mpreg 2

„Bezsenne Noce”

- Czy Eli kontaktował się z panem w ostatnim czasie? – Doktor Webb skupiony jest na przeglądaniu oraz podpisywaniu ugody, którą zawieram z kliniką.

- Od mojej asystentki wiem tylko tyle, że jest zapisany na wizytę kontrolną w przyszłym tygodniu – mężczyzna uśmiecha się lekko, podnosząc na mnie wzrok, po czym wraca do czytania.

- Byłbym wdzięczny, gdyby informował mnie pan o takich rzeczach. Chcę mieć udział we wszystkim co dotyczy mojego dziecka.

- Waszego dziecka – położnik poprawia mnie odruchowo. – No dobrze, wydaje mi się, że to już wszystko. Pański prawnik nie wniósł żadnych zastrzeżeń, więc wystarczy, że obaj panowie złożycie podpisy w wyznaczonym miejscu, a klinika przeleje pieniądze na odpowiednie konto. – Ugoda jest wybawieniem dla kliniki. Ich fatalna pomyłka nie ujrzy światła dziennego, co zostało podkreślone za pomocą szczodrej sumy "zadośćuczynienia". 

- Dziękuję – odbieram komplet dokumentacji i wkładam do swojej torby, która leży obok mnie na krześle.

- Jest pan pewien, że pan Bennett podpisze dokumenty? – Webb splata dłonie i podpiera brodę. Ulga na jego twarzy jest aż nazbyt czytelna. Palant. On umywa ręce, a ja muszę walczyć z rozkapryszonym osiemnastolatkiem, któremu zachciało się stroić fochy.

- Mam nadzieję. Uważam, że w obecnej sytuacji zapewnienie dziecku stabilizacji finansowej jest bardzo ważne – bez zająknięcia powtarzam słowa mojego prawnika, który wprowadził sporo poprawek na moją korzyść.

- Mówi pan tak dlatego, że jest w lepszej sytuacji finansowej – zauważa lekarz, wbijając mi kolejną szpilę.

- To nie ma nic do rzeczy. Po prostu wolę mieć pewność, że w razie czego fundusz powierniczy zabezpieczy przyszłość mojego syna, da mu dobrą edukację, pozwoli spełniać marzenia. A poza tym ma pan rację. Obawiam się, że młody i niedoświadczony życiowo Eli roztrwoni pieniądze na bzdury – dzielę się z położnikiem przemyśleniami.

- W takim razie podjął pan słuszną decyzję, choć osobiście uważam, że traktuje pan pana Bennetta zbyt surowo. Inni na jego miejscu pozbyliby się niechcianego kłopotu, a on nie chciał nawet słuchać o takiej możliwości. Jest młody, to fakt, lecz twardo stąpa po ziemi – Webb bierze w obronę swojego ulubieńca. Nie musi. Już zdążyłem wyrobić sobie zdanie na jego temat. I z pewnością go nie zmienię.

- Mówił panu dlaczego zdecydował się na testowanie leków? – Poruszam najbardziej nurtujący mnie zagadnienie.

- Czynnikiem decydującym były pieniądze – Webb ograbia mnie ze złudzeń. –  Kwota nie była tak duża, jak w wypadku zapłodnienia, lecz gdyby został zakwalifikowany do programu, to wzbogaciłby się o dodatkowe kilkanaście tysięcy dolarów.

- Mam nadzieję, że nie podał mu pan czegoś, co zaszkodzi dziecku! – Wpadam w panikę na samą myśl jakich jeszcze niedopatrzeń mógł się dopuścić ten beztroski idiota w białym fartuchu.

- Mówiąc szczerze, to nic mu nie podałem. Zrobiliśmy tylko szczegółowe badania, by określić stan jego zdrowia. Ma pan sporo szczęścia, panie Ford. Chłopak jest młody, silny. Nie pije, nie pali. Jeśli odpowiednio o siebie zadba, ciąża powinna przebiec bez żadnych komplikacji.

- Na to liczę. W przeciwnym razie nie chciałbym być w jego skórze – odgrażam się, wstając ze swojego miejsca i sięgając po ciemnobrązową, sztruksową kurtkę, której nie chce mi się zakładać.

- Panie Ford, proszę nie być tak kategorycznym. Czy będąc na miejscu pana Bennetta oddałby pan maleństwo zupełnie obcej osobie?

- Gdyby nie było moje, to tak – uparcie trwam przy swoim zdaniu.

- Dziecko w połowie jest jego. Odziedziczy po ojcu cechy charakteru, wyglądu. Bardzo proszę, by pamiętał pan o tym i nie denerwował pana Bennetta. On potrzebuje wsparcia, a nie podkładania kolejnych kłód pod nogi.

- Właśnie dlatego powinien przystać na moje warunki – odpowiadam chłodno.

 

Przez ostatnie dwa tygodnie Eli nie odezwał się do mnie ani słowem. Wredny gnom. Tak czy inaczej musi podpisać ugodę z kliniką. Nie pozwolę, by położył swoje brudne łapska na moich pieniądzach.

Spoglądam na zegarek. Dochodzi dziewiąta. Powinienem pojechać do fotografa i odebrać zdjęcia, które mieli dla mnie wywołać. Sporo czasu zajmie mi ułożenie ich w odpowiedni sposób, jednak najpierw muszę zająć się umową. Jeśli szybko się uwinę, zdążę jeszcze dostarczyć dokumenty do kancelarii. Wsiadam do swojego czarnego mercedesa maybach S600 i odpalam silnik. Pokonując kolejne przecznice zastanawiam się co mam mu powiedzieć, jak przekonać? Dzieciak jest nieprzewidywalny! Może mnie znowu zacząć oskarżać.

Tym razem parkuję tuż przed kamienicą. Zamykając auto dostrzegam, że z budynku wychodzi dwóch mężczyzn ubranych na czarno. Przypominają dilerów narkotyków. Wsiadają do samochodu pozbawionego tablic rejestracyjnych i odjeżdżają z piskiem opon. Urocza okolica... Na szczęście dla mnie nie zatrzasnęli zamka, więc bez problemu wchodzę do środka, nie zważając na domofon.

Na klatce schodowej panuje względny spokój. Gdy chcę zapukać do mieszkania, oznaczonego numerem 1 zauważam, że drzwi są uchylone. Lekko je popycham, zaglądając do środka. Panuje tu straszliwy bałagan. Po całym pokoju walają się porozrzucane płótna oraz farby. Stół i krzesła również są poprzewracane.

- Eli? – wołam chłopaka pełen najgorszych obaw. Ponieważ nikt mi nie odpowiada, decyduję się przejść do sypialni. Łazienka jest zamknięta od środka. – Eli, jesteś tam? – pukam.

- Za chwilę... Za chwilę przyjdę – odpowiada blondyn. Znowu wymiotuje?

Opuszczam tycią sypialnię, by jeszcze raz przyjrzeć się skutkom tornada, które przeszło przez drugie pomieszczenie. Część naczyń została pobita. Ich skorupy walają się po podłodze razem z pogniecionymi i powyrywanymi kartkami z albumów o sztuce.

- Co tu robisz? – Odwracam się gwałtownie, zaskoczony jak cicho udało mu się do mnie zakraść.

- O to samo mógłbym zapytać ciebie. Czemu panuje tu taki burdel?! I jak ty wyglądasz?! – Zwracam uwagę na potargane włosy, które małolat upiął wysoko w kucyk. Zasłaniają mu prawą część twarzy. Luźna koszula w czerwono-czarną kratę jest nieco poszarpana i naddarta przy ramieniu. Jeśli dodamy do tego przekrwione i nieco spuchnięte oczy, drżenie głosu oraz lekkie rozdygotanie, wygląda niczym siedem nieszczęść.

- Wiesz jak to jest z artystami. Potrzebuję zmian, a hormony szaleją – bagatelizuje problem. Nie wierzę mu. Nie patrzy mi w oczy.

- Jak dziecko? – zmieniam temat.

- Dobrze. Nic mu nie jest – ciężarny z czułością dotyka brzucha, który nadal jest idealnie płaski. – Co prawda głównie wymiotuję, ale...

- To mnie nie obchodzi. Chcę wiedzieć, czy dbasz o mojego syna jak należy – przerywam mu oschle.

- Dbam. Po co przyszedłeś, Max? – Nastolatek przechodzi od razu do rzeczy, puszczając mimo uszu moją niezbyt miła uwagę.

- Chcę, abyś podpisał pewne dokumenty. Dotyczą ugody, którą zawieramy z kliniką. Całą kwotę przelejemy na fundusz powierniczy, który przejdzie do wyłącznej dyspozycji dziecka w chwili, gdy ukończy ono dwadzieścia jeden lat.

- Mogę najpierw przeczytać? – pyta, wpatrując się we mnie z niepewnym wyrazem twarzy.

- To kilkanaście stron. Wolałbym załatwić to jak najszybciej – irytuję się, studząc jego zapał. Niepotrzebnie ze mną igra. Nie dostanie ani centa.
- Rozumiem, jednak nie podpiszę niczego w ciemno – Eli odwraca wzrok, rozglądając się za krzesłem.

- Masz, czytaj sobie – wyjmuję z torby pokaźny plik dokumentów. – Pewnie połowy i tak nie zrozumiesz.

- Dużo tego – jasnowłosy zaczyna przeglądać poszczególne kartki.

- Słuchaj, nie mam czasu na twoje gierki. Jeśli mi nie ufasz, możesz skonsultować się z doktorem Webbem.

- To nie gierki. Jestem po prostu ostrożny – tłumaczy się, nie przerywając lektury.

- W takim razie wrócę tu za dwa dni. Do tego czasu ogarnij ten bajzel – grożę mu palcem, wskazując na otoczenie.

- Nie twoja sprawa, jak mieszkam – mamrocze pod nosem, nie zaszczycając mnie ani jednym spojrzeniem.

- Radzę ci posprzątać! – cedzę przez zęby opuszczając zapuszczoną klitkę.

Jeszcze tego samego dnia, leżąc w łóżku przed zaśnięciem, przywołuję z pamięci wszystkie szczegóły. Eli zachowywał się dziwnie. Dłonie mu drżały, gdy podawałem mu dokumenty do podpisania. Mdłości są częścią ciąży. Skoro wymiotuje od samego początku, powinien się do tego przyzwyczaić. Do tego ten bałagan. Co go opętało, by doprowadzić mieszkanie do takiego stanu?
Zniszczył obrazy, których nie ukończył. Szkoda. Podobały mi się. Było w nich coś melancholijnego, nieuchwytnego, co sprawiało, że patrzenie na same szkice sprawiało mi przyjemność.

Pierwsze wrażenie jest mylne. Eli wydawał się taki poukładany, porządny, a za chwilę pokazał swoją niszczycielską naturę. Artysta... Też mi coś. Ktoś powinien przełożyć go przez kolano i porządnie zlać ten chudy tyłek. Zrobiłbym to z niekłamaną przyjemnością. Może to by nim nieco wstrząsnęło.
Czemu trafiło akurat na mnie? Gdzie rodzice tego smarkacza? Myślał, że jest dorosły. Już ja mu dam szkołę życia! Tak go do siebie zniechęcę, że będzie żebrał o to, abym zabrał dziecko. Tylko poczekaj, draniu. Źle trafiłeś, bardzo źle.

***

Piątkowy poranek witam z uśmiechem na twarzy. Robię sobie ulubioną kawę i przeglądam fotografie, które porozkładałem na dużym stole w salonie. Mieszkam w pięknie odrestaurowanej, starej kamienicy. Panuje tu cisza i spokój, której bardzo potrzebuję w mojej pracy. Jestem pisarzem. Na rynku wydawniczym zadebiutowałem dziesięć lat temu serią krótkich nowelek. Dopiero później przyszła pora na kryminały, w których się specjalizuję. Uwielbiam snuć intrygi, prowadzić czytelnika ciasnymi, słabo oświetlonymi uliczkami, w których czai się zło. Brutalne morderstwa. Krwawe dramaty. Zmasakrowane zwłoki, wyławiane przez przypadkowych świadków, których widok swojego „znaleziska” będzie prześladował jeszcze przez długie lata.
By książki były jak najbardziej autentyczne często udaję się do wybranych przez siebie miejsc i fotografuję co się da. Przyglądam się ludziom. Sposobowi, w jaki się zachowują, mówią, ubierają. Robię notatki. Przechadzam się nocą po miejscach, w których jeden z moich bohaterów dokona wkrótce straszliwej rzezi. Opisy tej masakry będą jeszcze długo komentowane w Internecie.
Czytelnicy przyzwyczaili się już do mojego stylu i z każdym kolejnym tomem przygód Huntera Blacka – medium rozmawiającym ze zmarłymi, który stara się ich pomścić, spodziewają się mocnych wrażeń, a ja daję im to, czego chcą.

Nie wydaję książek pod moim nazwiskiem. Korzystam z pseudonimu. Mogę bez problemu wtopić się w tłum, nie zwracając przy tym niczyjej uwagi. Jednak najbardziej cenię sobie spokój mojego mieszkania. Jest mi on niezbędny do pracy. Pisanie pochłania mnie bez reszty. Długie godziny spędzam wpatrzony w ekran, niewzruszony niczym co dzieje się na zewnątrz. Zahipnotyzowany. Oddany bez reszty mojej pasji, mojemu powołaniu.

Rozglądam się po salonie. Stoi tu wielki stół na dwanaście osób z ciemnego drewna oraz pasujący do niego oszklony kredens. Fotele, wielka sofa, miękki dywan, tłumiący kroki. Wszystko to utrzymane jest w tej samej kolorystyce.
Nalewam sobie kolejny kubek kawy i podchodzę do okna. Przesuwam zasłony i przez kilka minut obserwuję, jak moi sąsiedzi poganiają roześmiane dzieciaki, które przed pracą odwiozą do szkół i przedszkoli. Niedługo ja również będę tak robić. Zamieszkam tu razem z synkiem, który wprowadzi prawdziwą rewolucję w moim dotychczasowym życiu. I kto wie, może nowa książka będzie tą ostatnią? Negocjuję właśnie kontrakt ze studiem filmowym. Jeśli wszystko ułoży się po mojej myśli, nie będę musiał pracować aż tak intensywnie. Skupię się tylko i wyłącznie na dziecku. Nie popełnię tego samego błędu co moi rodzice. Syn, a nie kariera, będzie dla mnie najważniejszy. Jednak by moje marzenia się ziściły, trzeba pokonać ostatnią przeszkodę w postaci gówniarza, który śmie zakłócać ten perfekcyjny plan.

Ubieram się niespiesznie i kieruję do garażu. W samochodzie rozbrzmiewają pierwsze takty 9 symfonii Beethovena. Czuję, że to będzie mój dzień.
Przed budynkiem zauważam znajomo wyglądającego chłopca.

- Cześć, Billy – witam się z nim, wręczając mu opakowanie obiecanych cukierków.

- Pamiętał pan! – cieszy się, oglądając zdobycz ze wszystkich stron.

- Nie jesteś w szkole? – dziwię się co robi w domu przed południem.

- Mam pięć lat i jeszcze nie chodzę do szkoły. Idziemy razem z mamą na zakupy. Będę jej pomagał – malec opowiada mi o sobie.

- Bawcie się dobrze – głaszczę go po ciemnych włosach i wchodzę do kamienicy, mijając się z młodą, ciemnoskórą kobietą, której towarzyszy dziewczynka, siedząca w wózku. To pewnie mama chłopca. Mam nadzieję, że nie będzie mi miała za złe tych cukierków.

Po korytarzu niesie się podniesiony głos mężczyzny. Nie rozróżniam słów, które tłumione są przez odgłosy dochodzące z ulicy. Zaskoczony odkrywam, że rozmowa ma miejsce w mieszkaniu Eli. Byłem pewny, że nie miewa gości. Pukam, czekając na to, kto otworzy. Mija kilka długich sekund nim jasnowłosy niechętnie uchyla drzwi.

- Max, to nie jest najlepszy moment – szepcze, nie chcąc mnie wpuścić.

- Spieszy mi się, więc oddaj dokumenty i po sprawie – jestem nieustępliwy.
- Kto przyszedł?! Znowu zadajesz się z jakimiś podejrzanymi typami?! – Ostry ton dobiega zza pleców chłopaka.

- Idź sobie, proszę. Później do ciebie zadzwonię – ciężarny obraca się do tyłu, lecz drugi mężczyzna przesuwa go siłą i otwiera szeroko drzwi.

- Nie obchodzi mnie kim pan jest, ale chciałem poinformować, że z dniem dzisiejszym wyrzucam go z mieszkania, więc nie przychodźcie tu więcej! – Krewki facet wymachuje mi pięścią przed nosem.

- Nie wiem o czym pan mówi – mój wzrok przesuwa się z brutalnie potraktowanego wyrostka na napastnika, który nie ma więcej niż czterdzieści pięć lat. Szczupły i wysoki. Jego włosy są mocno posiwiałe. Ma na sobie jasnoszarą koszulę oraz zielony bezrękawnik. W dodatku jest wrogo nastawiony. Nie podoba mi się, że szarpie szczeniakiem. Mógłby go niechcący przewrócić i zrobić krzywdę dziecku.

- Nie wie pan? A to dobre – drwi ze mnie. – Tak czy inaczej wyrzucam go! Nie przychodźcie tu więcej! A ty – wskazuje palcem jasnowłosego – masz godzinę, by się stąd wynieść i nigdy więcej nie wracać!

- Panie Powers, bardzo pana proszę. Przecież nie zrobiłem nic złego! Nie może mnie pan wyrzucić! – Skomle Eli, zaskoczony takim obrotem sytuacji.

- Nie mogę?! To mój dom! Za godzinę ma cię tu nie być! Zostaw klucze na stole i znikaj!

- Zapłaciłem za czynsz do końca miesiąca! – Nastolatek wykłóca się z mężczyzną, nieudolnie broniąc swoich racji.

- Guzik mnie to obchodzi. Pakuj się i wyjazd! Mieszkają tu sami uczciwi ludzie, a nie hołota! Chcemy żyć w spokoju! – Zarządca budynku jest nieustępliwy. Krzyczy, przeklinając pod nosem, a  echo jego słów rozchodzi się po całym parterze.

Gdy znika za drzwiami swojego biura, zagubiony Eli siada przy stole i układa głowę na blacie. Zbladł. Mam nadzieję, że nie zemdleje.

Świetnie, po prostu świetnie.

- Niedobrze mi – po chwili ciszy chłopak w końcu wstaje niepewnie ze swojego miejsca. – Twoje dokumenty leżą na szafce – wskazuje mi szarą teczkę, oddalając się w kierunku łazienki.

 

Wyjmuję kartki i sprawdzam. Są podpisane. Mógłbym stąd wyjść, bo dostałem to, po co przyszedłem, lecz z drugiej strony... Odsuwam krzesło i siadam przy niewielkim stole, rozglądając po pomieszczeniu. Mieszkanie zostało gruntownie uprzątnięte. Znowu wygląda schludnie, jak za pierwszym razem, gdy tu byłem. Brakuje tylko płócien, o których przypomina subtelny zapach rozpuszczalnika.

Chłopaka nie ma przez dłuższą chwilę. Gdy w końcu wyłania się z sypialni, przypomina ducha. Ma na sobie wyjątkowo brzydki i nieco wywleczony, czarny sweter. Obejmuje się ściśle ramionami.

- Jeszcze tu jesteś? – Dziwi się, dochodząc do sofy, na którą niezgrabnie opada.

- Kim był ten facet? – pytam, nie spuszczając z niego wzroku.

- To właściciel kamienicy. Właśnie mnie wyrzucił, jak sam widziałeś. Chwilę odpocznę i zacznę się pakować. – Podciąga kolana do klatki piersiowej. Mam wrażenie, że prawa strona jego twarzy, którą ostatnio próbował zakryć włosami, jest nieco opuchnięta. Ktoś go uderzył?

- I gdzie pójdziesz? – Podchodzę bliżej, by spojrzeć na niego z góry.

- Nie wiem. Poszukam innego mieszkania. – Mnie nie oszuka. Jest w totalnej rozsypce. Właśnie na to czekałem. W takim stanie łatwo mi będzie nim sterować i osiągnąć to, co chcę.

- Masz pieniądze?

- Oddałem samochód do komisu.

- Liczysz na to, że ktoś kupi takiego grata? Powinieneś go zezłomować. Ile może być warty? Sto, dwieście dolarów? – Zgaduję, zacierając w duchu ręce z zadowolenia.

- Dzięki za radę, Max. Podpisałem dokumenty. Zadzwonię do ciebie, gdy znajdę nowe mieszkanie, więc możesz już iść. – Jasnowłosy nie patrzy mi w oczy, wypowiadając te słowa. Cała hardość ducha z niego uleciała. Wygląda na zmęczonego i przybitego. Nie zmiękczy mnie w tak żałosny sposób.

- Zamieszkaj ze mną – proponuję łaskawie, wiedząc, że jest w podbramkowej sytuacji.

- To nie jest dobry pomysł – odpowiada, kręcąc z niedowierzaniem głową.

- Lepszego nie masz. Nawet jeśli się spakujesz, to jak chcesz szukać mieszkania bez pieniędzy i samochodu? Gdzie chcesz iść? Do rodziców?

- Nie – pada natychmiastowa odpowiedź.

- Gdy byłem tu za pierwszym razem miałeś sporo gotówki. Co się z nią stało?

- Musiałem oddać dług.

- Dług? Kilka tysięcy? – dziwię się.

- To nie twoja sprawa. – Ton jego głosu jest coraz bardziej lodowaty. Pętla wokół niego szybko się zaciska.

- Obawiam się, że teraz już moja. Nie pozwolę, by moje dziecko nocowało na ulicy, a wszystko jednoznacznie wskazuje, że tak właśnie będzie. Ty potrzebujesz mieszkania, a ja wspaniałomyślnie wynajmę ci pokój i wszyscy będą zadowoleni – decyduję, zadowolony z tak dobrego pomysłu.

- Wynajmiesz? – Eli unosi wzrok, by spojrzeć mi prosto w oczy.

- Chyba nie liczyłeś, że będziesz u mnie mieszkać za darmo, co? Mógłbym się zgodzić na takie rozwiązanie pod warunkiem, że oddasz mi dziecko.

- Nigdy! – Hardo się broni.

- Więc będziesz płacić. Tysiąc dolarów.

- Aż tyle?! Nie stać mnie.

- Oddaj mi dziecko, to kupię ci mieszkanie. – Jestem dziś aż nazbyt hojny, lecz taka okazja może się więcej nie trafić. Nie zamierzaj jej zmarnować targując się o jakieś drobne.

- Nie oddam! Jak możesz proponować mi coś takiego? Jesteś bez serca! – Małolat zaczyna się awanturować.

- Bez serca? – drapię się po brodzie. – W takim razie za jedzenie też będziesz mi płacić. Może to nauczy cię większego szacunku.

- Nie wszystko można kupić. W twoim wieku powinieneś wiedzieć takie rzeczy – celowo mnie znieważa wypominając, że jestem od niego dużo starszy.

- A ty zostałeś na przysłowiowym lodzie – wkładam ręce do kieszeni spodni i udaję, że patrzę w kierunku okna. – Sam widzisz, że w życiu nie zawsze układa się tak, jak planujemy. Poza tym masz przecież pracę – przypominam.

- W galerii płacą mi tylko wtedy, gdy obrazy zostaną sprzedane. Rok akademicki za chwilę się skończy, a z zajęć dorywczych musiałem zrezygnować. Było mi za ciężko.

- Nie obchodzi mnie to. Wybieraj. Jedziesz ze mną czy śpisz na ulicy? – Ryzykownie stawiam wszystko na jedną kartę. Wóz albo przewóz, mały.

- Skąd mam mieć pewność, że nie zrobisz mi nic złego? Nie znam cię. – To słuszny argument. Jak go przekonać? Jeśli będę zbyt napastliwy, przestraszy się. Muszę trochę spuścić z tonu, inaczej mi się wymknie.

- Złego? Tobie? – zaczynam się głośno śmiać. – Spójrz tylko na siebie. Nie nadajesz się nawet do pracy na ulicy, bo nikt by za ciebie nie zapłacił – szydzę z karzełka dość brutalnie. – I jeszcze jedno. Nie myśl, że pozwolę ci się wyprowadzić. Będziesz ze mną mieszkać do końca ciąży, a potem zobaczymy. Zrozumiano?

- Tak – szepcze pokonany.

- Ponoć ciąża negatywnie wpływa na osąd sytuacji, ale ty jesteś w stanie podejmować racjonalne decyzje. To dobrze – rozsiadam się wygodnie na sofie. – No dalej, zbieraj swoje rzeczy. Nie będę marnować całego dnia na zajmowanie się twoimi problemami – poganiam go, by zmotywować do pakowania. Ku mojemu zdziwieniu, chłopak wyjmuje spod łóżka ciemnoszarą walizkę, do której wkłada ubrania oraz przybory do malowania. Nie ma tego dużo. Zabiera także teczkę ze swoimi pracami oraz szkice, które wykonał. Po raz ostatni rozgląda się po mieszkaniu, jakby uczył się na pamięć wszystkich detali. Wzdycha cichutko, odkładając klucze we wskazanym przez najemcę miejscu i z podkulonym ogonem podąża za mną do samochodu.