Rozdział XVI

„Zdrajca”

- Pobawić?! - odwraca zarumienioną twarz.
- Patrz przed siebie – rozkazuję mu. - Zawsze podobał mi się ten widok. Wydaje się, że to zatoczka, prawda? Nic bardziej mylnego. To wyspa. Mieści się tutaj kilka domów. Wszyscy ludzie, którzy z nami płyną, to sąsiedzi lub pracownicy...
- Myślisz, że w obecnej sytuacji interesuje mnie kim oni są? Tylko nam przeszkadzają. Gdyby ich nie było, już dawno miałbym cię w sobie - przerywa mi, coraz bardziej zniecierpliwiony.
- Wolisz porozmawiać o czymś innym? - przebiegły uśmieszek wykrzywia mi usta. - Dobrze więc... Opowiedz mi, skarbie, jak bardzo jesteś podniecony?
- Nie o to mi chodziło. Kiedy będziemy na miejscu?
- Za pół godziny. Lubisz morze, romantyczny szum fal?
- Mam nadzieję, że jest zimne, bo za chwilę wypchnę cię za burtę!
- Nie irytuj się tak, mój słodki. Obiecałem, prawda?
- To za długo! Nie wytrzymam tyle!
- Wytrzymasz. Połóż dłonie na barierce. Chcę mieć pewność, że nie będziesz się dotykać – szepczę mu do ucha.
- Zapłacisz mi za to, zobaczysz... - syczy, rozwścieczony do granic wytrzymałości.
- Ręce Josh. Chcę je widzieć. - Chłopak bardzo mocno zaciska swoje szczupłe palce wokół metalowego relingu. Biedny, nie wie co go czeka... Przymykam oczy, ciesząc się morską bryzą, którą tak bardzo uwielbiam. Rześkie powietrze, krzyk mew...
- Bawi cię to, prawda? - chyba instynktownie wyczuł, że na chwilę zapomniałem o jego obecności.
- Co takiego, kochanie? - spoglądam na niego z czułością. Obserwując coraz wyraźniej widoczne domy sąsiadów, wyglądamy tak zwyczajnie. Typowa para zakochanych, sycąca oczy pięknym widokiem.
- Jesteś podły! - zaciska zęby, starając się ignorować moją obecność.
- Zimno ci? - pytam troskliwie, osłaniając go od wiatru. Ma na sobie ciemnogranatową, pikowaną kurtkę, lecz bez kaptura. Mam nadzieję, że się nie przeziębi.
- Nie, gorąco – zaczynam się na głos śmiać.
- To dobrze. Więc może podkręcimy nieco sytuację, masz ochotę? - przysuwam się bliżej, by móc swobodnie szeptać mu do ucha. - Pragniesz mnie?
 - Przecież wiesz, że tak – ton jego głosu zdradza, że zdążył się na mnie obrazić.
- Gdybym mógł, wziąłbym cię tu i teraz – zakładam dłuższe kosmyki jego włosów za ucho i całuję w skroń. Natychmiast się ode mnie odsuwa.
- Nie pogarszaj sprawy – ostrzega mnie.
- Mruczysz jak Cynamon, gdy nie pozwalam mu spać na łóżku.
- Tak? Żałuję, że nie mogę wyć z bezsilności.
- Osobiście wolę inny rodzaj mruczenia... Jesteś na mnie zły, a ja lubię, gdy mi się poddajesz.
- Poddaję?! - obraca głowę.
- Widzisz, właśnie o tym mówię. Patrz przed siebie. Cały czas. I trzymaj się poręczy.
- Zimno mi w ręce.
- Ojej, przepraszam – układam swoje dłonie na jego, by je osłonić. - Lepiej?
- Tak.
- Cieszę się. A teraz powiedz mi, co chciałbyś, abym zrobił?
- Nie rozumiem... - odchyla głowę, lecz od razu go powstrzymuję.
- Patrz na przystań, nie na mnie.
- Dlaczego?
- Taki kaprys z mojej strony. Więc?
- Chciałbym, abyśmy byli już na miejscu!
- Cierpliwości, kochanie. Niedługo będziemy. Zamknij oczy – proszę go. - Wyobraź to sobie. Mam to zrobić dłonią? A może wolisz ustami, hmm? Albo i tak, i tak...
- Tristan... - wyraźnie czuję, jak jego oddech przyspiesza.
- Powiedz mi... Gdzie mam cię dotknąć?
- Wszędzie... - wzdycha.
- Wszędzie? A dokładniej? Wolisz, abym cię rozebrał, czy sam chcesz to zrobić?
- Weź mnie... Teraz... O niczym nie marzę tak bardzo, jak o tym -  skomle cichutko.
- Jeszcze dwadzieścia minut.
- To pozwól mi chociaż... Nikt nie zauważy, jeśli...
- Nie! - ostro ucinam jego protesty. - Zachowujesz się jak rozkapryszone dziecko. Postaraj się nad sobą zapanować.
- Bo ja... Tak bardzo... - przygryza mocno dolną wargę.
- Gdy dojedziemy do domu, zajmę się tobą. Zobaczysz. A teraz odpręż się. Ciągle ze mną walczysz.
- Nie jestem dość uległy?
- Ty wcale nie jesteś uległy, mój piękny. Ale będziesz, zapewniam cię, że będziesz – całuję go w policzek. Tym razem mnie nie odpycha.
Przez ostatnie pięć minut rejsu skupiam się na rozmowie z bratem najbliższego sąsiada, który zdążył mnie zagadnąć. Jest już dobrze po sześćdziesiątce i uwielbia łowić ryby. Chwali się swoimi ostatnimi zdobyczami, pokazując mi zdjęcia na telefonie. Kątem oka obserwuję Josha, który celowo nas ignoruje. Jest bardzo spięty. Chowa dłonie w rękawach, czekając aż prom dopłynie do brzegu.
Choć zatoka, za którą ukryta jest wyspa, nie jest specjalnie wielka i wszędzie jest blisko, nalegam, by pan Corbin wsiadł razem z nami do samochodu. Podwozimy go aż pod same drzwi pięknej rezydencji. Zaprasza nas do siebie na szklaneczkę czegoś mocniejszego. Z przyjemnością skorzystam z jego zaproszenia. Nikt tak jak on nie potrafi snuć opowieści o piratach i zatopionych statkach pełnych skarbów. Przez ponad trzydzieści lat pływał po morzach i oceanach na całym świecie. Mógłbym go słuchać godzinami.
- Wpadnijcie do mnie jutro wieczorem – zachęca. - Przywiozłem beczkę świetnego wina. Takiego z pewnością nigdy nie piliście.
- Bardzo dziękujemy.
- Czekam o siódmej – klepie mnie po ramieniu.
- Do zobaczenia – macham mu na pożegnanie. - Jego brat wydaje się znacznie bardziej powściągliwy. Wykłada literaturę, dlatego rzadko bywa w domu.
- To fascynujące. Nie mogę się doczekać – chłopak nie odrywa oczu od okna.
- Nadal się na mnie gniewasz?
- Tak.
- Zupełnie niepotrzebnie. Widzisz, jesteśmy już na miejscu – wskazuję mu na dom z szarego kamienia.
- To tutaj? - otwiera szerzej oczy, chłonąc widok średniej wielkości rezydencji o wielkich oknach oraz wyłożonym kamieniami podjeździe. Kierowca taty otwiera nam drzwi i wyjmuje torbę z kotem.
- Zabierz go do kuchni i nakarm tuńczykiem, dobrze?
- Oczywiście, panie Wood – uśmiecha się do mnie. - Nie mają panowie innych bagaży? - wskazuje na niewielką torbę, którą wyjmuję z bagażnika.
- Nie. Przyjazd tutaj był dość spontaniczną decyzją, prawda skarbie?
- Tak – odpowiada automatycznie niebieskooki.
- Proszę zamknąć bramy i pilnować całego terenu. Nikt obcy nie ma tu prawa wstępu, nawet dostawcy. Moi ludzie przypłyną wieczornym promem. Poproś Ursulę, by przygotowała dla nich pokoje.
- Oczywiście, proszę pana. Czy coś jeszcze?
- Nie, to chyba wszystko. Zabieram narzeczonego na górę. Mieliśmy ciężką noc.
- Jak pan sobie życzy.
- Dom obejrzymy później, dobrze? - biorę Josha za rękę i prowadzę w kierunku schodów. - Cokolwiek o nim sądzisz, powiedz mamie, że ci się podoba. Będzie zachwycona.
- Czemu miałoby być inaczej? To istny pałac.
- Raczej muzeum. Właśnie dlatego nigdy wcześniej tu nie byłeś. Jestem zdecydowanie za młody, by robić za jeden z eksponatów – otwieram ostatnie drzwi na końcu długiego korytarza. - Proszę – puszczam go przodem i rzucam torbę na podłogę. Nie daję mu szansy, aby mógł się rozejrzeć. Przekręcam zamek i wpijam się w słodkie usta. Josh zaplata ramiona wokół mojej szyi, przyciągając mnie bliżej. Sięgam do zamka i rozpinam jego kurtkę, rzucając ją pośpiesznie na podłogę.
- Tristan...
- Chodź – ciągnę go w kierunku wielkiego łóżka. - Najpierw cię rozbierzemy – pomagam mu wdrapać się na samą górę, lecz on znowu mnie nie słucha. Klęka na pościeli i śmiało sięga do moich ust.
- Nie wytrzymam ani chwili dłużej!
- Chcę cię mieć nagiego – naiwnie wierzy w moje słowa i pozwala mi kontynuować. Bardzo uważam, by nie dotykać jego skóry. Już na promie postanowiłem, że muszę mu dać nauczkę. To wymarzona okazja. - Jesteś taki piękny – przyglądam mu się z uznaniem, spoglądając na niego z góry. - Zrobisz coś dla mnie, jeśli ładnie poproszę? - przymilam się.
- Zrobię wszystko co zechcesz.
- Wszystko?
- Tak... Tylko... - w jego oczach dostrzegam głód, który można zaspokoić tylko w jeden sposób.
- Połóż się na plecach.
- Dlaczego ty się nie rozbierasz? - pyta, przeszywając mnie swoim spojrzeniem. Siadam obok niego i przesuwam kciukiem po jego dolnej wardze.
- Wszystko, czego zechcę, tak? - upewniam się.
- Tak, przecież wiesz...
- Chcę, żebyś zaczął się dotykać.
- Co?! Obiecałeś, że...! - przytrzymuję go, gdy próbuje wstać.
- Chcę na ciebie patrzeć. Zrobisz to dla mnie, skarbie? - przez kilka sekund rozważa moje słowa, jednak wiem, że jest zbyt podniecony, aby oponować. - Weź go do ręki, Josh, ale nie zaciskaj zbyt mocno palców. Masz być delikatny, tak jak to ja bym robił.
- Torturujesz mnie...
- Powolutku. Bez pośpiechu.
- Tristan...
- Wyglądasz niesamowicie. Jesteś blisko, prawda?
- Tak! Proszę, tak bardzo chcę już dojść! Proszę!
- Ja też chcę, abyś doszedł. Nie przyspieszaj. Tak jest dobrze.
- Ach! Błagam cię... Dłużej tego nie wytrzymam! - wije się na pościeli.
- Wytrzymasz. Patrz na mnie. Masz się ocierać o swoje opuszki.
- Już nie mogę! Pozwól mi, błagam pozwól mi!
- Czego pragniesz? Tego? - otaczam jego dłoń swoją. Głośno krzyczy, wypychając biodra do przodu. - Śmiało, pokaż mi jak dochodzisz – zabieram rękę. Chłopak perfekcyjnie wywiązuje się ze swojego zadania. Jestem z niego bardzo zadowolony.
- Nie! - chce mnie powstrzymać, gdy zaczynam oblizywać jego palce.
- Jesteś bardzo zaborczy. Nie wolno mi rozkoszować się swoją nagrodą? - mój język pieści wnętrze jego dłoni. - Chcesz spróbować? - całuję go namiętnie, zanim zdąży odpowiedzieć.
- Co ty ze mną robisz? - pyta na wpół przytomny.
- To, co chcę. Było ci dobrze?
- Znacznie lepiej, niż dobrze. Jeszcze nigdy nie... - brakuje mu słów.
- Cierpiałeś, lecz musisz przyznać, że było warto, prawda?
- Jesteś niesamowity – uśmiecha się sennie.
- Teraz odpoczniesz – okrywam jego nagie ciało prześcieradłem. - Jesteś zmęczony.
- Ale obiecałeś, że...
- Będziemy kontynuować, gdy się obudzisz. Dobrze wiem, że to ci nie wystarczy.
- A co z tobą? Mieliśmy się kochać.
- Na razie nie możemy. Bolałoby znacznie bardziej niż ostatnim razem.
- Nie obchodzi mnie to.
- Ale mnie tak. Jesteś moim skarbem. Muszę się o ciebie odpowiednio zatroszczyć – głaszczę go po włosach, czekając aż zaśnie.
- Nie odchodź... - walczy z zamykającymi się powiekami.
- Śpij, ukochany.