Rozdział XIV

„Zdrajca”

- Dzień dobry – uśmiecham się do Josha, który siedzi na łóżku i rozgląda się po mojej sypialni. Wygląda tak rozkosznie. Ma potargane włosy i nieco spuchnięte wargi. - Jak się spało?
- Chyba dobrze. Która godzina?
- Piąta.
- Piąta... - powtarza po mnie z niedowierzaniem. - Dlaczego nie śpisz? Jeszcze wcześnie.
- Przez ciebie – siadam na wprost niego i spoglądam mu prosto w oczy.
- Obudziłem cię? Przepraszam - szepcze nieco zagubiony.
- Tego też nie pamiętasz, prawda? - w moim głosie słychać nutkę rozczarowania.
- Nie rozumiem o czym mówisz.
- Nie szkodzi. Przypomnę ci. Chodź – wstaję i wyciągam ręce w jego stronę.
- Wyrzucasz mnie z łóżka? Dlaczego? - mój kochanek okrywa się szczelniej pomiętym prześcieradłem.
- Nie wyrzucam cię, głuptasie – zaczynam się śmiać. - Nalałem już wody do wanny. Pora na kąpiel.
- Czytasz mi w myślach? Skąd wiedziałeś? - cieszy się, choć nieco przedwcześnie.
- Mówiłem ci już, wszystko o tobie wiem – podchodzę bliżej, by wziąć go na ręce.
- Sam mogę iść.
- Problem polega na tym, że nie możesz – pewnie obejmuję go ramionami i zanoszę do łazienki, gdzie stawiam obok wanny i uwalniam z prześcieradła. - Uważaj! - podtrzymuję go w pasie, gdy chwieje się na nogach.
- Co mi jest? - wpada w panikę.
- Nic. To minie. Kąpiel dobrze ci zrobi – wkładam go do wanny, wypełnionej ciepłą wodą i pachnącą pianą.
- Jak dobrze – mruży oczy, jakby był kotem.
- Cieszę się – zdejmuję spodnie od piżamy i rozsiadam się po drugiej stronie, bacznie go obserwując. Przedtem nie przepadałem za porannym przesiadywaniem w wannie, ale odkąd poznałem Josha i wszystkie jego słabości...
- Dlaczego uśmiechasz się tak przebiegle? - pyta, unosząc głowę, by spotkać mój rozmarzony wzrok.
- Bez powodu – udaję niewzruszonego.
- Ach tak... – zbywa mnie, obejmując się ściśle ramionami.
Przez kilka minut milczymy, każdy pogrążony w swoich myślach.
- Boli? - decyduję się przerwać ciążącą między nami ciszę.
- Nie – ciemnowłosy nie unosi powiek, układając głowę na swoich kolanach. Jego policzki są lekko zaróżowione, usta kusząco rozchylone. Znowu go chcę...
- Josh, spójrz na mnie – proszę, dobrze wiedząc, że jest już gotowy...
- Nie – ton jego głosu zdradza lekkie zdenerwowanie, a ja doskonale wiem co spowodowało to nagłe rozdrażnienie...
- Josh... Nie bądź taki. Chcę cię tylko przytulić – nie spuszczam z niego wzroku. Niebieskooki stara się odsunąć ode mnie jak najdalej. Jest taki zabawny.
- Tu mi dobrze – przypomina obrażone dziecko.
- Nie musisz się mnie wstydzić. Chodź do mnie, to...
- Nie! - protestuje gwałtownie, patrząc na mnie wilkiem.
- Ależ ty jesteś uparty – wzdycham przysuwając się w jego kierunku. Łapię go za ramiona i przyciągam do siebie.
- Co robisz?! Przestań! - broni się, gdy wymuszam by objął mnie w pasie udami i spojrzał prosto w oczy.
- Tak lepiej – odgarniam jego włosy do tyłu i uśmiecham się radośnie.
- Wiedziałeś! Od początku wiedziałeś! - mierzy mnie morderczym spojrzeniem.
- Skarbie, oczywiście, że wiedziałem. Jak sądzisz, dlaczego obudziłem się tak wcześnie? Znam wszystkie twoje słabości – przesuwam kciukiem po jego wargach. - Pocałuj mnie.
- Nie! - chlapie mnie wodą prosto w twarz. Nie tego się spodziewałem.
- Chcesz się bawić... No dobrze... - mruczę groźnie, chwytając go w pasie, by nie miał jak uciec. Drugą ręką sięgam pod wodę i zaczynam ocierać o siebie oba nasze członki.
- Ach! - wyrywa mu się głośny jęk. Chłopak odrzuca głowę do tyłu i wczepia palce w moje ramiona.
- O tak? Czy mocniej? - drażnię się z nim, obserwując jak reaguje.
- Mocniej... - jęczy podniecony znacznie bardziej niż miało to miejsce w nocy.
- Mocniej... Jesteś pewny?
- Tristan... - dyszy ciężko. Doskonale wiem o co mu chodzi.
- Teraz dobrze? – unoszę go wyżej – Tego chcesz? - wsuwam się w niego powoli.
- Woda się wyleje... - zauważa przytomnie.
- Pieprzyć to – wpijam się w jego usta, wchodząc w niego do końca. Josh oddaje pocałunki, zaczynając się powoli poruszać. Jego przymglone spojrzenie zapada głęboko w moje wnętrze. Łapię go za pośladki i ponaglam, by przyśpieszył, jednocześnie gryząc po wrażliwej skórze na szyi. Teraz jest mój, prawdziwie mój... Jego tempo jest szaleńcze. Potem będzie tego żałować, ale teraz...
- Tristan... - szepcze, przygryzając dolną wargę.
- Nie, chcę cię słyszeć. Cały świat ma wiedzieć do kogo należysz – całuję go brutalnie, zachłannie. Robię to tak długo, aż opada w moje ramiona. Uśmiecham się do siebie, usatysfakcjonowany.

Czas zatrzymuje się w miejscu. Woda nie stygnie, dzięki specjalnej baterii. Czuję jego oddech, którym drażni mokrą skórę na mojej klatce piersiowej. Leniwie przeczesuję jego ciemne włosy palcami. Josh sięga po moją dłoń, którą opierałem na jego udzie i zaczyna ją uważnie studiować.
- O czym myślisz? - pytam, bo zżera mnie ciekawość.
- O tobie... O mnie... - unosi głowę, aby utopić mnie w swoich jasnoniebieskich oczach. - W jednym miałeś rację. Naprawdę mnie znasz.
- Chcesz mi powiedzieć, że teraz mi ufasz?
- To coś więcej... Od pierwszej chwili, gdy na ciebie spojrzałem, wiedziałem, że... - przerywa mu dźwięk telefonu, który umieszczony jest tuż przy wannie.
- To Ron - zgaduję. - Wyłączy się po pięciu sygnałach.
- Dlaczego dzwoni tak wcześnie? Musisz już iść? - na twarzy mojego ukochanego maluje się rozczarowanie.
- Nie. Chcesz jeszcze raz...? - uśmiecham się do niego, ciekawy jak zareaguje.
- Nie. Teraz serio mnie boli.
- Wybacz, skarbie - skruszony, dotykam go po policzku.
- Przecież to nie twoja wina. Sam chciałem... Nigdy wcześniej nie czułem się taki... - rumieni się, szukając odpowiedniego słowa.
- Podniecony? - podpowiadam mu.
- Nie, to nie to. Chciałem, żebyś... - telefon odzywa się kolejny raz.
- Zabiję go! - próbuję dosięgnąć do wkurzającego sprzętu.
- Odbierz, jeśli musisz.
- Nie muszę. Za to ty musisz wyjść z wody. Spójrz na swoje palce – unoszę jego rękę – są całe pomarszczone.
- Nie przeszkadza mi to.
- Mi też nie – zaczynam je delikatnie ssać.
- Tristan, nie...
- Nie? Często to od ciebie słyszę – niepocieszony uwalniam szczupłą dłoń.
- Przepraszam – spuszcza wzrok, przyznając się do winy.
- Odbijemy to sobie wieczorem – całuję go po skroni.
- Nie sądzę, abyśmy mogli...
- Nie martw się, skarbie. Zostało nam sporo innych możliwości, które... Oszaleję! Czy on nie da mi chwili spokoju?! - wybucham. Muszę się jak najszybciej pozbyć telefonu z łazienki! Niechętnie uwalniam się z czułych objęć ukochanego i wychodzę z wanny. Dopadam do wrednego sprzętu i przełączam przycisk. - Teraz możesz dzwonić do woli – warczę wściekły. Ciemnowłosy tłumi śmiech za moimi plecami.
- Bardzo szybko się irytujesz – komentuje sytuację.
- Sprowokował mnie! - tłumaczę się, obwijając biodra jasnoniebieskim, frotowym ręcznikiem.
- Skąd wiesz, że to Ron?
- Dziś oddajemy jeden z projektów. Przypływ gotówki nakręca go równie mocno jak ciebie seks w wannie.
- Często tak robiliśmy? - zadaje mi to zawstydzające pytanie wbrew sobie. Amnezja nie wpłynęła na jego otwartość.
- Cały czas. Byłeś nienasycony – chwalę go.
- Naprawdę?
- Nie wierzysz mi? Gdyby nie to, że cię boli, to pokazałbym ci inne możliwości, które daje łazienka. A teraz – wyciągam go z wody i sadzam na brzegu wanny – nie ruszaj się – pomagam mu założyć biały szlafrok.
- Dziękuję.
- Potem mi podziękujesz – całuję go w usta. - I nie patrz tak na mnie! I tak z trudem nad sobą panuję!
- Przepraszam – zaczyna chichotać, gdy biorę go na ręce i zanoszę do jego sypialni. - Pomogę ci posprzątać.
- Nie zamierzam sprzątać. Muszę skończyć pracę, inaczej Ron zacznie dobijać się do drzwi i tym razem będę musiał go wpuścić.
- Ale Rose... - mój słodki ukochany z niepokojem wypowiada imię Meksykanki.
- Rose już wie. Jeśli nie podoba się jej, że ze sobą sypiamy, poszukamy kogoś innego na jej miejsce. Nie wstawaj – idę do jego garderoby i przynoszę piżamę. - Jesteś głodny?
- Nie, raczej zmęczony – ziewa przeciągle.
- Więc śpij – otulam go szczelnie kołdrą.
- Nie odchodź. Chcę spać razem z tobą - marudzi, kusząc mnie, abym położył się obok niego.
- Nie mogę zostać. Będę w pracowni, gdybyś mnie potrzebował, dobrze?
- Dobrze – przegrywa walkę z zamykającymi się powiekami. Mój piękny...

Pośpiesznie się ubieram i pędzę do projektów. Ron, który swoim zwyczajem nie potrafi odpuszczać, przyjeżdża na śniadanie, by skontrolować czy wszystko idzie zgodnie z planem.
- Dasz radę skończyć do południa? - dopytuje, wpychając do ust kolejne ciastko.
- Jasne.
- Jesteś dziś zbyt spokojny. Nie wkurzasz się na mnie. Zgodziłeś się przyjąć więcej zleceń. Wszystko ok? - zaczyna węszyć, niczym pies tropiący.
- Tak – uśmiecham się.
- W dodatku ten twój uśmiech... Zabiłeś małego, bo zalazł ci za skórę, tak? - szepcze konspiracyjnie.
- Oszalałeś?! Josh śpi w swoim pokoju! - unoszę się gniewem.
- Już dawno nie zachowywałeś się tak dziwnie – nie daje mi spokoju.
- O co ci znowu chodzi?! To nie można już być szczęśliwym?! Rose, powiedz mu – proszę kobietę o wsparcie wykorzystując fakt, że dolewa nam kawy do filiżanek.
- Szczęśliwym... Też mi coś – prycha gniewnie. - Jak się grzeszy tak jak pan Wood, to...
- Grzeszy...! Tristan, spałeś z nim?! Nie wierzę! - Ron nie ma problemów, by połączyć fakty.
- Dzięki, Rose – posyłam jej kwaśne spojrzenie. - To mój narzeczony, a za pięć tygodni mąż, więc to, że z nim śpię, jest absolutnie normalne!
- To jeszcze dziecko! – gospodyni nie kryje braku aprobaty.
- Dziecko?! On go zdradzał i okradł, a teraz wciska mu kit, opowiadając łzawe bajeczki o tym, jaki się czuje samotny i opuszczony.
- Zamknij się, Ron! - uderzam pięścią w stół. - Zabraniam ci mówić takie rzeczy! Jego psychika jest za słaba, by znieść prawdę!
- Serio? A powiedz mi taką rzecz, zapłaciłeś mu przed, czy po tym, jak mu włożyłeś...
- Dość! - ostro ucinam te obrzydliwe drwiny. - Wynoś się stąd, zanim cię wyrzucę, słyszysz?! - wpadam w szał. Zaciskam palce na jego marynarce i siłą podnoszę z krzesła.
- Panie Wood, proszę przestać! - krzyk Meksykanki niesie się po domu.
- Wynoś się! I nigdy więcej tu nie przychodź! - wrzeszczę, szarpiąc go w kierunku drzwi.
- Tristan, opanuj się! - mój były przyjaciel stara się mnie jakoś uspokoić, ale jest już za późno. Posunął się za daleko! Otwieram szeroko drzwi i wypycham go na zewnątrz, zatrzaskując je z hukiem tuż przed jego twarzą. Gdy wracam do kuchni, napotykam na wzrok przerażonego Josha, który zaczyna cofać się do tyłu, aż w końcu ucieka do swojego pokoju.
- Pięknie, po prostu lepiej być nie mogło!
- Panie Wood! - Obrywam szmatką kuchenną w głowę. - Jak Boga kocham! Albo się pan ogarnie albo...! - wściekła Rose jest doprawdy przerażająca!
- Przepraszam! Proszę, nie bij mnie więcej – klękam przed nią na kolana o mocno obejmuję. - Sama słyszałaś co za bzdury wygadywał, prawda?
- Proszę wstać! - strofuje mnie. - To jeszcze nie powód, aby...
- Jak to nie?! Josh wreszcie mi zaufał! Pozwolił się dotknąć, a ten palant musiał wszystko popsuć swoimi oskarżeniami! Każdy popełnia błędy i ma prawo do drugiej szansy! Tak trudno to zrozumieć?!
- Proszę nie krzyczeć, bo to jeszcze bardziej wystraszy chłopca.
- Masz rację. Przepraszam, Rose. Obiecuję, że coś takiego więcej się nie powtórzy.
- Mam nadzieję. W przeciwnym wypadku wkroczę do akcji i sama wymierzę sprawiedliwość! - grozi mi ściereczką.
- Masz moje słowo.
- Ma pan zadzwonić do pana Rona i przeprosić go za swoje zachowanie.
- Ale...
- Żadnego „ale”. To rozkaz!
- Tak jest! - salutuję jej. - A teraz wybacz generale, muszę porozmawiać z narzeczonym.
- Stać! - powstrzymuje mnie w połowie drogi.
- Co znowu?! - marudzę.
- Jeszcze słówko – każe mi się do siebie zbliżyć.
- Słucham? - spoglądam na nią z góry. Choć jestem od niej znacznie wyższy, to ona rozgrywa obecnie karty.
- Jeśli dowiem się, że zmusił go pan do...
- Nie zmusiłem go, przysięgam – zapewniam ją, całując w policzek. - Wiesz, że kocham go jak wariat. Wszystko bym dla niego zrobił. W naszym związku to on pociąga za sznurki. Tak, spałem z nim, ale nie stała mu się żadna krzywda. Bardziej przestraszyły go moje krzyki... - dodaję znacznie ciszej.
- Mam nadzieję, bo łazienka wyglądała koszmarnie... – spogląda na mnie nieufnie.
- Podwoję twoją pensję, bo zamierzam dalej siać zniszczenie – puszczam do niej oko.
- Trzymam pana za słowo – uśmiecha się. - No dobrze, proszę iść i naprawić to, co pan zepsuł.
- Rozkaz!
Nabieram głęboko powietrza do płuc i naciskam na klamkę. Rozglądam się po pokoju, lecz nigdzie go nie widzę. Drzwi od garderoby są otwarte. Staję w progu. Josh siedzi zwinięty w kłębek na podłodze.
- Co tu robisz, skarbie? - pytam, kucając.
- Przestraszyłeś mnie – wyznaje cichutko.
- Przepraszam, nie chciałem – siadam obok niego. - Ron powiedział mi coś bardzo przykrego, czym mocno mnie zdenerwował.
- Wyrzuciłeś go... - jego słowa są ledwo słyszalne.
- Wiem. Zadzwonię i go przeproszę – sięgam po jego dłoń i splatam nasze palce.
- Czasami bardzo się boję, że mnie też tak wyrzucisz... Ostatnio często o tym śnię. Błąkam się po pustych ulicach. Nie wiem kim jestem, nie mam gdzie pójść...
- Josh, nie opowiadaj głupstw! Tu jest twój dom, a ja jestem twoją rodziną! - przytulam go mocno do siebie czując, jak serce mocno bije mi w piersi. Gdyby się dowiedział... Gdyby sobie przypomniał... Całuję go bardzo namiętnie sprawiając, że topi się niczym wosk. Wszystkie myśli ulatują mu z głowy. Jestem tylko ja... - Pora na śniadanie – decyduję, biorąc go na ręce i zanosząc do kuchni.