Rozdział XXVII

„Humory księcia”

Eryk

Kiedy otwieram oczy, obok mnie siedzi doktor Arim. Znowu nie ma Simona...

- Jak się spało? - pyta. 
- Dobrze. Gdzie Simon? - nie chciałem zadawać tego pytania, ale nie umiem się powstrzymać. 
- Wyszedł na chwilę. Zaraz wróci. 
- Jak długo go nie ma? 
- Dwie, może trzy godziny. 

To długo... Nie muszę zgadywać co właśnie robi. I z kim... Próbuję nieco podnieść się na łóżku, ale nie jestem w stanie.

- Pomogę ci – doktor jak zawsze jest wobec mnie troskliwy. - Mam coś dla ciebie – uśmiecha się znacząco, po czym kładzie mi na kolanach talerzyk z ciastkiem karmelowym, które upiekła jego żona. 

- Naprawdę? - cieszę się jak dziecko. Rodzina doktora bardzo mnie wspierała, zwłaszcza w tych gorszych momentach. Czasami żartowali, że gdyby dało się mnie sklonować lub adoptować, to przyjęliby mnie z otwartymi ramionami. Kiedy leżałem w szpitalu doktor Arim często częstował mnie tortem. Jego żona piekła go specjalnie dla mnie, by jakoś mnie wesprzeć. Łzy spływają mi po policzkach, ale tym razem zupełnie mi to nie przeszkadza. Mężczyzna kładzie mi dłoń na ramieniu. Nie musi nic mówić. Rozumiemy się bez słów. 

- Proszę przekazać żonie, że bardzo dziękuję – uśmiecham się do niego zadowolony. 

- Z pewnością się ucieszy, że ci smakowało. Martwiłem się, bo niewiele jesz i jesteś szczuplejszy niż zwykle. 

- Żyję w dużym stresie, ale już niedługo – patrzę na niego znacząco. 

- Zrobisz to? - pyta pełnym napięcia głosem. 

- Tak. 

Po tej krótkiej wymianie zdań jemy tort, omawiając plany związane z nowym szpitalem.

Ktoś cicho puka do drzwi. 

- Możemy wejść? - młody Ryszard nieśmiało zagląda do środka. 

- Oczywiście Rysiu, wejdź – doktor Arim uśmiecha się do niego serdecznie. - Wrócę za jakiś czas, Eryku. A wy dzieciaki nie męczcie go. 

- Dobrze, panie doktorze – obiecuje mu chłopak. 

- Wy? - dziwię się, widząc tylko Rysia. 

- Melly, nie wstydź się – brat próbuje wyciągnąć Melanię zza swoich nóg, ale dziewczynka mocno się opiera. 

- Rysiu, boję się igieł – piszczy cicho. 

- Nie wygłupiaj się – popycha ją. - Patrz, Eryk na ciebie czeka. 

- Eryk! - woła głośno, wyrywając się bratu i biegnąc prosto do mnie. Wspina się na łóżko i mocno obejmuje mnie za szyje. Ze wszystkich sił staram się nie krzyknąć z bólu, by nie robić jej przykrości. 

- Melly – Ryś próbuje odkleić ją ode mnie, ale mała nie chce mnie puścić. – Nie widzisz, że to go boli? 

- Przepraszam, Eryku – dziewczynka zaczyna płakać. 

- Nic się nie stało, Melly. Tęskniłem za tobą – delikatnie ocieram łzy z jej policzków. 

- Ja też za tobą tęskniłam – wybucha jeszcze głośniejszym płaczem. – Wracaj do domu. Tu jest strasznie! 

- No to koniec – Ryś zdejmuje czarny plecak, który pokazuje mi za plecami małej i chowa do szpitalnej szafy. 

- Dziękuję – odpowiadam bezgłośnie, nadal tuląc do siebie zapłakaną Melanię. 

- Gdzie Simon? - pyta, zabierając mi ją i sadzając sobie na kolanach. 

- Nie wiem. 

- Nie płacz, Melly, bo zachowujesz się tak głośno, że nas stąd wyrzucą, a dopiero przyszliśmy - upomina siostrę.

- Prze-przepraszam – dziewczynka jąka się, pocierając oczy. 

Podaję jej chusteczkę, a Ryś pomaga doprowadzić się do porządku.

- Przyniosłam ci ciasteczka – uśmiecha się nieśmiało. - Zjesz chociaż jedno? - pyta z nadzieją w głosie. 

- Ale tylko jedno, dobrze? Nie czuję się najlepiej. 

Moja skromna obietnica i tak ją uszczęśliwia. Wyjmuje z torebki pudełko, a Ryś sadza ją z powrotem na łóżku.

- Tylko go nie dotykaj – ostrzega. – Cały jest w bandażach. 

- Eryku, ale nie umrzesz jak mój chomik, prawda? - pyta przerażona. 

- Nie martw się o mnie. Niedługo wrócę do domu - zapewniam ją. - Przepraszam, że nie widziałem twojego występu. 

- Nie szkodzi. Ryś nagrał go dla ciebie swoim telefonem - uśmiecha się nieśmiało, zerkając na brata.

- Potem ci prześlę – chłopak wyciąga z kieszeni ulepszonego smartfona i zaznacza odpowiednie pliki.

Melania częstuje mnie ciastkiem, a jej brat wygląda na coraz bardziej zdenerwowanego.

- O co chodzi? - pytam go. 

- Nieźle cię załatwili. Jeśli powiesz mi kto to był, to... 

- Nie, Rysiu! Jeszcze nie – staram się powstrzymać mordercze zapędy przyjaciela. 

- Co jeszcze nie? - wraca Simon, który przyłapuje nas na gorącym uczynku. 

- Nic – zbywam go. Ratuje mnie Melly, która wkłada mi do ust kolejny kawałek ciastka. 

- Cześć, dzieciaki – wita się z nimi, lecz jego wzrok skupiony jest wyłącznie na Melanii. - Nie przeszkadza ci? - wskazuje na dziewczynkę. 

- Nie – kłamię. - Gdzie byłeś? 

- Musiałem sprawdzić pewne informacje – odpowiada tajemniczo. „Pewne informacje”... Ciekawe kto ci je przekazał... 

- Zjesz jeszcze jedno? - Melly podsuwa mi pudełko wypełnione słodyczami.

- Może potem, dobrze? – uśmiecham się do niej. 

- Następnym razem upiekę w orzechami. Lubisz z orzechami? 

- Tak, dziękuję. 

- Melly, zejdź z łóżka. Już wystarczy – gani ją Ryś. 

- Nie! Chcę zostać z Erykiem! - dziewczynka kładzie się obok mnie na szpitalnym łóżku. 

- Jedno słowo i już jej nie ma – Ryszard nie owija w bawełnę. Jest bardzo bezpośredni. Za to go lubię. 

- Jak w domu? - pytam, obserwując jednocześnie Simona, który siada po drugiej stronie niezadowolony, że Melania robi mi krzywdę. 

- Dziadek był wściekły, gdy dowiedział się o wujku. Mimo to nie chce odbierać mu firmy. Tym bardziej po tym jak Simon go załatwił. Wygląda na to, że czeka nas szybkie bankructwo. 

- Nie martw się, pomogę wam jak tylko poczuję się lepiej - żal mi Rysia, lecz nie musi sie martwić o pieniądze. Zdążyłem już zadbać zarówno o niego, jak i Melly.

- Chyba nie będzie czego zbierać. W przyszłym tygodniu wujek podpisuje umowę z konsorcjum - chłopak jest bardzo rozżalony.

- To dobrze. Firma odzyska płynność finansową - przypominam mu. - Na miejscu hrabiego postąpiłbym dokładnie tak samo.

- Ja się nie cieszę. Wspominał coś o inwestycjach. Sam wiesz co to oznacza - markotnieje jeszcze bardziej.

- W co zainwestuje? - boję się tego pytania, bo Roger już nie raz dał się poznać z dość niekonwencjonalnej strony.

- Zamierza kupić rasowe konie i zbudować tor wyścigowy – chłopak nie kryje rozgoryczenia. 

- Przykro mi. 

- Sam widzisz, że klęska jest nieunikniona - uśmiecha się smutno. - Nie będę już mógł popisywać się przed dziewczynami, że pochodzę z dobrej rodziny, zwłaszcza po ostatnich skandalach wujaszka – wzdycha niepocieszony. 

- Prasa się nim znudzi – wtrąca się Simon. 

- Po akcji z tą lalunią, nigdy mu tego nie zapomną - kopie w krzesło ze złością.

- Brat, nie mów tak o kobiecie – zwraca mu uwagę Melania. 

- Przepraszam. Już nie będę. 

- Ojciec Klaudii już wie? - nie kryję zainteresowania. 

- Ojciec Klaudii? Eryku, wszyscy już wiedzą. Sam zobacz – podsuwa mi swój telefon i pokazuje dzisiejsze nagłówki gazet „Hrabia Roger uwikłany w romans ze studentką”, „Odwołano ślub lata. Narzeczony nie komentuje sprawy”, „Jestem zdruzgotany – ojciec niewiernej Klaudii odmawia komentarzy w sprawie romansu córki z hrabią Rogerem”. 

- Nieźle – zaciskam zęby, gdy mała kolejny raz próbuje się do mnie przytulić. Ryś i Simon podrywają się, aby ją zabrać, ale ich powstrzymuję. Wytrzymam. 

- W tej samej chwili do pokoju wraca doktor Arim, niosący kroplówkę.

- I jak tam, dzieciaki? Jak wam idzie w szkole?

- Dobrze – odpowiada Ryś bez entuzjazmu, widząc moje obandażowane ręce. 

- Eryku, czy to boli? - pyta cicho Melania, tuląc się do mojego boku, jak najdalej od lekarza. 

- Nie Melly. To nie boli – kłamię. 

Na szczęście kroplówka zaczyna działać i robię się senny.

- Będziemy się zbierać. Eryk musi odpocząć. Chodź, Melly – mała całuje mnie w policzek i pozwala bratu wziąć się na ręce. - Wkrótce się widzimy. Uważaj a siebie, a w razie czego dzwoń. Wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć - zapewnia mnie. Jest jeszcze bardzo młody, a już nie raz udowodnił swoje oddanie i odwagę.

- Wiem, dziękuję. 

- Niedługo znowu przyjdę cię odwiedzić – obiecuje mi.

- Uśmiechnij się do mnie, Melly – proszę dziewczynkę. - Wkrótce będę zdrowy i pójdziemy razem na zakupy. Co powiesz na nowe sukienki? 

- Nie chcę sukienek. Chcę żebyś wrócił do domu - mała jest bliska kolejnego ataku łez.

- Jeśli Eryk będzie grzeczny, to za dwa tygodnie wróci – obiecuje jej doktor Arim. 

- Będę na ciebie czekała – uśmiecha się do mnie. 

- Do zobaczenia. 

- Pa, Simon – żegna się Ryś i wychodzi. 

Jestem wykończony. Opieram się o poduszkę wdzięczny doktorowi za środki przeciwbólowe.

- Mała bardzo cię kocha – doktor żartuje sobie ze mnie. 

- Ponoć zostanie moją żoną – odpowiadam mu cicho. 

- Pamiętaj, że chcę być na ślubie. Za nic tego nie przegapię – śmieje się.

- Ostatnio ćwiczyliśmy w obecności pluszowych misiów. 

- Boli bardziej niż rano? - bez trudu odgaduje mój stan.

- Znacznie bardziej. 

- Masz gorączkę – stwierdza, dotykając mojego czoła. 

- Zimno mi – szepczę. Simon od razu okrywa mnie kocem. 

- Zaraz coś na to zaradzimy – obiecuje doktor. 

- Byle szybko. Nie widzi pan jak cierpi? - głupek. Za takie zachowanie wyląduje na korytarzu.

- Chcesz mnie uczyć zawodu, chłopcze – odgryza mu się lekarz. Nadal jest na niego wściekły na kradzież plików. 

Nie obchodzą mnie ich kłótnie. Najważniejsze, że Ryś wykonał zadanie. Zapadam w dziwny sen, zostawiając za sobą szpital i wszystkie problemy.