Rozdział XVI

Szkolne opowieści: Mój uczeń- opowiadanie yaoi (część II)

- Nie jesteś gotowy?! - popędzam Daniela, który ociąga się jak tylko może.
- Już idę, nie marudź tak – powtarza po raz kolejny, próbując okiełznać swój krawat.
- Jeszcze nie jest za późno. Odwołaj kolację! – staram się, by ton mojego głosu brzmiał jak najspokojniej, chociaż w środku cały się trzęsę ze zdenerwowania, które przed nim ukrywam.
- Nie! - protestuje gwałtownie, posyłając mi gniewne spojrzenie. - Obiecałeś, że będziesz mnie wspierać! - wypomina.
- Mały... Moje obietnice nie mają tu nic do rzeczy. Po prostu uważam, że podjęta przez ciebie decyzja nie została przemyślana. Nie zmuszaj się do czegoś, co zaważy na reszcie twojego życia, skoro nie jesteś pewny.
- Jestem pewny! Kocham cię jak jasna cholera, więc nie mów tak! - podbiega do mnie i całuje mocno w usta. - Od razu lepiej – mruczy po chwili, łapiąc oddech.
- Cokolwiek się stanie, będę na ciebie czekał. Zawsze...
- To brzmi jak pożegnanie – odcina mi się cierpko, gdy opieram się czołem o jego czoło.
- Przecież wiesz, że nie o to mi chodziło – przymykam powieki, by cieszyć się jego bliskością.
- Chcesz się mnie pozbyć? Zabawiłeś się, a teraz wmawiasz mi, że lepiej mi będzie bez ciebie? O to ci chodzi, Will?
- Nie będę tego słuchać. Twoja taksówka czeka na dole. Nie spóźnij się! - wychodzę z mieszkania, trzaskając drzwiami. Zanim udaje mi się uciec do windy, Daniel wpycha mnie do środka. Jego wygłodniały wzrok pali moją skórę. Chyba nigdy nie spędzimy w łóżku wystarczającej ilości czasu. Chcę go... Teraz. Natychmiast!
- Kocham cię i zrobię wszystko, abyś został przez nich zaakceptowany – szepcze w moje usta pomiędzy pocałunkami.
- Mam ciebie, na niczym więcej mi nie zależy – odpowiadam, przyciągając go bliżej. - Zatrzymaj windę – proszę, lecz jest już za późno.
- Wracamy na górę? - pyta z nadzieją w głosie. - Moglibyśmy zamknąć się jeszcze na chwilę w mieszkaniu... Ściągnąć z ciebie ciuchy i...
- Spóźnisz się na lotnisko – przesuwam kciukiem po słodko spuchniętej dolnej wardze chłopaka.
- Nic mnie to nie obchodzi. Pragnę cię bardziej niż kiedykolwiek wcześniej – próbuje zamknąć drzwi windy, lecz go powstrzymuję.
- Poczekaj do wieczora. Przed nami cała noc.
- Nie będę czekać! - desperacja w jego oczach mówi mi znacznie więcej niż tysiące słów.
- Ja też cię pragnę, mały... - nie czekając, przesuwa na oślep palcami po panelu, abyśmy się znowu znaleźli na swoim piętrze.
- Pognieciesz mi garnitur – zaczynam się śmiać, gdy ściąga ze mnie marynarkę i rzuca na podłogę w salonie.
- Ubierzesz inną – szarpie za guziki koszuli, które nie chcą z nim współpracować.
- Rodzice nie będą zadowoleni, jeśli nie pojawisz się na lotnisku na czas.
- Więc nie traćmy ani chwili więcej – wpija się w moje usta, jakby od tego pocałunku zależało jego życie.
- Bądź grzeczny – proszę.
- Muszę cię mieć, Will – popycha mnie na sofę w salonie. - Wieczorem, gdy będzie już po wszystkim, wynagrodzę ci ten pośpiech, ale teraz... – rozpina pasek moich spodni – Ja... muszę!
- Wiem - pomagam mu się rozebrać.
Wystarczy zaledwie kilka długich sekund, by poczuć go w sobie. Otula mnie ciasno ramionami, całując po karku, splatając nasze palce... Nie jest delikatny, ale wcale tego nie wymagam.
- Uwielbiam cię – parzy wrażliwą skórę za uchem swoim gorącym oddechem. - Powiedz... Powiedz, że jest ci tak samo dobrze, że pragniesz tylko mnie...
- To zawsze będziesz tylko ty – chociaż dochodzę, to nie umiem wyzbyć się bólu, który przeszywa mi serce...
Znowu ubieram się w pośpiechu. Daniel uśmiecha się do mnie figlarnie, gdy udajemy się przed budynek.
- Widzisz, nie jest tak źle! Mam jeszcze całe pół godziny!
- Zazdroszczę. Powinienem być już dawno w biurze...
- Nie szkodzi. To ja mam władzę nad tobą i...
- Danielu – szepczę mu do ucha. - Naprawdę łudziłeś się, że już zawsze pozwolę ci być górą? - zostawiam go zaskoczonego i odchodzę w kierunku zaparkowanego samochodu.
- William! - woła za mną.
- Do wieczora – macham mu na pożegnanie, wsiadając do auta.

Każda minuta wydaje mi się być wyjątkowo cenną. Skrupulatnie odliczam czas, mając świadomość, że równie dobrze to mogło być nasze ostatnie spotkanie, ostatni pocałunek, którego smak czuję nawet teraz... Ciekawe czy już im powiedział? A może zaczeka do kolacji?
- Will, możemy pogadać? - Lucas wyrywa mnie z zamyślenia.
- Jasne, wejdź – wskazuję mu fotel po przeciwnej stronie biurka.
- Coś się stało? Przez chwilę wyglądałeś na przerażonego – jego ciemnoczekoladowe oczy starają się przebić przez tarczę, za którą się dziś chowam.
- Nie, wszystko w porządku – odpowiadam automatycznie.
- Przestań pieprzyć! – irytuje się równie szybko jak ja. Nawet tak drobna rzecz zdradza podobieństwo między nami.
- Przyjechali rodzice Daniela. Wieczorem mamy się poznać...
- O stary, sprawa grubszego kalibru, ale dasz radę. Oczarowałeś tatusia, który jest w tobie zakochany od chwili, gdy zabawiłeś się w bohatera odbierając poród. Ogarniesz temat, zobaczysz.
- Wujek Harry też tak uważa – przypominam sobie chwile spędzone w jego towarzystwie.
- Słuchaj wujaszka, jest mądry. Ja również zamierzam skorzystać z jego porady.
- Tak? - dziwię się. - Czym błysnął tym razem?
- W sumie nie powiedział mi tego wprost, po prostu usłyszałem niewielki fragment waszej rozmowy, a potem wszechświat upewnił mnie w słuszności tej decyzji, zsyłając nowy kawałek Britney.
- Żartujesz, prawda? - słyszałem już wiele różnych rzeczy, ale to...
- Masz mi za złe, że podsłuchiwałem? Przepraszam, to było niechcący.
- Nie o to mi chodziło... - chciałbym jeszcze coś dodać, ale Lucas zaczyna nucić.

„No shame in the game

Just cut the shit, be honest...”

- Potem brzmi bardziej seksownie, bo robi takie „oooh, oooh, oooh”!
- Wierzę ci na słowo.
- Nie wyglądasz na przekonanego – podpiera głowę ręką.
- Bo to dla mnie zupełna nowość – aż trudno mi dobrać słowa.
- Wiem, też byłem zaskoczony, ale to znak! Mówię ci, to cudowna ingerencja w moje życie. Modlitwy zostały wysłuchane! - ekscytuje się.
- A o czym dokładnie mówimy? - delikatnie staram się obejść temat, by lepiej go zrozumieć. Czy to czas na poważną rozmowę z Patriciem o zachwianej psychice jego brata?
- O wynajęciu prywatnego detektywa! Chcę poznać odpowiedzi i spojrzeć w twarz temu komuś! Mówiłeś wujkowi, że znasz kogoś zaufanego.
- To prawda – przeczesuję włosy palcami, zastanawiając się czy to się dzieje naprawdę, czy też nadal śnię. Zaczynam się szczypać w udo. Boli. To nie sen. Lucas serio zamierza zawierzyć Britney swój los...
- Jeśli to nie problem, to będę wdzięczny za numer telefonu do tego gościa. Zatrudnię go!
- To kobieta – informuje zafascynowany sposobem w jaki od podsłuchiwania i muzyki pop zgrabnie przechodzimy do szpiegowania.
- Kobieta? To nawet lepiej! – uśmiecha się smutno. - Will, ja dłużej tego nie wytrzymam. Muszę wiedzieć kim jest ta osoba, bo oszaleję. Nie umiem myśleć o niczym innym...
- Proszę – podaję mu wizytówkę, którą wyciągam z szuflady.
- Czyli cała moja nadzieja w... Felicji? Bardzo oryginalne imię.
- Lucas... Jesteś tego pewny? A co, jeśli okaże się, że Patric i ta osoba...
- Ciekawe czy Felicja może odszukać adres Britney? Powinienem wysłać jej wielki bukiet kwiatów. Gdyby nie ona, nigdy bym się nie zdecydował! – zastanawia się na głos, jednocześnie wstając z fotela. - Daj mi znać w jaki sposób oczarowałeś rodziców. Ta wiedza może się okazać bezcenna. Pójdę już. Chcę jak najszybciej poznać Felicję.
- Powodzenia.
- Tobie też – zamyka za sobą drzwi nie odrywając wzroku od białego kartonika, który ściska w dłoni. Może ja także powinienem zacząć słuchać Britney?
- Bell! Do mnie! - krzyczę do megafonu, nie kłopocząc się używaniem interkomu.
- Szefie, twoje wezwanie to dla mnie zaszczyt! Mów, a spełnię wszystkie zachcianki. Oczywiście w granicach rozsądku – reflektuje się i lekko rumieni.
- Pójdziesz do sklepu i coś mi kupisz. Natychmiast!
- Szefie, rozmawialiśmy już o papierosach, prawda? Jeśli potrzebujesz wsparcia, to dobry terapeuta...
- Przyniesiesz mi wszystkie płyty Britney Spears. Teraz!
Jego oczy robią się olbrzymie ze zdziwienia, a usta poruszają niemo.
- Tej Britney?
- Tak. Pośpiesz się. Chcę je mieć najszybciej jak się da!
- Już lecę, na jednej nodze... - rzuca, zachowując się tak, jakby prowadził ze sobą dialog o tym, czy oszalałem, czy piłem. Nie wiem do jakich dochodzi wniosków, lecz jakiś czas potem niewielki stosik, posegregowany chronologicznie, pojawia się na moim biurku. Próbowałem wszystkiego...
Do końca dnia jestem pochłonięty obowiązkami. Nie mam kiedy odpakować mojej nowej kolekcji. Zgarniam ją do papierowej torby i wrzucam do szuflady, spiesząc się do taksówki, która od kilkunastu minut czeka na mnie pod siedzibą firmy. Po raz ostatni przyglądam się swojemu odbiciu w lustrze. W ostatniej chwili ubrałem jeden z najlepszych garniturów, które trzymam w biurze „na wszelki wypadek”. Wyglądam i czuję się w nim jak biznesmen, który zamierza negocjować najważniejszy kontrakt w życiu. Nie stracę cię, mały...
Przez cały dzień Daniel nie odezwał się do mnie ani słowem. W końcu nie wytrzymałem i zadzwoniłem do niego. Nie odebrał. Po chwili przysłał mi wiadomość, że spotykamy się o 18:00 w restauracji. Dwie godziny szybciej... Albo jego rodzice są tak zachwyceni, że nie mogą doczekać się spotkania, więc postanowili przyspieszyć kolację albo... Dlaczego wszechświat nie wysyła mi żadnych sygnałów tak jak Lucasowi? Przecież ja także jestem w potrzebie... Jedyne co słyszę, to narzekania taksówkarza na deszcz i korki. Spóźnię się... Tylko tego brakowało... Poprosiłem, aby włączył radio, lecz nie słyszę żadnego przekazu z zaświatów. Wprost przeciwnie. Słowa piosenek dotyczą wyłącznie nieszczęśliwej miłości, a to nie ma z nami nic wspólnego.
Kilka minut po osiemnastej nabieram powietrza głęboko w płuca i powoli wypuszczam, dodając sobie otuchy. Popycham lekko szklane drzwi, które nie stawiają żadnego oporu. Pojawia się elegancki kelner, który prowadzi mnie do stolika.
Pierwszą zauważam mamę Daniela, która ma na sobie bordową sukienkę, podkreślającą jej idealną figurę. Obok niej siedzi jej mąż. Obydwoje nic się nie zmienili od czasu naszego poprzedniego spotkania, gdy bez zapowiedzi wtargnąłem do ich mieszkania.
- Dobry wieczór – witam się, wdzięczny za to, że głos nie odmawia mi posłuszeństwa. Daniel podnosi na mnie smutny wzrok. Uśmiecham się do niego, lecz nie odpowiada mi tym samym, wpatrując się tempo w biały obrus.
- Czekaliśmy na pana, panie Rice, a właściwie Anderson – odzywa się jego ojciec, wstając powoli ze swojego miejsca, by uścisnąć moją dłoń. - Proszę usiąść. Musimy poważnie porozmawiać.