Rozdział XXVIII

„Humory księcia”

Eryk

Umieram.

Czuję to.

Śmierci nie można pomylić z z niczym innym.

Czekam...

Z każdym oddechem jest coraz bliżej...

Otula mnie swoim chłodnym kokonem.

Poddaję się...

Pożegnam wszystko.

Zwłaszcza ból, który rozdziera moje ciało i duszę...

Więcej nie zniosę...

Rany bardzo mnie bolą...

Jestem zmęczony...

Zamiast zasnąć, budzę się. Ktoś przykłada mi coś zimnego do czoła. Gwałtownie otwieram oczy.

Simon...

Nadal tu jest? 

- Już dobrze. To tylko zły sen – szepcze. – Za chwilę leki zaczną działać i obudzisz się dopiero rano. 

- Nie chcę spać. Boję się – patrzę na niego błagalnym wzrokiem. 

- Nie bój się. Jestem cały czas przy tobie. Cały czas – przesuwa chłodnymi palcami po moim rozgrzanym czole. - Śpij. 

Nie umiem mu się przeciwstawić...

Gdy się budzę, jest popołudnie. Przynajmniej tak wskazuje zegar na ścianie. Przespałem większość soboty? Niedobrze. Nabieram powietrza. Nadal bardzo mnie boli. Powinienem chociaż spróbować wstać z łóżka. Jutro przyjedzie dziadek. Jeśli szybko czegoś nie wymyślę, resztę życia mogę spędzić w więzieniu... 

Dyskretnie rozglądam się po pokoju. Jestem sam. Powoli, bardzo powoli siadam na łóżku. Jest mi słabo i mam zawroty głowy. Gorączka dodatkowo wszystko skomplikowała. Nie poddaję się i opuszczam stopy na podłogę.

- Co robisz?! Nie wstawaj! - krzyczy na mnie zdenerwowany Arim, który wbiega do szpitalnego pokoju. 

- Muszę – odpowiadam mu z wysiłkiem. - Gdzie Simon? 

- Na korytarzu. Rozmawia przez telefon. 

- Panie doktorze, proszę... Muszę stąd jutro uciec.

- Jutro? To mało prawdopodobne w twoim stanie - mężczyzna z niedowierzaniem kręci głową.

- Nie mam innego wyjścia – patrzę mu w oczy. 

- Możesz na mnie liczyć, Eryku. Przecież wiesz.

- Nie chcę narobić panu kłopotów... 

- To żaden kłopot – przerywa mi. - Chętnie pomogę. 

- Dziękuję. Bardzo dziękuję. 

- Wtajemniczyłeś swojego ochroniarza? - pyta pomagając mi się położyć. 

- Nie. Nie chcę, żeby wiedział. Proszę mu nic nie mówić. 

- Nie powiem, chociaż dziwi mnie twoja decyzja. Simon jest ci bardzo oddany.

- Nie tak jak Alanowi - prycham.

- Bo nic o nim nie wie. Może gdybyś mu powiedział... - zaczyna cicho, lecz wystarczy jedno moje spojrzenie, a natychmiast się wycofuje.

- To już nie ma znaczenia. Poradzę sobie - uśmiecham się blado.

- Wiesz, że jesteś dla mnie jak syn - lekarz siada obok mnie łóżka. Jego orzechowe oczy wpatrują się we mnie intensywnie. 

-  Panie doktorze... 

- Jestem z ciebie bardzo dumny. Cokolwiek postanowisz, masz moje wsparcie i wszelką pomoc. Wystarczy jedno słowo... Tak długo czekałeś i wreszcie nadeszła ta chwila - kładzie mi rękę na ramieniu. 

- Dziękuję. Pana słowa wiele dla mnie znaczą - broda mi drży. Nadeszła chwila, na którą obydwaj długo czekaliśmy.

Simon wraca niespodziewanie szybko. On też przygląda mi się w dziwny sposób, jakby widział mnie po raz pierwszy w życiu...

- Co? - pytam szorstko, gdy zostajemy sami. 

- Kocham cię. Bardzo – dotyka mojego policzka samymi opuszkami, ledwo muskając skórę. Próbuję go powstrzymać, lecz chwyta mnie za rękę i delikatnie splata nasz palce. - Nie odtrącaj mnie. Jesteś dla mnie wszystkim. 

- Simon... Piłeś? - pytam zdziwiony jego zachowaniem. 

- Nie – śmieje się. – Po prostu im dłużej jestem obok, tym trudniej jest mi milczeć. 

- Nie jestem w nastroju na żarty. 

- To nie żarty. Kocham cię – powtarza. 

- Już to mówiłeś – dogryzam mu. 

- I zamierzam często powtarzać – uśmiecha się, ale inaczej niż do tej pory. Jego oczy tak lśnią... Wydaje się szczery w swoich zapewnieniach, lecz po chwili przypominam sobie, że jest jeszcze Alan... Cofam dłoń. 

W nocy bardzo się męczę. Bez silniejszej dawki leków nie mogę zasnąć. Denerwuję się czy dam radę zrealizować mój plan. Mam tylko jedną szansę... To nie pora, aby się wahać. Jeśli tu zostanę... Strach myśleć o tym, co mnie czeka w szponach dziadka i Alana... Jest jeszcze Simon, który może wszystko zepsuć...

Obserwuję go przez chwilę. Kolejną noc śpi zwinięty na fotelu. Pewnie nie jest mu zbyt wygodnie. Z drugiej strony co mnie to obchodzi? Niech mój kochany braciszek dba o jego wygodę. 

Przymykam powieki, zastanawiając się co dalej. Mój cień nieoczekiwanie budzi się i siada obok na krześle. Przykłada dłoń do mojego czoła, sprawdzając, czy nie mam gorączki.

- Przepraszam, nie chciałem cię budzić. 

- Nie obudziłeś. Nie spałem - powinienem być na niego wściekły, ale przychodzi mi to z trudem.

- Mam zawołać lekarza? - pyta. 

- Nie. Nie jestem zmęczony. 

Dotyka mojej twarzy, przesuwając pasma włosów za ucho. Przyglądam mu się, milcząc. To pewnie nasza ostatnia noc razem... Będę za nim tęsknić. Nigdy mu tego nie powiem, ale polubiłem go. Znacznie bardziej niż powinienem... Jest irytujący, pewny siebie, czasami zbyt śmiały, ale nigdy nie zapomnę ciepła jego oczu, chwil, gdy mnie przytulał, całował... Zazdroszczę Alanowi... Powinienem wierzyć, że będzie z nim szczęśliwy, ale to nieprawda. Wykorzysta go, a potem pozbędzie się w najmniej spodziewanym momencie. I skrzywdzi kolejny raz... Dlaczego jest mi go żal? Przecież nie jest mój. Woli Alana. Powtarza, że mnie kocha, ale to nic nie znaczy. Zupełnie nic.

Przysuwa się jeszcze bliżej. Kciukiem dotyka moich ust. Wpatruję się w jego oczy. Chcę, aby mnie pocałował ten ostatni raz... Dolna warga lekko drży pod wpływem jego pieszczoty. Przymykam powieki. 

- Kocham cię – szepcze prosto w moje usta. Marzę by także go dotknąć, jednak nie mogę się ruszyć. Może to lepiej? Jutro ta chwila będzie tylko wspomnieniem, ale dzisiaj... Pojedyncza łza spływa mi po policzku, co natychmiast zauważa. 

- Nie płacz – scałowując ją. 

- Simon... 

- Śpij – prosi, zamykając mi powieki kolejnymi pocałunkami. Jest mi dobrze. Bezpiecznie. Zasypiam. 

Rano wita mnie uśmiechem. Ma na sobie czysty garnitur i jest ogolony. Tylko delikatne cienie pod oczami zdradzają, że noce spędzane w szpitalu i dla niego są ciężkie. Serce ściska mi się z żalu, bo wiem, że nadeszła chwila pożegnania.

Po kilku minutach przychodzi doktor Arim. Wyrzuca Simona na korytarz, by nam nie przeszkadzał. 

- Panie doktorze... Już czas - pełen determinacji, przechodzę do działania.

- Co mam robić? - pyta cicho. 

- Proszę zachowywać się normalnie. Gdy skończy mnie pan badać, wyślę Simona po śniadanie. Wtedy stąd ucieknę - decyduję.

- Idę po wózek. Jesteś za słaby. O własnych siłach nie dasz rady. Na szczęście zaparkowałem samochód blisko wejścia... 

- Ktoś po mnie przyjedzie – przerywam mu – ale byłbym wdzięczny, gdyby pomógł mi się pan ubrać.

- Wrócę za piętnaście minut. Spróbuj się go pozbyć do tego czasu. Jeśli nadal tu będzie, udamy, że zabieram cię na badania. 

- Dziękuję – patrzymy sobie przez chwilę w oczy, po czym doktor uśmiecha się i jakby nigdy nic wychodzi z pokoju, zapraszając Simona do środka. 

Zielonooki nie marnuje czasu i natychmiast siada obok łóżka, wpatrując się we mnie z uczuciem. To moja szansa.

- Simon... Zrobisz coś dla mnie? - proszę nieśmiało. 

- Wszystko – uśmiecha się, gładząc mój policzek. 

- Jestem głodny. 

- Wiedziałem, że w końcu zgłodniejesz. Na co masz ochotę? - pyta uszczęśliwiony. 

- Przywieziesz mi tosta? 

- Tylko tosta? - nie traci nadziei, że zacznę jeść.

- To może jeszcze ciastko truskawkowe, dobrze? - spoglądam na niego niepewnie. 

- Z przyjemnością, książę – głaszcze mnie po włosach. - Wczoraj przywieźli mój nowy samochód. Stoi pod szpitalem. 

- Nie musisz się śpieszyć. 

- Nie lubię się z tobą rozstawać - markotnieje.

- Będę tu na ciebie czekał.

- Jestem za dziesięć minut – kieruje w stronę drzwi. 

- Simon? – wołam na nim. 

- Tak, Eryku? 

- Dziękuję za wszystko. 

- Niedługo jestem - zapewnia mnie.

- Żegnaj, Simon – szepczę za nim, gdy znika za drzwiami. 

Wyciągam z kieszeni swetra telefon i wybieram numer.

- Panie Johnes? – mężczyzna obiera już po pierwszym sygnale. 

- Vee, przyjedź po mnie. Teraz. 

- Gdzie pan jest?

- W szpitalu Anioł Stróża. 

- Będę za sześć minut – odpowiada natychmiast. 

- Nie możemy zwracać na siebie uwagi – proszę cicho, obserwując jednocześnie, jak doktor Arim otwiera drzwi, pchając przed sobą wózek inwalidzki. Wprowadza kod do zamka elektronicznego, by nikt nam nie przeszkadzał. 

- W takim razie osiem minut – Vee jest nieco rozczarowany. Nie lubi wolnej jazdy. 

- Zaparkuj przy bocznym wejściu, najbliżej jak się da.

- Do zobaczenia, panie Johnes - rozłącza się. 

- Simon wyszedł? - doktor ustawia wózek tuż przy łóżku i pomaga mi uwolnić się od szpitalnej aparatury. 

- Tak, ale niedługo wróci. Pośpieszmy się – proszę, nerwowo spoglądając na zegarek. 

- Od czego zaczynamy? 

- W szafie jest plecak z ubraniami – instruuję go. 

Mężczyzna natychmiast wykonuje polecenie. Podbiega do łóżka i wyciąga znajdujące się w środku rzeczy. Ściąga ze mnie sweter, a następnie piżamę i zastępuje ją czarnym t-shirtem oraz zapinaną bluzą z kapturem w tym samym kolorze. Pomaga mi także włożyć spodnie i trampki, które przyniósł dla mnie Ryś.

Żebra bolą mnie tak bardzo, że z trudem oddycham, ale nie mogę teraz o tym myśleć. Muszę uciekać, póki jest jeszcze czas. 

Doktor ubiera mi mój szary sweter na bluzę i sadza na wózku. Okrywa mi nogi kocem, by agenci na korytarzu nie zauważyli, że nie mam na sobie szpitalnej piżamy. Pod kocem chowam czapkę.

- Co jeszcze? - pyta przejęty, kierując wózek w kierunku wyjścia. 

- Mój pierścień! Jest w szufladzie – mężczyzna podaje mi bezcenny przedmiot, który ubieram serdeczny palec lewej dłoni. 

- Możemy jechać. 

Lekarz odblokowuje drzwi i wypycha wózek na korytarz. Podchodzą do nas agenci dziadka.

- Zabieram księcia do gabinetu zabiegowego. Muszę pobrać krew. Za chwilę będziemy z powrotem – uśmiecha się do nich przyjaźnie. 

- Potrzebuje pan pomocy, doktorze? - jeden z ochroniarzy od razu oferuje swoje usługi.

- Dziękuję, poradzę sobie. Mam sporo wprawy – zapewnia go, po czym spokojnym krokiem kieruje się w stronę windy na końcu korytarza. 

Gdy jesteśmy już w środku, zdejmuje ze mnie koc oraz sweter i zwija je w kłębek, który porzuca w rogu windy. Podwijam moje jasne włosy i upycham je pod bejsbolówką.

- Jesteśmy prawie na miejscu – obiecuje, choć widzę jaki jest zdenerwowany. 

- Nigdy nie zapomnę tego, co pan dla mnie robi – spoglądam mu w oczy bezgranicznie wdzięczny. 

- Już dawno powinienem był to zrobić, lepiej cię chronić, wtedy on nie... – jego głos zaczyna się łamać.

- To już nie ma znaczenia – uśmiecham się, by dodać mu otuchy. 

- Dla mnie ma. Do końca życia będę dźwigał ciężar poczucia winy. 

- Zupełnie niepotrzebnie. Tym razem będzie inaczej. Obronię siebie i całe królestwo. Przysięgam - mężczyzna przytula mnie pośpiesznie na pożegnanie.
Drzwi windy rozsuwają się. Podążamy bocznym korytarzem, dostępnym tylko dla pracowników szpitala, by przedostać się do wyjścia. Arim wyciąga kartę magnetyczną i otwiera drzwi.

- Dalej nie jedziemy, bo nas zauważą. Dasz sobie radę? - pyta widząc jak powoli podnoszę się z wózka i nakładam okulary. - Samochód już czeka. Wystarczy, że przejdziesz te kilka kroków – informuje mnie, wyglądając na zewnątrz. 

- Dziękuję. 

- Nie dziękuj. Dzwoń, gdybyś czegokolwiek potrzebował. I jeszcze jedno – sięga do kieszeni i wyjmuje z niego kilka ampułek środków przeciwbólowych. – Jedna na dwanaście godzin, nie więcej, jasne? 

- Jest pan aniołem – dziękuję mu. 

- Idź już. 

Wychodzę przed budynek. Kręci się tu sporo ludzi, w tym agenci zatrudnieni przez dziadka. Vee od razu mnie zauważa. Opuszcza okno, abym i ja go widział, po czym odpala silnik srebrnego BMW. Staram się zachowywać naturalnie, ale jest mi słabo. Mam wrażenie, że nogi odmawiają mi posłuszeństwa. Vee, jakby czytając w moich myślach, daje znak ręką, abym poczekał.

Na parking wjeżdża inny samochód i parkuje obok BMW, z którego wysiada Simon, niosąc w ręku papierową torbę z moim śniadaniem. Uważnie go obserwuję zza ciemnych okularów. 

Czuję jak zimny pot spływa mi po plecach. Vee zachowuje zimną krew i wjeżdża na chodnik, jakby było to najnormalniejszą rzeczą na świecie. Wysiada, figlarnie się uśmiechając. On też ma na sobie czapkę z daszkiem, okulary i czarną skórzaną kurtkę. Obejmuje mnie w pasie i pomaga dojść do auta. Simon odwraca się w naszą stronę, przyglądając całej scenie z zainteresowaniem.

- Pośpiesz się. On nas widzi... – ponaglam go, gdy otwiera drzwi od strony pasażera, abym mógł wsiąść.W tej samej chwili Simon rzuca się biegiem w stronę samochodu. Vee jest jednak szybszy. Wskakuje do środka i rusza z piskiem opon.

- Eryk! - krzyczy, dopadając do swojego auta i ruszając za nami w pościg. 

- Proszę zapiąć pasy, panie Johnes – prosi mój kierowca, jednocześnie przyspieszając i próbując wyminąć karetkę, jadącą prosto na nas. Gwałtowne hamowanie rzuca mnie na drzwi. Krzyczę z bólu. 

- Przepraszam – denerwuje się. 

- Zgub go! - każę mężczyźnie, który z zawrotną szybkością pokonuje małe uliczki, otaczające szpital. 

Z wielkim trudem udaje mi się zapiąć pasy i złapać fotela, by zamortyzować wstrząsy. Tymczasem Vee wjeżdża pod prąd na jedno z większych skrzyżowań i nie licząc się z trąbiącymi na niego kierowcami, przecina je, korzystając ze zmieniającej się właśnie sygnalizacji świetlnej. Pomimo tego śmiałego manewru, Simon jest tuż za nami.

- Niezły jest – chwali go, uśmiechając się do mnie. 

- Ty jesteś lepszy – odpowiadam zgodnie z prawdą, bo dobrze wiem, na co go stać. 

- Jest pan ranny, panie Johnes? - pyta, nie odwracając wzroku od przedniej szyby. 

- Tylko trochę poobijany.

- Bal? - skręca w lewo, w stronę autostrady. 

- Bal –potwierdzam ponuro. 

- Zajmę się tym. 

- Simon cię uprzedził.

- Szkoda – hamuje z piskiem opon, taranując jednocześnie płot i wjeżdżając na teren budowy, zamknięty dla ruchu. - Dlaczego nic o tym nie wiedziałem? 

- Bo nie chciałem, żebyś wiedział. Mógłbyś nas zdekonspirować.

Odwracam się do tyłu. Samochód Simon jest kilkanaście metrów od nas. Wpadam w panikę. A jeśli Vee nie da rady go zgubić?

- Spokojnie, panie Johnes. Wszystko jest pod kontrolą – zapewnia mnie. 

- Mam nadzieję – spoglądam na niego, trzymając się fotela. Nie pierwszy raz Vee ratuje mnie z opresji. Pomimo zawrotnej prędkości i niechcianego towarzystwa, zawsze czułem się z nim bezpiecznie. Tym razem jest inaczej. Simon nie jest amatorem. W dodatku ma obsesję na moim punkcie. Nie da się nabrać na proste sztuczki.

Byłem pewny, że pojedziemy autostradą, ale Vee wjechał do tunelu, który zbudowano pod rzeką, by ułatwić mieszkańcom przedostawanie się z jednego końca miasta na drugi. W tej samej chwili dzwoni mój telefon. Wyciągam go z kieszeni bluzy i spoglądam na wyświetlacz. 

- To on? - pyta mnie. 

- Tak. 

- Odbierze pan? 

- Nie. 

Telefon nie przestaje dzwonić, co zaczyna mnie irytować. Wyłączam dźwięk i chowam go do kieszeni. Wyjeżdżamy z tunelu na tyle szybko, że kilka ostatnich metrów pokonujemy prawie frunąc. Simon jest tuż obok. Stara się dogonić nasz samochód. Przyglądam mu się przez przyciemnianą szybę. Jest równie zdeterminowany. Nie odpuści.
Vee wjeżdża na obwodnicę. Omija pierwszy zjazd do centrum i kieruje się dalej na północ, w kierunku lotniska. 

- Co planujesz? - pytam zaskoczony jego decyzją. 

- To za długo trwa. Jeszcze chwilę, a gliny się nami zainteresują. Musimy się go pozbyć – dobrze wiem, co mi sugeruje. Nie mamy innego wyjścia. 

- Przestrzel mu opony. 

- Jest pan pewny? 

- Tak – odpowiadam szeptem. 

- Wedle życzenia – zdejmuje okulary i sięga po broń, którą ma przytwierdzoną do drzwi, zarówno od strony kierowcy, jak i pasażera. 

Skręcamy na lotnisko. Pas startowy jest pusty. To idealne miejsce. Mężczyzna upewnia się, że Simon zrobił to samo, po czym odbezpiecza broń.

- Proszę odpiąć pasy i lekko się pochylić – otwiera okno po stronie pasażera, by łatwiej wycelować.

- Tylko opony – proszę ponownie. 

- Tylko opony... - powtarza po mnie, gwałtownie skręcając kierownicą.

Wszystko dzieje się w ułamku sekund. Samochód zdaje się od razu reagować na manewr, który Vee na nim wymusza. Ustawia się bokiem do auta Simona, hamuje, wyciąga rękę i strzela w jego stronę tuż przy mojej głowie. Słychać potworny huk. Natychmiast naciska na gaz, ponownie nabierając prędkości. Spoglądam w lusterko. Simon wysiada z samochodu, z którego wydobywają się kłęby pary i jeszcze przez chwilę biegnie za nami, krzycząc moje imię. Kulę się w fotelu przerażony. Tymczasem Vee wraca na obwodnicę. Wybiera zjazd prowadzący do centrum handlowego. Podjeżdża na skraj parkingu. Przesiadamy się do czarnej hondy i ponownie wtapiamy w ruch uliczny.

- Pokręcimy się chwilę po centrum, by mieć pewność, że nikt nas nie śledzi i wracamy do domu – uśmiecha się do mnie, pomagając zapiąć pasy. 

- Centrala – odzywa się kobiecy głos, gdy wybiera odpowiedni numer na ekranie, wbudowanym w deskę rozdzielczą. Ma obsesję na punkcie nowinek technicznych i wszelkiego rodzaju bajerów, które można zainstalować w samochodzie. Nie mówiąc już o samych samochodach... 

- Posprzątajcie na parkingu, przy centrum handlowym – prosi.

- Masz ładunek? - pyta kobieta. 

- Wątpisz we mnie, kochanie? - odpowiada jej zdziwiony. 

- Mam nadzieję, że niczego nie uszkodziłeś – ostrzega go jedna z podwładnych.

- I tak cię kocham – prowokuje dziewczynę, wybuchając cichym śmiechem. 

- Porozmawiamy jak wrócisz do domu. 

- Już za tobą tęsknię, piękna - przymila się do niej.

- Spadaj – rozłącza się. 

- Nowa dziewczyna. To chyba miłość – uprzedza mnie, wpatrując się w drogę rozmarzonym wzrokiem. 

- A co się stało z jasnowłosą amerykanką? - pytam zaskoczony, przypominając sobie jego ostatnią „wielką miłość”. 

- Nie byliśmy sobie przeznaczeni. Poza tym wolę Azjatki – puszcza do mnie oko. 

Resztę drogi pokonujemy w milczeniu. 
Po prawie dwóch godzinach błądzenia po centrum, Vee decyduje się odwieźć mnie do domu. Podjeżdża pod budynek, wybierając zjazd do garażu podziemnego. Kieruje się w stronę wind towarowych. Zatrzymuje samochód przed tą z napisem „awaria” i przyciska odpowiedni guzik na desce rozdzielczej. Wiem co stanie się dalej. To jedno z wymyślonych przez niego zabezpieczeń. Kafelki w podłodze rozsuwają się i do góry podjeżdża specjalny czytnik, który skanuje tęczówkę kierowcy. Po rozpoznaniu możemy jechać dalej. Metalowe drzwi zostają otwarte i dzięki temu wjeżdża na ukryty parking. Stoi tu kilka samochodów różnych marek. Wszystkie należą do mnie. Parkuje tuż przy windzie i pomaga mi wysiąść. Jestem ledwo żywy.

Mężczyzna wybiera na panelu kod ostatniego piętra. Po kilku chwilach w windzie drzwi otwierają się i moim oczom ukazuje się jasny korytarz. Bierze mnie na ręce, nie słuchając cichych protestów, gdy staram się go przekonać, że sam sobie poradzę. Otwiera drzwi apartamentu. Jestem w domu. 

W mieszkaniu jest cicho i pachnie świeżymi kwiatami. Skręcamy w prawo, prosto do sypialni. Vee wchodzi do środka i kładzie mnie na wielkim łóżku. Pomaga mi się rozebrać z rzeczy, które mam ubrane. Odkłada telefon i pierścień na szafkę, a całą resztę rzuca na podłogę.

- Nieźle pan oberwał, panie Johnes – zauważa – pozbywając się bandaży. Następnie zdejmuje swoją kurtkę i czapkę, które kładzie na fotelu, idzie do sąsiadującej z pokojem łazienki i odkręca wodę. 

- Skąd wiedziałeś, że marzę o kąpieli?

- Znamy się już jakiś czas, prawda? Nie lubi pan zapachu szpitala - uśmiecha się. 

Pomaga mi się umyć, a potem ubrać w piżamę. Robi mi także zastrzyk, korzystając z ampułek, które dostałem od doktora.

- Potrzebuję okularów, kropli do oczu i czegoś na ból – wymieniam sennym głosem. 

- Wszystkim się zajmę. 

- Unikaj Arima i mojej okulistki.

- Wiem. Proszę spać - poprawia pościel. Jego gesty przepełnione są czułością. Ja też za nim tęskniłem. Zasypiam, słysząc jak cicho zasłania zasłony w pokoju.

Budzę się późnym popołudniem. Zanim decyduję się na otwarcie oczu, przesuwam opuszkami po pościeli. Jest niewiarygodnie miękka. Jestem w domu, bezpieczny. 

Pierwsze co dostrzegam to nowe okulary, które leżą na szafce przy łóżku. Szkła są cienkie i pozbawione oprawek. Mają owalny kształt. Sam bym takich nie wybrał. Vee ma dobry gust. Obok zostawił dla mnie zapas kropli do oczu oraz koszyczek wypełniony różnego rodzaju lekami.

Spoglądam na wyświetlacz telefonu. Setki nieodebranych połączeń od Simona. 

Zastanawiam się co zrobić. W tej samej chwili ktoś cicho puka do drzwi.

- Mogę? - wraca Vee, niosąc przed sobą tacę z kolacją. - Pomyślałem, że będzie pan głodny. 

- Dziękuję – uśmiecham się do mężczyzny, odkładając telefon, który znowu dzwoni. To dziadek. 

- Halo? - czekałem na tę chwilę.

- Eryku? Jak mogłeś uciec ze szpitala?! - krzyczy do słuchawki.

- Groziłeś mi – przypominam mu. 

- Eryku, ostrzegam cię. To twoja ostatnia szansa, bo jak nie, to... 

- Już nigdy więcej nie będziesz mi grozić! - wybucham.

- Chcesz władzy, tak? O to ci chodzi? 

- Nie – odpowiadam spokojnie. - Chcę być wolny i sam o sobie decydować. 

- Jesteś księciem! 

- Tylko do dnia koronacji. Potem przestanę nim być. Pierwszego sierpnia zrzeknę się tytułu. 

- Nie możesz! Tylko ty jesteś w stanie zapewnić rozwój królestwu!

- Mogę - odpowiadam z dumą. - Brzydzi mnie należenie do waszej rodziny! To koniec, dziadku. Wreszcie koniec. 

- To jest ta twoja zemsta? Porzucisz rodzinę? 

- Myśl sobie co chcesz. Nic mnie to nie obchodzi – bawię się z nim, udzielając wymijających odpowiedzi.

- To przez to co stało się na balu, tak? - jest coraz bardziej zdesperowany. 

- Po raz ostatni mnie skrzywdziliście – mój ton jest spokojny i lodowaty. 

- A koronacja? Bez twojego udziału Alan nie zostanie królem. 

- Przyjadę na koronację, nie martw się, ale bezpośrednio po niej opuszczam kraj i nie chcę was nigdy więcej widzieć.

- Jesteś podłym egoistą! - wrzeszczy naprawdę głośno.

- Nie szukaj mnie, inaczej zdradzę światu twoje brudne sekrety - ostrzegam go. 

Dziadek przez chwilę milczy, rozważając czy blefuję, czy też serio jestem w stanie mu zagrozić.

- Co mam zrobić, abyś milczał? - czyli jednak się mnie boi. 

- Jestem obolały i chcę odpocząć. Jeśli będziesz mi przeszkadzał lub jeśli twoi ludzie będą próbowali mnie znaleźć, wrzucę do internetu dokumenty, które nie świadczą na twoją korzyść. 

- Dobrze. Masz moje słowo. Nie będę cię szukał - jestem pewny, iż taka sytuacja jest mu bardzo na rękę.

- Wiedziałem, że podejdziesz do sprawy rozsądnie - chwalę go.

- A Simon? - pyta nagle. 

- Co masz na myśli? 

- Cały czas cię szuka. 

- Więc każ mu przestać. 

- Kazałem. Zwolniłem go, ale na niewiele się to zdało. 

- Jestem pewny, że Alan już na niego czeka – ucinam temat. 

- Simon nie chce być z Alanem.

- To go przekonaj. Przez całe życie wmawiałeś wszystkim dookoła, że Alan jest święty. Masz wprawę. Oszukaj Simona. 

- Postaram się - mamrocze w odpowiedzi.

- Nie postarasz, ale to zrobisz - poprawiam go. - W przeciwnym wypadku zapłacisz mi za to własną głową – rozłączam się. 

- Lepiej by było pozbyć się tego cuda – Vee wskazuje na telefon, który ściskam w dłoni. 

- Masz rację – odpowiadam zrezygnowany. 

- Proszę mi go oddać – wyciąga rękę po aparat. W środku jest numer do Simona... Nie myśl o nim. To już przeszłość... Obserwuję jak wyciąga baterię, a potem kartę sim, którą niszczy. 

- Przyniosę panu nowy. 

- Dziękuję. 

- Jak się pan czuje?

- Lepiej. 

- Żebra nadal bolą?

- Tak. 

- Zrobić panu kolejny zastrzyk? - życie przy boku Vee jest bardzo wygodne.

- Najpierw chciałbym coś zjeść. Po tych zastrzykach od razu zasypiam. 

- Rozumiem – nalewa mi herbatę. Na tacy znajduje się tost, mój dawniej ulubiony ryż z warzywami oraz ciastko truskawkowe, po które rano wysłałem Simona. Robi mi się przykro. 

- Panie Johnes, nic mu nie jest. Agenci pańskiego dziadka zabrali go z lotniska. 

- Skąd wiesz? - pytam nadal zamyślony, wpatrując się w ciastko. 

- Rzadko pozwala mi pan używać broni. Wolałem się upewnić – wzrusza ramionami. 

- Dziękuję, Vee - oddycham z ulgą.

- Proszę zjeść chociaż ciastko. Jest pan przeraźliwie chudy. 

Nakładam mały kawałek na widelczyk, po czym wkładam do ust.

- Pyszne. 

- Cieszę się – odpowiada mi uśmiechem, siadając na fotelu obok łóżka. 

- Sprawdziłeś dom? 

- Tak. Wszystko zabezpieczone. Dzwoniłem do firmy. Na razie bez zmian. 

- Gdyby coś się zmieniło, natychmiast chcę o tym wiedzieć. 

- Zanim to nastąpi, proszę zadbać o swoje zdrowie. Dranie nieźle panu przyłożyli. Jest pan pewny, że nie mam składać im wizyty? - w napięciu oczekuje dalszych instrukcji.

- Musimy się przyczaić aż do chwili podpisania umowy. Oddałem policji część dokumentów. Sprawa sama się rozwiąże. 

- To czekanie zaczyna działaś mi na nerwy – bawi się resztkami mojego telefonu. 

- Wiem, mi też - przytakuję mu.

Kończę jeść ciastko, przyglądając się mężczyźnie. Nie widzieliśmy się od czasu mojego powrotu do królestwa. Vee mruży oczy z tajemniczym uśmiechem, błądzącym w kącikach jego ust.

- Jeszcze jedno ciastko? - pyta rozbawiony. 

- Co cię tak cieszy? 

- Wreszcie wrócił pan do domu – odpowiada szczerze. 

- Ja też się cieszę, nawet nie wiesz jak bardzo – opadam na poduszki, lekko krzywiąc się z bólu. 

- Mam sprowadzić lekarza? 

- Nie trzeba. Za parę dni mi przejdzie – dotykam ostrożnie obitych żeber. - Podasz mi komputer? 

- Oczywiście – podrywa się z fotela. – Wolałbym jednak, aby pan odpoczął. Wszystko mamy pod kontrolą - uprzedza moje działania.

- A samolot? - pytam, odbierając od niego laptopa, którego odkładam na łóżku. 

- Czeka w hangarze. 

- A jak się spisuje Ryś? 

- Jest bardzo przydatny. Opracował nowe aplikacje. Te ciekawsze wgram na pański nowy telefon. 

- Dziękuję. To chyba wszystko na dzisiaj. Teraz możesz zrobić zastrzyk.

Obserwuję jak wbija mi igłę w ramię, a potem poprawia poduszki i okrywa mnie kołdrą. 

- Na stoliku nocnym zostawiłem tablet. Proszę dać znać, gdyby pan czegoś potrzebował. Telefon przyniosę rano.

- Udanej randki, Vee – uśmiecham się do niego sennie. 

- Do jutra, panie Johnes – wychodzi z pokoju, gasząc za sobą światło i zamykając drzwi.
Zapalam lampkę i przytulam się do poduszek. Dom... Tęskniłem za tym miejscem. Są tu ukryte wszystkie moje skarby... Więc dlaczego czuję tak wielką pustkę? Bo jego tu nie ma? Minęło dopiero kilka godzin... Pewnie się cieszy. Może iść do Alana. Tak długo czekał na tą chwilę. Widziałem to w jego oczach, gdy wysyłał mu wiadomości albo rozmawiał przez telefon. Byłem mu tylko kulą u nogi. To niesprawiedliwe, że tak łatwo przyzwyczajamy się do dobrych rzeczy. Na przykład czyichś zielonych oczu, promiennego uśmiechu, ciepła... Będę dbał o te wspomnienia i nigdy o nich nie zapomnę.