Rozdział V

„Grzech”

W nocy długo nie mogłem zasnąć, przyglądając się swojemu nadgarstkowi, w który pozwoliłem się ugryźć. Ostre kły przecięły skórę... Ta niepewność, malująca się w wyblakłych oczach... A potem... Dlaczego poczułem aż tak silne pożądanie? Przecież nie jestem już młodym chłopakiem, który podnieca się z byle powodu. Czemu akurat on? Ten parszywiec, którego szczerze nienawidzę, wzbudził we mnie coś, o czym już dawno zapomniałem. Nie rozumiem...
David wspominał o tym, że chce sprzedawać Sina innym dla seksu. Sam również chciał go wykorzystać... Seks z wampirem... Też mi coś! Nie słyszałem chyba o bardziej wyuzdanej perwersji. Czy dotykanie kogoś, kto umarł setki lat temu może być podniecające? Jego skóra jest martwa i zimna. Z obrzydzeniem wspominam, jak zacisnął swoje drobne dłonie na moim ręku albo zlizywał krew językiem... Fuj! Mam uwierzyć w to, że są ludzie, którzy zapłacą za takie „przyjemności”? Niemożliwe!
Wampirowi jest przecież wszystko jedno. Niczego nie czuje. Wątpię czy odbiera jakiekolwiek bodźce poza głodem. Zawsze trzyma spory dystans. Nie ma mowy, by zależało mu na byciu dotykanym przez innych. Kontakt fizyczny oznacza dla niego jedno – jedzenie.
Przez te rozmyślania, zasypiam dopiero nad ranem i budzę się późnym popołudniem. Służący bez słowa podaje mi śniadanie.
- Zamówiłeś Sinowi coś do ubrania?
- Tak, panie. Nie wiem tylko czy będzie miał okazję założyć nowe rzeczy.
- Dlaczego?
- Spodziewam się przesyłki dopiero jutro rano. Do tego czasu panicza Sina już tu nie będzie.
- Nie będzie?
- Minęła pełnia – przypomina mi, wycierając naczynia lnianą ściereczką. - Odejdzie zaraz po obudzeniu. Zawsze tak robi.
- Wolałbyś, aby został?
- Wolałbym, by nikt go nie schwytał. Panie, aż boję się myśleć o tym, co się z tobą stanie, jeśli pan Aaron go złapie!
- Nie musisz mi tego przypominać – wzdycham niezadowolony. - Gdzie on jest?
- Śpi w pracowni.
- Dlaczego akurat tam?! - irytuję się.
- Nie wiem. Pozwoliłem sobie okryć go kocem. Dołożyłem także drewna do kominka. Nie wygląda najlepiej – zmartwienie w jego głosie mówi mi wszystko.
- Szlag by go trafił – pomstuję cicho, kierując się we wskazanym kierunku.
Wampir leży skulony na podłodze. Jego włosy znowu stały się jasne, skóra prawie przezroczysta. Nadal ma na sobie rzeczy, które mu dałem. Niechętnie pochylam się nad nim, po czym podciągam bluzę do góry, by lepiej przyjrzeć się bliźnie na jego klatce piersiowej. Wygląda strasznie... Świetnie, tylko tego było mi trzeba...
Poprawiam koc i podchodzę do sofy, na której leży jego torba. Zazwyczaj mało mnie obchodzi co ze sobą ma, ale po obejrzeniu medalionu, chcę wiedzieć o nim więcej. Bez wahania zaglądam do środka ciesząc się z faktu, że minie jeszcze kilka godzin, zanim się wybudzi. A nawet gdyby przyłapał mnie na gorącym uczynku, nie mam sobie nic do zarzucenia. Działam w słusznej sprawie.
Wyciągam niewielki welurowy woreczek, zawiązany rzemykiem. W środku znajduje się kilkanaście oszlifowanych kamieni. Niektóre z nich są naprawdę spore. No dobrze, czyli mamy tu fortunę w diamentach. Co jeszcze? Niewielki srebrny sztylet, wieczne pióro, którym posługuje się prowadząc zapiski, zupełnie nowy notatnik, rękawiczki. O proszę, kolejny welurowy woreczek, z którego wyjmuję wysadzaną kamieniami spinkę do włosów. Bardziej pasowałaby jakiejś kobiecie... Hmm... To już wszystko? Żadnych podejrzanych przedmiotów, a co za tym idzie, żadnych wskazówek, podpowiedzi co dalej... Odkładam wszystko z powrotem do torby. Czuję się nieco rozczarowany. Spodziewałem się... Sam nie wiem czego się spodziewałem. Jakichś osobistych drobiazgów? Zdjęć? Telefonu? Kluczy? Nic tu nie ma... Na wszelki wypadek przeszukuję także kieszenie jego czarnego płaszcza. Są puste.
Zirytowany zabieram się za swoje obowiązki. Po kilku godzinach Henryk przynosi mi herbatę. Kątem oka sprawdza, czy Sin nadal tu jest.
- Nie wyrzucę go – odpowiadam na pytanie, którego nie ośmielił mi się zadać.
- Słuszna decyzja, panie – uśmiecha się zadowolony.
- Obyś miał rację – kontynuuję swoje badania. - Możesz iść spać. Nie będziesz mi już dzisiaj potrzebny.
- Dobranoc, panie – kłania się, po czym wychodzi, zamykając bezszelestnie drzwi. Zostajemy sami...
Około drugiej w nocy jestem już zmęczony, a nie wolno mi usnąć do czasu, aż ten śpioch się nie wybudzi. Dla zabicia czasu po raz kolejny zaczynam przeglądać jego obserwacje na temat ziół. Mija prawie godzina zanim udaje mi się wychwycić ciche jęknięcie, dobywające się spod koca.
- Nie śpisz już? - odkładam notatnik na stole i obchodzę biurko.
- Nie – odpowiada cicho. - Za chwilę sobie pójdę. Pożegnam się tylko z Henrykiem – nawet po tonie jego głosu wiem, że nie jest w szczytowej formie. Unosi się na swoim posłaniu i przeciąga. Jego oczy mają barwę jasnej, rozmytej zieleni, a włosy w niczym nie przypominają ognistych pasm, które jeszcze nie tak dawno temu podziwiałem. Znowu jest głodny...
- Zostaniesz w posiadłości do czasu aż pozwolę ci odejść – wydaję mu polecenie, rozsiadając się wygodnie na sofie.
- Lepiej będzie, jeśli odejdę. Nie chcę zrobić ci krzywdy – wpatruje się w swoje dłonie, unikając mojego spojrzenia.
- Powiedziałem, że zostajesz! Koniec dyskusji na ten temat! A teraz chodź tu – wyciągam rękę w jego stronę.
- Nie chcę twojej krwi, Jack.
- Nie obchodzi mnie czego chcesz. Zrobisz co ci każę!
- Nie.
- Nie? - irytuję się, wstając i podchodząc do krnąbrnego uparciucha. Łapię go za ramiona i wlekę w kierunku mebla. Sadzam na podłodze, między swoimi nogami, jak wczorajszej nocy, po czym wyciągam rękę i przykładam nadgarstek do zimnych ust. - Już! Nie będę narażał siebie i rodziny z powodu twoich humorów.
Wampir posłusznie zatapia we mnie kły, po czym od razu je cofa, by zlizywać krew, jak robił to poprzedniej nocy.
- Nie słyszałeś, co powiedziałem? Pij! - przerażony potrząsa przecząco głową.
- Tyle wystarczy... - łaskocze mnie oddechem.
- Rób co mówię, albo wyrzucę cię z domu! - otwiera szeroko oczy zszokowany moimi słowami. Nigdy wcześniej nikogo nie szantażowałem. Nie musiałem. Dla Sina zrobię wyjątek.
- Ale Jack... - protestuje, chociaż dobrze wiem, że przegra walkę z głodem.
- Wolisz nocować u Davida? - pytam, udając rozdrażnienie jego dziecinnym zachowaniem.
- Nie – ponownie spuszcza wzrok. - Proszę, nie wyrzucaj mnie...
- Więc rób co ci każę. Pij – łapię go za kark, by nie miał możliwości uciec. Jest słaby i taki uległy... Zbliża usta do ran, które mi zadał, przymyka powieki i zaczyna ssać. Pożądanie w czystej postaci obezwładnia mnie bez reszty... Mam ochotę zamknąć oczy i oddać się tej gorszącej przyjemności... Błagać, by nie przestawał... Pozwolić mu nasycić się sobą, a potem rzucić na niego, zerwać ubrania, które są zbędną barierą i wziąć nawet wbrew jego woli...
Sin mruczy cicho. Zaciskam palce na jedwabistych włosach, przymuszając go tym samym go kontynuowania słodkiej tortury. Całe moje ciało zdaje się krzyczeć, że tylko podporządkowując go swojej woli zdołam ugasić pragnienie, które we mnie rozpala. Szumi mi w uszach. Serce zdaje się uderzać tak głośno, że aż mnie to zawstydza. A oddech... Nawet nie próbuję ukryć przed nim podniecenia. Na szczęście wampir nie zwraca uwagi na nic innego, poza krwią.
Odczuwam lekkie zawroty głowy. Pokój zaczyna wirować. Ostatkiem sił spoglądam na Sina, który wpatruje się we mnie swoimi magnetycznymi tęczówkami...
- Śpij, Jack... - Nie chcę zamykać oczu. Przecież miałem go mieć, tu i teraz... Tymczasem powieki robią się coraz cięższe... Obraz spowija mgła... - Śpij... - miękki szept...

Gwałtownie siadam na łóżku. W pokoju jest ciemno, lecz zasłony nie zostały zaciągnięte. Zapalam nocną lampkę. Kilka minut po pierwszej w nocy... Jak się tu znalazłem? Co robiłem przed zaśnięciem? Sin... Przyglądam się nadgarstkowi. Nie widać żadnego śladu po ugryzieniu. Za to moje ciało... Musiał wziąć sporo krwi, bo oszołomienie nie minęło. I gdzie jest ten czerwonowłosy narwaniec? Jeśli opuścił posiadłość pomimo zakazu, obedrę go ze skóry! Jak mogłem spać aż tyle?!
Zrzucam z siebie kołdrę i powoli stawiam stopy na podłodze. Na stoliku nocnym stoi duża szklanka soku malinowego. Henryk celowo ją tu zostawił... Słodki napój sprawia, że czuję się znacznie lepiej. Wstaję z łóżka. Z początku bałem się, iż będę mocno osłabiony. Na szczęście nic mi nie jest.
Cicho otwieram drzwi i schodzę na dół. Widzę smugę światła, dochodzącą z kuchni. Rozbawiony Sin żywo o czymś opowiada mojemu służącemu.
- Nie wierzę, że to zrobiliście.
- Ja też nie – śmieje się wampir. - Bałem się, że nam odmówią, ale Nefryt... On się niczego nie boi. Zahipnotyzował pewnego mężczyznę, by pozwolił nam ze sobą podróżować. A potem spędziliśmy blisko miesiąc mieszkając w namiocie na pustyni z jego krewnymi.
- Mieszkaliście z nimi? To niebezpieczne. Gdyby odkryli wasz sekret...
- Niebezpieczne? To było niesamowite! A ci ludzie... Ich legendy, przekazywane z pokolenia na pokolenie.. Mógłbym ich słuchać godzinami – rozmarza się. - Nefryt powiedział, że koniecznie musimy tam wrócić. A gwiazdy! Nigdy wcześniej nie widziałem takiego nieba. Zdawało się nie mieć końca. Przypominało granatowy aksamit wysadzany diamentami. Nefryt także był pod wielkim wrażeniem...
Nefryt... Kim jest Nefryt? I dlaczego opowiadając o nim, nie umie ukryć emocji i podziwu? Nigdy wcześniej nie słyszałem, by o nim wspominał. Jeśli Nefryt jest wampirem, to może oznaczać same kłopoty...
- Długo podróżowaliście razem? - dopytuje Henryk.
- Nie, ale wkrótce znowu wybierzemy się w podróż. Chciałbym odwiedzić Indie. Nefryt obiecał mi, że...
- Kim jest Nefryt? - przerywam wywód czerwonowłosego, wchodząc do kuchni.
- Jack! Już nie śpisz? - zeskakuje z blatu kuchennego, na którym siedział, lecz nie podchodzi zbyt blisko, utrzymując dystans między nami.
- Dobrze – mruczę w odpowiedzi, rozdrażniony brakiem odpowiedzi na moje pytanie.
- Całe szczęście. Zmartwiłem się, bo straciłeś przytomność. Jesteś pewny, że nic ci nie jest?
- Nie udawaj, że pierwszy raz ktoś zemdlał z twojego powodu – prycham na niego, otwierając lodówkę i wyjmując z niej szklaną karafkę z sokiem malinowym, na który nadal mam wielką ochotę.
- Przepraszam. Nie chciałem – wydaje się szczery, ale z drugiej strony ile już razy szukał przebaczenia u swoich opiekunów? Ma spore doświadczenie z bawieniem się cudzymi emocjami...
- Zdejmij bluzę – zmieniam temat rozmowy.
- Po co? - od razu cofa się do tyłu.
- Chcę sprawdzić czy rany już się zagoiły.
- Nic mi nie jest – zapewnia pośpiesznie.
- Sin, nie poproszę po raz drugi! - odstawiam szklankę na blat, czekając.
Wampir przez chwilę rozważa moje słowa, po czym niechętnie wykonuje polecenie. Moim oczom ukazuje się jego wątła klatka piersiowa. Ślad po mieczu nie zbladł ani odrobinę, tak samo jak pozostałe obrażenia.
- Ile krwi potrzeba, aby zniknęły? - denerwuję się, bo liczyłem na to, że zrobiliśmy jakieś postępy, a tu nic!
- Mówiłem ci już, że masz się tym nie przejmować.
- Zabraniam ci czegoś takiego – wskazuję na pogryzione przedramiona.
- Zabraniasz? - powtarza po mnie uśmiechając się kpiąco. - Nie możesz mi niczego zabronić. Nie masz nade mną żadnej władzy...
- Mam, dobrze wiesz, że mam – obejmuję się ramionami, wpatrując w jego pełne determinacji zielone tęczówki.
- Jestem od ciebie starszy i...
- A ja jestem opiekunem, z którym łączy cię kontrakt. Czy nie jest w nim wyraźnie napisane, że masz mi się podporządkować?
- Nie mam na to ochoty – nonszalancko opiera prawą dłoń na biodrze.
- Ale to zrobisz – nasz konflikt przybiera zupełnie nowy wymiar.  - Zostaniesz w domu tak długo, jak ci każę. Będziesz posłusznie wykonywać wszystkie moje polecenia. W przeciwnym wypadku zadzwonię po twojego wielbiciela, który z prawdziwą przyjemnością zabierze cię do siebie. Tego chcesz? Mieszkać w klatce i pozwalać, by inni cię wykorzystywali?
- Nie możesz! To wbrew zasadom! - oburza się.
- Mogę – uśmiecham się złowieszczo. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Kim jest Nefryt?
- Nie twoja sprawa – mały wampir rzuca mi wyzwanie? Zapowiada się niezła zabawa...
- Nie chcesz powiedzieć? - drażnię się z nim, siadając na krześle. - Chronisz go? Nie musisz. Po twojej reakcji widzę, że to wampir. To jego wybrałeś, tak?
- Wybacz Jack, ale nie jestem w nastroju na zwierzenia.
- Skoro ten cały Nefryt jest ci tak bliski, to dlaczego wróciłeś głodny?
- Wyciągasz pochopne wnioski – nie przekonuje mnie jego argumentacja. Ewidentnie coś przede mną ukrywa! Muszę się koniecznie dowiedzieć co.
Tymczasem Sin sięga z powrotem po bluzę, którą chce na siebie założyć.
- Paniczu, nie wolisz założyć rzeczy, które dla ciebie zamówiłem? - zupełnie zapomniałem o Henryku, który przez cały czas przysłuchiwał się naszej wymianie zdań.
- Bardzo dziękuję – uśmiecha się do niego.
- Wszystkie rzeczy są czarne, tak jak lubisz.
- Tak dobrze mnie znasz – wampir roztacza przed nim swój czar.
- Zostawiłem paczki w salonie – Sin wybiega z kuchni nim Henrykowi udało się dokończyć to zdanie.
- Jest niesamowity – zaczyna się śmiać, kręcąc głową oraz zabierając niechcianą już bluzę, którą dostał ode mnie i porzucił na krześle.
- Zachowuje się dziecinnie, a ma kilkaset lat – próbuję zdyskredytować go w oczach mojego jedynego sojusznika.
- Mylisz się, panie. Jest szczęśliwy, bo pozwoliłeś mu zostać.
- Moim zdaniem wolałby wrócić do tego... Jak mu tam było? Nefryt? Co to w ogóle za dziwne imię? I kim on jest? - próbuję pociągnąć służącego za język.
- Nefryt to najlepszy przyjaciel panicza, chociaż wydaje mi się, iż panicz chciałby, by łączyło ich coś więcej niż tylko przyjaźń.
- Niby co?
- Moim zdaniem panicz Sin znalazł tego jedynego – nie takiej odpowiedzi się spodziewałem.
- To niemożliwe! - uderzam pięścią w stół.
- Powinieneś się cieszyć, panie. Jeśli wymieni z nim przysięgę, zniknie problem karmienia, którego tak bardzo nienawidzisz. Będzie cię odwiedzał raz na jakiś czas, a ty przestaniesz się zamartwiać z powodu krwi. To idealne rozwiązanie.
- Nie zgadzam się!
- Na co się nie zgadzasz, Jack? Znowu zrobiłem coś złego? - dotyka medalionu, który ma zawieszony na szyi. Delikatnie przesuwa po nim opuszkami, a następnie chowa pod nowym ubraniem. Gdy złota ozdoba znika mi z oczu, Sin przykłada dłoń do klatki piersiowej. Skoro ukryte w nim zdjęcia są dla niego aż tak cenne, czemu chce porzucić dotychczasowe życie i związać się z Nefrytem? I skąd ta zazdrość, która każe mi zatrzymać go przy sobie za wszelką cenę...