Rozdział XXIX

„Humory księcia”

Simon

Podjeżdżam pod pałac starego księcia bezgranicznie wściekły. Zamiast tracić czas na pogaduszki, wolałbym szukać Eryka. Mam tylko nadzieję, że nie wyjechał z kraju. W przeciwnym wypadku zlokalizowanie go może się okazać bardzo trudne.

Mężczyzna czeka na mnie w gabinecie. Nie wygląda na przejętego. Ostatecznie Eryk nie raz mu uciekał. Ma więc większe doświadczenie. Tym razem sytuacja wydaje się być znacznie poważniejsza. Ktoś po niego przyjechał. W dodatku miał broń i bez najmniejszego problemu przestrzelił opony w moim nowiutkim samochodzie... Jeśli na skórze małego znajdzie się choćby zadrapanie z powodu brawury tego kolesia, obedrę go żywcem ze skóry.

- Simon, czekałem na ciebie – stary książę uśmiecha się beztrosko na mój widok. 
- Wasza wysokość, czy twoi ludzie ustalili już kim był mężczyzna, który zabrał Eryka? 
- Jeszcze nie. Erykiem zajmę się później. Wezwałem cię w innej sprawie. 
- W innej? - dziwię się. - A jest coś ważniejszego niż zaginięcie księcia? - nie ukrywam zirytowania. 
- Simon, Eryk z pewnością wróci. Zawsze wraca. Nadal jest na mnie zły za to, że został pobity. Dajmy mu kilka dni, aby doszedł do siebie. 
- Wasza wysokość... Z całym szacunkiem, ale on mógł zostać porwany. Mężczyzna, który prowadził samochód był uzbrojony. A jeśli zrobi Erykowi krzywdę? 
- Nic mu nie jest. Rozmawiałem z nim niedawno przez telefon. 
- Odebrał telefon? - otwieram usta, by dodać coś więcej, lecz brakuje mi słów.
- Oczywiście. 
- Ja nie miałem tyle szczęścia, a dzwoniłem do niego z tysiąc razy. 
- Nie panikuj. Sam dobrze wiesz, że w ucieczce pomógł mu doktor Arim, który nabrał wody w usta i udaje, że nie miał o niczym pojęcia. Eryk zaplanował swoje rzekome porwanie, a teraz śmieje się z naszej troski.
- Dlatego nie chcę tracić czasu. Muszę go znaleźć! – podrywam się z krzesła, gotowy do wyjścia. 
- Nie tak szybko, chłopcze. Najpierw wysłuchasz tego, co mam do powiedzenia. - obserwuję spokój i determinację, malujące się na jego twarzy. 
- Jak książę sobie życzy – odpowiadam przez zęby i posłusznie siadam na krześle. 
- Przykro mi to mówić, ale rozwiązuję twój kontrakt. Wykonałeś zadanie, które ci powierzyłem. Znalazłeś osoby odpowiedzialne za próbę porwania i grożenie mojemu wnukowi. Jestem z ciebie bardzo zadowolony, czego wyrazem niech będzie premia, którą wpłaciłem już na twoje konto. 
- Nie rozumiem... Książę Eryk zniknął, a wasza wysokość mnie... zwalnia? - wpatruję się z starszego mężczyznę zupełnie zdezorientowany. 
- Po prostu wiem, że wróci. Wykonałeś swoje zadanie perfekcyjnie – uśmiecha się do mnie – dlatego chciałbym, abyś zastanowił się nad kolejnym zleceniem. 
- Kolejnym? - powtarzam po nim. 
- Tak. Znacznie lepiej płatnym – zapewnia mnie, chociaż pieniądze to ostatnia rzecz, na której w tej chwili mi zależy. 
- Co miałbym zrobić? - pytam, nie kryjąc zirytowania z powodu uciekającego czasu. 
- Chciałbym, abyś dalej dla nas pracował, lecz mówiąc my, mam na myśli Alana i siebie, a nie Eryka.
- Rozmawiałem już z Alanem na ten temat. Nie doszliśmy do porozumienia, więc to raczej niemożliwe. 
- Ja także z nim rozmawiałem i Alan wspaniałomyślnie postanowił dać ci jeszcze jedną szansę. Proponuje ci pracę jako jego ochroniarz, i nie tylko, jeśli wiesz co mam na myśli – wpatruje się we mnie wzrokiem, który z sekundy na sekundę podoba mi się coraz mniej. 
- A Eryk? - dopytuję. 
- Eryka zostawimy samemu sobie. Rozumiesz, że kiedy wróci, będę musiał utemperować jego zachowanie. Razem z Alanem postanowiliśmy, że po powrocie spędzi trochę czasu w zamknięciu. Nie chcę go narażać. Chwila twojej nieuwagi spowodowała, że został pobity. Nie mogę tak ryzykować. Jego zdrowie i bezpieczeństwo są bezcenne dla dobra królestwa. 
- Co dokładnie ma książę na myśli? - pytam przerażony tym, co słyszę z jego ust. 
- Zamknę go w jednym z zamków i każę bezustannie pilnować. Będzie mógł pracować bez przeszkód. Zapewnię mu ochronę i ograniczę kontakty ze światem zewnętrznym. 
- Książę... Chyba nie liczysz, że wezmę udział w tak haniebnym procederze, prawda? 
- Nie, oczywiście, że nie. Ty nie będziesz miał z tym nic wspólnego. Zajmiesz się pilnowaniem Alana. Będziesz przy nim. Zapewnisz mu ochronę podczas składania międzynarodowych wizyt, a także będziesz pilnować, aby nie robił żadnych głupstw. 
- Takich jak zlecenie pobicia brata podczas balu? - upewniam się. 
- Nie miej tego Alanowi za złe. Nie chciał go skrzywdzić. Był zazdrosny. Liczył na to, że staniesz przy jego boku. 
- A kto stanie przy boku Eryka? 
- Simon... Tyle razy ci tłumaczyłem. Eryk... jest żądny władzy. Lepiej będzie, jeśli zostanie odseparowany - odpowiada poirytowany. 
- Wybacz, książę, lecz jestem innego zdania – wstaję z krzesła i kłaniam się mężczyźnie. 
- Simon... Zastanów się. Nie chcesz mieć wroga w Alanie – ostrzega mnie. 
- Pobije mnie tak jak Eryka? Mam nadzieję, że pofatyguje się osobiście, bo jego pomocnicy... - uśmiecham się ironicznie – chyba wasza wysokość sam rozumie. 
- Jeśli dobro Eryka tak bardzo leży ci na sercu, to tym bardziej powinieneś przystać na propozycję Alana. Twoja odmowa z pewnością bardzo go zaboli, ale to nie na tobie będzie się mścić, a na nim. To jeden z powodów, dla których chcę go odseparować. W ten sposób zapewnię mu bezpieczeństwo. 
- Proszę zrobić mi tą grzeczność i przekazać księciu Alanowi, że zabraniam mu zbliżania się do Eryka, nie mówią już o dotykaniu go. W przeciwnym wypadku spotka go coś znacznie gorszego niż los, jaki zgotowałem Maxowi i Dawidowi - wpatruję się w starca z wściekłością. 
- Nie miej do mnie żalu, chłopcze. Chciałem dobrze. 
- Wyobrażam sobie, wasza wysokość – ledwo nad sobą panuję.
- Eryk prosił mnie dzisiaj, abyśmy pozwolili mu odpocząć w spokoju. Uszanuję to i nie będę go szukać. Obiecał, że wróci na koronację, dlatego trzymaj się od niego z daleka. 
- Jak sobie życzysz, wasza wysokość – kłaniam się mężczyźnie. Jeśli sądzi, że zostawię ukochanego bez opieki, to chyba kompletnie oszalał. Zwłaszcza w sytuacji, gdy on i Alan polują na niego, jak na zwierzynę. 
- No cóż, to chyba wszystko – uśmiecha się do mnie. 
- Też tak uważam, książę. Do widzenia – wychodzę z jego gabinetu, trzaskając drzwiami. 

Udaję się do mojego byłego pokoju i pakuję rzeczy do torby. Po drodze zaglądam do pokoju Eryka. Bez niego wydaje się pusty. Wszystkie przedmioty są idealnie poukładane. Brakuje osobistych bibelotów, pamiątek czy zdjęć. Widać stary książę zdążył się ich pozbyć, zupełnie jakby Eryk nigdy tu nie mieszkał. Bardzo za nim tęsknię. Pora go odnaleźć.

Wyjeżdżam z rezydencji wynajętym samochodem i kieruję się do centrum. Mając stuprocentową pewność, że nie jestem śledzony, parkuję samochód i odpalam program, dzięki któremu staram się namierzyć telefon srebrnookiego poprzez malutki lokalizator, który wcześniej w nim umieściłem. Nie jest najlepszej jakości, ale tylko takim dysponowałem. Przyjmując zlecenie zabrałem ze sobą najpotrzebniejsze rzeczy. Nie sądziłem, że zamknięty w sobie nastolatek przysporzy mi tyle problemów. Podpinam go do specjalnego uchwytu na GPS i jeżdżę po mieście szukając sygnału. Mógłbym w tym celu skorzystać z łącza satelitarnego, co trwałoby znacznie krócej, ale boję się, że agenci starego księcia wpadli na ten sam pomysł. Za żadne skarby nie chcę ich doprowadzić do jego kryjówki.

Mija kilka godzin i powoli zapada zmrok, a ja nadal nie natrafiłem na sygnał. Spoglądam na mapę miasta. Gdzie jeszcze nie byłem? Sprawdziłem całe centrum oraz większość dzielnic willowych. Gdybym był na miejscu Eryka i chciał się ukryć, co bym wybrał? Przypominam sobie, że wspominał o opuszczeniu królestwa. Zrobi to prawdopodobnie samolotem, więc znowu jadę na lotnisko, lecz tym razem inną trasą. Nie przepada za skupiskami ludzi. Znacznie bardziej ceni sobie swoją prywatność. Pod tym względem jest przeciwieństwem Alana, który rozkwita będąc podziwianym i adorowanym. Jak mogłem być na tyle głupi, aby się w nim zakochiwać? W tym podłym manipulatorze... Mój najlepszy przyjaciel... Raczej bezlitosny drań. Myśl, Simon, myśl... Czas ucieka, a Eryk jest sam...

Mój telefon wyłapuje upragniony sygnał. Nareszcie! Na ekranie pojawia się mapa dzielnicy, w której się znajduję. Lokalizacja jest coraz bardziej dokładna, a sygnał coraz mocniejszy. Wjeżdżam na ulicę, na której znajduje się hotel, w którym byliśmy z Alanem na obiedzie. „Twierdza”... Rozglądam się po okolicy. Nie ma tu żadnych innych domów. Czy to możliwe, aby wybrał aż tak oczywiste miejsce? 

Parkuję samochód i wchodzę do środka. Idę do baru i siadam przy stoliku, z którego mam idealny widok na wchodzących i wychodzących gości. Zamawiam pierwszy lepszy koktajl i wyjmuję komputer. Dzięki specjalnemu programowi udaje mi się ustalić, że sygnał dochodzi z najwyższego piętra, które znajduje się poziom wyżej, niż apartamenty. Ukryte piętro... Ciekawe, bardzo ciekawe...

Włamuję się do systemu ochrony i ponownie prześwietlam cały budynek. Nie znajduję nic na temat dodatkowego poziomu lub ludzie pracujący w hotelu nie mają do niego dostępu. Dokładnie tak samo jak ja. Skoro on tam jest, ja też muszę się tam dostać. 

Chowam komputer do torby i decyduję się na wynajęcie apartamentu. Płacę moją specjalną kartą kredytową. Jest zarejestrowana na fikcyjne nazwisko.

Oprócz elektronicznego klucza, otrzymuję jeszcze jeden, do windy, która obsługuje gości z wyższych poziomów. Gdy udaje mi się pozbyć boya hotelowego, ponownie loguję się w programie ochrony i sprawdzam rozmieszczenie wszystkich pomieszczeń. Dowiaduję się, że znajdują się tutaj zaledwie cztery apartamenty, dwie windy i schody przeciwpożarowe. Czyli winda jest rozwiązaniem... 

Zjeżdżam na dół, korzystają z mojej karty i zamawiam kolację, ponownie wybierając stolik blisko recepcji i głównego wyjścia. Staram się także złamać zabezpieczenia ochrony, ale nic mi to nie daje. Tak jak podejrzewałem, pracownicy hotelu są odcięci o najwyższego poziomu.

Postanawiam wrócić do windy i spróbować złamać elektroniczny kod. Nie jest to proste zadanie, tym bardziej, że przez cały czas towarzyszą mi inni goście, podróżujący między piętrami. Zdesperowany wychodzę przed hotel, bo chcę się zorientować, czy dam radę przedostać się tam z zewnątrz i wtedy go zauważam – czarna skórzana kurtka, jasne tlenione włosy, bejsbolówka, którą się bawi. Jestem pewny, że pod kurtką chowa broń. Staram się, aby mnie nie zauważył i idę za nim. Kieruje się do podziemnego garażu. Mają tu dostęp tylko pracownicy zatrudnieni w hotelu. Podchodzi do czarnego vipera, ale nie wsiada do środka. Zabiera z niego jakąś torbę. Chowam się w cieniu, rozważając, czy lepiej go zaatakować i wymusić doprowadzenie do Eryka, czy też poczekać na dalszy rozwój sytuacji. Ostatecznie decyduję się na drugą opcję. 

Jasnowłosy wyciąga telefon. Wygląda, jakby pisał wiadomość. Za pomocą czytnika siatkówki, ukrytego tuż przy drzwiach zepsutej windy towarowej, wchodzi do środka. Po kilku minutach drzwi ponownie się rozsuwają. Wyjeżdża przez nie sportowym modelem BMW. Czyli tak się dostajesz do środka... To moja szansa.

Ponownie loguję się w systemie ochroni i wyłączam kamery. Przysuwam mój telefon do czytnika. Drzwi windy natychmiast się rozsuwają, ukazując tajne przejście do ukrytego parkingu. Na samym jego końcu znajduje się kolejna winda. Wsiadam do środka, lecz najwyższy poziom, na który dojeżdżam to ostatnie piętro, gdzie znajduje się mój apartament. 
Po kilku próbach złamania kodu, które kończą się niepowodzeniem, chowam telefon do kieszeni. Czasami tradycyjne rozwiązania są najlepsze. Zdejmuję marynarkę i korzystając z metalowej poręczy, próbuję dosięgnąć do sufitu. W windach tego typu powinna być zamontowana klapa bezpieczeństwa. W końcu udaje mi się ja zlokalizować i lekko odsunąć. Podciągam się i wchodzę na górę. Rozglądam się w ciemności. Dostrzegam kolejną klapę, tym razem od przewodów wentylacyjnych. Eryku, muszę cię bardzo kochać, robiąc takie rzeczy... Rozleniwiłem się w ostatnim czasie. Powinienem więcej ćwiczyć... 

Staram się zachowywać cicho, by nie wzbudzać niczyich podejrzeń. Czołgam się w ciemnym tunelu aż natrafiam na kolejną kratkę wentylacyjną. Na dole nikogo nie widać. Jedynie korytarz, oświetlony małymi lampkami ledowymi. Wypycham kratkę nogami. Nie robi dużo hałasu, spadając na miękką wykładzinę. Wyjmuję telefon i sprawdzam sygnał. Jestem na upragnionym dodatkowym poziomie. Oprócz windy, znajdują się tu tylko jedne drzwi, prowadzące do apartamentu. Wyciągam broń i ostrożnie przykładam telefon do elektronicznego zamka. Przez kilka długich sekund przeszukuję kody w bazie danych. W końcu na ekranie pojawia się zielona strzałka, oznaczająca, że kod został złamany i mogę wejść do środka.

Naciskam na klamkę. Wnętrze oświetlają lampki ledowe, dzięki czemu od razu dostrzegam, że znajduję się w olbrzymim salonie, połączonym z aneksem kuchennym. Jedne drzwi prowadzą w lewą, a drugie w prawą stronę. Wybieram te po lewej. To sypialnia. Nikogo w niej nie ma. Sądząc po idealnie pościelonym łóżku, nikt tu nie spał. Wycofuję się na korytarz i kieruję w prawo. Bezszelestnie otwieram kolejne drzwi. To także sypialnia, równie okazała jak poprzednia. Lampka nocna obok wielkiego łóżka jest zapalona. Na samym środku, wśród poduszek, śpi mój książę. W końcu cię znalazłem, Eryku... 

Rozglądam się po pokoju, zaniepokojony delikatnym szumieniem. Podchodzę do zasłoniętych okien, w które uderzają pierwsze krople deszczu. W tej samej chwili niebo nad miastem rozświetla błyskawica. Eryk natychmiast się budzi i siada na łóżku.

- Vee? To ty? - pyta zaspanym głosem. 

- Nie książę, to tylko ja – jego srebrne oczy robią się duże ze zdziwienia. 

- Simon... Co ty tu robisz?! 

- A co ty tu robisz? Ukryte piętro w nowo wybudowanym hotelu... Jak się tu znalazłeś? Kim jest Vee? - od razu chcę poznać odpowiedzi na najbardziej nurtujące mnie pytania. 

- Mieszkam tu – odpowiada cicho. 

- Mieszkasz? Tylko tyle masz mi do powiedzenia? 

- Tak, to mój dom – patrzy mi w oczy nieco zakłopotany. 

- Rozmawiałem z twoim dziadkiem. 

- Nie wrócę do niego! - krzyczy, łapiąc się za żebra. 

- Nie denerwuj się – proszę, podchodząc bliżej i siadając obok. 

- Idź sobie, nie chcę cię tutaj! - sięga w kierunku telefonu, ale ja jestem szybszy. 

- Po kogo chcesz zadzwonić? Po tego chłopaka, który przyjechał po ciebie do szpitala? Kim on jest? 

- Nie twoja sprawa! 

- Jesteś mój i to ja będę się o ciebie troszczyć. 

- Twój? - powtarza po mnie wściekły. - Chyba śnisz. 

Łapię go delikatnie za brodę, bo chcę by na mnie patrzył.

- Kocham cię. Należysz tylko do mnie. 

- Ale ja nie kocham ciebie... I nie potrzebuję – dodaje po chwili. 

- Wkrótce to się zmieni. Poza tym nie ty o tym decydujesz, lecz ja. 

- Idź sobie! - wypędza mnie. 

- Twój dziadek podzielił się dziś ze mną swoimi planami względem ciebie. Jesteś w niebezpieczeństwie, nie zostawię cię nawet na chwilę. 

- Mam ochronę. Poradzę sobie. 

- Naprawdę? Wszedłem tu bez najmniejszego problemu. Gdzie twoja ochrona? - pytam, drwiąc z mojego księcia. 

W tej samej chwili kolejna błyskawica rozświetla niebo sprawiając, że chłopak aż podskakuje ze strach. Nie zastanawiając się zbytnio, chowam go w swoich ramionach.

- Nie bój się – tulę go do siebie. 

- Puszczaj! – próbuje mnie odtrącić. 

- Zmuś mnie – popycham go delikatnie na poduszki i kładę się obok. 

- Nie chcę cię tutaj – zaciska dłonie na mojej koszuli, lecz zamiast mnie odepchnąć, tuli się jeszcze bardziej. 

- Rano o tym porozmawiamy – okrywam go kołdrą. 

- Zostaniesz do rana? - pyta cicho. 

- Połóż się wygodnie. Dobrze wiem, że żebra nadal cię bolą – wplatam palce w jasne włosy. 

- Boję się burzy – przymyka powieki. 

- Wiem. 

- Jestem taki zmęczony... 

- Śpij – przesuwam dłonią po jego skroni. Rzeczywiście wygląda na wykończonego. Ucieczka ze szpitala musiała go sporo kosztować. Książę zasypia w moich ramionach.

Budzę się wcześnie rano. Eryk nadal śpi. Nie wygląda najlepiej. Dotykam jego policzka. Na szczęście nie ma gorączki. Rozglądam się po pokoju. Więc to jest jego dom?

Ostrożnie wstaję z łóżka i odsłaniam zasłony. Moim oczom ukazuje się szklana ściana, za którą widać bezkresne niebo oraz panoramę miasta. Piękny widok. Spoglądam w kierunku łóżka. Jest tak duże, że Eryk wydaje się znacznie drobniejszy i bledszy wśród tylu białych poduszek. 

Pokój urządzony jest w bardzo jasnych barwach. Oprócz wielkiego łóżka ze srebrnym zagłówkiem, od razu dostrzegam białe fotele, okrągły stół, krzesła, biurko. Do tego szary puszysty dywan. Na jednej ze ścian wisi olbrzymi telewizor. W pokoju znajduje się także dwoje drzwi. Jedne z nich prowadzą do łazienki, a drugie do kolejnego pokoju, jeszcze większego niż sypialnia Eryka. Ściany wyłożone są książkami. Prawdopodobnie to tutaj przewiózł swój bezcenny księgozbiór, lecz to nie on zwraca moją uwagę. Na samym środku stoi wielki, czarny fortepian. Podchodzę bliżej i przesuwam dłonią po klawiszach. Jestem pewny, że instrument nie znalazł się tu przypadkowo. Być może Eryk potrafi grać nie tylko na skrzypcach...

Wracam do sypialni, zaalarmowany otwierającymi się drzwiami wejściowymi. Mamy gości... Odpinam broń i chowam się za ścianą. Obserwuję, jak tleniony chłopak wchodzi do kuchni, zabiera tacę ze śniadaniem i kieruje się w stronę sypialni. Czekałem na ciebie... Zbliża się do łóżka, więc odbezpieczam broń i przykładam mu do głowy. 

- Tylko spokojnie – uprzedzam go cicho. - Musimy porozmawiać. 

- Porozmawiać? - dziwi się kpiąco. - O czym? 

- Przejdźmy do drugiego pokoju. Nie chcę go budzić – każę mężczyźnie. 

- Jak chcesz – rusza w kierunku stołu, by postawić na nim tacę. Gdy ma już wolne ręce, odwraca się gwałtownie i atakuje mnie, wytrącając mi pistolet z ręki. Upadamy na dywan, przewracając krzesła i wazon z kwiatami. Tleniony nie traci czasu i kopie mnie w brzuch. Pozwalam mu raz się uderzyć, by ocenić jego możliwości, lecz kolejny cios blokuję, obracając go na plecy. 

Hałas budzi Eryka, który nie rozumie co się dzieje.

- Simon? Vee? Co wy robicie?! Przestańcie! 

- To on zaczął – odpowiada mu zdyszany Vee, który popycha mnie na szezlong. Nie jestem mu dłużny i wyprowadzam kolejny cios. Trafiam go prosto w szczękę. 

- Przestańcie! - denerwuje się Eryk, próbując wstać z łóżka. 

- Nie wstawaj! - proszę go. – Musimy sobie z kolegą wyjaśnić pewne rzeczy. 

- Nie jestem twoim kolegą! - rzuca się na mnie wściekły. 

- Simon! Zostaw go! Vee, nie! - srebrnooki podbiega do nas i próbuje rozdzielić. 

- Proszę wrócić do łóżka, panie Johnes. Ja się nim zajmę – Vee popycha Eryka w stronę łóżka, jednocześnie mierząc mnie morderczym spojrzeniem. - Zaraz go wyrzucę. 

- Nie wyjdę bez niego – ostrzegam, podbiegając do Eryka i chowając księcia za swoimi plecami. 

- Po moim trupie! 

- To da się zrobić - zapewniam tlenionego.

- Dosyć! - Eryk nie wytrzymuje napięcia. – Jest z nas najdrobniejszy, więc musimy uważać, aby przypadkowo nie zrobić mu krzywdy. 

- Wróć do łóżka – staram się go przesunąć, lecz gdy tylko kładę dłonie na jego ramionach, Vee odpycha mnie od niego. 

- Nie dotykaj go, bo połamię ci ręce - jego groźby brzmią bardzo realnie.

- Niczego mu nie połamiesz – Eryk opiera dłonie na jego klatce piersiowej. – Dosyć, Vee. 

- Słyszałeś, waruj – prowokuję chłopaka. 

- Simon! – tym razem srebrnooki odwraca się w moją stronę, szukając zrozumienia.

- No chodź tu, ty kundlu. Pokaż, na co cię stać – Vee szarpie mnie za koszulę. 

- Vee – prosi go Eryk – przestań! - W tej samej chwili łapie się za żebra. Obydwaj rzucamy mu się na ratunek. 

- Eryku, nic ci nie jest? - pytam księcia, biorąc go na ręce i niosąc do łóżka. 

- Zabieraj te brudne łapska – tleniony chce się na mnie ponownie rzucić, ale nie może, bo książę mnie zasłania.

- Proszę was – srebrnooki błaga nas cicho – przestańcie. 

Jesteśmy gotowi do kolejnej rundy, ale w tej samej chwili do pokoju wkracza starszy mężczyzna.

- Co tu się dzieje?! Panie Johnes, nic panu nie jest? - pyta Eryka, zaniepokojony jego stanem. 

- Proszę... ich powstrzymać – książę z nadzieją spogląda na nowo przybyłego. 

- Spokojnie, proszę pana – poprawia mu poduszki, a potem przygotowuje zastrzyk. Jest znacznie zręczniejszy niż doktor Arim. Ma na sobie ciemny garnitur. Jest szczupły, ale niższy nawet od księcia. Na pierwszy rzut oka śmiało oceniłbym go na około sześćdziesiąt lat.

Gdy lek zaczyna działać, Eryk przestaje kulić się z bólu. Dopiero wtedy starszy mężczyzna odwraca się w naszą stronę, nie kryjąc niezadowolenia.

- O co poszło, panowie? - pyta, wpatrując się z dezaprobatą raz we wściekłego Vee, a raz we mnie. 

- Proszę zapytać tego palanta, to on się na mnie rzucił - nabuzowany adrenaliną blondyn wskazuje mnie ręką.

- I zaraz jeszcze ci dołożę – wstaję z fotela, ale ten drugi nie daje mi takiej szansy. 

- Siadaj! - rozkazuje. - Ty też, Vee. Ani drgnij – zwraca się do tlenionego. 

- Dziękuję, panie Moor – odzywa się cicho Eryk. 

- Więc o co poszło? - pan Moor?Kim on jest i co tu robi?

- On próbował porwać pana Johnsa – atakuje mnie Vee. 

- Ja?! Chyba coś ci się pomyliło! To ty zabrałeś go ze szpitala! 

- Bo mnie o to poprosił – nie kryje samozadowolenia. 

- Przestańcie! - prosi nas Eryk, po raz kolejny. 

- Zabieram cię i wychodzimy – kieruję się w stronę księcia, lecz ten nie reaguje. 

- Nigdzie z tobą nie idę, Simon. To mój dom i zamierzam tu zostać - postawa mojego ukochanego jest nieugięta.

- Słyszałeś, Simon? Spadaj! - wtóruje mu blondyn.

- Eryku, zaufaj mi. Wiem co robię - zapewniam rannego księcia.

- Już raz ci zaufał, a teraz ledwo żyje – Vee jest świetnie poinformowany. 

- Zamknij się, albo cię zabiję – cedzę słowa, wściekły jak nigdy. 

- Tylko spróbuj, ty... 

- Dosyć tego! - przerywa nam pan Moor. 

- Simon... Jak tu w ogóle trafiłeś? - książę unosi zmęczone powieki.

- Przez przypadek – odpowiadam wymijająco. 

- Wynajął apartament, a potem skorzystał z windy towarowej – tłumaczy mu pan Moor. 

- Nie umiałeś złamać zabezpieczeń w zwykłej windzie? - kpi ze mnie tleniony. 

- Za to dzięki twojej nieuwadze, skorzystał z windy przemysłowej – pan Moor musiał przejrzeć monitoring... 

- Co tu robisz, Simon? Przecież dziadek cię zwolnił? - mój ukochany nadal nie cieszy się z niezapowiedzianej wizyty, którą mu złożyłem.

- No i co z tego? - droczę się z nim.

- Simon już wychodzi, proszę pana – wtrąca się Vee. 

- Zostaję z tobą, Eryku. Jestem twoim ochroniarzem. 

- Nie możesz ze mną zostać. Nie wrócę do dziadka, a za jakiś czas nie będę nawet księciem. Twój kontrakt został rozwiązany. Możesz odejść - jego brak wiary we mnie boli jak cholera.

- Nie odejdę – wpatruję się w jego piękne oczy. 

- Simon... Ja wystąpię przeciwko Alanowi, rozumiesz? 

- Pomogę ci – zapewniam go. 

- Ty? Chcesz mi pomóc? - dziwi się. 

- Tak. 

- Jeśli mi się uda, Alan nie będzie królem – ostrzega. 

- I bardzo dobrze. Zupełnie się do tego nie nadaje. 

- Alan jest twoim najlepszym przyjacielem... 

- Był – przerywam mu. - To było dawno temu. Teraz liczy się dla mnie tylko twoje dobro i bezpieczeństwo, Eryku. Ty jesteś dla mnie najważniejszy. 

- Jeszcze chwila i się popłaczesz – zdegustowany Vee miota się po apartamencie . W tej samej chwili dzwoni jego telefon. Natychmiast odbiera, wychodząc na korytarz. 

- Proszę cię po raz ostatni, odejdź stąd. Jeśli teraz tego nie zrobisz, będziesz tu musiał zostać aż do dnia koronacji – Eryk nie daje za wygraną. 

- Wyrzuć mnie, jeśli chcesz, ale ja się stąd nie ruszę – rozsiadam się wygodnie w fotelu. 

Po chwili wraca Vee.

- Panie Johnes, muszę jechać do firmy. Dam znać, jeśli stanie się coś istotnego. 

- Jedź – odpowiada mu Eryk, nawet na niego nie patrząc. 

- Nowy telefon – chłopak wyciąga aparat z kieszeni kurtki i podaje Erykowi. 

- Dziękuję. 

- Mam go wyrzucić przed wyjściem? - spogląda na mnie wrogo. 

- Nie, dziękuję. Sam sobie poradzę.

- Wrócę po południu – jasnowłosy wychodzi w pośpiechu, nawet się na nas nie oglądając.

- Panie Johnes, może zechce się pan chwilowo przenieść do drugiej sypialni, a ja tu posprzątam, dobrze? - pan Moor wskazuje na poprzewracane meble.

- Dobrze – Eryk znowu się podnosi. 

- Pomogę ci – otulam go ramieniem. Zanoszę księcia do przeciwległego pokoju i układam  ostrożnie na łóżku. 

- Simon... Powinieneś odejść – mój najdroższy zaczyna drążyć temat, głuchy na moje argumenty. 

- Za bardzo cię kocham... Nawet jeśli pojawi się cała armia tlenionych Vee, i tak tu zostanę – uśmiecham się, widząc malujące się w jego oczach zaskoczenie. 

- Alana też kochasz – szepcze, uciekając wzrokiem. 

- Kiedyś go kochałem, dawno temu, gdy byliśmy dziećmi. Nie znałem go jednak tak dobrze jak teraz – przesuwam palcami po chłodnym, porcelanowym policzku . - I co ważniejsze, nie znałem ciebie. To ty jesteś moją miłością. Udowodnię ci to, zobaczysz – pochylam się nad nim i lekko całuję w usta. 

- Nie – od razu protestuje, odsuwając się. 

- Źle się czujesz? - pytam. 

- Nie chcę, aby oni wiedzieli. Gdyby któryś z nich zdradził... Mógłby wyrządzić ci krzywdę. Nie mogę tak ryzykować, dlatego nie rób tego więcej. 

- Co to za ludzie, Eryku? Skąd ich znasz? 

- Vee był moim ochroniarzem podczas studiów, a pan Moor zajmuje się apartamentem. 

- Dlaczego nazywają cię „pan Johnes”? 

- Bo tak się nazywam. Rodzice sądownie pozbawili mnie należnych mi tytułów. W zamian za nie sędzia nadał mi nazwisko, które otrzymują wszystkie sieroty w królestwie. Niedługo nie będę księciem Erykiem. Będę się nazywał Eryk Johnes i zacznę zupełnie nowe życie. 

- Nie dbam o to jak się nazywasz, i tak kocham cię do szaleństwa. 

- Po koronacji opuszczę królestwo i nigdy tu nie wrócę. 

- I co zamierzasz robić? 

- Jeszcze nie wiem. Kupiłem dom. Może po prostu będę czytać książki - mogłem się tego spodziewać.

- A pomaganie innym? Budowa kliniki? - przypominam mu o jego misji.

- Zrealizuję te projekty. Jeśli nie tutaj, to gdzieś indziej. Doktor Arim byłby pewnie nieco rozczarowany. Nie lubi się przeprowadzać. 

- Doktor Arim to świetny lekarz, ale podły człowiek. Masz pojęcie jak bardzo martwiłem się o ciebie? A on nie chciał mi nic powiedzieć! - skarżę się.

- Bo nic nie wiedział. Jedyne co zrobił to odprowadzenie mnie do wyjścia, gdzie czekał na mnie Vee. 

- Przestrzelił opony w moim nowiutkim samochodzie! - żalę się. 

- Wiem. To ja kazałem mu to zrobić. 

- Ty?! Nie mogę w to uwierzyć! Kazałeś mu strzelać? Do mnie?! 

- Nie do ciebie, a w opony. Vee nie pudłuje - chwali go, wzbudzając we mnie irytację.

- Skąd wiesz? 

- Po prostu wiem. 

- Do tego jeździ jak szaleniec - przypominam sobie nasz mały rajd po królestwie.

- Zazdrosny? - pyta sennym głosem. 

- Bardzo - przyznaję szczerze.

- Znam go kilka lat i bardzo mu ufam. 

- Mimo to zostawił cię ze mną i gdzieś pojechał. 

- Wróci. Musi dopilnować interesów, póki nie poczuję się lepiej. 

- Interesów? - próbuję wyciągnąć z niego jak najwięcej informacji. 

- Simon, budowa kliniki nie jest tania. Poza tym mam też inne zobowiązania. Muszę dużo pracować. 

- Dziadek o tym wie? 

- Nie. Dziadek... On jest zupełnie inny niż sądzisz – spogląda na mnie zbolałym wzrokiem. 

- Zauważyłem. Jest święcie przekonany, że za kilka dni wrócisz do domu. Uszykował ci miejsce w jakimś ekskluzywnym więzieniu. 

- Wiem. Groził mi już w szpitalu – odpowiada cicho. 

- Czego jeszcze mi nie mówisz? 

- Simon... Ta cała sytuacja... To nie jest takie proste - waży słowa, rozważając ile może mi powiedzieć. 

- Dlaczego wcześniej się tu nie wyprowadziłeś? 

- Nie mogłem. Potrzebowałem dowodów. Nie zdobyłbym ich, gdybym nie był blisko dziadka.

-  A Alan? 

- Nie męcz mnie, proszę... Jestem zmęczony - unika rozmowy o bracie.

- Przepraszam. Później porozmawiamy - całuję go w skroń.

- Simon... 

- Cały czas będę obok, obiecuję. 

- Dziękuję – szepcze, przegrywając walkę z zamykającymi się powiekami. 

Rozglądam się po drugiej sypialni. Jest urządzona w łudząco podobny sposób. Tu również jedna ze ścian zbudowana jest ze szkła. Jasne meble, błękitna wykładzina. Kolejne wielkie łóżko.

- Proszę pana, możemy porozmawiać? – pan Moor wchodzi do środka. Gestem wskazuje mi, abyśmy przeszli do salonu. 

- Oczywiście – niechętnie zostawiam śpiącego Eryka i idę za tajemniczym mężczyzną. 

Siadamy na białej kanapie w salonie i przez chwilę patrzymy sobie w oczy.

- Rozumiem, że zostaje pan na dłużej, tak? 

- Tak, zostaję z Erykiem - przytakuję mu.

- Każę przynieść pańskie rzeczy z hotelowego apartamentu.

- Dziękuję. I proszę mówić mi Simon. 

- Jak sobie życzysz - mężczyzna uśmiecha się do mnie w bardzo miły sposób. - Jak już zapewne wiesz, nazywam się Moor i opiekuję się tym apartamentem. Nie noszę broni, nie ścigam się samochodami i nie biorę udziału w bijatykach, jasne? - upewnia się, czy zrozumiałem, iż nie będzie ingerował w sprawy między Vee a mną.

- Więc czym się pan zajmuje? 

- Odpowiadam za sprzątanie, jedzenie oraz dostarczanie różnych niezbędnych rzeczy. 

- Ile osób pracuje na tym piętrze? - pytam mężczyznę. 

- Tylko Vee i ja. 

- A ochrona? - dziwię się. - Eryk nie powinien być bez opieki. 

- Po pierwsze, nikt nie wie o tym ukrytym piętrze. Po drugie, Eryk uprzedzał mnie, że możesz się pojawić, dlatego cię wpuściłem, a po trzecie, jest jeszcze ochrona hotelu. Poza tym pan Johnes nie lubi tłumów wokół siebie. Im mniej osób wie, tym lepiej. 

- Eryk pana uprzedził? - dziwię sie.

- Tak. Wyłączyłeś kamery, ale ja przez cały czas cię obserwowałem. 

- Tu też są kamery? - wolę się upewnić, bo przecież kilka minut temu zostałem poproszony o dyskrecję. 

- Nie. Pan Johnes traktuje to miejsce jak dom. Nie lubi być podglądany. 

- Czemu mówi mi pan to wszystko? 

 - Jeśli stąd wyjdziesz, więcej cię nie wpuszczę - no tak, to nawet ma sens. - Poza tym od razu przewieziemy pan Johnsa w inne bezpieczne miejsce. Powiedzmy, że mamy więcej „domów”. 

- Nie wyjdę - zapewniam go. 

- Dobrze. To teraz mniej przyjemne obowiązki. Czy masz przy sobie jakieś nadajniki bądź lokalizatory? 

- Nie. 

- Na pewno? 

- Chce mnie pan przeszukać? Nie mam nic do ukrycia.

- Nie, Simonie. Wszystko co robię ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa. W przeciwnym wypadku Vee się tobą zajmie.

-  Nie wątpię...

- Prosiłbym także, abyś nie używał swojego telefonu komórkowego. Po południu Vee dostarczy ci inny. 

- Dziękuję - bez żalu oddaję mężczyźnie swojego smartfona. - Co jeszcze powinienem wiedzieć? 

- Gdybyś czegokolwiek potrzebował, daj mi znać, a ja wszystkim się zajmę. Pozwoliłem sobie zamówić dla ciebie potrzebne ubrania. Niedługo je dostarczę. Proszę także abyś nie dzwonił po obsługę hotelu. W lodówce są podstawowe produkty. Jedzenie proszę zamawiać z hotelowej restauracji. Na tablecie jest instrukcja. Gdyby pan Johnes czegokolwiek potrzebował, podnieś słuchawkę i nacisnąć zero. Jestem do dyspozycji dwadzieścia cztery godziny na dobę. 

- Gdzie pojechał Vee? - pytam pana Moor'a. 

- Podejrzewam, że do firmy. Pan Johnes wszystko ci wytłumaczy, jeśli uzna to za konieczne. Zamówiłem śniadanie. Za chwilę zostanie dostarczone. Używamy windy kuchennej – mężczyzna wskazuje mi srebrne drzwiczki, wbudowane w ścianę. 

W tej samej chwili słyszę głos Eryka, który znowu krzyczy przez sen. Natychmiast biegnę do sypialni.

- Proszę... Odjedź... Proszę! - wije się na łóżku, walcząc ze swoimi demonami.

- Spokojnie, to tylko sen – budzę księcia, ostrożnie go przytulając.

- Simon... - otwiera przerażone oczy. – To tylko sen? - upewnia się.

- Tak. Jesteś w domu, bezpieczny – uspokajam go. 

- Nie odchodź – prosi cicho. 

- Nigdzie nie idę – kładę się obok niego i leżymy chwilę w ciszy. 

- Simon? 

- Tak? 

- Myślisz, że kiedyś przestanę śnić o strasznych rzeczach? 

- Jestem tego pewny – spoglądam w jego zapłakane oczy. - Może byłoby ci znacznie łatwiej, gdybyś mi opowiedział co to za sny – proponuję. 

- To nie są zwykłe sny... - zaczyna cicho, spuszczając wzrok i tuląc się do mnie. – To moje wspomnienia. 

- Przepraszam, panie Johnes... Uprzątnąłem pańską sypialnię. Może pan wrócić do swojego pokoju – pan Moor wybrał najgorszy z możliwych momentów, by nam przerywać.

- Dziękuję – Eryk siada na łóżku. 

- Zamówiłem śniadanie. Chciałbym rozpakować rzeczy Simona. Przepraszam, jeśli woli pan zostać tutaj... - zerka na księcia wymownie.

- Nie. Nie będziemy przeszkadzać - decyduje srebrnooki.

- Dziękuję - mężczyzna uśmiecha się do nas przepraszająco.

Biorę Eryka na ręce i zanoszę do drugiego pokoju. Poprawiam mu poduszki i przynoszę jedzenie.

- A teraz bądź grzeczny i zjedz coś, bo zaczynam się o ciebie poważnie martwić. W szpitalu prawie nic nie jadłeś - wypominam mu.

Ku mojemu zaskoczeniu chętnie sięga po kawałek tortu z kremem waniliowym i owocami. Mruży oczy, rozkoszując się słodkim smakiem.

- Nie sądziłem, że doczekam chwili, gdy zobaczę jak jesz tort na śniadanie – uśmiecham się, kładąc wygodnie na łóżku. 

- Niewiele o mnie wiesz – zatapia we mnie szare spojrzenie. 

- Z przyjemnością nauczę się więcej. 

- Chcesz spróbować? - nakłada kawałek ciasta na widelczyk i wyciąga rękę w moją stronę. 

- Bardzo chętnie – unoszę się i łapię go delikatnie za nadgarstek, po czym całuję w usta. 

- Simon! - wpatruje się we mnie oskarżycielsko. 

- Tak? 

- Miałem na myśli ciasto! 

- Ty jesteś słodszy. 

Po śniadaniu zasypia. Nadal jest poobijany i wymęczony. Biorę szybki prysznic i przebieram się w czyste ubrania, które znajduję z olbrzymiej garderobie. Sam jestem zmęczony, ale nie chcę tracić go z oczu nawet na chwilę. Siadam na fotelu i przyglądam się jak oddycha.

Jak dawał sobie radę przez te wszystkie lata? Zupełnie sam, otoczony potworami w ludzkiej skórze. Te dziwne wypadki, przez które trafiał do szpitala, operacja, próba odebrania sobie życia... Ciągle zastraszany, gnębiony. Sierota wśród bliskich... Jak sobie poradził? Skąd czerpał do tego wszystkiego siłę? Jest tak kruchy i chudy, że mógłbym go skrzywdzić jednym palcem. A mimo to przetrwał. Chciałbym go zapytać o tak wiele rzeczy. Gdy jestem już bliski, wystarczy, że spojrzy na mnie i wszystko traci znaczenie. Liczy się tylko ta chwila. On i ja. Jakby nie istniało nic więcej. 

- Jeszcze tu jesteś? - pochłonięty swoimi myślami nie usłyszałem Vee, który zakradł się za mój fotel i przyłożył lufę swojego pistoletu do mojej skroni. 

- Masz zabawkowy pistolet? - drwię z niego.

-  Boisz się? - pyta cicho, odbezpieczając spust. 

- Nie zrobisz tego. Nie przy nim – odpowiadam spokojnie. 

- Masz rację – odsuwa spust od moje głowy. - A skoro nie mogę cię zabić, będziemy musieli jakoś się dogadać, Simon... 

- Dogadać? Co masz na myśli? - intryguje mnie zmiana w jego zachowaniu.

- Zasada jest prosta. Nie wchodź mi w drogę, bo pożałujesz. 

- Grozisz mi, Vee? - ja również potrafię być wredny.

- To była przyjacielska rada, palancie. Radzę ci ją zapamiętać. 

- Vee... - spoglądam na Eryka, który unosi się na pościeli. – Wróciłeś - cieszy sie, na jego widok.

- Mam coś dla pana, panie Johnes – blondyn uśmiecha się do księcia, podając mu białe, plastikowe pudełko. Eryk bierze je do ręki i dokładnie ogląda. 

- Co to jest? 

- Prezent. Od mojego przyjaciela. Prowadzi klub bokserski. Jego zdaniem nie ma nic lepszego na obite żebra - tleniony rozsiada się na łóżku, co bardzo mnie drażni.

Eryk niepewnie odkręca wieczko. W środku znajduje się dziwnie wyglądająca biała maź.

- Jesteś pewny? - spogląda na Vee nieufnym wzrokiem. 

- Nie raz przetestowałem ją na sobie. Jeśli to nie pomoże, to zawsze zostaje burbon, ale z doświadczenia wiem, że to nie dla pana. Więc jak, spróbujemy? - zachęca go do użycia tego specyfiku.

- Czemu nie... -  Eryk nie brzmi na przekonanego. Vee podchodzi do łóżka i pomaga mu stanąć na nogach. - Mam nowe informacje z firmy. Opowiem panu w czasie kąpieli – zdejmuje skórzaną kurtkę i rzuca ją na łóżko, po czym oplata go ramieniem i pewnie bierze na ręce. 

- Ja go wezmę – nie podoba mi się, że dotyka Eryka tak poufale. 

- Siad, Simon. Nie jesteś nam potrzebny – odpowiada z gniewnym błyskiem w oczach. 

- Powtórz to jeszcze raz, a stracisz zęby – staram się zachować spokój, ale to ponad moje siły. 

- Przestańcie. Ty mi pomożesz – decyduje mój ukochany, zwracając się do tlenionego. – A ty – przenosi srebrne spojrzenie na mnie – poczekasz tutaj i zamówisz obiad. 

- Ale... - próbuję się bronić, bo nie chcę być zepchnięty na boczny tor. 

- Na co masz ochotę, Vee? - pyta chłopaka, nie zwracając uwagi na moje protesty. 

- Zamów mi coś lekkiego Simon, może sałatkę? Mam dziś randkę, więc muszę być w formie – puszcza do mnie oko, niosąc Eryka w stronę łazienki. 

- Nie przeginaj... - ostrzegam go. 

- A ja poproszę ciasto z kremem – uśmiecha się Eryk. Ja ci dam ciasto, tylko poczekaj, aż ten typ sobie pójdzie... 

Vee zamyka drzwi łazienki nogą. Zostaję sam. Dlaczego on może pomagać Erykowi przy kąpieli? Ja nigdy nie mogłem go dotykać, nie mówiąc już o rozbieraniu. Oni chyba nie...

Wychodzę wściekły z pokoju i idę do kuchni. Chwytam tablet i wyszukuję odpowiednią aplikację, zastanawiając się kim jest cholerny Vee i dlaczego Eryk aż tak bardzo mu ufa. 

Czekam ponad pół godziny zanim obydwaj opuszczają łazienkę. Tleniony odnosi Eryka do łóżka. Bardzo dba o jego wygodę. Poprawia poduszki, podaje laptopa oraz teczkę z dokumentami. Komplementuje nowe okulary księcia, a nawet oddaje mu połowę swojego deseru. Tracę apetyt przyglądając się ich zażyłości.

- Muszę się przebrać – oświadcza w końcu Vee, spoglądając na zegarek. – Nie chcę się spóźnić.

- Nie musisz tego robić, jeśli nie chcesz – Eryk wygląda na przejętego. 

- Chcę. To niezła laska. Proszę zobaczyć – jasnowłosy wyciąga z kieszeni telefon i pokazuje mu zdjęcia. 

- Rzeczywiście, jest piękna - przytakuje mu książę.

- Chcesz zobaczyć, Simon? - pyta rozbawiony, machając srebrnym telefonem przed moją twarzą. Gdy wyciągam po niego rękę, chowa urządzenie do kieszeni. - Chyba nie sądziłeś, że ci ją pokażę, co? - śmieje się ze mnie. - Nie twoja liga. Zaliczyłbyś taką laskę tylko wtedy, gdybyś jej zapłacił. 

- Vee! - srebrnooki gani jego zachowanie.

- Ma pan rację, panie Johnes. Nadal jest bez szans. Wygląda na takiego, który nie wie co i jak – drażni mnie coraz bardziej. - Raczej nie wrócę na noc – jego głos niknie w łazience. Słyszę, jak otwiera drzwi do garderoby Eryka i przynosi stamtąd dwa garnitury. 

- Który mam wybrać? - pyta zadowolony z siebie. - Chcę zrobić jak najlepsze wrażenie. 

- Ten ciemny – podpowiada mu Eryk. 

- Tak pan sądzi? W sumie racja... - uważnie przygląda się wybranym przez siebie ubraniom. 

- Tylko paznokci nie zapomnij pomalować – kpię z niego, kładąc się wygodnie na jasnym szezlongu. 

- Zazdrościsz, co? - podrywam się i rzucam w tego pieknisia ozdobną poduszką, lecz zdążył się schować za drzwiami łazienki, śmiejąc się głośno. 

Po kilkunastu minutach wraca do nas, prezentując się niczym model. Zupełnie nie przypomina chłopaka, który nie tak dawno temu miał na sobie skórę i obcisłe spodnie.

- I jak? - pyta. - Będzie mi jadła z ręki? 

- Wyglądasz bardzo dobrze – chwali go Eryk. 

- Dzięki, panie Johnes. Widzimy się jutro – uśmiecha się do niego, nakłada ciemne okulary i kieruje do wyjścia. - Waruj, Simon – rzuca za moimi plecami, wychodząc. 

Przyglądam się Erykowi, który jakby nigdy nic, zakłada swoje okulary i przegląda przyniesione dokumenty. Nie odzywamy się do siebie. On zajęty jest pracą, a ja zbyt wściekły, by rozmawiać.

Po pewnym czasie przychodzi pan Moor, który cicho puka do drzwi. 

- Proszę. 

- Dobry wieczór. Przyniosłem telefon dla Simona, a także kartę do windy i kluczyki do samochodu, bo nasz Casanova był tak podekscytowany, że zupełnie o tym zapomniał. 

- Dziękujemy – książę delikatnie się uśmiecha. - Mam nadzieję, że nie wpadnie w kłopoty. 

- Vee? - pan Moor zdaje się nie podzielać zdenerwowania Eryka. – Proszę się nie martwić. Jestem pewny, że wykona zadanie bez problemu. 

- Też mam taką nadzieję – odpowiada mu cicho. 

- Jeśli to wszystko na dzisiaj, pójdę już. Dobranoc – żegna się i wychodzi, zostawiając nas samych. 

Eryk zamyka komputer i zdejmuje okulary, pocierając oczy.

- Simon? - wypowiada moje imię. 

- Tak? 

- Wszystko w porządku? Jesteś dziwnie milczący - zauważa.

- Nie, nic nie jest w porządku! Pozbądź się Vee - dzielę się z nim przemyśleniami.

- Nie mogę tego zrobić. Bardzo mi pomaga. 

- A ja? Nie sądzisz, że ja bardziej nadaję się do tego, co on... Co on właściwie robi? - pytam Eryka, który wybucha cichym śmiechem. 

- Nadal jesteś zazdrosny? 

- Jestem. 

- Też chciałbyś pójść na randkę? Mogę zadzwonić i ... 

- Przestań! - oburzam się nadąsany. 

- Simon? - podnoszę na niego wzrok. - Chodź tu – wskazuje mi dłonią miejsce na łóżku, tuż obok siebie. Niechętnie wstaję i idę w jego stronę. 

- I co teraz? - pytam, siadając obok niego. 

- Połóż się – każe mi. 

- Dlaczego? 

- Bo jesteś zmęczony. 

- Nie jestem - wykłócam się.

- Jesteś – jego głos jest miękki i czuły. – Nie spałeś odkąd trafiłem do szpitala. Śmiało, połóż się – zachęca mnie. 

Ściągam buty i układam się na pościeli, wpatrując w jego oczy. Nadal go nie rozumiem. Nic z tego nie rozumiem, a mimo to robię, czego chce.

- Za łatwo ci ulegam – marudzę. 

- Wiem – szepcze, kładąc się blisko. 

- Nie zgasiłem światła – próbuję wstać, ale powstrzymuje mnie, łapiąc za nadgarstek. 

- Zostaw, chcę cię widzieć. 

- Jak chcesz – dąsam się, układając wygodnie na poduszce i spoglądając w jego oczy. Wyciąga dłoń i dotyka mojego policzka. 

- Simon? 

- Tak, Eryku? 

- Dziękuję. 

- Za co mi dziękujesz? - pytam sennie. 

- Za to, że tu jesteś. Zawsze pilnujesz, żebym spał spokojnie. Teraz ja popilnuję ciebie. Zamknij oczy – prosi cicho, błądząc opuszkami po mojej twarzy. 

- Kocham cię. Bardzo, bardzo mocno – szepczę, czując jak oczy same mi się zamykają. 

- Śpij już – uśmiecha się. 

- Zrobię dla ciebie wszystko... - mruczę niepewny, czy udało mi się wypowiedzieć te słowa, czy też tylko pomyślałem tak przed zaśnięciem. 

- Ja dla ciebie też – odpowiada mi szept. Nagle w pokoju robi się ciemno. Zasypiam zmęczony jak nigdy dotąd.