Rozdział XV

„Zdrajca”

- Tristan! Zobacz, bawi się ze mną! - zaaferowany Josh próbuje sprowokować Cynamona, który łaskawie zainteresował się jedną z zabawek.
- Świetnie, kochanie – nerwowo spaceruję po salonie, próbując dodzwonić się do Rona, który ignoruje mnie od kilku godzin.
- Cynamon... Łap! - niebieskooki rzuca mu pluszową myszkę. Kot, jak na złość, przypomina sobie o niedawnym rozstaniu i majestatycznym krokiem oddala się w kierunku sypialni, ignorując swojego pana. - Jaka szkoda... - zawiedziony chłopak zbiera porozrzucane zabawki do niewielkiego, wiklinowego koszyka i odstawia na stoliku.
- Następnym razem będzie lepiej – pocieszam go.
- Ron nadal nie odbiera? - odgaduje moje myśli.
- Nie. Jest wrednym, upartym...
- Miałeś go przeprosić, a nie kolejny raz obrażać – wypomina mi.
- Wiem, skarbie – siadam obok niego na dywanie i odkładam telefon. Przyciągam go blisko siebie, by znalazł się na moich kolanach. - Chyba będę musiał pojechać do firmy – dodaję po chwili, obejmując go ramionami.
- Zabierzesz mnie ze sobą? - pyta z nadzieją w głosie.
- Nie.
- Dlaczego nie? Proszę, zabierz mnie. Ciągle siedzę w domu. Nie będę ci przeszkadzać...
- Nie chcę cię narażać na niebezpieczeństwo. To dla twojego dobra, rozumiesz?
- Tak - niby mi przytakuje, ale widzę, że ta sytuacja powoli zaczyna mu ciążyć. Na jego miejscu ja również chciałbym zaznać odrobiny wolności.
- Przywiozę ci jakiś prezent. Co być chciał?
- Mam tu wszystko, czego potrzebuję – wtula się we mnie, uśmiechając.
- Mogę ci dać co tylko zechcesz. Wystarczy, że powiesz mi co to jest – zachęcam go.
- Chcę, żebyś szybko wrócił – szepcze w moją koszulę.
- Obiecuję – całuję go w usta, nie umiejąc odmówić sobie tej drobnej przyjemności. - Zjesz obiad i deser, dobrze? I będziesz odpoczywać – nakazuję mu.
- Wolę spać z tobą. O niczym wtedy nie śnię.
- A ja wprost przeciwnie – dotykam jego policzka. - Chcesz wiedzieć co ostatnio mi się śniło? - moje wymowne spojrzenie mówi mu więcej niż tysiąc słów.
- Tristan, przestań! - syczy cicho. - Rose jest w kuchni! - rumieni się, próbując uwolnić z moich objęć.
- Sam zacząłeś. Nic na to nie poradzę, że potrafię myśleć tylko o tobie. Nie mogę się doczekać aż znowu będziemy się kochać. Najchętniej zrobiłbym to tutaj. Zerwał z ciebie ubrania i...
- Tristan! - wyrywa mi się.
- Chcę w ciebie wejść. Sprawić, abyś doszedł najpierw za pomocą moich ust, a potem...
- Dość! - podnosi głos, chroniąc się po drugiej stronie pokoju.
- Coś się stało? - zaalarmowana Rose sprawdza co robimy.
- Josh jest głodny – uśmiecham się złośliwie, wstając i sięgając po swoją marynarkę.
- To świetnie się składa. Właśnie ugotowałam gulasz. Masz ochotę, skarbeczku? - oczy kobiety rozbłyskują szczęściem za każdym razem, gdy mówi o jedzeniu.
- Tristan tylko żartował. Przecież niedawno jadłem śniadanie – mój ukochany broni się zaciekle.
- Nie szkodzi. Po prostu skosztujesz i powiesz mi czy dobre. Chodź ze mną – pojmała go w swoje sidła i ciągnie do kuchni, jakby był jej ofiarą. Ciemnowłosy zwęża groźnie oczy, rzucając mi wyzwanie. Nie mogę się doczekać, mój piękny. Gdyby nie to, że jesteś obolały po naszej kąpieli, nawet obecność Rose nie byłaby w stanie mnie powstrzymać.
- Wychodzę. Bądźcie grzeczni – macham im na pożegnanie widząc, jak Meksykanka podtyka mu jedzenie. W identyczny sposób traktuje swoje wnuki. Uroczy widok. Dzięki jej nadgorliwości szybko dojdzie do siebie.

Przez większość popołudnia oraz wieczoru staram się zlokalizować Rona, który zapadł się pod ziemię. Nie ma go w firmie. Nie ma w domu. Abby również nie wie, gdzie jest, lecz to akurat zupełnie mnie nie dziwi. Około dwudziestej, gdy razem z Haroldem mamy już dość błądzenia po mieście, mój wspólnik sam do mnie dzwoni.
- Gdzie jesteś? - odzywa się do słuchawki, przekrzykując towarzyszące mu osoby.
- Jak to gdzie? Dzwoniłem chyba...
- Nieważne! Stary, masz pojęcie kogo dziś spotkałem?! Szykuj się, bo nie uwierzysz! Żonę tego faceta, który kazał projektantce wszystko obszyć żółtym futrem, pamiętasz ich?
- Pamiętam – to było jedno z naszych pierwszych zleceń. Zarobiliśmy całkiem sporo, choć trudno nam było rozróżnić, czy klient traktuje nas poważnie, czy tylko żartuje. - Co u niego słychać?
- On i ta śpiewająca aktoreczka nadal są razem. Chcą, abyśmy przyjęli od nich kolejne zlecenie. Zgodziłem się, bo zapłacą podwójnie za twoją ekspresową robotę. Super, nie?
- Ron... To bardzo dobra wiadomość – szukam słów, którymi chciałbym go przeprosić. - Jeśli chodzi o dzisiaj, to...
- Daj spokój, było minęło. Ja też powiedziałem trochę za dużo, więc zapomnijmy o tym, ok?
- Jasne – przystaję na jego propozycję.
- Tristan, możesz podjechać do klubu? Mam ze sobą wszystkie niezbędne dane.
- Do klubu? A czemu nie do firmy?
- Tak się złożyło, że ja i Daisy...
- Nie! Ron, przecież ona ma męża, a ty żonę! Poza tym to nasz klient! Zapomniałeś?!
- Nie zapomniałem. To jednorazowa przygoda. Ja będę się relaksował, a ty wykonasz rysunki.
- A co z zasadą, że nie łączymy interesów z przyjemnościami?
- Tym razem nie ma racji bytu. Przyjedziesz?
- Tak, będę za piętnaście minut – dodaję bez entuzjazmu. - Gdzie dokładnie jesteś?
- W Mirror. Wstąp na chwilę na górę. Takich widoków już dawno nie widziałeś. Pełno lasek, a lustra...
- Dzięki, ale chyba odpuszczę.
- Ani się waż! Jej mąż też tu jest. Zapowiada się szalona zabawa!
- Ron... - aż zabrakło mi słów, by to skomentować. Mimo to nie mam wyjścia. Każę się zawieźć na miejsce, w którym głośna muzyka oraz wirujące światła uderzają we mnie ze zdwojoną siłą. Spoceni ludzie kołyszą się na parkiecie, popijając mocne drinki. Dziwne, jeszcze jakiś czas temu czułbym się tu jak ryba w wodzie, a teraz nie marzę o niczym innym jak powrót do domu i przytulenie się do narzeczonego. Tymczasem zmuszam się, by spędzić w ich towarzystwie kilka bezcennych godzin, podczas których pijemy i omawiamy szczegóły. Tym razem motywem przewodnim ma być skóra pytona oraz perły. Strach się bać...

Gdy wracam do domu jest już dobrze po pierwszej. W mieszkaniu panuje idealna cisza. Rose pewnie już dawno wróciła do siebie. Otwieram drzwi do mojej sypialni. Na środku łóżka znajduję kota, który cicho mruczy na mój widok.
- Wybacz, książę. Nie chciałem cię budzić – wycofuję się w kierunku łazienki. Muszę się szybko umyć. Nie chcę, by Josh wyczuł zapach damskich perfum oraz papierosów, którymi zdążyłem przesiąknąć. Wścieknie się, gdy poczuje ode mnie alkohol. Ze względu na ojca pijaka sam nigdy nie pił i bał się, gdy ja to robiłem. Może ten jeden raz mi wybaczy...
Zakradam się do jego sypialni i wślizguję pod kołdrę. Obejmuję ramieniem szczupłe ciało, które tak idealnie przylega do mojego.
- Wróciłeś... - mamrocze sennie, przesuwając się w moją stronę.
- Tyle razy prosiłem, byś nie kładł się przy samym brzegu, prawda?
- Piłeś?
- Ron zdobył kolejne zlecenie. To była wyjątkowa sytuacja - przyglądam mu się uważnie, bo siada na łóżku i zapala nocną lampkę.
- Idź spać do siebie – wygania mnie.
- Nie chcesz się do mnie przytulić?
- Nie, kiedy śmierdzisz wódką.
- Nie gniewaj się – próbuję go udobruchać, ale szybko mi ucieka.
- Prześpię się na kanapie w salonie – decyduje, zostawiając mnie samego.
- Poczekaj! Przecież wiesz, że nie jestem jak twój ojciec. Nie skrzywdzę cię... - niestety, zbyt późno zdaję sobie sprawę z sensu słów, które wypowiedziałem.
- Co ma z tym wspólnego mój ojciec? - mierzy mnie lodowatym spojrzeniem, dyskretnie obserwując drzwi. Nie pamięta go, a wciąż się boi...
- Nic, skarbie. Nie słuchaj mnie. Wracaj do łóżka. Pójdę spać do siebie.
- Tristan, znowu to robisz! Nie mówisz mi całej prawdy!
- Ale ja nic nie wiem – bronię się.
- Nie wiesz? Przed chwilą odniosłem inne wrażenie.
- Sam nie wiem co mówię. Proszę, połóż się – wstaję pośpiesznie, by zrobić mu miejsce. - Rano porozmawiamy, dobrze?
- Rano zasłonisz się tym, że niczego nie pamiętasz – układa ręce na biodrach i spogląda na mnie kpiąco. Cholera! Przejrzał mój plan.
- Josh... Proszę, nie męcz mnie. Jestem skonany. Obiecuję, że rano wszystko ci opowiem.
- Mam nadzieję...
- Dobranoc, skarbie – uśmiecham się przepraszająco i zamykam za sobą drzwi. Było blisko...
Ledwo udaje mi się wywalczyć nieco miejsca na łóżku i zasnąć, budzi mnie dźwięk telefonu.
- Panie Wood! Mamy poważny problem! - ktoś krzyczy do słuchawki.
- Jaki znowu problem? - pytam, pocierając oczy i licząc na to, że natręt szybko zrezygnuje z dalszego zadręczania mnie mało istotnymi sprawami.
- Zostaliśmy zaatakowani. Napastnik przedarł się przez bramę. Zabił jednego ze strażników i postrzelił Randiego. Wezwaliśmy karetkę. Proszę nie opuszczać mieszkania.
- Co?! Jak to przedarł się?! - natychmiast trzeźwieję.
- Odwrócił uwagę naszych ludzi i podłożył niewielki ładunek wybuchowy. Gdy poszli sprawdzić co się dzieje, sforsował bramę i zaczął do nich strzelać. Policja za chwilę tu będzie. Wezwaliśmy także dodatkowych ludzi z agencji. Zabezpieczyliśmy teren, ale dobrze by było, gdyby przeniósł się pan razem z narzeczonym do innej lokalizacji, zanim...
- Złapaliście go?
- Uciekł, gdy udzielaliśmy pierwszej pomocy.
- Wezwij Harolda i każ mu zadzwonić na lotnisko oraz podstawić mój samochód - decyduję, zrywając się z łóżka.
- Tak jest.
- Jak się czuje Randy?
- Jego stan jest poważny. Miejmy nadzieję, że z tego wyjdzie.
- Świetnie! Po prostu świetnie! - krzyczę. - Tak czy inaczej, nie zamierzam zostawać tu ani minuty dłużej!
- Powinien pan poczekać do przyjazdu policji.
- Na nic nie zamierzam czekać! I jeszcze jedno. Jeśli którykolwiek z was wspomni Joshowi choćby słowem o tym wszystkim, to...
- Jak pan sobie życzy – mężczyzna rozłącza się, nie czekając aż dokończę zdanie.
Biegnę do szafy i nakładam na siebie pierwsze rzeczy, które wpadną mi w ręce. Zabieram także torbę i udaję się do pracowni, by spakować projekty i komputer. Po salonie kręcą się już ochroniarze.
- Wyjmijcie z szafy torbę dla kota. Sam do niej wejdzie – instruuję ich, by nie tracić więcej czasu.
Pozostaje najgorsze...
- Josh, skarbie... Obudź się – głaszczę go po głowie, siadając obok na łóżku.
- Nie chcę – odpowiada, chowając się pod kołdrą.
- Wiem, że nie chcesz, ale wyjeżdżamy. Teraz. - Idę do garderoby po jego ubrania.
- Tristan... Nadal jesteś pijany. Idź spać – układa się na drugim boku i ani myśli wstawać.
- Samolot na nas czeka. Jeśli się nie ubierzesz, pojedziesz w piżamie. Wstawaj! - rzucam na łóżko bluzę i spodnie.
- Jesteś nienormalny... - Widzę, że jest na mnie zły, ale w tej chwili mało mnie to obchodzi. Jego bezpieczeństwo jest priorytetem.
Podczas podróży na lotnisko towarzyszy nam dwóch ludzi. Inni jadą za nami samochodem.
- Rano pojedziesz do Rona po resztę dokumentów. Potrzebujemy także nowego samochodu. Gdy wszystko załatwisz, przyjedziecie do nas, dobrze?
- Wolałbym pojechać z panem – Harold nie jest przekonany do wyjazdu, ale skoro strzeżone osiedle nie jest bezpieczne, to żadne miejsce nie jest.
- Samolot będzie do twojej dyspozycji. Zatrudnij więcej ludzi. Żadnych amatorów z agencji. Każ Tannerowi zająć się tylko i wyłącznie sprawami śledztwa. Ochrona nie jest ich mocną stroną. Widzimy się jutro.
- Szczęśliwej podróży, panie Wood – mężczyzna ściska mi dłoń na pożegnanie i wycofuje się w kierunku samochodu.
Wchodzimy na pokład mojego samolotu, który często pokazujemy klientom. Sadzam Josha w fotelu i zapinam mu pasy. Nadal się do mnie nie odzywa. Jest nieco zdezorientowany, lecz rano zmieni zdanie.
- Śpij, jeśli chcesz. Za dwie godziny będziemy na miejscu.
- Gdzie jedziemy? I dlaczego w środku nocy? - dopytuje, choć wie, że niczego mu nie zdradzę.
- To niespodzianka – uśmiecham się, czule dotykając jego policzka. Odwraca głowę w stronę okna, ignorując ten gest. No trudno. Tym razem pozwolę mu podąsać się przez chwilę. Na szczęście szybko zasypia, co znacznie ułatwia sprawę. Dzięki temu mogę porozmawiać z detektywem Chengiem oraz uprzedzić rodziców, że zamierzamy pomieszkać w ich domu. Muszę to także powiedzieć Ronowi. Nie będzie zadowolony.
Posiadłość rodziców to perfekcyjne miejsce na naszą kryjówkę. Ze względu na swoje nietypowe położenie, dostać się tu można jedynie promem, który kursuje zaledwie dwa razy dziennie. Jeśli ochrona bacznie prześledzi wszystkich podróżujących, złapanie intruza nie powinno przysporzyć im trudności. Ojciec ma również swoje lądowisko dla helikopterów, lecz mój samolot jest za duży. Spoglądam na zegarek. Idealnie o czasie.
Biorę moją torbę, a kota wręczam ochroniarzowi. Zaspany Josh podąża za nami, rozglądając się po okolicy. Nic nie mówi. Powoli odbijamy od brzegu.
- Nie jest ci zimno? - zagaduję go, gdy chowa dłonie do kieszeni kurtki.
- Gdzie jesteśmy?
- Mówiłem ci, że to niespodzianka – przyciągam go bliżej siebie, by osłonił twarz przed silniejszymi podmuchami porannego wiatru, który nie jest zbyt przyjemny.
- Jesteś mi winny znacznie więcej wyjaśnień – odpowiada.
- Wiem. Podoba ci się tutaj? - zwracam jego uwagę na piękny widok.
- Tak.
- Jedziemy do domu moich rodziców. Mama ma piękny, różany ogród. Weźmiemy tam ślub.
- Ach tak? - spogląda w kierunku niewielkiej przystani.
- Nie jesteś przekonany, wiem, lecz gdy zobaczysz ogród, to...
- Nie jestem idiotą. Dobrze wiem, że coś ukrywasz. Robisz to tylko po to, by zamknąć mnie w... - przerywam mu całując namiętnie. Moja dłoń zakrada się pod jego kurtkę. Zimnymi palcami zaczynam muskać jego rozgrzane ciało. Próbuje mnie powstrzymać, lecz bezskutecznie. Jest tak szczupły, że spodnie, które na sobie ma, opadły mu luźno na biodra Zaczynam drażnić wrażliwą skórę na jego podbrzuszu.
- Jeszcze jedno słowo, a dojdziesz na oczach tych wszystkich ludzi... - dyskretnie wskazuję na naszą ochronę oraz sąsiadów.
- Nie zrobisz tego! - szarpie się.
- Zrobię. Zrobię też wiele innych, znacznie bardziej gorszących cię rzeczy, jeśli nie będziesz mi posłuszny. A teraz – spoglądam na niego surowo - skoro wszystko już sobie wyjaśniliśmy, pocałuj mnie – pochylam się, by dosięgnąć miękkich ust, które tak chętnie dla mnie rozchyla. - Widzisz, potrafisz być taki słodki, gdy się postarasz – mruczę w jego włosy.
- Nie miałem innego wyjścia...
- Miałeś. Uległeś mi, bo lubisz, gdy cię dotykam. W domu czeka na nas wielkie łóżko, na którym cię położę i osobiście rozbiorę. A potem będę całować. Wszędzie.
- Nie chcę!
- Chcesz... - warczę przeciągle, unosząc do góry jego brodę. - Nawet nie wiesz jak bardzo mnie chcesz.
- Najpierw porozmawiamy – licytuje się. Nie jest już tak pewny siebie. Pożądanie robi swoje. Jego oczy ciemnieją. Splatam mocno ręce na jego plecach i zaczynam podgryzać płatek ucha, jednocześnie kusząco się o niego ocierając.
- Powiedz mi, podnieca cię to chociaż trochę? - szepczę.
- Przestań, bo...
- Nie przestanę. Wprost przeciwnie – śmieję się złośliwie. - Chcę, abyś był gotowy, wyobrażał sobie te wszystkie rzeczy, które za kilkanaście minut będę z tobą robił...
- To za długo... - nabiera gwałtowniej powietrza.
- Zachowuj się. Przecież wiesz, że nie jesteśmy tu sami – przypominam mu.
- Jesteś podły... - skarży się, chowając zarumienioną twarz.
- A ty twardy – obracam go tyłem do siebie. Wiatr rozwiewa jego kruczoczarne włosy. Czuję jak nogi lekko mu drżą.
- Tristan... Błagam cię, przestań... - żebrze o litość, której nie mam ochoty mu okazać.
- Prom dopłynie do przystani za piętnaście minut. Kolejne piętnaście zajmie nam jazda samochodem.
- Nie wytrzymam tyle... - jęczy cichutko.
- Wytrzymasz. Dojdziesz dopiero wtedy, gdy ci na to pozwolę. A ja mam wielką ochotę jeszcze się pobawić...