Rozdział XVI

Szkolne opowieści: Mój nauczyciel- opowiadanie yaoi (część I)

"To niesprawiedliwe", często to sobie powtarzam. Tęsknię za Willem, za rodzicami... Wszystko wskazuje na to, że spędzę kolejne samotne święta. Nie mam na nic ochoty. Godzinami leżę w łóżku i czytam podręczniki akademickie. Nie powiedziałem mu o studiach... Chciałem to zrobić, ale nigdy nie było okazji. Poza tym, co miałbym powiedzieć? Chyba zdaje sobie sprawę, iż za niecałe dwa miesiące kończę szkołę, prawda? On też nigdy nie poruszył tego tematu. Nie zapytał o moje plany, o to co będzie po szkole. Cholerny egoista.

Tęsknię. Wyciągam telefon i przyciskam zieloną słuchawkę. Czekam, czekam, ale nie odbiera. Nie ma go od tygodnia. Przez ten czas rozmawialiśmy aż dwa razy przez telefon. 2 minuty 7 sekund. To też jest niesprawiedliwe...

Przed samymi świętami, które tradycyjnie przygotowują obcy ludzie, przyjeżdżają rodzice. Bardzo się cieszę, że jednak o mnie pamiętają. Przywieźli mi tonę prezentów. Czuję się kochany i rozpieszczony do granic możliwości. Pytają o szkołę, znajomych, egzaminy. W przypływie szczerości powiedziałem o zerwaniu z Jade. Mama mnie przytuliła. Było jej przykro, że trzymałem to w sekrecie. Tata wprost przeciwnie. Docenił fakt, że zachowałem się jak prawdziwy mężczyzna. Ani słowem nie wspomniałem, że znowu jestem zakochany. Rodzicom nie przeszkadzałby mój związek z innym mężczyzną. Mimo to nie chciałem im mówić. Byłem wściekły na Willa. Milczenie o jego obecności w moim życiu stanowi rodzaj zemsty. On jest taki rodzinny, a ja zachowam dyskrecję... Choć to dziecinne, to jednak czuję sporą satysfakcję.

Tata w tajemnicy opowiedział mi, że marzy mu się przejęcie firmy jego znajomego, która jest na skraju upadku i tylko cud byłby w stanie ją uratować. Słucham go zafascynowany. Jego zdaniem w przeciągu trzech, czterech lat, przy dobrym zarządzaniu, byłby w stanie ustabilizować sytuację, a potem przekazałby mi ją pod opiekę. To bardzo pomogłoby mi w karierze. Własna firma wyglądałoby niesamowicie w CV. Nie mogę się doczekać, gdy zaliczę wymagane staże i będę mógł zacząć realizować własne projekty. To już niedługo, dokładnie za cztery lata.

Wszystko co dobre szybko się kończy. Rodzice żegnają się ze mną w poniedziałkowy wieczór. Odprowadzam ich na lotnisko. Obiecują, że za dwa, góra trzy tygodnie wrócą do domu. Macham im, gdy wsiadają do samolotu.

Nie chcę wracać do pustego mieszkania, więc włóczę się trochę po mieście. Mój telefon wibruje w chwili, gdy przeglądam nowe filmy na dvd. Wyciągam go z kieszeni i spoglądam na ekran. William. Serce od razu gwałtownie przyspiesza. Czuję się zdradzony. Obiecał, że będę mógł dzwonić. Nie wspominał jednak, że nie będzie odbierać połączeń... Choć dużo mnie to kosztuje, wyłączam telefon i wracam do przeglądania płyt. Przechodzę obok kina, które kusi nocną ofertą. Kupuję bilety i popcorn. Przez kolejnych kilka godzin nie myślę o niczym. Wreszcie udaje mi się zrelaksować.

Wracam do domu taksówką. Otwieram drzwi kodem, lecz zanim dosięgam panelu, by włączyć światła, ktoś szarpie mnie za rękę.

- Gdzie byłeś?! - krzyczy głos w ciemności. Próbuję się wyrwać. Napastnik jest znacznie silniejszy i mocno mnie przytrzymuje. Znam ten głos...

- Will! Śmiertelnie mnie przestraszyłeś! - szarpię się w jego ramionach.
- Gdzie byłeś?! - powtarza równie głośno.
- A co cię to obchodzi? - pytam wściekły za to, że mnie przestraszył.
- Mały... Nie. Igraj. Ze. Mną. - wypowiedział te słowa tak lodowatym głosem, że poczułem się zagrożony.

Udaje mi się wyplątać z jego uścisku, więc natychmiast zapalam światło w całym apartamencie. Oczy Willa skrzą się jak u drapieżnika. Jest wściekły i wcale tego nie ukrywa.

On jest wściekły? To ja powinienem być na niego zły i zaskoczyć go w jego salonie! Zupełnie o mnie nie pamiętał! Przez chwilę mierzymy się wzrokiem. Podchodzi i chwyta mnie za brodę, abym nie uciekał wzrokiem.
- Gdzie byłeś? - pyta po raz kolejny, znacznie spokojniej.
- Odprowadzałem rodziców na lotnisko, a potem poszedłem do kina.
- Sam?
- Sam. Chcesz zobaczyć bilet? Mam go w kieszeni kurtki. Możesz też zadzwonić i poprosić o nagrania z monitoringu - Will nie jest w nastroju do żartów, więc nie docenia moich starań. Jego palce boleśnie zaciskają się na mojej brodzie.
- Nie odebrałeś telefonu - wyrzuca mi.
- Ty też nie.

Puszcza mnie i odchodzi kilka kroków. Dopiero teraz zauważam, że ma na sobie czarny garnitur i krawat. Pierwszy raz widzę go w takim stroju. Jest nieziemsko przystojny. Wygląda jakby chwilą chodził po wybiegu.

- Jak się czuje twój dziadek? - pytam z nadzieją na rozładowanie napięcia między nami. Ostatecznie to jego choroba spowodowała to zamieszane.

- Nie żyje.

- Przykro mi - tylko tyle udaje mi się wydukać. Nie wiem jakich słów powinienem użyć, aby go pocieszyć. Nie wiem czy on potrzebuje mojego pocieszenia. Nic już nie wiem. Spodziewałem się wszystkiego, ale nie tego.

Mężczyzna odwraca się do mnie gwałtownie i przyciąga bliżej, abym nie stracił równowagi. Całuje mocno i zaborczo.

- Will... ja... - próbuję go powstrzymać, gdy zaczyna nam brakować tchu.

- Zamknij się - szepcze cicho i ponownie szturmuje moje usta. Ulegam mu. Nie chcę walczyć, stawiać oporu. Nie dlatego, że jest mi go żal, bo stracił dziadka, ale dlatego, że bardzo za nim tęskniłem. Tęskniłem za jego obecnością, smakiem, dotykiem. Chcę brać to, co mi daje.

- Rozbieraj się - każe, a ja od razu spełniam jego żądanie, rzucając na podłogę poszczególne części garderoby. Podchodzi do mnie i kolejny raz unosi moją brodę do góry, abym patrzył mu prosto w oczy. Gdy próbuję dosięgnąć guzików jego koszuli, powstrzymuje mnie.

- Chcę się dotknąć - proszę. Ciemnowłosy znowu mnie całuje, tym razem delikatniej. Boję się, bo wyjątkowo trudno jest wczuć się w jego dzisiejszy nastrój. Mimo to nieśmiało otaczam go ramionami. Chciałbym mu powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, ale Will nie chce słów. 

Gdy jestem już nagi, rzuca mnie na łóżko w sypialni, do której zostałem zaciągnięty. Rozbiera się powoli. Nie znam go takiego, lecz pożądam bardziej niż kiedykolwiek. Jego oczy... Nigdy wcześniej tak na mnie nie patrzył.

- William...

- Cicho, mały - ucina od razu. Nie chce rozmawiać. Ja chyba też nie. Czuję się mocno oszołomiony. Kładzie się obok mnie. Coś w jego spojrzeniu powoli się zmienia. Uspokaja. Próbuję się przytulić, lecz nadal trzyma mnie na dystans. Może łatwiej mu będzie, jeśli zrobię to, co zawsze.

Gdy próbuję obrócić się na brzuch, powstrzymuje mnie.

- Nie, zostań tak.

Mam tak zostać? Nie chcę. To oznacza, że będziemy patrzeć sobie w oczy, a ja nie jestem na to gotowy.

- Wolałbym nie - szepczę cicho i ponownie próbuję zmienić pozycję, ale mi nie pozwala.

- Powiedziałem, że masz tak zostać.

- Nie możesz... - bronię się. Tyle w temacie uległości... Will bez najmniejszego problemu wciska mnie w poduszki, blokując możliwość ucieczki. Przytrzymuje dłonie swoimi, układając je nad moją głową. Jest tak blisko. Za blisko... I to spojrzenie, którego nie znam, a które tak bardzo onieśmiela...

- Nie bój się - szepcze cicho, tuż przy moich ustach. Pieści je swoim gorącym językiem. Znowu mu ulegnę... Zrobię co zechce, by tylko nie przestawał. Moja silna wola powoli słabnie, wypierana przez pocałunki, którym nie umiem się oprzeć.

- William... - powtarzam cicho jego imię, jakby to było magiczne zaklęcie. Przymykam powieki, ciężkie od pożądania. Jego pocałunki przenoszą się na moją szyję, klatkę piersiową, brzuch. Rysuje językiem wzory na skórze, która płonie pod wpływem jego pieszczot. Cały drżę, gdy bierze do ust mojego członka. To za dużo... Zbyt intensywnie... Gdybym mógł, zacząłbym go błagać, aby przestał. Przesuwa się powoli do góry, całując żebra, drażniąc językiem sutki. Gdy jestem już u kresu wytrzymałości, czuję jak samymi opuszkami dotyka mojego policzka. Zmuszam się, by podnieść powieki. Zalewa mnie fala granatu. Dlatego tego nie chciałem, to zbyt intymne doznanie. Gdy próbuję uciec wzrokiem, powstrzymuje mnie.

- Patrz na mnie, nie chowaj się - rozkazuje. Nie rozumie, że to wszystko jest zbyt mocne? Jak mam się nie chować przed czymś, czego się boję i czego nie rozumiem?

Wchodzi we mnie mocno, potęgując wszystkie doznania. Tęskniłem za tym uczuciem. Jest tylko tu i teraz. Porusza pewnie biodrami, wpatrując się w moje oczy, sprawiając że znikają zbędne myśli i słowa. Czuję się odsłonięty. Jakbym pierwszy raz w życiu doświadczał prawdziwej wolności. Przez ostatnie dwa miesiące często uprawialiśmy seks, spaliśmy razem, lecz to co jest teraz, w tej chwili, to coś zupełnie innego. To już nie jest zwykły stosunek. Kochamy się bezwstydnie patrząc sobie w oczy. Mam wrażenie, że jego tęczówki są całym moim światem. Tracę poczucie przynależności do rodziny, do wszystkiego co znam i rozumiem. Staję się kimś zupełnie innym, kogo się boję. Dochodzę mocno, czując na wargach delikatne pocałunki.

Zatraciłem poczucie czasu. Leżę bezpieczny w ramionach Willa, czuję jego ciepło, zapach... Jestem senny. Oczy same mi się zamykają ...

- Kocham cię - cichy szept Williama... Serce bije mu tak spokojnie. Zawsze musi mnie zaskakiwać...?