Rozdział XXVI

„Humory księcia”

Simon

Jem śniadanie w kawiarni po drugiej stronie ulicy. Czekając aż obsługa spakuje zamówienie dla Eryka, wyciągam komputer i jeszcze raz przeglądam informacje, które zgromadziłem na jego temat przyjmując zlecenie. Nie ma ich zbyt wiele. „19 lat, mieszka z dziadkiem. Brat – książę Alan. Ukończył królewską szkołę średnią z wyróżnieniem oraz trzy kierunki studiów – ekonomię, prawo międzynarodowe oraz historię sztuki.” Przeglądam zdjęcia jego dyplomów. Bardzo dobre oceny. Znajomość języków obcych... Co spowodowało, że załamał się psychicznie? Przecież jest chodzącym ideałem. Mądry, bogaty, wyjątkowo inteligentny... 

Otwieram przeglądarkę i wpisuje hasło „książę Eryk”. W pierwszej kolejności pojawia się oficjalny życiorys księcia. Nic ciekawego. Królewska szkoła podstawowa, królewska szkoła średnia. Profil sztuka. Uczęszczałem do tej samej szkoły, lecz ja wybrałem profil sportowy. Czemu on wybrał akurat ten? Postanawiam to od razu sprawdzić.

„Nasza szkoła ma wieloletnie tradycje pedagogiczne. Wyróżnia się wybitną kadrą, złożoną z najlepszych...” Może coś bardziej konkretnego... „Sam profil składa się z rozbudowanych zajęć poświęconych historii, literaturze, muzyce. Kładzie duży naciska na znajomość języków obcych, w tym łaciny i greki.” Eryk musiał się tam czuć jak ryba w wodzie. „Każdy z uczniów obowiązkowo uczy się gry na wybranym przez siebie instrumencie”. Na instrumencie? Przeglądam strony z absolwentami, bo zastanawiam się jaki instrument wybrał. „Książę Eryk – klasa skrzypiec, prowadzona przez maestro di Angelo, światowej klasy wirtuoza...” Maestro nadal uczy... Postanawiam złożyć mu wizytę.

Wracam do szpitala. Srebrnooki nadal jest mocno zaspany.

- Gdzie pan doktor? - pytam księcia. 
- Ty mi powiedz. Swoją drogą, jak mogłeś włamać się do jego komputera? Przynosisz mi wstyd! - karci moje nocne eskapady.
- To była konieczność - tłumaczę się. - I tak nie dowiedziałem się niczego istotnego. 
- Wiem. To przerasta twoje możliwości - uśmiecham się w duchu słysząc jego drobne złośliwości.
- Nie gniewaj się na mnie – proszę. - Nie cofnę się przed niczym, aby zapewnić ci bezpieczeństwo. Po raz ostatni ktoś podniósł na ciebie rękę - zapewniam go. 
- Nie wierzę ci - odpowiada ze złością. Książę nigdy nie był zbyt ufny.
- Nie musisz. Udowodnię ci, że możesz na mnie polegać. Więc gdzie pan doktor? 
- Poszedł do domu. Ty też powinieneś sobie pójść. Nie jesteś mi potrzebny.
- Znowu mnie wyrzucasz? - wzdycham smętnie. - Nie bądź dla mnie taki surowy. Zobacz, co dla ciebie mam - podaję mu herbatę. 
- Nie chcę - obraca twarz, zniesmaczony moim darem.
- Nie chcesz herbaty? - pytam zaskoczony. – Aż tak źle się czujesz? 
- Nie mam ochoty – jest wyraźnie smutny i to ja za to odpowiadam.
- Co się dzieje, Eryku? - przesuwam dłonią po jego policzku. 
- Nic. 
- Nadal bardzo boli?
- Tylko trochę – przyznaje niechętnie. Arim musiał znowu majstrować przy dawkach leków...
- Zjesz coś? - proponuje mu tosta, którego przywiozłem.
- Nie. 
- Musisz jeść. Tylko parę kęsów. Pokarmię cię. 
- Nie jestem dzieckiem. Sam sobie poradzę - prycha gniewnie.
- Lubię się tobą zajmować – wyjmuję z papierowej torby plastikowy pojemnik sałatki owocowej. 
- Proszę, nie zmuszaj mnie – jego reakcja była do przewidzenia. 

Odkładam pojemnik, zmartwiony. W tej samej chwili ktoś puka do drzwi. Po chwili do środka wchodzi dwóch mężczyzn w ciemnych garniturach.

- Dzień dobry – witają się grzecznie. - Jesteśmy z policji. Możemy chwilę porozmawiać? - podchodzi do nas ten wyglądający na starszego i pokazuje Erykowi służbową legitymację. 

- Nie – mały jak zawsze szybko reaguje. 

- Spokojnie, książę. Nie chcemy cię denerwować. Przyszliśmy zamienić kilka słów z twoim ochroniarzem - informuje policjant.

- Ze mną? - dziwię się. 

- Tak, z panem. Książę Alan wniósł na pana skargę - mężczyzna sięga po swój notes, by sprawdzić szczegóły. Jego partner stoi przy drzwiach i przygląda się nam w milczeniu.

- Skargę? - Eryk nie kryje wzburzenia. 

- O pobicie jego ochroniarzy - chyba zamierza dawkować nam informacje licząc na to, że przyznam się do winy.

- Nic mi o tym nie wiadomo – odpowiadam spokojnie, ciesząc się, że papierowa torba skutecznie zasłania otarcia na moich dłoniach. 

- Gdzie pan był w poniedziałek? - mężczyzna kontynuuje przesłuchanie.

- Tutaj – odpowiada za mnie srebrnooki. – Cały czas był ze mną. 

- Rozumiem – policjant stojący bliżej łóżka ewidentnie boi się wyniosłego księcia, który nawet będąc chorym, budzi grozę swoim tytułem i zachowaniem. 

- Ktoś jeszcze może to potwierdzić? - wtrąca się drugi z mężczyzn.

- Doktor Arim. Może udostępnić monitoring, jeśli są panowie zainteresowani. 

- To nie będzie konieczne. Pójdziemy już. Życzymy dużo zdrowia, książę - na szczęście obydwaj szybko się poddają.

- Poczekajcie – prosi ich Eryk. - Jak się nazywają ludzie, których Simon rzekomo pobił? 

- Pan Max Harrison oraz pan Dawid Fallon – mężczyzna ponownie zerka do swoich zapisków, by przeczytać nazwiska pokrzywdzonych.

- Znam ich. Mam dokumenty, na podstawie których próbowali oszukać bank, wyłudzając pożyczkę oraz... - Eryk nagle przerywa, łapiąc się za żebra. 

- Oraz? - dopytuje starszy policjant, którego zainteresowanie rośnie z minuty na minutę. 

- Obiecuje pan, że to zostanie tylko między nami, detektywie? - pyta przebiegle. Korzysta z tej samej techniki, co policjanci. Rzuca im garść okruszków i patrzy, jak zareagują. Mały spryciarz. 

- To zależy. Ma książę jakieś dowody? 

- Wie pan kim jest Sergiusz? - oczy mężczyzny wyrażają niedowierzanie.

- Sergiusz? - powtarza po jasnowłosym, przysuwając sobie krzesło bliżej szpitalnego łóżka, gdy Eryk na nie wskazuje prosząc tym samym, by usiadł. 

- Ten Sergiusz? - dopytuje drugi. 

- Tak. Jesteście zainteresowani? 

- Bardzo. Proszę mówić, książę - napięcie rośnie z sekundy na sekundę. Mężczyźni wymieniają między sobą porozumiewawcze spojrzenia. Widać, że zależy im na tym, by wyciągnąć z Eryka jak najwięcej szczegółów.

- Sergiusz sprowadza narkotyki statkiem należącym do Maxa. Jego firma ma poważne problemy finansowe. Max ratuje w ten sposób budżet. Mam mówić dalej? - wiedza Eryka na temat owego mężczyzny jest naprawdę imponująca.

- Książę, to poważna sprawa. Skąd o tym wiesz? - detektyw wpatruje się w chorego intensywnie.

- W zeszłym tygodniu przeglądałem dokumentację. Mój dziadek może to potwierdzić. Wiem, jak wprowadza pieniądze. Wiem też kiedy przypływa statek. Teraz rozumiecie dlaczego oskarżyli Simona? Oni wiedzą, że ja wiem. Nie mogę zostać bez ochrony. 

- Poproszę prokuratora o wsparcie, jeśli nam pomożesz – policjant przy łóżku nie traci czasu. Wpatruje się w Eryka zdeterminowanym wzrokiem.

- Mam Simona i ludzi na korytarzu. To wystarczy - decyduje nastoletni monarcha.

- Więc co możemy zrobić dla waszej wysokości?

- Chcę, aby ta informacja nie została w żaden sposób powiązana ze mną, czy Simonem. Jeśli wasz przełożony mi to obieca, jeszcze w tym tygodniu aresztujecie Sergiusza - Eryk wykazuje niezwykłą pewność siebie. Coś mi się wydaje, że zdołał zgromadzić znacznie więcej informacji, niż nam się wydawało.

- Rozumiem. Poproszę komendanta o przyjazd. 

- Nie trzeba. Wystarczy mi rozmowa przez telefon i jego słowo - srebrnooki uśmiecha się lekko. Ma ich w garści.

- W takim razie już dzwonię – detektyw wstaje z krzesła i przechodzi bliżej drzwi, prosząc o natychmiastową rozmowę z przełożonym poprzez bezpieczną linię. 

- Eryku – odzywam się cicho – może jednak powinieneś poprosić o ochronę? 

- Boisz się kilku dilerów? - lekceważący ton jego głosu zdradza, iż od dawna miał to zaplanowane.

- Boję się ze względu na ciebie, nie na siebie. 

- Komendant jest znany ze swojej prawości. Jeśli da mi swoje słowo, nie musimy się niczego obawiać - pociesza mnie.

- Wasza wysokość, komendant na linii – policjant uroczyście podaje mu swój telefon księciu. 

- Dzień dobry. Czy daje mi pan swoje słowo? - Eryk od razu przechodzi do rzeczy. Komendant najwidoczniej zgadza się na te warunki, bo Eryk szybko się rozłącza. - Czy pański telefon jest zabezpieczony? - pyta, oddając detektywowi urządzenie. 

- Tak – przyznaje policjant, nie rozumiejąc co książę zamierza zrobić. 

- To dobrze – mój podopieczny wyciąga z kieszeni swetra swoją komórkę, po czym wysyła mu plik. - Poproszę pański notes i długopis – mężczyzna bez słowa sprzeciwu wykonuje polecenie. Eryk z trudem coś zapisuje. - To hasło do pliku – informuje go. - Proszę nie otwierać dopóki nie będzie miał pan absolutnej pewności, że sprzęt, na którym pan to robi, jest bezpieczny. 

- To wszystko? - dziwi się drugi policjant. 

- Tu są wszystkie potrzebne dowody, łącznie z trasą statku. 

- Wasza wysokość, to więcej niż się spodziewaliśmy – detektywi nie kryją, że mając taki skarb, chcą jak najszybciej przejrzeć zebrane przez Eryka informacje. 

- Idźcie już. Szkoda czasu – pogania ich do wyjścia.

- Do widzenia – obydwaj mężczyźni pośpiesznie opuszczają pokój.

Eryk przymyka oczy, przykładając rękę do żeber.

- Zmęczyłem się – szepcze. 

- Uratowałeś mi tyłek. Dziękuję – dotykam delikatnie jego dłoni. 

- Nie zasłużyłeś, ale mówi się trudno. 

- Zasłużę. Zobaczysz, że zasłużę – odpowiadam z uśmiechem. 

- Zrobisz coś dla mnie? - pyta, otwierając oczy. 

- Co tylko zechcesz. 

- Nie mów o tym Alanowi - jego głos nieco drży, gdy wypowiada imię brata.

- Eryku, między mną a Alanem wszystko skończone. My nie... 

- Nie chcę o tym słuchać! - krzyczy na mnie, lecz od razu tego żałuje, bo ten wyskok wzmaga ból. - Idź po lekarza – każe mi.

- Już idę.

Na szczęście już na korytarzu spotykam doktora Arima, który zdążył wrócić do szpitala. Podaje księciu kolejną porcję środków przeciwbólowych, po której mój ukochany z trudem zasypia.

- Doktorze, muszę wyjść na 2 – 3 godziny. Zostanie pan tutaj? - upewniam się, że szarooki nie zostanie bez opieki.

- Z przyjemnością. 

- Dziękuję. Nie chcę, aby był sam. Wrócę najszybciej jak się da. 

- Nie musisz się śpieszyć. Mam dziś wolne – doktor uśmiecha się do mnie, wyciągając znajomo wyglądający komputer z torby. Mam wyrzuty sumienia za nocne włamanie. Potem go przeproszę. 

- Niedługo wrócę - obiecuję.

Wsiadam w taksówkę, która zawozi mnie prosto do królewskiej szkoły. Dawno tu nie byłem. Bez trudu odnajduję akademię muzyczną. Mieści się w budynku, który położony jest w najodleglejszej części kompleksu. Z jednej strony widać las, a z drugiej jezioro oraz sporych rozmiarów teren do nauki jazdy konnej.

Zaczepiony przeze mnie uczeń informuje mnie, że sala maestro znajduje się na samej górze. Prosi także, by nie rozpraszać go w czasie zajęć, bo bywa nieobliczalny. Nie mam innego wyboru. Muszę poczekać.

Nie słyszę żadnych dźwięków wydobywających się zza zamkniętych drzwi. Widać wszystkie pomieszczenia zostały wyciszone. Po nieco ponad godzinie zajęcia dobiegają końca i wychodzi kilkoro dzieci.

Podnoszę się w krzesła i wchodzę do środka. Przy fortepianie siedzi siwy, szczupły mężczyzna. 

- Maestro di Angelo? - staram się zachowywać spokojnie, choć w środku aż mnie nosi.

- Tak. Kim pan jest? - pyta starszy mężczyzna, podnosząc na mnie wzrok. 

- Jestem Simon. Przyjaciel księcia Eryka. 

- Nie zamierzam rozmawiać o przeszłości! - podrywa się zdenerwowany od fortepianu. – Proszę stąd natychmiast wyjść! - wskazuje mi drzwi.

- Maestro, proszę tylko o chwilę rozmowy. Eryk ma kłopoty. Nie pomogę mu, jeśli nie dowiem się o co w tym wszystkim chodzi. 

- Dlaczego nie zapyta pan Eryka, skoro nazywa się pan jego przyjacielem? - mierzy mnie wściekłym spojrzeniem. Choć ma około siedemdziesięciu lat, jest bardzo energiczny. To chyba zasługa włoskiego temperamentu. 

- Eryk jest w szpitalu – niechętnie wyjawiam mu prawdę, a on natychmiast poważnieje. 

- Co mu się stało? 

- Nic poważnego - odpowiadam wymijająco.

- Nie igraj ze mną chłopcze, tylko mów prawdę, jak na spowiedzi! - popędza mnie do zwierzeń.

- Dobrze, powiem panu, ale liczę na pańską szczerość. Został pobity podczas balu. 

- Znowu pobity? – zamyśla się maestro. - A ty? Kim dla niego jesteś? 

- Osobistym ochroniarzem i przyjacielem. Jego dziadek mnie zatrudnił. Ale ani on, ani Eryk nie chcą mi niczego wyjawić. A ja muszę wiedzieć! Inaczej nie będę mógł mu pomóc - wyjawiam prawdziwy cel mojej wizyty.

- Chcesz mu pomóc? 

- Książę jest w bardzo złym położeniu. Jego życie jest zagrożone. 

- To prawda – przyznaje mi rację, opierając się o czarny fortepian i wpatrując w porozrzucane nuty.

- W nocy włamałem się do komputera jego lekarza, ale prawie nic tam nie znalazłem, poza licznymi pobytami w szpitalu, operacją i załamaniem nerwowym. 

- Co konkretnie chcesz wiedzieć? - pyta w końcu. Przełamanie zmowy milczenia musi go sporo kosztować.

- Dlaczego próbował się zabić? - wstrzymuję oddech, czekając na to, co powie.

- Powiem ci, ale nie tutaj. Chodź ze mną – wskazuje mi drogę do swojego gabinetu na końcu korytarza. Pomieszczenie jest niewielkie. Na środku ustawione jest rzeźbione biurko, na którym leży srebrny laptop oraz futerał ze skrzypcami, należącymi do maestro. Regały pełne są teczek z nutami oraz płyt CD. Całość dopełnia gruby, wełniany dywan. Czuję się tu prawie jak w pokoju Eryka. 

- Usiądź – wskazuje mi fotel po drugiej stronie biurka. – Wszystko co ci powiem ma zostać między nami. Nawet Eryk nie może się o tym dowiedzieć. Choć powinienem powiedzieć zwłaszcza Eryk... Rozumiesz? - spogląda mi prosto w oczy.

- Tak. 

- Poznałem go gdy miał niespełna cztery lata. Rodzice przywieźli go do szkoły, bo był znacznie bardziej uzdolniony niż inne dzieci. Gdy dyrektor zapytał, co najbardziej go interesuje, odpowiedział, że książki. I w taki sposób rozpoczął naukę. Jak zapewne wiesz, zrezygnowałem z koncertowania dawno temu. Męczy mnie jeżdżenie po świecie, codzienne budzenie się w innym hotelu. Poza tym złożyłem obietnicę mojemu mistrzowi. Przysiągłem, że znajdę godnego siebie ucznia, dlatego zatrudniłem się w tej szkole, gdzie przybywają dzieci z całego świata. Dokładnie w taki sam sposób poznałem Eryka. Okazał się geniuszem. Wirtuozem, znacznie lepszym niż wszyscy, których znałem i podziwiałem. W wieku dziesięciu lat grał lepiej niż ja po długich latach ćwiczeń i ciężkiej pracy. Złote dziecko... - przerywa swój wywód. -Wydajesz się zaskoczony. Nie wiedziałeś, że Eryk grał na skrzypcach? 

- Nie, nie wiedziałem. Nikt nigdy o tym nie wspominał. 

- Bo jego rodzina nie chciała, aby ktokolwiek wiedział. Ukrywano go przed światem, chociaż mógłby żyć na scenach całego świata, uwielbiany i podziwiany. Jego wielkim marzeniem było doczekać do pełnoletności, a potem wyruszyć w świat. Chciałem mu pomóc zrealizować to marzenie. Mam znajomości, kontakty... Nie raz zapraszałem moich mentorów, by posłuchali jego gry. Wszyscy wróżyli mu świetlaną przyszłość.

- Dlaczego rodzina ukrywała jego talent? - pytam maestro. 

- Z zazdrości. To nie Eryk miał błyszczeć, lecz Alan. Miejsce Eryka znajdowało się zawsze w jego cieniu, nie odwrotnie. Obawiali się, że mógłby przejąć tron po śmierci króla, gdyby prawda o jego inteligencji i zdolnościach wyszła na jaw. Jednak on nie chciał władzy. Chciał grać. Skrzypce były całym jego światem. Duszą. Jedyną miłością... Aż do tamtego feralnego dnia. 

- Ma pan na myśli operację? 

- Wiesz jak doszło do operacji? 

- Nie. Doktor ani słowem o tym nie wspomniał. Gdy maestro powiedział, że grał, pomyślałem, że operacja była wynikiem jakiejś kontuzji - dzielę się z mężczyzną moimi przemyśleniami.

- Nonsens. Ktoś celowo zmiażdżył mu ramię, by pozbawić rzeczy, którą kochał ponad wszystko. 

- To niemożliwe! Zbyt perfidne...! Nikt nie zrobiłby czegoś takiego! - oburzam się, wstając z fotela. 

- Nie? - pyta maestro. – A jego liczne pobyty w szpitalu nie dają ci do myślenia? 

- Pytałem zarówno Eryka, jak i jego dziadka. Obaj przyznali, że książę był niezdarny, chociaż moim zdaniem ktoś się nad nim znęcał. 

- Niezdarny... - maestro rzuca garść przekleństw po włosku – Eryk... Niezdarny... Chcesz, coś ci pokażę. - Podnosi pilota i włącza ekran dużego telewizora, który wisi za moimi plecami. Po chwili wyszukuje odpowiedni plik na laptopie i moim oczom ukazuje się młody Eryk, który w tej samej sali, w której maestro do dziś naucza, gra na skrzypcach. Ma jasne, dużo dłuższe włosy, związane wstążką. Ubrany jest w białą koszulę z podciągniętymi do łokci rękawami oraz czarne spodnie. Obok, na fortepianie, akompaniuje mu di Angelo. - Patrz, jaki był niezdarny – wypowiada to zdanie głosem pełnym bólu i ironii. 

To Eryk? Nie, ten chłopak wygląda jak Eryk, lecz to zupełnie inna osoba. Zdaje się rozpływać wśród dźwięków. Brzmi i wygląda niczym anioł, uśmiechając się raz za razem albo do maestro albo sam do siebie. Jest szczęśliwy. Nigdy go takim nie widziałem. 
- Powiedzieć o nim, że jest dobry, to za mało...Tak twoim zdaniem wygląda ktoś niezdarny? - szepcze mi złowieszczo do ucha, stając za moimi plecami. 

- Nie – odpowiadam cicho, nie mogąc oderwać wzroku od ekranu. 

- Operacja przekreśliła jego szanse. Ręka odzyskała sprawność, lecz nie w takim stopniu, by znowu grać. To go załamało. Skrzypce były wszystkim, co miał... - maestro ociera łzy. - Stracił sens życia. Jest jak ciało pozbawione duszy. Nie zrozumiesz tego. Nikt nie zrozumie bólu, który w sobie nosi, nawet ja, choć kocham skrzypce ponad wszystko - mężczyzna wyłącza nagranie. - Nie wiem w jaki sposób doszedł do siebie i podziwiam, że próbował się zabić tylko raz... Gdybym to ja był na jego miejscu, już dawno bym nie żył. Ale on jest silny, zawsze był. Codziennie rano przychodził do szkoły jako pierwszy, by ćwiczyć. Jako ostatni z niej wychodził. Rodzice nie pozwalali mu grać w domu. A mimo to nigdy nie zrezygnował. Nigdy się nie poddał. Był zawsze wielki. Znał wszystkie utwory na pamięć, bo twierdził, że nuty powinny być zapisane w sercu, gdzie jest ich miejsce, a nie na papierze. Moje złote dziecko...

- Kto mu to zrobił? - pytam cicho, starając się zapanować nad emocjami. - Czy to ta sama osoba, która się nad nim znęcała?

- Tego nie wiem. Eryk nigdy o tym nie mówił. Moim zdaniem to ktoś z rodziny - dodaje po chwili zadumy. - Dziadek zadbał o to, by odciąć go od wspomnień. Pozwolił mu studiować co i gdzie chciał, chociaż to i tak nie miało już znaczenia. Ktokolwiek to był, zabił go, zostawiając po sobie cierpiące ciało, które już zawsze będzie tęskniło za muzyką. 

- Proszę tak nie mówić. To brzmi tak, jakby Eryk był niezdolny do miłości - protestuję.

- Bo nie jest. Nie zauważyłeś tego? On i skrzypce stanowili jedność. Przestał się uśmiechać. Radość w jego oczach umarła. Swoją drogą nigdy mi nie powiedział, co z nimi zrobił. Ponoć zniknęły, a sam instrument wart był fortunę. Może go rozbił, może utopił, a może sprzedał? Nie wiem. Nie miałem odwagi zapytać. W każdym razie chciałeś wiedzieć, to teraz wiesz. Powiedz Erykowi, że życzę mu szybkiego powrotu do zdrowia. Chciałbym go odwiedzić, ale nie możemy się spotykać. Wspomnienia... To zbyt bolesne i dla niego, i dla mnie. Albo nie, nic mu nie mów... Tak będzie lepiej - kolejne łzy spływają maestro po policzkach.

- Dziękuję... Dziękuję, że był pan ze mną szczery. 

- Na szczęście nie wszystko stracone – mężczyzna wyciera oczy białą, lnianą chusteczką. – Jest jeszcze zemsta! - pała z dumy na samą myśl, o poczynaniach najzdolniejszego ucznia.

- Zemsta? - powtarzam po nim.

- Tak. Jestem pewny, że już niedługo zemści się na wszystkich, na całej obłudnej rodzinie. Ogłoszono, że król zamierza abdykować. Jestem pewien, że Eryk tak tego nie zostawi - uśmiecha się tajemniczo, zakładając okulary. 

- Uważa pan, że powinien się mścić? Po co? By przysporzyć sobie więcej cierpienia? - doktor Arim też wspominał o zemście...

- Jesteś idiotą! Prawdziwy mężczyzna sam radzi sobie ze swoimi problemami, i on też sobie poradzi. Zobaczysz! A teraz wybacz, uczniowie na mnie czekają - podnosi się z fotela. - Nie tak zdolni, lecz to nadal moi uczniowie - wzdycha zrezygnowany.

Żegnam się z maestro di Angelo rozbity emocjonalnie. Z jednej strony pokazał mi Eryka, którego nigdy nie znałem i pewnie nigdy nie poznam. Pasja w jego srebrnych oczach, którą widziałem dziś na nagraniu, została zastąpiona czymś twardym i bezlitosnym. On naprawdę to zrobi. Zaszkodzi Alanowi, by ukarać całą rodzinę. A ja mu w tym pomogę...

Wracam do szpitala, ale nie jestem w stanie wejść do budynku. Jeden z agentów przyprowadził mój nowy samochód. Nawet to mnie nie cieszy. Ciągle zastanawiam się jak ja zachowałbym się na jego miejscu? Co bym zrobił, gdyby ktoś odebrał mi to, co kocham w życiu najbardziej? Jak mam mu teraz spojrzeć w oczy wiedząc, że spotkało go tyle cierpienia? W dodatku zawsze był sam. Wyrzuca mnie, bo nie liczy na to, że przy nim zostanę. To on jest moimi skrzypcami, moją muzyką... Nie wyobrażam sobie, abym mógł go stracić. 

Jedno jest pewne - kimkolwiek jest osoba, która uszkodziła mu rękę i pozbawiła skrzypiec, zapłaci mi za to. Zapłaci za każdą jego łzę...