Rozdział VI

„Zdrajca”

- Odbywałem staż w kancelarii i tam się poznaliśmy, tak?
- Tak. Jedz – wpycham mu do ust łyżeczkę puddingu ryżowego.
- Ale ty nie jesteś prawnikiem, prawda? - pyta po chwili, mierząc mnie podejrzliwym spojrzeniem.
- Nie. Zajmuję się głównie samolotami – nie tracę czasu i nakładam kolejną porcję.
- Nie zjem więcej.
- W takim razie niczego więcej ci nie powiem. Możesz mnie pytać o co zechcesz tylko pod warunkiem, że będziesz jadł. Więc? - jest niezadowolony, lecz pozwala mi się dalej karmić.
- Pyszne – mruczy, przymykając powieki.
- Każę Haroldowi przywieźć więcej, skoro tak ci smakuje.
- Nie musisz. Zjem cokolwiek. I tak sprawiam ci same kłopoty.
- Nie opowiadaj bzdur. To tylko pudding – to jego pierwszy posiłek od wczorajszego ranka. Rose miała świetny pomysł. Musze jej za to podziękować.
- Czyli jestem studentem?- podsumowuje.
- Ostatni rok prawa. Specjalizujesz się w prawie cywilnym, ale będziesz pracował razem ze mną i zajmował się tylko i wyłącznie umowami naszej firmy.
- Dlaczego?
- Bo jesteś mi potrzebny – odpowiadam zgodnie z prawdą.
- Na nic ci się nie przydam w takim stanie – spuszcza wzrok. - Niczego nie pamiętam.
- To bez znaczenia. Nie musisz nic robić. Ważne, że przy mnie jesteś. Zjesz coś jeszcze? - pytam z nadzieją w głosie, odkładając klosik i łyżeczkę.
- Nie, dziękuję.
- Szkoda – wzdycham.
- Opowiesz mi o swojej rodzinie? - próbuje się wygodnie ułożyć. Szpitalne łóżko jest za twarde dla jego obitych pleców.
- Moi rodzice niedawno przenieśli się do Dubaju. Ojciec jest potentatem naftowym, a mama zajmuje się działalnością charytatywną oraz organizowaniem przyjęć. To ona zadba o wszystko podczas naszego ślubu. Mam także starszą siostrę. Ma na imię Clair.
- To dlatego masz ochronę? Bo jesteś bogaty? - nawet chory jest wyjątkowo spostrzegawczy.
- Nie, skarbie. Ochrona jest dla ciebie.
- Przecież jestem nikim.
- Nieprawda. Dla mnie jesteś bezcenny i zrobię wszystko, aby cię chronić – poprawiam kołdrę, by było mu cieplej. Jasnoniebieskie tęczówki szukają mojego wzroku.
- Przedtem też miałem ochronę?
- Nie – że też akurat ten temat musi tak drążyć...
- Więc dlaczego... - nie daję mu dokończyć. Pochylam się i całuję go. Zamiera, zupełnie zaskoczony. Zaciska dłonie na szorstkiej pościeli. Tak długo o tym marzyłem. Nie chcę, by pomyślał, że jestem napastliwy, więc jedynie ocieram się wargami o jego usta, a po chwili odsuwam.
- Bo bardzo cię kocham – przesuwam opuszkami po zaróżowionych policzkach. - Twój wypadek... Znajdę winnego, który jest za to odpowiedzialny. I nigdy więcej tak nie zaryzykuję. Będziesz pilnowany dzień i noc przez najlepszych ludzi, jakich uda mi się zatrudnić. Już nikt cię nie tknie, bo jeśli się ośmieli, pożałuje.
- Tristan... - wydaje się bezradny, słaby, a jednocześnie taki pociągający.
- Ta osoba pozostaje na wolności, ale już niedługo – ponownie zmniejszam odległość między nami, dając mu tym samym czas, by mógł mnie odepchnąć. Nie robi tego. Wciąż jest zaskoczony poprzednim pocałunkiem. To dobrze... Na powtórkę również nie jest gotowy. Uśmiecham się, zadowolony z efektu, jaki u niego wywołałem. Pieszczota trwa kilka sekund. Dla mnie to za mało, ale on... Jego oczy lśnią, oddech przyspieszył. Przykłada palce do ust, jakby nie mógł uwierzyć, że serio to zrobiłem. - Przestraszyłem cię?
- N-Nie...
- Na pewno?
- Tylko troszeczkę – przyznaje nieśmiało.
- Wybacz. Bardzo za tobą tęskniłem. Trudno się powstrzymać, gdy jesteś tak blisko.
- Nie szkodzi – jego głoś aż drży. Uwielbiam go.
- Wolałbyś, gdybym najpierw zapytał?
- N-Nie... Ja...
- Nie bój się. Wszystko ci przypomnę... Już późno i jesteś zmęczony, więc pójdziesz spać, dobrze?
- Ale... - przygryza wargę.
- Jutro też jest dzień, a ty musisz dużo odpoczywać.
- Wrócisz na noc do domu?
- Nie, zostanę z tobą, przecież wiesz – łapię go za rękę i splatam nasze palce.
- Mam wyrzuty sumienia, że tak się przeze mnie męczysz.
- Nie męczę się. Lubię z tobą być. Zawsze – całuję wierzch jego dłoni. - Śpij.
- I nie odejdziesz? - upewnia się ostatni raz układając na boku.
- Jestem tuż obok. Zamknij oczy – przesuwam palcem wskazującym po jego skroni.
- Nigdy nie odchodź... - prawdopodobnie chciał powiedzieć coś jeszcze, ale już nie zdołał. Przez jakiś czas przyglądam się jego bladej twarzy, granatowym cieniom pod oczami. Kto mógł go porwać? I po co?
Po jakimś czasie pojawia się pielęgniarka i podłącza kroplówkę. Sonduje wzrokiem to, że Josh tuli się do mojej dłoni, której nie chcę mu zabierać.
- Może prześpi się pan w sali obok? Jest przeznaczona dla rodziny.
- Nie dziękuję, nie jestem zmęczony.
- Na pewno?
- Tak, wolę go mieć na oku.
- Wrócę za dwie godziny. W razie czego wie pan, gdzie mnie znaleźć – kobieta uśmiecha się, po czym zamyka za sobą drzwi.

Dochodzi druga. Ciszę przerywa deszcz, którego ciężkie krople uderzają w szyby. Zaalarmowany Josh od razu otwiera oczy.
- Zaczęło padać. Śpij.
- A ty? - pociera oczy.
- Często pracuję w nocy. Nie jestem zmęczony.
- Tristan... Kiedy wrócimy do domu?
- Nie wiem. Wszystko zależy od tego, co powie lekarz.
- Proszę, zabierz mnie do domu.
- Zabiorę, kiedy poczujesz się lepiej.
- Już czuję się lepiej – zapewnia mnie, siadając.
- Połóż się.
- Proszę, zabierz mnie do domu. Twój samochód stoi na parkingu, prawda?
- O nie, kochany. Na to mnie nie namówisz – zaczynam się śmiać z jego przebiegłości.
- Proszę... Nie mogę tu wytrzymać! - jest bardzo zdeterminowany, by postawić na swoim.
- Niedawno miałeś wysoką gorączkę... - przypominam.
- Która minęła. Proszę... - robi tak smutną minę, że jestem bliski, by się złamać. Wystarczyłoby owinąć go w koc i wziąć na ręce. - Tristan...
- Nie, skarbie. Nie mogę aż tak zaryzykować. Gdyby coś ci się stało, nie wybaczyłbym sobie.
- Ach tak... - spuszcza głowę, przybity moją odmową.
- Jutro porozmawiam z lekarzem – obiecuję mu.
- Dobrze – szepcze, zwijając się w kłębek na łóżku. Jest smutny. Szlag by to wszystko trafił!
- Postaraj się zasnąć. Jest środek nocy.
- Nie chcę spać. Chcę do domu - żałość w jego głosie chwyta mnie za serce.
- Josh... Myślisz, że jest mi łatwo? Zrobiłbym wszystko, abyś nie cierpiał! Jesteś chudy, blady, prawie nie jesz – wyliczam.
- Tutaj mi się nie polepszy. Łóżko jest niewygodne. Mdli mnie od leków. Ledwo ruszam rękami. Ciągle się budzę bojąc, że gdzieś odszedłeś... I... Ty też jesteś zmęczony.
- Ja to co innego.
- Przestań kłamać. Jedź do domu i się prześpij. Poczekam na lekarza. Może okaże mi choć trochę zrozumienia...
- Wyrzucasz mnie?!
- Nie, troszczę się o ciebie. Nie mam nikogo innego. Gdyby coś ci się stało, to...
- Nic mi nie będzie – przerywam mu.
- Mam nadzieję – wydaje się nieco obrażony.
- Skoro nie śpisz, pozwolisz mi zejść na dół po kawę? - pytam z nadzieją w głosie. Ta opcja średnio mu się podoba. - Przyniosę ci sok pomarańczowy, albo czekoladę – kuszę go.
- Idź, jeśli chcesz.
- Wrócę za dziesięć minut – całuję go w czoło. - A galaretkę? Masz ochotę?
- Nie, dziękuję.
- Sam coś dla ciebie wybiorę – wychodzę na korytarz, gdzie czeka na mnie Dennis.
- Proszę pana... - podnosi się z miejsca.
- Idę po kawę. Chcesz?
- Poproszę.
- Tylko go pilnuj – kieruję się w stronę windy, by zjechać do baru, który mieści się na najniższym poziomie.
O tej porze po szpitalu kręci się niewiele osób. Głównie personel medyczny oraz ekipa sprzątająca.
Miła kobieta w starszym wieku podchodzi do kontuaru, by przyjąć zamówienie. Sam zapach kawy działa na mnie odurzająco. Kupuję też kilka batoników. Karmelowy chowam do kieszeni. Zamierzam nim przekupić Josha, by w końcu poszedł spać.
Gdy jestem już w windzie, dzwoni mój telefon. Spoglądam na wyświetlacz. To Dennis. Nie odbieram. Minęło dokładnie dziesięć minut. Pewnie mały zaczął panikować...
- Jest pan wreszcie! - ochroniarz popycha mnie w kierunku drzwi, gdy tylko wynurzam się z windy. - Proszę wejść do pokoju i nikogo nie wpuszczać.
- Dlaczego? Coś się stało? - zaniepokojony obserwuję, jak podąża w kierunku schodów.
- Muszę coś sprawdzić – informuje mnie. Po chwili pojawia się drugi mężczyzna, którego bliżej nie znam. Wiem tylko tyle, że zazwyczaj przesiaduje w samochodzie pod szpitalem.
- Panie Wood, proszę wejść do pokoju – odpina marynarkę i sięga po broń. - Piętro i windy czyste – szepcze do słuchawki.
- Chcę wiedzieć co się dzieje! Teraz!
- Dennis twierdzi, że ktoś podejrzany kręcił się tu w przebraniu sprzątacza. Musimy to sprawdzić. Na wszelki wypadek wezwaliśmy więcej ludzi z agencji. Są w drodze. Proszę wejść do pokoju. Niepotrzebnie się pan naraża.
Niechętnie spełniam jego polecenie, jednocześnie wykręcając numer do Harolda.
- Panie...
- Sprowadź więcej ludzi!- żądam.
- Już do mnie dzwoniono. Za kilka minut będą na miejscu. Powiadomiłem Tannera. Jest w drodze.
- Dobrze, dziękuję - uspokajam się mając pewność, że Harold przedsięwziął już odpowiednie kroki.
- Mam przyjechać? Potrzebuje pan samochodu?
- Nie, poradzę sobie. Z samego rana zajmij się domem. Wszystko ma być gotowe.
- Już to zrobiłem - jak zwykle czyta w moich myślach.
- Do jutra – rozłączam się.
- Tristan, coś się stało? - spoglądam w kierunku Josha, który nadal siedzi skulony na łóżku.
- Nic, nic się nie dzieje – udaję niewzruszonego zamieszaniem, które panuje za drzwiami.
- Nieprawda! Słyszałem, jak rozmawiałeś z tamtym mężczyzną. On tu jest, tak? Przyszedł po mnie? - jego twarz jest poważna. Zachowuje się spokojnie, lecz mnie nie oszuka.
- Nie bój się. Ze mną nic ci nie grozi.
Mija kilka długich minut, które spędzam spacerując po pokoju. Josh tylko mi się przygląda. Rozlega się ciche pukanie.
- Panie Wood, mogę wejść?
- Dennis, co się dzieje do cholery? - wybucham gniewem.
- Przepraszam. To moja wina. Wypatrzyłem na korytarzy mężczyznę, który udawał sprzątacza. Pobiegłem za nim, ale zniknął. Ekipa detektywa Tannera zbierze odciski palców z porzuconego wózka ze sprzętami czystości.
- Jesteś pewny, że to nie był nikt z pracowników szpitala?
- Szpital zatrudnia firmę zewnętrzną. Przejrzeliśmy akta wszystkich pracowników, tak jak pan sobie życzył. Poza tym większość osób znam z widzenia. To musiał być ktoś obcy. W dodatku dobrze znał rozkład wszystkich pięter. Wybrał korytarze, które nie są objęte monitoringiem. Nasi ludzie nadal go szukają.
- Rozumiem. Dziękuję, Dennis.
- Szpital nie jest bezpiecznym miejscem. Czy życzy pan sobie, abyśmy... - nie będę szarpał chłopaka do innego szpitala o tak późnej porze.
- Nie, zostaniemy tu do rana – decyduję.
- Jest pan pewny? - dziwi się mojej decyzji.
- Wykorzystamy Josha jako przynętę. Może porywacz nie zauważy, że został zdemaskowany i postanowi tu wrócić? Poza tym muszę skonsultować się z lekarzem. Sam widzisz, jak mizernie wygląda – wskazuję na chorego, schowanego pod szpitalną kołdrą. - Obstawcie całe piętro i szukajcie go. Zapamiętałeś jak wyglądał?
- Około czterdziestu pięciu, może pięćdziesięciu lat. Wysoki, postawny. Miał na sobie czapkę z daszkiem, więc nie miałem okazji, by lepiej mu się przyjrzeć.
- Nie szkodzi. To i tak jakiś postęp. Na razie to wszystko, możesz odejść.
- Dziękuję – zamyka za sobą drzwi.
- Ale noc... - zbliżam się do łózka i siadam na krześle.
- Idź sobie.
- Słucham?
- Dobrze słyszałeś, idź sobie. Powiedz tym ludziom, aby odwieźli cię do domu – chłopak jest bliski ataku paniki... Tylko tego mi brakowało...
- To nic nie znaczy. Dennis...
- Tristan, idź stąd! Chcę zostać sam! Rozumiesz?! - łapie za rurki od kroplówki i zaczyna nimi szarpać.
- Zostaw! - przytrzymuję jego szczupłe ręce. - Co w ciebie wstąpiło?
- Znalazł mnie i wróci! Ale tym razem nie wyjdę z tego żywy! Nie zamierzam ryzykować twojego, ani cudzego życia! Zabierz swoich ludzi i wracaj do domu! Nie wiem gdzie to jest, więc będziesz bezpieczny!
- Josh, nikt nikogo nie skrzywdzi. Spokojnie... Chodź do mnie – próbuję go objąć, ale mnie odpycha.
- Idź stąd! Zostaw mnie i idź!
- Nigdzie nie pójdę – wskakuję na łóżko i kładę się za jego plecami, by łatwiej mi było nad nim zapanować. Otulam go ramieniem i przyciągam do siebie. - Już dobrze... Postaraj się zasnąć.
- Jeśli stanie ci się coś złego... - słyszę rozpacz w jego głosie. Bardzo się przejął. - Musisz stąd odejść!
- Bzdura – zatapiam nos w jego włosach. - Jesteś dziś w tak bojowym nastroju. Z pewnością byś mnie obronił, prawda?
- To moja wina! Nie mówisz mi wszystkiego! Zrobiłem coś złego, tak? Proszę, powiedz mi! - domaga się prawdy, ale co mam mu powiedzieć? Że zdradzał? Za to nie jest się porywanym. Musi chodzić o pieniądze, ale on nic nie ma. Ani oszczędności, ani mieszkania, czy samochodu. Nawet pracy.
- Nic więcej nie wiem, przysięgam.
- To tym gorzej! Proszę idź sobie!
Za jego plecami wyciągam telefon i piszę do Dennisa, by poprosił pielęgniarkę o coś na uspokojenie. Kobieta pojawia się po chwili. Ogląda ręce Josha upewniając się, że wszystko jest na miejscu, a potem wyjmuje z kieszeni lek, który wstrzykuje bezpośrednio do wenflonu.
- Za chwilę zacznie działać.
- Dziękuję – uśmiecham się do niej porozumiewawczo.
- Puść mnie i idź stąd...- mój ukochany jest coraz bardziej senny, a mimo to nie ustępuje. Przegrywa tą nierówną walkę z zamykającymi się powiekami.
- Śpij. Porozmawiamy rano.
- Kazałeś...
- Tak, kazałem, a teraz śpij – całuję go w policzek. Nim się obudzisz, będę miał nowy plan działania.