rozdrapywać stare rany. - Muszę zadzwonić do Rona. Za chwilę wrócę – informuję go.
- Nie odchodź! - od razu protestuje.
- Masz ochronę, więc przestań panikować – wychodzę na korytarz. Pod drzwiami czuwa Randy, który od razu do mnie podchodzi. - Idę po kawę – informuję go, wybierając jednocześnie numer wściekłego wspólnika.
- No nareszcie! Ile mam czekać?!
- Pisałem ci chyba sto razy, że nie mogę go teraz zostawić, prawda?
- Tristan, ci kolesie proponują nam dwadzieścia milionów, rozumiesz to?! Dwadzieścia! Nie odkujemy się, ale lepsze to, niż nic.
- Wiem, nie musisz mi tego tłumaczyć – wzdycham, wyglądając przez okno.
- Chyba jednak muszę. To tylko kilka godzin. Nic mu nie będzie. Ostatecznie to szpital. W razie czego pracują tam setki lekarzy.
- Co ty nie powiesz... - drwię.
- Jak on się czuje? Nie słyszę entuzjazmu w twoim głosie, więc mniemam, że dobrze nie jest.
- A jak ma się czuć? Ktoś tak go skatował, że stracił pamięć.
- Takiemu do dobrze... Na jego miejscu też wolałbym zapomnieć. Nie zmienia to faktu, że jego życiu nie zagraża niebezpieczeństwo, a to z kolei oznacza, że punktualnie o trzeciej stawisz się w siedzibie naszej firmy i oczarujesz gości, jasne?
- Powiedziałem ci, że nie...
- Dwadzieścia milionów, Tristan. Josh ma opiekę i ochronę, poradzi sobie. Poza tym dobrze ci zrobi jeśli zmienisz otoczenie. Mam ci przypomnieć w jakim byłeś stanie, gdy odszedł?
- Nie.
- W spotkaniu weźmie udział żona tego kanadyjskiego prezesa, więc pojedziesz do domu i ubierzesz się elegancko, a potem będziesz ją tak długo czarował, aż zacznie jeść ci z ręki. Pamiętaj, to nasza szansa, by wrócić do gry. Nie stać nas na kolejne porażki.
- Wiem. Będę.
- I to rozumiem! - cieszy się. - Do tego czasu przejrzyj dokumenty i upewnij się, że wszystko jest perfekcyjne. Nie zawiedź mnie – rozłącza się.
Ron ma rację. Za bardzo się zaangażowałem. To firma powinna być na pierwszym planie. Josh miał już swoją szansę. Codziennie wmawiał mi, że bardzo mnie kocha, a następnie szedł do łóżka z Randalem. Nawet powieka mu nie drgnęła... Jak można być aż tak zakłamany? Co takiego w sobie ma, że na sam jego widok jestem w stanie rzucić wszystko i spełniać jego zachcianki? Może to te oczy, które wydawały mi się smutne? A może łzawe historyjki o nieszczęśliwym dzieciństwie? Chociaż gdyby się nad tym głębiej zastanowić, zawsze milczał na ten temat. To ja namawiałem go do zwierzeń. Nasze życie było zupełnie inne. Nigdy nie musiałem się zastanawiać nad tym co będę jeść, ani gdzie spać, zwłaszcza jako dziecko. W porównaniu ze mną był znacznie bardziej samodzielny. Nie prosił o pomoc. O nic mnie nie prosił. Sam mu się narzucałem. Chciałem, by mieszkał w lepszych warunkach, kupowałem drogie prezenty, zabierałem na wakacje. Byłem szczęśliwy, gdy on był szczęśliwy. A przynajmniej tak mi się wydawało. Co skłoniło go do tak perfidnego postępowania? I czemu nie jestem w stanie wyciągnąć wniosków z własnych błędów? Miłość mnie ogłupia...
Kupuję kawę w automacie i dzwonię do Tannera.
- Panie Wood, właśnie miałem do pana dzwonić. Detektyw Cheng przysłał mi zdjęcia ubrań, które pański narzeczony miał na sobie w chwili odnalezienia. Są też zdjęcia z obdukcji. Konsultowałem się z biegłym sądowym. Jego zdaniem ślady ewidentnie wskazują na tępe, płaskie, elastyczne narzędzie. Oznacza to, że porywacz był przygotowany do zadawania bólu – nabieram gwałtownie powietrza. Przygotowywał się, by go bić? Zabiję drania! - Czy mógłby pan przyjechać do mojego biura? Panie Wood? - odrywa mnie od morderczych myśli.
- Tak... Przyjadę po południu – przeczesuję włosy palcami. Rewelacje Tannera ścięły mnie z nóg.
- Zadzwonię, gdy dowiem się czegoś nowego.
Wyrzucam obrzydliwą, a teraz dodatkowo zimną kawę i wracam do pokoju.
- W środku jest terapeutka. Przyprowadził ją doktor Kent, więc pozwoliłem jej wejść – raportuje Randy.
- Dziękuję – naciskam na klamkę. Zdenerwowany Josh z ulgą przyjmuje mój powrót. Ręce znowu ma podpięte do kroplówek. Na łóżku obok niego siedzi szczupła blondynka w okularach.
- Dzień dobry – wita się ze mną, uroczo uśmiechając. - Jestem Inga. Miły pan goryl już mnie przeszukał.
- Tristan Wood – podchodzę bliżej, wymownie się jej przyglądając. Speszona, siada na krzesło.
- Jak już mówiłam, pomogę Joshowi odzyskać pamięć – zaciska palce na drobnej dłoni chłopaka. Tylko jej brakowało mi do szczęścia.
- Proszę na niego nie naciskać. Doktor Kent powiedział...
- Spokojnie, panie Wood. Wiem, że nie wyglądam, ale mam spore doświadczenie. Z moją pomocą Josh szybko wszystko sobie przypomni, prawda?
- Nigdzie się nam nie śpieszy. Skoro przysłał panią ordynator, to chyba nie muszę mówić czego oczekujemy, prawda?
- Panie Wood, nie ma pan nic ciekawszego do roboty? Może mały spacer? Dobrze by panu zrobił - odwraca się w moją stronę i mierzy pewnym siebie wzrokiem.
- Mogę poczekać na korytarzu aż pani skończy – proponuję, choć nie mam ochoty zostawiać ich samych.
- Nie wychodź – prosi Josh.
- Jednak zostanę – wracam na swój fotel i sięgam po komputer.
- Zaczniemy od prostych gier na skojarzenia, a potem zobaczymy. W tej chwili najważniejsze jest to, żebyśmy się zaprzyjaźnili i miło spędzali razem czas – błękitnooki wydaje się nieco przytłoczony jej osobą. - Wygodnie ci? Lekarz mówił, że masz mocno obite plecy. Może poprawić ci poduszki? - zrywa się z krzesła i pochyla, jakby chciała go objąć. Piorunuję ją spojrzeniem, na które nie ma szansy odpowiedzieć, bo jest odwrócona do mnie plecami.
- Tak jest dobrze, proszę pani.
- Nie bądź taki oficjalny, Josh. Możesz do mnie mówić po imieniu – wraca na swoje miejsce. - Pamiętasz cokolwiek, co miało miejsce przed wypadkiem? - kontynuuje przesłuchanie.
- Nie.
- Starasz się sobie przypomnieć?
- Tak, ale zawsze kończy się bólem głowy.
- Jak bardzo cię boli?
- Nie wiem. Nie tak jak plecy.
- No tak, to może być problem – Inga zakłada okulary i zaczyna studiować kartę chorego. - Tu jest napisane, że zostały mocno obite... Hmm... Wiem, co ci pomoże! Poczekaj tu na mnie. Niedługo wracam – głaszcze go po włosach, po czym opuszcza pokój.
Zaskoczony chłopak przez chwilę wpatruje się w drzwi, a potem spogląda na mnie, lecz widząc, że pracuję, nic nie mówi. Po kilku minutach wraca z powrotem, uśmiechając się.
- Już jestem – rzuca coś na łóżko, po czym sięga do kroplówek. - Na chwilę je odłączę, dobrze? Dostajesz głównie glukozę i witaminy, więc nic złego się nie stanie. A teraz – z powrotem sadowi się na łóżku – dasz radę usiąść? Musimy to zdjąć – wskazuje na szpitalną koszulę.
- Mogę zapytać co pani robi? - wtrącam się, gdy widzę jak rozwiązuje tasiemki na jego plecach.
- Dzięki temu nie będzie bolało. Mogę? - pokazuje Joshowi pudełko.
- Proszę – skoro on się zgadza, ja nie mam nic do powiedzenia.
- Ojej... - wyrywa się jej na widok śladów na jego ciele. Nabiera odrobinę maści, lecz gdy przykłada dłonie do posiniaczonej skóry, ciemnowłosy syczy z bólu i przygryza mocno wargę. - Przepraszam...
- Dosyć! Proszę stąd natychmiast wyjść! - podchodzą do łóżka i łapię kobietę za ramię.
- Panie Wood, ja chciałam pomóc – zaczyna się tłumaczyć, gdy ciągną ją w kierunku drzwi.
- Na dziś dość pani zrobiła. Josh jest zmęczony.
- Ale to mu pomoże!
- Randy! - wołam ochroniarza, który od razu wchodzi do środka – odprowadź panią.
- Tak jest – na korytarzu słychać ich głośniejszą wymianę zdań.
- Nie powinieneś był tego robić. Chciała dobrze...- karci mnie.
- Nic mnie to nie obchodzi! Nie pozwolę, aby sprawiała ci ból! - podchodzę do łóżka.
- To nie jej wina... - dodaje znacznie ciszej.
Sięgam po maść, którą przyniosła i dokładnie oglądam. „Żel chłodzący, zapobiegający opuchliźnie...” Spoglądam na odsłoniętą skórę. Wygląda koszmarnie.
- Wiem, później ją przeproszę... To żel chłodzący. Jeśli chcesz to...
- Tak, chcę – odpowiada cicho, pozwalając mi się dotknąć. Wylewam odrobinę przezroczystego specyfiku na rękę i przykładam dłoń do lewej łopatki.
- Boli? - upewniam się.
- Jesteś delikatniejszy niż Inga...
- Wydaje ci się. Po prostu dobrze znam twoje ciało.
- Tak? - lekki rumieniec pojawia się na jego bladej twarzy. - Jak długo byliśmy razem?
- Półtora roku.
- To długo – zauważa.
- Mój najdłuższy związek – śmieję się.
- Byłeś ze mną szczęśliwy? - moja dłoń gwałtownie się zatrzymuje. On także to zauważa. - Tristanie? - obraca twarz w moją stronę.
- Gdybym nie był szczęśliwy, nie szykowalibyśmy się do ślubu.
- Do ślubu? Byłem pewny, że żartowałeś
- Odbędzie się za kilka tygodni. Zgodnie z planem.
- A jeśli do tego czasu nie odzyskam wspomnień?
- Nie dbam o to. Sam mówiłeś, że gdy jestem obok, wszystko jest na swoim miejscu, prawda?
- Tak, ale...
- Jeśli sobie nie przypomnisz, rozkocham cię w sobie jeszcze raz.
- To dobrze – uśmiecha się. - Czasami mam wrażenie, że...
- Że co?
- Nic.
- Powiedz mi – nalegam.
- To nic. Po prostu jest mi ciężko. Straciłem wspomnienia. Gdyby nie ty, nie wiedziałbym nawet jak się nazywam... - próbuje dotknąć mojej dłoni. Przerywa mu pukanie do drzwi.
- Mogę? - pojawia się Harold.
- Wejdź, proszę – zawiązuję Joshowi koszulę i pomagam ułożyć się na poduszkach.
- Przywiozłem obiad. Rose ugotowała makaron, tak jak pan prosił.
- Dziękuję.
- Poczekam na dole – nie powiedziałem mu jeszcze, że wychodzę. Przez Ingę nie skończyłem poprawiać projektu. Ron przerobi mnie na pasztet.
- Mam nadzieję, że jesteś głodny – sięgam po pojemnik.
- Proszę, nie zmuszaj mnie.
- Nawet nie zaczynaj! Rozmawialiśmy już o tym.
- Mdli mnie od tych wszystkich leków, które mi podają.
- Jeść też musisz. Proszę – nakładam odrobinę na widelec.
- Nie chcę.
- Albo to zjesz, albo wychodzę – próbuję go zaszantażować.
- Proszę, nie mów tak! - przerażony, łapie mnie za rękę.
- Jedz! - podsuwam mu talerz. Sam widok obiadu zdaje się go odpychać. Może rzeczywiście jest mu niedobrze? - Nie będziesz jadł, tak?
- Nie gniewaj się na mnie. Naprawdę źle się czuję.
- Jak chcesz – wrzucam wszystko do koszyka, który odkładam na podłogę. Wzywam także pielęgniarkę, by ponownie podłączyła kroplówki. Gdy wychodzi i zostajemy sami, poprawiam kołdrę, po czym pakuję komputer do torby. - Odpoczywaj. Randy jest za drzwiami, więc gdybyś czegoś potrzebował...
- Nie!
- Prosiłem, abyś coś zjadł, prawda? Nie wiem czy robisz to złośliwie, czy po prostu chcesz mnie podręczyć, ale dłużej tak nie będzie. Wkrótce znowu cię odwiedzę.
- Tristan, błagam! Nie!
- Odpoczywaj – rzucam na pożegnanie.