Rozdział X

Szkolne opowieści: Mój nauczyciel- opowiadanie yaoi(część I)

Tydzień wlecze się nieskończoność. Nauczyciele zarzucają nas materiałem powtórkowym. Nie wiem jaki sens ma uczenie się drugi raz tego samego. Wyjątek stanowi hiszpański... Muszę udowodnić Williamowi, że nie jestem idiotą, dlatego aby nie tracić czasu, nie rozstaję się z podręcznikiem. Kupiłem także kilka dodatkowych. Chociaż bardzo się staram, nie widzę większych postępów. Po raz kolejny uświadamiam sobie bolesną prawdę - to nie jest język dla mnie. Jest zbyt miękki, kobiecy... A ja nie rozumiem kobiet, co dosadnie uzmysłowiła mi moja była dziewczyna.

Jade... Minęło zaledwie kilka tygodni od naszego rozstania. Nie tęsknię za nią. Wiedziałem, że nasz związek nie jest z serii tych “na zawsze”. Nie sądziłam jednak, iż rozstanie nastąpi aż tak szybko. Naprawdę mi na niej zależało. Była świetną dziewczyną. Dużo się razem śmialiśmy, chodziliśmy na imprezy. Ona chyba nie powiedziałaby o mnie tego samego... Kim dla niej byłem? Zabawką? Dlaczego mnie zdradzała? Zrobiłem coś nie tak? Może powiedziałem coś złego? Moja męska duma bardzo ucierpiała w chwili, gdy zobaczyłem ją w ramionach tamtego kolesia. Znałem go. Chodzili razem na dodatkowe zajęcia. Kilka razy pomagałem mu w matematyce. Pewnie już wtedy uważał mnie za frajera, któremu łatwo odebrać dziewczynę.

Chciałbym móc zadać to jedno pytanie. Dowiedzieć się dlaczego tak postąpiła, ale z drugiej strony, co mi z tego przyjdzie? Prawda niczego między nami nie naprawi. Jade już na zawsze pozostanie tylko bolesnym wspomnieniem...

Kolejny raz dzisiaj wyciągam telefon i wpatruję się w zakazany numer. Ciekawe, jak Will zachowałby się na moim miejscu? Czy chciałby poznać prawdę? I dlaczego tak dużo o nim myślę? Zobaczymy się dzisiejszego popołudnia. Czekam na to spotkanie. Czyżbym za nim tęsknił? Co wydarzyło się na tamtej imprezie? Dlaczego nic nie pamiętam? Czemu nie chce mi nic powiedzieć? Zawsze taki wredny... A mimo to, ta jego wredność jest pociągająca...

Po szkole dostaję wiadomość od rudej, która prosi, abym pomógł jej w rozwiązaniu kolejnych zadań. Umawiamy się w kawiarni blisko szkoły językowej. Gdy docieram na miejsce, już na mnie czeka.

- Daniel, dziękuję. Ratujesz mi życie!
- Nie ma sprawy. Pokaż te zadania. - Zdejmuję kurtkę i siadam obok niej. Tym razem jest ich więcej. 
- Możesz je rozwiązać? - pyta.
- Jasne. To żaden problem. Masz jakąś wolną kartkę?

Dziewczyna otwiera torbę i wyciąga z niej różowy zeszyt. Zabieram się do pracy. Gdy kończę pierwszy przykład przypominają mi się słowa Willa “mogłeś poprosić o pomoc”. Tym razem nie popełnię tamtego błędu.

- Zerkniesz na moje zadanie domowe z hiszpańskiego? - pytam zawstydzony.

- Oczywiście. Daj - nie sądziłem, że będzie taka miła. Chyba źle ją oceniałem.

Pracujemy w ciszy przez kilkanaście minut. Następnie tłumaczę jej, jak rozwiązałem zadania, a ona pokazuje mi moje liczne błędy. Daleko jej do naszego demonicznego nauczyciela, lecz mimo to czuję się jak debil.

- Nie martw się. Wszystko dokładnie sprawdziłam. Teraz jest idealnie.

- Dzięki - wpatruję się w totalnie pokreśloną kartkę.

- Radzisz sobie znacznie lepiej, odkąd pan Rice nas uczy - jej oczy błyszczą na sam dźwięk jego nazwiska.

- Tak... - dodaję bez entuzjazmu.

Robi się późno, więc zbieramy się na zajęcia. Przez całą drogę gada jak najęta zachwalając Willa. Jest nim mocno zafascynowana. Ja w sumie też, ale nie osiągnąłem jeszcze takiego poziomu. Jeszcze? Czy to oznacza, że jak tak dalej pójdzie zacznę zachowywać się podobnie do rudej? Niemożliwe!

Otwieram drzwi i przepuszczam koleżankę. Uśmiecha się do mnie. Ja też się uśmiecham. Lubię ją coraz bardziej. Nie sądziłem, że uda mi się nawiązać bliższy kontakt z kimkolwiek z tej grupy, a już z pewnością nie z dziewczyną, która od samego początku mnie wkurzała. Ku mojemu zaskoczeniu William jest już w sali. Pierwszy raz przyszedł przed czasem. A teraz on i reszta grupy dziwnie się nam przyglądają. Czuję, jak pod wpływem jego spojrzenia zaczynam się rumienić, więc szybko zajmuję swoje miejsce. Nauczyciel siada na biurku i sonduje mnie wzrokiem. Choć staram się udawać, że między nami jest wielki mur, to jednak on go nie dostrzega, od razu atakuje.

- Proszę, proszę, podrywasz najlepszą uczennicę? - pyta. Uczniowie natychmiast wybuchają głośnym śmiechem. Posyłam mu wściekłe spojrzenie.

- To nie tak, proszę pana! Daniel pomaga mi w matematyce! - broni nas ruda. Jesteś taki głupi Will... Nie widzisz, że woli ciebie?

- Naprawdę? - dopytuje.

- Tak! Daniel jest bardzo dobry z matematyki.

- Szkoda, że do hiszpańskiego się tak nie przykłada - odpowiada ze smutkiem Will.

Ty draniu... Gdybyś wiedział, jak się staram, aby cię zadowolić...

Jestem ignorowany. William nie oszczędza za to reszty dyktując nowe słówka i pomagając nam przebrnąć przez tekst o wyborze drogi życiowej.

- Zawsze chciał pan być nauczycielem? - pyta nagle jeden z chłopaków.

- Tak, choć to zajęcie tymczasowe. Powiedzmy, że sam jeszcze nie wiem jaką drogę powinienem wybrać - odpowiedź Willa jest bardzo enigmatyczna. Ciężko mi uwierzyć, że on czegoś nie wie, zwłaszcza o przyszłości. Nawet ja zdążyłem zaplanować swoją. “ Słyszałem, że poszukują treserów dzikich zwierząt w cyrku. Może spróbujesz?” - mam ochotę podsunąć mu linka do artykułu, który ostatnio czytałem, lecz z drugiej strony to jego życie. Niech sam sobie radzi...

Zajęcia dobiegają końca. Pakuję szybko swoje rzeczy, by uciec. Gdy chcę się rzucić w kierunku drzwi, nauczyciel uśmiecha się i grozi mi palcem. Siadam zrezygnowany.

- Co znowu? - pytam go, gdy zostajemy sami w sali.

- Nie zadzwoniłeś do mnie.

- Nie zadzwoniłem i nie zadzwonię. Coś jeszcze? - nadal jestem wkurzony za wcześniejsze insynuacje dotyczące rudej.

- Pójdziesz ze mną do klubu.

- Nie chcę.

- Nie pytam czego chcesz. Spotkamy się na miejscu o 22.00.

- Powiedziałem NIE - tym razem jestem bardziej stanowczy.

- Nie? - Will powoli zbliża się do mnie.

- Nie - pewność siebie zaczyna mnie opuszczać.

- Zrobisz co mówię i bez dyskusji. - Podchodzi jeszcze bliżej. Patrzy mi prosto w oczy. Czuję subtelny zapach jego perfum, zmieszany z papierosami. - 22.00 - powtarza cicho, po czym wychodzi.

Cholerny Will i te jego oczy. Jestem na niego wściekły. Nie mogę zaprzeczyć, że podoba mi się, że to ja i tylko ja cieszę się takimi względami. Ostatecznie nikt na mnie nie czeka, mogę dowolnie dysponować swoim czasem. Robić co chcę i z kim chcę. Dlaczego nie miałbym wybrać się z nim do klubu? Przedtem ciągle tam chodziłem. Co jest takiego niezwykłego z pójściu ze znajomym? Bo to nas łączy - jesteśmy tylko znajomymi, prawda? Może jeśli będę nieznośny, zostawi mnie w końcu w spokoju, a ja odzyskam spokój ducha?

Wracam do domu. Mam jeszcze trochę czasu, więc zastanawiam się co powinienem ubrać. Dla Willa to pewnie coś w rodzaju randki... Czy to oznacza, że mam randkę z facetem?! Nigdy nie sądziłem, że ja... Jestem bardziej podekscytowany niż podczas moich spotkań z Jade. O cholera, Jade... A jeśli ją spotkamy? Co wtedy? Przecież nie zadzwonię i nie zapytam gdzie spędza dzisiejszy wieczór... Gdyby zobaczyła nas razem...

Przez kilka minut mam ochotę zamknąć się w domu i nigdzie nie wychodzić. Nie przyjdzie tu i nie zaciągnie mnie siłą, prawda? Lepiej nie sprawdzać tej teorii w praktyce, bo z nim nigdy nic nie wiadomo...

Zamawiam taksówkę. Jestem lekko spóźniony, ale Will sam nie grzeszy punktualnością, więc się nie przejmuję. Rozglądam się. Od razu go dostrzegam. Jest zirytowany.

- Spóźniłeś się - już ma focha, a nawet nie weszliśmy...

- Były korki.

- O tej porze?

- Ty zawsze się spóźniasz - odbijam piłeczkę.

- A ty to wykorzystujesz, aby podrywać koleżanki z grupy.

- Zapomnij. Jest w ciebie tak zapatrzona, że nie mam szans.

- Wiem - w końcu się uśmiecha.

Wchodzimy do środka. W klubie jak zawsze jest tłoczno. Idę za nim na górę. Staram się dyskretnie rozglądać, by uniknąć ewentualnego spotkania z Jade. Tymczasem on prowadzi mnie do swoich znajomych. Czuję lekkie rozczarowanie, bo liczyłem na to, że będziemy sami.

Wszyscy są dla mnie bardzo mili, a mimo to nie umiem się odnaleźć. Obserwuję go. Zachowuje się zupełnie normalnie, jest zrelaksowany i często się śmieje. Nie mogę powiedzieć tego samego o sobie, więc piję i tańczę z dziewczynami, które mają na to ochotę. Zapominam o Jade, Williamie i jego znajomych. Znowu jestem wolny.

Alkohol bywa niebezpieczny i łatwo z nim przesadzić. Delikatnie kręci mi się w głowie. Niedobrze. Nie chcę skończyć jak ostatnim razem, z mega kacem i lukami w pamięci, dlatego postanowiłem, że mała przerwa nie zaszkodzi. Tym bardziej, że nie oszczędzałem się przez ostatnie kilka godzin. Przy naszym stoliku nikogo już nie ma. Pewnie pojechali w inne miejsce. I bardzo dobrze. Rozsiadam się wygodnie i rozkoszuję samotnością.

- Znowu jesteś pijany - karci mnie, siadając obok.

- Gdzie reszta? - pytam.

- Nie ma.

- Zostaliśmy sami?

- Na to wygląda.

Sami... No tak, przypomniało mi się, że przecież uważałem nasze wspólne wyjście za randkę...

Przymykam oczy i rozkoszuję się muzyką oraz nadmiarem alkoholu, który wypiłem. Will przysuwa się bliżej.

- Dlaczego się uśmiechasz? - pyta cicho, szepcząc mi do ucha.

- Bo... Łaskoczesz mnie - wybucham śmiechem.

- Odpowiedz - nalega na mnie. Jest tak blisko... Wystarczyłoby wyciągnąć rękę i... O czym ja myślę? Przecież to niemożliwe...

Nie odpowiadam. Nadal uśmiecham się do moich pijanych myśli. Dobrze mi. Mam przed nim tajemnicę.

Ciemnowłosy nie jest zadowolony z takiego obrotu sytuacji. Dotyka mojego policzka. Jego dotyk mnie elektryzuje. Natychmiast poważnieję i otwieram oczy.

- Wychodzimy - rozkazuje.

- Dlaczego? Chcę zostać...

- Nie - no tak, cały on. Jego zachowanie wydaje mi się bardzo zabawne, więc wybucham śmiechem. Poważny Will robi groźną minę.

- Mam dosyć niańczenia cię - znowu ten karcący ton.

- Randka dobiegła końca? - pytam nadal rozbawiony.

Will rzuca mi wrogie spojrzenie. Wychodzimy na zewnątrz. Taksówka już na nas czeka. Podaje mój adres. Chyba serio zaczyna mnie niańczyć. Chciałbym mu powiedzieć “wyluzuj trochę”, ale milczę. Wiem, że nie zna się na żartach. Umie za to rozkazywać. “Dominator Will” - od razu znajduję mu idealne przezwisko. Znowu wybucham cichym śmiechem, rozbawiony całą sytuacją.

- Co cię tak śmieszy? - pyta.

- Ty - odpowiadam zgodnie z prawdą.

Taksówkarz z dużą gracją parkuje przed apartamentowcem. Wysiadamy na zewnątrz. Pada śnieg. Drobne płatki błyszczą w świetle latarni. Są takie piękne. Dominator nie jest w nastroju na podziwianie takich szczegółów. Od razu ciągnie mnie do windy. Wie na którym piętrze mieszkam. Zna też kod do mieszkania... Czyli naprawdę już tu był. To też wydaje mi się śmieszne.

Wchodzimy do środka. Zdejmuję kurtkę i rzucam na podłogę. Nie muszę na niego patrzeć by wiedzieć, że moje zachowanie nie uzyska aprobaty w jego oczach. Przecież jest taki porządny i poukładany. Idealny...

- Sam trafisz do wyjścia, prawda? - pytam.

- A kto powiedział, że wychodzę?

- Chcesz zostać? - jestem zupełnie zaskoczony.

- Chcesz żebym wyszedł? - odpowiada pytaniem na pytanie.

Czy chcę aby wyszedł? Nie wiem. Skąd mam wiedzieć? Nie sądziłem, że zakończę tydzień pijany w ulubionym salonie mamy, w dodatku w towarzystwie Willa.

- Wtedy nie zostałeś. Dlaczego? - to przecież nie pierwszy raz, gdy jesteśmy tu razem...

Will nie odpowiada. Patrz na mnie. Żałuję, że nie wiem o czym myśli.

- Wtedy to nie była randka - uśmiecha się.

- Teraz też nie.

- Nie zadzwoniłeś.

- I nie zadzwonię.

- Zadzwonisz.

- Skąd ta pewność?

Zanim się orientuję, jest przy mnie. Przytula mnie, ale nie tak, jak wtedy... Wbija się ustami w moje usta. Jest zaborczy i wymagający. Tracę oddech. Wymusza na mnie kapitulację. To jego pocałunek, więc on narzuca zasady. Zaciskam palce na ciemnej koszuli. Poddaję się? Tak, zdecydowanie tak... Tylko po to, by móc jeszcze przez kolejną chwilę mieć go blisko...

Pierwszy odsuwa się ode mnie. Ledwo trzymam się na nogach, choć trudno stwierdzić, czy zawdzięczam to jemu, czy też wcześniej wypitym procentom...

Bierze mnie za rękę i prowadzi w stronę mojej sypialni. Porusza się po domu z zaskakującą łatwością. Idę za nim, bo chcę kolejnych pocałunków. Nie zapala światła w pokoju, a mimo to od razu odnajduje łóżko i popycha mnie na nie. Protestuję, bo nie chcę się od niego odsuwać. Wprost przeciwnie. Wyciągam rękę aby go dotknąć, lecz mnie powstrzymuje. Nie naciskam. Mogę się podporządkować, jeśli tak woli.

Chcę go pocałować, lecz nie daje mi takiej szansy.

- Dlaczego nie? - naciskam na niego.

- Bo chcę, abyś pamiętał.

- Pamiętał? - powtarzam po nim. Czuję, że materac lekko się ugina. Dotyka mojej twarzy, a ja tulę się do jego dłoni. Położył się obok mnie. Posłusznie układam się na pościeli i cierpliwie czekam na dalszy rozwój wypadków.

- Przypomnij mi to, czego nie pamiętam - proszę.

- Przypomnę - obiecuje - ale nie dzisiaj.

- Dlaczego?

- Śpij już - kolejny rozkaz... Mam zasnąć? Teraz? Gdy jest obok?

- Nie odchodź - proszę cicho.

- Nie odejdę.

Jestem zmęczony. Obiecał mi... Walczę z zamykającymi się powiekami, lecz wiem, że przegram. Zasypiam w jego ramionach.