mpreg 7

„Bezsenne Noce”

Po raz setny w przeciągu ostatnich pięciu minut spoglądam na zegarek. Gdzie on jest?! Już prawie dwudziesta trzecia! Chowam się w mroku, niczym okrutny morderca, czający się na niczego nie podejrzewającą ofiarę. W tym wypadku jest to mój dawny pokój, który znajduje się na poddaszu. Rodzice zawsze liczyli na to, że prędzej czy później będę miał rodzeństwo. Z ich planów nic nie wyszło. Mama miała spore trudności, by ponownie zajść z ciążę. Nie przeszkodziło im to jednak we wstawieniu dwóch pojedynczych łóżek do pokoju dziecięcego. Będąc nastolatkiem pozbyłem się tego stojącego bliżej okna i wstawiłem coś bardziej odpowiedniego. Ostatecznie nie przypominam drobnego karzełka. Jestem dorosłym facetem, który miota się po tych kilku metrach kwadratowych, przeklinając w myślach pośrednika nieruchomości, który doradził rodzicom zakup tak niewielkiego domu.
Blond-krasnal zadomowił się na dobre. W garderobie, która ukryta jest za drzwiami łazienki, znajdują się jego ciuchy, a w samej łazience szczoteczka do zębów i jakieś inne drobiazgi. Tym razem nie ukrył szkicownika pod poduszką. Ma za to kilka kartonów drogiego papieru.
Obejrzałem jego nowe prace, głównie akwarele. Pastelowe barwy sprawiły, iż depresyjny nastrój grafik należy obecnie do przeszłości. Czyżby był to jakiś przekaz? Malował wszystko w ciemnych barwach, bo w moim domu był nieszczęśliwy, a teraz rozwija skrzydełka? Nie, to chyba nie to. Realizuje zamówienia, które ma dokładnie rozpisane. Kilka z nich dotyczy obrazów olejnych. Będą musiały poczekać. Nie pozwolę, by mój syn wdychał trujące opary. I gdzie on jest?! Już prawie północ!
Dopiero kilka minut po dwunastej Freddy parkuje swojego grata na podjeździe. Obchodzi samochód i otwiera Eli drzwi, pomagając mu wysiąść oraz wręczając pluszowego misia, do którego ten od razu się przytula. Nie słyszę o czym rozmawiają. Mogłem otworzyć okno... Pozostaje mi obserwacja, którą ułatwiają zapalone w aucie światła.
Freddy chyba spodziewa się jakiejś gratyfikacji za wspólnie spędzony wieczór, lecz Eli nie reaguje, gdy hotelarz zakłada mu pasmo jasnych włosów za ucho. Uśmiecha się delikatnie, po czym otwiera drzwi i macha rozczarowanemu chłopakowi na pożegnanie. Żałuję, że nie widzę wyrazu twojej twarzy, Freddy... Co to w ogóle za imię? Mógłbym tak nazwać swojego psa, gdybym zdecydował się jakiegoś przygarnąć. Właśnie, jeśli mój syn wyrazi takie życzenie, spełnię je. I wtedy na pewno nazwiemy psa Freddy. Jednak zanim to nastąpi słyszę kroki, tłumione przez wykładzinę. Chłopak przekręca klamkę i wchodzi do pokoju. Jest ciemno. Jego łóżko stoi bliżej drzwi. Odkłada na nie misia, a następnie zdejmuje torbę oraz bluzę.
- Wiesz która jest godzina?! - przelewam na blondyna swoje frustracje.
- Max! - łapie się za serce. - Nie strasz mnie tak!
Wyciągam rękę, by przycisnąć włącznik. Dzięki lampie widzę, iż jego oddech jest przyspieszony. Serce łomocze mu w piersi. A może to tylko moja wyobraźnia, którą „dokarmiłem” kilkoma drinkami? Trudno stwierdzić.
- Czemu wracasz tak późno? Mówiłem, że masz się kłaść najpóźniej o dziewiątej! - przypominam mu.
- Mówiłeś wiele dziwnych rzeczy - ciężarny zaczyna się zachowywać tak, jakby mnie ignorował. Całą uwagę skupia na misiu. Podchodzę bliżej i zabieram mu zabawkę.
- Oddawaj! - staje w obronie swojej własności.
- Strzelnica w wesołym miasteczku... Masz pojecie ile osób dotykało tego przed tobą? - pogardliwie wymachuję mu żałosnym prezentem nad głową. Jest za niski, by do niego dosięgnąć.
- To nie twoja sprawa! Freddy wygrał go dla mnie! Chcę go z powrotem!
- Nic z tego - kładę brzydkiego, brązowego pluszaka na najwyższej półce w garderobie, gdzie z pewnością nie sięgnie.
- Max, oddaj mi go! Jest mój! - awanturuje się, lecz ja podjąłem już decyzję. Odgradzam karzełka od tego wyliniałego siedliska bakterii. - Nie masz prawa! - napiera na mnie swoim drobnym ciałem. Łapię go za ramiona i wypycham z łazienki. Opieram się plecami o zamknięte drzwi, by bardziej go wkurzyć. Fiołkowe oczy rzucają gromy. Zaciska dłonie w małe piąstki. Jest taki zabawny...
- Kładź się, już późno - udaję niewzruszonego.
- Nie będziesz mi mówił, co mam robić! Jestem dorosły!
- Dorosły facet bez problemu odzyskałby swoją własność - drwię. - Tymczasem ty... Ile masz wzrostu? 130? 140 centymetrów?
- 165 jeśli już koniecznie musisz wiedzieć!
- 165... Jeśli dołożymy do tego czterdzieści kilo wagi, to rzeczywiście robisz zatrważające wrażenie.
- Myślisz, że wszystko ci wolno, bo jesteś większy i silniejszy? To się jeszcze okaże!
- I co zrobisz? Zawołasz tatusia? - drwię. - Jesteś taki przewidywalny... - pochylam się lekko, by nasze oczy znajdowały się na równym poziomie. Po chwili pokonany Eli wycofuje się w kierunku łóżka. - Poddajesz się?
- Myśl sobie co chcesz - zabiera poduszkę i kieruję się w stronę drzwi.
- Gdzie idziesz?
- Wychodzę.
- Dokąd? - trochę późno na spacery. Powinien kłaść się spać.
- Do ogrodu.
- Teraz? - dziwię się.
- Tak - nastolatek przekręca gałkę i wychodzi na korytarz.
- Eli, wracaj!
- Jesteś pijany i agresywny. Nie zamierzam ryzykować, że zrobisz mi coś złego. Prześpię się w altance. Mam nadzieję, że do końca ciąży dasz mi święty spokój - osiemnastolatek znika z pola widzenia, zostawiając mnie samego. Przez kilka sekund oniemiały wpatruję się w miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stał. Co za wredny, mały, uparty...! To oznacza wojnę! Myślisz, że będziesz sobie ze mną pogrywać, smarkaczu? Jeszcze zobaczymy.
Dopadam do garderoby i chwytam pluszaka, którego rozszarpuję na części. Głupawy uśmieszek misia nie schodzi mu z pyska nawet wtedy, gdy odrywam mu głowę, którą następnie kopię z impetem, aż ginie pod łóżkiem. Gdybym mógł, z Eli postąpiłbym dokładnie tak samo! Cholerny dzieciak!
Siadam i przez kilka chwil oglądam pobojowisko. Białe kłęby wypełniacza do maskotek walają się po podłodze. Sięgam po coś, co jeszcze nie tak dawno temu było misiową łapą... Gdyby Eli zobaczył, co zrobiłem z jego własnością, dopiero wtedy by się wystraszył... Chowam twarz w dłoniach. Nigdy wcześniej nie zachowywałem się tak impulsywnie. Powiedział, że jestem agresywny... Po części ma rację. Rodzice robią co mogą, by donosił ciążę, a ja? Straszę go i denerwuję, a przecież spędziliśmy ze sobą tylko kilka minut. Może to i dobrze, że zabrali go do siebie. Kilka takich wyskoków i serio zrobiłbym krzywdę dziecku. Trudna sprawa...
Wzdycham ciężko i zabieram się za sprzątanie bałaganu. Jutro odkupię misia, skoro tak mu na nim zależy. Spoglądam na zegarek. Dochodzi pierwsza. Noc może i jest ciepła, ale Eli nie powinien spać w ogrodzie. Przeziębi się lub zostanie zjedzony przez komary.
Otwieram drzwi i schodzę na dół. Ogród wypełniony jest dźwiękami rechoczących żab oraz delikatnym blaskiem świetlików. Nie widziałem ich całe wieki. W sumie od czasu, gdy postanowiłem się wyprowadzić. Wyciągam rękę w stronę żarzących się owadów. Są piękne. Gdy byłem mały, zakradałem się tu każdej nocy tylko po to, by móc na nie patrzeć. Z resztą nie tylko na nie. Razem z tatą zabieraliśmy śpiwory, by wspólnie obserwować gwiazdy. Potem w magiczny sposób budziłem się we własnym łóżku. Tata zawsze robił zdziwioną minę twierdząc, że on także obudził się w swojej sypialni. Wmawiał mi, że w ogrodzie mieszkają elfy, które opiekują się naszym domem i to one przeniosły nas do środka. Coś mi się wydaje, że dziś moja kolej, by zabawić się w takiego elfa...
Eli śpi na wąskiej sofie, okryty szczelnie cienkim kocem. W dłoniach ściska swój telefon, z którego dobiegają ciche dźwięki. Nie znam tego utworu. Brzmi jak kołysanka. A przynajmniej tak na niego zadziałał. Biorę go ostrożnie na ręce i zanoszę do pokoju, gdzie dodatkowo okrywam kołdrą. Tak jak przypuszczałem, to małe łóżeczko idealnie pasuje do tak filigranowej budowy ciała. Uśmiecham się sam do siebie. To pierwszy raz, gdy dzielę ten pokój z kimś innym. Historia zatoczyła koło. Chciałem być jak mój ojciec, a wkrótce sam nim zostanę. Eli nosi mojego syna. Kto wie, może za kilka lat ja również zabiorę go w nocy do ogrodu, pełnego elfów i świetlików...

Zanim udaje mi się otworzyć oczy, słyszę charakterystyczny dźwięk, który oznacza tylko jedno. Mój współlokator już nie śpi. Siadam na łóżku, pocierając zaspane oczy. Blondyn opiera głowę na lewej dłoni, wpatrując się beznamiętnym wzrokiem w szkic, nad którym obecnie pracuje.
- Już nie śpisz? Przecież dopiero piąta - z niedowierzaniem spoglądam na zegarek. - Eli? - próbuje zwrócić na siebie jego uwagę.
- Oddaj mój prezent - syczy wściekły.
- Jeśli chodzi o misia, to kupię ci innego - kajam się, by nie zaogniać stosunków miedzy nami.
- Chcę tego, którego dostałem.
Z takim argumentem trudno jest walczyć. Przecież nie powiem mu prawdy, bo gdy zobaczy co zrobiłem z pluszakiem, dostanie zawału. Rzucam się na pościel, wypuszczając powoli powietrze.
Mija kilkanaście minut, które spędzamy w absolutnej ciszy.
- Co się stało, kochanie? - chłopak odkłada ołówek i z wielką czułością zwraca się do dziecka.
- Źle się czujesz? - zaalarmowany od razu do niego podbiegam.
- Nie dotykaj mnie - jasnowłosy strąca moją dłoń ze swojego ramienia, rzucając jednocześnie bardzo zimne spojrzenie.
- Powiedziałeś, że źle się czujesz.
- Nic takiego nie mówiłem!
- Przecież wyraźnie słyszałem. Dziecku dzieje się krzywda!
- Możesz sobie podziękować! Dzidziuś cię nie lubi! - chłopak celnie odbija piłeczkę.
- Jestem jego ojcem - odpowiadam z dumą. - Musi mnie lubić!
- Tylko z nazwy - parska blondyn.
- Skąd możesz wiedzieć co czuje dziecko? - szydzę z jego nietypowego zachowania.
- Bo między nami jest bardzo silna więź.
- Przestań pleść bzdury. Nie wierzę w ani jedno twoje słowo - wyśmiewam sytuację.
- Nie musisz - Eli wstaje od stołu.
- Gdzie idziesz?
- Do kuchni. Dzidziuś chce pić.
- Dzidziuś nie jest w stanie przekazać ci takiej informacji. To niemożliwe! - prycham.
- Tego nigdy się nie dowiesz - ciężarny ponownie obejmuje ramionami brzuch. Podążam za nim, bo nie podoba mi się, że ma nade mną przewagę. Podchodzi do szafki i wspina się na palce, by dosięgnąć do półki ze szklankami.
- Odsuń się - wyręczam go. Otwieram lodówkę w poszukiwaniu soku jabłkowego, lecz nie mogę go znaleźć. - Gdzie mama schowała sok?
- Woda mi wystarczy - Eli odkręca kran i nalewa pełną szklankę.
- Nie pij tego! Gdzie jest sok?! - ponawiam moje pytanie.
- Twoi rodzice nie kupują słodkich napojów. Ponoć ma to związek z jakimiś smsami i cukrzycą ciążową. Wiesz coś o tym? - karzełek unosi jasne brwi, domyślając się odpowiedzi.
Rzeczywiście wysłałem mamie kilka wiadomości. To było w dniu, w którym rodzice zabrali Eli ze sobą. Nie sądziłem, iż potraktuje moje słowa poważnie, bo na żaden nie odpowiedziała. Znowu nawaliłem.
- Poczekaj tutaj. Pojadę do sklepu - pokonany, rozglądam się za kluczykami od samochodu, które zostawiłem wczoraj w salonie.
- Nie chcę czekać. Napiję się wody - Eli ponownie podchodzi do zlewu, by nalać sobienkolejną porcję wody, którą łapczywie wypija.
- Możesz jeszcze pospać, a ja w tym czasie dokończę pracę, dobrze? - zwraca się do dziecka. A co jeśli mówił prawdę i mój syn nie obdarzy mnie bezgraniczną miłością? Przecież to nie ja ciągle go przytulam. Nie zna mojego głosu. Jestem dla niego zupełnie obcy. W dodatku ciągle denerwuję Eli, co pewnie też odbija się na samopoczuciu dziecka, które z mojej winy zostało pozbawione ulubionego przysmaku. Gdy cierpiał na mdłości, bez przerwy pił sok. Jestem podłym draniem...
- Przywiozę ci sok. Za chwilę wracam - odnajduję kluczyki, które zostawiłem na małym sekretarzyku mamy.
- Nie musisz. Poza tym najbliższe sklepy są dość daleko stąd. Nie marnuj paliwa. Będzie ci potrzebne, by wrócić do domu - uszczypliwa uwaga... Język mnie świerzbi, by mu się odgryźć. To tylko piętnaście kilometrów. Bez problemu mógłbym tam pobiec i nawet nie miałbym zadyszki.
- Kto ci powiedział, że zamierzam wracać? - zaskakuję chłopaka swoim pytaniem.
- Przecież tu nie zostaniesz.
- Rodzice z pewnością bardzo się ucieszą, gdy powiem, że osobiście na to nalegałeś - uśmiecham się, zadowolony ze swojej nagłej decyzji.
- Nie zrobisz tego!
- Czego nie zrobisz, synu? - tata... Pojawił się w idealnej chwili.
- Eli chce, abym został. Powiedział, że czuje się przy mnie bezpieczniej. Nie masz nic przeciwko, prawda? - nie potrzebuję potwierdzenia, by widzieć aprobatę ze strony mojego staruszka.
- Ty podły...! - blondyn z impetem odstawia szklankę na blat.
- Eli! - wołam za nim, gdy wybiega z kuchni. - To miał być nasz sekret... - tłumaczę ojcu.
- Synu, to chyba nie jest najlepszy pomysł - czuje jego wielką dłoń na ramieniu.
- Muszę się z nim dogadać zanim urodzi się dziecko. Nie zrobię tego na odległość. Proszę, nie utrudniaj mi! - spoglądam na niego błagalnie.
- Maxwell...
- Chcę być blisko syna. Nawiązać z nim więź, by od samego początku wiedział kim jestem.
- To nie jest dobry pomysł - Peter Ford ostrożnie próbuje mnie odwieść od planu przeprowadzki. - Nie rozumiesz, że aby nawiązać taką więź, musisz był bliżej osoby, która je nosi? Tymczasem ty... Chłopak zupełnie cię nie obchodzi, a co gorsze, nawet nie starasz się go poznać. Boję się, że twoja obecność będzie go tylko stresować.
- Latami powtarzałeś mi, że tu jest mój dom i zawsze będę mógł tu wrócić. Teraz nadszedł ten moment. Proszę, nie odmawiaj - to mój koronny argument.
- Max... - przyparłem własnego ojca do muru. To okropne uczucie.
- A twoja praca? Co z książką i scenariuszem?
Praca... Książkę mogę pisać gdziekolwiek, lecz scenariusz to znacznie poważniejsze zobowiązanie. Czy dam radę?
- Nie martw się. Też o tym myślałem i mam wszystko pod kontrolą - kłamię jak z nut.
- Dzień dobry - mama całuje mnie w policzek. Nadal ma na sobie swój ulubiony fuksjowy porannik, który kupiłem jej na zeszłoroczne urodziny. - Chyba nie chciałeś wyjechać bez śniadania, prawda?
- Mamo, właśnie o tym rozmawiamy. Ja nie chcę stąd wyjeżdżać... - posyłam kobiecie błagalne spojrzenie.
- To cudowna wiadomość, skarbie! - Pamela Ford rzuca mi się na szyję. - Tak się cieszę, że w końcu zmądrzałeś.
- Wyjaśnijmy coś sobie. Nie robię tego ze względu na Eli, lecz na dziecko - tłumaczę jej.
- Nie martw się. Tata i ja nie zamierzamy wtrącać się w wasze sprawy. Po prostu cieszę się, że będę cię mieć przy sobie - szatynka obejmuję ją ramieniem i całuję w skroń. Nikt nie rozumie mnie tak dobrze jak ona.
- Rodzinny uścisk? - ojciec ogarnia naszą dwójkę swoimi niedźwiedzimi ramionami. - Ty, Eli, dziecko... Zapowiada się naprawdę interesująco - kątem oka dostrzegam, jak jego usta wykrzywiają się w specyficzny sposób. Ta mina... Robił ją tylko wtedy, gdy podczas walki udało mu się rozgryźć przeciwnika. Zawsze twierdził, że te kilka sekund, podczas których zdobywał przewagę, znaczyło dla niego o wiele więcej, niż jakiekolwiek zwycięstwo. Odsłoniłem przed nim moje prawdziwe uczucia dotyczące dziecka. Z pewnością zrozumiał, ile ono dla mnie znaczy. Nie zawiodę cię tato. Będę wzorowym ojcem, zobaczysz.

***

Moje Gąski,

Dziękuję Wam za wsparcie i miłe słowa :) To bardzo wiele dla mnie znaczy :)
W wolnej chwili napisałem kolejny rozdział Bezsennych Nocy. Mam nadzieję, że się Wam spodoba.

Wasz Kitsune