Rozdział XXV

„Zdrajca”

- Nareszcie! Siedział tu tak długo, że przez tego typa przegapiłem pierwszą lekcję łowienia - oburzenie Rona jest uzasadnione. Dyskretnie spoglądam na tarczę zegarka. Pierwsza piętnaście... - Jestem skonany. Harold obiecał, że rano zabierze mnie na molo i zaczniemy trenować. Nie mogę się doczekać - ziewa przeciągle.
- Obyś okazał się rybakiem-zawodowcem, bo inaczej będziemy w trudnej sytuacji - klepię go po ramieniu.
- Nic się nie martw. Myślałem o tym. Jutro przepytam wszystkich sąsiadów i postaram się o godne zastępstwo, chociaż boli mnie twój brak wiary w moje starania.
- Ron, powtarzam ci, że ty nawet nie lubisz ryb. Jak chcesz je łapać?
- Szczęście należy do zuchwałych - przechwala się. - Przyjdź rano na molo i sam się przekonaj.
- Przyjdę z kamerą. Muszę to uwiecznić dla potomnych. A jak ci się nie uda, zawsze możemy postarać się o nowy biznes. Zostaniesz gwiazdą internetu.
- To nie było śmieszne - posyła mi wściekłe spojrzenie.
- Dobranoc.
- Ja z pewnością pójdę spać, ale ciebie czekają jeszcze „trudne sprawy” do rozwiązania - drwi.
- Wypchaj się! - rzucam przez ramię. Na szczęście dla mnie Ursula umieściła go w innym skrzydle domu. Muszę jej za to podziękować.
Drzwi do naszej sypialni są otwarte. Zaglądam do środka.
- Co się stało? - pytam Dennisa, który siedzi obok Josha na łóżku. Chłopak jest zapłakany i roztrzęsiony.
- W ostatnim czasie często miewa koszmary - odpowiada, jednocześnie podając mu szklankę z wodą. Drobne dłonie lekko drżą. - Napij się - przytrzymuje ją przy jego ustach. - Lepiej?
- T-Tak...
Serce boleśnie ściska mi się w piersi. Moje biedactwo...
- Zajmę się nim. Możesz iść spać - zwracam się do jasnowłosego ochroniarza.
- Dobranoc panu.
- Dobranoc.
Od razu siadam na jego miejscu i przesuwam palcami po mokrym od łez policzku. Josh wydaje się bardzo zagubiony. Otula się szczelnie ramionami i próbuje zwinąć w kłębek.
- Kochanie... Chodź do mnie - układam się obok niego i mocno obejmuję. - Nie bój się.
- N-Nie gaś światła, dobrze? - prosi cicho.
- Nie zgaszę - obiecuję mu, głaszcząc po plecach. - Opowiesz mi co to był za sen?
- N-Nie...
- Już dobrze - powtarzam te słowa bez końca, całując go po skroni. Cierpliwie czekam aż jego oddech się uspokoi, a puls powróci do normy.
- Pozwolisz mi się przebrać? - przerywam ciszę, która między nami zapanowała.
- Nie - wczepia się mocniej w moją koszulę.
- Nie szkodzi. Przytul się do mnie. Nie pozwolę nikomu cię skrzywdzić.
- Tristan...
- Więcej cię nie zostawię. Przysięgam. Będę cały czas obok.
- Jestem zmęczony.
- To śpij - przeczesuję jego hebanowe włosy obserwując, jak powoli przymyka powieki. Światło nieco go razi, ale nic nie mówi. Jego sen okazuje się bardzo płytki. Często się budzi, najczęściej po to, by upewnić się, że jestem.

Budzę się około siódmej. Pada. Ron nie będzie zadowolony. Uśmiecham się sam do siebie na samą myśl o jego wkurzonej minie. Dziś także nie rozpocznie swojej wędkarskiej kariery.
Mój skarb nadal trzyma głowę na moim ramieniu. Jego ciepły oddech drażni moją skórę. Układam go na poduszce, a sam podpieram się na ręce, by móc go obserwować. Usta ma kusząco rozchylone... Aż mam ochotę nimi zawładnąć. Powstrzymuje mnie jego upiorny wygląd. Gdy spaliśmy razem, nie miewał koszmarów. I jadł.
Na łóżko wskakuje kot, który szuka sobie ciepłego miejsca, by móc dalej leniuchować. Stara się ułożyć jak najbliżej Josha, który zatapia palce w jego futrze.
- Cynamon... Dobrze, że jesteś... Tak się bałem... - mamrocze.
- Czego się bałeś? - całuję go w policzek.
- Tristan? - przez chwilę wygląda na zaskoczonego.
- Spodziewałeś się kogoś innego?
- Myślałem, że tylko mi się śnisz...
- Gdyby to był tylko sen, czy zrobiłbym o tak - pochylam się, by musnąć wargami jego żuchwę - albo tak - próbuję dosięgnąć ust.
- Jeszcze ci nie wybaczyłem - robi obrażoną minę.
- Ale wybaczysz. Wiesz, że kocham cię jak wariat - łapię za jego nadgarstki i układam na pościeli. - To mój obiecany pocałunek - szepczę tuż przy jego ustach. - Zapewniam cię, że po nim wszystko będzie wyglądało inaczej - ocieram się delikatnie o jego skórę, czując przyjemne iskry. Wyobraźnia przypomina mi, iż usta mojego ukochanego są słodkie niczym miód i takie miękkie...
Josh przymyka powieki. Uwalnia prawą dłoń i przykłada ją do mojego policzka, pieszcząc kciukiem po twarzy. Po chwili przenosi się niżej... Opuszką zaznacza kontur mojej górnej wargi... To za dużo. Dłużej tego nie zniosę. Pragnę go bardziej niż tlenu.
- Tristan, śpisz?! - przerażony chłopak aż podskakuje, słysząc dobijającego się do naszej sypialni Rona. Nawet kot unosi zaspany łepek i zaczyna groźnie mruczeć.
- Zabiję go... Przysięgam, że go zabiję - syczę wściekły.
- Bądźmy cicho, to może sobie pójdzie - proponuje błękitnooki, chowając się w moich ramionach i naciągając na nas kołdrę.
- Świetny pomysł, skarbie - chwalę mojego ukochanego.
- Tristan! Wiem, że nie śpisz! To bardzo ważne! Otwieraj!
- Zamknąłeś drzwi na klucz? - szepcze do mojego ucha.
- Nie wiem. Jeśli tu wejdzie... - nie udaje mi się dokończyć zdania, bo Ron szybkim ruchem ściąga z nas okrycie, uśmiechając się przy tym promiennie.
- Co tam robicie, gołąbeczki? - rozsiada się na łóżku. - Przykro mi, ale obowiązki wzywają. Wstaniesz sam, czy mam użyć przemocy?
- Za chwilę to ja jej użyję. Spadaj i zostaw nas w spokoju! I oddaj kołdrę! - odgrażam się.
- Przecież nie jesteście nadzy - Ron wydaje się zupełnie niewzruszony sytuacją. - A nawet gdybyś był, zupełnie mnie to nie wzrusza. Nie raz widziałem cię golutkiego. No już, wstawaj, wstawaj. Klienci są w drodze. Pogruchacie sobie później.
- Przejeżdżają dopiero około południa. Do tego czasu zostaję tutaj - cedzę przez zaciśnięte zęby - a ty nie będziesz nam więcej przeszkadzał!
- Tak się składa, że plany się zmieniły. Wiedziałbyś o tym, gdybyś łaskawie włączył telefon. Najpierw praca, potem przyjemności. No już! Pójdę zerknąć co ze śniadaniem, a tobie daję dziesięć minut, abyś się ogarnął - klaszcze w dłonie, poganiając mnie. Łapię za jedną z poduszek i ciskam nią z kierunku Rona, który zgrabnie uchyla się przed tym ciosem, uciekając na korytarz. - Dziewięć minut!
- Szlag by to wszystko trafił! - irytuję się, siadając. Chowam twarz w dłoniach i rozważam, co powinienem teraz zrobić. Sięgam po telefon, który leży sobie spokojnie na szafce nocnej. Gdy tylko go włączam, zasypuje mnie toną nieprzeczytanych wiadomości.
- Musisz już iść? - Josh znowu jest smutny.
- Przepraszam. Sam wiesz, że tego nie planowałem.
- Wiem. Oddasz nam kołdrę? - pyta, przytulając się do Cynamona, który z prawdziwą przyjemnością układa się z powrotem na łóżku.
- Już oddaję - sięgam po puchowe okrycie, uśmiechając się na wspomnienie tego, jak próbował nas schować przed światem.
- Jak dobrze - wtula się w pościel.
W rekordowym czasie biorę prysznic i przebieram się w granatowy garnitur. Wracam do sypialni i wyjmuję z torby potrzebne dokumenty.
- Ładnie wyglądasz - mój ukochany nie szczędzi mi komplementów.
- Nie tak ładnie jak ty. Zwłaszcza z tymi potarganymi włosami.
- Jeszcze długo pozostaną potargane. Nie chce mi się wstawać.
- Postaraj się zasnąć. Powiem Ursuli, by przyniesiono ci śniadanie do łóżka. - Mój wzrok mimowolnie kieruje się na pudełeczko, którego nadal nie odpakował. Sięgam po nie i podaję mu. - Proszę.
- Nie musiałeś.
- To tylko drobiazg, który nie wynagrodzi ci tych kilku dni, ale... Otworzysz?
- Mówił ci ktoś, że jesteś bardzo natrętny? - wzdycha, odbierając ode mnie swój bezcenny prezent. Z bijącym sercem śledzę każdy jego ruch, nie mogąc się doczekać na to co powie. Unosi wieko i zagląda do środka.
- I jak? Może być?
- Tristan... To za dużo. Nie mogę tego przyjąć.
- Możesz. Spójrz jakie to łatwe - sięgam po zegarek, który zapinam mu na nadgarstku lewej dłoni.
- Nie lubię, gdy wydajesz na mnie pieniądze. Źle się z tym czuję.
- A ja czuję się bardzo szczęśliwy.
- Nadal uważam, że to było niepotrzebne.
- Dla mojego ukochanego tylko to, co najlepsze.
- Zrobisz coś dla mnie, jeśli poproszę? - pyta niespodziewanie, wpatrując się z uwagą w moją twarz.
- Wszystko, co tylko zechcesz.
- Nie spodoba ci się to, czego obecnie chcę.
- Mów. Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem.
- Pozbądź się Rona.
- Spotkanie nie potrwa długo. Do obiadu powinno być po wszystkim, a wtedy będę tylko twój.
- Nie o tym mówię. Chcę, aby on stąd wyjechał.
- Josh... - zaskoczony, przeczesuję włosy palcami. - Stawiasz mnie w bardzo kłopotliwej sytuacji.
- Wiem, że to twój przyjaciel, który przechodzi obecnie ciężki okres w życiu, ale nie lubię go. Wydaje mi się, że nigdy go nie lubiłem, a jeśli twierdziłem inaczej, to kłamałem, rozumiesz? Każ mu się wynosić. Nie chcę go więcej widzieć.
- Nie mogę tego zrobić. Ron ma trudny charakter i nie każę ci go lubić, ale próbował popełnić samobójstwo i ...
- Nie obchodzi mnie to! Ma rodzinę, przyjaciół! Każ mu odejść!
- Kochanie, proszę cię... Nie bądź taki zaborczy. Gdy klienci wyjadą, to...
- Czy ty nie widzisz, że on tobą manipuluje? Wykorzystuje cię do własnych celów, a ty jesteś naiwny jak dziecko we mgle!
- To nieprawda! Ron nigdy nie zrobiłby czegoś takiego - bronię przyjaciela, coraz bardziej rozjuszony. Jak może go oskarżać? Nawet go nie pamięta! Gdyby nie on i jego pomoc, nie poradziłbym sobie po naszym rozstaniu. Nie odwrócę się od niego, gdy sam jest w potrzebie. Nie jestem tak dwulicowy. Nie rzucam słów na wiatr! Nie powiem kocham, by po chwili ładować się do innego łóżka...
- Powiedziałeś, że zrobisz dla mnie wszystko. Udowodnij. Każ mu odejść. Niech jeszcze dzisiaj opuści to miejsce.
- A jeśli tego nie zrobię?
- Przestanę wierzyć w twoją miłość - odpowiada cicho.
- Nie bądź śmieszny. Nikt nigdy nie kochał cię tak bardzo jak ja. Nikt! Nawet rodzice. I nikt nie pokocha. Jesteś przewrażliwiony, bo źle spałeś. Ron zostaje z nami. Koniec tematu - wychodzę z sypialni, by nie poprosił mnie o coś bardziej absurdalnego.