Rozdział VIII

Szkolne opowieści: Mój nauczyciel- opowiadanie yaoi(część I)

Budzę się późnym popołudniem. Głowa pęka mi z bólu, światło razi w oczy. Teraz wreszcie pamiętam dlaczego powinienem unikać alkoholu... Czuję się okropnie, jakby ktoś wyprał mnie w pralce, a potem przepuścił przez wyżymarkę. Jestem w domu. Jak tu trafiłem? Obok łóżka stoi butelka z wodą. Opróżniam ją i szczelnie okrywam głowę kołdrą, aby odciąć dopływ światła. Tak spędzam całą sobotę.

W niedzielę kac wreszcie mija. Nadal nie pamiętam powrotu do domu, ale z drugiej strony jakie to ma znaczenie? W salonie na podłodze znalazłem kurtkę. Sprawdzam kieszenie i odnajduję moją komórkę. Rozładowała się. Podłączam ładowarkę. Mam kilka nieodebranych połączeń od Jade i kilka smsów. Jade... Uśmiecha się do mnie ze zdjęcia. Blokuję jej numer. Nie chcę z nią rozmawiać, nie chcę słuchać tłumaczeń. Nie umiem wybaczyć zdrady tak samo, jak nie umiem przyjaźnić się z byłymi dziewczynami. To koniec.

Po południu zadzwoniła mama. Pytała czy mam ochotę pojechać razem z nimi na świąteczną konferencję do jakiegoś modnego kurortu w… Hiszpanii. Tak, z pewnością marzę o pobycie w Hiszpanii. Odmawiam. Oznacza to, że rodzice, choć niechętnie, przyjadą dopiero 24 grudnia, a następnego dnia po południu mają samolot do Barcelony. Mam się niczym nie przejmować, bo „mama wszystkim się zajmie” - czyli zatrudni ludzi, którzy posprzątają dom, przystroją go i zorganizują nasze święta.

- Mamo... - starałem się powiedzieć jej o Jade. Chyba liczyłem na to, że mnie pocieszy.

- Nie martw się Danielu. Dostaniesz od nas co tylko zechcesz. Napisz maila do mojej asystentki, ona wszystkim się zajmie. Wiem, że nie poświęcamy ci zbyt wiele czasu, więc wybierz dowolne prezenty, dobrze?

- Dobrze. - To koniec pocieszania. Powinienem dodać, że po naszej rozmowie tata robi mi dodatkowy przelew na konto... Tylko o tym marzyłem...

Zaszyłem się w domu. Ostatnio doszedłem do wniosku, że chyba lubię być sam. Odrobiłem wszystkie zadane prace. Przeczytałem część podręczników, które znalazły się w wykazie obowiązkowym pierwszego roku studiów. Zdałem sobie sprawę z upływającego czasu dopiero wtedy, gdy pojawili się ludzie wynajęci przez mamę. Przez cały dzień sprzątali i dekorowali, a gdy wieczorem wyszedłem ze swojego pokoju, już ich nie było. Za to w salonie stała wielka choinka, przyozdobiona setkami lampek. Żywe drzewko pięknie pachnie. Mama będzie szczęśliwa. Przyniosłem prezenty, które wybrałem dla rodziców. Chociaż mieliśmy ze sobą spędzić niespełna 24 godziny, cieszyłem się, że przyjadą.

Następnego dnia rano obudziłem się w świątecznym nastroju. Uśmiechnięty i zadowolony dłuższą chwilę stałem przed szafą zastanawiając się, który garnitur będzie odpowiedni. Asystentka mamy poinformowała mnie, że powinni być w domu ok. 16.00. Zabrałem do salonu filmy, które ostatnio kupiłem. Ponieważ wszystko było przygotowane, a ja nie bardzo wiedziałem co ze sobą zrobić, postanowiłem umilić sobie czas oglądaniem nowości.

Przed 16.00 ubrałem się pośpiesznie w garnitur. Czekałem i czekałem... O 20.00 zadzwoniła mama.

- Synu, wybacz, ale wypadło nam coś ważnego. Zobaczymy się po nowym roku, dobrze? Jak choinka? Podoba ci się?

- Tak, mamo - odpowiedziałem bez entuzjazmu.

- Cieszę się. Do zobaczenia. Całusy.

- Pozdrów tatę.

Wróciłem na kanapę i włączyłem kolejny film. To nie pierwsze Boże Narodzenie, które spędzamy osobno.

Objedzony świątecznymi przysmakami zatęskniłem za świeżym powietrzem. Opuściłem mieszkanie. Chciałem udać się do największego centrum handlowego w mieście, bo nie miałem już nic do czytania ani oglądania, a uwielbiam filmy na dvd. W zeszłym roku, podczas nieobecności rodziców, zamówiłem olbrzymi regał na całą ścianę w salonie, którego półki powoli zapełniam. Niezbyt pasował do eleganckiego wystroju, lecz rodzice nic nie powiedzieli. Może nie zauważyli? Zdecydowałem, że gdy będę się przeprowadzał, to zabiorę moją kolekcję ze sobą.

Kupiłem całą masę różnych rzeczy. Część z nich była mi zupełnie zbędna. Poza tym rzadko wydawałem większe sumy z pieniędzy, które dostawałem od rodziców. Czasami pozwalałem sobie na lekką ekstrawagancję, ale dzisiaj serio zaszalałem. Obładowany torbami i niemiłosiernie zmęczony, zadzwoniłem do portiera naszego apartamentowca i poprosiłem, aby przysłał samochód. Kierowca zjawił się po kilku minutach. Zabrał wszystkie torby i pakunki. Pora na obiad.

Gdy zadawałem sobie elementarne pytanie, czyli „na co mam ochotę?” wypatrzyłem Willa. Siedział sam przy małym stoliku w jednej z restauracji i czytał książkę. Przypatrywałem mu się przez chwilę. Z jednej strony miałem ochotę podejść i się przywitać. Spotkałem go podczas ostatniej imprezy. Wydaje mi się, że nie byłem dla niego zbyt miły, więc powinienem przeprosić za swoje zachowanie. Jego twarz to jedno z ostatnich wspomnień, niestety mocno zamazane. Jednak z drugiej strony to przecież Will - najbardziej wkurzający osobnik na tej planecie. Czemu poczułem radość na jego widok? To jakby ucieszyć się z powodu zamknięcia w klatce z głodnymi lwami. Obiecałem sobie przecież, że ferie spędzę wolny od jego diabelskiego spojrzenia i ciągłych rozmyślań o nim.

Za późno zdecydowałem się na cichą ucieczkę. Czarnowłosy to prawdziwy łowca, który zwietrzył zwierzynę nawet ze sporej odległości. Nagle podniósł wzrok znad książki i wycelował prosto we mnie. Uśmiechnął się przy tym jak kot z „Alicji w krainie czarów” i gestem kazał mi podejść. Sytuacja bez wyjścia. Skoro i tak muszę go przeprosić, to równie dobrze mogę to zrobić już teraz. Nie ma co odkładać nieuniknionego.

Podszedłem do jego stolika. Rice zdjął okulary i odłożył na książkę.

- Cóż za miła niespodzianka. Nie spodziewałem się, że tak szybko się spotkamy.

- Ja też nie - odpowiedziałem ponuro. Wskazał mi miejsce po przeciwnej stronie, więc usiadłem. Spojrzałem mu w oczy. Wciąż się uśmiechał, jakby serio cieszył się, że mnie widzi. No dobrze, miejmy to już za sobą, bo wkurza mnie jego samozadowolenie.

- Proszę pana... - zacząłem, powoli dobierając słowa.

- Proszę pana? - zdziwił się - Podczas naszego ostatniego spotkania byłeś mniej oficjalny.

To jest trudniejsze niż myślałem. Trzeba było uciec, póki miałem okazję...

- Przepraszam, za to co mówiłem - dodałem szybko - dużo wypiłem i niewiele pamiętam. - Zawstydzony, wlepiłem wzrok w biały obrus.

- Nie pamiętasz? Nic nie pamiętasz? - zdziwiły go moje słowa.

- Pamiętam, że rozmawialiśmy w klubie, ale nie wiem o czym. Byłem wściekły na moją dziewczynę... Znaczy na byłą dziewczynę. W każdym razie jeśli czymkolwiek pana uraziłem, to przepraszam.

Will wyciągnął papierosy i zapalił. Z prawdziwą przyjemnością zaciągnął się dymem. Pojawił się kelner z menu.

- Prosimy dwa razy to co zwykle - rzucił szybko.

- Oczywiście - odpowiedział grzecznie kelner, po czym odszedł.

Gdy zniknął i znowu byliśmy sami, spojrzał na mnie znacznie poważniej niż przedtem. Przestał się uśmiechać. Wyglądał na zamyślonego. Nie chciałem z nim zostawać, a już pewnością nie miałem ochoty na „to co zwykle”, obojętne czym owo coś było. Przepraszanie jest jednak bardzo żmudnym procesem...

- Więc nic nie pamiętasz? - zapytał ponownie.

- Nie - przyznałem.

- Szkoda - gdybym znał go lepiej, to powiedziałbym, że sprawiłem mu przykrość, lecz z drugiej strony po zaklinaczu węży wszystkiego można się spodziewać. Uznałem, że to świetna okazja, aby się ewakuować.

- Jeszcze raz przepraszam - starałem się naśladować głos ojca, którym łagodzi wszelkie konflikty z klientami i próbowałem wstać. Will jak zawsze wykazał się niesamowitym refleksem. Złapał mnie za rękę, zanim zdążyłem zwiać.

- Siadaj - rozkazał krótko - skoro niczego nie pamiętasz, to należy mi się zadośćuczynienie za to, co się stało.

- Zadośćuczynienie? - powtórzyłem za nim - A co się stało, proszę pana? - zapytałem zaskoczony.

- Nie mów do mnie „proszę pana”, zwłaszcza po tamtej nocy.

Wbiłem w niego zszokowane spojrzenie. O czym on mówi? Co ja zrobiłem?

- Nie patrz tak na mnie. Nic ci nie powiem.

- Proszę, niech mnie pan nie trzyma w niepewności. Co się wtedy stało? - byłem coraz bliższy ataku paniki. Co gorszego mogło się stać poza zerwaniem z Jade?

- William... Powiedz „nie patrz tak na mnie Williamie” - był całkowicie spokojny, choć doskonale wiedziałem do czego zmierza. Chce mnie pogrążyć w swoim stylu.

- Proszę pana - zacząłem poważnie.

- William - powtórzył z większym naciskiem. - Jeśli nie zaczniesz mi mówić po imieniu następnym razem zacznę zabierać fanty - uśmiechnął się przelotnie, a ja poczułem znajomy zimny pot na plecach. Nie wyobrażałem sobie, abym mógł zwrócić się do niego po imieniu, w dodatku siedząc tak blisko.

- Zdejmij kurtkę - rozkazał - za chwilę przyniosą nasz obiad.

Zdjęłam i przewiesiłem ją na oparciu sąsiedniego krzesła, tak samo jak on. Miał na sobie czarną koszulę. W sumie nie wyobrażam go sobie w innych kolorach niż ciemne. Są niczym druga skóra i wyostrzają niezwykłą barwę jego oczu, od których tak ciężko się uwolnić.

Usiadłem i czekałem na to, co powie, lecz on tylko mi się przyglądał, paląc powoli papierosa. Czułem się bardzo nieswojo.

- Nie przeszkadza ci dym?

- Nie - odpowiedziałem cicho.

- To dobrze - uśmiechnął się. Ciężko to wytłumaczyć, lecz gdy się uśmiecha, jego twarz wygląda naturalnie. Staje się bardziej ludzki.

Po chwili pojawił się kelner, postawił przed nami parujące talerze. Obiad wyglądał zachęcająco. Byłem głodny, lecz jakaś część mnie wciąż wolała uciec, niż rozkoszować się pysznym jedzeniem w towarzystwie Willa.

- To moje ulubione danie - swoimi słowami wyrwał mnie z zamyślenia - dlatego często tu przychodzę.

- Tak? - chciałem jakoś podtrzymać konwersację, aby nie okazać się niegrzecznym, lecz czułem się niesamowicie skrępowany, dlatego zjedliśmy w milczeniu. Will rzeczywiście musi lubić to danie, bo jedzenie sprawiało mu przyjemność. Potrafi się nim cieszyć, doceniając każdy kęs.

Kelner zabrał nasze talerze, by po chwili przynieść kawę i czekoladowe ciasto. Przyglądam mu się, gdy nabiera widelczykiem kawałek ciasta i wkłada je do ust...

- Mmm - mruży oczy uszczęśliwiony . Serce gwałtownie mi przyspiesza. Czemu tak zareagowałem? Zupełnie jakby podniecało mnie jego zachowanie... Dlaczego? Przez ułamek sekundy miałem wrażenie, że słyszałem już ten dźwięk, ale kiedy?

Gdy usilnie staram się sobie przypomnieć, jednocześnie zachowując resztki godności, Will znowu jest w dobrym humorze.

- Musisz spróbować - zachęca mnie - jest przepyszne.

Jest zbyt seksowny. Dlatego mam z nim problem. Po raz kolejny nakłada niewielki kawałek ciasta na widelczyk i kieruje w moją stronę.

- Co robisz? - pytam zaskoczony.

- Chcę cię nakarmić ciastem - odpowiada rozbawiony, coraz bardziej zbliżając widelczyk w stronę moich ust.

- Nie chcę. Oszalałeś? - narasta we mnie panika. Jak on może proponować mi coś takiego?

- Chcesz - Mam wrażenie, że budzi się we mnie druga osobowość, która lgnie do niego... To pewnie wina jego oczu i hipnozy. Bije z nich olbrzymia pewność siebie. Nie umiem uciec. Chociaż uważam to za bardzo zawstydzające, to pozwalam mu wsunąć widelczyk w moje usta. Słodki smak czekolady kontrastuje silnie z palącymi mnie policzkami i miną Willa. Jest ewidentnie zadowolony z siebie. Nic go nie krępuje, nawet obecność innych. Jak zawsze robi co chce...

- Pyszne, prawda? - dopytuje się.

- Tak - przyznaję mu rację, chociaż nie przepadam za smakiem czekolady.

- A teraz powiedz mi co pamiętasz? - zadaje pytanie, którego bardzo się bałem.

- Ja … widziałem Jade, a potem piłem i tańczyłem, rozmawialiśmy i … obudziłem się w domu.

- Tylko tyle? - Will jest zmartwiony.

- A co było potem? - odpowiadam pytaniem na pytanie.

- Chyba nie liczysz na to, że ci powiem? Przypomnij sobie - jak zawsze pomocny...

- Dużo straciłem? - może jeśli obejdę temat, to rzuci mi garść okruszków i dowiem się więcej.

- Czy dużo? Sam nie wiem... - uśmiecha się tajemniczo.

- Dobra, zapomnij - jeszcze chwilę i stracę panowanie nad sobą...

- Co robiłeś w święta? - zmienia temat, więc niczego więcej nie uda mi się wyciągnąć. Szlag by go trafił.

- W święta? Nic szczególnego, oglądałem filmy.

- Sam?

- Tak, sam. - Co go to obchodzi? Książkę o mnie pisze?

- Spędziłeś sam święta?! - wydaje się zaskoczony. Witaj w moim świecie Will...

- Tak.

- Dlaczego?

- Rodzice byli zajęci jakimiś interesami w Hiszpanii.

Mimowolnie uśmiecha się na wzmiankę o Hiszpanii, czym jeszcze bardziej mnie rozjuszył.

- Hiszpania... - powtarza po mnie - piękny kraj. Byłeś?

- Tak, byłem - mój ton brzmi niechętnie i on dobrze wie dlaczego.

- Rozmawiałeś ze swoją dziewczyną?

- Ona nie jest już moją dziewczyną i nie, nie rozmawiałem z nią.

- Tęsknisz za nią? - naciska na mnie coraz bardziej.

- Jakie to ma znaczenie? Zadajesz pytania jak na przesłuchaniu.

- Odpowiedz. - nic go nie powstrzymuje.

- Nie wiem.

- Nie wiesz?

- Czemu mi to robisz? Kazałeś mi pójść do klubu, a teraz pastwisz się nade mną? - wybucham.

- Nie. Chcę cię lepiej poznać, wiedzieć jaki jesteś.

- Po co? - jego odpowiedź … sam nie wierzę w to co usłyszałem.

- Mam taki kaprys.

- Nie zauważyłem, abyś interesował się aż tak bardzo życiem innych uczniów - odgryzam mu się.

- To prawda - przyznaje mi rację - jesteś wyjątkowy - dodaje.

Wyjątkowy... Ja? Czemu tak reaguję na jego słowa? Czemu chcę, aby mówił mi takie rzeczy? Aby tak na mnie patrzył?

Pojawia się kelner, któremu Will podaje złotą kartę. Wtedy w klubie też nią płacił, a potem wyszedł. Nie. Wyszliśmy razem?

- Odwiozłeś mnie wtedy do domu? - pytam.

- Musiałem. Ledwo trzymałeś się na nogach.

- Dziękuję.

- Drobiazg.

Między nami znowu zalega cisza. Chciałbym poznać więcej szczegółów z tamtej nocy, bo czuję, że umknęło mi coś bardzo ważnego, jednak wszystko wskazuje na to, że sam będę musiał rozwikłać tę zagadkę. On mi z pewnością nie pomoże. Za dobrze się bawi drocząc się ze mną.

- Daj mi swój telefon - prosi nagle. Sięgam do kieszeni kurtki, odblokowuję ekran i podaję mu. Will zakłada okulary, po czym wyjmuje z kieszeni swoją komórkę i przesyła numer.

- Co robisz? - pytam totalnie zaskoczony.

- Wymieniłem nasze numery telefonów.

- Po co?

- Jak to po co? Rzuciła cię dziewczyna, sam spędziłeś święta, nie masz zbyt wielu znajomych, a rodzice nie interesują się twoim życiem.

- To nie twoja sprawa.

- Owszem, moja. Spójrz - pokazuje mi listę kontaktów, na której pojawiło się jego imię - gdybyś chciał z kimś porozmawiać czy zjeść ciastko czekoladowe, zadzwoń - uśmiecha się, a ja czuję, że policzki znowu zaczynają mi płonąć.

- Nie zadzwonię - odpowiadam skonfundowany jego propozycją. Skąd tyle o mnie wie? Mówiłem mu o sobie tamtej nocy? Jeśli tak, to chyba zapadnę się pod ziemię...

- Zadzwonisz - uśmiecha się w sposób, jakiego nie lubię najbardziej, po czym wstaje i zabiera swoje rzeczy. - Muszę już iść, mały. Obowiązki wzywają. Mimo to nie krępuj się, dzwoń o każdej porze. - Pieszczotliwym gestem mierzwi mi włosy i wychodzi. Zostaję sam. Jego dotyk... Jest w nim coś znajomego. Niesamowicie podniecającego. Czemu zachowuje się wobec mnie w sposób, jakby chciał mnie obłaskawić?

Wpatruję się w miejsce, na którym jeszcze przed chwilą siedział i jadł ciastko. W powietrzu nadal unosi się zapach papierosów. Sięgam po swój telefon. Dlaczego zapisał mi swój numer? I dlaczego ucieszyłem się, gdy to zrobił? „William”. Jeden krótki wyraz, jedna wielka niewiadoma. W pierwszej chwili mam ochotę go usunąć. Część mnie, bardzo niewielka, lecz głośna, błaga, abym tego nie robił. Ta mała część zdobyty numer traktuje jak skarb. Prawda jest taka, że nawet jeśli go usunę, to wystarczyło jedno niechciane spojrzenie i pamiętam. Zawsze będę pamiętać te cyfry.