Rozdział VIII

„Zdrajca”

Dotarcie do domu nie zabiera nam wiele czasu. Umiejętności Harolda sprawiają, iż samochód zdaje się płynąć nawet w najgorszych korkach, które wymagają bezustannego ruszania i hamowania. Mężczyzna co pewien czas zerka w lusterko, by przyjrzeć się Joshowi, który z zainteresowaniem podziwia widoki za oknem. Nic nie mówi. Zawsze był skryty. W limuzynie towarzyszy nam także Randy. Ma dwadzieścia siedem lat. Jest wysoki, szczupły. Rysy jego twarzy są bardzo podobne do Dennisa. Obydwaj mają mocno zarysowane podbródki, jasnobrązowe oczy i modnie przystrzyżone włosy, które pojaśniały od słońca. Jeśli zestawimy to z opalenizną, nie trudno zgadnąć, że ich poprzednie miejsce pracy było znacznie słoneczniejsze... Podobają mi się. Gdyby nie Josh, z pewnością próbowałbym uwieść któregoś z nich. Jak ognia unikałem czarnowłosych kobiet i mężczyzn.
Harold zwalnia, a strażnicy otwierają bramę. Strzeżone osiedle, które ogradza płot – czy to wystarczy? Tak długo, jak porywacz będzie na wolności, nigdzie nie jest bezpiecznie.
- Jesteśmy na miejscu – wysiadam z samochodu i czekam, aż Randy otworzy drugie drzwi.
- Tu mieszkamy? - mój narzeczony podziwia kompleks kilku apartamentowców, wokół których rozciąga się zadbany park, plac zabaw dla dzieci oraz kryty basen, siłownia i spa. Jest tu także restauracja, mini kino, bar. Idealne miejsce dla osób, które dbają o swoją prywatność.
- Chodź – biorę go za rękę i prowadzę w kierunku windy. Te kilka chwil wystarczy, aby stwierdzić, jaki jest przejęty. Uśmiecha się do mnie blado. - Proszę – wpuszczam go do mieszkania, pozwalając, by się rozejrzał. Wchodzimy do salonu, który jest największym pomieszczeniem w całym domu. Pierwotnie znajdowały się tu dwa osobne mieszkania. Wykupiłem drugie i przerobiłem je na trzy sypialnie oraz moją pracownię. Znajdują się z drugiej strony. W moim dawnym mieszkaniu wyburzyłem ściany i w taki oto sposób powstała olbrzymia przestrzeń. Z okien widać centrum miasta. Wystrój jest raczej skromny - wielka, skórzana kanapa, stół i krzesła, a dalej kuchnia.  Wszystko na wyciągnięcie ręki, tak jak lubię.
- Panie Wood! Prosiłam, żeby pan zadzwonił, prawda? - Rose beszta mnie od progu, poprawiając fartuszek, który ma ubrany na ciemnogranatową, prostą sukienkę za kolano.
- Przepraszam, zapomniałem – tłumaczę się. Jej matczyne spojrzenie od razu dostrzega schowanego za moimi plecami Josha, którego lustruje od dołu do góry.
- Panie Wood! To on? Jest uroczy! - mocno go obejmuje i całuje w oba policzki. - Ma pan przeuroczego braciszka! - zachwyca się.
- Rose, Josh nie... - chciałbym jej wytłumaczyć, lecz nie jest mi to dane.
- Śmiało, panie Wood. Powiedz prawdę – słyszę cichy, rozbawiony głos jej małżonka.
- Ty jej nie powiedziałeś? - pytam szeptem.
- W życiu! - kpi ze mnie w żywe oczy. Gdy obracam się w jego stronę, dostrzegam jak wymieniają porozumiewawcze spojrzenia z Randym. - Poczekam, aż pan to zrobi. Mam nadzieję, że spisał pan testament...
- Ile masz lat, Josh? Czternaście? Szesnaście? - dopytuje kobieta, sadzając go na kanapie.
- Dwadzieścia dwa, proszę pani – odpowiada potulnie.
- Nie wyglądasz na tyle. Albo to pan Wood wydaje się przy tobie taki stary... - rozważa na głos, wprawiając go w wesoły nastrój. - I proszę, mów mi Rose.
- Nawet nie zapytałem ile ty masz lat... - chłopak nieśmiało spogląda w moją stronę.
- Trzydzieści – odpowiadam automatycznie.
- Za to tak się prowadzi, że dałabym mu o wiele więcej – spada na mnie bezlitosna krytyka meksykańskiej gospodyni.
- Rose, proszę cię, nie pogarszaj sytuacji. Sama widzisz, że jest już wystarczająco przytłoczony - modlę się w myślach, by ugryzła się w język i nie mówiła mu o tym, co robiłem przez ostatnie miesiące.
- Pan Wood wspominał, że niewiele pamiętasz, ale nic się nie martw, dziecko. Wszystko będzie dobrze – dotyka jego policzka z czułością.
- Bardzo dziękuję – odwdzięcza się tak szczerym uśmiechem, że aż mnie ściska w dołku z zazdrości.
- Przepraszam, w sumie powinnam zwracać się do ciebie panie...
- Wystarczy Josh, dobrze? - proponuje jej nieco się rumieniąc.
- Słodki z ciebie aniołek. I taki ładny. Tylko przerażająco chudy. Smakował ci pudding ryżowy? Specjalnie dla ciebie zrobiłam więcej. Masz ochotę?
- Świetny pomysł, Rose. Jeśli przekonasz go do jedzenia, dam ci dużą premię – zachęcam gospodynię do działania.
- Tristan! Jak możesz?! - protestuje błękitnooki.
- Josh musi przyjmować witaminy – wskazuję na papierową torbę, którą położyłem na stole. - Lekarz wszystko rozpisał, więc nie powinno być z tym problemów. Musi też odpoczywać. Wypisałem go ze szpitala na żądanie. Pokażę mu mieszkanie i wraca do łóżka.
- W takim razie nie traćmy czasu. Pokoje są już gotowe. Za chwilę podam śniadanie – Rose podrywa się z kanapy i rusza do swojego królestwa.
- Zjesz w łóżku – decyduję, biorąc go za rękę i prowadząc w kierunku sypialni.
- Nie jestem zmęczony. Nie chcę leżeć – marudzi, lecz nie zwracam na to uwagi.
- To będzie twój pokój – pokazuję mu sypialnię. - Tu jest łazienka, a tu garderoba. Z tego co widzę, przywieźli już twoje rzeczy – wchodzę do środka i zabieram z półki jasnoniebieską piżamę. - Pomóc ci się przebrać?
- Poradzę sobie – powoli oswaja się z otoczeniem. Podwójne łóżko z szarym, obitym pluszem zagłówkiem jest z pewnością znacznie wygodniejsze niż szpitalne. Do tego miękki, biały dywan, ciemnogranatowy fotel bujany oraz niewielkie biurko, obok którego stoi proste, drewniane krzesło.
- Coś nie tak? - po jego minie widzę, że spodziewał się czegoś innego.
- Nie o to chodzi... Po prostu myślałem, że kiedy wrócę do domu, chociaż coś będzie wyglądało znajomo.
- Nie zaprzątaj sobie tym głowy. Powoli sobie przypomnisz – siadam na łóżku i zmuszam go, by do mnie dołączył, po czum całuję w policzek.
- Nie powiedziałeś Rose...- wypomina mi.
- Bo się jej boję – zaczynam się nerwowo śmiać. - Zabije mnie za to, że cię uwiodłem.
- A uwiodłeś? - spogląda mi prosto w oczy.
- Tak. I z przyjemnością zrobię to po raz drugi – przesuwam kciukiem po jego dolnej wardze.
- Przecież i tak się dowie.
- To prawda, jednak wtedy będzie już w tobie zakochana do tego stopnia, że nas nie porzuci. Za dobrze gotuje. Nie możemy jej stracić.
- Sprawia miłe wrażenie. Jest ciepła i troskliwa – zaskakuje mnie swoją obserwacją, lecz nie powinienem się dziwić. Zawsze był spostrzegawczy.
- Mogę? - upewniam się, że mnie nie odepchnie. Dobrze wie jak działa na mnie jego bliskość. Przyciągam go bliżej siebie i delikatnie całuję. Opiera prawą dłoń o moją klatkę piersiową. Nadal boi się mnie dotykać. Chciałbym go nieco bardziej ośmielić. Czekam na to, by rozchylił usta, które lekko drżą. Nie robi tego. Wzdycha, wystawiając moją samokontrolę na ciężką próbę.
- Tristan... Ktoś może wejść... - szepcze, przerywając pocałunek.
- Nikt tu nie przyjdzie. A nawet jeśli... Chcesz, żebym przestał? - odpowiada mi milczeniem. - Powiedzieć ci, czego ja chcę? - kontynuuję naszą zabawę.
- Ja nie pamiętam... - rumieni się i spuszcza wzrok.
- Przypomnę ci. Pocałuj mnie jeszcze raz.
- Teraz?- szepcze.
- Tak, teraz. Pocałuj... - waha się o chwilę za długo, więc obejmuję go ramieniem i ponownie łączę nasze wargi. Nic się nie zmienia. Zamiera z szeroko otwartymi oczami, a przecież nie o to mi chodził. - Źle – oceniam jego wysiłki.
- Zrobiłem coś nie tak?
- Nic nie zrobiłeś i w tym tkwi problem.
- Może już wystarczy – wyrywa mi się, ale jestem od niego silniejszy. Popycham go na łóżko.
- Jeszcze raz. Tym razem z większym zaangażowaniem. Co ty na to? - wodzę opuszkami po jego policzku.
- Nie wydaje mi się, że... - układa dłonie na klapach mojej marynarki.
- Rozchyl usta.
- Ale... - jest jak ptak, który szamocze się w klatce. Chciałby zerwać się do lotu, lecz ciężar mojego ciała wbija go w miękki materac.
- Zaufaj mi. Mówiłem ci już wiele razy. Bardzo cię kocham. Nie zrobię ci nic złego. Wprost przeciwnie. Śmiało, rozchyl usta i pozwól się pocałować – zachęcam go, podejmując ostatnią próbę. Może jestem zbyt wymagający? Josh mnie nie pamięta. Nie pamięta nocy, które spędził w moich ramionach...
- Tristan... - prawdopodobnie próbował poprosić, abym przestał. No cóż... Mój język zakrada się do wnętrza jego ust. Szczupłe palce ściśle zaciskają się na marynarce. Przymyka powieki i już jest mój.
- Mmm... - jęczy w moje usta, zatracając się. Przez moje ciało przechodzi silny dreszcz czystej satysfakcji, gdy oddaje pocałunek. Jednak pamięta... Pamięta znacznie lepiej niż sądzi... Jego język ociera się o mój. Nieśmiałość wypiera zupełnie inne uczucie...
- Nie było aż tak źle, prawda? - powstrzymuję śmiech, widząc go takiego.
- Co... Co ze mną zrobiłeś? - pyta po chwili, nie unosząc powiek.
- Skarbie, zrobiłbym z tobą o wiele gorsze rzeczy, gdyby nie to, że nie jesteś w najlepszej formie. - Przebierz się, a ja pójdę po śniadanie – pomagam mu usiąść.
- Nie chcę leżeć.
- Nie kłóć się ze mną.
- Proszę - te oczy... Tak łatwo mu mnie podejść.
- No dobrze... Pozwolę ci zjeść w kuchni pod warunkiem, że później od razu wrócisz do łóżka – grożę mu palcem.
- A ty co będziesz robić?
- Muszę pojechać do firmy. Rose i Randy z tobą zostaną. Wrócę na obiad, może być?
- Tak.
- Nie mówisz mi wszystkiego – widzę, że nie tego się spodziewał.
- Powinieneś zabrać Randiego. A co jeśli ten ktoś spróbuje zrobić ci coś złego?
- Wyglądam na takiego, który pozwoli się zaatakować? - puszę się jak paw, wzruszony faktem, że tak mu na mnie zależy.
- Tristan, nie żartuj tak! Wiesz, że mam tylko ciebie!
- Nie martw się. Mam ochronę. Czeka na dole. Mam też Harolda. Nic mi nie będzie.

Choć Rose dwoi się i troi, Josh odmawia zjedzenia czegokolwiek, poza puddingiem.
- Uparciuch z ciebie, kochaniutki.
- Przepraszam, już się najadłem. Przysięgam.
- Pan Wood miał rację, To będzie wyzwanie, ale skoro przekonałam Harolda, by się ze mną ożenił, przyjmuję wyzwanie – oczy Meksykanki groźnie błyszczą.
- Haroldzie, jak mogłeś?! Próbowałeś się przeciwstawić tak uroczej kobiecie? - odgryzam mu się za poprzednią sytuację.
- Chciałem ją poprosić o rękę w dniu, w którym się poznaliśmy, ale nie stać mnie było na pierścionek – całuje w rękę swoją ukochaną, która dolewa nam kawy do filiżanek. Ubóstwiam spędzać czas w ich obecności.
- Nie kłam. Bałeś się porozmawiać z moim ojcem.
- Do dziś się go boję! Groził mi śmiercią za każdym razem, gdy Rose choć krzywo na mnie spojrzała – zaczyna się śmiać, wspominając teścia.
- Tata Rose musi mieć szósty zmysł, skoro od razu przejrzał twoje zamiary.
- Niedaleko pada jabłko od jabłoni, panie Wood... Zobaczymy co pan powie, gdy pańskie zamiary zostaną przejrzane – wymownie na mnie spogląda. - Pyszna kawa, kochanie. Jak zawsze zresztą.
- Dziękuję, mężu – kobieta aż promienieje pod wpływem jego komplementów – wesołą atmosferę przerywa pojawienie się kota, który wskakuje na kredens i zaczyna skomleć o śniadanie.
- Jaki śliczny – Josh od razu zwraca na niego uwagę.
- To Cynamon – wstaję od stołu i biorę go na ręce. Perskie kocisko zaczyna obwąchiwać moje dłonie, licząc na jakiś przysmak. Ma miękkie, rude futro i złote, błyszczące oczy.
- Nie mówiłeś, że masz kota - chłopak nie może oderwać od niego wzroku. 
- Jest twój. Kupiłem ci go na zeszłoroczne urodziny - przypominam mu.
- Naprawdę? 
- Chcesz go potrzymać?
- Mogę? - cieszy się jak dziecko.
- Oczywiście – wyciągam rękę w jego stronę. Cynamon odwraca łepek, mierzy swojego pana lodowatym spojrzeniem, a następnie bezlitośnie drapie chłopaka pazurami w rękę. Przestraszony Josh natychmiast odskakuje do tyłu. Tymczasem kot uwalnia się z moich objęć i majestatycznym krokiem podąża w stronę sypialni.
- Nic ci nie jest? - sięgam po jego zranioną dłoń. - Nie wiem co go opętało! Nigdy się tak nie zachowywał! Cholerne rudzielec. Rose, podaj mi proszę apteczkę. Trzeba to zdezynfekować.
- Nie... - próbuje zbagatelizować sprawę.
- Pójdziemy do łazienki, a potem to opatrzę – ciągnę go za sobą do jego pokoju.
- Dziękuję za śniadanie – woła do Rose, która z dziwnym wyrazem twarzy przygląda się całej scenie.
- Jak on mógł... Wredny sierściuch...
- To nie jego wina – czarnowłosy ponownie staje w obronie swojego ulubieńca. - Może już mnie nie lubi...
- Za bardzo go rozpieściłeś! Mówiłem, żebyś tak nie robił. Boli? - zaniepokojony przyglądam się jego twarzy.
- Nie.
- No dobrze – odkładam aerozol. - Teraz wystarczy zabandażować.
- Bez przesady. To tylko zadrapanie. Zniknie za kilka dni.
- Powinienem złapać tego kocura za ogon i wystawić za drzwi! - irytuję się.
- Nie mów tak! - prawie krzyczy, łapiąc mnie mocno za nadgarstek.
- Josh... Ja tylko żartowałem. Palcem go nie tknę, obiecuję – chowam go w swoich ramionach.
- Błagam, nie wyrzucaj go... - skomle cicho.
- Nie wyrzucę... Skarbie... - cztery miesiące temu podobnie zareagował, gdy się rozstawaliśmy. Wtedy także mnie prosił... Nie posłuchałem. - Jesteś zmęczony. Czas odpocząć.
- Wiem, że się śpieszysz. Poradzę sobie. Tylko wracaj szybko.
- Powinienem być około czwartej. Leż w łóżku i nie wstawaj. Gdybyś czegoś potrzebował, poproś Rose.
- Dobrze.
- Muszę iść. Pa.
- Pa – powtarza po mnie.
- Rose? - szukam gospodyni, która właśnie kroi marchewkę, oglądając jednocześnie swój ulubiony serial. Obok niej siedzi Randy, bawiący się telefonem.
- Tak?
- Jadę do firmy, więc teraz ty tu dowodzisz. Gdyby coś się działo, od razu do mnie dzwoń, dobrze? I nie wpuszczajcie nikogo obcego. Żadnych dostaw, przesyłek, gości.
- Dobrze, panie Wood.
- Josh jest zmęczony, ale kiedy wstanie, postaraj się wmusić w niego coś do jedzenia. Może ciebie posłucha. I uważaj na kota. Nie wiem czemu stał się taki złośliwy.
- Chyba z tęsknoty.
- Z tęsknoty? Raczej z dobrobytu. Gdzie on w ogóle jest? - rozglądam się za rudą bestią.
- Śpi na pana łóżku.
- Świetnie...
- Kiedy zaczęłam tu pracować, ciągle przesiadywał pod drzwiami wejściowymi i miauczał. Byłam pewna, że chodzi o pana. Nie sądziłam, że woła kogoś innego.
- A właśnie, gdyby cię pytał... - upewniam się, że kobieta dotrzyma przyrzeczenia.
- Nic nie powiem, tak jak pan prosił. Biedaczek, tyle przeżył – rozczula się.
- Dziękuję. Widzimy się po południu – ostatni raz spoglądam w kierunku sypialni. Dobrze jest mieć go w domu.