Rozdział VII

„Zdrajca”

Kończę zapinać guziki koszuli, którą rano przywiózł mi Harold, gdy rozlega się ciche pukanie do drzwi. Do środka zagląda detektyw Cheng.
- Dzień dobry – rzuca okiem na śpiącego Josha. - Słyszałem, że w nocy sporo się działo.
- Tanner panu powiedział?
- Owszem – mężczyzna pociera brodę, wpatrując się w szpitalny monitor. - Nadal kiepsko wygląda – wskazuje na błękitnookiego.
- Wiem – zaciskam mocniej szczęki. - Są jakieś postępy w śledztwie?
- Nie – przyznaje z rozbrajającą szczerością. - Jak pan już pewnie wie, ewentualny porywacz prawdopodobnie miał ubrane rękawiczki, bo nie znaleźliśmy żadnych odcisków palców. Jednak nie o tym chciałem z panem porozmawiać.
- Tak? - dziwię się, krzyżując ręce na piersi.
- Czytał pan dzisiejszą prasę? - wręcza mi jeden z brukowców.
- Nie kupuję takich szmatławców.
- Proszę otworzyć na stronie czwartej – zachęca mnie, rozsiadając się na krześle. Rozkładam przyniesioną przez niego gazetę i przesuwam wzrokiem po poszczególnych kolumnach.
- „Znany wynalazca Tristan Wood, po serii bezpodstawnych oskarżeń o kradzież jego projektów, znalazł nowy sposób na odreagowanie stresu. Dotkliwie pobił swojego partnera, który przebywa obecnie na oddziale intensywnej terapii...” Co to za stek bzdur?! - irytuję się, widząc zdjęcia, które ostatnio zrobiono mi w klubie, a także zdjęcie szpitala. Mój samochód zaznaczony jest czerwonym kółkiem, by czytelnicy mogli go od razu zidentyfikować.
- Co prawda odradzałem panu przeniesienie narzeczonego do prywatnej kliniki, ale w obecnej sytuacji... - wymownie spogląda na artykuł, w który wpatruję się morderczym wzrokiem.
- Skąd wiedzą o Joshu?!
- Nie mam pojęcia. Uznałem jednak, że lepiej pana ostrzec. To już tylko kwestia czasu, gdy pismaki zaczną tu węszyć.
- To przyjacielska rada czy przesłuchanie? Pan również uważa, że to moje dzieło?! - wskazuję na chorego.
- Nie wiem. Dopóki pan Olson nie odzyska wspomnień...
- To chyba jakiś cholerny żart! - krzyczę, zwijając gazetę w kulkę i rzucając ją do kosza.
- Tristan...? - słaby głos Josha natychmiast przywołuje mnie do rzeczywistości.
- Przepraszam. Obudziłem cię? - okrywam go kołdrą, która się z niego zsunęła, gdy usiadł.
- Pan detektyw? - mruga zaskoczony widząc policjanta, siedzącego po drugiej stronie łóżka.
- Dzień dobry. Jak się pan czuje? - Cheng nie daje nic po sobie poznać. Uśmiecha się, czekając na odpowiedź na zadane pytanie. Przypomina sokoła, gotowego do ataku.
- Lepiej, dziękuję. Tristan, co się stało? Porywacz wrócił? - Josh nie traci czasu. Jest oszołomiony po lekach nasennych, a mimo to nie spuszcza ze mnie wzroku, ignorując gościa.
- Detektyw Cheng przyszedł pochwalić się zerowym postępem w śledztwie – celowo z niego szydzę.
- Czyli nadal jest na wolności... - przyciąga kolana do klatki piersiowej, krzywiąc się z bólu.
- Nie bój się. Podwoiłem liczbę osób, które będą cię pilnować.
- Czas na mnie – informuje nas Chińczyk, wciskając dłonie do kieszeni skórzanej kurtki, którą na sobie ma.
- Dziękujemy za wizytę, detektywie – cedzę przez zęby.
- Miłego dnia – rzuca na pożegnanie, po czym wychodzi.
- Chciałbyś mi coś powiedzieć? - jasnoniebieskie tęczówki wpatrują się we mnie oskarżycielsko.  - O wczorajszej nocy... - unosi znacząco brew.
- Wyspałeś się?
- Jak mogłeś kazać mnie uśpić?! Nie jestem dzieckiem! Sam mogę o siebie zadbać!
- Nie denerwuj się, skarbie. To ci zaszkodzi – podchodzę bliżej niego i przesuwam dłuższe pasma jego ciemnych włosów na bok, bo odsłonić twarz.
- Nic mi nie jest! - próbuje strącić moją dłoń. Popycham go na poduszkę.
- Schowaj pazurki i pocałuj mnie na dzień dobry – szepczę, sięgając do jego ust.
- N-Nie... - za późno... Nadal jestem delikatny i muszę się mocno kontrolować, a to takie trudne.. Jego usta są miękkie i słodkie. Ostrożnie muskam je swoimi, czując rozkoszne dreszcze. Z nikim innym tak się nie czułem. Josh jest wyjątkowy.
- Gniewasz się jeszcze? - pytam, wodząc palcami po bladym policzku.
- Tak.
- Mój mały wojownik – kradnę jeszcze jednego całusa. - Wybaczysz mi?
- Może – ucieka wzrokiem, zawstydzony.
- To mi wystarczy. Po tym, co stało się w nocy, nie możesz tu dłużej zostać.
- Zabierzesz mnie do domu? - jest tak podekscytowany, że ciężko mu to ukryć.
- Zobaczymy co powie doktor Kent. Pójdę z nim porozmawia, dobrze?
- Dobrze.
- Zobacz jakie cudo Harold dla ciebie przywiózł – kładę mu na kolanach porcelanowy talerzyk oraz miseczkę.
- Co to jest? - przygląda się im z rezerwą.
- Borówki amerykańskie i krem waniliowy. Zjesz cały, tak? - upewniam się, wręczając mu łyżeczkę.
- Skoro muszę.
- Wolisz, żebym cię pokarmił?
- Nie. Wolę, abyś przekonał lekarza, by mnie stąd wypuścił.
- Za chwilę wrócę. Jedz – każę mu.
- Tristan? - woła za mną.
- Tak? - odwracam się w jego stronę.
- Wracaj szybko – uśmiecha się w taki sposób, że na chwilę zapominam o wszystkich problemach.

Na korytarzu powinno być czterech ludzi z agencji oraz Randy, brat Dennisa, który siedzi bezpośrednio przy drzwiach.
- Muszę porozmawiać z ordynatorem. Nie wpuszczaj nikogo do środka dopóki nie wrócę.
- Dobrze, proszę pana.
Chociaż poranek jest zazwyczaj najbardziej pracowity, oddział wydaje się cichy i wymarły. Przebywa tu niewielu pacjentów, a większość personelu udała się na obchód razem z ordynatorem. Idę do jego gabinetu. Sekretarka pozwala mi wejść do środka. Lekarz dołącza do mnie chwilę później.
- Panie Wood, o co chodzi tym razem? Akcje w stylu Jamesa Bonda przestały panu wystarczyć?
- Bardzo zabawne, panie doktorze – uśmiecham się kwaśno.
- Pańscy goryle obstawili cały szpital.
- Nie mogę ryzykować powtórnego porwania.
- Co to ma ze mną wspólnego? - pyta lekarz, odkładając okulary na blat biurka.
- Muszę go zabrać do domu.
- Nie za szybko?
- Jeśli tu zostanie, narażam na niebezpieczeństwo jego oraz pańskich podwładnych. Proszę go wypisać. Obiecuję, że zapewnię mu najlepszą opiekę.
- Mówiłem już panu, panie Wood, że to nie jest takie proste. Organizm Josha nadal jest osłabiony, jednak to o psychikę najbardziej się boję. Może na to nie wygląda, ale poczucie bezpieczeństwa jest mu potrzebne bardziej niż kiedykolwiek.
- Staram się jak mogę, doktorze. Zatrudniłem terapeutkę. Każę mu leżeć i będę pilnował, aby jadł, jednak pobyt w szpitalu za bardzo się na nim odbija. A wczorajsza noc tylko pogorszyła sytuację.
- Słyszałem – mężczyzna podpiera podbródek na dłoni i przez kilka sekund rozważa wszystkie opcje.
- Panie ordynatorze... Bardzo pana proszę. Zatrudnię lekarza, pielęgniarkę – wyliczam.
- Nie popadajmy w paranoję. Wystarczy, żeby odpoczywał, brał witaminy i unikał stresów. Mam nadzieję, że wspomnienia pozostaną jeszcze trochę w ukryciu. Obecnie nie jest gotowy zmierzyć się z tym, co go spotkało.
- Tak będzie – zapewniam żarliwie.
- Powiedzmy, że pójdę panu na rękę, ale najpierw muszę go zbadać. Dopiero wtedy podejmę decyzję.
- Bardzo dziękuję – przyjmuję to z dużą ulgą. - Josh się ucieszy.
- Nie traćmy czasu – mężczyzna wstaje ze swojego miejsca. Po drodze ustalamy szczegóły dotyczące wizyt Ingi. W chwili, gdy docieramy do odpowiedniej sali, zaczyna dzwonić mój telefon.
- Muszę odebrać. To detektyw – informuję lekarza.
- Tym lepiej. Proszę poczekać aż skończę.
- Dobrze – najwidoczniej nie chce, abym mu przeszkadzał. Niech tak będzie. - Halo? - witam się z Tannerem.
- Panie Wood, musimy się spotkać – przechodzi od razu do rzeczy bez żadnych wstępów.
- Kiedy?
- Jak najszybciej. Chodzi o mecenasa Randala. Chciałbym panu coś pokazać. Proszę przyjechać do agencji.
- Teraz nie mogę. Lekarz właśnie bada Josha. Chcę jak najszybciej zabrać go do domu. Czytał pan dzisiejsze gazety? Brukowce zaczęły interesować się naszą sprawą.
- Tak, wiem. Mimo to nalegam – jest nieco poddenerwowany.
- Przyjadę po południu, dobrze? Może być czternasta? - spoglądam na zegarek.
- Może być. Do spotkania – rozłącza się. Rozmowy z nim są zawsze konkretne.
Na korytarzu pojawia się mężczyzna, ubrany w ciemnozieloną kurtkę, który celuje we mnie obiektyw aparatu.
- Wyprowadźcie go stąd – proszę Randiego. Jego ludzie odbierają mu sprzęt i kasują zdjęcia. Słyszę jak protestuje, gdy jeden z nich wsiada z nim do windy, by usunąć go poza budynek. - Zabieram Josha do domu. Zadzwoń do Harolda i powiedz mu, żeby czekał pod bocznym wyjściem. Odciągnę ich uwagę, a ty wsiądziesz z nim do samochodu.
- Dobrze, proszę pana.
- Pilnuj go. Ma bezpiecznie opuścić szpital - instruuję go.
- Może mi pan zaufać. Nie spuszczę go z oczu nawet na chwilę.
- Dziękuję – klepię go po ramieniu. - Pomogę mu się ubrać i możemy jechać.
- Jak pan sobie życzy – uśmiecha się do mnie.
Wchodzę do środka i odkrywam, że doktor mnie ubiegł, bo Josh ma już na sobie czarną bluzę, zapinaną na zamek oraz czarne dresy. Czerń niesamowicie podkreśla bladą cerę i szarobłękitne tęczówki. Jest piękny.
- Już jesteś gotowy? - nie wiem co jeszcze powinienem powiedzieć. Znowu mam przed sobą dawnego Josha – opanowanego i sprawiającego wrażenie znacznie starszego niż w rzeczywistości. Za to jest wyjątkowo chudy, co mi się nie podoba. I nie tknął śniadania...
- Pan doktor powiedział, że nic mi nie jest  - cieszy się.
- Ledwo trzymasz się na nogach, ale nie martw się. Postaram, abyś doszedł do siebie.
- Tu są leki, które proszę wykupić – Kent wręcza mi pokaźny plik recept. - Ma pan mój numer telefonu, prawda? Proszę dzwonić, gdybym coś się działo.
- Bardzo dziękuję, panie ordynatorze – ściskam wyciągniętą dłoń.
- Proszę także zadzwonić do pani Ingi.
- Tak też zrobię – uśmiecham się, nie umiejąc oderwać wzroku od mojego ukochanego.
- Dlaczego tak mi się  przyglądasz? - pyta podejrzliwym tonem, gdy tylko lekarz znika za drzwiami.
- Bo wyglądasz inaczej.
- Tak?
- Ciuchy na tobie wiszą. I nic nie zjadłeś – dodaję z wyrzutem.
- Jestem zbyt rozemocjonowany, by jeść. Proszę, jedźmy już.
- Zawołam Randiego. Zabierze cię do samochodu.
- Nie mogę pójść z tobą? - dziwi się.
- Tak będzie bezpieczniej. Poza tym muszę jeszcze postarać się o leki.
- Nie chcę leków!
- A widziałeś się w lustrze? Gdyby nie te nocne odwiedziny, spędziłbyś w szpitalu kolejny tydzień, jak nie lepiej.
- Nie strasz mnie!
- Nie masz pojęcia, jak bardzo cię kocham, prawda? - podchodzę bliżej niego i chowam jego twarz w dłoniach. Wpatruje się we mnie tak intensywnie, iż mam ochotę tulić go do siebie nie zważając na nic. Moja bliskość nadal nieco go peszy. Nie chcę na nim niczego wymuszać, więc szybko się odsuwam, wpuszczając do środka ochroniarza. - Zabierz Josha do samochodu. Za chwilę do was dołączę.
- Dobrze, proszę pana – mężczyzna wychodzi na korytarz, rozgląda się uważnie, a potem pozwala, by chłopak podążył za nim do windy.
- Tylko się pośpiesz – upomina mnie. Jest zdenerwowany. Ja zresztą też. Nie wiem jak zareaguje na nasze mieszkanie. Czy jego widok przywoła jakieś wspomnienia? Czy przypomni sobie szczęśliwe chwile, które w nim spędziliśmy? Dowiem się tego za kilkanaście minut.